DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Month Of Sundays
2. Murder On Delancey
3. Standoff Love
4. Worse For Wear
5. Connection
6. Subway Song

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Distributie
Niet gemeld
 
Promo-agent
Glass Onyon
 
Website Artiest
Mark Duda

Nooit van gehoord?  Verwondert mij niet.  Velen voelen zich geroepen maar weinigen zijn uitverkoren om het tot de top te schoppen.  De States bulken van de rock ‘(’n roll) bands.  Moeilijk om boven de massa gitaarrock uit te steken.  Meer dan een verdienstelijke poging kan je deze EP niet noemen.  Zes songs, geschreven samen met lead gitarist Jimi Bones, proberen je te overtuigen…ja?...van wat?  Elke inventiviteit of emotie ontbreekt.  En wanneer muziek niet raakt…..verdwijnt het in de vergeetput, hier in de totale uitverkoop. Sorry, ‘Subway Song’ start met een originele akoestische busker sound.  Een lichtpuntje in de duisternis. Wel verdienstelijke bijdrage van Arno Hecht op sax in ‘Standoff Love’ …maar ook daarmee blaas je de verwende spotify-liefhebber niet van zijn/haar sokken.  Met enige fantasie ontdek je wat Ramones en Meat Love. En zelfs een snuifje punk.  Te veel eer voor deze New Yorkse pubband?  Oordeel zelf.
 
Line-up:

• Mark Duda (Lead and Backing Vocals, Guitars)
• Jimi K. Bones (Lead And Rythm Guitars, Backing Vocals, Percussion)
• Thommy Price (Drums)
• Kenny Aaronson (Bass)

 
 
Marino Serdons (3)

DETAIL ALBUM


Tracks:

1. White Horses
2. I Can Sing A Rainbow
3. Things I Don’t Mean
4. Well, That’s Loving You
5. We’re Off And Running
6. I Think I Like You
7. Scarlet Ribbons
8. Who’s Afraid Of The Big Bad Wolf?
9. Out  Of Sight, Out Of Mind
10. Too Many Chiefs And Not  Enough Indians
11. I Cry Alone
12. The Busker ( Jackie Lee & Christopher Gunning)
13. Will You Love Me Tomorrow (Jackie Lee and The Raindrops)
14. There Goes The Lucky One (idem)
15. Here I Go Again (idem)
16. Down Our Street (idem)
17. The Locomotion (idem)
18. The End of the World

Platenlabel
Gonzo Multimedia

Labelnummer
HST372CD

Distributie
Gonzo Distribution

Promo-agent
Glass Onyon


Website Artiest
Jackie Lee

Deze Ierse zangeres won na jaren zwoegen de lotto toen ze het kenwijsje opnam voor de tv-serie “White Horses”, een reeks over een wit paard dat door stoute zigeuners donker wordt geverfd. Dat wordt dus zoeken! Een kinderprogramma van nota bene Joegoslaafs-Duitse origine, dat door de BBC werd gedubt en derhalve ook een Engels kenwijsje kon gebruiken. De lotto bestond anno 1968 in een top 10-notering in het Verenigd Koninkrijk, maar het blijft wel een deuntje voor een lichtvoetig, klassiek programma voor kinderen – vrolijk dromende stem, trompetstootje hier, gitaarriedeltje daar Er moest natuurlijk een LP van komen en die is even lichtvoetig – met een pak covers, zoals ‘Scarlet Ribbons’, ‘I Can Sing A Rainbow’ of ‘Who’s Afraid of The Big Bad Wolf?’.
Lee’s meisjesachtige stem is geknipt voor dit soort werk, maar meer is het ook niet. Ik neem dat wie zich de reeks herinnert hier genoegen aan zal beleven.

Daarvóór had ze een reeks singles opgenomen als The Raindrops (1959-1962) en Jackie Lee & The Raindrops (1962-1964) en die productie schatten we eigenlijk hoger in. Eén originele Raindrop was niemand minder dan Vince Hill, die zich tot crooner zou ontpoppen. Een andere heette Johnny Worth, de producer-arrangeur die de groep zou verlaten om Adam Faith en consorten naar de top te schrijven met lieflijke rock en een weinig roll voor deftige meisjes uit nonnenkostscholen. Nu, Jackie en haar Raindrops swingen lekker op de tonen van enkele covers, zoals ‘The Locomotion’ of ‘Will You Love Me Tomorrow’, maar het zijn vooral de originele composities die ons konden raken, ook al knipogen ze onbeschaamd naar de trends van toen, zoals de Madison en de Hully Gully:  ‘Down Our Street (1964) of ‘Here I Go Again’ (1964) bijvoorbeeld. Volgens de hoesnota stelde Lee in hoogsteigen persoon deze plaat samen en het is dan ook jammer dat we wel heel die “White Horses”-LP, maar slechts vijf kantjes van al haar 45-toeren te horen krijgen.

Eddy Bonte (3)  
 
When the BBC decided to broadcast a dubbed version of a Yugoslavian-German children’s series titled ‘White Horses’,  Irish singer Jackie Lee was given the opportunity to record the newly-composed theme,  scoring a top ten hit in April 1968. An LP had to follow and the entire album (including  the single ‘White Horses’ / ‘Too Many Chiefs and Not Enough Indians’) is included here. This being a children’s series,  it’s all soft, nice and flowing and probably appeals to those who fondly remember the search for a white horse painted dark by naughty gypsies. It’s called nostalgia and it’s the main reason for issuing the CD as Lee herself points out in the accompanying notes. 
The remaining eight tracks are ‘favourites’ chosen by Lee herself, three being of the same lightweight category with Bacharach & David’s ‘I Cry Alone’ (1965) standing out. That leaves us with the five tracks that we really enjoyed, A’s and B’s from Lee’s previous output as The Raindrops (1959-1962) and Jackie Lee and The Raindrops (1962-1964). The band covers American hits like ‘The Locomotion’, but we prefer the originals even if they heavily reflect trends like the Madison or the Hully Gully. Tunes like ‘Down Our Street’ and ‘Here I Go Again’ remained unnoticed though, probably because they sounded too much like copies to a record-buying public that went for the American originals (before the Americans went crazy for the British covering their R&B).  By the way, the first line-up included  of The Raindrops comprised both Vince Hill and Johnny Worth (!). Now, how about re-releasing that Raindrops stuff?  

DETAIL ALBUM


Tracks:

1. One More Turn Of The Wheel
2. Good Heart
3. Glorious One
4. Through The Fire
5. Blowing Away
6. Mystery Of Being
7. Beat of The Earth
8. Beyond The Day
9. My Old Friend
10. Through The Fire (reprise)

Bonus tracks:

1. If There Was Something I Could Change?
2. Moving On

Platenlabel
Angel Air

Labelnummer
SJPCD498
 
Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
James McCarty

Na The Yardbirds, zochten Keith Relf en JimMcCarty hun toevlucht tot muziek die we ‘prog’ noemen, maar die zowel inhoudelijk als muzikaal de esoterische en spiritualistische toer opgaat. Zo werd Renaissance geboren. In dat kielzog volgde Illusion, maar tegen die tijd was Relf overleden.  Een kwarteeuw later, achtte diezelfde McCarty de tijd rijp voor een album dat zou teruggrijpen naar toen en dus doopte hij de groep maar “Renaissance Illusion”  - ook omdat een groep nog altijd de podia afschuimde onder de naam Renaissance!
McCarty had alle zelfgepende nummers klaar, maar om de tijd van toen te herscheppen deed hij een beroep op de vrienden die ook deel uitmaakten van de twee vorige groepen: zangeres Jane Relf (zuster van), toetsenman John Hawken (ooit bij The Nashville Teens) en  bassist extraordinaire Loui Cennamo (The Herd, Steamhammer). Zo kwamen negen nummers in 2001 uit als ‘Through The Fire’, een werkstuk dat amper werd opgepikt en nu met twee bonustracks van dezelfde sessie opnieuw verkrijgbaar is bij Angel Air.
Ondertussen had McCarty soloplaten gemaakt en in een gesprek met Radio 68 noemt hij ‘Through The Fire dan ook ‘half solo, half groep’.  ‘Half solo’, omdat hij alles schreef en de meeste nummers zingt, ‘half groep’ omdat hij naar eigen zeggen bij niet enkel het talent van zijn oude vrienden nodig had, maar ook hun vermogen om voor “chemistry” te zorgen. McCarty had zich ondertussen het boeddhisme eigen gemaakt en met Cennamo sfeermuziek uitgebracht onder de naam ‘Stairway’. De nieuwe plaat zou al die invloeden en ervaringen incorporeren.
Het resultaat is een werkstuk dat ik liever spiritualistisch dan prog zou noemen, ook al vanwege de spirituele boodschap van McCarty’s teksten: het onevenwicht in de wereld, het mysterie van het leven (‘Mystery Of Being’), het belang van mensen met een goed hart (‘Good Heart’) , de wijsheid van de leermeester zelf (‘Glorious One’) en kernelementen zoals karma en wedergeboorte (‘One More Turn Of the Wheel’, ‘Through the Fire’).
Muzikaal vindt de groep een mooi evenwicht tussen de sfeer die nodig is om zo’n spiritualistische plaat te creëren enerzijds en de noden van een progrockalbum anderzijds. MCarty zingt zelf de lof van Loui Cennamo en vooral van de klassiek geschoolde pianist Hawken, die een liedje met twee akkoorden tot een sfeervol lied ombouwde (‘One More Turn Of The Wheel’). ‘Good Heart’  en de twee bonussen bevatten zelfs de nodige beat. Hoeveel rockpotentieel bepaalde nummers bezitten, wordt bewezen door… The Yardbirds, die ‘Mystery Of Being’ een halve psychdraai gaven op hun album ‘Birdland”.  
 
Eddy Bonte (4,5) 

​Following the demise of The Yardbirds, Keith Relf and JimMcCarty started a new band with an entirely new sound: Renaissance. Usually called ‘prog’, I prefer to call this the onset of a spiritual and esoteric musical path, one that McCarty would continue with Illusion after Relf’s untimely death. A quarter of a century later, Jim McCarty-the-drummer had developed his song-writing skills, learnt to play guitar and keyboards, immersed himself in Buddhism, released solo records  and written ‘mood music’ of a most esoteric kind with former (band) mate Loui Cennamo as ‘Stairway’. He had another dozen of songs ready, but felt like making another album in the Renaissance / illusion vein, so he called upon three (band) mates who had been quintessential to Renaissance and Illusion: singer Jane Relf, bassist extraordinaire Loui Cennamo end classically-trained pianist John Hawken. He didn’t just need their talent, but also the closeness that would create the much-need chemistry. The band was called ‘Renaissance Illusion’ – not only to take away any doubts, but also because a band named Renaissance was still active.  
The chemistry was there. Jane Relf’s voice was only used sparsely, McCarty singing most parts. In an interview with Radio 68, McCarty gladly acknowledges the input of Cennamo and Hawken, the latter having turned the two-chord  ‘One More Turn Of The Wheel’ into a real full-bodied piece of work lasting just a little under seven minutes.
McCarty told me he started from the rhythm,  the atmosphere created by the music underlining the meaning of the Buddhism-inspired lyrics about good-hearted fellow-men (‘Good Heart), the wise master (‘Glorious One’), the mystery of life and all being (‘The Mystery Of Being’), the imbalance of our world, but also the continuity of life through karma and rebirth through cleansing (‘Through The Fire’).   Thoughts to listen to attentively considering the state the world is in.
‘Through The Fire’ is a well-balanced album of a spiritual message woven around a rhythm-based, prog-inspired musical atmosphere with a fair amount of beat to it. In case you need any proof, just listen to... The Yardbirds’ version of ‘Mystery Of Being’ on their album ‘Birdland’ 

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. While Growing My Hair
2. I Will Be Absorbed
3. The Song of McGillicuddie the Pusillanimous (Or Don't Worry James, ...)
4. Symphony n°2 (Movement 1-2-3-4)

Platenlabel
Fruits De Mer
 
Labelnummer
Zonder nummer

Distributie
Fruits De Mer
 
Website Artiest
Fruits De Mer Records

Al jaren zoek ik naar betaalbare originele vinylplaten van de obscure psychedelische band EGG.  You Tube biedt een mooi overzicht van hun oeuvre.  Bezieler en composer Mont Campbell liet de sound bepalen door het orgel van Dave Stewart (neen, niet die van de Eurithmics). Het verlies van gitarist Steve Hillage werd vergeten en de Canterbury-scene vaarde er wel bij.  De hernieuwde belangstelling voor deze muziekstroom inspireerde de Poolse instrumentalist Kris Gietkowski om een aantal composities van Egg instrumentaal te be(-werken)-spelen.  Egg’s beste songs kregen een make-over op orgel à la Bach.  Meeslepend en vol dynamiek bespeelt hij het klavier.  Het retro-gevoel dat je overvalt komt niet van de muziekstijl, wel van het orgel.  Eind jaren 60 begin 70 kreeg het orgel (en in mindere mate de piano) bij veel progressieve bands een opwaardering.  Klassieke meesters zoals Bach of Beethoven passeerden de revue op dat klankrijke instrument.  Kris interpreteert de muziek vrij en energiek, met af en toe een snuifje jazz.  Wonderbaarlijk!
Ook deze plaat is alleen op gekleurd vinyl (in eivorm) te verkrijgen.  Ondertussen vliegen de zeldzame exemplaren bij Fruits De Mer de deur uit en zijn ze al aan hun derde persing toe.  Dit ei hoor je heel  snel te (b)pakken!
 
 
Marino Serdons ​(4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hard Headed Woman
2. Real Rockin' Daddy
3. Wild Wild Lover
4. Fever
5. Tough Lover
6. Esperanza
7. That's The Breaks 
8. Voodoo Voodoo
9. What Makes You So Cold
10. Ultra Twist
11. Scorched
12. Bulldog
13. Tongue Tied
14. Watcha Do To Me
15. I Needed A Man
16. Humdinger

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
​Niet gemeld
 
Website Artiest
Shotgun Sally
Facebook

Rockabilly en Rock-‘n-Roll inspireert momenteel veel jonge muzikanten om een band in deze genres op poten te zetten. Niet altijd even succesvol, maar als het dan wel lukt, dan slaat het ook in als een bom. En inslaan doet het bij de uit het Leuvense komende Shotgun Sally. Wij zagen de band aan het werk op de ‘New Talent Stage’ tijdens Rockin’ Around Turnhout, waar ze nipt de duimen moesten leggen voor de winnaar, The Belle Rose Five. Van de podiumpresence van Katrien Van Proeyen waren wij reeds danig onder de indruk, maar met hun gelijknamig full album blaast Shotgun Sally ons compleet van onze sokken. Voor hun repertoire dook het vijftal in de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek. Wat Katrien en haar kompanen daaruit destilleerden, is zowel rhythm & blues, rock-‘n-roll, rockabilly als surf. De bazen van het RCA label kroonden destijds Janis Martin als de vrouwelijke Elvis, maar met opener, Presley’s ‘Hard Headed Woman’, komt Katrien dicht in de buurt van Janis. De band rockt erop los en misschien wat ongewoon voor een band in dit genre, maar de elektrische resonator zorgt zeker voor een extra soundboost. Het ware talent van de band komt pas goed tot uiting in Little Willie Johns ‘Fever’. Een song die ontelbare keren gecoverd werd, maar niet zoals Shotgun Sally het doet, voortgestuwd door een nerveuze rockabillyriff. Etta James’ ‘Tough Lover’ krijgt een Wanda Jackson make-over, waarna de gitaren in volle glorie Dick Dale’s surfklassieker ‘Esperanza’ onder handen nemen. Later zullen zij dat nogmaals met verve doen met ‘Bulldog’ van The Fireballs. Tijdens Lavern Bakers ‘Voodoo Voodoo’ mogen de gitaren een streepje gas terugnemen, maar met ‘What Makes You So Cold’ komen ze weer volop op het voorplan. Shotgun Sally kan diverse deelgenres aan, zelfs de psychobilly van The Cramps vormt geen enkel probleem. Geef de volumeknop maar eens een flinke ruk naar rechts tijdens ‘Ultra Twist’. Wanda Jackson is niet alleen een groot voorbeeld voor Katrien, maar tijdens ‘Tongue Tied’ kruipt ze bovendien heel knap in Jacksons huid.
Met dit album levert Shotgun Sally een goed gemaakt visitekaartje af. De buitenlandse organisatoren van rockabillyfestivals zouden best eens naar Shotgun Sally luisteren, want dit is partytime!
 
Lambert Smits (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hangin’ Around
2. What A Wonderful Life
3. Stay True Baby
4. Don’t Go Too Far
5. Living Too Fast
6. She’s Crazy For Leaving
7. I’ll Wait Forever
8. Time Of My Life
9. Work My Magic
10. Honky Tonk Hardwood Floor
11. Next In Line
12. Six Dollar Trim
13. Crazy Dreams
14. That’s It – I Quit – I’m Movin’ On

Platenlabel
Enviken Records
 
Labelnummer
EnRec174
 
Distributie
Niet Gekend
  
Website Artiest
Mike Teardrop Trio

Mike Teardrop Trio mag dan momenteel nog een nieuwe en niet zo bekende naam zijn aan het Zweedse rockabillyfirmament, het zal niet lang meer duren of Mike Teardrop (vocals en double bass), Ramus Andersson (gitaar en backing vocals) en Hendrik Ulander (drums) zullen tot de top behoren van de hedendaagse rockabillyscene. Deze eersteling heeft de band gevuld met songs die hen nauw aan het hart liggen. Het repertoire bevat nummers van o.a. Conway Twitty, Rodney Crowell, Johnny Horton, Russell Scott, Kingcats en Pat Capocci. Mike heeft een heerlijk klinkende stem en kan aardig overweg met de techniek van de slappin’ bas, terwijl Rasmus Andersson het geheel met geslaagde interventies op de zes snaren, invult. Vocaal voelen en vullen beide heren mekaar blindelings aan. De daaruit voortspruitende samenzang, weet dan ook meer dan voldoende te imponeren. Alle gecoverde nummers blijven dan ook moeiteloos overeind.
De met rockabilly en country gevulde ‘Hangin’ Around’ zal zeker deuren openen voor dit Zweedse drietal. Als ze bovendien in de toekomst met eigen materiaal op de proppen kunnen komen, zal dit de internationale erkenning zeker doen boosten.
 
 
Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Flat-Top Cat
2. Happy Go Lucky
3. It Hurts
4. She’s Long Gone
5. Sanity
6. Please Don’t Let Me Love You
7. Sosban Fach
8. Living It High
9. Train Keep A Moving
10. Sunshine Lady
11. 6 Months Gone
12. Feeling For You
13. Money Troubles

Platenlabel
ACR Records
 
Labelnummer
ACR 004
 
Distributie
Niet Gekend
  
Website Artiest
John Lewis And His Trio

De uit Wales afkomstige John Lewis is een gewaardeerd artiest in het rockabillywereldje. Een optreden van hem is steeds eentje dat bijblijft. Met zijn soulvolle stem, sprankelend gitaarwerk en goed geconstrueerde songs heeft hij dan ook alle troeven in handen om het publiek te boeien. Maar ook bij collega’s is hij een geliefd muzikant. Zo stond hij in de studio met Imelda May en Darrel Higham. Tijdens zijn optreden afgelopen Paasweekend in Turnhout stak de sympathieke John ons zijn album ‘Sanity’ in handen. Alhoewel deze schijf reeds geruime tijd op de markt is, willen wij u de review ervan toch niet onthouden. Reden hiervan is dat het album tot de betere in het genre behoort. Aftrappen doet Lewis met de ‘old school’ swingende rockabillysong ‘Flat-Top Cat’, met rockende en rollende piano, terwijl ‘It Hurts’ ons over de prairie doet turen. De reeds jaren meedraaiende Britse band The Jets werd door John ingehuurd voor de titeltrack. Het resultaat is een knap staaltje doo-wop. Een streep honkytonkpiano zorgt dan weer voor extra glans op ‘Living It High’. Piano die tevens de basis vormt voor opvolger, het over de rails denderende ‘Train Keep A Moving’, waarna ‘Sunshine Lady’ een beetje naar die andere Lewis, namelijk Jerry Lee, refereert.
Met uitzondering van Hank Williams’ ‘Please Don’t Let Me Love You’ en de Welsh traditional ‘Sosban Fach’ zijn alle songs van Johns hand. Laatstgenoemd nummer transformeerde Lewis op een fenomenale manier in een surfsong. Toegift is een niet vermelde bonustrack waar John gedurende 26 seconden de jodeltoer opgaat.
‘Sanity’ is verplichte kost voor iedere rockabillyliefhebber!
 
 
 
Lambert Smits (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Intro
2. Soul Run
3. Two Steps
4. Sweet Memories
5. More Than A Man
6. Money
7. Love Fool
8. Heavy
9. Endless Chain
10. Waiting
11. Darkness And The Dawn

Platenlabel
Record Kicks
 
Labelnummer
RKX066CD
 
Distributie
Niet Gekend
  
Website Artiest
Tanika Charles

Ze is er! De opvolgster van de veel te vroeg overleden Sharon Jones! Ze is jong, ze is mooi en heeft een knallende stem, misschien wel beter dan Jones. Maar toch zit het niet helemaal zoals het hoort, maar dat kan altijd nog komen. ‘Soul Run’ is nog maar haar debuut.
De Afro-Canadese soul en rhythm ‘n’ blues- zangeres Tanika Charles zong backingvocals bij Isis Salaam, Emmanuel Jal en Bedouin Sound. In 2008 verhuist ze van Edmonton, Alberta naar Toronto, Ontario waar ze vaker optreedt onder de naam Ms. Chawlz. In 2010 brengt ze de ep ‘What! What? What!?’ uit. Ze krijgt steeds meer media-aandacht, ook van de Canadese radio en televisie. De singles ‘Soul Run’ en ‘Two Steps’ doen het heel goed en ze wordt in juni 2016 genomineerd voor de Polaris Music Prize. Haar debuutalbum verschijnt op 20 mei van dat jaar en ze wordt begin dit jaar opnieuw genomineerd, ditmaal voor de Juno r&b/soulrecording of the year. Nu is haar debuut cd wereldwijd te verkrijgen en is het wachten op een Europese tour die ongetwijfeld steengoed zal zijn gezien haar zangtalent en haar vintage stijl die helemaal in het plaatje van Sharon Jones, Charles Bradley, Leon Bridges, Ben l’Oncle Soul, St. Paul & The Broken Bones past.
De cd opent met een zeer irritante, iets meer dan een minuut durende chaotische geluidsbrij. Een totaal overbodig reclamespotje voor Tanika. Maar dat kunnen we skippen en snel vergeten, want dan volgt het echte werk. De eerste single ‘Soul Run’ zet de toon, het is retro-soul met een vintage sound, misschien met iets teveel ‘handclaps’ en galm, maar het is een sterk nummer. De tweede single, het Daptone-achtige ‘Two Steps’ is het hoogtepunt van alle 10 songs. Het heeft een prachtige vintage sound en Tanika klinkt als een mengeling van Leon Bridges, Sharon Jones en een vleugje Amy Winehouse. Toen wist ik het zeker, ze is de nieuwe Sharon Jones. Met het swingende Sharon Jones-achtige, ‘Sweet Memories’ bevestigt ze dat!
Maar dan begint het mis te lopen. In ‘More Than A Man’ begint ze te zingen als neo-soul zangeressen Erykah Badu, Mary J Blige of Beyoncé. De productie is ‘moderner’ en het lied met een verschrikkelijk slecht einde wordt besmeurd door storende en zinloze backingvocals. Op ‘Money’ herpakt ze zich weer. De song heeft weer die typische Dap-Kings of Menahan Street Band-sound. Het is een schitterend, priemend nummer! Op ‘Love Fool’ probeert ze moderne popsoul te vermengen met een oude Motown-sound en dat lukt niet. Helemaal bergaf gaat het met ‘Heavy’ dat veel te zwaar klinkt. Het is een poging om te klinken als een voortkabbelend stukje Badu/Beyoncé. Een stuk aangenamer klinkt dan ‘Endless Chain’, al wordt de jaren 1970 sound verziekt door een Fugees-infectie.  Met ‘Waiting’ gaat het terug de goede kant op al is de drumtechniek en sound veel te modern en heeft de song geen begin, refrein, strofe en bridge. En die mooie vintage sound is nu ver te zoeken. ‘Darkness And The Dawn’ lijdt jammer genoeg nog veel meer onder deze afbraak.
Tanika, blijf asjeblieft weg van moderne productie en probeer niet als de Fugees, Beyoncé of andere Bliges en Badus te klinken. Daar ben je veel te goed voor. Ga naar Daptone Records en je bent de nieuwe Sharon Jones. Je hebt een mooie powerstem. Doe het voor de muziek, doe het voor de echte muziekliefhebbers en een klein beetje voor mij. Asjeblieft, hoor mijn smeekbede!
 
Peter Jacobs (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Knock A Hole In It
2. Bad Feeling
3. Stalking Me
4. Sea Of Love
5. Gotta Let Her Go
6. Going Down
7. Baby Your Mine
8. Juke Joint
9. Strings Attached
10. Turn Up
11. Love Don’t Live Here Anymore
12. Love Yourself
13. Little Wing 

Platenlabel
Malaco Music Group
 
Labelnummer
MCD 7551
 
Distributie
Maloco Label Group
 
Promo-Agent
Frank Roszak Promo
 
Website Artiest
Mr. Sipp

Castro Coleman aka Mr. Sipp werd geboren in McComb, Mississippi op 25 augustus 1976. De stad McComb was ook de thuisbasis voor Bo Diddley, King Solomon Hill, Omar Kent Dykes en Britney Spears. Hij komt uit een waar muzikaal nest, want zowel zijn vader als moeder waren zeer muzikaal begaafd. Ook Castro leerde op zeer jonge leeftijd gitaar spelen. Hij speelde ook in heel wat diverse gospelgroepen en leek wel een geboren entertainer. In 2015 won hij de Jackson Music Award Entertainer of the Year en een jaar eerder won hij de International Blues Challenge Winner en een Gibson Best Guitarist Award. Hij heeft met  'It's My Guitar'  uit 2013 en de release 'The Mississippi Blues Child' uit 2015 ook twee succesvolle albums op zijn conto. Nu is er dus ‘Knock A Hole In It’ dat twaalf originele nummers herbergt en een wel uitgekozen coverherwerking. En ook op dit recentste album katapulteert Mr. Sipp zijn blues sound naar de 21ste eeuw. Samen met Jeffrey Flanagan (bas), Carrol McLaughlin (piano), drummers Stanley Dixon en Murph Caicedo en The Jackson Horns omvat de rijkelijke sound naast blues ook heel wat soul, R&B en gospel getinte tunes. De titeltrack is tevens ook de openingsong. Castro zwoegt met zijn gitaar meteen op Hendrixiaanse wijze. In het daaropvolgend ‘Bad Feeling’ laat hij enorm veel ruimte voor Flanagan’s baslijnen en McLaughlin orgelarrangementen. Het nummer ‘Stalking Me’ is overgoten met humoristische lyrics, al zal de lekker dansbare groove de vrouwelijke bewonderaars aanzetten tot enige ritmische alteraties. Het tempo gaat danig omlaag voor de ballade ‘Sea Of Love’. Vanuit de bluesriffs van ‘Gotta Let Her Go’ trekken we de harde rocklijn door met ‘Going Down’. In aangename antithese staat dan weer het hartsgrondige liefdeslied ‘Baby Your Mine’. Castro’s diepe Mississippi roots komen sterk tot uiting in het nummer ‘Juke Joint’. Na dit zuidelijke accurate nummer komt hij in de blues slijper ‘Strings Attached’ zijn smeekbede onthullen. Bij het funky en dans georiënteerde ‘Turn Up’ kunnen wij hier ook niet blijven stilzitten. En bij het soul begeesterde ‘Love Don’t Live Here Anymore’ en ‘Love Yourself’ krijgen we hier echt wel goose bumps. Dat Hendrix een afgod is voor Castro bewijst hij met het eerbetoon  ‘Little Wing’. Als outro bezwijkt Mr. Sipp zich als volleerd Amerikaan aan ‘Star Spangled Banner’.
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Play Music & Dance
2. Honey Badger
3. Wounded
4. It's A Party
5. Kitty
6. So Far Away
7. Sign Of The Times
8. Dragon King
9. The Way To Heaven
10. Real Dude
11. Call On My Love
12. Workshop
13. Tigers, Horses, Kings & Queens

Platenlabel
VizzTone Label Group
 
Labelnummer
676868223556
 
Distributie
VizzTone Label Group
 
Promo-Agent
Richard Rosenblatt
 
Website Artiest
Godboogie

De Toronto gebaseerde supergroep Godboogie is een schitterend project van en rond
zanger/mondharmonicaspeler Jerome Godboo (The Phantoms), gitaristen Eric Schenkman (The Spin Dokters) en Shawn Kellerman (Lucky Peterson band) en drummer Gary Craig (Bruce Cockburn Band). Drie jaar geleden werd Jerome bekroond tot beste mondharmonicaspeler op de Internationale Blues Challenge in Memphis. Hij speelt en toert dan ook al meer dan dertig jaar onafgebroken de wereld rond. Het album ‘Play Music & Dance’ is zijn vijftiende release en herbergt dertien knappe en opwindende tracks die met speelde lyrics zijn omgeven. De niets ontziende ritmiek van de zydeco begeesterde titeltrack trekt meteen onze aandacht. Maar Jerome is rockin’ de blues in het nummer ‘Honey Badger’. De gitaarriffs brengen ons zo naar Chicago’s West Side in het nummer ‘Wounded’, het funky geënthousiasmeerde ‘It’s A Party’ en de hoogoplopende ritmiek van ‘Kitty’. Na de blues boogie ‘So Far Away’ gaat de voet even van het gaspedaal bij de emotionele ballades ‘Sign Of The Time’, ‘Call On My Love’ en ‘The Way To Heaven’. Maar laat ons daar nog even mee wachten. Of was blues muziek geen duvels knutselarij. De funky gitaarriffs van ‘Dragon King’ en ‘Real Dude’ en de zwaarbeladen basintro van ‘Workshop’ zijn een kolfje naar de hand van Jerome’s blues harp. Zijn handelsmerk! De heavy afsluiter ‘Tigers, Horses, Kings & Queens’ is dan weer met een vette knipoog naar Jimi Hendrix. Godboogie, wat een ontdekking!
 
Philip Verhaege (4½) 

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Under The Gun
2. S.T.O.N.E.D.
3. Feelin’ Freaky
4. Rainy Day
5. You Really Do Want That Woman
6. My Sweet Love
7. Gave Up On You
8. Get Offa Dat Butt
9. Kool Aid Pickly
10. Long Black Cadillac

Platenlabel
Memphis Grease Records
 
Labelnummer
MGRCD001
 
Distributie
VizzTone Label Group
 
Promo-Agent
Richard Rosenblatt
 
Website Artiest
John Németh

Als Boise, Idaho tiener werd John blootgesteld aan sounds als hiphop en heel wat rock bands. Pas toen hij het album ‘Hoodoo Man Blues’ van Buddy Guy en Junior Wells ontdekte werd John verslaafd aan de blues muziek. Hij speelde harp en zong in lokale bars en opende zo heel wat shows voor Internationale blues artiesten. Al snel volgden zijn albums ‘The Jack Of Harps’ in 2002 en ‘Come Get It’ met Junior Watson uit 2004. In datzelfde jaar verhuisde hij naar San Francisco en speelde gedurende twee jaar bij Anson Funderburgh and The Rockets. Daar zou hij de noodlijdende Sam Myers vervangen. John verdiepte zich ook in de diepe muzikaliteit van de Bay Area en absorbeerde heel wat soul en funky grooves. Nu wordt John Németh’s nieuwe album ‘Feelin’ Freaky’ uitgegeven op zijn nieuwbakken label Memphis Grease Records. Het is een mijlpaal in zijn lange muzikale carrière. De tien tracks werden geproducet door Luther Dickinson. Samen met zijn band The Blue Dreamers graaft hij diep in zijn soul bagage. Met drummer Danny Banks, Matthew Wilson (bas en gitaar) en gitarist Johnny Rhodes trok John naar de Willie Mitchell's Royal Studios in Memphis en de Zebra Ranch Studios in Mississippi. Verder vinden we ook Marc Franklin op trompet en bugel, Art Edmaiston (sax), Charles Hodges (B-3 orgel) en J. Kirkscey, B. Luscombe, J. Munson en P. Tsai op strings. John’s opvallende tenor stem past uitstekend bij zijn beoogde sound. Als volleert mondharmonicaspeler leidt hij op strakke wijze zijn band The Blue Dreamers. Het zonnige ‘Under The Gun’ mag hier de dans openen. De blazerssectie vormt vrijwel meteen een structurele basis voor de sound. De heavy gitaarriffs in de song ‘S.T.O.N.E.D.’ vormen dan ook een divergentie met de funky titeltrack. De aanporrende gitaarriffs vormen samen met John’s blues harp de leidraad doorheen de song. De soul ballade  ‘Rainy Day’ is een zoveelste hoogtepunt. Met enige reggae ritmiek is dan weer het nummer ‘You Really Do Want That Woman’ overgoten. Het akoestische ‘My Sweet Love’ staat ook in contrast met het bluesy ‘Gave Up On You’. En eindelijk komt John’s harpvirtuositeit in de spotlights in het uiterst dansbare ‘Get Offa Dat Butt’, het funky ‘I’m Funkin’ Out’ en het traag tergende ‘Kool Aid Pickle’. De drumintro in het afsluitende ‘Long Black Cadillac’ rolt de loper uit voor John’s harp arrangementen en de uiterst strakke gitaarriffs. Knap schijfje!
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. No One Wins At War
2. Never Going Back
3. Marvel Man Lover
4. Don’t Look Back
5. Danger Zone
6. Reasons To Leave
7. Soul Gypsy
8. The Fall
9. Eddy

Platenlabel
Socano records
 
Labelnummer
Socano-002
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Music Shock
 
Website Artiest
www.societeanonyme.be
www.salmonbookings.be/societeanonyme

Hun debuut ep ‘Luvsong’ verscheen al in 2009. Acht jaar lang hebben we moeten wachten op het vervolg, hun debuutalbum ‘Sociéte Anonyme’. En ik kan gelijk zeggen dat het een aangenaam, soms verrassend album is geworden. Zanger Nathan Ambach, zoon van Paul ‘Boogie Boy’ Ambach werd aangetrokken en ze werkten samen met producer Nicolas Rombouts (o.a. Dez Mona, Guido Belcanto). Negen poptunes met een soul- en funkinslag. Je hoort hier en daar grootheden als Al Green, Marvin Gaye, Stevie Wonder of zelfs Jamie Lidell en Prince doorschemeren, maar zeker niet opvallend. Nathan zingt goed, al klinkt hij soms iets te zacht, ijl of nogal dun. Er mocht hier en daar wat meer pit en power in gezeten hebben. Nathan schreef in samenwerking met Graham Paul Ward intelligente teksten en al gaan ze vaak over twijfel en onzekerheid, in al dan niet scheefgegroeide relaties, toch klinkt de muziek opgetogen en positief, misschien zelfs soms frivool.
De productie is warm, al is de basgitaar toch iets té prominent aanwezig, maar dat zal kwestie van smaak zijn. Alles klinkt net iets te braaf, te ingetogen en de spanning is vaak zoek. Nergens bespeur ik een grote opwinding, een climax of een hoogtepunt in de begeleiding. Behalve bij de blazers, die eigenlijk het album optillen naar spannende hoogtes door knappe arrangementen met inventiviteit en virtuositeit te mengen. De enorme pluim kunnen ze op de hoed van trompettist Yves Fernandez-Solino en saxofonist Marc De Maeseneer steken. Door hun schrijfkunsten en uitvoeringen – luister maar eens naar de trompet- en saxofoonsolo op ‘Soul Gypsy’ laten ze dit vrij vlakke album toch schitteren.
Erg leuk en smekend om meer, zijn de haast verdoken, minieme verwijzingen naar andere artiesten zoals de ‘fa fa fa fa…’ stemverwijzing naar Otis Redding, de Stevie Wonder-achtige blazersintro van ‘Soul Gypsy’ of de Miles Davis trompet in ‘Danger Zone’.
Dit is een vlak maar sterk debuut, dat vraagt, nee, smeekt om meer. Erg knap gedaan! Hopelijk moeten we daar niet al te lang op wachten, want ik hoor en voel de potentie van deze band.
 
Line-up:
 

• Marc De Maeseneer (saxofoons)
• Yves Fernandez-Solino (trompet)
• Yvan Van Nistelrooy (drums)
• Mathias Onzia (gitaar)
• Nathan Ambach (zang)
• Bens Bervoets (toetsen)
• Larsen Bervoets (bas)

 
 
Peter Jacobs ​(4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Pickup My Guidon
2. You’re Going To Need Somebody On Your Bond
3. WBCN
4. Wolf Cry 
5. Barretts Privateers
6. Mean Streets
7. Northern Blues
8. Cabbagetown
9. Winners Of Us All
10. Dark Genius

Platenlabel
DixieFrog
 
Labelnummer
DFGCD 8796
 
Distributie
Parsifal
 
Promo-Agent
Broere Promotion
 
Website Artiest
Watermelon Slim

Niemand in deze blues wereld heeft zo’n uitgesproken karakterkop als William P ‘Watermelon Slim’ Homans. Als Vietnam veteraan en ex- begrafenisondernemer, houtzager, truckdriver en zo veel meer heeft hij genoeg levenservaringen voor een hele rist blues songs. Zijn artiestennaam haalde hij dan weer uit de periode dat hij watermeloenen kweekte. En toch behaalde William ook een master graad aan de universiteit. Toen hij in 2003 een zware hartaanval overleefde besloot Slim om zich opnieuw op de muziek te storten. Heel wat nummers ontstonden in zijn truck en het album ‘Big Shoes To Fill’ was meteen een feit. Hij toerde de wereld rond met zijn band The Workers en kon terugvallen op heel wat succesverhalen. Nu verzamelde hij met Joanna Miller (drums/percussie), Gilles Fournier (bas), Jay Nowicki (gitaar) en Jeremy Rusu (piano, klarinet, accordeon, mandoline) de ideale soulmates rond zich in de Song Shop studio in Winnipeg. En Slim heeft nog altijd dat zalige en hese strot. De openingssong ‘Pickup My Guidon’ wordt meteen ingekleurd met vette slidegitaar en ophelderende pianoarrangementen. In het daaropvolgende ‘You’re Going To Need Somebody On Your Bound’, origineel van Rev. Blind Willie Johnson uit 1929, gaan we voor deze gelegenheid naar de Mississippi Delta. In de protest song ‘WBCN’ gaat Slim zelfs terug naar zijn Vietnam periode. Het Native geïnspireerde ‘Wolf Cry’ is een eerbetoon aan de indianenstammen. Het folky nummer ‘Barretts Privateers’ is hemels ingekleurd door The Men’s Choir en in het bluestrack ‘’Mean Street’ komt Big Dave McLean Slim wat ondersteunen met zijn mondharmonica. In ‘Northern Blues’ settelt Slim zich gezellig met zijn dobro. De song ‘Cabbagetown’ doet ons muzikaal wat weg mijmeren naar ene John Waits. En daar is uiteraard niets mis mee, integendeel. Net zoals in de ballade ‘Winners Of Us All’ waar Scott Nolan de drumsticks hanteert. Het afsluitende ‘Dark Genuis’ gaat over John Kennedy. He was a dark, dark genius… zingt Slim op wonderbaarlijke wijze. And I’ll take a heavy toll before I go!
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Electrified
2. Same Wave
3. Love Dance
4. Cosmic Radio
5. Ancient Tribe
6. Moon Shower
7. Make A Hundred
8. Luminate
9. Haunt Me
10. Sunflower Sutra
11. Sunroof Diesel Blues
12. Straight No Chaser
13. Haunt Me (Slight Return)

Platenlabel
Prehistoric Rhythm Records/Glitterhouse Records
 
Labelnummer
GRCD905
 
Distributie
PIAS
 
Promo-agent
Felix Huybrechts
 
Website Artiest
My Baby

Een combo van Nederlands/Nieuw-Zeelandse artiesten klinkt op papier erg interessant, en ‘Prehistoric Rhythm’ is dat ook. ‘Voodoo blues’ lijkt me een nieuw genre, of toch alleszins een goedbewaard geheim. Zie ook: blunk. De nummers schuren, schmieren, hypnotiseren, bezweren en intrigeren. ‘Love Dance’ is een lekkere radiohit die op uw zomerse playlist mag, maar ook ‘Electrified’ is straf: duivels donker dansbaar. ‘Haunt Me’ wordt in twee delen uitgebracht, met ‘Haunt Me (Slight Return)’ als coda. ‘Cosmic Radio’ heeft aanstekelijke ‘Aladdin’-ritmes, daar waar ‘Ancient Tribe’ (met zowaar 90’s technobeats!) lijkt het meest te vatten waar My Baby voor staat: invloeden van weleer, verwerkt tot 21ste eeuwse straffe toebak. Ge(s)laagde en mysterieuze muziek. Dat moet live serieuze vonken geven.
 
Julian De Backer (3,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. EP10
2. Beautiful Penelope
3. Summer Bones
4. Don’t Look Over Your Shoulder
5. Paris
6. I Only Have A Yes For You
7. Strange Behaviour
8. Think Of Me
9. I Am Out On A Field

Platenlabel
Starman Records

Labelnummer
SMR104

Distributie
Bertus

Promo-agent
Felix Huybrechts

Géén Website
Pascal Deweze

Het artwork van ‘Cult of Yes’ is prachtig. Niét de cover van het CD-hoesje (dat fraai doch een beetje té minimalistisch naar mijn zin is), maar de achterkant alsook het schijfje zelf. Daarop staan kriskras tientallen keren het woordje ‘yes’ als ware het sneeuwvlokjes. Subtiel in schoonheid. De stem van Deweze imponeert wanneer hij op ‘Beautiful Penelope’ de hoogte ingaat, op zoek naar antwoorden op vragen die niemand kent. De multi-instrumentalist gebruikt voorzichtige klanken, uitheemse invloeden, en ritmische gezelligheid alsof het hem geen moeite kost. Iets makkelijk doen lijken, verraadt meestal minutieuze voorbereiding. Deweze is geen prutser. ‘I Only Have A Yes For You’ neigt naar 60’s surf, en doet dat zonder ooit beschamend te worden – dat is géén evidentie in België. Afsluiter ‘I Am Out On A Field’ is een beetje ongrijpbaar en bevreemdend, zoals een goede outro of coda hoort te zijn. Hongerig naar meer. Nieuwe horizonten verkennen. Benieuwd wat Deweze volgende keer brouwt.

Julian De Backer (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. LOVING IS EASY
2. BERLIN
3. A TALE OF TWO SIXTIES
4. TURNING IN CIRCLES
5. FACT: THE CLOSED SHOP
6. IN SEARCH OF ENGLAND
7. SIP OF WINE
8. HARBOUR
9. NOVA LEPIDOPTERA
10. GIVING IT UP
11. FICTION: THE STREETS OF SAN FRANCISCO
​
Bonus Tracks:
12. BERLIN (SINGLE VERSION)
13. LOVING IS EASY (SINGLE VERSION)
14. TURNING IN CIRCLES (FIRST MIX)
15. FACT: THE CLOSED SHOP (FIRST MIX)
16. NOVA LEPIDOPTERA (AMBIENT INSTRUMENTAL MIX) 

Disc Two: “XII” (NEW STEREO MIX)
1. LOVING IS EASY
2. BERLIN
3. A TALE OF TWO SIXTIES
4. TURNING IN CIRCLES
5. FACT: THE CLOSED SHOP
6. IN SEARCH OF ENGLAND
7. SIP OF WINE
8. HARBOUR
9. NOVA LEPIDOPTERA
10. GIVING IT UP
11. FICTION: THE STREETS OF SAN FRANCISCO

Disc Three: “XII” (NEW 5.1 SURROUND MIXES & 96 KHZ / 24-BIT STEREO MIXES / 96 KHZ / 24-BIT ORIGINAL MIX)
1. LOVING IS EASY
2. BERLIN
3. A TALE OF TWO SIXTIES
4. TURNING IN CIRCLES
5. FACT: THE CLOSED SHOP
6. IN SEARCH OF ENGLAND
7. SIP OF WINE
8. HARBOUR
9. NOVA LEPIDOPTERA
10. GIVING IT UP
11. FICTION: THE STREETS OF SAN FRANCISCO

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 32563

DISTRIBUTIE
Cherry Red Records

Website Artiest
Jon Lees’ Barclay James Harvest

Barclay James Harvest Feat. Les Holroyd

Via het kwaliteitslabel Esoteric Recordings krijgen we nu ‘XII’ van deze fantastische Schotse band op ons bureel. Het origineel verscheen in 1978 en voor deze gelegenheid werd een nieuw stereogeluid en 5.1 surround sound mixes op deze release geïntroduceerd. Nog meer, de fans krijgen er nu maar liefst zeven bonus tracks bij. Helaas was dit album het laatste dat verscheen met Woolly Wolstenholme want het jaar daarop verkoos hij voor een solocarriére.
Wanneer je naar de muziek van Barclay James Harvest luistert, krijg je een goed gevoel. Het maakt niet uit naar welk liedje je luistert, ze werden allemaal zodanig gecomponeerd en opgenomen dat je er niets slecht kunt van zeggen.
Luister als bewijs van mijn woorden maar naar de prachtige ‘Loving Is Easy’, ‘In Search Of England’, maar ook ‘The Streets Of San Francisco’ en ‘Turning In Circles’ zullen u met verstomming slaan.
Enkele extra tracks op het eerste schijfje zijn de single versie van ‘Loving Is Easy’, de eerste mix van ‘Turning In Circles’ en de ambient instrumentale versie van ‘Nova Lepidoptera’. 
De tweede schijf bevat exact dezelfde songs maar nu in een nieuwe stereojasje gegoten. En als extra track krijgen we de alternatieve versie van ‘The Streets Of San Francisco’.
Dus tot zover weer een schitterende release maar dan komen we bij de dvd-schijf. Verwacht hier geen livebeelden. Het enige wat we krijgen is een soort van fotogalerie tijdens ieder nummer. Hier had ik toch net dat ietsje meer verwacht. Maar uiteraard maakt de muziek zelf alles weer goed.
Zeer knappe uitgave en mocht je nog nooit van deze band gehoord hebben, dit is de zoveelste kans om met hen kennis te kunnen maken.

Alfons Maes  (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Dig You Baby ft. Amanda Fish
2. Masquerade
3. Roll the Dice
4. Face it Down
5. Sometimes Being Alone Feels Right
6. That’s How it All Goes
7. Jump in the Water
8. Black Magic Woman
9. On Your Mic, Get Set, Sing
10. Here’s to Me Giving Up

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
CD Baby
 
Promo-Agent
Frank Roszak Promo
 
Website Artiest
Hector Anchondo

Hector Anchondo zag het eerste levenslicht in Omaha, Nebraska. Sinds zijn vroege tienerjaren was hij reed een behendige gitarist. Het debuutalbum ‘Rookies Of The Year’ met zijn band Anchondo werd vrijgegeven rond de eeuwwisseling. Niet veel later registreerden ze ook de akoestische release ‘Somewhere In Middel America’. Na een EP en de albums ‘North Of The Border’ uit 2206 en ‘Kings Of Nowhere’ van dik twee jaar later, besloot Hector om het solopad te wagen. Hij tekende een lucratief contract bij het label Red Birds Records en vervolgde zijn weg met de EP ‘Kickin’ Up Dust’ en het album ‘Young Guns’ in 2014. Na een succesvolle solo carrière vormde Hector opnieuw een band rond zich. Vorig jaar werd de Hector Anchondo Band finalist op de IBC’s in Memphis. Onlangs verdiepten Hector Anchondo (guitar & vocals), Khayman Winfield (drums & vocals), Justin Shexlton (harmonica & vocals), bassist Josh Lund en percussionist Matt Russo samen met de hoornssectie van Eric Stark & Kenny Glover zich in de Awestuck Studios. Daar registreerde de band negen originele songs en een fijn uitgekiende coverversie van Peter Green. De swingende blues harp van Shexlton mag de dans openen. Hector krijgt hier meteen vocale ondersteuning van Amanda Fish. En net zoals in de openingssong is Justin’s blues harp ook nadrukkelijk aanwezig in de blues shuffle ‘Masquerade’. Na wat hondengeblaf komt de titeltrack ons met zijn hypnotiserende gitaarriffs overdonderen. Op de aanstekelijke ritmiek van de rocksong ‘Face It Down’ is het ook voor ons plots moeilijk stilzitten. Tijd voor een eerste pakkende ballade moet Hector gedacht hebben met ‘Sometimes Being Alone Feels Right’. Maar van de blues shuffle ‘That’s How It All Goes’ gaan we gezwind naar het moderne en opgewekte ‘Jump In The Water’ en de Peter Green’s ‘Black Magic Woman’. Na een overbodige gitaarintro verweeft Hector enkele Latin geritmeerde toetsen aan deze wereldhit. De ballade ‘On Your Mic, Get Set, Sing’ zal ons inziens ook heel wat dansvloeren bevolken. En blijf met je danspartner of wederhelft nog even aan boord want ook het afsluitende ‘Here’s To Me Ginving Up’ is alweer een blues slijper van formaat.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. What That Woman Does to Me
2. Northern Boogie Blues
3. With You
4. It's A Shame
5. That Woman
6. Love Turns To Pain
7. Funky Ten
8. Tomorrow Is Another Day
9. Rough Night At The Office

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Amazon
 
Promo-Agent
Sarah French Publicity
 
 
Website Artiest
Tim Bastmeyer

De Canadese rockster Tim Bastmeyer had nu eens het lumineuze idee om een All Stars Band rond zich te verzamelen in de studio in Uxbridge, Ontario. Normaal trekt hij de wereld rond met zijn rockband, maar met Julian Fauth (piano), James Thomson (bas), Paul Reddick (harmonica) en slide gitarist Sean Pinchin (slide gitaar) vond Tim de ideale soulmates om zijn vierde studio soloalbum in te blikken. Op dit titelloze album prijken liefst negen originele tracks die sterk variëren van standaard blues songs als ‘What That Woman Does With Me’ en ‘Love Turns To Pain’, over het country gevoelige ‘Northern Boogie Blues’, het Delta blues begeesterde ‘With You’, het folky ‘It’s A Shame’ en het instrumentale funky chapiter ‘Funky Ten’. De instrumentatie loop vlotjes in elkaar en nergens vinden we een vervelend of vermaledijde tegenvaller. De klassieke blues sound wordt hier geïnterpreteerd in een modern jasje. Knap!
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Under The Influence
2. Why Can't I Be True?
3. No Use in Crying (live)
4. 26 Banks (live)
5. Stay A Little Longer
6. Lost love (live)
7. Why Didn't You Know? (live)
8. I Ain't Feeling As Good As I Look (live)
9. Love, What Have You Done?
10. Lock The Door Mama (live)
11. You Don't Know Me and I Wish You Would

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
CD Baby
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
The Mojo Stars

In 2006 riepen vocalist Randy Clarck en Mark Rankin (gitaar) de band The Mojo Stars in het leven. Drie jaar later produceerden ze hun debuutplaat ‘Devil’s Advocate’. Maar de band was helaas geen lang leven beschoren. In 2010 was een split onontkoombaar, maar amper drie jaar later werd er met bassist Loren Etkin, Kenny Boychuck (keyboard) en saxofonist Tom Gould een nieuwe injectie gegeven aan het project en de band. Voor het nieuwe album ‘Under The Influence’ registreerde de band naast zes studio nummers, nu ook vijf live tracks in het Columbia Theatre in New Westminster. De titeltrack heeft de eer om het album te openen. De synthesizer intro wordt al snel ingevolgd door enkele knappe gitaarsolo’s. Van het swingende en West Coast begeesterde ‘Why Can’t I Be True’ gaat het vlot naar de ballade ‘No Use In Crying’ en de sterke ritmiek van ’26 Banks’. De track ‘Stay A Little longer’ claimt zich meteen ook heel wat radio airplay aan en neemt ons gezwind mee naar de country propriëteiten van ‘Lost Love’ en de ballade ‘Why Didn’t You Know?’. De rocksong ‘I Ain’t Feeling As Good As I Look’ met zijn swingende saxofoon arrangementen is slechts de voorloper van het jazzy ‘Love, What Have You Done’. Maar Gould is terug met zijn sax voor het swingende ‘Lock The Door Mama’ en het afsluitende 'You Don't Know Me And I Wish You Would'.
The Mojo Stars zijn de perfecte partyband voor je festival of club concert!
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Blood From A Stone
2. Go All In
3. Can't Believe It
4. I Just See You
5. Leaving These Days
6. Hell And High Water
7. If It Was Easy
8. Play Date
9. Kinda Sad
10. Love and Insanity
11. While The Getting Out

Platenlabel
Busted Flat Records
 
Labelnummer
95
 
Distributie
F>A>B Distribution
 
Promo-Agent
Sarah French Promo
 
Website Artiest
Mike Biggar

De meermaals bekroonde Canadese singer-songwriter Mike Biggar staat bekend om zijn intense en kolkende live performance. Na zijn debuutplaat ‘The Season’ uit 2011 en het succesvolle ‘Feels Like Now’ (2013) is de release ‘Go All In’ het derde album voor Mike Bigger. Zowel sonisch als inhoudelijk besteedt hij hier een bijzondere aandacht aan zijn jeugdige roots in de gospelmuziek en zijn culturele invloeden uit de oostkust. Dit alles resulteert in elf originele nummers waar hij net genoeg variatie in verweeft. Het album opent met het akoestische ‘Blood From A Stone’. Deze bluesy chapiter plaveit de weg voor het R&B en Memphis begeesterde ‘Go All In’  en het folky ‘Can’t Believe It’ met zijn hypnotiserende banjo intro. Het nummer neemt een riedel en groeit langzaam uit tot een heuse rocksong. Zijn muzikale intimiteit geschetst Mike in de ballades ‘I Just See You’, het geïnfluenceerde countryachtige ‘Leaving These Days’ en ‘Kinda Sad’. Het nummer ‘Hell And High Water’ kan met zijn rocktunes zomaar een heuse radio hit worden. De blazerssectie is terug voor het R&B geënthousiasmeerde ‘If It Was Easy’. Mike haalt nog eens alles uit de kast in de rocksong ‘Play Date’, de blues trage ‘Love And Insanity’, featuring Charlie A’Court en het opwindende sluitstuk ‘While The Getting Out’. Knap!
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Brand New Thang
2. Crazy For My Baby
3. Let The Four Winds Blow
4. The World’s Still In A Tangle
5. Shot Of Rhythm And Blues
6. Should’ve Seen It Coming
7. Travelin’ Mood
8. Make You Love Me Baby
9. Repo Man
10. Way Back Home
11. Should’ve Seen It Coming Explicit (Bonus Track)
12. Repo Man Explicit (Bonus Track)

Platenlabel
Connor Ray Music
 
Labelnummer
CRM17-001
 
Distributie
NG Distribution
 
Promo-Agent
Marc Pucci Promo
 
Website Artiest
Steve Krase

Blues harmonica ace Steve Krase kondigt zijn nieuwe album aan op het label Connor Ray Music. Labelgenoten Trudy Lynn, Mark May en Bob Lanza zijn ook hier van de partij. Steve speelde zelf ook mee op drie succesvolle albums van Trudy Lynn. Hij was ook semifinalist op IBC’s 2017 in Memphis. De release ‘Should’ve Seen It Coming’ is de vierde release op het label en is de opvolger van het favorabele album ‘Buckle Up’ uit 2014. Steve komt oorspronkelijk uit Brooklyn, New York en speelde tien jaar bij Lightfoot’s ‘Essential Band’. Hij was ook present op drie Lightfoot albums. Naast heel wat originele nummers koos Steve voor enkele opmerkelijke covers. Zo is er van Willie Dixon de song ‘Crazy For My Baby’, hetNew Orleans begeesterde ‘Let The Four Winds Blow’ is origineel Fats Domino en het jazzy ‘Troubles, Troubles’, was ooit van de hand van Clarence Frogman. In deze laatste song staat de wisselwerkingen tussen Steve’s harp en Randy Wall’s piano centraal. De meerderheid van de nummers werd live ingeblikt over twee nachten in de Red Shack, in Houston. Steve kruid zijn originele nummers met een vleugje humor, en dat is best te bemerken in het swingende ‘Brand New Thang’ en de ballade The World’s Still In A Tangle’. In de Texas twang van ‘Shot Of Rhythm And Blues’ komen Lanza’ gitaarriffs in de spotlights. Het West Coast swingende chapiter ‘Travelin’ Mood’ en het Chicago geënthousiasmeerde ‘Make You Love Me Baby’ zijn gepersonaliseerde tunes. Het aanwakkerende ‘Repo Man’ is met zijn sax arrangementen van Alisha Patillo een aanporrende song. De afsluitende instrumentale track ‘Way Back Home’ groeit langzaam uit tot een existente apotheose. Steve Krase is een ware mondharmonica virtuoos! 
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Get Ready
2. Nancy
3. Forever Fool
4. I'm Back
5. Pretty Please
6. Treat Me Kind
7. Running
8. Promises, Promises
9. Save Me From Another Day
10. Marianne (20,000 Acres of Moonlight)
11. Father's Son
12. Situate Yourself
13. Fragile 

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Labelnummer
HAM 008
 
Distributie
Niet Gemeld
 
Promo-Agent
Sarah French Promo
 
Website Artiest
The Harpoonist & The Axe Murderer

Het Vancouver, British Columbia gebaseerde duo The Harpoonist & The Axe Murderer zijn het synoniem voor Shawn Halle (vocals, harmonica) en Matthew Rogers (gitaar, bas en synthesizer) . Ze ontmoetten elkaar toevallig tijdens een jingle opnamesessie in 2006. Voorafgaande aan dit project werkte Hall voor CityTv. Rogers kwam hoofdzakelijk aan de kost als filmcomponist.
Ze ontdekten een onderlinge affiniteit in diverse muziekgenres, maar vooral folk en blues trokken hun speciale aandacht. Met het debuutalbum ‘The Blues Can Kill’ uit 2007 kwamen ze meteen in de spotlights. Nu is er dus het langverwachte nieuwe album ‘Apocalipstick’. Uiteraard verzamelde het duo ook heel wat gast musici rond zich in de Afterlife Studios en Neighbourhood Studios. De sound klinkt zo onvoorwaardelijk rijkelijk. De opener ‘Get Ready’ met zijn synthesizer intro groeit meteen uit tot een aanwakkerende en dansbare compositie. En dat is niet anders met het considerabele ‘Nancy’. De alternatieve blues rocker ‘Forever Fools’ komt met zijn overvloedige backingvocals en knappe gitaarriffs zorgen voor leuke interludiums. De overweldigende gitaarintro van ‘I’m Back’ doet ons heimelijk wat denken aan Chris Isaak. Tot een spectrum van toets instrumentatie en Hall’s harpvaardigheden ons komt overdonderen. En dat kunstje doet Hall over in het high speed geperformde ‘Pretty Please’. En die staat dan weer in aangename antithese  met de akoestische ballade ‘Treat Me Kind’, het country gevoelige ‘Running’ en het zuiders klinkende en lekker mee bekkende ‘Promises, Promises’. De song ‘Save Me From Another Day’ staat alweer bol van de kruidige instrumentatie en heeft zelfs een gospel beïnvloede background.  Het nummer ‘Father’s Son’ is misschien wel de meest bluesy song, maar dan moet de veel te korte New Orleans song ‘Situate Yourself’ ons nog komen verblijden. Net zoals het afsluitende ‘Fragile’ dat alweer is ingekleurd met heel wat backingvocals, harp en echo twing gitaartunes.
 
Philip Verhaege (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Good Rockin’ Tonight
2. Too Late
3. I’m Gonna Keep What I’ve Got
4. Gold Tailed Bird
5. Sugar Ray
6. Sloppy Drunk
7. Times Getting Tougher Than Tough
8. How Sweet It Is (To Be Loved You)
9. It’s Too Late Brother
10. Honey Bee
11. What’s The Matter With The Mill
12. Wonderfull Time

Platenlabel
Sweet Records
 
Labelnummer
SRCD-008
 
Distributie
Sweet Records  
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Quique Gomez
 

De in Madrid geboren en getogen vocalist/mondharmonica virtuoos Quique Gomez is voor ons allang geen onbekende meer. We leerde Quique kennen via onze ‘long time buddy’ Luca Giordano. Sindsdien onderhouden we regelmatig contact. En daar zijn we hier uitermate blij mee. Of wat dacht je? Senoir Gomez speelt bluesharp sinds zijn18de. Twee jaar later werd zijn eerste band Juan Bourban, Juan Scoth & Juan Beer opgericht. Tien jaar later trok hij dan voor het eerst naar Chicago en speelde er met enkele van de grootste exponenten van de hedendaagse blues scéne. Zo stond hij er op het podium met John Primer, Eddie C. Campbell, Jimmy Burns, Bob Stroger, Tail Dragger, Kenny Blues Boss Wayne en Rockin’ Johnny Burgin. Met zijn Italiaanse soulmate Luca Giordano heeft met ‘Dead Mama Blues’ uit 2009 en ‘Studio Sessions’ uit 2012 twee pareltjes afgeleverd. Twee jaar later werd ‘Bahia Times’ opgenomen met zijn Braziliaanse vriend Netto Rockefeller. En ook zijn project met de band Cats Bizcos is meer dan een vermelding waard. Als aanvulling op zijn leven naast het podium geeft Quique harplessen sinds 2013 aan de Harmonica ‘School Blues Madrid’ (Madrid Blues School) en is hij sinds 2009 directeur van de Blues Intensieve Cursus in Bejar, Spanje. Nu is er dus zijn nieuwste project ‘Dealin’ With The Blues’ dat werd geregistreerd in Madrileense Funkameba Studios met producer Joaquim Rodríguez . De nummers werden dan wel gemasterd door Kid Anderson in zijn Greaseland Studio in Californië. Samen met zijn vijf koppige band van gitaristen Pablo Sanpa en Curro Serrano, Héctor Rojo (bas), Guillaume Destarac (drums) en pianist Javier Del Castillo neemt Quique ons mee op een etude blues reis doorheen Chicago. Quique opent enigszins verrassend met ‘Good Rockin’ Tonight’ van Roy Brown uit 1947. ‘Come down and bring on your rockin’ shoes’ zingt Quique met een zeer goede tongval in deze onvervalste rocksong. Op naar de Windy City voor ‘Too Late’. Origineel werd het nummer bij elkaar gepend door Willie Dixon, maar het werd voor het eerst geregistreerd door Little Walter and His Jukes. De aanporrende gitaarriffs komen alweer recht in Quique’s harpvaardigheden. Nog zo nummer dat op het lijf van Gomez is gegoten is ‘I’m Gonna Keep What I’ve Got’, van Slim Harpo. De hypnotiserende gitaargroove dito gitaarriffs komen in antithese met de ballade ‘Gold Tailed Bird’, van James ‘Jay Arthur’ Lane aka Jimmy Rodgers. Bij Babs Gonzales haalde Gomez de swingende instrumentale jazzy begeesterde  ‘Sugar Ray’. Op naar Chicago voor het herwerkte ‘Sloppy Drunk’ van Lucille Bogan, origineel uit 1930 en het fijne ‘Times Getting Tougher Than Tough’ van Jimmy Witherspoon. Marvin Gaye woonde een hele tijd in Oostende aan onze Belgische kust. Op zijn appartement -op de dijk- schreef hij ook zijn wereldhit ‘Sexual Healing’. Maar Quique koos voor ‘How Sweet It Is (To Loved You) uit 1965. De aanwakkerende gitaarriffs en Gomez genoeglijke stem maken een echte blues song van deze soul hit. Bij Al Duncan haalde hij zowaar het hypnotiserende ‘It’s To Late Brother’ en de blues ballade ‘Honey Bee’ is dan ook onvoorwaardelijk toevertrouwd aan Muddy Waters. Het nummer ‘What’s The Matter With The Mill’ is alweer in een nieuw swingend jasje gesaust. De percipiërende gitaarriffs komen in de spotlight en zijn een drijvende kracht voor Quique’s harp arrangementen. En dat is niet anders in het afsluitende ‘Wonderful Time’ last night… van John Lee Williamson. En een ‘wonderful time’ hebben we ook gehad met deze release. Replay please!
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Cry For Me Baby
2. I Can't Please You
3. Kay Marie
4. I Can't Stop Baby
5. Down Home Girl
6. How Long Can This Go On
7. Big Mama
8. I'm Gonna Move To Another Country
9. Can't Sit Down
10. Cryin' Won't Help You
11. Goodbye Baby
12. Brewster Avenue Bump

Platenlabel
Delta Groove Music. Inc.
 
Labelnummer
DGPCD176
 
Distributie
Delta Groove Music. Inc.
 
Promo-Agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
Monster Mike Welch
 

Het duo Mike Welch en Ledbetter stonden samen op het Petrillo Music Shell podium tijdens de Otis Rush Tribute revue op het Chicago Blues Fest.2016. Daar speelde ze samen, met een stellaire band, het nummer ‘Right Place, Right Time’ van Otis Rush, origineel uit 1976. Niet toevallig de titel van dit schitterende album. Mike Ledbetter is vaak ‘on the road’ met Nick Moss en is een klassiek geschoolde vocalist. Welch was op 11-jarige leeftijd een wonderkind op gitaar. Mike speelde toen al met Ronnie Earl, Luther ‘Guitar Jr.’ Johnson, Matt Murphy en Johnny Copeland. Twee jaar later opende hij in de Cambridge’ House Of Blues voor Junior Wells, Joe Walsh en acteur Dan Aykroyd, die hem de bijnaam Monster Mike gaf. Hij veroverde dan ook al snel heel wat blues harten met zijn debuutplaat ‘These Blues Are mine’ uit 1996 op het label Tone-Cool Records. Samen met Anthony Geraci (piano), Ronnie James Weber (bas) en Marty Richards vonden ze met -wijlen Candye Cane- gitarist Laura Chavez en Doug James (bariton en tenor sax), Sax Gordan (tenor sax) de ideale soulmates. De West Side blues van ‘Cry For Me Bay’ is meteen een opwindende opener. Geraci komt hier meteen in het vaarwater van Welch overweldigende gitaarriffs. Deze briljante muzikale dialogen zullen de basis vormen voor het gehele album. Ledbetter zet zijn stem onder de meeste nummers , en dat die kan zingen wisten wij hier uiteraard al langer dan vandaag.  Net zoals in het vintage geluid van nummers als ‘I Can’t Please You’ en ‘Kay Marie’ waar Laura een groot aandeel heeft met haar gitaar. De song
‘I Can’t Stop Baby’ is origineel van Willie Dixon. Hier haalt Ledbetter werkelijk alles uit zijn stemtimbre. De diepe groove van ‘Down Home Girls’ brengt ons naar de boogiewoogie track ‘How Long Can This Go On’ en de semi-blues standaard ‘Big Mama’, die is ingekleurd met oppermachtige gitaarsolo’s. Met I’m Gonna Move To Another Country’ komt een eerste ballade voorbij. Hudson Whittaker’s ‘Cryin’ Won’t Help’ en Elmore James’ ‘Goodbye Baby’ zijn twee knappe coverherwerkingen. Om het album te beëindigen met de blues slijper ‘Brewster Avenue Bump’. Van bij het lezen van de bezettingen wisten wij het eigenlijk al. Dit is de absolute top!
 
Philip Verhaege (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fantasy
2. Quiero Saber
3. Things Will Change
4. I Wonder Why
5. Spell on You
6. Que Siga La Rumba (Dance Mix)
7. Oyelo (Dance Mix)
8. Fantasy (Instrumental)
9. I Wonder Why (Instrumental)

Platenlabel
GMG Music

Labelnummer
GMG 5823

Distributie
Niet Gekend

Promoagent
Tom Estey

Website Artiest
3D Rhythm of Life

​In 1999 richtten drummer Michael Tate en gitarist Chris Amelar in New York, de band 3D op, met de bedoeling diverse, dynamische en dansbare muziek te maken (dart zijn overigens de 3 D’s). Ze brengen een mengeling van Latin, tropische sounds (zoals salsa en samba) en soul, en hebben al opgetreden met Kid Creole and the Coconuts, Jennifer Lopez, West Indian Day Carnival, NJ Mass Choir, Herman Olivera, Cab Calloway, Ray Vega, Harry Belafonte, Oscar Hernandez, Chaka Khan, Michael Urbaniack, Phil Keaggy enz. Daarnaast hebben ze opgenomen voor Celine Dion, Whitney Houston en Sony Records. Deze nieuwe cd is een Latin eerbetoon aan supergroep Earth, Wind & Fire, samen met originele Afro-Caribbische sounds. De titeltrack is een swingende Latincover van E, W &F’s superhit ‘Fantasy’, gezongen door Chris Alfinez. De single werd enkele dagen voor het overlijden van Maurice White (de bezieler van E,W & F) gelanceerd. Daarna volgt de opgewekte salsa van ‘Quiero Saber’ en het politiek geïnspireerde ‘Things Will Change’, gezongen door Bonny Bonaparte. ‘I Wonder Why’ blijft aanstekelijk werken, waarna Bonny terugkeert voor het op reggae geïnspireerde ‘I Wonder Why’. Vervolgens sleuren ‘Que Siga La Rumba (Dance Mix)’ en ‘Oyelo (Dance Mix)’ gezongen door Herman Olivera, je mee op de dansvloer, echte zomerhits. De instrumentale versie van de titeltrack vertoont akoestische gitaar, en de instrumentale versie van ‘I Wonder Why’ sluit af. Een zeer leuke cd, waarvan ik genoten, en uitstekend om te draaien bij zonnige temperaturen! 

Patrick Van de Wiele (4½)