Wie de Londense band The Chemistry Set nog niet kent moet absoluut even naar Youtube  om een idee te krijgen van de schitterende psychedelische songs.  BBC radiopresentator John Peel was fan vanaf het eerste uur.  Het beste moest echter nog komen.  Op 5 juni verschijnt op het Fruits de Mer label een full album met eigen nummers onder de titel ‘Pink Felt Trip’. Wij mochten het album in voorpremière proeven en raakten bedwelmd van het gehalte aan verdovende sounds.  Reden genoeg om zeker de review op deze site te lezen.
 
Nog op 5 juni verschijnt een dubbelcd van keyboardist Rob Gould.  Vorig jaar verraste hij nog met een sublieme uitvoering van Van Der Graaf Generator’s legendarisch album Pawn Hearts.  Fruits de Mer Records kon de man overtuigen om enerzijds zijn album Dome uit 2007 te re-masteren en er een Dome II aan toe te voegen. Dome werd indertijd opgenomen in de Devonshire Dome van Buxton in Engeland, en kreeg als extraeen studio project aangebreid.  Het was zijn muzikale interpretatie van de werking van het menselijk brein.  Dome II zag de studio in coronajaar 2021 en is een meer futuristische invulling op hetzelfde thema.  Een ‘space’- dubbelcd dat onmiskenbaar cinematic delen bevat.  Meer info op de website van FdM.

Marino Serdons 

Karl Lundeberg is goed op weg om één der beroemdste composers van deze eeuw te worden.  Opgegroeid in Noorwegen, Engeland en Washington DC ontdekte hij een variatie aan muzikale culturen.  Van barok over  rock tot avant-garde: een eclectische kennis die haar vruchten laat proeven in theater, film en talloze samenwerkingen.  Met Corona Time In Amerika levert de multi-instrumentalist - keys, guitars, vocals - een hedendaags werkstuk af dat je kan bestempelen als world prog.  En dan begrijp je ook de vergelijking met Peter Gabriel’s world project die bij collega’s wordt gemaakt.  Slechts een vijftal composities, onderbroken met twee  preludes, voeren je mee door een conceptalbum waarin thema’s als racisme, politiek extremisme en sociale verwarring bekeken worden door de covid bril.
De title track Corona Time In Amerika, opgedeeld in 2 parts en 20 subsongs, duurt maar liefst meer dan 20 minuten en wordt ingeleid met urban samples. Door de theatrale benadering ontdek je zeker elementen van Brian Protheroe, Jeff Lynne of Frank Zappa.  Voorlopers die een kei waren in het oproepen van een musical sfeer of gebruik maakten van een onnoemelijk rijkelijke gelaagdheid. De songs vloeien naadloos in elkaar over en geven een podium aan de virtuositeit van muzikanten als Tim Riess op sax, Marc Bonnila op gitaar en natuurlijk Karl Lundeberg zelf op keys.  De talrijke backing vocals worden verzorgd door Annika en Marika Lundeberg en met bijdrage van alle uitvoerders.  Fascination Curve: een septet dat nog voor verassingen kan zorgen.
Karl Lundeberg werd door de Washington Post ooit bestempeld als een ‘muzikale alchemist’.  Een betere omschrijving bestaat er niet voor dit natuurtalent.
Afwachten of dit een éénmalig of langdurig project is onder de noemer Fascination Curve, ook hun record label trouwens.
 
Line-up:
Karl Lundeberg (keyboards, guitar, vocals)
Marc Bonilla (guitar, vocals)
Ken Stacey (vocals)
Amy Keyes (vocals)
Mha Bhati (bass)
Tim Riess (soprano sax)
Gregg Bissonette (drums)
 
Guests:
Loretta Kelley (violin)
Nicole Jones (Vocals)
Charlayne Woodard (Vocals)
Annika & Marika Lundeberg (Vocalizations)
 
Marino Serdons

​Eind vorig jaar verhuisde weer een topmuzikant naar het hiernamaals: bassist Steve York.  Bekend voor zijn werk met Marianne Faithful, Manfred Mann, East Of Eden,…en tot zijn dood veel gevraagd sessiemuzikant.  Ook op het recente Evolution Ritual van Don Falcone’s collectief Spirits Burning is hij nog een laatste malen te horen op acoustic bass.  Zoals slaagde composer Don Falcone erin een 28-tal muzikanten te overtuigen om mee te werken aan de uitvoering van zijn arrangementen. Grote namen zoals violist Graham Smith (VDGG), saxofonist David Jackson (VDGG), fluitist Theo Travis (Porcupine Tree), violist Darryl Way (Curved Air), en leden van Steeleye Span (Peter Knight) en Hawkind (Paul Hayles), om maar enkele van de oude garde te vermelden, droegen hun steentje bij aan de 17 instrumentale nummers op Evolution Ritual.  En inderdaad, het rituele, zelfs het tribal gevoel komt meermaals bovendrijven.  De gelaagdheid door het rijke instrumentarium (hobo, klarinet, viool, oud, harp, piano,...)  mengt jazz, klassiek en folktunes met elkaar. Melodielijnen zijn niet altijd even toegankelijk, wat het gevoel van een geïmproviseerde jam verhoogt.  Niets is minder waar, alles is mooi uitgeschreven en doordacht.  Dankzij de amalgame ritmes en klanken roept het album diverse geaarde culturen op.  De invloed van progband Gong, de virtuoze bijdrages van zoveel verschillende muzikanten (en hun achtergronden) en het daarmee gepaard gaande spelplezier, maken van Evolution Ritual niet alleen een maandenlang studie- doch ook een uitzonderlijk genotsobject .  Psychedelica en prog fans zullen misschien niet onmiddellijk overtuigd zijn, doch geef het een kans. Evolution Ritual is een absolute aanrader voor de rechtgeaarde muziekliefhebber. 
 
Marino Serdons 

​Prog vanuit de UK met als frontman Nick Steed.  De zanger/keyboardspeler uit Manchester neemt in THR33 naast de toetsen ook nog eens de bass voor zijn rekening.  Gitarist Peter Mason en drummer Greg Morgan vervolledigen het triumviraat.  Alle drie hebben ze een verleden met de giants op de progressieve (blues-jazz-)rock lijst:   Steve Hackett, Sonja Kristina, Ginger Baker, Chris Farlowe, Dennis Chambers,…. Niet verwonderlijk dat die invloeden duidelijk te horen zijn op hun gelijknamig debuut.  ‘Set Me Free’ en ‘Freedom’ zouden van Steely Dan kunnen komen, het orgel in ‘Behind You’ eventueel van Genesis, het instrumentale ‘Freefall’ of ‘If Only Dreams…’ uit de jazzrock stal van Al Di Meola.  Die vergelijkingen doen absoluut geen afbreuk aan hun eigen composities.  ‘Shadows’ is dan weer een prachtige ballad met een duidelijke soundscape en een kort maar hevig gitaarintermezzo.  Hiermee treden ze uit de schaduw van hun ex-collega’s.  Funky akkkoorden in ‘Pumpkin Soup’ tonen de veelzijdigheid van de drie doorwinterde artiesten. Of wat denk je van de sample intro bij ‘Hanging On’, een low tempo song die blijft hangen.  En waarin de linkerhand bass van Nick Steed en de vette gitaarsolo van Peter Mason gevolgd wordt door Steed’s (Nord-)orgel.  Het roept herinneringen op aan tijden toen de muzikanten nog skills hadden en er prat op gingen met melodie emoties los te weken.  Een fijn retro gevoel maakt zich van jou meester!
 
Line-up:
Greg Morgan (Drums, Backing Vocals)
Peter Mason (Guitar, Backing Vocals)
Nick Steed (Keyboards, Lead Vocals)
 
Marino Serdons 

​In 2018 waren we al licht euforisch over het album Nightscape.  Op hun zesde instrumentale werkstuk On This Day werpt het Noorse Pymlico de fusion prog-jazz-rock andermaal in de weegschaal. De band werd indertijd opgericht door drummer/toetsenist Arild Brøter, samen met  broer Øyvind verantwoordelijk voor alle composities.  Tijd voor een evolutie moeten ze gedacht hebben, want er worden op On This Day heel wat koperblazers toegevoegd.  Samen met de sax van Robin Havem Løvøy zorgen ze natuurlijk voor mooie melodische landschappen.  De sound neigt  hierdoor wel meer naar big band met jazzrock invloeden.   Om dit te bereiken deed de zeskoppige band beroep op wel 17 verschillende (studio-)muzikanten.  Ontdek dus zelf de rijkelijke gelaagdheid.  
Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat Pymlico de weegschaal nu definitief laat doorhellen naar soulvolle symfonische (jazz)rock en afstand neemt van hun progrock verleden. En dat is even aanpassen. Een op te volgen evolutie alleszins.
Het album verscheen onlangs op het proglabel Apollon Records en is verkrijgbaar op alle mogelijke dragers én op alle platformen (zonder de platenboer te willen vergeten.)
 
Line-up:
Øyvind Brøter (Keyboards)
Stephan Hvinden (Guitars)
Andreas Sjo Engen (Guitars)
Are Nerland (Bass guitar / synth bass)
Arild Brøter (Drums / keyboards)
Oda Rydning (Percussion)
Robin Havem Løvøy (Saxophones)
 
Marino Serdons 

​Dusan Jevtovic  neemt (vanuit Barcelona) een indrukwekkende start op zijn vijfde solo album If You See Me.  Niet alleen gezien, ook gehoord én goedgekeurd. Harmonieus gevoelig lijdt Dusan ons naar een mengeling van rock en jazz.  Spectaculair vernieuwend wordt het met ‘Babe (Grannies)’ waarin hij traditionele Servische? vocals en de Macedonische drum Tapan mixt met agressief gitaarwerk.  Dusan luisterde in zijn kindertijd zowel naar jazz als hardrock en kreeg daarbij nog traditie ingelepeld.  Alles vloeit nu samen in inventief, half geïmproviseerde instrumentals die inhakken én verbazen.  Ook de bekende gitarist Markus Reuter bepotelt zijn touch gitaar op dit album. Van soft naar hard, gentle naar agressive, solo naar samenspel: If You See Me zal de fusion liefhebber behagen.  ‘If You See Me Again’ wordt langzaam repetitief opgebouwd als een progsong: de gitaren huilen harmonieus tegen elkaar en schreeuwen om vervulling van die wens.  Verwacht ook gevarieerd slagwerk van Gary Husband,  jazzdrummer bij John McLaughlin, doch ook bij Jack Bruce, Level 42, …en overvraagt als sessiemuzikant.  Slagwerk origineel aangevuld door guest Aleksandar Petrov op de tapan, een grote trom die met stok (rechts) en riet (links) wordt bespeeld. Naar het einde verliest het album wel wat van haar drive en lijkt het improvisatievirus aan kracht verloren.
 
Line-up:
Dusan Jevtovic (Guitar)
Markus Reuter (Touch Guitars, Live Looping)
Ernat Hernandez (Fretless Bass)
Gary Husband (Drums)
 
Guest: Aleksandar Petrov (Tapan)
 
Marino Serdons 

​Verfrissende en vernieuwende jazzrock uit de oude doos.  Jaartal 1972, in Zwolle ziet de band Scope het licht. Het waren de hoogdagen voor fusion/jazzrock bands als Chick Corea, Herbie Hancock en de Mahavishnu Orchestra. Tezelfdertijd scoorden progbands als Solution en Focus in de hitlijsten.   Drummer Henk Zomer was een echte jazzliefhebber en keyboardist/fluitist Rik Elings introduceerde het fusion gedeelte.  En zo kreeg je een Scope-sound die het genre verkende en enige interesse wekte in de Duitse underground scène.  Enige gelijkenissen met Klaus Doldinger’s Passport komen soms bovendrijven  Rik’s dwarsfluit die overheerste op de sax en met meer gitaar vuurwerk uit de vingers van Rens Nieuwland.  De arrangementen ontstonden hoofdzakelijk in het toetsenbrein van Rik Elings, die later een gewaardeerd docent zou worden en zou werken met opdrachten voor o.a. Rogier van Otterloo en het Metropole Orkest.
Het debuutalbum Scope I werd opgenomen in Duitsland en herbergt naast het originele album nog de twee enige singles uit de ontstaansperiode als  Strange Power.  De invloeden van toenmalige progbands  met het gebruik van dwarsfluit (à la Focus) en minimoog (à la ELP) zijn overduidelijk.  Het geeft eveneens aan hoe de band evolueerde van progressief naar fusion.  De stijl waarin Scope zich zou specialiseren en met de switch in 1974, Rik Elings naar bass en de aanwerving van Rob Franken op keys/synths, nog zou benadrukken.  De composities van gitarist Rens Newland op zijn Gibson Les Paul kregen nu een platform in de band en het tweede album kreeg baanbrekende (funky) tunes (‘Ant-Artartica’) mee.  Luister ook eens naar de 12-string in ‘The Zebra’, kan het virtuozer.  Jammer dat drummer Henk Zomer ondertussen in beslag werd genomen door lukratieve opdrachten (zoals bij Jan Akkerman) zodat hij uiteindelijk besloot de band te verlaten.  Het begin van het einde.
De heruitgaven van beide albums bij Sireena Records juichen we zeker toe, want Scope was indertijd niet bekend in Belgenland. Onterecht blijkt nu.  Een aanrader voor alle jazzrock fans!!
 
Line-up - Strange Power:
Rik Elings (Keyboards)
Henk Zomer (Drums)
Stanley Kho (Guitar)
Henk van Ling (Bass)
Bas Munniksma (Flute/Sax)
 
Line-up – Scope I
Rik Elings (Fender Rhodes Piano, Hammond Organ, Minimoog, Grand Piano, Flute)
Rens Nieuwland (Guitar)
Erik Raayman (Bass, Grand Piano, Percussion)
Henk Zomer (Drums, Percussion)
Jochen Petersen(Soprano Sax on 3 & 5)
 
Line-up – Scope II
Rik Elings (Fender Bass Guitar, Hammond Organ, Arp Synth, Grand Piano, Gemeinhart Flute, Solina String Ensemble)
Rob Franken (Fender Rhodes Piano, Arp Odyssey Synth
Rens Niewland (Gibson Les Paul, 12 String Acoustic Guitar)
Henk Zomer (Ludwig Drums)
 
Marino Serdons 

​Wrijf de ogen uit en spits je oren. Zuiver je hersenen voor het psychedelisch avontuur van de Duitse art-rockers Rubber Tea.  Het vijftal uit Bremen zet de traditie van de jaren ’60 verder met mindfucking songs.  Hammond orgel, sax en fluit infiltreren je brein op complexe ritmes en dromerige soundscapes.  Nog zelden dat een nieuwe band dit niveau bereikt. Luister naar Infusion, het debuutalbum dat in de progwereld vanaf de eerste minuut als volwaardig klinkt. Schitterend opgebouwde melodieën die je meevoeren in acht verhalen.  Hiervoor grijpt de band naar eigen Engelstalige lyrics en enkele poëtische stukken van Edgar Allen Poe en Heinrich Heine.  Aan zangeres Vanessa Gross om dit geloofwaardig te vertolken, wanneer ze niet op sax of fluit speelt.  Opener ‘On Misty Mountains’ laat je al onmiddellijk kennis maken met al deze elementen: zuiver, mysterieus, lyrisch en hoopvol.  Naadloos gaat dit over in een instrumentaaltje.  En dan haalt de poëzie het beste uit Vanessa’s stem, hoog zoals de rotsen van de Lorelei, in het knappe ‘In Weeping Waters’.  Met ‘The Traitor’ dweept de rijkelijk muzikale omlijsting met jazz fusion op sax en trompet.  Het verhaaltje in ‘Plastic Scream’ mag dan literair de eenvoud benaderen, vocaal weet Vanessa zich te profileren en muzikaal zitten er voldoende verrassingen en tempowisselingen in.  Naar het einde wat je geraakt door de mooie melodielijn.  Voor ‘Storm Glass’ inspireerde een bassline van Frank Zappa en contrasteert de band met voice distortion en hemelse harmonie.  Om na die nare droom bij ‘The Drought’ terecht te komen, afwisselend gezongen door Vanessa en Lennart Hinz.  Deze laatste zeker verantwoordelijk voor de prachtige soundscapes die je kan ontdekken.  Afsluiter ‘American Dream’ is een instrumentale ode aan die verloren droom met flarden presidentiële oneliners, muzikaal een zee van orgasme sounds en een instant bevestiging van het art-rock gehalte.  Om dan hebben we het nog niet gehad over het gitaarwerk van Jonas, Maik en David.  Hoe mooi iedereen op elkaar is ingespeeld.  Daarom ook als luisterfragment een live session voor de ingeleefde emoties die zich vertalen in hun instrumenten.
The Infusion mag voor mij bestempeld worden als het beste progalbum van de laatste jaren:  ingenieus, harmonieus, inventief én origineel.  Please play it live all over Europe!
 
Line-up:
Vanessa Gross (Vocals, Sax, Flute)
Lennart Hinze (Vocals, Moog, Synths, Hammond Organ, Grand Piano)
David Erzmann (Fretless Bass, Sitar, FX Pedals)
Jonas Roustai (Electric-Acoustic-12 String Guitar, FX Pedals)
Maik Scheling (Electric Guitar, FX Pedals)
Henri Pink (Drums, Percussion)
 
Marino Serdons 

​Postuum eerbetoon aan de legendarische Yes-gitarist Peter Banks.  In 2010, drie jaren voor zijn overlijden, zocht hij violist David Cross op om een namiddagje te improviseren.  De opnames verdwenen in David’s schuif, te emotioneel om ze terug te beluisteren.  Vorig jaar echter kregen de tapes terug een luisterend oor en ontstond het idee om de bestaande viool- en gitaarpartijen te laten aanvullen door gastmuzikanten.  Geoff Downes, Tony Kaye, Billy Sherwood, Andy Jackson, …om maar enkele te noemen waren onmiddellijk bereid om in alle vrijheid en creativiteit een bijdrage te leveren.  Vanzelfsprekend liggen de karakteristieken van vroegere Yes en King Crimson composities voor de hand.  Ook hier worden improvisatie en experiment in een stramien opgebouwd zodat een afgewerkt geheel krijgt.  Elke song legt wel ergens de nadruk op: in opener Rock To Hard Place is de viool van David Cross expliciet aanwezig.  In ‘Uplift’ doet Peter Banks ‘ gitaarwerk  denken aan het vroegere sferische werk ‘Two Sides of…’ , hier nu aangevuld met de Hammond orgel van Tony Kaye. ‘The  Smile Frequency’  oort heel atmosferisch met Oliver Wakeman (zoon van) op keyboards, en‘The Work Within’ tape werd aangevuld met sound effects (wedding clocks, birds whistling,..) van Andy Jackson.  Samen met ‘Missing Time’ een lange ambient rustpauze.  Om dan met ‘Plasma Drive’ langzaam de jazzrock te laten overheersen en in ‘Laughing Strange’ de King Crimson kaart te spelen.  In de titelsong ‘Crossover’ als afsluiter kon David Cross het niet laten om de aandacht naar zijn elektrische viool te trekken in een naar mijn aanvoelen té lang snaargevoelig experiment.  Album te verkrijgen via Cherry Red Records en op de gebruikelijke platforms.
 
Line-up:
Peter Banks (Guitar)
David Cross (Violin)
Tony Lowe (additonal Bass, Keys, Strings)
 
Guests:
Pat Mastelotto
Tony Kaye
Billy Sherwood
Randy Raine-Reusch
Andy Jackson
Oliver Wakeman
Jay Schellen
Jeremy Stacey
Geoff Downes
 
Marino Serdons 

​Ongetwijfeld mag de Duitse gitarist/composer Markus Reuter (Stick Men) worden beschouwd als hèt uithangbord van de avant-garde prog. Alle conventies met de voeten tredend, verzamelt hij project na project, album na album.  In zijn kielzog vinden we steeds de Londense drummer Asaf Sirkis (Israëlisch van geboorte)  terug.  Waren de vorige albums nog met bassist Yaron Stavi, dan horen we hier de Italiaanse bassist/producer Fabio Trentini (Le Orme, Nina Hagen).  Fabio vult het ritme aan op een fretless bass, en durft zelfs de synthesizer inschakelen.  Het trio nam vorig jaar het nieuwe album ‘Truce’ live op in de exlusieve studio ‘La CasaMurada’ nabij Tarragona Spanje.  Het luxueuze verblijf met alle faciliteiten stimuleert de creativiteit in alle rust.  Geen rust op ‘Truce’ echter.  Gitaren scheuren en drums hakken erop in.  Minder jazz, meer prog en meer experiment, zijn de ingrediënten op dit album.  Markus Reuter brengt wederom een virtuoos palet van gitaarsounds en riffs ten hore op zijn AU8 Touch Guitars (https://youtu.be/bODwFfFdavk ).  Fabio vult indringend aan met bass.  Terwijl Asaf zich weer uitermate inventief geeft op zijn slaginstrument.  ‘Truce’ is nu verkrijgbaar op het label Moonjune Records.
 
Line-up:
Markus Reuter (AU8 Touch Guitars, Live Looping)
Fabio Trentini (Wal Fretless Bass, Bass Synthesizer)
Asaf Sirkis (Acoustic Drums)
 
Marino Serdons 

​Geen fan van Iron Maiden?  Dan zijn de akoestische coveralbums van Maiden UniteD de perfecte insteek om de songs van de heavy metal band te ontdekken.  Onderhavig album The Barrelhouse Tapes is al de vierde release in het project van Joey Bruers. Tijd ook om nieuwe wegen in te slaan en zichzelf relevant te houden.  Opdracht cum laude geslaagd!
Je kan niet eindeloos blijven herhalen dus kwam Joey op het lumineuze idee om voor The Barrelhouse Tapes een aantal bekende zangers uit te nodigen én de jazzy trompet van Eric Vloeimans te integreren. Een uitdaging voor deze laatste want nog nooit een Iron Maiden track gespeeld.  De twaalf songs uit het omvangrijke oeuvre evolueren nu naar intrinsieke progsongs met bravoure ingezongen door vijf vocalisten.  Het album begint met de opname van rumoerige bezoekers: een verwijzing naar het live-gehalte van de band (in de zaal Barrel House op Cyprus). En dan mag Jeroen Voogd ‘The Number of The Beast’ brengen en het impressionante ‘Alexander The Great’ al zingend declameren.  De mooiste vocals komen echter van Doogie White in ‘Waiting Love’ met Daan Janzing & Martijn Balsters op gitaar, daaronder groeiend het leuke Hammond orgel van Leon Den Engelsen.  Voor Eric’s trompet moet je wachten tot ‘Powerslave’. (waarnaar ook de nakende tour werd genoemd).  De vloeiende trompetlijn contrasteert met de agressieve stem van Jos Severens.  In ‘Montsegur’ benadrukt Dirk Bruinenberg’s tromgeroffel het middeleeuws karakter. Hoe een metalsong folk wordt.  ‘Sanctuary’ sluit het vinylalbum af  met het toffe trompetgeluid. Op cd krijg je nog een bonus track ‘Caught Somewhere In Time’) waarbij vocalisten Jos en Doogie het vrouwelijk gezelschap krijgen van Eszter Anna Bauman. Kortom: indrukwekkende bewerkingen die gerust naast het origineel mogen staan en niet in je platencollectie mag ontbreken.  En voor meer info over de ‘Powerslave’ tour: http://www.maidenunited.com/tour.html
 
Line-up:
Doogie White (Vocal on 5,7 & 11)
Frank Beck (Vocals on 3 & 8)
Jeroen Voogd (Vocals on 2,4 & 9)
Jos Severens (Vocals on 6,10 & 11)
Eszter Anna Bauman (Vocals on 11)
 
Dennis Stratton, Bart Hennephof, Daan Janzing, Martijn Balsters (Guitars)
Polle van Genechten (Piano)
Leon de Engelsen (Hammond & Rhodes)
Dirk Bruinenberg, Tom Heijnen (Drums)
Eric Vloeimans (Trompet)
Joey Bruers (Bass, Piano, Guitar)
 
Marino Serdons