Als een vergeten bloem ontluikt in de Fruits De Mer stal het prachtige debuut van de Britse psychedelische band Fuchsia.  Voor het eerst verscheen dit album in 1970 op het Pegasus label.  Een collectie fusionblaadjes van prog en folkrock met meeldraadjes die je een delirium bezorgen.
Fruits de Mer Records slaagde erin om de rechten te  strikken en brengt nu een ‘special edition reissue’ uit om niet alleen aan te ruiken, zeker ook van te smullen. A masterpiece of Art rock (MOJO).
Zeldzaam zijn zij die het schaarse originele album in hun bezit hebben.  Nog zeldzamer zij die het zouden willen verkopen.  De songs zijn werkelijk een streling voor het oor met vioolpartijen (denk ook aan East of Eden, Curved Air), vrouwelijke harmonieën op de achtergrond (Pentangle), idyllische zoete zang (remember Syd Barrett)  en veel ritmewisselingen.  Oprichter Tony Durant heeft enkele jaren terug in Australië een band samen gebracht en geeft in augustus enkele gigs in Cardigan (3 aug. op het Dream Of Dr. Sardonicus Festival) en in London (in de bekende The Half Moon op 9 aug.)
Wat zit er in die ‘special edition’?  Vooreerst natuurlijk het originele album op vinyl, en nog interessanter een volledige lp met demo’s om van te watertanden, sommige zelfs beter dan de uitgebrachte versie.  FdM kon er ook een DVD aan toevoegen met Tony over het verleden, een grote poster en een24 page A4 magazine.  Het geheel werd geperst op 180gr gekleurd vinyl en in een gatefold hoes gestopt.
Fuchsia is een must voor elke psychedelica liefhebber.  Gezien de grote muziek- en verzamelwaarde vliegt deze uitzonderlijke editie op 30 juli (officiële releasedatum) als kleurrijke boeketten de FdM deur uit.  Pre-order necessary!
 
 
Marino Serdons (4 ½)

Nick Steed heeft in Groot-Brittannië en eigenlijk in heel Europa een heuse reputatie opgebouwd als sessie pianist en orgelist. Hij speelde met een groot aantal vooraanstaande muzikanten als Norman Beaker Band, Larry Garner, Chris Farlowe, Sonja Kristina (Curved Air), Pete Brown
(Cream Lyricist), Steve Ellis (Love Affair), Van Morrison, PP Arnold, Mollie Marriot, Corky Laing (Mountain), Gary Husband (Level 42 / Jack Bruce), Dennis Chambers (Santana / Parliment Funkadelic), Steve Hackett (Genesis) , David Sancious (Sting), Ginger Baker, Lulu, Jeff Berlin, Trevor Horn, Malcolm Bruce, Cliff Bennett, Johnny Mars en Kyla Brox. Zijn huidige band The Nick Steed Five is een allegaartje van de beste hedendaagse blues muzikanten op dit ogenblik. Drummer Steve Gibson, Kim Nishikawara (sax), Peter Mason (gitaar) en bassist John Sandham vormen de basis voor de NS5. Het nieuwe album ‘Feeling For The Blues’ omvat twaalf originele nummers en herbergt tevens heel wat diverse muziekstijlen, gaande van Delta blues, country, Americana, New Orleans getinte tunes, blues rock en funk.. Als speciale gasten hebben we met gitaristen Norman Beaker en Larry Garner twee ervaren rotten in het vakjargon. Het swingende ‘Supercar Loan’ mag de dans openen. Mason’s gitaarriffs en de blazerssectie komen meteen in de spotlights. Nick Steed heeft, naast zijn piano virtuositeit, ook een ongelooflijk aangename stem. En dat doet ook bij het New Orleans begeesterde ‘Boom Baby Boom’ wonderen. Van een andere slagorde is het funky ‘Cas It Is What It Is’ en het ballade duet ‘Take Your Home’ met Linda Jennings. ‘Feeling For The Blues’ is dan weer knappe soul blues. De blazerssectie is ook alom tegenwoordig in de pianoboogie ‘Hot Shot Lady’. Van de emotionele ballade ‘I’m On A Roll’ gaat het gezwind naar het New Orleans gemotiveerde ‘Cold Hearted Woman’ en de blues trage ‘Just Singin’ The Blues’. Het uiterst funky spijkerende ‘Who’s To Blame?’ en ‘In The Room’ zijn dan weer knappe dansbare chapiters. NS5 sluiten af met de fijn uitgekiende ballade ‘Cryin’ For You’, die is ingekleurd met considerabele gitaarriffs en Nick’s Hammond orgel tunes.
Nick Steed Five heeft een uiterst divers en knap album te promoten. Hopelijk zien we dit vijftal snel ergens in een bluesclub of festival ergens ten lande.
 
Philip Verhaege (4 ½)

De Amerikaanse zangeres Sylvia Bennett kwam hier al tweemaal aan bod in 2010, en vorig jaar nog recenseerde ik haar cd ‘For You’ (http://www.keysandchords.com/album-review-blog/sylvia-bennett-for-you).  Haar nieuwste cd is een pareltje geworden, met als opener de warme, verleidelijke Engelse versie van de Latin klassieker ‘Bésame Mucho’. Perry Como’s klassieker ‘It’s Impossible’ volgt daarop, met Nathan East als bassist. De Engelse versie van ‘C’est Magnifique’ klinkt speels jazzy, waarna de titeltrack, die eigenlijk een cover is van ‘Que reste-t-il de nos amours ?’ van Lucienne Boyer uit 1942, een romantische ballade vormt. De Latin swinger ‘Sway’ is de volgende, gevolgd door het melancholische ‘Autumn Leaves’ (waar ik ooit een artikel over schreef). ‘Beyond the Sea’ is de Engelse versie van Charles Trenet’s ‘La Mer’, dat door iedereen al gecoverd werd. En het wereldberoemde ‘A Man and A Woman’ stamt uit de gelijknamige film op muziek van Francis Lai. Deze song swingt hier ook op een zachte bossa nova. De Engelse versie van Edith Piaf’s ‘La Vie en Rose’ volgt daarop, met Michel Legrand’s thema ‘Je ne pourrai jamais vivre sans toi’, hier omgevormd tot ‘I Will Wait For You’. Trompettist Rick Braun is te gast op de Engelse versie van ‘C’est Si Bon’, waarna het filmthema uit ‘Moulin Rouge’ aan de beurt is, dat beter bekend is als ‘Where Is Your Heart’. ‘Be True To Me’ werd voor het eerst gezongen in het Engels door Doris Day, en is een vertaling van ‘Sabor a mí’. En als afsluiter krijg je de radioversie van de titeltrack. Sylvia heeft hier allemaal covers bijeengebracht van haar favoriete liefdesliedjes, en er een verleidelijk en “smooth” geheel van gemaakt. We hebben nu eenmaal allemaal liefde nodig, en dit is daarvoor de perfecte soundtrack!

Patrick Van de Wiele (4½)

​Op 2 juni 1944 werd in Providence, Rhode Island, een zevende kind geboren in het gezin Tavares. Hij kreeg de naam Antone Lawrence Tavares, maar zijn grootmoeder gaf hem de bijnaam Chubby, en die bleef hangen. Als kind bleek al, dat de broers een talent hadden voor zingen, en in 1959 begonnen ze op te treden als Chubby and the Turnpikes. In 1974 ontdekte ik ze met hun album ‘Check It Out’, nu onder de naam Tavares, en ik bleef ze volgen. De wereld ontdekte ze pas later met hits als ‘Heaven Must Be Missing An Angel’, ‘It Only Takes a Minute’, ‘Whodunit’ en ‘More Than A Woman’, een nummer van The Bee Gees, uit de soundtrack van de discofilm ‘Saturday Night Fever’. Deze laatste track leverde hen zelfs een Grammy Award op. In 2012 ging Chubby solo, en bracht zijn solodebuut ‘Jealousy’ uit. Het jaar daarop ontmoette hij Preston Glass, songwriter en producer, en nu hebben ze samen deze nieuwe CD gerealiseerd. ‘Steppin’ out Tonight’, de openingstrack is geschreven, gearrangeerd en geproduceerd door Brandon Waltz, en een lekker in ’t oor liggend mid-tempo song. Op ‘Still Blessed’ bespeelt Preston alle instrumenten, en het is een bedanking dat Chubby na al die jaren nog muzikaal actief is. Het duet ‘Music Is Healing’ met Pattie Brooks is een leuke uptempo track, een echt dansnummer. De titeltrack volgt daarop, een zachte ballade. Aan de klassieker ‘Smile’ heeft hij jeugdherinneringen. Deze cover van Nat King Cole, tevens een favoriet nummer van Michael Jackson, werd getransformeerd naar een swingende disco. Verderop staat de ballade ‘Gotta Get Back to You’, gevolgd door het inspirerende ‘Can’t Knock Me Down’, dat gaat over jongeren die zinloos geweld plegen. Een leuk soloalbum waarop Chubby bewijst dat hij nog steeds kan meetellen. Aangeraden!

Patrick Van de Wiele (4)

Singer-songwriter en kornettist Al Basile is een origineel bandlid van de befaamde band Roomful of Blues, en werd meervoudig genomineerd voor een Blues Music Awards. Al  Basile komt uit Haverhill, Massachusetts en gaf 25 jaar les aan de exclusieve Providence Country Day School. Hij verscheen op meer dan tien albums van Duke Robillard en heel wat artiesten coverden ook zijn nummers, waaronder Ruth Brown en Johnny Rawls. De ‘Bard of The Blues’ zoals hij weleens vaker wordt genoemd heeft alvast mooi volk rond zich geschaard in de studio voor zijn nieuwste release ‘Me & The Originator’. Het is Basile’s vijftiende solo- release op het label Sweetspot  Records. Het is een conceptalbum dat een verhaal vertelt met een mengeling van verhalen en liedjes over een imaginaire muzikant die een carrière heeft en een duister geheim herbergt. Het stelt ook de vraag om even na te denken over de geschiedenis van blues zoals deze is doorgegeven aan de hedendaagse artiesten. De vijfentwintig tracks zijn geproducet door Duke Robillard, met dezelfde stellaire line-up als op Al's BMA genomineerd blues album ‘Mid-Century Modern’ uit 2016. Basile vertelt honderduit in ‘The Trunk’ en komt pas muzikaal in actie bij het swampy  ‘Poor Boy’s Day’.  En zo kabbelt de release rustig verder. Overhand vertelt hij een verhaal die dan wordt afgewisseld met een knappe blues song. Mark Texeira (drums), Brad Hallen (bas), Bruce Bears (keyboards), Doug James (tenor en baritonsax) en Jeff "Doc" Chanonhouse (trompet) zijn de ideale kompanen voor Basile. Het album ‘Me & the Originator’ is een opwindende lees- en luisterervaring, dat is ingedeeld in een royaal cd-boekje dat alle songteksten bevat, evenals de verhalen erachter. Voor de 20ste  verjaardag van zijn label Sweetspot Records, wilde Al Basile wel eens iets speciaal doen. En of hij in zijn opzet is geslaagd!
 
Philip Verhaege (4 ½)

Zanger, dichter, percussionist, Neville Brother en Meters-legende Cyril Garrett Neville is ook de talisman van de allesoverheersende supergroep Royal Southern Brotherhood. Muzieklegendes hebben geen cv’s, maar als je die van Cyril Neville zou aanhoren wordt je als het ware met een mokerslag neer geknuppeld. Hij werd geboren in New Orleans, Louisiana als de jongste van vier broers en zussen. Binnen een afzienbare tijdspanne zouden ze de R & B sound van de stad herdefiniëren als The Neville Brothers. Cyril absorbeerde de blues via de vinylcollectie van zijn ouders. Zijn eerste professionele optreden was samen met zijn broers Aaron en Art Neville en The Neville Sounds. Zijn volgende splintergroep Soul Machine bereikte nooit de hoogste toppen
maar Cyril stond in vuur en vlam en had met zijn solodebuut in 1970 de single ‘Gossip’ te promten. Vervolgens kwam hij in de line-up terecht van Art’s funkband, The Meters.
De band scoorde een wereldhit in 1969 met ‘Cissy Strut’. Cyril conga's en zang leidde naar tijdloze albums als ‘Cabbage Alley’ uit 1972 en ‘Fire On The Bayou’. Uber-fan Mick Jagger nodigde de band uit om de Amerikaanse stadiontour van de Rolling Stones in 1974 te openen. Art's suggestie om Cyril de leadzang te laten vertolken werd al even snel gerechtvaardigd door een reeks optredens. The Meters werden ontbonden in 1976 en plaveide de weg voor The Neville Brothers. Succesvolle albums als ‘Wild Tchoupitoulas’ uit 1976 en het Grammy-winnende ‘Yellow Moon’ uit 1989 zijn tijdloze albums. Cyril blijft creatief onverzadigbaar. Hij heeft niet alleen een opwindende solocarrière die klassiekers als ‘The Fire This Time’ (1994) en New Orleans Cookin ' uit 2000 voorbrengen, hij werkte ook samen met Bob Dylan, Bono en Willie Nelson. Hij toerde de hele wereld rond en was present op de Amnesty International tournee met U2 en The Police. Hij zong voor ‘Nelson Mandela Beginnend’ in 2011 en nam vijf albums op als bandleider van de Royal Southern Brotherhood. Cyril kreeg samen met Dr. John de ‘Louie Award’ voor hun toewijding aan het behoud van de culturele erfenis van Louis Armstrong. Als lid van The Meters heeft Cyril onlangs de ‘Grammy Lifetime Achievement Award’ gewonnen. Hij zal worden gehonoreerd op de prijsuitreiking van 14 juli 2018 tijdens een live tribute concert, gefilmd voor een PBS televisie special, een eerbetoon aan alle Grammy Legends. Hij ontving de ‘Best of the Beat 2018’ van Offbeat Magazine, als  ‘Best Male Vocalist Award’ en werkte samen met de Zuid-Afrikaanse kunstenaar Ernie Smith voor de song ‘Saturday Night in Soweto’.
 
Nu is er met ‘Endangered Species: The Essential Recordings’, een single disc-editie die wordt vrijgeven op het World Order Entertainment, een label dat werd opgericht door zijn zoon Omari Neville. Wanneer je Cyril ‘Uptown Ruler’ Neville’s stem hoort, begin je het kloppen van de drums te visualiseren en percipieert je het ritme van de gitaar en de bas. Zijn teksten personifiëren zowel de voorouderlijke strijd van de Afro-Amerikanen als een vreugdevolle viering van hun kracht. De essentie van zijn muziek ligt in de combinatie van zijn geest en een krachtige verbinding met zijn Afrikaanse roots. Zijn effectueringen brengen je naar die plek waar je je ziel kan respireren, én je geest en lichaam kunnen echt de emotie van de muziek beleven. Sluit je ogen en laat Cyril Neville je meenemen door een reis van zijn muzikale catalogus. Het album opent met het nieuwe funky nummer ‘Love Has Got To Win’, dat speciaal door Cyril en Tree Adams bij elkaar werd geschreven voor deze compilatie cd. Het zuiders spijkerende en danschapiter ‘Ayiti’, een andere term voor Haïti, staat bol van Latin tunes. The Uptown All-Stars zijn verantwoordelijk voor de opwindend ritmiek, de blazersarrangementen en sluiten wel zeer nauw aan bij Neville’s indrukwekkende percussie. Cyril herdenkt  in het nummer de pracht van de Haïtiaanse setting en de strijd van het Haïtiaanse volk voor vrijheid en democratie. De band The Uptown All-Stars blijven ook aan boord voor ‘Second Line Soca’, een nummer dat de traditionele New Orleans Funeral personifieert en zorgt voor een hele mooie plechtige en swingende uitvaart. In het nummer ‘New Orleans Cookin’, uit het gelijknamige album uit 2000, heeft Cyril het over de traditional New Orleans food die de streek van The Crescent City karakteriseert. In het typerende ‘Funkaliscious’ gaat Cyril zelfs even aan het rappen, maar de beukende basstructuur zorgt voor een imposante outro. De ballade ‘Calling All Sounds’ is ingekleurd met knappe en ingetogen gitaarriffs. De track ‘More Professor Longhair’ is een eerbetoon aan de hogepriester van de New Orleans piano en zijn deuntjes over de Mardi Gras. Met ‘Running With The Second Line’ gaan we dan echt wel mee in een muzikale uitvaart stoet. Tuba en trompetgeschal en heel wat vocale rapper uitlatingen zijn hier ons deel. In het soul en gospel begeesterde  ‘Lift Every Voice And Sing’ krijgt Cyril vocale backing van Dane Wilson en Yadonna Wise. Het soulnummer ‘The Road To Unity’ stond oorspronkelijk op het album ‘Soulo’ uit 1998, net zoals het groovy en funky ‘Can’t Stop A Dreamer’, dat hier opent met de Afro-Amerikaanse Baptistische dominee, Martin Luther King’s beroemde rede ‘I Have A Dream’. Hell Yeah..!  
 
Philip Verhaege (5)

In een beachbar, genietend van een koele cocktail, onder een stralend zonnetje, waarbij een licht briesje de palmbomen doet wiegen en voor wat afkoeling zorgt, het zou de ideale setting kunnen zijn voor het beluisteren van dit album van Lexsoul Dancemachine uit Estonia. Jammer genoeg vertoeven wij echter niet op Lexico Island, waar de zon nooit onder gaat. Nu, niet getreurd want het aanstekelijke van ‘Sunny Holiday In Lexico’ maakt het meer dan goed. Het is dan ook maar de vraag hoe lang je rustig van je cocktail zult kunnen genieten in die strandbar. Met het geluid van lichte golven arriveer je in Lexico en wordt de ‘Cactus’ bungalow je resort. De tropische en exotische, door stevige bas en percussie georkestreerde funk van deze bende heeft al vlug een invloed op je door kantoorwerk ontstane stramme spieren. Geen probleem want al snel ben je niet alleen in vakantiestemming, maar onderga je ook een stevige, maar uitermate plezierige workout.
Wuivende palmen, cocktails, coconuts, zee, gouden stranden en zon spatten van dit blinkertje, dat soms een beetje doet denken aan de hoogdagen van Kid Creole, af.
Met pijn in het hart, maar met onuitwisbare vakantieherinneringen, voert de ‘Trans-Lexico Express’ je terug naar huis en die suffe kantoorjob. Niet getreurd echter, want met ‘Sunny Holiday In Lexico’ op de achtergrond, krijgt zelfs die ‘9 to 5 job’ iets aantrekkelijks.
 
Lambert Smits (4 ½)

Steve Dawson is niet alleen een gerespecteerde platenbaas van het label ‘Black Hen Records’, hij is ook een begenadigde Canadese  gitarist die als het ware communiceert met zijn snaren. Met ‘Lucky Hand’ is dit het achtste  album van Dawson, de opvolger van ‘Rattlesnake Cage’ uit 2014. Opnieuw liet hij zich inspireren door artiesten als Skip James, Chet Atkins, Mississippi John Hurt en anderen. Het recente album bestaat uit tien instrumentals, die live werden opgenomen in een grote ruimte met maximum 12 microfoons. Het klinkt dan ook allemaal erg puur bij deze gitarist en zijn kompaan violist Jese Zubutb, die ook een belangrijke rol speelt in de arrangementen van dit album.  Maar in een handvol  nummers is er ook ondersteuning van strijkers (cello en viool), al dan niet met versterking van mandoline, mondharmonica, hoorn, klarinet en trombone. Het klink allemaal zo simpel, maar dat is het heus niet. ‘Bentonia Blues’ is daar een mooi voorbeeld van met de steelgitaar en de harmonicaspeler die een hoofdrol opeisen. Op ‘Little Harpeth’  voeren gitarist Dawson en mandolinespeler John Reischman de bovenhand, maar uiteindelijk vloeit uiteindelijk alles mooi in mekaar, knap werk. Dat kan ook gezegd worden van ‘Bone Cave’, waarin een mooie cello het opneemt tegen snarenwizzard Dawson in een ritmisch duel om vingers van af te likken. Je merkt dat dit een boeiend album is dat nooit verveelt, ook omdat het vaak ritmisch en dat is niet vanzelfsprekend in deze setting. ‘Lonsome Ace’ is ook zo’n  nummer om bij weg te dromen. Veel van de tracks kunnen best geassocieerd worden met een film. Knap gemaakt album, dat heel wat liefhebbers zal aanspreken.
​
Sis Van Hoof (4 ½)

Er komt tegenwoordig heel wat goede roots en blues muziek uit Canada overgewaaid. Sons Of Rhythm zijn een band uit het Toronto Area. Het trio Mick Maratta (vocals, gitaar), Feredrico Luiu (gitaar) en drummer Mick Carbone combineren heel makkelijk traditionele blues met opwindende rock-‘n-roll en funky tunes. Met deze debuut EP zetten ze zichzelf op de muzikale wereldkaart. Het schijfje opent met de gezellige en meerstemmige rocker ‘My Time Is Gonna Come’. Anthony Brancati is verantwoordelijk voor de knappe en opwindende boogiewoogie piano arrangementen. En die staan recht tegenover de beukende ritmesectie en Mick’s activerende gitaarriffs. Het nummer ‘Talkin’ Bout My Baby’ is dan weer een gezellige shuffle die in aangenaam contrast staat met de ballade ‘You’ve Got A Friend’ en de akoestische country track ‘Will I Ever See You Again?’. Het funky nummer ‘Everything I Do Gonh Be Funky’ is een coversong van Allen Toussaint én de swingende boogie ‘Swing Thing’ is de ideale slotsong die is ingekleurd met piano, blazers en enkele rockin’ gitaarsolo’s. Sons Of Rhythm hebben een schitterend debuut geregistreerd!
 
Philip Verhaege (4 ½)

Het debuutalbum ‘Blues On Me’, ‘Mandolin Blues’ en het twee jaar geleden verschenen ‘Mandolin Blues: The Piano Session’. ….wel, het zijn maar enkele mooie illustraties van al even schitterende albums die de Italiaanse blues artiest Lino Muoio in het verleden heeft gepromoot. Vooral in ‘Mandolin Blues - The Piano Sessions’ herwaardeerde Lino de  evolutie van de mandoline in de blues sound. Nu heeft hij met ‘Mandoline Blues – Acoustic Party’ alweer die authentieke en originele mandolinestijl gepercipieerd. Net zoals in het verleden ook Yank Rachel (check it out on: http://www.mandolinblues.com/story.html ), Johnny Young, Jimi Hocking, Gerry Hundt én onze goede vriend Bert Deivert ook al enkele decennia lang occupeerden met de mandoline sound. Wat ons vooral vrijwel meteen opvalt is het feilloze Engelse accent die schuilt in Lino’s ruige stem. Met enkele bekende vrienden trok hij naar de studio en registreerde er zes knappe en originele songs. Voor de swingende openingssong ‘Do It Right’ vindt Lino zijn kompaan in de akoestische gitaarsnaren van Paolo Bonfanti.  Stefano Tavernese is gast in het diepe en Delta begeesterde ‘Wise Enought’. Francesco Piu komt de workerssong en gospel beïnvloede ‘Peace of Mind’ inkleuren. De baslijnen van Lucio Villani en Marco Pandolfi’s blues harp arrangementen komen in de spotlights in het swingende ‘I Can’t Stand’. In het opwindende ‘Shelter’ komt de charismatische gitaar virtuoos Adriano Viterbini, Lino’s mandoline tunes accorderen. Het trio Max De Bernardi, Veronica Sbergia en Mario Donatone komen de old-school bluesgrass uit ‘It’s Up To Me’ wat opvrolijken. Lino Muoio besloot op zestienjarige leeftijd om gitaar te leren spelen. Hij was als het ware bezetten door de gitaarsound die Jimmy Page, Angus Young, Jeff Beck en Van Halen. Als autodidact maakt hij nu zo’n twintig jaar deel uit van de Italiaanse blues scéne. Hij bleef vijf jaar aan boord bij de band EDA, maar na deze periode werd hij bandlid bij de oudste en meest bekende band van Italië, Blue Stuff.  Vier cd’s later en heel wat optredens en festivals volgde als hoogtepunt een performance op de Italiaanse televisie. In 2008 besloot hij dat het tijd was om met ‘Blues On Me’ een eerste solo cd in te blikken. Een release waarin het timbre van de mandoline fundamenteel en essentieel staat. Knap..!
 
Philip Verhaege (4 ½)
 

​In 1977 debuteerde de Amerikaanse saxofonist Michael Paulo als soloartiest met de release van de cd ‘Tat’s in the Rainbow’, die overigens enkel in Japan uitkwam, en waarop Herbie Hancock meespeelde. Zijn muzikale carrière duurt dus al meer dan 40 jaar, en hij speelde naast Al Jarreau, James Ingram, Patti Austin, Jeffrey Osborne, Kenny Loggins, Johnny Mathis, Bobby Caldwell en Rick Braun. Michael produceert ook concerten en jazzfestivals in Hawaï en in Californië. Daarnaast toert hij met gitarist Peter White. Dit is nu zijn elfde soloproject, waarop hij zowel covers als originele tracks brengt. De cd staat in het teken van liefde, vriendschap en de “Aloha” geest. De ontspannen openings- en titeltrack werd geïnspireerd door het heugelijke nieuws dat hij grootvader ging worden, en waarop Paul Brown is te horen op gitaar, Gregg Karukas op keyboards en Roberto Vally op bas. Vervolgens covert Michael Grover Washington Jr.’s ‘Mr. Magic’, waarna Carlos Santana’s mooie ‘Europa’ aan bod komt. Funk komt aan bod met ‘Back with the Funk’, waarop Paul Jackson Jr. gitaar speelt, gevolgd door een cover van de mooie Elton John’s ‘Your Song’ met David Benoit op piano. ‘Who You Gonna Call?’ heeft niks te maken met ‘Ghostbusters’, maar is een originele, funky compositie, waarop Ray Parker Jr. overigens gitaar speelt. ‘#Fromtheheart’ is een ballade, waarna Sting’s klassieker ‘Fragile’ eraan komt met Peter White op gitaar en keyboards. De originele track ‘Keiko’s Groove’ klinkt funky, gevolgd door ‘Galaxia’, wat ook drijft op een funkritme. ‘Mysterious’ klinkt inderdaad ietwat mysterieus, waarna ‘Fire Dance’ een Latin sfeertje creëert. Carole King’s klassieker ‘You’ve Got a Friend’ sluit af, en staat symbolisch voor de hulp die Michael van zijn vrienden kreeg. Een mooi album, een aanrader voor wie houdt van top smooth jazz!

Patrick Van de Wiele (4)

Met het overlijden van B.B. King in 2015 is Buddy Guy haast de enig overgebleven legendarische blues artiest. En ook al is hij gewiekste zakenman, hij blijft ons muzikaal steeds verbazen. De zevenvoudige Grammy Award-winnende blues-icoon Buddy Guy brengt met ‘The Blues Is Alive And Well’ een gloednieuwe release op de markt. Met dit album geeft hij ons tekstueel een inkijk op zijn carrière, en consecreert hij zelfs in enkele nummers naar het onvermijdelijke, de dood.  Het album opent spectaculair met Buddy’s slidegitaar in de nostalgische en mortale ballade ‘A Few Good Years’.  De lyrics "A few good years, Is all I need right now. Please, please Lord, send a few good years on down”, zijn slecht enkele melancholische woordspellingen. Met ‘Somebody Up There’, ‘When My Day Comes’ en ‘End Of The Line’ gaat hij het onderwerp mortaliteit dus duidelijk niet uit de weg. Maar niet getreurd, want zover is het gelukkig nog niet en heel wat Chicago blues begeesterde nummers bruisen van energie. Naast de funky titeltrack ‘The Blues Is Alive And Well’, is er het knappe ‘Guilty As Charged’, het beukende ‘Bad Day’, het activerende ‘Old Fashioned’, de Chicago blues trage ‘Nine Below Zero’ en de met heavy gitaarriffs gekruide afsluiter ‘Milking Muther For Ya’.
Dit alles getuigt nog steeds van zijn geesteskracht. Hij was ook een icoon voor veel Britse blues gitaristen. Zo komt Rolling Stone’ Keith Richards, en een al even schitterende en solerende Jeff Beck hun opwachting maken in de slow blues ‘Cognac’. Niet toevallig Buddy’s godendrank. Stones frontman Mick Jagger komt met zijn harp de blues ballade ‘Yu Did The Crime’ verder inkleuren. En een extraordinaire James Bay doet haast vocale wonderen in de soulvolle slow blues ‘Blue No More’. In het spooky en moderne ‘Whiskey For Sale’ gaat Buddy haast reciteren. Maar in het nummer ‘Ooh Daddy’ raast hij als een bezetene door het nummer en rockt als een stormwind die door The Windy City raaskalt. De Grammy Award winnende drummer, producer en songwriter Tom Hambridge producet het album. Op 81-jarige leeftijd bewijst Buddy Guy dat de blues nog steeds ‘alive and kicking’ is. Hij kreek in 2015 een Grammy Lifetime Achievement Award en zijn ongelooflijke carrière omvat haast meer dan zestig jaar. Enkele carrière hoogtepunten zijn onder meer zeven Grammy Awards, 37 Blues Music Awards, Kennedy Center Honors, NARM Chairman’s Award for Sustained Creative Achievement, Billboard Music Awards’ Century Award for distinguished artistic development, Presidential National Medal of Arts, én werd Buddy geïntroduceerd in the Rock and Roll Hall of Fame. Met een cognac en een Havana sigaar in de hand drukken wij hier maar al te graag op replay!
 

​Philip Verhaege (5) 

Vijf jaar geleden al besprak ik voor www.smoothjazz.eu de cd ‘Summer Horns’ van de Amerikaanse saxofonist Dave Koz, en dat album leverde een Grammy nominatie op. Hierop coverde hij samen met collega saxofonisten Gerald Albright, Richard Elliot en Mindi Abair klassiekers. Een tournee volgde erop, en een tweede, met veel succes. Door ieders drukke agenda kwam een vervolg pas nu tot stand. Op deze opvolger staan weerom 11 klassiekers, deze keer in samenspraak met saxman Gerald Albright, trompettist Rick Braun, saxman Richard Elliot en tromboniste Aubrey Logan. Opener ‘Getaway/That’s the Way (I Like it)’ is een medley van Earth, Wind & Fire en KC and the Sunshine Band, in een blazersarrangement door trompettist Greg Adams. ‘More Today than Yesterday’ is een cover van Spiral Starecase uit 1969, deze keer in een blazersarrangement van saxofonist Tom Scott. Daarop volgt ‘Keep that Same Old Feeling’ van The Crusaders, met de ondertitel ‘From A to Z’ wat eigenlijk een medley is van ‘Take the “A” Train’ en ‘Make the Road by Walking’, en jazz uit 1939 paart aan hiphop. ‘This Will Be (An Everlasting Love)’ is een eerbetoon aan wijlen Natalie Cole, en wordt gezongen als duet door Kenny Lattimore en Sheléa. Frankie Beverly van de groep Maze schreef ‘Before I Let Go’, en dat is de volgende track, gevolgd door Paul Simon’s ‘Late in the Evening’, met Jonathan Butler die op Zuid-Afrikaanse wijze gitaar speelt en zingt. Stevie Wonder komt daarna weer aan de beurt met de funky cover ‘If You Really Love Me’, waarna Aubrey Logan (leadzang) en Gloria Estefan (achtergrondzang) te horen zijn op de hit ‘Conga’. Michael Jackson’s gevoelige ‘Earth Song’ volgt daarop, waarna de jazzklassieker ‘Route 66’ afsluit, weerom met Aubrey Logan die zingt. Alles samen een krachtige soundtrack voor de zomer die vandaag begint! Een top album!

Patrick Van de Wiele (4½)

​De legendarische percussionist Pete Escovedo werd geboren op 13/7/1935 in Pittsburg. Hij begon zijn muzikale reis terwijl hij op school zat in Oakland, Californië. Op zijn zestiende nam hij de saxofoon beet, en ontdekte daarna pas de percussie, wat zijn voorliefde voor ritme en Latin Jazz deed openbloeien. Nadat hij met verschillende bands opgetreden was, richtte hij samen met zijn broers Coke en Phil, in 1960 de Escovedo Brothers Latin Jazz band op. Tien jaar later startte hij de groep Azteca, die met Stevie Wonder en The Temptations de States rondtoerde. In 1972 toerde hij met Carlos Santana, en nam 3 albums op: ‘Moonflower’, ‘Oneness’ en ‘Inner Secrets’. Zes jaar later nam hij samen met dochter Sheila E. twee albums op. Pete speelde dan ook al samen met o.a. Carlos Santana, Tito Puente, Herbie Hancock, Mongo Santamaria, Bobby McFerrin, Cal Tjader, Woody Herman, Stephen Stills, Billy Cobham, Anita Baker, George Duke, Boz Scaggs, Andy Narell, Al Jarreau, Ray Obiedo, Dionne Warwick, Marlena Shaw, Barry White, Angela Bofill, Arturo Sandoval, Poncho Sanchez, Chick Corea, Dave Valentine, Najee, Gerald Albright, Prince. Voor Concord Records totaal bracht hij al 7 soloalbums uit, en trad tweemaal in het Witte Huis op voor president Obama. Voor zijn nieuwste project wou hij teruggrijpen naar de tijd toen de baai van San Francisco een mengeling voortbracht van jazz, funk, Latin en soul. Pete koos voor die “old school music”, gevat in een sausje van Latin jazz. Op de instrumentale openingscover ‘In the Stone’ (Earth, Wind & Fire) speelt Ray Obiedo gitaar. Daarna komt Bobby Caldwell zelf zijn hit ‘What You Won’t Do For Love’ zingen, met dochter Sheila E. op conga’s. Soulzangeres Sy Smith, die hier ook al aan bod kwam, zingt vervolgens de Al Green hit ‘Let’s Stay Together’, en vermengt mooi soul met Latin jazz. Stevie Wonder’s ‘Don’t You Worry Bout A Thing’ is de volgende instrumentale track die je laat swingen, terwijl Luther Vandross’ ‘Never Too Much’ en Michael Jackson’s ‘I Can’t Help It’ daarop volgen, weerom gezongen door Sy Smith. Zangeres Alysha Antonino brengt daarna de Teena Marie hit ‘Portugese Love’, gevolgd door Howard Hewett (Shalamar) die de Marvin Gaye soulklassieker ‘I Want You’ zingt. Leah Tysse covert Natalie Cole’s song ‘La Costa’ en Pete zelf zingt tot slot ‘You Were Meant For Me’, opgedragen aan zijn vrouw. Een topalbum, een prachtige prestatie van deze 82 jarige levende legende! 

Patrick Van de Wiele (4½)

De 23-jarige Justin Saladino komt uit Montreal, Canada. Hij werd eigenlijk geïnfluenceerd in de punk en metalwereld door zijn oudere neef. Justin begon met musiceren rond zijn achtste levensjaar en zijn vader introduceerden hem dan in de klassieke rocksound. Maar Justin voelde zich meer aangetrokken tot de bluesy nummers in dit genre. Jimi Hendrix trok zijn attenties met nummers als ‘Foxy Lady’ en Red House’. En van Hendrix ging het dan naar Stevie Ray Vaughan en John Mayer. Al snel kwam hij erachter dat er meer was dan al deze muziekgenres. Tijdens een rit richting Seatlle  met zijn beste vriend voor een concert van Dr. John ontdekte hij ook de sound van ‘The Night Ripper’ en New Orleans. Justin absorbeerde als het ware heel wat muziekstijlen die nu weerklinken in zijn muziek en vooral in zijn nieuwe release ‘A Fool’s Heart’. Het is een showcase van diverse muziekstijlen. Wie fan is van blues, folk, jazz en country zal hier alvast ook zijn gading terugvinden. Hij werd terecht genomineerden als 'New Artist of the Year' door de Maple Blues Awards 2018. De moderne en stemming wisselende openingstrack ‘A Fool I’ll Stay’ draagt iets souls-achtig in zich. De Hammond orgel en influencerende gitaarriffs trekken meteen onze attentie. Met het nummer ‘Honey’ gaan we met zijn funky vibe even naar New Orleans. Het bas en drum gestructureerde ‘Take What You Need’ wordt fijn geaccordeerd door loepzuivere gitaarriffs.  De eenvoudige instrumentatie in de ballade ‘All You Ever Need’ staat in aangename divergentie met de rijkelijk gestoffeerde folktrack ‘Third Week Of June’, het rustig opbouwende ‘Good Love’ en ‘Put The Hammer Down’. De funky rocker ‘Only You’ en de coole grooves uit ‘Bad Habbit’ en ‘Winter Cowboys’ zijn onvoorwaardelijke enkele dansbare chapiters. Knappe release !
 
Philip Verhaege (4 ½ )

Hernieuwde interesse in het Belgische rock erfgoed.  Belpop is hier zeker niet vreemd aan.  Wie herinnert zich nog de Limburgse new wave band Schmutz?  In ’84 scoorden ze internationaal met ‘Love Games’ (ondanks het schabouwelijke engels!).  En  ‘Straight From The Heart’ liet je pomp toen harder kloppen op de dansvloer.  Starman Records verzorgde voor Schmutz acht nieuwe nummers en voegde daar de oude juweeltjes aan toe. Je vindt verleden en heden terug op het recent verschenen ‘Pillow Talk’.  De Limburgers namen enkele jaren geleden de draad terug met gesmaakte live-optredens.  Nieuw materiaal zag de duisternis van het rookgordijn.  Catchy songs, zoals weleer, die zeker naast het oudere werk mogen staan.  ‘Against The Wall’ en ook ‘Holding On’ doen misschien een U2 belletje rinkelen. Eigenlijk stuk voor stuk ijzersterke songs (in de verkeerde eeuw). De heren zijn duidelijk aangesterkt in de afgelopen decennia, zowel muzikaal als vocaal. Ga dat horen, ga dat zien.  Op 23 juni in Neeroeteren en op 9 augustus in Lokeren.  Nostalgie en ambiance verzekerd!
 
Line-up:
Guy Peeters (Leadvox, Guitar)
Jos Claessens (Guitars)
Johan Tyskens (Bass & B-vox)
Marcel Vermeulen (Drums & B-vox)
Danny Pex (Keys)
 
Marino Serdons (3 ½)

​De Amerikaanse zanger, songwriter en producer Dave Damiani begon als barman in Valley Village, Californië, en had de mogelijkheid om te leren en vrienden te worden met muzikanten zoals Earl Palmer, Marty Harris, Ross Tompkins, Sam Most,  Teddy Edwards, John Heard, Roy McCurdy, Frank Capp, Ernie McDaniel, Dini Clarke, Danny Grissett, George Gaffney, Mark Murphy, en Richie Cole. Nadat hij zijn Master in Commercial Music behaalde aan de California State University in Los Angeles, startte hij de zoektocht om zijn big band samen te stellen. Sindsdien heeft hij shows gedaan met Frank Sinatra Enterprises, The Grove, Citi, Capital One, American Airlines, Jack Daniels, George Benson, Molly Ringwald, Bobby Ridel, Landau Murphy Jr., Hailey Reinhart, Renee Olstead, Steve Tyrel, Larry King. Nu komt hij met een dubbel-cd op de proppen, waarop hij oude klassiekers in een nieuw jasje gestoken heeft, plus enkele nieuwe nummers. Opener ‘Come Fly With Me (LA version)’ in meteen de single, in een ietwat Latin versie, met drummer Peter Erskine. Daarna volgt ‘East of the Sun (and West of the Moon)’, een duet met ‘America's Got Talent’ seizoen 6 winnaar Landau Eugene Murphy, Jr. ‘Taking a Chance on Love’ doet uiteraard, evenals de opener, denken aan Frank Sinatra. Contemporary jazz zanger Spencer Day gaat in duet met Dave op ‘Please Be Kind’, terwijl hij op ‘Bye Bye Blackbird’ hulp krijgt van zangeres Renee Olstead. De officiële song van Atlantic City, ‘It’s Pure AC (Atlantic City)’, gaat over de bekende club ‘The 500’. En ‘On the Sunny Side of the Street’ is ook een bekende standaard, waarna ‘Manhattan’ aanvangt met de begintune van ‘New York, New York’, waarna ‘We’ll Take Manhattan’ de pan uit swingt. Landau Eugene Murphy, Jr. is weerom aan de beurt op het duet ‘Come Home to West Virginia’, gevolgd door de Bacharach klassieker ‘Wives & Lovers’, nu met finaliste van NBC’s ‘The Voice’, Maiya Sykes. ‘The Tender Trap’ wordt op humoristische en eigentijdse wijze omgetoverd tot ‘The Tinder App’, waarna The No Vacancy Orchestra zelf te horen is op meezinger ‘You Are My Sunshine’. Een leuke opfrissing van oude klassiekers uit het American Songbook!

Patrick Van de Wiele (4)

Big Georges Harp is een blues artiest die de chromatische harmonica bespeelt en die genomineerd werd voor een Blues Music én Blues Blast Magazine award in de categorie “Best New Artist Album” in 2014 met zijn album ‘Chromaticism’. Met ‘Uptown Cool’ promoot hij nu zijn derde album en presenteert hij meteen ook twaalf nieuwe originele nummers. Muzikaal is hij beïnvloed door de sound uit Memphis en New Orleans. Maar ook door de Braziliaanse jazz en de smeulende Chicago blues staan hoog op zijn verlanglijstje. Big Georges omringt zich alweer met heel wat toptalenten zoals Chris Burns (keyboard), drummer Alexander Pettersen, bassist Joe Kyle, Kid Andersen (bas, gitaar en percussie), Little Charlie Baty (gitaar), Loralee Christensen (vocals), saxofonist Michael Peloquin en Mike Rinta (trombone en tuba), percussionist D’Mar en gastvocalist Derick Hughes. Big George Harp herdefinieert als het ware de rol van chromatische mondharmonica in blues, net zoals William Clarck dat ooit deed in de jaren ’90. Met de openingssong ‘Down To The Rite Aid’ trekken we meteen naar de West Coast. De swingende arrangementen zijn ook van de partij in het funky ‘Internet Honey’. De jazzy structuur begeesterd het nummer ‘Alternative Facts’ en brengt ons naar het Latin geënthousiasmeerde
‘I Wanna Know’, de slow blues ‘Nobody’s Listening’ en de swingende instrumentale shuffle ‘In The First Place’. Big Georges Harp neemt ook het voortouw in het West Coast geïnstrumenteerde ‘Standing In The Water’. Kid Anderson’s gitaar groove komt in de spotlights in het exporterende ‘Bulletproof’. De piano intro in ‘Cold Snap By The Bay’ blijft tijdens het nummer alterneren met Kid’s gitaarriffs. In het zuiderse duet ‘Just Calm Yourself’ mag Loralee Christenen enkele vocalen voor haar rekening nemen. In de laatste twee nummers ‘Uptown Cool’ en ‘Lord Make Me Chastle’ komt Little Charlie Baty zijn gitaarsnaren beroeren. En net hij maakt deze song groot, net zoals hij zo vaak deed met zijn Nightcats. Knap!
 
Philip Verhaege (5)

Om met een cliché te starten: de wereld is een groot dorp.  Ligt Vietnam niet bij de deur, de muziek van de Vietnamese popster Mai Khoi vliegt wel over het internet naar ons.  Met de hulp van enkele Noorse muziekinstanties kan de controversiële Mai Khoi  opnames van haar geheime concerten wereldkundig te maken.  Protestsongs in een mix van stijlen, hoofdzakelijk in het voor ons onverstaanbare Vietnamees, die echter voor zich spreken. De intentie waarmee zij haar protestliederen zingt verklaart veel.  Krachtig en vol met emotie komt ze op voor mensenrechten, in het communistische Vietnam en over heel de wereld.  Ooit liet ze zelfs de helft van haar hoofd kaalscheren om er de letters VN (Vietnam) op te tatoeëren, de titel van de song waarmee zij een TV Award won.  Wat haar in het conservatieve land niet in dank werd afgenomen.  Luister naar de plaat en je beseft onmiddellijk dat zij een uitzonderlijk getalenteerd buitenbeentje is. Zowel composities als teksten komen van haar hand.  Naast de klassieke gitaar en een traditionele fluit en percussie, hakt de sax minutieus in op cruciale momenten. Het roept een sfeer van hulpeloosheid en frustratie op, maar geeft tezelfdertijd ook moed en hoop.  Een unieke mix van Vietnamese folk en enkele jazzy intermezzo’s.
 
Line-up:
Mai Khoi (Singer, Guitar)
Quyèn Thiên Dac (Sax)
Nguyèn Dúc Minh (Traditional Flute, Percussion)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

​Al tweemaal won de Amerikaanse componist en keyboardspeler Michael Whalen een Emmy Award. Hij is al meer dan 30 jaar bedrijvig in publiciteit, Tv, film en videogames. Daarbij heeft hij 30 solo albums en soundtracks op zijn actief, en meer dan 100 opnames voor anderen geproduceerd. Michael is CCO van Artist Expansion, die de belangen van een aantal artiesten behartigt. Tevens is hij adjunct professor aan NYU, het Berklee College of Music en The City College of NY. Zijn nieuw album kreeg de ondertitel “Meditations on Life & Love” mee, en verkent op ambiente en atmosferische wijze die thema’s. Daarvoor gebruikt hij piano, elektrische piano, synthesizers, en elektronica. Het zijn echt 10 ontspannen tracks, met mooie melodieën, waarop je kan mediteren, ontspannen, maar ook mijmeren over het leven en de liefde. Ideaal na een drukke werkdag.

Patrick Van de Wiele (4)

​In 2009 besprak ik hier de prachtige cd ‘Antiquus’ van de Amerikaanse keyboardspeler David Wahler, en het jaar daarop volgde dan de even goede ‘A Star Danced’. David begon op zevenjarige leeftijd met muziek. Hij zocht echter formele training en studeerde muziek aan verschillende universiteiten. Hij trad op als muzikaal directeur en rond Chicago speelde hij met het Rockford Symphony Orchestra. Ook gaf hij muziekles aan achteruit gestelde en gehandicapte kinderen. Tijdens de jaren tachtig en negentig werkte hij zich bij in de elektronische muziek. Tijdens die periodes werd hij beïnvloed door een brede waaier artiesten, gaande van Kitaro tot Stravinsky, van Satie tot Eno. Nu kwam ik in bezit van zijn nieuwste project, waarop hij piano, keyboards en synthesizer bespeelt. De titeltrack opent sfeervol, waarna ‘Afterain’ met belletjes en vogels het frisse geluid na een regenvlaag laten horen. ‘A Promise To Keep’ is zeer rustig, gevolgd door etheraal klinkende ‘Child of the Universe’. De wolken in augustus inspireerden David tot ‘August Cloud’, terwijl ‘Elysian Dawn’ het tedere spel van ochtendstond symboliseert met woordeloze vocalen. Vervolgens brengt ‘Heading Home’ de rust zelve, gevolgd door het Japans aandoende ‘Sakura’. ‘Lone Sky Night’ is elektronischer opgevat, evenals ‘Fou D’Amour’. En ‘Why’ sluit af in een ontspannen, hemelse staat. Het staat buiten kijf, David Wahler brengt nog na al die jaren steeds New Age muziek van topklasse!

Patrick Van de Wiele (4)

Voor het heerschap Gregor St. John hanteren we het twee-vliegen-in-één-klap-principe. Of om de correcte terminologie te hanteren: het twee-plaatjes-in-één-klap-principe.  En deze twee plaatjes zijn getiteld ‘Wisdom’ (langspeler) en ‘Woman Warrior’ (single met 3 bonustracks die ook terug te vinden zijn op langspeler ‘Wisdom’).
 
Gregor St. John is een busker (straatmuzikant) in hart, ziel, nieren, metrostations, publieke parken en drukke straathoeken. Buskers, voor velen net zoals duiven een grootstedelijke plaag, voor anderen – waaronder uw recensent – een waar genot. Ze behoren tot de moedigen die het lef hebben om een publiek van passanten te trotseren, om een trottoir om te toveren tot een geïmproviseerd podium, ... Gregor is zo’n lefgozer en daar houden we van!
 
 Als straatmuzikanten het musiceren naar een hoger niveau tillen dan het brengen van een derderangs-versie van ‘Rocking In A Free World’ of ‘Knocking On Heaven’s Door’, dan is dit mooi meegenomen. Als ze hiernaast ook nog eens uitpakken met knap eigen werk dan is dit nog mooier meegenomen. En als ze zich hierbovenop nog eens engageren voor een nobel doel en als buskend de vinger maatschappijkritisch op de zere plek leggen dan is dit mooist meegenomen. Gregor St. John behoort tot deze laatste categorie.
 
‘Van straat naar plaat’, het zou als ondertitel niet misstaan op de borelingen van Gregor St. John. De deuntjes die op St. John’s muziekdragers staan, zijn even onvoorspelbaar als knap. Niet te categoriseren. En dit gaat op voor zowel het geheel als voor de nummers an sich …. Gregor lijkt zich te hebben gespecialiseerd in koerswendingen en in het omzeilen van regeltjes, met als resultaat nummers die folky starten, ergens halverwege de afslag klassiek durven nemen, om even later in de rockstraat te parkeren en uiteindelijk als popsong te finishen. Songs even divers als het voorbij struinende publiek in een drukke winkelstraat … En net als dit publiek is de ene song van Gregor de andere niet. Variërend van  grijs tot kleurrijk, van saai tot über-boeiend … maar telkens met een stevig eco-technische-ondertoon … Zeg maar: een groen-engagement! Zo komt – bijvoorbeeld - een deel van de opbrengst van de single ‘Woman Warrior’ ten goede van een plant-een-boom-project!
 
Goede, groene jongen die ‘Sint Jan’! En dat hij een meer dan behoorlijk melodietje weet te schrijven is ook nog eens mooier-dan-mooist meegenomen!
 
Jan Coonen (3 ½)

Met zijn debuutalbum Home laat de nog jonge Canadese singer-songwriter Grant Kennedy ons kennismaken met zijn acht zelf geschreven songs, een mix van folk en pop. Op dit album zingt hij alle nummers zelf en speelt hij tevens ook alle instrumenten, uitgezonderd de drums. Grant had altijd al interesse voor muziek, maar na zijn professionele carrière en een gezin pakte hij terug zijn gitaar ter hand met dit resultaat. Een album dat werd opgenomen in tien dagen in zijn oude huis met twee verdiepingen met heel wat grote kamers en dat had zijn voordeel. Deze grote  ruimtes zorgden voor een warme akoestiek, wat ook duidelijk werd bij beluistering van dit album met melodische verhalen.
Grant heeft een zeemzoete stem en dat is duidelijk te merken in de openingstrack  ‘The Wolves’, waarin hij vertelt over zijn opgroeiende jeugdjaren in de Canadese prairies. Met het meezingnummer ‘Amsterdam’, dat als eerste single werd uitgebracht, krijgt het album plots een andere wending. Om daarna weer over te schakelen naar een innemend moment zoals ‘Once In A Time’, waarna  het mooie deuntje ‘Summer Stolice’ volgt, waarin hij voor het eerst piano en drums introduceert. Wat mij betreft kan dit nummer ook als single uitgebracht worden.
Maar er staan nog mooie dingen op zoals ‘Ella’, wellicht wel het meest persoonlijke en emotionele  nummer op het album, geschreven voor zijn eerstgeboren dochter. Met de twee erg rustige afsluiters ‘Soldier On’ en ‘Nowhere Fast’, met prachtige trompetklanken in het slot, komt er een einde aan het gesmaakte  debuutalbum van Grant Kennedy.
​
Sis Van Hoof (4)

Noorse artrock band, fans van Marillion, tiende full album. Soyuz bulkt weer van de creatieve melodieën en wisselende texturen.  Aan de basis van het thema ligt de eerst Russische ruimtecapsule Soyuz One en de verhalen over ‘people frozen in time’.  Behalve voor de science fiction fan, doen de verhalen er weinig toe.  Muzikaal is het wel altijd een toffe uitvalsbasis. Het werkt!
Wat maakt Gazpacho nu speciaal?  De zeskoppige band aarzelt niet om met klassieke bouwstenen een gevarieerde melodische song te componeren.  Klassieke piano, viool, mono- en polyfonische zang en veel ritmewisselingen. Maar ook elektrische gitaren en synthstrijkers vullen het instrumentarium aan. Het album herbergt ook drie singles: ‘Soyuz One, ‘Exit Suite’ en Hypomania (zeker eens downloaden). Jan Henrik Ohme weet trouwens hoe zijn stem te gebruiken. Van Artrock over gothic naar progrock, je vindt het allemaal wel terug in dit boeiende conceptalbum. Misschien zelfs iets te perfect en te holistisch. Live zijn ze echter niet te versmaden. Je kan ze terugvinden op het Be Prog!My Friend-festival eind juni in Barcelona.
 
Line-up:
Jan Henrik Ohme (Vocals)
Thomas Andersen (Keyboards)
Jon-Arne Vilbo (Lead Guitar)
Mikael Kromer (Violin, Guitar)
Robert Johansen (Drums, Percussion)
Kristian Torp (Bass Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)

Dit Zweedse, naar hun frontman, zanger en gitarist genoemde trio, is een begrip in Scandinavië. Hier wordt het John Lindberg Trio nog door veel te weinig muziekliefhebbers op handen gedragen en dat moet dringend veranderen. Een uitermate geschikte tool om deze doorbraak te forceren, steekt nu in ons afspeelapparaat, met name het met een handvol gastmuzikanten op piano, orgel en lapsteel ingeblikte ‘Straight From The Heart’. Samen met drummer en percussionist Joakim Dunker en bassist Nathanael Marcusson, levert John Lindberg één van de betere rockende albums van het ogenblik af. Op 13 jarige leeftijd startte hij met het spelen van pure en rauwe rockabilly. Ondertussen is er echter veel gebeurd. Met de komst van Joakim en Nathanael evolueerde de band naar die typische Lindbergsound. Een sound die in Zweden erg in de smaak valt. Hun albums bereikten namelijk meermaals de top 5 van de Zweedse charts. Niet te verwonderen, want dit trio heeft ijzersterke muzikale troeven in handen. Welke mogen dat dan zijn, hoor ik jullie al vragen? Wel, eerst en vooral weet John verdomd goed hoe een song in mekaar hoort te zitten. Een stevige beat, daarbij een duizelingwekkende gitaarriff, aangevuld met een door sterke emoties gestuurde stem, zijn voor hem de voorwaarden waaraan een song ‘sine qua non’ moet voldoen. Om dit te realiseren beroept Lindberg zich zowel op de klassieke rock-‘n-roll en rockabilly als op hun meer hedendaags klinkende broertjes. Een meer dan overtuigend voorbeeld van het laten samenvloeien hiervan, komt aan de oppervlakte in het formidabele ‘Double Talking’, waar John zijn gitaartalent nog maar eens uitvoerig etaleert. Heerlijke authentieke rockabilly, aangevuld met retro backing vocals en handclaps ontdek je op ‘I’ll Be There’, met John in de huid van de jonge Presley. Subliem! Hedendaags stevig gaat het trio dan weer tekeer in ‘Danger Us’. Die hedendaagse aanpak siert ook de Doc Pomus song ‘This Magic Moment’. De bluesrockende instrumental ‘Johnny Got A Tommy Gun’ is voor het drietal dan weer de ideale setting om hun instrumentbeheersing in de verf te zetten. En zoals John Lindberg Presley’s ‘All Shook Up’, met een funky gitaartje, door de speakers jaagt, is van een zeldzaam gehoorde schoonheid.
‘Straight From The Heart’ is een aaneenschakeling van 5 sterren songs, laat dat duidelijk zijn!
 
 
Lambert Smits (5)