​Een prachtig debut EP van de Nederlandse heavy rock band Outside Revelation.  Tracy Tchai is de songschrijfster en zangeres van dienst.  Met een mannelijk timbre, en een volstrekte energieboost, kweelt ze rauw op het verslavende ritme.  ‘New Dawn’ is een eerbetoon aan alle muzikanten met negatieve ervaringen.  In ‘Catch Me’ vangt ze een instortende vriend op…neem er een voorbeeld aan.  Wanneer haar vriendin dan ook nog haar én het land verlaat, kruipt ze in haar pen voor de ballad ‘Free’.  Een vettige gitaar neemt het over in ‘Work Hard For Nothing’,  een groovy en pijnlijke inleving.   Gitarist Davy Knobel weet origineel uit de hoek te komen met speciale effecten.  Niet te vergeten dat de band boogt op de ervaren ritmesectie van drummer Toine Couwenberg (in het dagelijkse leven een meubelmaker, jawel) en bassist Michael Wouters.  Het duo baant de weg voor de uit het leven gegrepen lyrics van Tracy. Voor liefhebbers van Rival Sons, The Damn Truth of seventies rock.  Een tour voor de herfst 2020 zit in de planning. Wordt zeker vervolgd!
 
Line-up:
Tracy Tchai (Vocals)
Davy Knobel (Guitar)
Michael Wouters (Bass)
Drums (Toine Couwenberg)
 
Marino Serdons 

Hoeveel powermetal bands bewegen zich niet binnen hetzelfde rauwe circuit?  Ook Mirrorplain probeert een definitief plaatsje te bemachtigen met hun tweede album ‘Lost In Paradise’.  In 2017 verscheen hun debuut ‘Path Of Salvation’ (lees recensie HIER) waarbij we al wezen op het grote potentieel. Knallende riffs, kletterende gitaren en zware bassen met de schreeuwerige voice van Christian Döring.  De composities zitten goed in elkaar en liefhebbers van AC/DC en consoorten zullen het zeker kunnen pruimen.  De gitaarsolo’s worden mooi melodisch uitgewerkt, waarbij je verwacht dat er ook wat prog inzit. Zover wil het Duitse zestal echter (nog) niet evolueren.  Hun softe intro’s wijzen echter wel in die bekoorlijke richting (‘Lost In Paradise’ of ‘Sealed Off’).  Ook het catchy ‘Judgement Day’ met een akoestische gitaarintro zal je verbazen.  Niet vies van wat drama (‘Drown’) en onbenullige repetitieve teksten (‘Mr Hyde’) eindigen ze in schoonheid met de rock ballad ‘Faceless World’.  Ook hier zijn het de melodieuze lead guitar, de fijne tempowisselingen en de harmonieuze samenzang die Mirrorplain bestaansrecht geven.
 
Line-up:
Christian Döring (Vocals, Rhythm guitar)
Jeremy Vollmert (Lead guitar, Vocals)
Sascha Drendel (Bass)
Kevin Ax – (Keys)
Nikolas "Uli" Hoffmann – (Drums, Vocals)
 
Marino Serdons

Het album heeft niets te maken met de Salvatian Army. De uit Finnentrop Sauerland afkomstige heren denken wel op de gezegende weg te zijn met hun debuutalbum Path Of Salvation.  In 2011 gestart met repeteren en na twee marvellous EP’s eindelijk het langverwachte ei.  Hard gekookt dan nog wel. Mirrorplain houdt het midden tussen hardrock en heavy metal. Een snuifje gothic en een uitschuiver prog maken de sound compleet. Lange songs met mooie melodieën en frisse ideeën gezongen door gitarist Christian Döring.   ‘Mirrorplain’, ja een song op hun naam, krijgt als intro een stukje orgel mee.  De frisheid in de heavy rock zit ‘em juist in die kleine ‘prog’- intermezzo’s op keyboard of akoestische gitaar.  In de ballad ‘Reparation’  geeft de band blijk van een groter en zachter  bereik in de composities.   Het klinkt ook allemaal heel vertrouwd en toch schept het ook verwachtingen naar de toekomst.  Er zit meer in Mirrorplain.  De evolutie is reeds voelbaar op dit schitterende debuut.
 
 
Line-up:
Christian Döring (Vocals, Rhythm guitar)
Jeremy Vollmert (Lead guitar, Vocals)
Sascha Drendel (Bass)
Kevin Ax – (Keys)
Nikolas "Uli" Hoffmann – (Drums, Vocals)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Good Together
2. Just Got Paid
3. Karen
4. Made Of Stone
5. Miss You
6. Reach For The Sky
7. Outro (The Lick)

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Niet Gekend
 
Website Artiest
Matt Jacobs Band

​De Matt Jacobs Band is een Nederlandse heavy (blues) rockband uit het Utrechtse. Uiteraard een trio, want zo hoort dat bij deze powerbands. Matt, Bram en Dirk kunnen zeker een stukje spelen, maar er valt eigenlijk niet veel nieuws te ontdekken. Moet dat dan? Nee hoor, maar als je er bovenuit wil springen moet je vernieuwende of originele dingen doen, net iets anders of beter dan al de anderen.
Bij de meeste heavy (blues)rockbands komt de zang altijd op de tweede plaats, terwijl muziek en instrumenten eigenlijk zijn uitgevonden om zangers te begeleiden. Jammer dat de stem in de bluesrock altijd zo stiefmoederlijk behandeld wordt. De teksten staan bol van de clichés en zanger Dirk Pauwels is stukken beter op bas dan aan de microfoon. Maar deze jongens weten dat wel en hebben het goed opgevangen, want ze riepen de hulp in van backingvocalist Taco Vedder die de refreinen een stuk overtuigender maakt. Bovendien zijn twee van de zeven nummers instrumentaal. En laat het nu net het eerste instrumentale nummer ‘Karen’ zijn dat boven de andere songs uitspringt. Het is een semi-akoestische ballad met een zeer goed in het gehoor liggende, haast bekend klinkende, melodie. Het blijft in je hoofd zitten. En iedereen weet dat het die nummers zijn die het meeste impact maken. Deze song is vakmanschap! Hij is gevoelig, virtuoos en dynamisch heel sterk. Dé uitschieter van dit album.
Je mag heel erg van dit soort muziek houden, maar het probleem is dat je met dit genre nooit heel ver zal geraken, tenzij je veel beter bent dan die tienduizenden anderen. Hoezo, hoor ik je zeggen? Wel neem nu het voorbeeld van ZZ Top. Een klasse band, zeker hun oude werk, maar zij zijn (waren) origineel en hebben een typerende eigen stijl. Dat hoor je ook aan de ZZ Top cover ‘Just Got Paid’ die Matt en co brengen. Leuk en aardig, maar de subtiliteit en openheid van de song is weg. Van de originele sfeer blijft nog maar weinig over.
Het titelnummer ‘Made Of Stone’ is een aardige, maar vrij hoekige bluesrock shuffle waarvan je er tien per zomerfestival-dag hoort. Ik denk ook niet dat deze mannen blues nodig hebben om hun muziek te etaleren. Ze zijn immers een rockband en geen bluesband, net zoals dat Gary Moore geen bluesgitarist was.
‘Miss You’ is een dynamisch heel sterke rockballad met een heel catchy refrein, een heerlijk opbouwende gitaarsolo en zeer aangenaam drumwerk. Klonk de zang niet zo onzeker, dan was dit de tweede uitschieter.
De melodie en gekozen akkoorden in ‘Reach For The Sky’ zijn verrassend en overtuigend. Het is een jaren 1970 (hard)rocker die proeft naar meer. Compact en krachtig, zoals de beste rockklassiekers. De gitaaroverdubs laten de song een beetje aan Thin Lizzy denken, al refereren de intro- en breakakkoorden ook wel wat aan ZZ Top.‘Outro (The Lick)’ is duidelijk alleen maar een lick. Je mag het geen echte song noemen. Het is één lange gitaarsolo die de virtuositeit van Matt zeer goed etaleert.
Met wat meer aandacht voor stem en teksten zal dit een sterke band worden.
 
Line-up:
Matt Jacobs (gitaar)
Dirk Pauwels (bas en zang)
Bram Jacobs (drums)
Taco Vledder (achtergrondzang)
 
 
Peter Jacobs (3½)