​Waar is de tijd van de natte dromen?  Toen muziek je lichaam in vervoering bracht en schreeuwde om vrouwelijk schoon. De punkrock van de Noorse band Wet Dreams doet menig beestje roepen om vermeningvuldiging.  Een mix van The Ramones en The Undertones met uiterst inventieve intro’s en riffs. Ja, de jonge heren uit Oslo ontgroeiden hun soft pop/rockbands (Death By UInga Bunga, Foammm, Warp Riders) en gaan met hun debuut Wet Dreams wat ruiger.  Garagerock met punkallures swingen en rocken energiek op speed.  Songschrijver en zanger Sebastian Ulstad Olson laat in zijn teksten verstaan dat we allemaal dezelfde wensen en noden hebben.  Jammer dat hij af en toe onbewust een zinsnede gebruikt uit classic songs  (‘What ever happened to…’ of ‘Take a look on the wild side..’) .  Hier veel te opvallend en verwarrend.  Muggenzifterij natuurlijk, want Wet Dreams weet perfect hoe haar publiek te bespelen en…te laten klaar komen.  Ook jammer dat de song ‘I Can Fly’, gekozen voor een US Tv show, niet op het album terug te vinden is.  ‘Blueslata’ maakt echter veel goed: een psychedelische song die menige kaalkop uit de ’70 doet verlangen naar haar!!  Knap van die vikings!
 
Line-up:
Sebastian Ulstad Olsen
Eimund Hygard Aadahl
Per Richard  Ottoson
Bendik Rolland Pettersen
 
Marino Serdons (4)

​Wat zinnigs kan er nog gezegd worden over The Kids?  Dé Belgische punkband van de late jaren tachtig, met een fenomenale Ludo Mariman aan de microfoon, brak het geloof in de artrock.  Simpele rock ’n roll met rauwe kracht vooruit gestuwd deed de Benelux in 1977 daveren.  De band speelde elke zaal plat en hitste Iggy Pop op in de Roma.  Hun eerste twee klassiekers kregen onlangs  bij Starman Records een update, met 2 bonus tracks en foto’s in een 20-page booklet. Wie indertijd kon genieten van hun live concerten, zal nu de tranen laten wegspringen van blijdschap.  Voor alle anderen een must om even de vibes van rock ’n roll en punkrock te ondergaan in alle hevigheid.
Zonder verpinken kan je stellen dat The Kids beter waren dan The Sex Pistols, authentieker dan de Ramones. Ja, er werd in die tijd ‘leentje buur’ gespeeld doch de toegevoegde energie en de ijzersterke presence in zang en gitaar, geven The Kids het ultieme bestaansrecht.
 
Line-up:
Ludo Mariman (Guitar, Lead Vocals)
Danny De Hoes (Bass)
Eddy de Hoes (Drums, Vocals)
Luc Van De Poel (Guitar)
 
Marino Serdons (4)

Mike Spine brengt eigenlijk niets onder de zon. De release ‘Forage & Glean’ werd in 2016 vrijgegeven, maar wordt nu heruitgebracht om zijn Europese tournee te ondersteunen en te promoten. Het is Mike’s tiende album en is eigenlijk een ‘Best of’. Hij werd geboren in Seatlle en  musiceerde sinds zijn achtste levensjaar. Interesses in folkmuziek werden gecumuleerd met punkmuziek, rock en metal. In 1994 was Mike mede oprichter van de punkformatie The Help. Met dit succesverhaal wilde hij een muzikale reactie uitlokken op de grunge sound die toen in Seatlle somptueus gedijde. Terug naar af, tot de band At The Spine werd opgericht. Tussendoor speelde Mike bij de folkrockformatie The Beautiful Sunsets. Nu is er dus ‘Forage & Glean’, Vol I & Vol II. Hij selecteerde tweeëndertig songs die netjes verpakt zijn in een digipak en verschijnen op zijn eigen label Global Seepej Records. De ‘eerste volume’ is hoofdzakelijk folk en akoestische getinte rock nummers. De zweemzoete ballades zijn een alternatie in de folky gitaarsound. Het ene nummers overvleugelt de andere tunes niet, en dat is een kunst op zich. Mike gedeind zo rustig verder in zijn zestien tracks. ‘Vol II’ is dan weer gekenmerkt met punk en rock beïnvloede materiaal. Zijn ruige gitaarriffs collideren met beukende drums en heavy baslijnen. Mike Spine is een prima vocalist/gitarist die zich ook tekstueel overlaad met politiek getinte topics en hedendaagse thema’s. In de beide volumes maken we kennis met een artiest die meerdere stijlen perfect aankan. Het muzikale equilibrium helt alleszins positief over zijn universum.
 
Philip Verhaege (4)

Elke punkfan zou nu groen moeten uitslaan indien hij de Nieuw-Zeelandse The Cavemen niet kent.  Wat een speed die heren produceren, een fusé in hun kont?  Herinner u de hoogdagen van de Sex Pistols, Iggy Pop of The Ramones; The Cavemen gaan er zeker zo hard en krachtig tegenaan als hun illustere voorgangers.  Het album ‘Nuke Earth’, hun derde worp ondertussen, verscheen reeds op 8 april en was in een zeer beperkte oplage verkrijgbaar op groen vinyl.  Zoek maar al, ondertussen is de cd ruim verkrijgbaar via Sonic RendezVous.  Geen tijd verspillen aan songontleding, gewoon in je lader steken en luisteren naar de beste swingende punkrock van de laatste jaren.  Geneer je niet voor de buren, de bom ontploft al bij de start van ‘Lust For Evil’ en het feestje stopt niet meer….
 
Line-up:
Nick Cavemen (Bass)
Jake Cavemen (Drums)
Jack Cavemen (Guitar)
Paul Cavemen (Mouth)
 
 
Marino Serdons (4)

Uit een onverwachte hoek ontspruit als een gewelddadige zwam de Nederlandse punkrock band Tusky.  Foo Fighters en Offspring fans kunnen  zich laven aan een portie headbanging.  It’s all about ENERGY.
Wanneer je op hun website de vier muzikanten scant, relateert dit helemaal niet met hun muziekstijl.  Ook de verwijzing naar punkrock zit niet juist.  Het cliché doorbroken? Niks rebels aan Tusky.  Onze Nederlanders zijn veel gevoeliger en muzikaler dan ze via de media willen laten uitschijnen. Fake news?  Tusky onstond uit het uitgebluste John Coffey.  Gitaristen Alfred en Christoffer vonden elkaar en Tusky werd het party vervolg.  Rated Gnar is hun debuutalbum.  Met opener ‘White Dress’ willen ze hun punk gehalte bewijzen. De andere songs benaderen echter meer hun persoonlijkheid: melodische heavy metal.  De gitaren scheuren het behangpapier van je puberale kamer, de zang kwijlt doorheen de muren van de buren. Tusky componeert no nonsense rocksongs die blijk geven van een hogere begaafdheid dan rebelse punk of zuiperige heavy metal.  Het staat in de sterren geschreven dat over enkele jaren Tusky ofwel verdwijnt in het verraderlijke heavy metal moeras ofwel evolueert naar het intelligentere heavy progrock.
 
 
Line-up:
Alfred van Luttikhuizen (Guitars)
Sjors van Reeuwijk (Guitars)
Bas Allein Richir (Drums)
Christoffer Teyijlingen (Bass)
 
 
Marino Serdons (3)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:
CD:

1. Golden Bud
2. The Hills Are Burnin’
3. Runnin’ Outta Road
4. When The Movie’s All Thru’
5. I Walk Away
6. You Lied To Me
7. Midnite Crisis
8. Stopped At The Border
9. Spellbound
10. Down To The Wire
11. Skeleton Army
12. Mick
13. Naked Radio
14. Deal Deal

 
DVD :
Brighton Electric Rehearsels
Live From The 100 Club 2014

Platenlabel
Gonzo Multimedia
 
Labelnummer
 HST422 CD
 
Distributie
Gonzo Multimedia
 
 
Promo-agent
Glass Onyon
 
Website Artiest
Pink Fairies

Een gevoel van nostalgie bekroop mij bij het beluisteren van het ‘nieuwe’ materiaal van de Pink Fairies.  De anarchistische bende van de jaren ’70, uit Ladbroke Grove - een arme wijk onder Notting Hill-, besloot enkele jaren geleden om een reunie te houden.  Repetities en concerten verliepen vlot en vorige maand verscheen dan (na 29 jaren) hun nieuw album ‘Naked Radio’.  Een verzameling rocksongs met een psychedelische hoek af, en een punklaag aangebreid.  Je waant je terug in de tijd toen de band gratis optredens verzorgde op de meest onverwachte evenementen.  De recente songs moeten niet onderdoen voor het oudere werk.  Het schrijversduo Hunter en Colquhoun (The Deviants)  levert een aantal prachtige up-tempo nummers. Gewone rocksongs (Golden Bud)  en een paar punkrockers (I Walk Away) ertussen.  De bijdrage van Jaki Windmill lijkt wat ondermaats maar zorgt toch voor een exotisch impressie.  Gitarist Andy Colquhoun bespeelt zijn gitaar oordeelkundig.  Zonder hem geen band.  Een song als ‘You Lied To Me’ lijkt op een bende onschuldige kinderen die voor de eerste maal een song in elkaar boksen.  Die kinderlijke onschuld katapulteert die ouwe bende geestelijk terug naar hun jeugd.  Fysiek lijden ze echter allemaal aan de tand des tijds. Oudgediende Mick Farren draagt enkele songs bij: ‘Naked Radio’ en ‘Skeleton Army’ zijn de laatste nummers die Mick schreef alvorens hij enkele geleden zelf een skeleton werd.
Naast de cd vind je ook  een dvd met repetitie-opnames in The Brighton Electric Recording Company.  Niet onmiddellijk een hoogvlieger maar leuk voor 5 minuten.  Ook het concert  in de Londense 100 Club uit 2014 werd geregistreerd.  Bij aanvang vrij amateuristisch, langzaam krijg je echter een de oude glorie te horen én te zien.  Niet zoals in hun jonge tijd, maar wel genietbaar.
 
 
Line-up:
Andy Colquhoun (Guitar, Vocals)
Russell Hunter (Drums, Vocals)
George Butler (Drums)
Sandy Sanderson (Bass, Vocals)
Jaki Windmill (Djembe, Keyboard, Vocals)

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM 

Tracks:
Disc 1

1. Rough Kids (single version)
2. Billy Bentley (Promenades Himself In London)
3. Crippled With Nerves
4. Huffety Puff
5. The Roadette Song
6. Pam’s Mood
7. Broken Skin
8. Upminster Kid
9. Patience (So What?)
10. Father
11. Thank You Mum
12. Rough KIds (album version)
13. The Badger And The Rabbit
14. The Mumble Rumble And The Cocktail Rock
15. The Call-Up
16. Who’s To Know?
17. Back To Blighty
18. O.K. Roland
19. Twenty Tiny Fingers (sore throat mix)

Disc 2

1. Upminster Kid
2. The Walk
3. The Roadette Song
4. Crippled With Nerves
5. The Call-Up
6. Pam’s Moods
7. Billy Bentley
8. The Old Bang
9. You’re More Than Fair
10. Rough Kids
11. The Mumble Rumble And The Cocktail Rock

Platenlabel
Cherry Red Records

Labelnummer
CDBRED 693

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Kilburn And The Highroads

Kilburn And The Highroads was de eerste band van Ian Dury. Hij richtte de band op in 1970 waarna ze in korte tijd een behoorlijk stevige live-reputatie opbouwden. In 1973 mochten ze daardoor het voorprogramma doen van The Who tijdens hun ‘Quadraphonia’-tournee. In 1975 brachten ze vervolgens hun debuutplaat ‘Handsome’ uit.  Even later splitte de band mede omdat het grote succes uitbleef. Singles als ‘Rough Kids’, ‘Billy Bentley’ en ‘Crippled With Nerves’ werden geen hits al hadden ze wel het potentieel. In 1977 vormde hij vervolgens met enkele leden van Kilburn And The Highroads de band Ian Dury & The Blockheads. Waarmee hij wel de ene hit na de andere scoorde.
Cherry Red Records brengt nu het album ‘Handsome’ opnieuw uit aangevuld met b-sides en onuitgegeven materiaal. En alsof dat nog niet genoeg is krijg je er nog een tweede schijfje bij. Hierop staat een live-optreden dat de band gaf voor Capitol Radio in 1974. Over deze radiosessie kan ik kort zijn: geweldig! De kwaliteit is zeer goed en je hoort dat de band in vorm is en er ook geweldig veel zin in heeft. Behalve ‘The Walk’, ‘The Old Bang’ en ‘You’re More Than Fair’ staan alle nummers eveneens op ‘Handsome’. De arrangementen zijn links en rechts wat aangepast wat deze cd nog interessanter maakt. 
Was de 2e disc al interessant dan is de 1e dat zeker. Dit is een erg kostbaar stukje Britse muziekgeschiedenis. Je hoort de begindagen van de pubrock en punk zoals die enkele jaren na de release van ‘Handsome’ populair zou worden. Uitschieter is zeker opener ‘Rough Kids’. De staccato opening van het nummer is eenvoudig en tegelijk geniaal. Je hoort ook nummers waar heel wat Two Tone bands als The Specials en The Selecter de mosterd hebben gehaald. Luister maar eens naar ‘The Roadette Song’ of ‘Patience’. Bij nummers als ‘Billy Bentley (Promenades Himself In London)’ en ‘The Badger And The Rabbit’ moest ik erg denken aan The Toy Dolls. Vroege punkrock met de nodige humor dus. En die typisch Britse humor zit overal subtiel ingeweven. Geen enkel nummer op ‘Handsome’ is saai of voorspelbaar, je ontdekt altijd wel iets. Ik moest bijvoorbeeld bij ‘Huffety Puff’ constant denken aan andere recentere nummers. Je krijgt zo maar liefst 19 nummers te horen waarna het album fijntjes afsluit met een cover van Alma Cogan’s ‘Twenty Tiny Fingers’. 
Deze dubbel-cd is een must-have voor elke muziekliefhebber. Je hebt een stukje Britse muziekgeschiedenis in handen dat ook nog eens kwalitatief erg goed is. Onbegrijpelijk eigenlijk dat deze band nooit echt is doorgebroken en de erkenning heeft gekregen die ze eigenlijk verdiend. 

Tom Coppers (4½)

DETAILS ALBUM

Tracks:

1. UK Subs - Product Supply 
2. UK Subs - Rare Disease 
3. UK Subs - Embryo
4. UK Subs - Teroristos 
5. UK Subs - Phillips Environmental
6. Charlie Harper & Captain Sensible - Too Much Reality 
7. Charlie Harper & Captain Sensible - Space Virgins 
8. Charlie Harper & Captain Sensible - Human Traffic 
9. Charlie Harper & Captain Sensible - Kamera 
10. Urban Dogs - Rebellion Song 
11. Urban Dogs - One Foot In The Grave 
12. Target Generation - Complete Surrender 
13. Target Generation - Sail The Wind 
14. Target Generation - Think Of Me 
15. Target Generation - The Things We Saw 
16. Target Generation - King For A Day 

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO0186

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
U.K. Subs

U.K. Subs is één van de meest invloedrijke punkbands uit de muziekgeschiedenis. Al sinds 1976 zijn ze één van de vaandeldragers van de Engelse punk. De belichaming van U.K. Subs is als sinds de begindagen de charismatische frontman Charlie Harper. De voormalige kapper uit Londen is ondertussen al 72 jaar oud maar nog steeds alive and kicking. U.K. Subs brengen nog steeds studioalbums uit, maar geregeld duiken er ook compilaties op. Die zijn niet altijd even interessant, maar deze ‘Friends And Relations’ is wel de moeite waard.
Het album omvat 16 nummers die je in vier delen kan splitsen. De eerste 5 nummers zijn opgenomen als U.K. Subs. ‘Product Supply’, ‘Rare Disease’ en ‘Embryo’ zijn opgenomen tijdens de Tacoma Sessions in 2005. Toen de heren op tour waren in de Verenigde Staten hadden ze een dagje vrij in Tacoma en die hebben ze gebruikt om deze drie nummers op te nemen. ‘Rare Disease’ is een cover van Urban Dogs, de andere twee zijn nieuwe nummers. Drie onvervalste oldschool punksongs.
Daarna volgen twee nummers die opgenomen zijn tijdens de tour in Zuid-Amerika in 2001. Dit was de eerste tour met hun nieuwe drummer Jason. ‘Philips Environmental’ is een typisch U.K. Subs nummer net las ‘Teroristos’ al sluipen hier wel wat ska-invloeden in de song.
Met ‘Too Much Reality’, ‘Space Virgins’, ‘Human Traffic’ en ‘Kamera’ krijgen we daarna vier nummer die opgenomen zijn door Charlie Harper samen met Captain Sensible van The Damned. De vier nummers zijn in 2013 al eens uitgebracht op de EP ‘Too Much Reality’. Het zijn vier erg goede postpunknummers met heel wat psychedelica in verweven. Het heeft wat van Television maar dan wat rauwer. ‘Kamera’ is een buitenbeentje: een absurd spoken word pareltje.
Ook nummers 10 en 11 op deze compilatie zijn een samenwerking van Charlie Parker met een punklegende. Ditmaal nam hij als Urban Dogs in 2014 twee nummers op met Knox van The Vibrators. Al sinds 1983 nemen ze geregeld nieuwe nummers op onder de naam Urban Dogs. ‘Rebellion Song’ en ’One Foot In The Grave’ zijn twee goede pubrocksongs waarbij vooral de zang van Knox opvalt. Hij klinkt heel erg al Lou Reed.
Afsluiten doet ‘Friends And Relations’ met 5 nummers door Target Generation. In 1983 werd Target Generation opgericht door Alvin Gibbs (U.K. Subs), Nicky Garratt (U.K. Subs), Kim Wylie (U.K. Subs), Ken Scott (Wasted Youth) en Mel Wesson (TV Smith’s Explorers). Na enkele maanden werd Wylie vervangen door Andy Scott (Wasted Youth). In die bezetting namen ze 5 nummers op in The Manchester Square Studios in Londen. Maar in 1984 splitte de groep door vele drugsproblemen in de band. Alvin Gibbs werd kort daarna de bassist van Iggy Pop. De opnames van Target Generation zijn u voor de eerste keer uitgebracht. Het resultaat zijn goed in het oor liggende songs op de grens tussen postpunk en new wave met een prominente rol voor de keyboards. Alleen hier al voor is deze compilatie de moeite waard om in huis te halen. 

Tom Coppers (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

• A Bad Storm 
• Punk Rock Girl 
• Sealed With A Kiss 
• Uncle Charlie 
• The Last Cowboys 
• Fields of Yesterday 
• Fix Me 
• 13 Rat Theory 
• God Bless Alcohol 
• Time to Kill 
• Walk Away 
• Ain't We 'avin' Fun 
• Brick By Brick

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO0291

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website artiest
Anti-Nowhere League

Anti-Nowhere League is al sinds 1980 één van de vaandeldragers van de punkrock. Al meer dan 35 jaar beïnvloeden ze bands uit verschillende genres. Bands als Rancid en Dropkick Murphys hebben ontegensprekelijk de mosterd gehaald bij deze oerpunkers. Metallica coverde zelfs hun bekendste nummer ‘So What?’ voor op de B-side van ‘Sad But True’ en later kwam het nummer terecht op het album ‘Garage Inc.’. Er heeft altijd wel wat trashmetal gezeten in de muziek van Anti-Nowhere League. Dat gaan we op ‘The Cage’ ook bij momenten horen. 
Het was van 2007 (‘The Road To Rampton’) geleden dat  ze nog eens een studioalbum hebben uitgebracht. Maar ‘The Cage’ is het wachten meer dan waard geweest. Je krijgt namelijk 13 knallende punkrock-anthems. 
‘A Bad Storm’ zet meteen de toon: een episch punkrocknummer met onvermijdelijke “wohow”-stukjes. Wat meteen opvalt is dat zanger Nick Culmer, beter bekend als Animal, bijzonder goed bij stem is. Ik vond hem vroeger al één van de betere punkzangers maar de jaren hebben zijn stem alleen maar beter gemaakt. 
Met ‘Punk Rock Girl’ volgt er een instant klassieker. Het is een erg catchy nummer met sing-along refrein, meer moet dat niet zijn. Story-telling nummers in de punkrock, kan dat wel? Jawel hoor, op ‘Sealed With A Kiss’ bewijst Anti-Nowhere League dat het wel degelijk kan.
‘Uncle Charlie’ is een ode aan Charlie Harper, de zanger van die andere punkrockgoden UK Subs. Het nummer lijkt voor mij wat op ‘American Idiot’ van Green Day. 
‘Fields Of Yesterday’ en ‘Walk Away’ is Celtic Punk die je nu vooral kent van bands als Dropkick Murphys en The Real McKenzies. En dat ze ook teksten met een boodschap kunnen schrijven maken ze duidelijk in ‘Fields Of Yesterday’.
Dat ze wel degelijk hun invloed hebben gehad op metal is duidelijk in de tweespan ‘Fix Me’ en ‘13 Rat Theory’. Ze kunnen dus nog altijd nummers maken die meer aanleunen bij metal dan punk. Vooral ‘13 Rat Theory’ is lekker brute trashmetal. Om daarna het roer weer volledig om te gooien naar een drinkingsong. ‘God Bless Alcohol’ zal wel een publiekslieveling worden bij hun liveconcerten. Sterk album van de godfathers of punkrock!
Op dit moment toeren ze in Amerika met hun nieuwe album. Dat ze maar snel naar België of Nederland komen want ik wil hen met deze cd onder de arm erg graag eens live meemaken.

Tom Coppers (4)