De titel van Earle’s nieuwste mag dan vrij kort zijn, er steekt een verhaal achter dat we jullie niet willen onthouden. We schrijven 1974 als Steve van San Antonio naar Nashville, ‘the place to be’ voor songwriters verkast. Singer/songwriter Guy Clark, want dat is de man achter de titel van dit album, is Steve’s idool. De verrassing kon dan ook niet groter zijn als hij, bij een toevallig barbezoek, een paar van zijn nummers voor Clark mocht spelen. Een paar maanden later speelde de toen 19 jarige Earle bas in Clark’s band. Toen Clark in 2016 overleed, was het klaar en duidelijk voor Steve Earle. Hij moest en zou een eerbetoon opnemen voor zijn vriend en mentor. Dat eerbetoon is er nu en kreeg vrij snel gestalte. Een weekje studio en praktisch geen overdubs, maken dat het album een geweldige livesound meekreeg. Naast zijn Dukes kan Earle ook beroep doen op een indrukwekkende lijst gasten, waaronder Jerry Jeff Walker, Emmylou Harris en Rodney Crowell. Steve selecteerde 16 songs uit Clark’s repertoire, waaronder ook het bekende ‘Desperados Waiting For A Train’ en ‘L.A. Freeway’. Het resultaat is verbluffend. Het is alsof je getooid met cowboyhoed en geruit overhemd een Amerikaanse kroeg binnenstapt en met een biertje binnen handbereik ondergedompeld wordt in fantastische outlaw country en countryblues. Steve’s stem imponeert nog steeds en bezorgt je zonder meer kippenvel. Rauw en schor, eerlijk en niets aan de fantasie overlatend, zoals het hoort. Stevig gitaarwerk afgewisseld met akoestisch snarenwerk, zoete pedalsteelklanken en sporadisch een melancholische fiddle doen de rest.
Of Guy Clark vanuit het hiernamaals richtlijnen in Earle’s oor fluisterde, valt niet te achterhalen. Waar we wel zeker van zijn is dat ‘Guy’ een subliem eerbetoon is aan een veel te vroeg overleden legende.
 
Lambert Smits (4 ½)

​Na hun in 2009 op de markt gebrachte EP en na hun gedeeld album ‘Clash Of The Primitives’ dat de band deelde met Adios Pantalones, zijn deze landgenoten klaar voor hun eerste full cd. Die heeft inderdaad een tijdje op zich laten wachten, maar zoals alles heeft ook dit een reden. Die is te zoeken in het feit dat de Brothers nog andere muzikale ambities hebben. Daar proberen ze gevolg aan te geven in Fifty Foot Combo, The Mudmen, Demented Scumcats en Speedball Jr. Maar voor hun onder eigen naam uitgebracht full debuut, wezen hun neuzen gelukkig dezelfde richting aan. Een richting die niet in één vakje onder te brengen is. Psychobilly, punk, cowpunkbilly, outlaw country en een streepje bluegrass staan ofwel op het voorplan of zitten in een hoekje verborgen. Dat zorgt voor een album dat de nodige variatie in zich heeft en dat zeker een breed publiek aanspreekt. Met een bluegrass banjo als intro kondigt zicht opener ‘Death Is A Gift’ aan als een bluegrasser op speed. Origineel, zoveel is zeker! In ‘The Crow Road’ zit dan weer eerder wat outlaw country vervat. Dat deze vijf landgenoten super instrumentalisten zijn, etaleren ze uitvoerig op het instrumentale ‘It’s All Down Here From Hill’. Een pluspunt is tevens Tijl Van Buurens banjo, die dit album pittig kruidt. Dit laat zich met succes horen in Dwight Yoakams ‘This Drinking Will Kill Me’, een pure ‘drinking song’. De andere cover is ‘Mother Of Earth’ van The Gun Club.
Als debuut kan dit album zeker tellen, al ben ik van mening dat een live performance van dit vijftal de sound zeker nog naar een hoger level zal sturen en er aan sfeer geen gebrek zal zijn. ‘Good music is good drinking’ volgens The Grave Brothers. Een uitspraak die zeker op heel wat goedkeurende blikken kan rekenen.
 
Lambert Smits (3 ½)

Dayton’s levensloop leest als een roman. Als 15-jarige, opgroeiend aan de grens tussen Texas en Louisiana, speelde hij als gitarist in hoofdzakelijk zwarte zydecobands en honky tonk countrygroepen. Als minderjarige sloop hij de nachtclubs binnen om er te spelen aan de zijde van Texas blueslegende Little Mack Minor. Daar ontdekte producer Huey P. Meaux deze ruwe diamant en bood hem prompt opnames aan met Rockin’ Dopsey. Vanaf dan ging het alleen maar in stijgende lijn. Met gasten als Doug Sahm, Flaco Jimenez en Johnny Gimble debuteerde hij op ‘Raisin’ Cain’ voor het Justice label. Dan kwam hij in het zicht van niemand minder dan Waylon Jennings die hem uitnodigde om leadgitaar te spelen op ‘Right For The Time’. Dat liet Jesse zich geen tweemaal vragen. Hij trok naar de Woodland Studio’s en klopte er op de deur. De verrassing kon niet groter zijn toen Johnny Cash hem verwelkomde met ‘we’ve been waiting for you’. Opnames met Cash, Ray Price, Willie Nelson, Johnny Bush en Glen Campbell waren het logisch gevolg. Meer dan 50 van zijn songs vonden hun weg naar film en televisie. Het kon nog beter toen Rob Zombie hem vroeg om de soundtrack te schrijven en te spelen voor de film ‘The Devils Rejects’, wat hij nog zou herhalen voor diens ‘Halloween 2’ en ‘The Haunted World Of El Super Beasto’. ‘The Outsider’ werd tijdens een tour opgenomen in Altlanta, Denver, Nashville en Austin en gemixt door Vance Powell, gekend van zijn werk met o.a. Jason Isbell en Jack White. Messcherp steekt Dayton onmiddellijk van wal met een rockende outlaw country knaller, die meteen zijn supertalent op de zes snaren in de spots plaatst. Dat herhaalt hij nog eens in het van tempo wisselende ‘Tried To Quit (But I Just Quit Tryin’)’. ‘Jailhouse Rockin’’ borduurt hierop verder en knipoogt zelfs wat naar de gospel. Wat rustiger aan doet Jesse het tijdens het meer in traditional country badend ‘Changin’ My Ways’ en met ‘We Lost It’ heeft hij een blijver van een countryballade te pakken. Vakmanschap en gedrevenheid zijn geen holle woorden voor Jesse. Luister maar naar ‘Charlotsville’ waar zijn razendsnel spel op de akoestische gitaar mij zelfs bij de heersende hitte, kippenvel bezorgt.
Door merg en been snijdend gitaarwerk, doordringende zang en songs die het hevigste bombardement moeiteloos doorstaan, dat zijn de fundamenten waarop ‘The Outsider’ gebouwd is.
Er zal veel moeten gebeuren om deze schijf uit mijn hoogtepunten van 2018 te bannen. Eerlijk gezegd, ik ben er zeker van dat niemand hiertoe in staat is.
Begin 2019 toert Jesse met zijn band door Nederland, niet te missen!
 
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1:

1. Fool On The Roof
2. Fools For Each Other
3. Shade Of All Greens
4. Voila, An American Dream
5. One Paper Kid
6. In The Jailhouse Now
7. Comfort And Crazy
8. Don’t You Take It Too Bad
9. The Houston House
10. Fool On The Roof Blues
11. Who Do You Think You Are
12. Crystelle
13. New Cut Road
14. Rita Ballou
15. South Coast Of Texas
16. Heartbroke
17. The Partner Nobody Chose
18. She’s Crazy For Leavin’
19. Calf-Rope
20. Lone Star Hotel

CD 2:

1. Blowin’ Like A Bandit
2. Better Days
3. Homegrown Tomatoes
4. Supply & Demand
5. The Randall Knife
6. The Carpenter
7. Uncertain Texas
8. No Deal
9. Tears
10. Fool In The Mirror

Platenlabel
BGO Records

Labelnummer
BGOCD1190

Distributie
Proper Music Distribution

Website artiest
Guy Clark

De uit Texas afkomstige, maar al geruime tijd in Nashville residerende Guy Clark, is een vooraanstaand en gelauwerd countryzanger en songschrijver. Hij bracht 20 albums uit sinds begin jaren zeventig van vorige eeuw. In november zal hij 74 jaar worden. Hij heeft zijn plaats verdient tussen Townes van Zandt, Johnny Cash en Lyle Lovett en hij was de mentor van onder andere Steve Earle. Zijn eerste hit scoorde hij in 1975 met ‘Desperados waiting for a train’. Tijdens zijn 45-jarige carrière leverde hij bekende en minder bekende songs voor Jimmy Buffett, John Denver, Johnny Cash, The Highwaymen, Albert Lee en ontelbare anderen. Hij hielp ook mee aan de ontwikkeling van de progressieve country en het ‘outlaw country’-genre.
Deze dubbel cd heeft niet echt een titel. Ze hadden hem beter ‘The Warner Brothers Years’ of iets dergelijks genoemd. Want over die periode gaat het, de tijd dat hij voor Warner Brothers opnames maakte tussen 1978 en 1983. Drie albums maakte hij voor Warner, ‘Guy Clark’ (1978), ‘The south coast of Texas’ (1981) en ‘Better days’ (1983) Dat waren lp’s drie, vier en vijf uit zijn muzikale loopbaan.
Op cd 1 staan de lp’s uit 1978 en 1981 en op cd 2 staat ‘Better Days’, allemaal digitaal geremasterd, een korte evolutie in Clarks carrière. Je hoort pure melige Nashville country, maar ook Zuiderse Texas country, JJ Cale-achtige songs en aanzetten tot Johnny Cashnummers, hier en daar wat blue grass en hilbillycountry. Heerlijk, echt overheerlijk om op een zwoele zomeravond na een hete dag in de koelte van een avondbries te beluisteren. Echter als dit wordt het niet!

Peter Jacobs (4½)