​De Grammy Award winnende Henry St.Claire ‘Taj Mahal’ Fredericks, speelde als kleine jongen reeds meerder instrumenten en kreeg de basis van de blues van zijn buurman. In een meer dan 50-jarige carrière, heeft Mahal inmiddels tientallen studio albums op zijn palmares én het schitterende project TajMo met de al even legendarische Keb ‘Mo. Hij werd in 1942 in Harlem geboren uit muzikale ouders. Zijn vader was een jazzpianist met Caribische roots die samenwerkte met Buddy Johnson, de peetvader van Taj. Zijn moeder was een gospelzanglerares uit South Carolina. Taj begon te werken met Ry Cooder in de LA-band The Rising Sons in het midden van de jaren ‘60. Zijn eerste twee soloalbums op het label Columbia Records,  ‘Taj Mahal’ (1967) en ‘The Natch’l Blues’ uit 1968 zijn twee van de meest invloedrijke bluesalbums aller tijden. Maar Taj is nooit iemand die je zomaar in een hoekje kan plaatsen. Hij heeft meer stijlen en rootsmuziek opgenomen dan welke andere artiest ook. Die releases bevatten muziek uit het Caribisch gebied, Hawaï, Afrika en India, maar ook gospel, rock, vroege R&B, soundtracks en dit in elke vorm van akoestische over elektrische blues. Hij offreert de zoektocht van een musicoloog naar elk project. Met ‘Savoy’ slaat Taj alweer een nieuwe richting in op zijn muzikale reis. Hij verkent een verzameling van blues getint klassiek materiaal met zijn goede vriend en veelgeprezen platenproducer John Simon. Taj (vocals, mondharmonica) werd in de 25th Street Recording studio bijgestaan door een ritmesectie bestaande uit Danny Caron (gitaar),  Ruth Davies (bas), John Simon (piano) en drummer Leon Joyce, Jr. met achtergrondzang van Carla Holbrook, Leesa Humphrey en Charlotte McKinnon. In de inleiding van het eerste nummer ‘Stompin' at The Savoy’ vertelt Taj Mahal over zijn ouders die elkaar voor het eerst ontmoetten in de beroemde Savoy Ballroom in Harlem tijdens de eerste run van Ella Fitzgerald met de Chick Webb Band in 1938. ‘Stompin’ at The Savoy’ was een hit voor Chick Webb in 1934. Dit album is een liefdevolle terugkeer naar de klanken van het swingjazz-bigband-tijdperk. Met gastvocalen van Maria Muldaur op ‘Baby It's Cold Outside’ en de strijkersarrangementen van Evan Price op twee nummers. Het album omvat veertien standaards gecomponeerd door onder meer Duke Ellington, Louis Jordan, George Gershwin en Louis Armstrong. Allen tot leven gebracht door de unieke stem en karakter van Taj Mahal.
 
Philip Verhaege 

​De Amerikaanse Jimmy Rushing gooide hoge ogen in de periode dat bigbands enorm populair waren. Hij mag zeker tot de grootste blues- en swingjazzzangers van zijn tijd gerekend worden. Alhoewel hij muzikale ouders had, zijn moeder was zangeres en zijn vader was trompettist, was het zijn oom die hem aanspoorde om piano te spelen en blues te zingen. Zijn grootste bekendheid verkreeg hij als vocalist bij Count Basie. Van diens band maakte hij deel uit van 1935 tot 1948. Daarna stopte hij enkele jaren, maar vanaf 1950 was hij weer vaak te horen als gastzanger bij diverse orkesten, waaronder die van Duke Ellington en Benny Goodman. De meeste aandacht op deze verzamelaar gaat dan ook uit naar de opnames die Rushing met het orkest van Count Basie maakte. Hiervan krijg je 20 tracks, die aangevuld worden met telkens 2 nummers die hij opnam met het orkest van Johnny Otis en dat van Jimmy Mundy.
Naast Rushing’s sterke muzikale persoonlijkheid, is dit album tevens een ode aan de tijd dat bigbands in de ballrooms voor de nodige ontspanning zorgden.
 
Lambert Smits 

Op 22 februari 2019 won Dennis Van Aarssen ‘The Voice of Holland’. Nu is zijn debuutalbum op de markt gekomen. Dennis werd geboren in Dordrecht, maar groeide op in Spijk. Als kind droomde hij er al van om artiest te worden, en het album ‘Swing When You’re Winning’ van Robbie Williams deed hem overhellen naar die swingmuziek. Gedurende zijn schooltijd zat hij in een band, en nam hij zanglessen. Toen hij op de Rockacademie in Tilburg niet toegelaten werd, koos hij voor een opleiding van Communicatie - International Event, Music & Entertainment Studies. Na een geflopte deelname aan ‘Toppers Gezocht’, schreef hij zich in voor ‘The Voice of Holland’, wat hij met gemak won. Dennis heeft Frank Sinatra en Michael Bublé als grote voorbeelden, en dat is op zijn debuut goed te horen. Hij vangt aan met ‘That’s Life’, uiteraard een cover van Sintra, dat zijn levensmotto geworden is. Dennis wordt begeleid door BOSCO Big Band, en brengt tal van songs, waar hijzelf aan meeschreef. Daarnaast koos hij voor een jazzy cover van Boz Scaggs’ ‘Lido Shuffle’, en van Panic at the Disco’s ‘High Hopes’. De titeltrack is een licht swingende ballade, en op het merendeel laat Dennis zijn aangename, tedere stem horen. “It ain’t got that thing, if it ain’t got that swing” is hier dus van toepassing, en Dennis weet zich heel goed van zijn taak te kwijten. Hier wil ik meer van horen!

Patrick Van de Wiele 

Singer-songwriter John Cee Stannard zit al meer dan vijf decenia in het muziekjargon. Hij had eigenlijk altijd al het voorrecht om met getalenteerde muzikanten te werken. John was jarenlang lid van de folkband Tudor Lodge. Anno 2019 is John Cee Stannard nog steeds razend populair. Twee jaar geleden was hij succesvol met de release ‘To The River’, en dat was dan weer een waardige opvolger voor het album ‘Stone Cold Sober’. Nu is er dus ‘Moving On’, een plaat die eigenlijk in grote lijnen een vervolgverhaal in op ‘Doob’ uit 2013. Maar ‘Moving On’ concentreert zich meer op het bigbandgeluid, al worden toch ook wel de akoestische country blues stijlen bewerkstelligd in nummers als ‘Evening Sun’ en ‘You Took Me By Surprise’. De track ‘Something That You Do To Me’ is dan weer een weloverwogen poging om een ​​nummer in Jimmy Reed stijl te componeren. Twee nummers zijn ook speciaal bij elkaar geschreven voor dit album en die gaan over Reading, John's geboortestad. Het swingende openingsnummer ‘Cemetery Junction’ verwijst naar een plak ten oosten van de stad. De song is ingekleurd met John’s knappe gitaarriffs en een indrukwekkende hoornssectie. ‘Seventeen’, is dan weer een eerbetoon aan de bus route # 17, die 100 jaar geleden begon als een tramdienst. De covers op het album zijn ‘Tougher Than Tough’, origineel van Jimmy Witherspoon en Julia Titus’ ‘Someone Is Knocking’. De jazz- en blues combinaties komen ook tot uiting in ‘Do Right To Me’. Liefst zeventien gastmuzikanten hebben hun medewerking verleent aan dit album. Zijn vrienden gitarist Mike Bake en Howard Birchmore op mondharmonica, begeleiden John ook tijdens zijn live performance. John Cee Stannard zijn Blues Horizon, zijn uiteraard ook van de partij. Not bad at all..!
 
Philip Verhaege (4 ½)

​Alhoewel zanger Tom Culver uit L.A. reeds de aandacht trok met albums rond songs uit Hollywood en die van Johnny Mercer, richt hij nu zijn pijlen op één van de meest vereerde figuren binnen jazz, en dat is Duke Ellington. Het is ondertussen al zijn vijfde album, en Tom, die al decennia achter de microfoon staat, gebruikt daarbij sofisticatie, humor, zachtheid en charme. Hij ging samen met producer Mark Winkler, en wordt o.a. begeleid door pianisten Rich Eames en Josh Nelson en gitarist Larry Koonse. De opener is ook gekend als ‘C Jam Blues’, waarna ‘I Let a Song Go out of My Heart’ smooth overkomt. ‘Do Nothin’ till You Hear from Me’ ken ik via Quincy Jones, en ‘Just Squeeze Me’ wordt een bossa nova. ‘Mood Indigo’ klinkt relaxed, en voor afsluiter ‘Caravan’ deed Tom een beroep op producer Winkler om dit met hem als duet te brengen. Indien u een boontje heeft voor swing, aarzel dan niet. Tom’s stem doet wat denken aan Tony Bennett, en dat is een compliment!

Patrick Van de Wiele (3½)