​Nick Wade’s muzikale reis begon 32 jaar geleden, toen hij op vijfjarige leeftijd zijn eerste les kreeg van zijn grootvader, Johnny Wade, een professionele jazzmuzikant die speelde met grootheden als Charlie Parker, Dizzy Gillespie en  Freddie Slack. Johnny kon wel tien blaasinstrumenten bespelen, waaronder mondharmonica en was zelfs behendig op piano. Pas op 22-jarige leeftijd begon Nick eindelijk serieus met muziek om te gaan. Hij leerde zichzelf gitaar spelen en verdiepte zich in de geëlektrificeerde Chicago-stijl. Maar het zou de muziek van Robert Johnson zijn die de katalysator werd voor een totale toewijding aan country blues en spirituele muziek. Na een uitnodiging om te spelen op het legendarische Bentonia Blues Festival in Bentonia, MS, kreeg hij aandacht van platenlabels en mensen uit de entertainmentindustrie. De langspeler ‘Feeling Is Good Enough’ is de debuutplaat voor Nick Wade. Hij neemt ons meteen mee naar die diepe Delta, we settelen ons op een frontporch en genieten van zijn muzikaliteit in heel wat gevarieerde Prewar- en country bluessongs. Mastergitarist Nick Wade komt uit een muzikale familie en zet de traditie voort met dit sterke album van klassieke en originele akoestische blues. Zijn oprechte toewijding aan de geschiedenis, het erfgoed, de geest en de waarheid van de blues is zowel uniek indrukwekkend.
 
Philip Verhaege

​Kaai Man is het nieuwe project van Fred Verhaegen. Waar kennen we die naam eigenlijk van? Wel, Mambo Chillum, was niet alleen een schitterende single van John Lee Hooker, maar tevens een van de meest vooraanstaande Belgische bluesbands. Hun vette sound staat gebeiteld in de Belpop history. Net zoals ook de singels ‘Morning Light’ en ‘Tonight My God’ in menig muzikantfanaat hun geheugen gegrift staat. En dan was er nog die mythische demo. Ook in Jan Delvaux’ Belpopprogramma ‘De Dikke Delvaux’ op Radio 1, was een item gewijd aan Mambo Chillum. Anno 2022, en 23-jaar later, keert frontman Fred Verhaegen, terug met het project Kaai Man. Al had hij eerder ook de blues en rootsband Durango in de steigers gezet en was de release ‘Shipwreck Party’ een meer dan bescheiden succes. Nu komt hij terug in de spotlights met de innemende plaat ‘Overkant’. Een meesterwerk dat negen Nederlandstalige songs omvat. De Schelde is uiteraard de Mississippi niet, en toch heeft Fred die zuiderse tongval. Hij pende alle songs bij elkaar, zingt en speelt haast alle instrumentatie en vindt enkel in accordeonist Tinne Vandenbusche een eenzame soulmate. Fred vertolkt dit alles keurig in zijn moedertaal, het Nederlands, én dit gelukkig zonder Hollands accent. De liedjes werden in ‘one track’ ingeblikt, wat de beoogde sound alleen maar influenceert. Een paar akoestische gitaren en een bluesharp, that’s it... ! De openingstrack ‘Zuster’ is een swampy kunstuiting dat meteen divergeert met het caprice ‘Samen’ en de single ‘Op Zoek’. Met de titeltrack ‘Overkant’ en de track ‘Neptunus’ gaan we even naar de Delta blues. Maar ook ‘Eenzaat’ spijkert zich in de categorie Nederswamp, net zoals de track ‘Hou Je Klaar’ is ingekleurd met opwindende dobrotunes. En we settelen ons ook gezellig op de frontporch voor ‘Middernacht Trein’, terwijl ook het lied ‘Zondag In November’ recht uit het hart komt. En dat is waar het in blues eigenlijk allemaal om draait. Naast zijn doorleefde stem en akoestische snaren, zwendelt ook die doorleefde blues mondharmonica doorheen zijn songs. Knap!
 
Philip Verhaege 

​De getalenteerde singer-songwriter en gitarist Danielle Miraglia komt  uit Boston. Ze staat bekend om haar live performance als akoestische soloartiest, maar ook met haar band The Glory Junkies. Ze wijdt zich met stijl, intelligentie en een zekere impact over de werelden van folk, blues, roots en Americana muziek. Als je dan toch enige vergelijk zoekt, dan kom je uit bij artiesten als met Bonnie Raitt, Rory Block en Lucinda Williams. Maar met een zeker gevoel van humor in haar sound. Danielle en haar band werden genomineerd voor een 2018 Boston Music Award als  'Blues Artist of the Year'. Danielle werd dan weer genomineerd voor een 2015 Boston Music Award  als 'Singer-Songwriter of The Year'. De release ‘Bright Shining Stars’ is haar nieuwe akoestische soloalbum op het label VizzTone. Ze benadrukt haar blues-achtige one-woman-bandsound. Naast drie originelen heeft ze heel wat covers ingeblikt, en die vormen een eerbetoon aan haar muzikale mentors. Danielle wordt op enkele geselecteerde tracks bijgestaan ​​door gitarist Peter Parcek, altviolist Laurence Scudder en mondharmonicaspeler en labeleigenaar Richard Rosenblatt. Ze opent met het hemelse ‘Sounds Like Home’, om al snel te vervolgen met Ma Rainey’s ‘CC Rider’. Bij Bob Dylan ontleenden ze voor de gelegenheid ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’. In haar liedje ‘Pick Up The Gun’ wordt Danielle begeleidt door altvioliste Laurence Scudder. Janis Joplin’s ‘Turtle Blues’ kreeg heel wat Delta blues arrangementen, net zoals ‘Famous For Nothin’. De track ‘You Can Love Yourself’ heeft Keb Mo’ credits, en in ‘Meet Me In The Morning’ (Bob Dylan) komt Richard Rosenblatt het nummer inkleuren met zijn bluesharp. ‘When Things Go Wrong’ (It Hurts Me Too) is origineel van Tampa Red, net zoals ‘Walkin’ Blues’ toebehoord aan Robert Johnson. De titeltrack ‘Bright Shining Stars’ is een juweeltje van akoestische blues, waar moderniteit en traditie op zijn best harmoniëren. Knap!
 
Philip Verhaege 

Bruce Katz die geboren werd in Brooklyn, New York, begon op vijf jarige leeftijd piano te spelen. Na het horen van een Bessie Smith-album wijdde hij zijn talent en passie aan de blues en jazzmuziek. Hij studeerde halverwege de jaren zeventig compositie en performance aan het befaamde Berklee College of Music. Nadat hij jarenlang performde met enkele bands , ging Bruce naar het New England Conservatory of Music in Boston, waar hij het begin jaren negentig een master behaalde in Jazz Performance. Niet veel later keerde hij terug naar het Berklee College of Music in Boston, waar hij veertien jaar hoofddocent was in de vakken compositie, piano, Hammond B-3 en bluesmuziekgeschiedenis. Gedurende die tijd bleef hij ook optreden en toeren met bekende artiesten zoals Ronnie Earl, Duke Robillard en Gregg Allman. En is te horen op platen van Ronnie Earl, John Hammond, Delbert McClinton, Gregg Allman, Duke Robillard, Joe Louis Walker, Little Milton, Maria Muldaur , Jimmy Witherspoon, Paul Rishell, Mighty Sam McClain, Debbie Davies, David "Fathead" Newman en vele anderen. Begin jaren ’90 ontmoette hij Ronnie Earl en werd lid van The Broadcasters. Nu heeft Bruce Katz het album ‘Solo Ride’ geregistreerd. Het is een solo-akoestisch piano plaat geworden, en dit na dertig jaar componeren, toeren en spelen. Het is een uniek luisterstuk, dat zich muzikaal uitstrekt over blues, jazz, New Orleans boogiewoogie, enige gospeltunes en country. Geen vocalen, maar enkel Katz achter zijn piano. En hij houdt het spannend van de eerste noot tot het afsluitende nummer. Hij won begin dit jaar een Blues Music Award voor ‘Best Acoustic Album’. Verrast? Wij, niet…!
 
Philip Verhaege (5)

Jimmy Peterson is allang geen onbekende meer in en rond de bluesscene van Minneapolis. Daar vormde hij in de late jaren negentig de alt-country formatie Bellwether. Samen met zijn kompanen Eric Luoma (gitaar) en drummer Mickey Wirtz had hij het baanbrekende album ‘The Stinging Nettles’ in de platenrekken. Nu is er dus de release ‘Translation Blues’, dat zich met zeven tracks kenmerkt binnen de akoestische blues sound. Peterson trok samen met het duo Wirtz- Luoma naar de Underwood Studio. Speciale gasten Jimmy Johnson en Joe Savage spelen haast om beurten op een alom vertegenwoordigde  pedal steel gitaar. Mark Stockert was dan weer verantwoordelijk voor de productie.  Het album werd later gemixt door Dave Feeny in de Tempermill studio in Detroit. Bekend van zijn werk met Jack White en als backing-artiest op Loretta Lynn’s Grammy winnende release ‘Van Lear Rose’. Het album ‘Translation Blues’ markeert het debuut van Jimmy Peterson onder zijn eigen naam. Het is een terugkeer naar de akoestische invloeden en stijlen die de start van zijn carrière markeren. Zo is dus ook de openingstrack ‘Closer’ een knappe song. Pedal steel, beheerst slagwerk en J. ‘s prima stemtimbre vormen de basis voor het nummer. Het feeërieke vinden we dus ook terug in alle overige nummers. En die zijn eigenlijk allen van een hoog geharmoniseerd niveau. Het vintage ‘Good Luck’ heeft een lekker vibe door de bluesharp, net zoals ‘Northern Town’. De rijke harmonieën kleuren ook het rustig opbouwende ‘Come Around’ én de titeltrack. De country ballades ‘The Road Divides’ en ‘It’s Late’ zijn knappe uitsmijters die ons alweer heel wat goosebumps bezorgen.
 
Philip Verhaege (4)
​

​Paul Karapiperis is een Griekse blues god uit Malesina. Hij is eigenlijk een buitenbeentje in de blues scene. Dat werd al snel duidelijk in zijn release ‘One Sin In Seven Parts’ uit 2014. Tien jaar eerder richtte hij The Small Blues Trap band op. Amper een jaar later trapten ze deur in met de plaat ‘Our Trap’. Enkele maanden later was het album ‘Crossroads Ritual’, gevolgd door ‘Red Snakes & Cave Bats’ in 2010 en de release ‘The Longest Road I Know’.  Muzikale duizendpoot Karapiperis was ook succesvol met soloprojecten als ‘Fifteen Raindrops In An Ocean’ en ‘Somethin’ Like Blues Or Haunted Ballads’. Nu is er zijn nieuwste telg ‘Acoustic & Electric Growls’, en dat is op zijn minste gezegd een zeer avontuurlijk project. Voor dit uitzonderlijk werk vond de multi-instrumentaal getalenteerde Paul Karapiperis zijn Griekse soulmates in gitarist Vassilis Athanassiadis, Panos Badikouthis (gitaar), Nicholas Psarras (klarinet), Panagiotis (gitaar) en zijn Small Blues Trap bandleden Panagiotis Daras (gitaar), Lefteris Besios (bas) en drummer Nikos Konstantinou. Van bij de aftrap met ‘A Place In Your Brain’ worden we vrijwel meteen ondergedompeld in een swampy amalgama van klankkleuren. Ilias Lintzos’s overweldigende percussie-arrangementen lopen recht in Paul harptunes en heel wat opwindende baglmas en gitaarriffs. En de rijkelijk sound graaft zelfs dieper in ‘Life Is Just Like A Bar Where There Ain't No Booze’. Het dobro begeesterde ‘Simple, Honnest & Wise’ brengt ons naar het diepe zuiden en de Mississippi delta. Paul’s ruw en diep stemtimbre accentueert ook bij het oeverloze ‘Broken Pieces Of My Wasted Time’. En we blijven nog even op een Griekse frontporch voor het bluesharp geënthousiasmeerde ‘In This Juke Joint Of Bitter Music’ en het akoestische ‘I Can’t Do Anything Right’. Echte storytelling songs zijn ook ‘Trapped In A Fox Hole’ en ‘Some Strange Truths’. Na de twing-gitaartunes uit ‘A New Destination’ gaan we terug naar de Delta met het resonator en bluesharp  gemotiveerde ‘The Old Blue Fence Of Fear’, dat plots een activerende disharmonie meekrijgt. In het zwaarbeladen en duistere ‘Break Out Of Your Cage’ mag Manolis Aggelakis de vocale honneurs waarnemen. Gelukkig klinkt ‘All Comes Out Right’, met zijn typerende Tzouras (een Grieks snareninstrument dat gerelateerd is aan de bouzouki) heel wat vrolijker. En ook ‘Wrapped Up In You Cage’, met die heerlijke en fris klinkende klarinet, verveelt geen ogenblik. Van het swingende ‘The Blues In His Veins’ en het hypnotiserende ‘The River’, met zijn echo’s en Tzouras, gaat het naar de Chicago blues getinte afsluiter ‘Stupid Rules Blues’, dat zich alweer kenmerkt met een ratatouille aan geluidstimbres als outro. Dus, so stupid klinkt dit alles niet! Zijn doordrenkt, maar tevens zwoel stemgeluid, is zo convenabel voor en bij de beoogde sound. Paul Karapiperis en zijn ‘Acoustic & Electric Growls’ zijn ware ontdekking in deze vaak bluesrock getinte blues scene.
En dan nu.. Replay!
 
Philip Verhaege (4 ½)
 

​Met Confessin’ My Dues brengt Terry Robb al zijn vijftiende solo-opname uit en dat betekent toch dat deze Canadese gitarist, die uitweek naar het Amerikaanse Portland,  toch al een hele muzikale weg heeft afgelegd. In verschillende media wordt hij dan ook omschreven als ‘Portland’s Blues Guitar Virtuoso’. En die bewering kunnen we alleen maar staven want wat deze fingerpicking gitarist uit zijn magische vingers tovert is bewonderenswaardig, dat bewijst openingsnummer ‘Butch Holler Stomp’. Terry Robb is buiten gitarist ook componist, arrangeur en producer. Dit album bestaat uit 13 eigen geschreven songs die hij solo op zijn eigenwijze manier brengt, soms met de hulp van een aantal muzikanten en dat zorgt toch wel voor een aangename variatie van het album.
Zijn originele composities zijn gebaseerd op de delta blues, ragtime, folk en ook country blues. Maar de zessnarige tovenaar is niet enkel een uitstekende gitarist, maar ook stemgewijs zit het snor en dat bewijst het sterk nummer ‘Heart Made Of Steel’ en ‘Darkest Road I’m Told’. Dit album is dan ook een creatief werkstuk variërend van blues tot ragtime fingerpicking, al dan niet ondersteund door een ritmesectie zoals onder meer in het merkwaardig  klinkende  maar schitterende nummer ‘Three Times The Blues’en in de leuk klinkende titelsong ‘Confessin’ My Dues’. Van een gans andere orde is het weemoedig klinkende ‘’Death Of Blind Arthur’. Een groot verschil met het siwngend ‘Keep Your Judgment’, waarin Terry Robb een zuiver staaltje van fingerpicking ten gehore brengt om nadien te besluiten met het rustige ‘Blood Red Moon’. Mooi einde van een album dat best te koesteren valt.
​
Sis Van Hoof  (4) 
​

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Refugee Moan
2. Delta Getaway
3. Diego’s Blues
4. Prayin’ For Shore
5. Migration Blues
6. Four Years, No Rain
7. We Had To Move
8. Masters Of War
9. Brotherly Love
10. La Vie C’est Comme Un Oignon
11. With A Dolla’ In My Pocket
12. This Land Is Your Land
13. Postcard From Booker
14. Blacktop
15. Mornin’ Train

Platenlabel
Dixiefrog
 
Labelnummer
DFGCD 8795
 
Distributie
Bertus
 
Promo-agent
Broere Promotion
 
Website Artiest
Eric Bibb

De naam Eric Bibb behoeft weinig toelichting. In de periode dat de akoestische blues nog weinig aanhangers had, maakte Bibb er zijn handelsmerk van. Ondertussen heeft hij een indrukwekkende discografie van meer dan dertig albums opgebouwd en behoort hij, samen met zijn collega artiesten Corey Harris en Keb Mo, tot de vaandeldragers van het genre. Bibb is echter niet zomaar een bluesartiest. Net als de pioniers van het genre, gebruikt Bibb de blues ook om maatschappelijke toestanden onder de aandacht te brengen. De huidige vluchtelingencrisis ging dan ook niet aan Eric voorbij. In het bijhorend boekje geeft hij al aan dat niet de vluchtelingen het probleem zijn, maar wel de angst en onwetendheid. Voor ‘Migration Blues’ deed Bibb beroep op Michael Jerome Browne (gitaren, banjo, mandoline en triangle) en JJ Milteau (harmonica). Drummer en percussionist Olle Linder duikt in twee songs op, terwijl Big Daddy Wilson en Ulrika Bibb ieder op één track de zang verzorgen. Opener, het met spaarzame baritongitaar, fretloze banjo en harmonica begeleidde ‘Refugee Moan’ legt meteen de vinger op de wonde. De song vertelt het verhaal van iemand die radeloos zijn thuis verlaat en smeekt om hem op het pad naar het ‘beloofde land’ te zetten. De migratie is trouwens van alle tijden. Het verhaal van de Mexicaanse arbeiders die in de jaren ’20 koers zetten naar de Mississippi Delta, om er de plaats in te nemen van de naar het noorden van Amerika uitgeweken katoenarbeiders, wordt schitterend weergegeven in de Deltablues ‘Diego’s Blues’. Troosteloosheid, vertwijfeling, angst, maar ook de vurige hoop om in de gammele, niet zeewaardige bootjes het vasteland te bereiken, hebben velen gevoeld. ‘Prayin’ For Shore’, inclusief de klagende harmonica van JJ, is een eerbetoon aan allen die het niet haalden. Het lezen van een boek van James McBride was voor Bibb dan weer de aanleiding voor ‘We Had To Move’, waar folk en countryblues hand in hand gaan. Met de huidige toestand in de wereld lijkt het erop alsof de mensheid in het oog van de storm staat. En toch ziet Eric een goede afloop in ‘Brotherly Love’.
Covers zijn het van Dylan afkomstige ‘Masters Of War’ en het van Guthrie geleende ‘This Land Is Your Land’, die Eric beiden in sterk emotionele versies neerzet. De titeltrack, ‘Postcard From Booker’, gespeeld op diens National gitaar, alsook de met fiddle overgoten dansbare cajun ‘La Vie C’est Comme Un Oignon’ zijn instrumentale tracks. Bibbs fantastische stem is het geschikte instrument om gevoelens te vertolken. De eraan toegevoegde sobere, maar zeer functionele begeleiding zet dit nog eens extra in de verf.
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Curious
2. Nothing Left To Give
3. Wouldn’t That Be Nice
4. Movin On In Tennessee
5. Go Get My Drill
6. One More Try
7. My Babe
8. Silver Spoon
9. The Have
10. Madeline

Platenlabel
Permanent Vacation Records

Labelnummer
PVR-1631

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Daniel Kushnir

Deze singer/songwriter en producer uit Los Angeles, California, werkte in het verleden, onder de naam Pause, mee aan de door de Amerikaanse televisiezender Showtime uitgezonden dramaserie ‘Ray Donovan’ en de videogame ‘Saints Row IV’. Met ‘Nothing Left To Give’ verandert Daniel het geweer van schouder en presenteert hij tien nummers, die zowel onder akoestische blues, bluegrass en folk ondergebracht kunnen worden. Daniels stem klinkt bij momenten wanhopig, alsof dit nog het enige is wat hem rest en bijgevolg de titel van het album alle eer aandoet. Maar tezelfdertijd getuigt die stem ook van hoop, zoals het met subtiele trompetklanken opgesmukte, vrolijk klinkend ‘Wouldn’t That Be Nice’. Hij begeleidt zichzelf op akoestische gitaar en mondharmonica en doet dat nog niet zo slecht. Alhoewel niet alle songs het gewenste niveau halen, geeft Kushnir toch blijk van kennis van de rootsgenres. De manier waarop hij de door Willie Dixon gecomponeerde en door Little Walter bekend geraakte bluesstandaard ‘My Babe’ aanpakt, getuigt ronduit van vakkennis. Daniel draagt het album op aan zijn ‘two roses’ Tayor en Maddie. Deze laatste stond bovendien model voor de mooie lovesong en tevens afsluiter ‘Madeline’.
Met ‘Nothing Left To Give’ heeft Daniel Kushnir zeker een mooi visitekaartje in handen. Wanneer hij bij de volgende releases wat aan de melodielijnen kan schaven, zal dit zeker vruchten afwerpen.

Lambert Smits (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Mother’s House
2. My Baby’s Gone
3. I Love You Much And More
4. I’m In The Blues
5. Love Affair
6. You Smile
7. Specchi Rosa, Specchi Blu
8. Childhood Memories
9. Mama Told Me
10. Miracles
11. Train To Tyngsborough
12. Under A Sky Like This

Platenlabel
Phamosa Records

Labelnummer
PR006

Distributie
Phamosa Records

Website Artiest
Roberto Morbioli

Roberto Morbioli werd geboren in het mooie Verona, waar hij op 15-jarige leeftijd de bluessound ontdekte. Na een aantal jaren in de Italiaanse muziekscène te hebben vertoeft, werd hij verzocht om in 1987 toe te treden tot de Tao Ravao Blues Band. Daar registreerde hij zijn eerste album ‘From Madagascar To Chicago’. Twee jaar later vervoegde hij dan ‘Rudy’s Blues Band’. Samen namen ze het album ‘Reason To Live’ op. In 1991 kreeg hij dan wereldwijde herkenning met zijn eigen band Morblus. 
Met deze vermaarde band registreerde hij liefst acht albums.  In 2013 en 2014 werkte hij dan samen met het Big Daddy Wilson Acoustic Trio. Zijn persoonlijkheid en unieke speelstijl is dus overduidelijk aanwezig in al zijn muzikale interpretaties. 
Roberto is zo gepassioneerd door de blues dat hij het tijd vond om een akoestisch album in te blikken. Samen met bassist Paolo Legramandi en drummer Nicolo Taccori heeft singer-songwriter en gitarist Roberto Morbioli twaalf uitmuntende originele akoestische tracks ingeblikt. Naast Roberto’s warm en zeer aangenaam stemgeluid zijn ook zijn knappe gitaarfraseringen mooi opgebouwde schikkingen. Alle moderne akoestische bluesnummers werken haast hypnotiserend. 
Roberto’s vaardigheden op gitaar herbergen een fascinerende sfeer. Het album ‘Acoustic Me’ is dan ook één lang en betoverend hoogtepunt. 

Philip Verhaege (5)