Vorige maand verscheen op het Nederlandse Tiny Room Records het sfeervolle folk album van Ilsha.  De Rotterdamse songwriter Ilse Hamelink schreef een aantal dromerige lo-fi nummers waarvan je 5 stuks terugvindt op de debuut EP Dive: “A love letter to nature”.  Title track Dive brengt licht in de duisternis.  Aanzwellende repetitieve vocals in ‘Mountains’ sleuren je mee in de ‘silence’. Ilse gebruikt haar stem hier zoals we ze ook kennen bij Dez Mona’s Gregory Frateur; subtiel contrast opzoekend hoog en laag.  Melancholie straalt uit haar stemtimbre, muzikaal spaarzaam omlijst met fingerpicking gitaar of sporadische percussie.  Op de achtergrond backing vocals als soundscape.
Een rustgevend (esoterisch) debuut dat helend en zuiverend kan werken.  Buitenbeentje is de song ‘Black Hands’ dat zeer traag aangroeit met een twang gitaartje, een tempowisseling krijgt en (jammer genoeg) hetzelfde primitieve slagwerk als in de andere songs. Laag na laag wordt de song rijker en aantrekkelijker…om dan in de repetitieve crescendo te stoppen.  Hier had echt wel nog een nieuwe strofe aan toegevoegd mogen worden.
Ilse kan nu rustig uitgroeien tot ongekende hoogtes.  Voorlopig blijft het echter zoeken naar de juiste arrangementen.  Verkrijgbaar bij Tiny Room Records op 12” of de platenboer natuurlijk.
 
Marino Serdons 

​Country-folk songs met soulvolle harmonieën, ideaal voor elke begrafenis.  De best gekozen albumtitel van het jaar: Undertaker’s Songbook.  Al laten sommige songs wat hoop uitschijnen, toch gaan de mondhoeken gevaarlijk doorhangen bij het aanhoren van de weinig opbeurende melodieën.
Sons Of The Never Wrong viert met dit negende studio album haar 30-jarig bestaan op een bizarre wijze, als je het mij vraagt.  Het trio, jawel 2 ladies en 1 guy, heeft zich ingegraven in het beruchte Chicago.  Speelt met samenzang, meerstemmigheid, en houdt van intieme melancholische songs die niet alleen op een kerkhof thuishoren doch ook rond een kampvuur (op laag pitje).   Het beste folktrio van Chicago volgens de Amerikaanse pers want entertainen het publiek en schrijven hun nummers zelf.  En inderdaad de composities zijn heel traditioneel opgebouwd met veel gospelinvloeden.  Zangtechnisch overstijgt het echter zeker niet de gemiddelde koorzanger.  Heb je echter een sterfgeval in de familie, het Undertaker’s Songbook wordt de ideale metgezel naar het hiernamaals.
 
Line-up:
Sue Demel (Vocals)
Deborah Maris Lader (Vocals, Banjo, Guitar)
Bruce Roper (Vocals, Guitar, Synth, Piano)
John Abbey (Bass)
Bob Long (Organ, Piano)
Gerard Dowd (Percussion)
 
Marino Serdons 

​Eigenzinnige plezante popsongs van een niet zo heilig duo.  Singer-songwriter Marvin Etzioni (aka Budy Holy) en singer/Multi-instrumentalist Willie Aron (aka Johny B. Holy) verzonnen een figuur in queeste, Sparkle.  Op zoek naar God en zingeving, met zelfmoord in het achterhoofd.  Het lijkt wel een drama (niets is minder waar) verpakt in twaalf Beatles-esque/ George Harrison songs.  Het album zit echter vol met afwisselend speels instrumentarium als trombone, Tuba, Music  Box Toy of een Toy Piano.  Lijken de lyrics nogal zwaar op de hand, ze zitten vol humor en stralen lichtheid en hoop uit.  Titelsong ‘My Name Is Sparkle’ (een song van 2016) kreeg een seventies melodietje met close harmony zang. En wanneer de tuba het ritme blaast in ‘Let The Great World Spin’ met Willie Aron op mandoline, aangevuld met een trombone, denk je echt wel in een ander tijdperk terecht te komen….de wereld draait echter door.  Wie is er nu gelukkig met “ I’m Glad It’s Gonna Rain” ?  Wel , Thee Holy Brothers voor hun geplante zaadjes.  Met ‘Divine Love’ hoor je duidelijk de invloed van de Abbey Road Studios, waar het schitterende album werd ge-mastered.
Luister hieronder maar eens naar hun songs, en weet dat wijlen Leonard Cohen een grote fan was. Wij dus ook!  Het album verschijnt officieel op 27 november 2020 op het label Regional Records en is verpakt als een rijkelijk geschenk.  De vinylversie zal pas in 2021 beschikbaar zijn.
 
Line-up:
Marvin Etzioni (Vocals, Lyrics, Piano, Toy Piano, Bass, Guitar, Mandolin)
Willie Aron (Vocals, Hammond, Guitar, Percussion, Autoharp, Snare Drum, Chamberlain, Tin Music Box)
 
Guests:
James Gadson (Drums)
Double G. (Horns)
Ashley Jarmaok (Bass Clarinet)
Mike Freas (Pedal Steel)
Freebo (Tuba)
David Ralicke (Trombone)
 
Marino Serdons

​Contemporary Indie/Folk band uit Hull levert een indrukwekkend debuutalbum. Doe wat de albumtitel suggereert om optimaal te genieten van Neil Thomas’ songs.  De strings en fingerpicking gitaar zorgen voor een rustgevende sfeer, een aanzet tot reflectie in troebele tijden.  Thomas laat zich inspireren door zijn omgeving en de eigen ervaringen: hoe de rat-race ontduiken, wat met het prille vaderschap, en onze toekomst?  Een album beoordelen alleen op de lyrics zou veel muzikanten onrecht aandoen.  Muzikaal maakt Pavey Ark geen simpele one-two songs, speelt met emotie in ritme én meandert tussen fingerpicking songs en indie folk, met americana invloeden.  Highlights zijn opener ‘Wallflowers’ dat opgepikt werd door BBC6, ‘Cuckoo’ als een waardige single, de titelsong om weg te dromen en zeker het atmosferische  ‘Two Blue Lines’.  Benieuwd welke richting Pavey Ark inslaat met hun eventuele opvolger.
 
Line-up:
Neil Thomas (Vocals, Acoustic Guitar)
Chris Heron (Violin)
Alexander Simpson (Violin)
Bethany Nicholson (Cello)
Sam Handley (Drums)
John Hamilton (Bass)
Paula Bowes (Viola)
 
Marino Serdons

​Adam Carroll mag zich een gelukkig man noemen, met een vrouw als Chris als inspiratiebron, steun en toeverlaat.  Jaren verzamelden zij en Adam ideeën voor dit album.  Nochtans heeft de singer-songwriter uit Austin Texas geen gebrek aan creativiteit als je weet dat dit reeds zijn negende worp betreft.  Met ‘I Walked In Them Shoes’ gaat hij wel meer de persoonlijke toer op.  Bijgestaan door vriend en mentor Lloyd Maines op pedal steel, slide of rhythm gitaar vertelt Adam hoe zijn pad gelijkenissen toont met de Flying Burrito Brothers (of eender welke band), of hoe hij overloopt van  liefde  voor zijn vrouw in ‘Cordelia’. Ook is het een tribute naar zijn overleden goeroe Kent Finlay (befaamd clubeigenaar).  Wanneer Adam op zijn harmonica blaast eert hij zijn country roots als een gewone sterveling.  Tien persoonlijke songs vertolkt in de traditie van Townes Van Zandt.  Nu nog live in Europa? Bijvoorbeeld op Naked Song in Eindhoven?
 
Line-up:
Adam Carroll (Vocals, guitar, Harmonica,Keys)
Lloyd Maines (Pedal Steel, Rhytm & Slide Guitars)
 
Marino Serdons (4)
​

In Zweden langzaam een begrip aan het worden.  Daarbuiten een groot psychedelisch alt folk/country raadsel.  Vocals met zachte fluisterende stem en subtiel instrumentarium dwarrelen als sneeuw over ons hoofd. Wat pedal steel, een paar piano-akkoorden of gitaargetokkel.  Is het dat maar?  Luister je echter aandachtiger dan overvalt je toch in een empathische kramp.  De songs bevatten wat soundscape of een sample op de achtergrond. De subtiele ritmes op congas en aanverwant slagwerk tikken ontwapenend en hypnotiserend.  Onbewust denk je even aan JJ Cale of zelfs Leonard Cohen.  De muziek van de Zweden is echter iets rijker en voller.  Opener ‘Benzedrine Benny’ zet de toon, laat  nadien de  songs gewoon op je afkomen. Bij het beluisteren van  ‘Ballad Of A Dying Cigarette’ kan je er niet meer onderuit: euforie over het componeertalent van Robert Hill. Beslist de knapste song op het album.  Ook de afsluiter ‘It Was All Made For You And Me” verbaast door de meerlagigheid en de versieringen.  Knap samenspel!
 
Line-up:
Robert Hill (Vocals, Guitars)
Peter Granström (Bass & Vocals)
Martin Fälthammar (Drums)
Christer Lyssarlides (Guitar & Pedal Steel)
Carl Lindholm (Keys & Vocals)
 
Marino Serdons (4)

Duits Australisch duo uit Dresden probeert met bluesy pop en funky soultunes een fanbasis op te bouwen.  Volgens hen lukt dat aardig, zelf heb ik toch enkele bedenkingen.  Ontegensprekelijk zijn beiden getalenteerd op hun gebied.  Robyn Wyman dwingt met haar relatief zware stem en hoog bereik respect af. En gitarist Thilo Muendel weet creatief met akkoorden om te gaan.  Het album start echter met een  mainstream americana song. Boeiender wordt het met het knappe tweesporige gitaarspel en de jazzy ondertoon in de vocals in ‘When I Come Back’.  En ‘Cool Change’ warmt je op met een catchy gitaarriff.  Hebben we dan het beste gehoord? Ik vrees het.  Als bonus krijg je nog twee covers voorgeschoteld waarvan de interpretatie eerder een persoonlijke étude is in plaats van een volwaardig alternatief voor het origineel. Jammer!
 
Line-up:
Robyn Wyman (Vocals)
Thilo Muendel (Guitar)
 
Robert Eisfeldt (Drums)
Karsten Schiemann, Marco reichhardt (Bass)
Andreas Krug (Keyboards)
 
 
Marino Serdons (3)

​Altijd boeiend om vast te stellen dat er dikwijls emotionele gronden aan de basis liggen van een album. In het geval van Leaf Rapids was het de drang om een tijdsbeeld van de 19de  en 20ste eeuw te geven, met grootmoeder in de hoofdrol.  In het 20-page booklet vergezellen (familie)foto’s de soms zeer rauwe lyrics van Keri & Devin Latimer.
Beiden geboren en getogen in Winnipeg  brachten onder de naam Leaf Rapids al in 2015 een debuutalbum Lucky Stars, met prachtige songs.  Ook Citizen Alien verrast je niet onmiddellijk met pedal steel en de theremin (je weet wel, dat elektronisch instrument waarbij je met je handen tussen twee antennes dromerige en spacy klanken kan toveren).  Steengoede songs zoals voorheen.
Een schitterend album in de americana/alt folk sfeer waarbij de hoge, bijna kinderlijke stem, van Keri zo onschuldig en kwetsbaar door de tijd laveert.  Luister maar eens naar ‘Caragana Switch’ en je beseft dat het leven een halve eeuw geleden niet zo leuk was (Caragana is een struik waarvan de takjes gebruikt werden als wis om te slaan!).  Onderweg leer je ook dat haar overgrootmoeder uit Kyoto kwam en trouwde met een kapper (‘Barbershop Shears’). 
Alleen al het ontleden van al die geheimen uit het verleden maken dit album o zo boeiend én leerrijk!
 
Line-up:
Keri Latimer (Acoustic Guitar, Lead Vocals, Theremin)
Devin Latimer (Bass Guitar)
Joanna Miller (Drums)
Rusty Matyas (Keyboards)
 
Marino Serdons (4)
​

The Breath ademt teergevoelige songs in het alt-folk genre.  Het uit Manchester afkomstige duo Rioghnach Connolly en Stuart McCallum  verzamelde een aantal akoestische versies uit de vorige albums ‘Let The Cards Fall’ (2018 – zie review op deze site) en ‘Carry Your Kin’ (2017).  Opener ‘Only Stories’ en ‘No You Keep It’ zijn echter previously unreleased.  Toegegeven Rioghnach Connolly imponeert met haar volle stem en tederheid op de zelf geschreven lyrics.  ‘All That You Have Been’ blies mij indertijd (en nu opnieuw) uit mijn sokken door de mooie nuances in haar timbre. De akoestische gitaarbegeleiding van Stuart (ook bedreven in ambient/Electronics/jazz) en een zelden keer met fluit geven enerzijds het ritme aan of worden sfeerbepalend.  ‘Boat Song’ straalt van kracht en doorzettingsvermogen.  Poëtische mijmeringen in een eenvoudig jasje.   Bij ‘The Breath’ draait alles rond diepe emotionaliteit die perfect wordt vertaald in de vocals van Rioghnach. Ontdaan van slagwerk en bas komt de intensiteit nog meer tot uiting. Schitterend!
 
Line-up:
Rioghnach Connolly (Vocals)
Stuart McCallum (Acoustic Guitar)
 
Marino Serdons (4)

Iers bloed stroomt door Rioghnach’s aderen.  Vroeger zong ze bij Afro Celt Sound System en Honeyfeet.  Haar verblijf in Manchester leidde tot een samenwerking met Stuart McCallum, een stadsjongen die bij Cinematic Orchestra de gitaar bepotelde.  Beiden vonden een ‘tweede’ adem in het project The Breath.  In 2016 verscheen hun debut ‘Carry Your Kin’. Met hun nieuwe album ‘Let The Cards Fall’ viel de bombast weg en lag de weg open naar heerlijke alt-folk songs.  Rioghnach zingt als een zoete nachtegaal in de mistige heuvels. Poëtische eerlijke organische songs, al bij het eerste nummer blijft de backing vocal in je achterhoofd hangen. ‘All That You Have Been’ is dan ook één van de beste up-tempo songs op dit album.  Algauw wordt duidelijk dat de nadruk ligt op de zangkwaliteiten van deze gezonde Ierse schoonheid.  Titelsong ‘Let The Cards Fall’ kabbelt rustig verder in een sfeervolle weidsheid op een nooit overheersende muzikale begeleiding van fiddle en percussie.  Altijd zoekend naar emotionele rijkdom, zoals in het knappe ‘Trip The Switch’.  The Breath gaat echter verder dan de conventionele alt-folk. Luister maar eens naar het mysterieuze ‘Hide Out’ met een psychedelische onderlaag.  Stuart Mc Callum weet perfect hoe hij een song een hedendaagser cachet moet geven, soms met een jazzy bass, zonder aan de eigenheid  van Rioghnach Connolly te raken.  Hou je van Kate Bush, dan kan The Breath jou ook in trance brengen.
 
Marino Serdons (4)

What’s in a name?  Tupelo is de geboortestad van Elvis Presley in Mississippi.  Menige rock (’n roll) band ter wereld die hierin voldoende inspiratie in zag om dezelfde groepsnaam te gebruiken. Van Morrisson’s song Tupelo Honey lag echter aan de basis voor James Cramer en Kevin Duffy.  Zij spelen al enige jaren de zalen en festivals plat met Ierse folk op americana leest geschoeid.  Een Ierse versie van Mumford & Sons?
Het nieuwe album is een samenraapsel van ideeën en concepten opgedaan ‘on the road’ en met veel plezier in een studio uitgewerkt.  ‘The Heart’s Bloodline’ start met een knappe ‘Break Loose’ waarin  het in koor scanderen van de songtitel ‘Break Loose’ een mooi voorbeeld is van de groepseenheid.
Af en toe hoor je nog hun Ierse folkroots onder het geween van de fiddle van Kevin Duffy.  Als single werden ‘’The Shriven Dust’ en  ‘Joyous’ verkozen, songs die ver staan  van hun roots en de americana-stijl naar voor schuiven.  ‘The Shriven Dust’ werd al opgepikt voor een  Canadese TV-serie.  Het album eindigt met ‘Solid Ground’ een gospel geïnspireerde lyrische song met traditionele begeleiding.  Ook de muzikanten in Dublin evolueren. 
 
Line-up:
James Cramer (Lead Vocals, Acoustic & Electric Guitar, Bozouki, Banklo, Percussion)
Kevin Duffy (Fiddle, Backing Vocals)
 
Additional Musicians:
Brian Connor (Piano, Hammond Organ, Fender Rhodes)
Jerry Fehily (Drums, Percussion)
Robbie Malone (Bass)
Julia Haile (Backing Vocals)
Bill Shanley (Acoustic & Electric Guitar)
 
Marino Serdons (3)

Wat een geluk dat de dame (Kerry Andrew) en heren (Sam Hall en Peter Ashwell) van You Are Wolf in Groot-Brittannië wonen en niet in Opoeteren, want ze hadden hun bandnaam kunnen veranderen in You Were Wolf. I know, zeer flauw-actua-grapje, maar elke insteek is er een. Nietwaar?
 
Let’s get to the point. You Are Wolf heeft een nieuwe plaat, genaamd ‘Keld’ uit. Seg recensent, dat is toch niet zo bijzonder. Is dat niet hetgeen ambitieuze bands doen? Plaatjes uitbrengen? Klopt inderdaad beste lezer, dat doen ze, maar graag vestigen we toch even de aandacht op het feit dat dit Britse bandje dit toch wel op speciale wijze doet. Waar het ‘kaf’ van de bands zich vastpint op een bepaald genre en het hier bijhorende instrumentarium bespeelt, durft het ‘koren’ al eens op de één of andere manier ‘uit-de-doos-te-denken’. En You Are Wolf is koren. Niettegenstaande ze overduidelijk muziek maken die te categoriseren valt als Engelse traditionele folk (weliswaar met een twist), houden ze niet halsstarrig vast aan het traditionele instrumentarium, maar durven ze – zonder afbreuk te doen aan het folk-gevoel – elektronica en niet aan folk gerelateerde instrumenten te integreren in hun nummers.
 
‘Keld’ is het oude Noord-Engelse woord voor – en we spieken – ‘the deep, still, smooth part of a river’. Zeg maar: stilstaand- of zoetwater. Wat tevens het thema werd waarrond deze conceptplaat werd geconcipieerd. Een bonte verzameling eigen en traditionele nummers over waternimfen, watergeesten en verdrinkende jongetjes … op originele folky wijze gebracht! Een album dat liefhebbers van Engelse Folk zonder twijfel zal bekoren!
 
Jan Coonen (3 ½)  

Drie Ierse songwriters, residerend in Berlijn, zullen toch wat geluk (of inspiratie) nodig hebben om op te vallen tussen schreeuwerige landgenoten.  Onder de naam ‘All The Luck In The World’ verscheen vorige week het tweede album ‘A Blind Arcade’.  Geen Ierse folk met fiddle of flute, wel hedendaagse storytelling met een americana inslag.
Het trio, bestaande uit: Neil Foot-Ben Connolly-Kelvin Barr, tracht een verschil te maken met home-made instrumenten en het samplen van organische soundscapes.  Het album bulkt van de gelei-achtige melancholie en zoekt lijzig een weg richting hart.  Berlijn is nu niet onmiddellijk de meest fijngevoelige stad.  Het mag dan ook een wonder heten, of noem het geluk (zeggen ze zelf) dat zo’n fijnsnarig album het licht kan zien.  Om je een richting aan te geven: je hoort veel Mumford & Sons invloeden.  Luister zeker naar opener ‘Landmarks’ en ‘Into The Ocean’,  levendiger songs naast de intiemere hoofdmoot.  Zoals elke songwriter beroeren ze ziel en geest met subtiele arrangementen ter ondersteuning.
 
Marino Serdons (3)