​Multi-instrumentalist en singer-songwriter Bert Deivert is een uitgeweken Amerikaanse bluesartiest die in Karlstad, Zweden in de vroege jaren ’70 een nieuwe  thuishaven vond. Hij is een virtuoos die de wereld rondtrekt met zijn mandoline. Op dit tokkelinstrument werd Bert beïnvloed door Papa Charlie McCoy, Carl Martin en uiteraard ook door ‘the late great’ James ‘Yank’ Rachel. Misschien toch wel de voornaamste mandoline speler in deze blues wereld. De mandoline was een belangrijk blues instrument in het gouden tijdperk van de blues en werd vaak gebruikt in bands als Memphis Jug Band en The Mississippi Sheiks. Op de plantage Stovall in Mississippi speelde Muddy Waters met mandolinist Louis Ford, om later ook met mandolinespeler Johnny Young in Chicago’s Southside te werken. Deivert werkte ooit samen met wijlen Mississippi bluesman T-Model Ford, Grammy genomineerde singer/songwriter Peter Case, blues troubadour Eric Bibb, Mississippi's Cadillac John Nolden en Bill Abel, Memphis harmonica virtuoos Charlie Musselwhite, wijlen delta blues drummer Sam Carr, rockabilly Queen Wanda Jackson, Washington-bluesman Memphis Gold, New Lost City Ramblers banjo-meester Tom Paley én het Thaise blues gitaarfenomeen Pong Srabua. De cd ‘I Ain’t Leavin’ wordt in een beperkte oplage van amper 300 exemplaren geprest. Op deze tien songs, waarvan  negen originelen en een traditional, wordt Bert hier enkel accompagneert door zijn wettelijke wederhelft Eva, die is al even behendig is op viool én dochter Emmy met backing vocals.
Bert zelf zorgt naast de vocalen voor heel wat lap steel, akoestische gitaar, dobro, charango, bas en mandoline-arrangementen. De titeltrack is als een open deur intrappen. Bert aangenaam en zwoel stemtimbre glijdt langzaam in zijn akoestische snaren. En als ook de vioolstructuur als een soort refrein fungeert krijgt het nummer nog meer dieptegang. Yankel Rachel was een sleutelelement in het Sleepy John Estes-ensemble. Bert eert het duo met de representatieve country blues song ‘Yank and Sleepy John’. Met ‘Vintage Scents’ gaan we naar de diepe Delta monding en met dit relaxt sfeertje ploffen we ons ook graag neer op een front porch voor het folk en ingetogen ‘Stand By Me’. Het Irish folk begeesterde  ‘Badge 623’ is een waar gebeurt verhaal over een moordzaak uit 1930. Het nummer ‘Orient Express’ werd in 1976 door Bert neergepend na een trip door Afghanistan. In het slidegitaar geënthousiasmeerde ‘When Summer Blues’ zingt Bert voor gerechtigheid. Van het blues en folk geaccordeerde ‘I Heard the Dark Roads Call’ gaat het naar de storytelling song ‘Rocky Shore’, waar zijn intieme gitaarsnaren een gelijkgestemde ziel vindt met Eva’s viola. Het afsluitende ‘I Can’t Feel At Home’ is een ‘old southern gospel traditional’ nummer dat Bert alweer behendig naar zijn hand weet te zetten.
Bert Deivert’s  Ierse folk sound varieert met zijn originele Missisippi Delta beïnvloede bluesmuziek. Zijn recentste release ‘I Ain’t Leavin’ staat met een voet in de Mississippi Delta om die andere voet te spreiden over de diverse continenten. Het album klinkt diep en intens, is origineel, persoonlijk en onconventioneel. Bert Deivert zou wel eens een van de meest bluesy open minded muzikant kunnen zijn in deze hedendaagse blueswereld. Wordt het eens niet tijd om Bert naar België te halen..!
 
Philip Verhaege 

​Waar coronatijden al niet goed voor zijn.  Jay Moonah, aka Broke Fuse, nodigde wat vrienden uit om op afstand een bijdrage te leveren.  Normaal zou hij, als suitcase multi-instrumentalist, alles zelf inspelen hebben.  In barre tijden kent men zijn vrienden…geef je ze werk moet hij gedacht hebben. Zijn thuisstudio  in Toronto Canada werd wel het decor voor opnames en producing.  Met alle respect, dat hoor je al in het openingsnummer ‘Blow All The Blues Away’. De naturel druipt er vanaf.   Jay is een singer-songwriter die, na 30 jaren het beste van zichzelf te hebben geven in diverse Canadese bleusbands, vruchteloos naar geëngageerde muzikanten zocht om Broke Fuse een volwaardig statuut te geven.  Corona bracht soelaas want juni 2020 zal in zijn notulen geboekstaafd staan als de ultieme redding.  Een tiental bevriende musici leverden mooiebijdrages  voor zijn folkblues nummers.  Acht songs die gedrenkt zijn in akoestische akkoorden en rauwe whisky verhalen.  Gitaar, piano of harmonica…de gevoelige snaar wordt telkens op rustige wijze geraakt.
Why Should I Be Blue is een (te) kort album dat na enkele malen beluisteren een aureool van echtheid en basics krijgt.  Pure roots muziek uit het hart, met ziel gebracht.  Muziek waar je naar hunkert wanneer je een zeldzame bruine kroeg eenzaam binnenstapt.
 
Line-up:
Jay Moonah (Vocals, Harmonica, Bass,  Rythm Guitar, Percussion, Banjolele, Steel-string Uke, Programming)
Participating Friends: Frank Baraczka, Alex Matthew, Mike McKenna, Matthew Bartram,Paul Butters, Alex Cheung, Steve McNie, Sandra Bouza,Zen Skylar, Frank Horvat, Attila Baraczka
 
Marino Serdons 

Het label Alive Naturalsound Records is trots om het nieuwe album ‘Desert Dreams’ van Lonesome Shack te realiseren. Onder het pseudoniem Lonesome Shack had Ben Todd in 2007 de debuutplaat ‘Whiskey's What I Crave?/?Tryin' To Get Home’ vrijgegeven als digitale download.
Twee jaar later verscheen dan de EP ‘Falling Down On Your Floor’ en ‘Bound To Die’ uit 2010.
In datzelfde jaar werd ook de release ‘Slidin Boa’ boven de doopvond gehouden. Net zoals ‘City Man’ en ‘The Switcher’ van dik drie jaar geleden. Van Seattle naar London was ook voor Lonesome Shack een kleine stap. Nu hebben ze dus met de plaat ‘Desert Dreams’ een nieuw en leuk hebbeding gerealiseerd. Frontman, singer-songwriter en gitaarslinger Ben Todd neemt je vrijwel meteen bij je strot van bij de aftrap. Het Delta blues begeesterde ‘On The One’ blijkt dan ook de ideale openingssong te zijn. De toon is gezet, de bourbon weerklinkt op de achtergrond en dit alles doet ons bijwijlen sterk terugdenken aan de Fat Possum blues-stijl. Bassist Luke Bergman en Kristian Garrard’s percussie en drumwerk vormen de perfecte ritmesectie. Songs als ‘Past The Ditch’ en ‘New Dream’ zijn net zoals ‘Lonely’ zeer swingende tracks. Het nummer ‘Only One’ is zelfs een radiovriendelijke popsong. De Afrikaanse blues  ritmiek uit ‘Too Bad’ is haast onevenaarbaar. Al komt het popgevoelige ‘No way Back’ alweer flink om de hoek loeren. Psychedelica, is het blues of toch alweer moderne rootsmuziek. En dan hebben we het hier over het nummer ‘The City Is A Dessert’. Het nummer divergeert en brengt ons naar het blues begeesterde ‘Desert Dreams’.  Delta blues met een moderne touch…
 
Philip Verhaege (4 ½)

Iemand probeerde mij ooit te overtuigen dat hip-hop de nieuwe blues zou worden. Eerlijk gezegd moest ik toen toch even mijn wenkbrauwen fronsen. Maar nu ‘At War With Reason’ dat Cam Penner samen met kompaan Jon Wood opnam zich in mijn afspeelapparaat bevindt, moet ik mij toch ook, zij het dan deels, gewonnen geven. Wat het rauwe, pure, echte, grimmige en primitieve aspect betreft, gaat de vergelijking op, maar nog belangrijker is het feit dat ‘At War With Reason’ een verdomd eerlijk en mooi album is. Moeilijk te omschrijven, maar een parel zoals er maar zelden eentje aan de oppervlakte komt. Penner tast op een sublieme wijze en tot het uiterste af, in hoeverre muziekgenres verenigbaar zijn. Een hypnotiserende groove en een rauwe, vaak declamerende stem geven kracht aan de met de meest diverse muziekgenres geïnjecteerde nummers. De drumloops in ‘Gather Round’ zorgen voor een hip-hop feel, waar na een lange intro Cam’s rauwe stem het nummer op smaak brengt. ‘East Side’ ontrolt zich dan weer als een mantra, maar ook tekstueel valt er te genieten. Zo neemt Cam in ‘Lights On (High School Musical)’ de schietpartijen die de Amerikaanse scholen teisteren, op de korrel. Voor een meer zachtmoedig kantje van Penner, moet je wachten tot ‘Tell Me When They’re Gone’. Een pracht van een hedendaagse ‘field holler’, een ware ‘chain gang prison song’ krijg je met ‘It’s A Constant’. Afsluiten doet Cam met een gevoelige lullaby.
Cam en Jon kleuren buiten de door de muziekindustrie uitgezette lijntjes, wat maakt dat ‘At War With Reason’ een uniek en briljant album is.
2019 is nog jong, maar Cam Penner en Jon Wood hebben nu al één van de beste albums van het jaar op hun naam staan.
In februari concerteren de heren in Nederland. Zeker aanstippen in je agenda!
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Goin’ Back To Arkansas
   
2. Here I Am
3. Roll Mississippi
4. Dark As A Dungeon
5. Can’t Help But Wonder Where I’m Bound
6. Greenville Trestle High
7. All Along
8. Things Ain’t Been The Same
9. Keep Your Train Movin’
10. Payday Boogie
11. Wrong Road Again
12. Sunday Morning Blues

Platenlabel
Right Side Up Records

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
KL Productions

Website Artiest
Ivas John

Lil’ Ed noemde Ivas John en zijn band één van de beste bands waar hij ooit het podium mee deelde. Geboren in Chicago werd Ivas muzikaal beïnvloed door zijn vader, die in de late jaren ’60 een graag geziene muzikant was in de folk- en bluesscene van Chicago. Op zestienjarige leeftijd pakte Ivas de gitaar vast, terwijl zijn vader hem de eerste akkoorden bijbracht. Ondertussen zijn wij heel wat jaren verder en wist Ivas respect af te dwingen in de folk- en countryblueswereld. Zijn jongste album ‘Good Days A Comin’’ situeert zich ook in de akoestische folk en countryblues en bevat hoofdzakelijk Johns composities. En dat doet hij erg goed en met veel respect voor deze muziek. Het begint al onmiddellijk veelbelovend met de folkcountryblues ‘Goin’ Back To Arkansas’, waar Johns bluesstem al meteen alle aandacht trekt. Naast het knappe gitaarspel van Ivas, schittert ook Robert Bowlin op fiddle. Ivas heeft de legendarische akoestisch spelende bluesmannen goed bestudeerd, inclusief alle heersende gitaartechnieken. Dat stelt hem tevens in staat om nummers in de vooroorlogse folk- en countrybluestraditie op een overtuigende manier te componeren. Maar ook covers weet hij op een opmerkelijke manier neer te zetten. De koolmijnsong ‘Dark As A Dungeon’ van Merle Travis krijgt door toevoeging van de fiddle een extra dosis melancholie toegediend, wat Ivas nog eens herhaalt in Paxtons ‘Can’ Help But Wonder Where I’m Bound’. Zijn fantastisch gitaarspel komt nog het best tot uiting in de rollende treinsong ‘Greenville Trestle High’. Nog een indrukwekkende, maar dan metaforische trainsong, is de slowblues ‘Keep Your Train’ Movin’’. ‘Payday Boogie’ doet een beetje aan Leon Redbone denken en met de instrumental ‘Sunday Morning Blues’ sluit Ivas solo af in de  niet-swingende Django Reinhardtstijl.
Kenmerkend voor dit album is ook het prachtig samengaan van fiddle, dobro en mandoline. Ivas John is zonder enig moment van twijfel, iemand die de waardering van een breder publiek verdient. Zeker iemand om een plaats te gunnen op één van onze nationale bluespodia.

Lambert Smits (5)