De verovering van Vlaanderen door de Nederlandse Aafke Romeijn lijkt niet te stuiten.  Het vorige album “M” blijft nog regelmatig in de playlists opduiken.  Als schrijver/journalist/muzikant (in willekeurige volgorde) verbaasde ze in 2019 door haar roman over een mysterieus ziek meisje te laten aansluiten met een muziekalbum.  Elektropop of synthpop met knappe poëtische teksten nemen je nu mee in een realistisch verhaal over (haar) depressie.  ‘Godzilla’ is gebaseerd op haar poëziedebuut ‘Leegstand’, gedichten over haar en de stad Tilburg.  Haar manier om de demonen in het hoofd te laten verdwijnen.  Je zou het Aafke niet geven wanneer je haar ziet, hoort of beluisterd. De Nederlandstalige songs bevatten haar ervaringen en indrukken, kunstig gecomponeerd als positieve songs en lieflijk ingezongen.  Heel persoonlijke nummers die een groot publiek zullen aanspreken.  Twee singles zullen vanaf nu opduiken in de charts, opener ‘South Park’ en ‘Zelf’.  En dat zijn dan nog niet haar sterkste songs. Luister maar eens naar het dansbare ‘Piepschuim’.  Laat je meevoeren op de title track ‘Godzilla’ dat heel ingetogen start met de harde tekst  “Spaar ons niet Godzilla / Maak ons met de grond gelijk / Laat ons opnieuw beginnen” en dan als het monster zelf muzikaal losbarst.  Dat Aafke Romeijn graag experimenteert wisten we al van “M”.  Je zal zeker verrast worden met de parlando voordracht van ‘Sloop’, psychedelisch ingekleed met wat technische snufjes. En vergeet niet dat zijzelf aan de toetsen zit!!
Met het album Godzilla heeft Aafke Romeijn haarzelf overtroffen en ons aangenaam verrast. Nu uit bij Starman Records en live te bewonderen op Theater aan Zee op 1 aug. in Oostende en op 13 aug. in Leuven (Open Air).
 
Line-up:
Aafke Romeijn (Zang, Toetsen, Productie, Compositie, Teksten)
Hidde Roarde (Basgitaar)
Bram Ieven (Gitaar, Compositie van Sloop en Godzilla)
Erik Jan Grob (Strijkers)
 
Marino Serdons 

Het elektronische pop/rock duo League of Lights bestaat uit Farrah en Richard West. Hun debuut dateert uit 2011. Twee jaar geleden kwam de opvolger ‘In The In Between’ uit, en nu is nummer drie op de markt gebracht. Het is hun meest talentvolle album, en grijpt terug naar de vroege elektro pioniers uit de jaren ’80 zoals John Foxx. Het merendeel van de tracks werd geschreven tijdens de lockdown van de lente & zomer van vorig jaar. Richard zei: “we wanted it to be more piano-driven than our previous release and deliberately utilized a smaller pallet of sounds. We had just recorded the song ‘Modern Living’ [issued as a single in January] and that helped to define how our new material would sound - more open than before with less synths and more space for Farrah's voice to really lift off. It's as much about the space as it is about the notes.” en Farrah voegde daaraan toe: “it is about the past, the present and the future; about taking the best from all that you have been through, the pressures of modern life and keeping your dreams alive in dark times.” 
De single ‘Modern Living’ opent, en heeft me onmiddellijk in zijn ban. Voor de promotie ervan werd een anime videoclip gemaakt, en de track klinkt als een uiterst dansbaar tune à la Pet Shop Boys, met Farrah’s mooie stem drijvend op een strakke baslijn. ‘Twenty Twenty One’ is sfeervol, en dateert al uit 2019. Daarna volgt weerom een perfecte danstrack, nl. ‘Ghosts’, terwijl ‘I Still Remember’ stilaan opbouwt. ‘Persephone’, een godin uit de Griekse mythologie, lokt ons weer naar de dansvloer met een “eighties feeling”. Ben je een dromer, dan is ‘Dreamers’ met zijn trage, introspectieve sfeer iets voor jou. ‘With You’ rakelt het tempo weer op, waarna ‘Lines in the Sand’ volgt met een dromerige popballade. De nieuwe single is ‘The Collector’, uptempo en uiterst dansbaar. ‘North of the Sun’ is een melancholische ballade, en afsluiter ‘Echoes of a Dream’ kijkt terug op de gebeurtenissen. Alles bij mekaar een perfecte verzameling popsongs, omlijst met elektronica. Farrah heeft een mooie stem en Richard is een veelgevraagd producer en sessiemuzikant, tevens lid van de band Treshold. Dit nieuwe album straalt een goed gevoel uit, en dat is wat we nu kunnen gebruiken.

Patrick Van de Wiele 

​Dynah staat voor de solo-carrière van de Parijse Melody Linhart.  Na ettelijke samenwerkingen (met o.a. haar broer John die vooral een Engelstalig oeuvre brengt) gooit Melody het op de electro-pop toer met lyrische teksten.  Onderhavig EP’tje werpt een blik op  … “La pop est un prétexte pour parler d'amour et de sensualité” dixit Melody.  Et voilà,  zes chansons  in een popstructuur met een overtuigende start in ‘C’est moi qui choisis’.  Melody kiest voor hedendaagse geprogrammeerde sounds waarop zij toch heel diepzinnig haar standpunten verkondigt.  Als single werd het knappe ‘Page Blanche’ op het publiek losgelaten  waarin ze een tweede kans vraagt.  Vul zelf in waar het op doelt. In ‘Origami’ stelt ze “Je ne plie pas sous tes doigts” ..(-zou ik ook niet doen meisje-).  Melody Linhart is een chanteuse die weet wat ze wil en waar ze naar streeft.  In 2017 zong ze een boeiend Engelstalig album (Now or Never)  in de charts met een mix van pop, jazz en folk.  Dynah daarentegen werd een introspectieve uitlaatklep waarbij ze zeker de Franstalige clubs kan vertederen.  Verkrijgbaar bij Xango Music.
 
Line-up:
Melody Linhart (Chant)
Nicolas Gueguen (Programmation, Claviers 1-3-5)
Martin Chourrout (Programmation, Claviers, Guitare 2-4-6)
David Sultan (Basse 2-4-6)
Sébastien Levanneur (Basse 3)
 
Marino Serdons 

​Experimenteel klankentapijt dat je naar de waanzin drijft?  Arnold de Boer en Oscar Jan Hoogland dagen je uit om mee te denken in hun elektronisch experiment.  Arnold (ZEA) leent zijn stem en gitaar terwijl Oscar instaat voor de keys en synths.  Het duo laat duidelijk een creatieve inbreng blijken doch doet met Summing geen grote toegevingen.  Hun experimentele repetitieve sounds en elektronisch gefriemel hebben raakvlakken in de industrial music van de jaren ’80.  Toen echter nog enigszins melodisch, nu sterk enerverend.  Moeten we daarom het project afkraken?  Absoluut niet.   Het tweetal onderneemt enkele schuchtere pogingen om dit euvel te overbruggen met tekstuele songs (o.a. ‘Atomic Heart’,’ I Never Threw A Stone’) en eindigt mooi (doch slecht gezongen) met het ingetogen en wonderbaarlijke (met dank aan de piano)  ‘Trip The Light Fantastic’.  Potentieel dat zeker nog kan groeien mits de nodige zelfreflectie.
 
Line-up:
Zea (Guitar, Vocals)
Oscar Jan Hoogland (Piano, Synths, Electric Clavichord)
 
Marino Serdons 

Originele Nederlandstalige conceptuele muziek lijkt uitgestorven. Gelukkig is er M van Aafke Romeijn. Vorig jaar verscheen haar debuutroman Concept M. over een meisje met een mysterieuze ziekte.  Aansluitend componeerde ze een volledig muziekalbum, een blik op het verhaal. Zelf heb ik het nog niet gelezen (maar ga het zeker doen). Wanneer het zo intrigerend is als het album, laat ik het zeker weten.  Het album kreeg een klaphoesje en een 12-page booklet mee, niet met de gebruikelijke lyrics, wel met een column-achtig verhaal.  Muzikaal werkt Aafke graag met synths.  De elektro en sample sounds creëren dan ook een soort vervreemding in haar science-fiction verhaal.  Aafke is niet een klassiek geschoolde muzikante, het woord is voor haar als journaliste zeker zo belangrijk.  Op het album vind je de chartsingle ‘Ameland’ in duet met Spinvis.  En als eerbetoon aan onze eigen Limburger Stijn Meuris, coverde ze ‘Een heel klein beetje oorlog’.  Aafke is een kind van haar tijd met een gevoel voor hedendaagse elektropop en een drang om te experimenteren.
Het album M is echter nog meer.  Het is een ontdekkingsreis (je kan haar weg geografisch volgen) in een wereld van eenzaamheid, zieligheid en dood,  doch ook in die van twijfel en hoop én zelfs de voedselkeuring. Een bizarre combinatie? Zoals  het hele concept M., doch o zo persoonlijk.
 
Marino Serdons 

Ondanks haar turbulente jeugd waarbij switchen van de ene staat naar de andere haar een solitair bestaan inprentte, wist Rickie Lee Jones zich in de schijnwerpers te plaatsen: op de cover van het blad Rolling Stone, twee Grammy Awards en aanzien in de jazz-wereld.  Haar debuut stamt uit de jaren zeventig (1979 met een hit in de top 5).  Twee jaar later was het weer prijs met het album Pirates.  Joost mag weten wat haar bezielde om nu nog aan het werk te gaan met het bewerken van een tiental (legendarische) songs die zich uitstrekken van de jaren ’20 tot ’70.  Interpretaties die natuurlijk zeer goed klinken (het zou er nog aan mankeren!) en soms een jazzy toets meekrijgen.  Hoor maar eens hoe ‘Bad Company’ een hedendaagse canvas krijgt. Ze graaft onder andere in het oeuvre van Lee Hazlewood, Elton John en Steve Miller.  Ook haar ragtime klinkt aanstekelijk in ‘Nagasaki’ van Harry Warren. Doch met de bewerking van Kurt Weill’s ‘Mack The Knife’ draait die zich echter om in het graf. De jazz-interpretatie kan natuurlijk wel dienen als inspiratie voor de bewerking van ‘TheThreepenny Opera’.
De skills van Rickie Lee Jones staan niet ter discussie, maar een kick krijg je er toch niet van.
 
Marino Serdons (3)

​Yasmine Hamdan is een Libanese zangeres die sedert 1997 een iconische status heeft verworven in de elektro triphop band Soapkills.  In 2013 verscheen haar solo debuutalbum Ya Nass en vorig jaar op Crammed Discs het album Al Jamilat.  Arabische geëngageerde en persoonlijke songs verrijkt met elektronische pop en folk.  West meets nog eens East….of omgekeerd.  Blijkbaar wil men nu surfen op het moment en brengt men datzelfde album uit in remixes.  Werkten hieraan mee: het Parijse combo Acid Arab, het Duitse ensemble Brandt Brauer Frick, de Brusselaar Greg Bauchau (medewerker Crammed Discs) en nog enkele andere.  Of dit nu een meerwaarde betekent of niet kan je beter zelf beoordelen, als je al het origineel kent natuurlijk.  En dat origineel mag er gerust wezen,  en behoeft eigenlijk geen bewerkingen of toevoegingen.  Yasmine Hamdan treedt echter wereldwijd in picture en een extra album op vinyl (en digitaal) spijst de catalogus. De krant De Morgen noemde haar zelfs de Arabische Madonna. Dan toch even vermelden dat zij op 20 oktober 2018 een concert geeft in Flagey te Brussel.  Een streling voor oor en oog.
 
Marino Serdons (3)

Some people have it all!  In de jaren zestig speelde een piepjonge Alain Verdier bij de psychedelische band The Shakes (samen met Dany Lademacher).  Rustig en zelfverzekerd bouwde deze Fransman sedertdien, met omzwervingen in de filmwereld, een carrière uit als internationaal kunstfotograaf.  Toch bleef hij met een muzikaal ei zitten en kan dat nu samen met de Belgische (francofiele) Khaddija Othman kwijt in ‘Andtidote’ (=tegengif).  Als duo brachten ze onlangs hun debuutalbum ‘Emotions Singulières’ uit op het Antwerpse Starman Records. 
In de traditie van de Franse chanson me toevoeging van electro schetst Antidote een wereld van emoties.  ‘Soho66’ werd als single uitgetrokken, een bezwerend lied dat kadert in het Soho van de sixties en door de inbreng van Khaddija een Arabisch flair verspreidt.  Hiermee mikken ze duidelijk op internationale aandacht.  En terecht!  De Franse teksten ademen een grandeur van poezie uit.
Alain Verdier’s doorleefde stem, half gezongen-half spoken word, een beetje als Serge Gainsbourg, kleurt de melodieën indringend en sinsister. Als tegenpool klinkt de elegante voice van Khaddija Othman. Een dame die haar sporen verdiende eerst bij een Afrikaanse band, nadien in de hiphop, later in de electro-pop.  Haar invloed maakt van Alain Verdier’s composities een meesterwerk. 
 
Line-up:
Alain Verdier
Khaddija Othman
 
 
Marino Serdons (4)

Karl Lagerfeld, de mode-icoon, viel voor de muzikale charme (en looks) van het duo dat Vive La Fête wereldallures geeft. Ook wij vallen voor hun schitterende uiterlijk en dito muziek.
Op de ‘catwalk’ een schare electro-pop songs die je partyzin aanwakkeren.  ‘Destination Amour’ herbergt 12 songs en een monks mix bonus track.  Voldoende om een hele nacht te feesten.  Vive La Fête!
Als een op en top glamourkoppel laveren Danny Mommens en Els Pynoo doorheen de muziek-, mode- en parfumwereld met het muzikaal inkleden van o.a. fashion shows.  Danny Mommens was in een vroeger leven nog bassgitarist bij Deus, in 2009 trouwde hij met Els Pynoo uit Marke.  Noem haar geen dom blondje, zeker niet na haar doortocht in ‘De Slimste Mens’.  De knappe Els heeft een voorliefde voor de Franse taal wat zich volop uit in het oeuvre van Vive La Fête.  Met flair weet het duo dansbare elektronische ritmes en tunes te toveren met een knipoog naar de Franse chanson.  Verwacht geen uitzonderlijke hoogstandjes.  Ook de new wave invloeden zijn ‘déjà entendu’.  ‘Destination Amour’ maakt je echter wel happy, op of naast de dansvloer.  Luister maar eens naar ‘Mots Blues’ of de chanson ‘Impossible Amour’ of het opzwepende ‘Fous De Tous’ of … alle andere nummers op dit juweeltje. Als bonus track krijgt de song Destination Amour ‘Gregoriaanse’ synths als  background. Hoe monniken inspirerend kunnen werken voor de liefde.  Wie kan hier ongevoelig voor blijven?
 
 
Marino Serdons (3 ½)

Hoes suggereert  blitse huismoeder met poedel aan haar zijde.  Laat je niet misleiden.  De Canadese Kat Burns scoorde al met de folkband Forest City Lovers en stort zich nu op haar zijproject onder de naam Kashka.   Noem het gerust ‘folkpoptronica’ want de drieledigheid vind je terug op ‘Relax’. Het ‘full’ album brengt nochtans maar een halfuurtje ontspannende elektropop met thema’s als feminisme, binding en andere vrouwelijke gevoeligheden. 
Alle songs zijn ontsproten uit haar inventieve brein en rijkelijk aangevuld met string arrangementen, ‘organic and synthetic’ geluidjes uit de elektronische doos.  Door het gebruik van kleine toonladders benadert haar sound een emotionele geladenheid.  Melancholisch en nooit melig, gelukkig!
Kat Burns is een bezige bij.  Ze illustreert, werkt als voice-over en creëert wekelijks video’s.   Muziek blijft echter haar grote passie… Met het zweverige ‘Relax’ overtuigde ze vorige week nog het Londense publiek tijdens een geslaagde cd-presentatie in Richmond.  Een Europese tournee zit er voorlopig echter niet in.
 
 
Marino Serdons (3 ½ )