Geen jota begrijp ik van Jere Valkonen’s debuutalbum.  De Fin zwalpt muzikaal tussen (experimentele) hedendaagse  (dream)sounds en traditionele (folk)tunes.  Gezien de voor ons onbegrijpelijke taal en geen aanwezige vertaling naar het Engels, zal het album dus alleen bedoeld zijn voor de plaatselijke markt.  Wat jammer, want de psychedelische introsong intrigeert  door compositie en knappe mixing.  Bizarre soundscapes doorkruisen de songstructuren.  In ‘Johannes’ opent de jonge multi-instrumentalist met orgel en (de terugkerende) reverb vocals, wat het ruimtelijk (kerk)gevoel accentueert.  Naast zijn hemelse zangstem, begeleidt Jere Valkonen zich vooral op akoestische gitaar en keys.  ‘Solmu’ doet even denken aan de Italiaan Angelo Branduardi.  Ondanks het gebruik van samples blijven enkele songs bewust hangen in de eigen culturele (folk) traditie, wat een internationale doorbraak sterk bemoeilijkt.  Nochtans heeft Jere Valkonen voldoende skills in huis om een ruimer publiek aan te spreken.  Maar hij moet wel kiezen!
 
Line-up:
Hannu Ala ((Accordion, Programmed By - tracks: B2)
Tuuli Malve (Backing Vocals  tracks: B1, B3)
Markus Malin (Drums, Percussion, Arranged By )
Ilkka Hongisto (French Horn  tracks: A4)
Johannes Erkkilä (Percussion  tracks: A2)
Walter Metsärinne (Saxophone – tracks: B1)
Oskari Eirola (Violin  tracks: A2, B5),
Tuuli Malve (Violin tracks: B1)
Jere Valkonen (Vocals, Guitar, Bass, Keyboards, Piano, Glockenspiel, Percussion, Written-By) 

​
​Marino Serdons 

​Shakespeare Avenue, een straat in Bath, de roots van de Australische singer-songwriter Carus Thompson.  Een aantrekkelijke reden om met de hele familie een aantal jaren te verhuizen naar Dartmoor UK.  Carus verdiepte zich in de folk traditie van grootvaders tijd en pende een tiental songs bij elkaar. Komt hij daar ‘toevallig’ producer Sean Lakeman, diens partner Kathryn Roberts  en broer Seth Lakeman (die toert met Robert Plant) toch niet tegen? Het project raakt in een stroomversnelling en nu ligt in de shop een cd met vierdelige uitklaphoes met alle lyrics.  Op de foto’s Carus met de onafscheidelijke akoestische gitaar en veel, heel veel natuur.  Op het album verhalende folksongs en  luchtig verpakt.  Een eerste highlight licht op in de folkrock song ‘Avondale Heights To Sunshine‘, een reflectie over hun woonplaats in Australië.  Nog meer familiegeschiedenis over het vertrek van grandpa naar de andere kant van de wereld in de titelsong Shakespeare Avenue.  Het zijn dan ook de sterkste songs op dit mooie nostalgische album.
 
Line-up:
Carus Thompson (Vocals, Acoustic & Electric Guitar)
Sean Lakeman (Acoustic & Electric Guitar,Bass, Piano, Keys)
Seth Lakeman (Violin, Viola, Electric Tenor Guitar)
Kathryn Roberts (Vocals)
 
Marino Serdons 

​Viool, harp en zang. Het instrumentarium van twee dames uit Orkney (Islands) en Schotland die heel experimenteel omgaan met het begrip folk.  ‘Deep Dark Beast’ - wat een titel zeg - intrigeert en hypnotiseert door het up-tempo ritme.  En je valt nog meer in verbazing wanneer je het psychedelische ‘Fact Of Life’ in je maag gesplitst krijgt.  Steeds hoor je weer die Keltische roots met een moderne laag erover gestrooid. In ‘Superwoman’ flirt het duo met de jazzy popsong.  In de titelsong ‘Face To Face’ ligt de nadruk om het mooie vioolspel van Catriona en de hemelse harp van Esther, aangevuld met wat slagwerk.  Vijftig jaren geleden verbaasde The Incredible String Band door buiten de traditonal folk-lijntjes te kleuren, ook psychedelisch en bewust soms a-tonaal. Twelfth Day springt eveneens heel origineel om met hun snaarinstrumenten, besteden veel aandacht aan de zang en zoeken de grenzen op in hun composities. Ook de traditionele liefhebber komt hier aan zijn trekken met mooie solo’s.  Raakpunten met avant-garde kunnen alleen maar het genot verhogen.  Het album werd geproduced door niemand minder dan Chris Wood (dé Chris Wood bekend in de jaren negentig i.s.m. Andy Cutting, Martin Carthy en RogerWilson).  Om Twelfth Day live te horen moet je dringend naar de UK: op tournee deze maand november. Het is nog even wachten op data voor Nederland en België.
 
Line-up:
Catriona Price (Violin, Viola, Vocals)
Esther Swift (Pedal Harp, Vocals)
with John Lowrie on drums and Andrew Rob on double bass.
 
Marino Serdons 

​Perfecte harmonieuze samenzang van het duo Flagship Romance.  Romantiek hangt wel degelijk in de lucht wanneer Shawn Fisher en Jordyn Jackson samen hun performance brengen. Acht maanden per jaar zwerven ze van club naar festival met melodieuze alt-folk.  Met opener ‘Crossroads’ zouden ze makkelijk thuishoren op het Eurovisie songfestival én het winnen ook nog.  Hun thuisbasis ligt echter in New Mexico. Hun eerste EP verscheen in 2013 en ‘Concentric’ is hun derde full album, bijeen geschraapt via Kickstarter.  Shawn Fisher zingt passioneel met een fluwelen stem en in harmonie met Jordyn op akoestische gitaar vormen ze een ideaal duo.  Soms leunen de songs aan bij de gekende americana sound of overweegt het zeemzoeterige (oh ik hou van dat woord!).  Luister maar eens naar het bekende ‘This Land Was Your Land’ (Hey Man!) Ook Jordyn weert zich met volle borst als zanger in ‘Fluorescent’.  Orchestrale arrangementen liften de songs uit hun folk-canvas en creëren die gemoedelijke sfeer die uitermate werkt in een intieme setting. 
Voor de fashion-liefhebber: Shawn creëert ook schitterende juwelen (zie website)
 
Marino Serdons

Wanneer Carly Simon beweert dat Carrie Tree een fenomenale zangeres is, dan spitsen wij onze oren. Met The Canoe is singer-songwriter Carrie aan haar derde album toe.  Een verzameling intieme songs geïnspireerd op verhalen en eigen ervaringen. Zelf beweert ze: “Songwriting is my poetic approach to life’s situations; it often brings me insight, relief or understanding and through it I find honesty with myself”.  Met een zeemzoete toonvaste stem leert Carrie ons hoe belangrijk het is om niet alleen fysiek doch ook emotioneel en empatisch in het leven te staan. Carrie voegde zelfs  ‘Tree’ toe aan haar artiestennaam om respect af te dwingen voor onze planeet. Die ‘commitment’ voel je ook in haar lyrics waarin geboorte, dood, water, home en travel levensbeschouwende thema’s zijn.
De composities overweldigen in hun soberheid: geen noot teveel.  Al bij de piano intro van ‘Sweet Illusion’ voel je haar innemende kracht.   Haar zoete stem en vloeiende gitaarspel zorgen voor innerlijke zuivering zonder in new age of traditionele folk te vervallen.  De opnames vonden plaats in diverse steden, Berlijn-Madrid-Barcelona-…, met als finale de Greenhouse Studios in Ijsland.  Haar samenwerking met Markus Sieber, met thuisbasis in Colorado en Mexico én multi-instrumentalist, noopte beiden om elkaar halfweg te ontmoeten in Reykjavik voor de eindafwerking.  Reken daar nog het instrumentarium bij van 14 studio-muzikanten die elk een minieme bijdrage leverden van viool, fluit, accordion, clarinet,…; subtiele accenten in mysterieuze songs.
Liefdevol laat Carrie haar publiek genieten van haar eenvoud. En eenvoud werkt louterend.  Een boodschap die aanslaat in hectische tijden.
 
Line-up:
Carrie Tree (Lead Vocals, Guitar, Piano, Balafon, Harmony vocals)
Markus Sieber (Ronroco, Guitars, Harmonium, Synth, Glockenspiel, Piano)
+ 14 great musicians.
 
Marino Serdons (3 ½)

​Onlangs beweerde men nog dat Britse folk op sterven na dood was.  Young Waters uit Bristol bewees glorieus het tegendeel met het winnen van het ‘Bath Folkfestival New Shoots Competition’ (oef!)  Wanneer dan nog een vergelijking gemaakt wordt met de legendarische Incredible String Band, staan de sensoren hier op scherp.  Een eerste luisterbeurt was indrukwekkend, een tweede zelfs overweldigend.  In het folkgenre mag Young Waters gerust een revelatie worden genoemd: energiek, inventief én traditioneel.  The ISB doorbrak de mainstream Keltische folk in de jaren 60-70 met atonale, bijna psychedelische en experimentele texturen. Weliswaar dikwijls onder ‘ inspiratie’ van drugs, doch absoluut een revolutionair buitenbeentje in het traditionele folkwereldje.  In dat opzicht onderscheidt Young Waters zich door hun zuivere muzikale intellect met invloeden (van ISB) en folkrock band Fairport Convention, maar ook van traditionals zoals je die vroeger alleen maar vond op het Topic label. ‘Don’t Stare At The Sun’ is misschien wel de knapste song met pastorale vocals van schrijver Theo Passingham.  Young Waters speelt op hun debuut vooral luistercomposities.  Zelf beweren ze beïnvloed te zijn door Philip Glass, John Taverner en Arvo Pärt. Hedendaags en toch traditioneel vertolkt met vioolbegeleiding en enkele solo’s, akoestische gitaar en harmonieuze zangpartijen.  Zoals bij ISB zitten er ook veel onverwachte tempowisselingen en intrigerende melodieën in. Vooral opvallend zijn de inventieve (samen)zang. ‘Polly Vaughn’ is de meest traditionele ballad op het album, ooit.. een halve eeuw geleden .. door Shirley Collins ingezongen in drie versies: Polly Vaughn, The Fowler and The Shooting Of His Dear.  Afsluiter ‘Swimming Pool’ bekoort met (weeral) knappe invallende vocals. Mooi!
Het album werd opgenomen in de befaamde Real World Studios van Peter Gabriel in Bath, en in Norton St. Philip Church.  Een must have voor elke folkliefhebber!
 
Line-up:
Theo Passingham (Vocals, Guitar)
Kerry Ann Jangle (Vocals, Percussion)
Liam O’Connell (Double Bass, Vocals)
Calum Smith (Violin)
Rowen Elliot (Viola)
 
Marino Serdons (4)

Toevallig of niet, H en M (niet te verwarren met)  vonden elkaar in 2006 op een informeel  feestje.  De New Yorkse Heather Humphrey wou absoluut haar melodische zangkwaliteiten een ruimer publiek gunnen.  De uit Chicago afkomstige schrijver en composer Tom McKeown zocht en vond het talent om zijn eigenzinnige composities gestalte te geven.  Een nieuwe folkrockband was geboren. Niet evident in de postmodernistische tijd met veel r&b, elektronika en hiphop.
Geen bewerkte traditionals op dit vijfde album, wel nieuwe songs met veel melodie en wat poppy invloeden.  Op ‘Better Day’ komt ook de americana bovendrijven met viool en samenzang.  De lead vocals zijn mooi verdeeld over beide hoofdrolspelers en de viool van Gary Jacklin is nooit ver weg.
Eigenzinnige composities, niet experimenteel en niet altijd even sterk (misschien juist daardoor?), wel mooi uitgevoerd.  Het rijkelijke instrumentarium van viool, banjo, mandolin, fluit en harmonica zorgt voor afwisselende intro’s en begeleiding.  Veel dansbare schwung zit er niet in (met uitzondering van ‘Passing Shadows’). Voor de band gaat het telkens om de song en de wonderlijke magie die onstaat tussen de bandleden.  Dat magische overbrengen naar een geïnteresseerd publiek is de volgende uitdaging.
 
Line-up:
Heather Humprey (Lead Vocals, Piano, Flute)
Tom McKeown (Lead Vocals, Mandolin, Mandola, Banjo, Harmonica)
Jim Livas (Drums, Percussion)
Tony Meadors (Bass, Background Vocals)
Gary Jacklin (Violin, Background Vocals)
 
 
Marino Serdons (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Hesitation Bridge
2. Dreams Are Strange
3. The Chesnut Oak
4. Gonna Jump In A Hole
5. Mamie Eisenhouwer
6. Tumacacori
7. Who’s To Say
8. Moving On
9. The Red Maple
10. Wore Out My Welcome
11. Donna’s Song
12. Psychic Mary
13. Time Traveling
14. High Speed Yard Sale

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
The Carnivaleros

Bassist Karl Hofmann keert, na een 25 tal jaren muziek te hebben gespeeld aan de Spaanse kusten, terug naar Tucson Arizona. De oude vriendschap met bandleader Gary MacKender wordt terug opgenomen en samen met gitarist Joe Fanning en drummer Les Merrihew vormen zij The Carnivaleros. De muziek van The Carnivaleros valt moeilijk in een hokje te stoppen. Naar eigen zeggen verenigt de band Oost-Europese klanken, thema’s van westernfilms, zydecoritmes, tex-mexpolka’s, walsen en swing. Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘desert bayou music’, al wisten wij niet dadelijk wat we ons hierbij moesten voorstellen. Voor ‘Dreams Are Strange’, hun vijfde album, schreef MacKender 6 instrumentale nummers voor film of tv en 8 verhalende songs. ‘Hesitation Bridge’, over keuzes die we constant moeten maken, is een door accordeon en banjo gedragen polka met folkinvloeden, die ons tevens al laat kennismaken met de harmonieuze samenzang van de heren. Dit nummer schiep hoge verwachtingen, maar jammer genoeg belandt het album al vlug in moerassig gebied, zodat je aandacht en interesse met ieder nummer een stukje dalen. Het veelvoud aan muzikale invloeden, dat de sterkte is van de band, is tevens het zwakke punt. Bovendien begint de steeds op de voorgrond staande accordeon van MacKender na een tijdje te irriteren. Het bluesy naar een historisch park genoemd ‘Tumacacori’ boeit nog enigszins, maar dat gevoel verdwijnt even vlug als het de kop opstak. En bij het negende nummer, het instrumentale lullabyachtige ‘The Red Maple’ verslapt onze aandacht helemaal.  
Er zal zeker een publiek zijn voor ‘Dreams Are Strange’. Zeker zij die een zwak hebben voor accordeonklanken, zullen dit album kunnen smaken.

Lambert Smits (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Cecilia
2. Jack O Lantern
3. She Doesn’t Like Silence
4. Selfish Man
5. Stumble On The Seam
6. Balance/Imbalance
7. Peggy Airey
8. Time Soldiers On
9. Peter Pan
10. Warmonger
11. Ghost Of A Ring

Platenlabel
GR! Records

Labelnummer
GRR006

Distributie
Proper Music Distribution

Promo-agent
G Promo PR

Website Artiest
Gilmore & Roberts

Katriona Gilmore en Jamie Roberts, beiden afkomstig uit Engeland, vormen samen een folkduo. Hoewel ze hedendaags klinken, hebben ze toch enorm veel binding met de traditionele folk. De hoofdzakelijk gebruikte instrumenten zoals akoestische gitaren, mandoline, fiddle, dobro en double bass worden aangevuld met geprogrammeerde drums. Dit laatste versterkt het moderne , maar klinkt soms ook storend. ‘Conflict Tourism’ is hun vierde album. De ietwat vreemde titel verwijst naar de keuzes en beslissingen die ieder van ons dagelijks moet maken en nemen. Keuzes en beslissingen die veelal pas na veel afwegen van voor- en nadelen het licht zien. Bovendien raken we door die keuzes en beslissingen vaak in een conflictsituatie met onszelf of met onze omgeving. Gilmore & Roberts willen met dit album gidsen zijn in dit ‘conflicttoerisme’. Goede gidsen zijn passioneel en zo klinkt dit duo ook. Via 11 originele songs, waarvan 5 van de hand van Katriona en 6 uit de pen van Jamie, proberen ze de juiste weg aan te geven. Verwacht echter geen pasklaar antwoord. Vaak houden zij de luisteraar een spiegel voor zodat  onze keuzes en beslissingen niet overhaast maar meer doordacht zouden gebeuren. Zo is er het voor zichzelf sprekende ‘Balance/Imbalance’ of  ‘Peter Pan’. Deze song schreef Jamie ter nagedachtenis aan zijn neef Richard Tolson, en doet ons nadenken over verlies en het daarbij horende rouwproces. Het stevige ‘Peggy Airey’ beschrijft Margaret Maggott, die leefde van 1759 tot 1848. Deze vrouw was een bekend figuur in de straten van Barnsley in de 19de eeuw. Met Kerstmis wenste zij de mensen een zalig Kerstfeest, en de legende vertelt dat dit geluk bracht in het nieuwe jaar. Jaimie en Katriona roepen haar aan om hen ook het beste wensen.
‘Conflict Tourism’ zet je aan het denken. De tijd nemen om deze nieuwe van Gilmore & Roberts te beluisteren, is dan ook een must.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Only Good Addiction Is Love
2. Bad Light
3. Rothko
4. Lorca
5. Tienes Mi Alma En Tus Manos
6. Flesh And Mind
7. We Can Burn
8. MoMa
9. Desolation Angels
10. Les Rouges Et Les Noirs
11. The White Birds

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Broere Promotion

Website Artiest
Sean Taylor

Voor ‘The Only Good Addiction Is Love’, zijn zevende album gooit de 31 jarige Engelse singer/songwriter het over een compleet andere boeg. De opnames gebeurden andermaal in de Congress Home Studios in Austin Texas, onder het waakzaam oog van producer Mark Hallman, gekend van zijn werk met o.a. Carole King. Hallman is ook een multi-instrumentalist, wat hij overigens ook uitvoerig etaleert op dit album. Liet hij zich in het verleden nogal eens inspireren door zijn onmiddellijke omgeving en het daarbij horende nachtleven, dan zoekt Taylor het nu hogerop. Kunst, en meer bepaald schilderkunst en literatuur zijn momenteel de kapstokken waar Sean zijn meesterwerkjes aan mag ophangen. De titel van het album spookte onmiddellijk door mijn hoofd. Ik had het gevoel deze uitspraak onlangs ergens opgevangen te hebben, maar wist niet dadelijk waar. Google, de geheugenopfrisser bij uitstek, hielp mij terug op het juiste pad. ‘The Only Good Addiction Is Love’ is een uitspraak van marxist en voormalig president van Uruguay Jose ‘Pepe’ Mujica, de armste president ooit maar tevens een president zoals velen wel zouden willen. Mooier had Taylor het niet kunnen maken. Opener en tevens titeltrack pakt je al meteen bij je nekvel. Een mooie, zoetgevooisde, soms zelfs fluisterende Sean op een bedje van imponerende muziek, waarbij violiste Hana Piranha zeker een pluim op haar hoed mag steken. In dat nummer stelt Sean aan Leonard Cohen de vraag wat hij zou moeten doen. ‘I’m still waiting for an answer and he’s singing the blues’ is de zin volgend op de vraag. Kan het nog mooier?  Het licht rockende ‘Bad Light’ is zo een beetje ‘JJ Cale meets Marc Bolan’, leuk gitaarrifje en relaxte stem. Schilder Mark Rothko, vertegenwoordiger van het abstract expressionisme wordt geëerd in ‘Rothko’. ‘Desolation Angels’ is dan weer een ode aan de gelijknamige novelle van Jack Kerouac. Dat ook een museum inspirerend kan zijn, laat Sean horen in ‘MoMa’ wat de afkorting is voor Museum Of Modern Art in New York.
Sean is een super songschrijver, die bovendien een niet onaardig stukje gitaar speelt, wat hij nog eens duidelijk maakt in het instrumentale ‘Lorca’. Bovendien verstaat hij de kunst om zijn teksten van indrukwekkende melodieën te voorzien, die met de hulp van vakbekwame muzikanten uitgroeien tot ware kunstwerkjes. En zo is de cirkel rond op ‘The Only Good Addiction Is Love’.

Lambert Smits (5)