​Bywater Call, geboren uit liefde voor de zuidelijke soul, blues en rootsmuziek. Dat lezen we op de officiële site van de band Bywater Call uit het Canadese Toronto. Zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes vonden twee jaar geleden hun soulmates in drummer Bruce McCarthy, bassist Mike Meusel en keyboard wizard Alan Zemaitis. Vorig jaar werd een blazerssectie toegevoegd met trompettist Stephen Dyte  en Julian Nalli op tenorsaxofoon. In een wel zeer korte tijdspanne heeft de band een heuse fanbase opgebouwd. Ze wonnen de talentenjacht van de Toronto Blues Society en speelde zich in de kijker op het IBC in Memphis, TN. Na hun titelloze debuutplaat werd nu ‘Remain’ op het label Gypsy Soul Records uitgebracht. De songs bevatten prominent Parnell's rauwe, soulvolle zang en Barnes' emotioneel slingerende slide-gitaar. Dit alles werd geproducet door Renan Yildizdogan in de Jukasa Studio in de buurt van Hamilton, met vervolgsessies in de RHC Studio in Toronto. Bywater Call is gecompleteerd door drummer Bruce McCarthy, bassist Mike Meusel, Alan Zemaitis op keyboards, Stephen Dyte op trompet en Julian Nalli op tenorsax. De soulballade ‘Remain’ werd als titel gekozen, zowel vanwege de track, maar ook vanwege onze manier van omgaan met de pandemie. Gewapend met een akoestische gitaar en de wens om te groeien als schrijvers en muzikanten, is ook ‘Falls Away’ een knaller. De ballade ‘Locked’ kan worden omschreven als een pandemische liefdeslied, net zoals ook de bluesrocker ‘Falls Away’ muzikale hoogtepunten zijn. In nummers als ‘That Bind’ en ‘Left Behind’ kunnen luisteraars de liefde van de band voor Southern swamp aanvoelen. Maar ook het funky ‘Sea We Swim’, de rockjam ‘Go Alone’ en het soul begeesterde ‘Let Me Be Wrong’ is een moment suprême. Bywater Call staat met ‘Remain’ definitief tussen de grote spelers.
 
Philip Verhaege

Bluesman Dave Keller uit Vermont kiest bewust voor het historisch en cultureel zwarte genre. Hij werd bekend door zijn bijdrage in 2010 als zanger op gitarist Ronnie Earl’s album. Dave groeide op in Massasuchetts, en pakte zijn eerste gitaar pas op zestienjarige leeftijd vast. Vier jaar later ging hij bij een band zingen, en tot zijn mentors mag hij deep soul zanger Mighty Sam McClain, soul gitarist Robert Ward, akoestische blues master Paul Rishell, en soul/blues man Johnny Rawls rekenen. Na de moord door een politieagent op George Floyd kreeg Dave het idee om een album te wijden aan de rassendiscriminatie. Trouwens de opbrengst ervan gaat naar groepen die zich inzetten oor raciale gerechtigheid en gelijkheid. Hij wendde zich tot zijn muzikale vrienden, en zo ontstond dit ‘Duets’ album. Openingstrack ‘One More Tear’ doet me dadelijk denken aan de southern soul van Stax, en wordt mede gezongen door Annika Chambers. Carly Harvey staat dan weer naast Dave achter de micro voor ‘That Thing We Do’. ‘You Get What You Give’ is een duet met Annie Mack, maar zes andere vocalisten zitten in het achtergrondkoortje, waaronder Johnny Rawls. De verzen van de ballade ‘The Evil That Men Do’ worden afwisselend door Dave, Trudy Lynn, Annika Chambers, Annie Mack en Johnny Rawls ingezongen, en gaan uiteraard over het concept. Daarna volgt het bluesachtige ‘Scratchin’ At Your Door’ met vocalen van Joe Louis Walker, waarna Trudy Lynn terugkeert voor ‘Your Kind of Love’. En gospel is nooit veraf, getuige daarvan is ‘God Is Love / Love Is Everything’ samen met Dawn Tyler Watson. Op de soulballade ‘The Spark’ zingt Dave alleen met enkel pianobegeleiding. Chad Hollister daagt vervolgens op voor het akoestische ‘Make It To Tomorrow’, gevolgd door een echt soul/bluesnummer, nl. ‘Land Of The Lonely’, een duet met Johnny Rawls. Gospel komt terug onder de vorm van ‘Precious Lord, Take My Hand’ met Brother Bob White, en Katie Henry zingt de trage blues ‘The Kiss I Want’ in. Afsluiter ‘I’m Gonna Let it Shine’ is een akoestische song waarop Toussaint St. Negritude de tekst voordraagt. Dave Keller heeft voor mooie soul & blues songs gezorgd, plus geslaagde collaboraties, en daarom verdient dit concept album onze waardering! 

Patrick Van de Wiele 

We worden dagelijks om de oren geslagen met (bijna altijd) negatieve berichten over de Corona pandemie, maar in bepaalde opzichten heeft die ook een positief resultaat opgeleverd. Neem nu deze nieuwe cd van de Canadese band Samantha Martin & Delta Sugar. Het is de opvolger tot hun voor een Juno Award genomineerde ‘Run to Me’ uit 2018. Samantha schreef of schreef mee aan 11 van de 12 tracks op het nieuwe album. Haar debuut ‘Fade’ was een EP uit 2004, maar 4 jaar later volgde het full album ‘Back Home’. In 2012 besliste ze dan om deze op gospel en soul gebaseerde band op te richten. Hun debuut ‘Send the Nightingale’ stamt dan weer uit 2015, waarbij Samantha zich opwerpt als leadzangeres, songwriter, en centraal punt binnen de groep. Toch is ze vooral bekend in blues middens, alhoewel in haar sound de verschillende genres van het zuiden van de USA samen komen, zoals soul, gospel en blues. En dat hoor je duidelijk van bij de opener ‘Love Is All Around’, met een doorleefde soulstem en een blazerssectie die doet denken aan Stax. Daarna volgt de eerste single, ‘Don’t Have to Be’ en die is meer uptempo, waarbij het orgel op de achtergrond doet denken aan Booker T. ‘Meet Me in the Morning’ is de enige cover, eentje van Bob Dylan, maar dan in een souljasje gegoten. ‘Loving You Is Easy’ is een mid-tempo song, waarop Samantha ook weer krachtig uithaalt, gevolgd door de soulballades ‘One Heartbreak’ en ‘I’ve Got a Feeling’, waarmee ik haar zou plaatsen naast Mavis Staples en Candi Staton. Het door de “Wall of Sound” geïnspireerde ‘Sacrifice’ is de volgende track, waarna ‘So I Always Know’ me doet teruggrijpen naar Otis Redding. Dat geldt tevens voor het opgepepte ‘Pass Me By’, dat doet herinneren aan de “girl groups” uit de sixties. Op ‘Better to Have Never’ schuurt haar stem ietwat, terwijl ‘All that I Am’ eerder in de stijl van The Emotions uit de seventies klinkt. Maar afsluiter ‘Who Do You’ is ook weer zo’n onvervalste soulklassieker. Deze southern soul is voor mij een echte ontdekking van een sound waarvan ik dacht dat die uitgestorven was. Live moet dit een festijn zijn! Ten zeerste aanbevolen!

Patrick Van de Wiele 

​“..songs that will make people tap their feet and sing along, too!..”  verzekert frontman singer-songwriter John Blangero.  De Texaan spiegelt zich aan Leon Russell en Joe Cocker.  Als debuut kan Delta Tales wel tellen: southern rock met een vleug soul en blues.  Heel matuur allemaal.  Funky piano, stevig gitaarwerk, een knappe ritmesectie en een hemels soulkoor op de achtergrond.  Daarover de scherp afgelijnde zang van John himself.  ‘The Snake’ is dan ook de perfecte parel die over de hele lijn kwaliteit oproept.  Rijkelijk gelaagde composities met mooie wendingen  laten je niet onbewogen.  Ook schuwt hij de countryrock ballad niet (‘Down The Delta Road’), een love song viool incluis.  Het is misschien wat wennen aan John’s stemtimbre, dat zeker pro’s en contra’s zal oproepen.  ‘Love Turns Grey’ blaast een funky lijn.  Zijn songs overstijgen duidelijk de gebruikelijke mainstream americana sound.  En wetende dat John Blangero uit het progrock/glam milieu komt met de band Harlequin!  Zijn interesse voor soul voert terug naar de kinderjaren toen hij op 5-jarige leeftijd piano leerde spelen en langzaam opgroeide met klassiek, gospel en rock. Delta Tales moest ooit gemaakt worden.  Met Sun King Rising rijst de ster alvast aan de Amerikaanse hemel. Release van dit swingend album op het PeacockSunrise label.
 
Marino Serdons

​Zoals de titel van dit album reeds aangeeft, verzamelt deze dubbel-cd maar liefst 60 soulsongs uit de zuidelijke staten van de Verenigde Staten. Southern Soul onderscheidt zich van de Motownsoul door het tragere ritme, maar is desalniettemin niet minder bruisend. Rhythm & blues vormt ook hier de basis. Een basis die aangevuld wordt met de krachtige gospel uit de zuidelijke staten. Het genre stond in zijn kinderschoenen vanaf de helft van de jaren ’50. Ray Charles’ ‘A Fool For You’, waarmee ook deze dubbelaar van start gaat, werd reeds opgenomen in 1955. Het hoogtepunt bereikte het genre in de jaren ’60, om rond het midden van de zeventiger jaren, door opkomst van de disco, langzaam uit te doven. Southern Soul bracht zeker een aantal hits tevoorschijn. Naast de reeds eerder genoemde Ray Charles, genoten ook o.a. Ruth Brown, Sam and Dave, The Womack Brothers, Solomon Burke, Irma Thomas, Carla Thomas, Johnny Adams, Sam Cooke, William Bell en vooral Otis Redding wereldwijd bekendheid. Deze artiesten tref je dan ook aan op deze verzamelaar. Maar misschien nog interessanter zijn zij die enkel lokaal succes wisten te boeken. Nummers die trouwens evenwaardig zijn aan die songs die wel wisten te scoren. Dat Southern Soul tevens een inspiratiebron was voor latere artiesten is een feit. Wil je weten waar Mink DeVille de mosterd haalde voor zijn ‘You Better Move On’, luister dan maar eens naar het origineel van Arthur Alexander. Hij nam het nummer reeds op in 1961.
Het Jasmine label plaatst met deze compilatie de geboorte en vroege ontwikkeling van de Southern Soul mooi in de spots. Zeker een aanrader voor liefhebbers van prachtige soulballades.
 
Lambert Smits

De Amerikaanse zangeres en gitariste Betty Fox bezit een uitgebreide achtergrond in gospel en een levenslange passie voor soulmuziek. Van de festivals in het zuiden van de VS werd ze in 2015 vertegenwoordigster van de Suncoast Blues Society, een International Blues Challenge Finaliste, en tweemaal winnares van de Creative Loafing’s Best of the Bay. Op vierjarige leeftijd begon haar carrière in de kerk, en pas 20 jaar kwam haar debuut ‘Too Far Gone’ uit. Samen met Josh Nelms (elektrische gitaar), Barry Williams (bas), Chris Peet (drums), Spooner Oldham (Wurlitzer elektrische piano), Clayton Ivey (orgel & grand piano), Brad Guin (sax), Ken Watters (trompet), en achtergrondzangeressen Cindy Walker, Marie Lewey en Betty Fox presenteert ze ons dit derde studioalbum, waarop 14 songs staan. Het is opgenomen in de befaamde FAME Recording studio in Muscle Shoals, Alabama, en de tracks zijn een mengeling van Southern soul, blues, gospel en funk. De uptempo openingstrack ‘Green Light’ laat een geluid horen van soul en Southern rock, dat me wat doet denken aan Joss Stone. ‘Winter’s Cold’ is een toffe, krachtige soulballade, met weeral die verbintenis met Joss Stone, gevolgd door het evenwaardige ‘Marie’. ‘Sweet Memories’ doet me dan weer denken aan Al Green, waarna de opzwepende titeltrack volgt. Met ‘Let Go or Be Dragged’ begeeft Betty zich op het terrein van Etta James en Mavis Staples. En als je eens wil emotioneel worden, luister dan naar het gevoelige ‘Runnin’ Back to You’. ‘Feels so Good’ is daarna weer een uptempo soulsong, en ‘Sweet Goodnight’ is een autobiografische track, met hulp van haar stiefmoeder, toen haar vader overleed, die het haar op je huid doet rechtkomen. ‘Magnificent Hallucination’ volgt daarop, en in ‘Shattered Dreams & Broken Toes’ stort ze weerom haar hart uit. Jazzy blues is aan de orde op de swinger ‘Rising Strong’, en ‘Fireflies’ bevat hints van Americana. Met het gospelnummer ‘‘Til the Storm Passes By’ neemt ze afscheid. Het lijdt geen twijfel dat Betty Fox soul in haar lijf heeft, en dat hier meer dan goed laat horen. Nu nog wat soulfood!

Patrick Van de Wiele