​Freckle Face, Tjens Couter, T.C. Matic, Tjens Matic, Charles et les Lulus, Charles and the White Trash European Blues Connection, Arno and the Subrovnicks … Arno Charles Ernest Hintjens heeft onder vele gedaanten opgenomen en opgetreden, maar zo naakt als op ‘Vivre’ hoorde u hem nog nooit. Op deze plaat is hij Arno, en dat is meer dan voldoende. De voorbije jaren waren niet zo vriendelijk voor de heer Hintjens, die helaas nog steeds vecht tegen een hardnekkige ziekte. Vorig jaar nam hij de tijd om uitgebreid terug te kijken op werk en leven, en stelde hij een playlist samen uit zijn werk van de voorbije veertig jaar. De songs zijn uitgepuurd en ontdaan van franjes opgenomen. De doorleefde stem als belangrijkste instrument, aangevuld door het mooie pianospel van Sofiane Pamart en de gonzende bas van Mirko Banovic. ‘Vivre’ serveert ijkpunten uit de Belgische muziekgeschiedenis als ‘Les yeux de ma mère’ en ‘Putain Putain’ (met geactualiseerde lyrics!), en onderschatte parels als ‘Santé’ en ‘La vie est une partouze’. Eigenlijk ontbreekt enkel mijn persoonlijke favoriete Arnosong, ‘Le lundi on reste au lit’. Maar laat dat niet als kritiek klinken, want deze plaat is fijnbesnaard, gelaagd en geslaagd. Hopelijk is het niet het testament van een grote meneer, maar gewoon een tussenstation uit een rijke carrière. ‘Vivre’ is lust for life vermomd als een ‘piano au voix’-plaat. Meer dan het beluisteren waard.
 
Julian De Backer 

​Geen superlatieven meer voor Arno.  Vooreerst heeft hij dat op zijn zeventigste verjaardag niet nodig. En zijn zoveelste worp (21 ??) verschilt niet veel van al zijn vorige braaksels.  Want dat doet hij nog steeds: met rauwe stem zijn mening verkondigen. Tegen schenen schoppen in ‘They Are Coming’, aan zelfreflectie doen in ‘Lady Alcohol of zelfs bewieroken in ‘Oostende Bonsoir’.  Het passeert allemaal de revue in een mix van blues, rock en chanson in zijn gekende stijl: ongeschaafd in studentikoos Frans of Engels. Laat dat unieke stem- en taalgebruik nu juist de charme zijn van de Brusselse Oostendenaar. Ook weet hij weer perfect zijn humoristische kant ludiek te ventileren (‘Tjip Tjip, C’est Fini – Les Saucisses de Maurice – ‘Naturel’).  De hele ‘Santeboutique’ (verzameling of allegaartje in het goed Nederlands)  werd geproducet door niemand minder dan John Parrish (o.a. ook PJ Harvey en Eels). Muzikaal is Santeboutique een zeer divers en boeiend album geworden door de verschillende invalshoeken. Wat niet wegneemt dat  na vijf songs zijn rokerig stemgebruik te moeten aanhoren, de leut er wel af was.  Trop is teveel, teveel is trop – zei ooit een grappige worstendraaier uit Brussel.  Ook die ouwe aap kon je geen muilen leren trekken.  Neemt niet weg dat Arno’s status krachtig overeind blijft en de drie AB concerten in januari 2020 uitverkocht zijn.  Wil je hem live op zijn best zien en horen… vanaf 1 mei op tournee doorheen Vlaanderen.
 
Marino Serdons 

​Poëtische volzinnen ter verheerlijking van ‘Warrior Of The Good’, het nieuwe album van de zusjes Cappaert, hoeven niet meer.  Goede wijn moet gedronken worden en muziek moet je in dit geval zeker individueel beluisteren.  Hoe kan dat krachtiger dan in het donker? Zoals bij hun live-performances trouwens. Vlei je neer in je doka en laat de songs van Annelies langzaam binnensijpelen.  Melancholie, romantiek en een zelden keer een bruuske uitspatting zijn de hoofdingrediënten van een album dat drijft op emotie.  Eclectisch in het stijlaanbod: een streepje country in Moonshine, een vleugje oosters in Emotional Complexity, de betere Lucinda Williams in ‘Through A Keyhole’ of het iets vlottere ‘Floating’, of het jazzy ‘Crowns’.  Het zijn echter de zeemzoete vocals die je meevoeren in de wereld van Cappaert.  Annelies weet perfect hoe krachtige songs te componeren, maar nog indrukwekkender is de zangtechnische vertolking van beide zusjes.  Luister eens naar ‘In Between The Right And The Wrong’ dat een Sunny Valentine-sfeer niet kan verbergen. Het album Warrior Of The Good zweeft ergens tussen chanson en americana. Zelf noemt Annelies het “roots, woods and moods”.  Maar ligt de toekomst van Cappaert dan niet ergens in jazz? Of creëert het onverwachte juist spanning? Het ontbreekt het album misschien aan meer up-tempo songs in een grote toonaard, maar dat is louter een keuze. Toch?
 Als toemaatje krijg je in deze schitterende grafische uitgave (alles zelf ontworpen door Annelies!) ook nog een bonus track.  Annelies schreef namelijk de titelsong voor de tv serie ‘Zie Mij Graag’, een rocksong op oude leest geschoeid.  Even een complete ontnuchtering op dit wiegende melancholische album.
Getriggerd voor één van die spannende concerten in het donker: op 12/10 in Neerpelt, 21 okt. in Beernem en op 28 okt. in Heist-Op-Den-Berg.  Niet te missen! 
 
Marino Serdons (4)

Some people have it all!  In de jaren zestig speelde een piepjonge Alain Verdier bij de psychedelische band The Shakes (samen met Dany Lademacher).  Rustig en zelfverzekerd bouwde deze Fransman sedertdien, met omzwervingen in de filmwereld, een carrière uit als internationaal kunstfotograaf.  Toch bleef hij met een muzikaal ei zitten en kan dat nu samen met de Belgische (francofiele) Khaddija Othman kwijt in ‘Andtidote’ (=tegengif).  Als duo brachten ze onlangs hun debuutalbum ‘Emotions Singulières’ uit op het Antwerpse Starman Records. 
In de traditie van de Franse chanson me toevoeging van electro schetst Antidote een wereld van emoties.  ‘Soho66’ werd als single uitgetrokken, een bezwerend lied dat kadert in het Soho van de sixties en door de inbreng van Khaddija een Arabisch flair verspreidt.  Hiermee mikken ze duidelijk op internationale aandacht.  En terecht!  De Franse teksten ademen een grandeur van poezie uit.
Alain Verdier’s doorleefde stem, half gezongen-half spoken word, een beetje als Serge Gainsbourg, kleurt de melodieën indringend en sinsister. Als tegenpool klinkt de elegante voice van Khaddija Othman. Een dame die haar sporen verdiende eerst bij een Afrikaanse band, nadien in de hiphop, later in de electro-pop.  Haar invloed maakt van Alain Verdier’s composities een meesterwerk. 
 
Line-up:
Alain Verdier
Khaddija Othman
 
 
Marino Serdons (4)

Willems hele leven stond in het teken van de muziek. Weinigen zullen hem echter kennen omdat hij niet in de schijnwerpers stond. Maar toch was hij als pianist te horen bij o.a. The Wolf Banes, Burning Sidewalks, The Pop Gun, Big Bill en in het orkest van zijn neef Paul Van Bruystegem, beter gekend als monsieur Paul, bassist van Triggerfinger. Willem schreef door de jaren heen een pak liedjes en het zou jammer zijn geweest, moest niemand die ooit gehoord hebben. Dat hij echter zo lang wachtte om deze pareltjes in te blikken heeft spijtig genoeg ook een reden. Willem vecht tegen een ongeneeslijke ziekte. Voor zichzelf, maar ook voor vrouwtje Lin en dochtertje Ella, wou hij deze songs een plaats geven. Die plaats is ‘Last Man On The Moon’ geworden. De Fandango studio werd gereserveerd en schoon volk waaronder monsieur Paul, Frank Vander Linden, Luk de Graaf, Andries Boone en Jan Van Eycken passeerden om de songs, voor zover dat nog nodig was, van wat extra glans te voorzien. Willem groeide op in de tijd van het vinyl. Een tijd waarin men, omdat het muzikaal aanbod niet zo overweldigend was als nu, minder geneigd was om zichzelf aan één bepaald genre te binden. Pop, rock, blues en zelfs Franse chansons stonden dan ook vaak vredelievend naast mekaar in de platenkast, wat zich ook weerspiegelt op ‘Last Man On The Moon’. Dat komt meteen al aan de oppervlakte met het sublieme ‘Monsieur Le Douanier’ waar de geest van Gainsbourg doorheen zweeft. En het niveau blijft uitermate hoog. Het aan zijn dochter opgedragen ‘Song For Ella’ had destijds op de playlist van The Wallace Collection zeker niet misstaan. Diversiteit is troef . ‘Sausalito’ boort het tex-mex genre aan, terwijl Willems talent op de zwarte en witte toetsen pas echt goed tot zijn recht komt in ‘The Fortune Teller’ en nog meer zelfs in het naar Frankrijk knipogende instrumentale walsende ‘Carcassonne’. Die Franse sfeer bepaalt ook het samen met echtgenote Lin geschreven en in duet gebrachte ‘Ne T’en Fais Pas’. Je gedachten kan je mijmerend de vrije loop laten tijdens het aanstekelijke ‘Falling’, waarna Willem je met ‘New Orleans Jam’ dropt in die heerlijke muzikale smeltkroes die New Orleans te bieden heeft. New Orleans blijft ook aanwezig op het Zuiderse ‘Iguana Song’. Wynants is een muzikale duizendpoot die de meest uiteenlopende genres perfect beheerst. Zo laat hij ‘Annie’ voortkabbelen in een zomerse rustige reggaesfeer. Afsluiten doet Willem in zijn eentje achter de piano in ‘Papillon’.
Jammer dat Willem Wynants zo lang gewacht heeft om deze songs in te blikken. Gelukkig heeft hij het uiteindelijk toch gedaan. Bijzonder mooi album!
 
Lambert Smits (5)