​Toen wij enkele maanden geleden ‘Rockin’ Soul Party’, waarbij niet vermeld werd of het om een eerste volume ging recenseerden, hoopten wij dat dit album een vervolg kreeg. We konden ons zelfs niet voorstellen dat het KokoMojo label het bij deze eersteling zou laten. Of onze smeekbede verhoord werd of dat het label toch reeds van plan was om meerdere volumes uit te brengen, blijft een open vraag. Wat we wel weten is dat volume 2 nu bij ons arriveerde. Laat ons maar onmiddellijk klare taal spreken. Dit is, net als volume 1 trouwens, een sublieme schijf. Rhythm & blues en rocking soul vullen mekaar prima aan. Het vaak gecoverde ‘Twist And Shout’, hier in de versie van The Isley Brothers mag meteen de party op gang trekken. Vanaf dan worden alle registers aangeboord. Een pak bekende songs passeren de revue. Ray Charles is er met ‘What’d I Say’, Jimmy Reed presenteert ‘Big Boss Man’, James Brown is samen met zijn Famous Flames aan boord van de ‘Night Train’, Martha and the Vandellas genieten van de  ‘Heat Wave’, en zo kunnen we nog wel enkele regels vullen. Ook van de partij zijn Esther Phillips, Little Junior Parker, Ike and Tina Turner, Irma Thomas, The Shirelles en Booker T. and the M.G.’s die naast enkele bij ons minder gekende artiesten, hier het mooie weer maken. Het leuke is tevens dat je met deze verzamelaar nog wat opsteekt. Als je dacht dat Bryan Ferry met ‘Let’s Stick Together’ een origineel nummer te pakken had, dan heb je het mis. Wilbert Harrison mag die pluim op zijn hoed steken en doet het trouwens stukken beter dan de Roxy Music frontman. Nog zo een klassieker is ‘Mother-In-Law’. Destijds was het bij ons een klein succes voor Les Têtes Blanches, maar hier in de originele en stukken beter klinkende versie van Ernie K-Doe. ‘Release Me’ was een hit voor Engelbert Humperdinck, maar als wij moeten kiezen, dan toch liever de versie van Esther Phillips. ‘Tequila’, een hit voor The Champs, wordt hier in een eigenzinnig knap orkestraal jasje gestoken door Henry Mancini, gevolgd door Trini Lopez die een uptempo versie maakte van ‘Unchain My Heart’.
Kortom, ‘Rockin’ Soul Party, vol. 2’ is niet enkel een prachtige aanvulling op het eerder verschenen volume 1, maar zonder meer een absolute aanrader.
 
Lambert Smits 

De uit Bristol afkomstige Elles Bailey was pas drie wanneer ze een virale en bacteriële longontsteking had. Ze herstelde langzaam, maar haar stemmetje was helemaal gekenterd.
Deze ruwe korrel in haar stem maakt haar vandaag tot een van de nieuwste blues sensatie uit de U.K. Twee jaar geleden was ze samen met Beth Hart en Sari Schorr genomineerd als ‘Best Female Vocalist’ voor de European Blues Awards. Dit jaar ontving ze vier nominaties voor de ‘U.K. Blues Awards’. Haar full lenght debuutplaat ‘Wildfire’ uit 2017 was dan ook de ultieme bevestiging van haar onmiskenbaar talent.
De release ‘Road I Call Home’ vertelt het verhaal over toerleven van een artiest, het promoten van het album ‘Wildfire’ en hoeveel haar leven sindsdien eigenlijk wel is veranderd. Elles graaft tekstueel dieper dan ooit en de nummers handelen over verlies, liefde, woede, vastberadenheid en het leven ‘on the route’. Live optreden is het natuurlijke habitat voor Elles en dat is uiteraard grotendeels afhankelijk van een nieuw album. Nu werden elf originele, al dan niet in co-schrijverschap, neergepend. Ellis trap de deur in met het radiovriendelijke ‘Hell Or High Water’. Na een akoestische intro groeit ‘Wild Wild West’ uit tot een heus caput. De strakke ritmesectie doet vermoeden dat Elles alweer samenwerkt met enkele van de beste hedendaagse artiesten. De track ‘Deeper’ is ingekleurd met knappe orgeltunes een blazerssectie en die ingetogen gitaarriffs.  De blues ballade ‘What’s The Matter With You’ divergeert met de country rocker ‘Medicine Man’, dat is ingekleurd met knappe slide gitaar, én de boogierocker ‘Road I Call Home’. De slow blues ‘Foolish Heart’ en het harp en hoornsectie begeesterde ‘Help Somebody’ zijn haast autodidactische songs. Het moderne ‘Little Peace Of Heaven’ mag terecht heel wat radio-airplay claimen. Van de slide gitaar in ‘Miss Me When I’m Gone’ gaat het in één ruk naar de piano-ballade ‘Light In The Distance’. Met haar doorrookte stem versmelt Elles Bailey heerlijke roots, blues, country en soulvolle rock doorheen haar (h)eerlijke nummers.
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Run like the river
2. From my arms
3. Doin’ what you were doin’
4. Angel city, California
5. Shows what you know
6. My heart won’t fall again
7. Another man’s world
8. Strike your light
9. Before the teardrops
10. If you loved me
11. Another baby
12. Soul senerity

Platenlabel
Blue Note Records

Labelnummer
02602537960767

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
McGhee Entertainment

Website Artiest
Vintage Trouble

Vier jaar geleden verscheen hun debuut, maar deze week kwam dan toch de langverwachte tweede full cd van Vintage Trouble uit, ‘1 Hopeful Rd.’. Dit keer strikten ze producer Don Was en dat hoor je toch wel. Het klinkt professioneler dan hun eerste ‘The bomb shelter sessions’ uit 2011. De balans is goed, de sound zit goed, de dynamiek, de erupties en explosies, de rustpunten. Alles zit juist en de gehele productie is warm en zeker spontaan.
De ingrediënten van een Vintage Trouble cd en vooral live-concert zijn simpel. Altijd doordacht en tegelijk toch spontaan en vurig. Ze hebben op korte tijd een zeer herkenbare en gedreven stijl ontwikkeld. Ze gooiden, rhythm ‘n’ blues, soul, rock ‘n’ roll en rock op een hoop, schudden het door elkaar en een opzwepende, zeer soulvolle en dynamische rock was het gevolg.
Vier jaar lang trokken ze de hele wereld rond om hun debuut te promoten. Veel headline-toers, maar ook belangrijke reeksen in het voorprogramma van onder andere ZZ Top, The Who, AC/DC en The Rolling Stones.
Zanger Ty Taylor heeft een machtige soulstem, die af en toe aan Otis Redding doet denken. Bovendien is hij een rasperformer. Hij heeft de stem en het charisma en vergelijkingen met James Brown, Otis Redding, Mick Jagger of Rod Stewart zijn dan ook niet ver gezocht.
Vintage Trouble is een band die het allemaal heeft. Op eigen houtje en door hard werken en vooral geloof en gedrevenheid, werden ze bekend nog voor ze bij een major platenlabel tekenden.
Vier muzikanten met de neus in dezelfde richting die er voluit voor willen gaan. Ze hebben een eigen, vrij unieke zeer herkenbare stijl, zeer sterke songs, een beest van een frontman met een magisch elastische soulstem. Meer moet dat niet zijn!
‘1 hopeful rd.’ Is hun eerste album voor het grote en kwaliteitslabel, Blue Note records. En kwaliteit is het wederom geworden. Ze hebben de spontaniteit, power, dynamiek en emotionaliteit weten te bewaren. Het is misschien waar dat de verrassing en impact van hun debuut er niet meer is, maar daarvoor krijg je wel twaalf beresterke songs in de plaats. Songs die na enkele beluisteringen aan kracht winnen.
Gitarist Nalle Colt laat zijn slide janken in de southern rock opener ‘Run like the river’. Het is een zeer opzwepend en aanstekelijk nummer. Door het snelle ritme en de ‘handclaps’ kan je onmogelijk stil blijven zitten en krijg je onmiddellijk zin in een liveshow van de heren. ‘From my arms’ een ingetogen, maar toch dynamisch sterke popsoulballad, maakt de overgang naar de soulvolle en ritmische popsong ‘Doin’ what you were doin’. Een lekker melodieus meezingnummer met hitkwaliteiten!
Het vrij korte ‘Angel city, California’ begint met een Free-intro, maar slaat dan onmiddellijk over in een Bob Seger/Frankie Miller-achtige rocker. Pure good-time rock ‘n’ roll. Even ademhalen en tot rust komen doen ze met de heerlijke soulballad ‘Show what you know’. Ook ‘My heart won’t fall again’ heeft overduidelijk hitpotentie en zou als single zomaar eens Joss Stone, Gregory Porter of Leon Bridges kunnen beconcurreren. De warme bas van ‘Another man’s words’ drijft deze jaren zeventig soul naar een vocaal hoogtepunt van zanger Ty Taylor. Wat is het toch prachtig als hij aan het ‘freewheelen’ gaat!
Eventjes achteromkijken naar de sound van hun debuutplaat doen ze met het snelle, zeer gedreven en met tamboerijn en handclaps voorziene ‘Strike your light’. Een uitstekend meebrulnummer met een ‘speedy’ middenstuk. Hier wordt je echt vrolijk van!
Een vervolg op deze explosie is de rhythm ‘n’ blues shuffle ‘Before the tear drops’. Emotioneler is de tearjerker ‘If you loved me’. Het gaat verder met een krachtig, percussie-gedreven en met spanning gevulde rocker ‘Another baby’. De rustige akoestische afsluiter ‘Soul serenity’, met fraaie zachte backing vocals maakt het volledig af.
Vintage Trouble is erin geslaagd om een sterke opvolger te maken van hun debuut, wat niet zo evident is! Nu is het afwachten tot ze weer in de buurt zijn!
Line-up:

• Ty Taylor (zang)
• Nalle Colt (Gitaar)
• Rick Barrio Dill (bas)
• Richard Danielson (drums)

Peter Jacobs (4½)