​Van half jaren ’50 tot begin jaren ’60 was het calypso genre, vooral in Nederland, erg in trek. Niet verwonderlijk want voor het groot aantal daar gehuisveste Surinamers, refereerde het vrolijk en feestelijk gevoel van het genre, ongetwijfeld naar hun geboorteland. Eén van hen was Cornelis Lionel Liefeld, beter gekend als Jamaica Johnny. Geboren in Suriname in 1919 en overleden in 1993, nam Johnny, alhoewel hij nooit in Jamaica of Trinidad vertoefde,  een groot aantal tot de calypso behorende songs op voor het toenmalige Philips label. Na in Wereldoorlog II gediend te hebben bij de Nederlandse marine, werd hij vooral geprikkeld door de levendige Amsterdamse muziekscene. Na een tijdje deel te hebben uitgemaakt van het orkest van Max Woiski, zette hij zijn Milagro Boys op poten en werd hij al vlug de hoofdrolspeler van de heersende calypso rage. Zijn bekendheid bleef zelfs niet beperkt tot Nederland, want zijn tournees door Scandinavië leverden hem ook daar een groot aantal fans op. Begin jaren ’60 settelde Johnny zich in Nederland, liet de showbizz voor wat het was en ging aan de slag in de auto-industrie.
De nummers die hij tussen 1957 en 1961 opnam, waren een mix van covers en originelen. Merkwaardig is bovendien dat hij in calypso gedrenkte commercials opnam voor het Amstel bier. Dat ook de Nederlandse taal zich leent voor een leuke calypso, bewijst Jamaica Johnny met ‘Op Een Klein Stationnetje’. 
Producer Nico Feuerbach wist met hulp van Akout Valentino Johnny’s zoon te localiseren, die bereid was om heel wat informatie rond zijn vader te bezorgen. Dit alles kan u lezen in het zeer uitgebreide en zoals steeds prachtig geïllustreerde, 30 pagina’s tellende booklet.
In deze toch wat vreemde tijden, zorgen de vrolijke en feestelijke songs van Jamaica Johnny zeker voor wat zonneschijn.
 
Lambert Smits 

Destijds was het Mapleton Hotel in het hartje van London’s West End de thuishaven van de gerenommeerde Flamingo Club. Even, en misschien nog meer belangrijk was de tweede club, de in 1955 geopende Americana, die zich in de kelder van het gebouw bevond. De Americana omarmde alles wat maar iet of wat gelinkt kon worden aan het land van Uncle Sam. Het was dan ook de favoriete plek voor de Amerikaanse G.I.’s die nog steeds in Engeland gestationeerd waren. Mits het betalen van entree, kwam je er terecht in een wereld vol exotische geluiden. Je kon er de ganse nacht vertoeven en dansen op de muziek van live acts, die zowel rhythm & blues, blues, jazz, calypso als het op dat moment meest geliefd genre, ska brachten. In 1958 verhuisde de Flamingo Club naar een nieuwe locatie, maar behield de sfeer van de Americana Club en werd al vlug ‘the place to be’ voor de aanhangers van de MOD cultuur. De muziek die er gedraaid werd was dansbaar en een groot aantal songs namen al vlug dagelijks bezit van de platendraaiers. Nummers die vaak wereldwijd bekendheid kregen, zoals Lee Dorsey’s ‘Ya Ya’ en het later door Bryan Ferry de hitlijsten ingezongen ‘Let’s Stick Together’ hier in de originele versie van Wilbert Harrison. Nog origineel hier is ‘Too Many Cooks’ van Jesse Fortune, dat later door Robert Cray gecoverd zou worden en zo zijn er op dit album nog meer te ontdekken. Lester Lanin zorgde er voor het skagevoel met ‘Russian Roulette’, terwijl The Righteous Brothers er een rockend popsfeertje introduceerden met ‘Little Latin Lupe Lu’. Muzikale diversiteit was er troef, zolang het maar matchte met de eigenheid van de club. Motown pioniers als Marv Johnson, Marvin Gaye en Mary Wells pasten perfect in het Americana Club plaatje, net als bluesartiesten Otis Rush, Lazy Lester, Slim Harpo en B.B. King.
‘Stirring Up Some Mod Soul Action’ is niet alleen een mooi klankbeeld van de sound die in de Americana Club weerklonk, maar is tevens een album met songs die ook vandaag nog moeiteloos overeind blijven en nog steeds ambiance kunnen brengen.
 
 
Lambert Smits (4 ½)