Darrin Bradbury is een satirische storyteller uit East  Nashville.  Humor is nooit ver weg en met wat samples legt hij nog wat meer relativering in zijn songs.  Met ‘Artvertisement’, de samentrekking is obvious, deelt hij een sneer uit aan de muziekindustrie die hem een genius vindt, jawel, maar toch geen platencontract aanbiedt want niet commercieel genoeg.  Klinkt het bekend in de oren?
Je kan zulke songs niet maken wanneer je steeds normaal, dus volgens de norm, leeft.  Darrin Bradbury leidt aan OCD (obsessive-compulsive disorder) wat van hem een potentiële zelfmoord kandidaat maakt. Therapie is dan ook een wezenlijk deel in zijn leven, net zoals muziek maken (en zelfs schilderen).
De popsongs kennen invloeden uit de punkperiode, altijd wel met een hoek af.  Voor Darrin moet het leuk blijven voor muzikant én luisteraar.  ‘ 15 Shovels’ en ook ‘Busted World’ zijn heel goede voorbeelden hiervan. Of wat te denken van het gestoorde ‘Mikey Shoulda Died’.
Kort en krachtig kan je de songs ook noemen, want alleen ‘Pizza & Drugs’ is langer dan 3 minuten.  Als bonus track krijg je nog een folk americana song, My Old Kentucky Home, gratis geserveerd.
En wie nog twijfelt, dit bericht bereikte ons enkele dagen geleden: ”Darrin’s new single “Busted World” was just included in Rolling Stone’s Best Songs of The Week. “ Releasedatum 20 augustus 2021 op Anti-Records.
 
Marino Serdons 

​Weeral een schitterend aantal songs van punkveteranen Alfie Agnew en Sean Elliott.  Séance is hun vierde in hun nauwe samenwerking als Professor And The Madman.  De naam is gebaseerd op het bizarre verhaal (boek en later verfilming) van Simon Winchester over de oorsprong  van The Oxford English Dictionary.  De band zocht de vergelijking met de universitaire studies van Alfie Agnew, de Professor.  Naar mijn bescheiden mening even crazy als Sean Elliott, The Madman.  Wat als resultaat een eclectisch album oplevert dat smeekt om meermaals beluisterd te worden in haar geheel.  Noem het gerust een conceptalbum, zelfs de hoes is ontworpen als leuk gezelschapsspel. Eclectisch, of postpunk met een hoek af, een snuif sixties en een snoef prog.  Vooral de muziek, en de rare twist erin, boeit ontegensprekelijk.  Alfie en Sean, beiden vocalist en gitarist (punkband D.I.), drenken zich in theatraliteit met een soundblock die refereert naar de sixties en seventies classic rock, en veel minder naar hun punkverleden.   Liefhebbers van XTC zullen zeker gelijkenissen aantreffen.  Die Engelse touch zit trouwens in de genen van bassist Paul Gray (The Damned, UFO) en drummer Rat Scabies (The Damned).  Zij kregen in de UK het bandje toegestuurd vanuit Californië.  Zo gaat dat tegenwoordig, verwacht dan ook niet onmiddellijk een live sessie.
De meest knotsgekke song is ‘Time Machine’ uit het brein van Agnew, hoewel het sterk gitaar gerichte ‘Two Tickets To The Afterlife’  van Elliott (die toch de mooiste gitaarsounds tovert) compositorisch niet moet onderdoen .  Ondertussen weet je dat er wat ‘scary moments’ in de lyrics schuilen, de weg van leven naar dood, een séance die de doden oproept.  Een thema dat iedereen aanspreekt wanneer je het spel speelt.  Je krijgt dan ‘Greetings From The Other Side’ (prachtige song) en verdwijnt zelf in een ‘New World’.
 Séance verschijnt op Fullertone Records, doch is pas verkrijgbaar op 13 november 2020.  Leuk is dus wel degelijk dat je een uitgebreide editie kan kopen met alle nuttige accessoires om zelf een séance te organiseren.  Wel even in pre-order zetten, anders zit het weer te bestoffen bij een collector.
 
Line-up:
Alfie Agnew (Vocals, Guitars, Keyboards, Horn, Tea Kettle)
Sean Elliott (Vocals, Guitars, Keyboards, Horns, Bamboo)
Paul Gray (Bass Guitar)
Rat Scabies (Drums and Percussion)
 
Marino Serdons 

​Debuutalbum van beloftevolle Nederlandse band houdt het midden tussen punk en rock.  Invloeden van de Pet Shop Boys en Arctic Monkeys liggen voor het rapen. Niks mis mee, want de boreling op Gentlemen Records schreeuwt het uit van levenslust en originaliteit.   Naast de verbluffende introsong ‘Praise The Shit’ hoor je nog tien andere sublieme songs.  De band wisselt even makkelijk van stijl als wij van onderbroek (komt door die shit, sorry). Snel, gevat, traag, ingetogen, krachtig, luid.  Iedere maal mooi gitaarwerk van Floris, zowel elektrisch als akoestisch (‘Conflicted’).  Om dan ondertussen nog zangtechnisch virtuoos uit de hoek te komen, moet je kwaliteiten hebben.  De band heeft ook begrepen dat contrasten de appetijt spijzen. ‘Useless Confession’ is bijlange niet nutteloos, gewoon schitterend intermezzo. Live braakt Ten Years Today zijn imaginaire ouderdom uit in een stortvloed van energie.  In het bijna melancholische ‘Question Mark’ durven ze zelfs in harmonie te zingen.  Verrassingen doorheen het hele album.  Andermaal een hoogtepunt met een psycheldelisch ‘The Boy’. Nogmaals: gewoon subliem!  Surf naar hun website en geniet van muziek en bijhorende video’s.  Ten Years Today heeft het gewoon. En weldra ook een hoop internationale fans.
 
Line-up:
Mathijs Louwsma (Drums)
Floris van Luijtelaar (Vocals, Guitars)
Simon Rory Bleeker (Bass)
 
Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. One Times, Two Times Devastated
2. Please Don’t Lie
3. Something Heavy
4. Speed Freak
5. Give It Up
6. Take It All
7. Can’t Get What You Want
8. Blue Thing
9. Hold On
10. Fall To Bits
11. Far From Here
12. Foolish
13. Second Floor
14. I Thought That You Were Foolin’
15. TV Sound
16. Falling For You
17. Augustine
18. Just Like Nancy

Platenlabel
Alive Natural Sound

Labelnummer
0175-2

Distributie
Sonic RendezVous

Promo-agent
Klanderman Promotion

Website Artiest
DM3

De Australische 58 jarige songschrijver, gitarist, zanger en producer Dom Marianis muzikale carrière start in 1981 met The Go-Starts. Hij speelde sindsdien al in een tiental bands en projecten. Met The Stems had hij het meeste succes. Maar zijn band DM3 werd meermaals uitgeroepen tot de beste live-act van Australië. DM3 bestond van 1993 tot 1999 en het trio (begonnen met vier bandleden) speelde powerpop. Ze brachten drie full cd’s uit (‘one times, two times, three red light’, ‘Road to Rome’ en ‘Rippled soul’), een EP (‘Garage sale, vol 1) en een 7-inch single (Garage sale, vol 2 – Italian style).
‘West of Everywhere’ is een compilatie cd met maar liefst 18 rock- en powerpopsongs. Jammer genoeg staan ze niet in chronologische volgorde, dan hadden we beter de muzikale evolutie beter kunnen horen en begrijpen. Het klopt dat het hier en daar wat cliché klinkt. Maar dat lijkt maar zo, want als je echt naar de songs luistert dan merk je dat er meer de ontdekken valt dan alleen maar platte rock. De songs zijn mooi in elkaar gestoken en er is altijd veel aandacht gegaan naar arrangementen en productie, vooral de stemmen zijn perfect gemixt. 
‘One times, two times devastated’ en ‘Foolish’ zijn Ramones-achtige songs, rauw en melodieus zoals het hoort. ‘Something heavy’ is dan weer meer licht zweverige jaren 70 poprock (misschien komt die sfeer door het orgeltje) De song heeft wat weg van Camel, Styx of Kansas. ‘Speed Freak’ is een mengeling van Oasis en The Faces en een vleugje Mud. ‘Give it up’ is een punky rocksong die niet zou misstaan hebben in het repertoire van Herman Brood. ‘Take it all’ is een soort indierock-kampvuurliedje dat een beetje Beatles invloeden heeft. ‘Can’t get what you want’, ‘Blue thing’, ‘Fall to bits’, ‘Second floor’, ‘Falling for you’ en ‘Augustine’ zijn (highschool) garagerock-nummers, terwijl ‘TV sound’ van The Romantics had kunnen zijn.
‘Southern rock krijgen we met ‘Far from here’, met bijzonder fraai gitaarwerk en meerstemmige vocalen. In ‘Just like Nancy’ horen we wat Who en Neil Young invloeden. Maar de absolute uitschieter is ‘I thought that you were foolin’’, een Black Crowes-achtige song met hier en daar wat Beatles invloeden.
Wie houdt van melodieuze powerpoprock met veel variatie, goed gesmede songs met aandacht voor stemmen en productie, kan niet missen met deze cd.

Line-up:

• Dom Mariani (gitaar, zang)
• Pascal Bartolone (drums)
• Toni Italiano (bas, zang)
• Ian Campbell (gitaar, zang) 1992-1995

Peter Jacobs (4)