​Schitterend debuut van een koppel uit Breda.  Nederlanders? Jawel, maar dan met onuitwisbaar internationale uitstraling.  Onder de noemer Light By The Sea penden Anna Baumann en Davy Knobel tien boeiende songs bij elkaar tot het album Only Death Makes Icons.  Geen opgewarmde kost hier, wel verrassend toegankelijke artrock songs met inhoud én body.  Anna’s lievelingsinstrument is namelijk een Fender bass, terwijl Davy als Fender gitarist een melodische sound neerpoot.  Luister maar eens naar ‘Willow Creek’. De americana invloeden liggen voor de hand. Het koppel dweept ook met Dead Can Dance en U2.  En die ‘Transition In Time’ naar de jaren ’80 hoor je wel in de openingssong en in ‘Mr. Wonderman’.  Zelf werd ik lichtjes euforisch bij ‘Hollywood Vampire’, een verwijzing naar Johnny Depp en Alice Cooper (las ik in een interview).  De zangpartij, de Korg synths, in een verslavend ritme…als voorbode op het licht psychedelisch ‘Little Jeane’.  Anna en Davy koppelen op sublieme wijze de nieuw elektronicasound (een Korg synth) met de ‘oude’ tachtigerjaren rock. En daarbij vergeten ze niet om wat met samples te strooien.  Wat het geheel rijkelijk maakt en vooral …..boeiend!  Of wat dacht je van hun eerste single ‘Eleanor’ met symfonisch karakter (klik op video)?  Rock, pop, retro in een creatief kleedje.
Een absolute aanrader!!
 
Marino Serdons

​De New Yorkse Laura Meade, leadzanger van de progrock band IZZ, passeerde als eens de revue met het solo album Remedium uit 2018.  Toen al erg bejubeld, overtreft ze nu elke verwachting.  Samen met husband John Galgano en veel elektronica (in drums en keyboards) vertelt ze het verhaal van een vrouw (zijzelf?) ‘in the picture’.  Zoals steeds speelt ze met de vocals als een nachtegaal, loepzuiver en virtuoos.  Inhoudelijke introspectie met een elektronisch ritme en samples van Franse gesprekken in Parijs.  Wanneer de songs starten met piano en haar zoete stem, zoals in ‘Iconoclast’ en ‘Doesn’t Change A Thing, voel je een betrokkenheid die zich muzikaal ontplooit als een geschenk uit de hemel.  Ook in de title track  ‘The Most Dangerous Woman In America’ hoor je een Franstalige sample op de achtergrond.  De progsong surft op een scala van keyboards, synth waves, ritmische baspartij, veel ritmewisselingen en gemixte vocals.  De 8 minuten lange song eindigt in ultieme schoonheid en hypothekeert hiermee opvolger ‘The Shape Of Shock’ .  Elektronica krijgt een ruimer deel van de compositie toegemeten wat leidt tot een intrigerend ‘Forgive Me’: ritmeversnellingen, opzwepende strings arrangementen in een heerlijk contrast van rustige passages, kortom: sublieme creativiteit. ‘Tell Me, Love’ start heel bedeesd met Laura’s vocals en piano. Om even later uit te barsten met synth keys en de dwingende existentiële vraag ‘What Should We Do? Give In or Stand Fast?’.  Ook al noemt Laura Meade niemand bij naam, en  gaat het deels ook over haar ervaringen en indrukken, het is vooral een eerbetoon aan al die verguisde vrouwen die iets betekend hebben in onze maatschappij.
Het hele album is als concept opgevat en heeft mij gewoon overweldigd.  Niet oordelen, laat je gewoon onderdompelen en geniet!
 
Line-up:
Laura Meade (Vocals, Keyboards)
John Galgano (Bass Guitar, Keyboards, Electric Guitar)
Brian Coralian (V-Drums, Electronic Drums, Percussion)
Tom Galgano (Keyboards)
 
Marino Serdons 

Ook wij vragen ons af wat er nog kan volgen wanneer je tweede album zo sterk is als het debuut.  De vijf uit Utrecht scoorden vorig jaar met hun eerste album  ‘Oh….What A Time To Be Alive’.  Een serie knappe afwisselende rocksongs met theatrale en psychedelische invloeden, artrock durven wij dat noemen. Ook hun nieuwe plaat ‘What’s To Come’ begint oersterk met het psychedelische ‘The Swarm ‘.  Een compositie met vocaal spel (veel drops)  dat je zou kunnen toeschrijven aan de legendarische band Gentle Giant.  Maar neen, dit hoogstandje komt uit Nederland.  Ook in ‘All In Me’ wordt veel aandacht besteed aan Florian Albronda’s zang met een melodielijn die zeemzoet brainwasht.  In het zweverige ‘Untethered’ (= ongebonden) bindt Florian zijn lage en (lange) hoge vocalen in perfectie, mooi begeleid op toetsen door de nieuwe vrouwelijke kracht Marleen Cuijpers en een vettige (Gibson?) gitaarsolo naar het pathetische einde.  In ‘The Volume Rat’ komt even een retro feeling boven, aangewakkerd door het ‘Hammond’ orgel.  En dan volgt de als single uitgebrachte song ‘Passing Through’: rechtlijnige headbanger, opzwepend en hitgevoelig refrein.  Laat je niet misleiden, Between The Jars is een hedendaagse prog/artrock band: psychedelische toetsen en wahwah pedalen, ritmewisselingen en zelfs een enkele space intermezzo. Ze zijn dus niet vies van uitdagingen en evolutie. Het album eindigt namelijk met een 8 minuten durende reprise van ‘All In Me’: trager in opbouw, contrastrijker en veeleisender dan de 4-minuten durende versie….een intrigerend progressief groepsgebeuren waarbij Led Zeppelin en Robert Plant even door mijn geest werden gepompt.
Between The Jars bestempelt ‘What’s To Come’ als een studentikoos ‘sophomore’ album.  Té bescheiden mannen . Niet alleen de uitstekende opname en een sublieme mastering, doch vooral de vijf bandleden klinken zeer professioneel.  De muzikale introspecties smeken om de repeat button in te drukken.  Sterk aanbevolen album en verkrijgbaar via hun website.
 
Line-up:
Florian Albronda (Zang, gitaar)
Max Mulhuyzen (Drums, percussie)
Chris Fonteijn (Gitaar)
Marleen Cuijpers (Toetsen)
Maarten van den Ende (Bass)


 
Marino Serdons 

​Schitterend synth-prog album  van de Noor Erlend Aastad Viken (Eav).  Als songwriter van de post-underground band Soup liet hij zich al opmerken en vergeleken met Steven Wilson.  Op dit debuut onder de naam Giant Sky mengt hij space, rock, pop en shoegaze tot een aantrekkelijke progsound.
Vooral de lange openings track ‘The Further We Go The Deeper It Gets’ (12’’) imponeert door de psychedelische soundscape en de vrouwelijke vocals.  ‘Broken Stone’ begint heel rustig zoals ook Peter Gabriel dat bij Genesis dat voordeed een halve eeuw geleden.  Een heel sferische ballad gezongen door Eav himself, met een engelenkoortje op de achtergrond, van akoestisch naar elektrisch gitaarwerk met aansluitend een viola partij, wat xylofoon en andere percussie.  Om nadien afbreuk doend te eindigen in een fade in/out van elektronica noise. En inderdaad bij ‘Interlude’ vragen wij ons af wat we van hem moeten denken. Want de invloed van folk – zeemzoete vocals en akoestische gitaar – wordt groter naargelang het album vordert. ‘Out Of Swords’ wiegt op dat ambient folk elan.  Invloeden van Nick Drake, Brian Eno en zelfs Syd Barrett en Tame Impala laten hun sporen na.  Slotsong ‘Breaking Patterns’ doorbreekt het psych/folk patroon in een seventies progrock stijl (dwarsfluit, hoge vocalen, ritmevariaties, …) Luister vooral zelf en je laat je meevoeren op de hemelse toonladders van Giant Sky.  Het album verscheen bij Glasville Records, enkel op cd of download en online verkrijgbaar bij Dutch Music Works.
 
Line-up:
Espen Berge (Drums)
Ivan Ushakov (Flutes)
Liv Brox (Viola)
Vegard Lien Bjerkan (Church Organ)
Sturla Fagerli Larsen (backing vocals, various percussion)
Myrtoula Roe, Marino Skanche, Charlotte Stav (Vocals)
Erlend Aastad Viken (Vocals, Various Instruments)
 
Marino Serdons 

​Wrijf de ogen uit en spits je oren. Zuiver je hersenen voor het psychedelisch avontuur van de Duitse art-rockers Rubber Tea.  Het vijftal uit Bremen zet de traditie van de jaren ’60 verder met mindfucking songs.  Hammond orgel, sax en fluit infiltreren je brein op complexe ritmes en dromerige soundscapes.  Nog zelden dat een nieuwe band dit niveau bereikt. Luister naar Infusion, het debuutalbum dat in de progwereld vanaf de eerste minuut als volwaardig klinkt. Schitterend opgebouwde melodieën die je meevoeren in acht verhalen.  Hiervoor grijpt de band naar eigen Engelstalige lyrics en enkele poëtische stukken van Edgar Allen Poe en Heinrich Heine.  Aan zangeres Vanessa Gross om dit geloofwaardig te vertolken, wanneer ze niet op sax of fluit speelt.  Opener ‘On Misty Mountains’ laat je al onmiddellijk kennis maken met al deze elementen: zuiver, mysterieus, lyrisch en hoopvol.  Naadloos gaat dit over in een instrumentaaltje.  En dan haalt de poëzie het beste uit Vanessa’s stem, hoog zoals de rotsen van de Lorelei, in het knappe ‘In Weeping Waters’.  Met ‘The Traitor’ dweept de rijkelijk muzikale omlijsting met jazz fusion op sax en trompet.  Het verhaaltje in ‘Plastic Scream’ mag dan literair de eenvoud benaderen, vocaal weet Vanessa zich te profileren en muzikaal zitten er voldoende verrassingen en tempowisselingen in.  Naar het einde wat je geraakt door de mooie melodielijn.  Voor ‘Storm Glass’ inspireerde een bassline van Frank Zappa en contrasteert de band met voice distortion en hemelse harmonie.  Om na die nare droom bij ‘The Drought’ terecht te komen, afwisselend gezongen door Vanessa en Lennart Hinz.  Deze laatste zeker verantwoordelijk voor de prachtige soundscapes die je kan ontdekken.  Afsluiter ‘American Dream’ is een instrumentale ode aan die verloren droom met flarden presidentiële oneliners, muzikaal een zee van orgasme sounds en een instant bevestiging van het art-rock gehalte.  Om dan hebben we het nog niet gehad over het gitaarwerk van Jonas, Maik en David.  Hoe mooi iedereen op elkaar is ingespeeld.  Daarom ook als luisterfragment een live session voor de ingeleefde emoties die zich vertalen in hun instrumenten.
The Infusion mag voor mij bestempeld worden als het beste progalbum van de laatste jaren:  ingenieus, harmonieus, inventief én origineel.  Please play it live all over Europe!
 
Line-up:
Vanessa Gross (Vocals, Sax, Flute)
Lennart Hinze (Vocals, Moog, Synths, Hammond Organ, Grand Piano)
David Erzmann (Fretless Bass, Sitar, FX Pedals)
Jonas Roustai (Electric-Acoustic-12 String Guitar, FX Pedals)
Maik Scheling (Electric Guitar, FX Pedals)
Henri Pink (Drums, Percussion)
 
Marino Serdons 

Inspiratie en variatie genoeg op het derde album van Jack Spann.  De klassiek en theatraal geschoolde keyboardist uit St.-Louis doch al achttien jaar draaiende in het New Yorkse circuit teert op zijn connecties met producer Tony Visconti en dat hij de demo’s van David Bowie’s Blackstar mocht inspelen.  Dat geeft de man voldoende krediet om nader te beluisteren. Een goed pianist is daarom nog geen toegankelijk componist. De songs van Jack Spann vergen wel wat inspanning door de complexiteit. Ze zwalpen ergens tussen theatrale soul en jazzy prog; met wat goede wil vergelijkbaar (wel wat theatraler) met Todd Rundgren of Ben Folds.  Jack put uit een ongelooflijke zak muzikale trucs en stijlen, blues- jazz- musical –rock- honky-tonk, en mixt alles door elkaar. Download zeker eens ‘Marry The Flag’ om je een beeld te vormen. Jack profileert zich niet alleen als een begenadigd keyboardist waarbij hij klassieke piano combineert met clavecimbel en  synths.  Ook als zanger, gitarist en bassist manifesteert hij zich als een propaganda man voor zichzelf. Terecht wanneer je meermaals luistert!
 
Line-up:
Jack Spann (Vocals, Piano, Keyboards, Guitars, Bass)
Cecil Robbington (Drums)
Gary Tanin (AdditionalKeyboards)                                                                                                                                                           
 
Marino Serdons 

​Een New-Yorks buitenbeentje.  Prototype van een DIY. An unguided projectile. Musical and visual artist.  In 2009 verscheen zijn zoveelste album met de titel ‘Untitled’. Omdat het album zo onconventioneel was (en is), besloten het Nederlandse Tiny Records en het Duitse Lousy Moon Records het album terug uit te geven in 12” vinyl. Daarop  10 rock- en popsongs, track1 tot 10, die zich niets aantrekken van de toenmalige muziektrends.  De mix die daaruit ontstaat is enigszins verwarrend, doch ook theatraal inspirerend.  Toby Goodschrank gooit alle muziekstijlen een beetje door elkaar om tot zijn eigen artrock te komen.  Met veel humor en dwarse structuren werd Untitled een tijdloos album waarin je voorkeur fluctueert over de tracks. Ook het originele hoesje werd behouden met verschillende opschriften op voor- en achterzijde: Johnny’s Demo-Crazy en Baked Naturals.
Voor alle duidelijkheid, Toby Goodshank draait nog steeds mee in het rockwereldje.  Als gitarist en zanger kan je hem best klasseren in het underground circuit.  En hij tourt weldra door Europa.  Van 22 tot 25 mei in Nederland en op 27 mei in de Chaff aan het Vossenplein van Brussel. Niet te missen concert!
 
Marino Serdons (4)

Larry ‘Ratso’ Sloman mag dan voor de meesten onder ons een onbekende zijn, in the upperclass van muzikanten is hij een veelgevraagde tekstschrijver.  Onder zijn kliënteel rekent hij overleden grootheden als Lou Reed, Leonard Cohen en George Harrison.  Bob Dylan nodigde hem zelfs uit voor zijn ‘on the road’-memoires.  Wie nog?  Rick Derringer, John Cale en vele anderen werden voorzien van songteksten. En dan praten we nog niet over zijn filmbijdrages.  Wat Ratso dus nog niet had was een eigen album.  ‘Stubborn Heart’ moet dit hiaat dichten (let op de woordspeling). Hiervoor kreeg hij de medewerking van niemand minder dan Nick Cave, Warren Ellis (flute, fiddle), Sharon Robinson enz.  Wanneer echter het eerste nummer door je boxen schalt, denk je dat Leonord Cohen uit zijn graf is opgestaan.  Nochtans ingezongen door Raso himself.  Wat elektronica al niet kan! En om met de deur in huis te vallen: het overdadig gebruik van synths geeft de songs een ietwat kunstmatig gevoel.  Jammer eigenlijk, want de lyrics zijn van een hoog niveau.  En wanneer Nick Cave ‘Our Lady Of Light’ zingt, druipt de kwaliteit helemaal van dit album af.  ‘Stubborn Heart’ kwijlt het hele album door in de stijl van Nick Cave en Leonard Cohen, maar dan met iets meer muzikale versieringen. Een schitterend album voor de liefhebbers van de vernoemde grootheden. Het album mist echter warmte en emotie. Misschien kom je de retired Ratso nog eens tegen in New York “I can always perform on subway platforms”. En kan je hem mededelen: schoenmaker blijf bij uw leest.
 
Line-Up:
Larry ‘Ratso’ Sloman (Vocals)
Nick Cave (Vocals on Our Lady Of Light)
Vincent Cacchione (Electric Guitars, Piano, Organ, Programming)
Paul Shapiro (Sax)
Patrick Curry (Drums)
Andrew Hoepner (Bass, Piano, Organ)
And a lot more stunning musicians.
 
Marino Serdons (3 ½)

​Tussen de eenheidsworst verschijnt gelukkig nog een Zweeds lichtpuntje. Vorig jaar verscheen het gelauwerde Second Thoughts, nu brouwt multi-instrumentalist Klas Qvist met zijn derde album verder met een seventies conceptalbum.  Het mag dan ook niet verwonderen dat in ‘True Companions’ de ELO-sound doorklinkt.  Ook liefhebbers van onze eigenste Bent Van Looy komen aan hun trekken in ‘Let This Be Love’.  Bent zocht zijn inspiratie bij Brian Protheroe, Klas Qvist ook?  In ieder geval kent de Zweed zijn klassiekers.  Niet altijd even origineel maar wel leuk smeersel voor het oor. ‘Toolmaker’s Daughter’ lijkt  (te)sterk op de stijl van Todd Rundgren.  De intro van ‘Oceans Call’ zou van Roger Waters kunnen komen.  En zo kunnen we nog wel even verder gaan.  Ondanks het sixties/seventies cachet  dat kleeft aan de songs, smelt je toch weg voor de mooie melodieën en harmoniezang.  Jammer wel dat de zangtechnische kwaliteiten van Klas Qvist niet even sterk staan als zijn compositorische.  Af en toe een valse noot mag echter de pret echter niet bederven. Citiizen K III kreeg heel wat orkestratie mee met dank aan producer Gudmundur Bragason.  Leuk zijn ook de vele sound effects van Andrea Holmstedt, een theatrale versiering om het element concept te versterken..  Alles bij elkaar nog eens een leuk ‘klassiek’ prog popalbum met musical allures.
 
Line-up:
Klas Qvist (Lead Vocals, Ac & Electric Guitars, Bass, Keyboards, Percussion)
Andreas Holmstedt (Programming, Sound Effects)
Kim Gunneriuson (Drums, Percussion)
 
Additional Musicians:
Andreas Thulin (Backing Vocals on 5 & French Horn on 6)
Franz Ottmar äckelmann (Conductor on 7)
Markus Larsson (Organ on 4)
 
Marino Serdons (4)

Straffe madam die Laura Meade. Jong en ambitieus, maar vooral talentvol in zang en act.  Haar debuutalbum Remedium grijpt naar het hart en brengt rust in de huiskamer.  Art Rock met de intimiteit van een singer-songwriter.  We love it!
Openingssong misleidt enigszings met een song over de Tsjernobyl ramp. Eigenlijk bezingt Laura Meade over heel het album haar eigen gevoelens en indrukken.  En wat een loepzuivere stem die je mierzoet doet glunderen en hopen op een fysieke ontmoeting.  Onvrijwillig denk je terug naar de jonge jaren van Kate Bush of recenter aan onze eigen Sarah Ferri (zonder de jazz).  Laura Meade beheerst haar wondermooie stem en krijgt een kunstige begeleiding van boezemvriend John Galgano.  Staccato percussie en dito keyboard afgewisseld met aanstekelijke melodieën. Verstaanbare teksten nodigen uit tot luisteren en brengen je uiteindelijk in respectvolle vervoering.  In ‘Never Remember’ wordt de progrock even aangeraakt.  In het 11 minuten durende ‘Dragons’  vloeit de song helemaal in seventies progrock water. Hier en daar hoor je ook invloeden van de band Renaissance. Toch imponeert nog steeds haar breekbaarheid. By the way, Laura  Meade zingt in de New Yorkse band IZZ, met progressieve rock verwant aan Genesis en Yes.   Haar solo album zoekt echter de subtiele intimiteit en zouden niet misstaan in een theatrale musical setting.  Ja, Remedium bevat alleen maar knappe songs.  Een prachtalbum!
 
 
Line-up:
Laura Meade (Vocals, Lyrics)
John Galgano (Bass, Keyboards, Piano, Acoustic Guitar, Ukelele, Drums)
 
Additional Musicians:
Randy McStine, Greg Meade, Paul Bremner (Electric Guitar)
Brian Coralian, Greg Dimiceli (Drums)
Jason Hart (String Arrangement, Keyboards)
 
 
Marino Serdons (4 ½)

Noorse artrock band, fans van Marillion, tiende full album. Soyuz bulkt weer van de creatieve melodieën en wisselende texturen.  Aan de basis van het thema ligt de eerst Russische ruimtecapsule Soyuz One en de verhalen over ‘people frozen in time’.  Behalve voor de science fiction fan, doen de verhalen er weinig toe.  Muzikaal is het wel altijd een toffe uitvalsbasis. Het werkt!
Wat maakt Gazpacho nu speciaal?  De zeskoppige band aarzelt niet om met klassieke bouwstenen een gevarieerde melodische song te componeren.  Klassieke piano, viool, mono- en polyfonische zang en veel ritmewisselingen. Maar ook elektrische gitaren en synthstrijkers vullen het instrumentarium aan. Het album herbergt ook drie singles: ‘Soyuz One, ‘Exit Suite’ en Hypomania (zeker eens downloaden). Jan Henrik Ohme weet trouwens hoe zijn stem te gebruiken. Van Artrock over gothic naar progrock, je vindt het allemaal wel terug in dit boeiende conceptalbum. Misschien zelfs iets te perfect en te holistisch. Live zijn ze echter niet te versmaden. Je kan ze terugvinden op het Be Prog!My Friend-festival eind juni in Barcelona.
 
Line-up:
Jan Henrik Ohme (Vocals)
Thomas Andersen (Keyboards)
Jon-Arne Vilbo (Lead Guitar)
Mikael Kromer (Violin, Guitar)
Robert Johansen (Drums, Percussion)
Kristian Torp (Bass Guitar)
 
Marino Serdons (3 ½)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Songs They Never Play On The Radio
2. Breathe For Me
3. Down By The Wannsee
4. The Door
5. Burn Away
6. She’s In My Eyes
7. Planète Poussière
8. The Cigarette Ends
9. Listen To The Rain
10. Plastik Exploding Inevitable
11. Curious
12. Dog
13. My Funny Valentine

Platenlabel
Gonzo Multimedia
 
Labelnummer
HST346CD
 
Distributie
Gonzo Distribution
 
Promo-agent
Glass Onyon PR
 
Website Artiest
Gonzo Multimedia

The Faction was de begeleidingsgroep van Nico, je weet wel, de prachtige zangeres van Velvet Underground die in 1988 stierf op Ibiza bij een fietsongeval.  James Young was toen al geruime tijd writer en keyboard player bij de band en woonde zelfs enige tijd samen met Nico op een flat in Brixton.  Het overlijden schokte de hele wereld en James Young nog harder.  Hij schreef het van zich af in de memoire ‘Songs They Never Play On The Radio’ dat in 1993 werd gepubliceerd, en  ‘Music  Book of the Year’ werd.  Een jaar later verscheen dan het album met songs die het leven van en met Nico belicht, van hun eerst ontmoeting  tot aan haar ongelukkige dood.
Gonzo Multimedia verzorgt nu de re-issue van dit uitzonderlijk album uit 1994 dat in geen enkele collectie mag ontbreken.  Pakkende songs, volledig in de stijl van Nico, roepen melancholische en tragische gebeurtenissen op uit het leven Nico én James Young.  Er hangt natuurlijk een soort mistroostigheid over de muziek.  Het verlies van icoon Nico was voor velen dan ook ondraaglijk.
Met The Faction was James Young ook al verantwoordelijk voor heel wat songs, luisterrijk door Nico ingezongen.  In 1985 verscheen haar laatste lp Camera Obscura.  Nico’s leven was niet zo glorieus als menigeen  denkt:  vader Duits soldaat, moeilijke jeugd in het naoorlogse Berlijn, verkracht als tiener, later zwaar heroïneverslaafd.
Die naturalistische sfeer druipt van ‘Songs They Never Play On The Radio’.  In ‘Breathe  For Me’ hoor je onmiskenbaar het beademingstoestel waar haar zoon Ari ooit aan lag. Wat Nico ooit als basis voor een eigen song wou gebruiken.   ‘She’s In My Eyes’ verhaalt de ontmoeting van Nico met Andy Warhol, met Nico’s voice gesampled op de achtergrond?  My Funny Valentine is niet van de hand van James Young maar was wel Nico’s favoriete bisnummer en mocht dus niet ontbreken als afsluiter op dit album.
James Young begreep en mocht Nico wel, ondanks haar gebreken.  Natuurlijk, je leert iemand pas kennen wanneer je er lange tijd familiair mee omgaat.  ‘Songs They Never Play On The Radio’ was indertijd een mooie aanvulling op het ontluisterende boek.  De cd geeft een heel goed beeld van Nico’s leefwereld en haar muziekgenre.
 
Line-up:
James Young (Vocals, Keyboard, Trumpet, Piano, Synths, Melodica, Percussion)
Henry Olsen (Guitar, Drum on 2)
MacGillivray (Lorelei Vocals on 3)
Donna Mann (Ethereal Vocals on 5)
Andrea Hopkins (Soft Rain Vocals on 9)
 
Marino Serdons (4)