Als bassist maakte Chickenbone Slim, het alter ego van Larry Teves, deel uit van verschillende bands uit de San Diego regio, zoals The Mississippi Mudsharks, The Boogiemen, Jinxking. Tevens stond hij als bassist achter Tomcat Courtney. In 2010 speelde hij zijn eerste noten op de gitaar en kreeg hij van John Flynn, die hij kende van The Boogiemen en Jinxking, de naam Chickenbone opgeplakt. Twee jaren nadien startte hij zijn band The Biscuits, zodat hij zijn territorium kon uitbreiden naar festivals en clubs. In 2015 nam hij zijn debuutalbum ‘Gone’ op dat nu een vervolg krijgt met ‘The Big Beat’. Voor de opnames trok hij naar de Greaseland studio van Kid Andersen. Een studio die al zo vaak bewezen heeft kwaliteit hoog in het vaandel te dragen. En ook ‘The Big Beat’ is een kwalitatief hoogstaande productie. Als kompanen engageerde Slim, harmonicaspeler Jon Atkinson, drummer Marty Dodson, bassist Scot Smart en natuurlijk de ‘Kid’. In onvervalste West Coast stijl opent Chickenbone met de titeltrack. Hij spant echter niet alleen bluespijlen op zijn boog. ‘Hemi Dodge’ is een heerlijke countrysong, waarin het harmonicageluid op clean wordt gezet. Het akoestische ‘Vodka And Vicodin’ verkent wat schuchter de Americana en tijdens ‘Long Legged Sweet Thing’ komt de rauwe, door mondharmonica opgepepte blues aan bod. Het ruim 6 minuten durend ‘Me And Johnny Lee’ is dan weer een slowblues in zijn meest klassieke vorm.
Wat ‘The Big Beat’ vooral laat horen is, dat naast de diverse bluesstijlen, Chickenbone Slim ook een kei is in het vertolken van country. Zeer aangenaam album!
 
Lambert Smits (5)

Wie zon, zee, strand en metershoge golven wil associëren met een muziekgenre zal ongetwijfeld al vlug bij surf terecht komen. Immers geen enkele andere muziekvorm kan zo goed ‘the good time feeling’ weergeven die de jongeren beleven wanneer zij met hun surfplanken de golven trotseren. Dit instrumentale genre beleefde zijn hoogdagen begin jaren ’60 en was eigenlijk een antwoord op de ingewikkelde producties zoals deze van o.a. Phil Spector. Een naam die onlosmakelijk met het genre verbonden is deze van Dick Dale. Later zou de surf, in een ietwat aangepaste vorm nog opduiken in het werk van The Beach Boys. Het genre is echter niet dood en overal in de wereld zijn er nog wel bands te vinden die surfmuziek maken. Vaak zijn die opnames moeilijk te vinden, tenzij ze op een compilatie terecht komen. En zo een compilatie is deze ‘Gnarly Wave, vol. 2’. Een compilatie die zeker de moeite waard is. Afgetrapt wordt er door de Spaanse Los Surfer Compadres. ‘Eyes On The Market’ begint met een gesproken fragment uit een Spaanse film, waarna de Compadres een klassieke gitaarsurfsong tevoorschijn toveren.  Rollende drums mogen daarna Dylan McGuire’s ‘Hang 11’ inluiden. Met de surfsound kan je vele kanten op. Dat laten The Spy Tones horen op het trage ‘Somewhere In Siberia’, waarbij de intro aan een James Bond film doet denken. Terug naar de authentieke surfroots gaan TarantinosNYC tijdens ‘Shindig’. Een cool gitaartje dat het gezelschap krijgt van een orgeltje laat het nummer de hoogste golven trotseren. Dat er toch surfbands zijn die Phil Spector naar de kroon steken, ontdek je via ‘Blue Fonda’ van Tsunami Of Sound. Een bandnaam trouwens waarbij de vlag de lading compleet dekt. Benieuwd hoe ‘Apache’ van The Shadows anno 2017 hoort te klinken? Luister maar eens naar de ruimtelijke versie van Avante Gar. Ronduit geweldig!
‘Gnarly Wave, Vol. 2’ zal door liefhebbers van de surfsound met open armen worden ontvangen. Ondergetekende is er één van!
 
 
Lambert Smits (5)

Zoals vele bands startten deze hard repeterende Amerikanen in 2013 met een debuutalbum vol met covers.  In 2016 verscheen dan hun geëvolueerde tweede, Rest In Chaos, met eigen originele rocksongs.  Vorige maand brachten ze dan onderhavig live-album met een resem southern en blues rock nummers.  Toegegeven, de heren, ja weer allemaal ruige heerschappen, weten hoe een instrument te bespelen. Live zijn ze op hun best (maar voorlopig nog geen Europese tour) en weten het publiek wel op te jutten.  De songs werden lang uitgesponnen (soms té) en hebben een complexere structuur dan pure blues. De band maakt er een feestje van (met wat geleuter, improvistatie en gefrek), en de altijd trotse Amerikaan pruimt dat. Met wat slide , mondharmonica, een goeie klassieke gitaarsolo, een niet altijd originele riff maar inventief slagwerk, moet je vaststellen dat het steengoede en gerenommeerde muzikanten zijn. (De beste gitaristen komen toch uit Noord-Amerika, niet?)  Speciale vermelding ook voor keyboardist Chad Staehly, klassieke bleus akkoorden (‘Stomp And Holler’) roepen de sfeer van de jaren zeventig op.  Vocalist en oprichter Todd Snider legt een grote gevoeligheid in zijn stembanden, waardoor de ballads je bij de keel kunnen grijpen (‘Roman Candles’ en zeker ‘Ascending To Madness’).  Prachtige southern rock met invloeden van The Allman Brothers, Peter Frampton en alle klassiekers (‘School Day’). Top!
 
Line-up:
Todd Snider (Lead Vocals)
Dave Schools (Bass)
Duane Trucks (Drums)
Chad Staehly (Keyboard)
Jesse Aycock (Lap/Steel Guitar)
Daniel Sproul (Guitar)
 
 
Marino Serdons (4)

Drie jaar geleden verscheen de cd ‘Electric Monkey Sessions’ van de Nederlandse band New Cool Collective. Volgend jaar viert die band haar 25 jarig jubileum, en ik prees ze ongeveer een maand geleden nog de hemel in na hun samenwerking met Matt Reily van Matt Bianco (op www.smoothjazz.eu). Met hun mix van jazz, dance, Latin, salsa, afrobeat en boogaloo klinken ze steeds funky, energiek en dansbaar. Als pioniers op de Nederlandse jazzscene toerden ze al door de Benelux, de UK, Duitsland, Afrika, Canada, Rusland en Azië. Naast optredens in clubs, traden ze op festivals zoals Roskilde (Denemarken), Sziget (Hongarije), Fuji Rock (Japan), Lowlands (Nederland), Camden Mix Festival (UK) en het Aberdeen Alternative Festival (UK). De band bestaat uit: saxofonist Benjamin Herman, gitarist Rory Ronde, drummer Joost Kroon, percussionisten Frank van Dok en Jos de Haas, pianist Willem Friede, bassist Leslie Lopez en trompettist David Rockefeller. Het nieuwe album ‘Electric Monkey Sessions 2’ komt pas uit op 24 november, maar nu al is de eerste single ‘Machu Picchu’ uit, en die laat een rauwe, analoge sound horen. De opnames gebeurden immers in de meest pure vorm, allemaal tegelijk in de studio, en analoog zoals vroeger. Dat deed hen terugdenken aan de succesvolle ‘Electric Monkey Sessions’ uit 2014. Het resultaat mag er best wezen. Eigenwijze psychedelische cumbia vibe zet je aan tot dansen, zoals opener ‘La Rana’. Daarna volgt de Latin beat van ‘Skint’, dan voorheen al live te horen was. Ska en Calypso vloeien ineen op ‘Skalypso’, waarna de mooie ballade ‘Villechaize’ me doet terugdenken aan de dwerg uit ‘Fantasy Island’. Dan is het tijd voor uptempo Latin met ‘Max’, gevolgd door de single en meestamper ‘Machu Picchu’. ‘Kaspa’ werd vernoemd naar geluidstechnicus Kasper, die voor de effecten en spacey geluiden zorgde. Na het beluisteren van de Afro-Peruaanse muziek van Oscar Aviles ontstond het idee voor ‘Limakwa’. Maar dan verkies ik toch ‘Acapulco Gold’, dat me ietwat aan James Bond doet denken. En afsluiter ‘ar Ping Talk’ is gebaseerd op de band Talking Heads. NCC toert dit najaar uitgebreid doorheen Nederland. Wanneer krijgen we ze in België te zien? Alleszins een zeer leuke cd, die ik kan aanbevelen!

Patrick Van de Wiele (4)

​De Afro-Amerikaanse gitarist Tim Bowman kan moeiteloos smooth jazz, gospel, soul en blues vermengen. Zijn muzikale carrière duurt dan ook bijna 30 jaar, en toch is het mijn eerste kennismaking met hem. Geboren in Detroit, speelde hij al gauw in de kerk, woonde het College of Creative Studies bij, en fungeerde als muziekdirecteur voor gospelgroep The Winans. In 1987 ging hij solo, en zijn debuut ‘Love, Joy, Peace’ kwam er in 1996. Met de song ‘Summer Groove’ behaalde hij in 2004 de top. Drie jaar later maakte hij deel uit van de “Guitars and Saxes Tour” samen met wijlen Jeff Golub, Gerald Albright en Kirk Whalum. Nu is hij al aan zijn zevende album toe. De eerste single ‘City Lights’ opent de cd, een mooie “feel good” song, in een productie van Darren Rahn, die ook synthesizer speelt. Daarna is ‘All I Need Is love’ een ballade, die gezongen wordt door Stokley. De titeltrack brengt je weer bij dat good gevoel, en ‘Hello’ is een interludium. Voor ‘Tan Hermosa (So Beautiful)’ koos Tim voor de akoestische gitaar, en op het speelse ‘Amazing Grace Party’ hoor je Jonathan DuBose Jr. op gitaar en Tim Bowman Jr. zingen. Die song gaat naadloos over in de spiritual ‘Wade in the Water’. ‘Detroit Funk’ brengt net wat de titel zegt, vette funk, samen met de nieuw opgerichte band TMC, die bestaat uit Bowman, voorheen Pleasure gitarist Marlon McClain, en Cordell Walton, muziekdirecteur voor Charlie Wilson. Angela Johnson zingt daarna “unplugged” ‘de love song My Heart To You’. ‘Boss’ is een mooie mid-tempo track, waarna Tim weer de akoestische gitaar bovenhaalt voor de ballade ‘Love Forever More’. ‘Madrid’ is een kort Spaanachtig interludium, gevolgd door ‘Travelin’ Road’. Op ‘You Are’, een cover van een song van Charles Wilson, hoor je saxman Elan Trotman. ‘Seaside Drive’ is een zeer mooi ontspannen track, die je een rit in een cabrio naast de zee belooft. En met ‘Goodbye’ neemt hij rustig afscheid. Een zeer interessante ontdekking, die de moeite waard is! Ten zeerste aanbevolen!

Patrick Van de Wiele (4½)

Bijna vier decennia is het geleden dat de Blues Brothers film een groot commercieel succes was. John Belushi en Dan Ackroyd verwierven naam en faam met hun personages en brachten de bluesmuziek opnieuw in de belangstelling. Wie herinnert er zich niet het winkelcentrum dat in diggelen werd gereden door ‘Joliet’ Jake Blues en zijn broer Elwood. Sterren als John Lee Hooker, Ray Charles, Aretha Franklin, James Brown en zoveel meer beroemdheden verleenden maar al te graag hun muzikale medewerking aan deze productie. The Blues Brothers waren oorspronkelijke een band die de blues speelde tijdens het reizen en zo wat fun maakte. De filosofie bleef intact en Steve ‘The Colonel’ Cropper zocht heel wat bondgenoten voor deze veertien onovertroffen originele en covertracks. De bluesy opener ‘Baby What You Want Me To Do’ is zo’n bekijvende en typische Blues Brothers song. Net zoals het funky ‘Cherry Street’ van Delbert McClinton en de aanwakkerende gitaarriffs dito blazerssectie in ‘On a Saturday Night’. Het nummer ‘Itch and Scratch’ is een Eddie Floyd’s compositie in de lijn van James Brown’s soulsound. Het zwoele ‘Don’t Go No Further’, origineel van Willie Dixon en het moderne ‘You Left The Water Running’ staan in deugddoende divergentie met het funky ‘Don’t Forget About James Brown’ en een opwindende versie van Brown’s ‘Sex Machine’. Het New Orleans vintage ‘Your Feet’s Too Big’, ‘21st Century Baby’, het funky ‘Blues In My Feet’ en het Dr. John en piano begeesterde ‘Qualified’ brengen ons naar de swingende old school blues song ‘I Got My Mojo Working’. Het big band gevoel verlaat ons voor de afsluitende gospel en soul geïnfluenceerde titeltrack. Het album ‘The Last Shade Of Blue Before Black’ werd geproduceerd en geëffectueerd door Lou Marini, Steve Cropper en The Original Blues Brothers Band in de IWII Studios in Hoboken, NJ.
 
The Original Blues Brothers Band are: Steve “The Colonel” Cropper (guitar), John “Smokin’ John” Tropea (guitar), Eric “The Red” Udel (bass), Lee “Funkytime” Finkelstein (drums), Leon “The Lion” Pendarvis (organ), Rusty “Cloudmeister” Cloud (clavinet, Wurlitzer, piano and organ), Steve “Catfish” Howard  (trumpet), Larry “Trombonious” Farrell (trombone), Lou “Blue Lou” Marini (saxophones), Bobby “Sweet Soul” Harden (vocals), Tommy “Pipes” McDonnell  (vocals and harmonica) and Rob “The Honeydripper” Paparozzi (vocals and harmonica)
 
Special guests are Eddie Floyd, Joe Louis Walker, Paul Shaffer, Dr. John, Matt “Guitar” Murphy and Joe Morton
 
Philip Verhaege (5)

Progrockers hier volgt een special message:  de release op 29/09/2017 van verloren gewaande opnames door een band met de naam Cathédrale.  Bassist Jon Camp (ex-Renaissance) zocht in 1988 leden voor een nieuwe band.  Toetsenist John Young (ex-Asia, Greenslade, Scorpions) voelde zich geroepen en het klikte wonderwel.  Snel nog Brett Wilde voor gitaarpartijen, Tony Bodene voor slagwerk opgetrommeld en de repitities gingen van start met warm-ups in universiteiten en clubs.  Een succesformule…een platencontract kon niet uitblijven.  Financieel liep het echter niet van een leien dakje en de plaat werd nooit uitgebracht.  Ook de inbreng van een nieuwe vocalist Mark Goddard-Parker bracht geen soelaas.  Het instorten van de kathedraal stond in de sterren geschreven.
Nu 30 jaren later vond Angel Air Records het tijd om dit mysterieuze album uit het stof op te diepen.
De band maakte indertijd haar naam waar: songs à la Asia zo sterk en machtig als een kathedraal.  Luister maar naar opener ‘One By One’ of ‘The Price’ dat een symbiose is van de vroegere Yes en Renaissance-bands.  Mooie keyboard intermezzo’s en sterke baspartijen, overgoten met een sausje van samenzang.  Later zou Jon Camp toegeven dat zijn zangpartijen niet zo mooi waren en dit de reden was om een echte zanger als Mark Goddard binnen te halen.  Songs 8 t.e.m. 12 worden dan ook door Mark ingezongen. Jammer genoeg verzanden juist die songs in eentonigheid. Toch blijft dit een mooie ontdekking voor elke progrock liefhebber.
 
 
Line-up:
Jon Camp (Bass, Acoustic Guitar, Moog Taurus, Vocals)
John Young (Keyboards, Vocals)
Brett Wilde (Electric and Acoustic Guitars, Backing Vocals)
Tony Bodene (Drums, Percussion, Backing Vocals)
Mark Goddard-Parker (Vocals)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

​Nog uit LA, Californië stamt singer-songwriter Pi Jacobs, die volgens haar eigen zeggen “Americana bluesy rock” brengt. Ze groeide op in San Francisco, luisterde naar haar moeders soul en rockcollectie, zong tijdens haar schooltijd, pakte gitaar en bas beet, en schreef als teenager al songs. Pi spendeerde twee jaar in New York, vooraleer ze zich settelde in LA. Daarvoor verscheen ook haar debuut ‘Irrational’. Dit is haar zevende album, en gezien ze in contact kwam met Mark Hodges, liet die haar tekenen bij zijn nieuw Americana label. Er staan 12 nieuws tracks op, en die klinken inderdaad als Americana, met toch met dat tikkeltje blues rock. En soms klinkt haar gezang wat melancholisch, maar ‘Good Things’ is dan weer opgewekt en echte blues rock. Niet zo mijn ding.

Patrick Van de Wiele (3½)

​Uit LA, Californië komt het geluid van het muziekcollectief Neila Dar, dat bestaat uit zangeres Jasmine Tommaso en gitarist Lorenzo Grassi, samen met andere muzikanten. Dit indie muziekproject startte in 2014 met de single en titeltrack van dit album. Het jaar daarop kwam de EP ‘Some People Question Reality’ uit, en ondertussen ontwikkelden Jasmine en Lorenzo hun eigen stijl. Ze waren immers eerst jazzmuzikanten geweest van Italiaanse afkomst. In december van vorig jaar was het album af, met hulp van Camilo Melo op drums en Joe Bagg op orgel. De songs gaan over de Pacifische Oceaan, de stadsjungle van Los Angeles, en de wildernis van de High Desert. Het zijn allemaal originele tracks, behalve ‘Don’t Wake up the Sun’, dat een cover is. De openingstrack vangt aan met het geluid van huilende coyotes, en verder zijn er hier en daar jazz en rockinvloeden in hun songs te bemerken. De cover ‘Don’t Wake up the Sun’ werd geschreven door Saverio “Sage” Principini en klinkt best aardig. En ‘Scubudubidaba’ drijft zowaar op een reggaeritme. Voor fans van singer-songwriters. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​De in Amerika geboren, maar in Zweden wonende singer-songwriter Deborah Henriksson brengt een mengeling van Keltisch, folk, country, ambient en pop. Ze zong al in Zweden, Ierland, de UK, Oostenrijk en de USA. Dit is haar vierde album, met daarop 10 tracks waarvoor ze zelf de teksten schreef. Haar muziek doet denken aan Enya, en ze opent met de song ‘Face Your Fears’, waarin ze zingt dat je moet je angsten moet voor ogen zien en opnieuw beginnen. ‘Breakers’ Roar’ voelt Keltisch aan, en doet geldt ook voor ‘Thru The Leaves’. ‘Wildfire’ doet me denken aan Loreena McKennitt, terwijl ‘Share This Moment’ een ballade is. ‘Shine’ is weerom een ballade, en verderop staat ‘Summer Roads’ met zijn countrysfeertje. Deborah brengt rustige songs, en als je houdt van Keltisch en folk, dan moet je beslist eens je oor te luisteren leggen.

Patrick Van de Wiele (3½)

Of je nu al of niet verknocht bent aan Nederlandstalige muziek maakt niet uit, maar Guido Belcanto, die koester je. ‘Liefde & Devotie’ zijn dertiende album, compilaties niet meegerekend, vat Guido’s carrière in twee woorden samen. De toewijding en liefde die hij in zijn oeuvre perst, zijn niet te vatten. In een vervlogen tijd mocht hij dan wel een beetje als het buitenbeentje van de Nederlandstalige muziek gezien worden, maar ik prijs mij gelukkig dat ik dit buitenbeentje al van bij aanvang heb omarmt. Een nieuw album van Belcanto is dan ook steeds weer iets om naar uit te kijken en nooit, maar dan ook nooit stelt Guido teleur, ook nu niet. Zijn versie van Lee Hazlewood’s ‘Summer Wine’, die als titel ‘Toverdrank’ meekreeg, ligt nog vers in het geheugen of daar verrast Guido reeds opnieuw. Ditmaal koos hij voor John Leyton’s hit uit de jaren zestig ‘Johnny Remember Me’. Met gastzangeres Naomi Sijmons en in een vertaling van Tom Peters, opent het album krachtig met ‘Johnny Vergeet Me Niet’. De viool van Andries Boone mag het countrygevoel introduceren op Guido’s filmidool ‘Jodie Foster’ en samen met hulp van Nathalie Delcroix zet hij met ‘Uniek Specimen Van De Menselijke Soort’ een heerlijke old school slow neer.
Samen met zijn vaste band, niet voor niets Het Broederschap genoemd en gastprestaties van Naomij Simons, Nathalie Delcroix en Admiral Freebee, zet Guido Belcanto een knap staaltje van Nederlandstalige rootsmuziek neer. Belangrijker is misschien nog zijn afkeer voor valse romantiek. Guido zingt over het leven, zoals het zich vaak echt openbaart. ‘Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is’, ‘Haar Vader Hield Niet Van Mij’, ‘Al Die Verspilde Schoonheid’ en ‘Mannen Met een Gebroken Hart’ getuigen hier van. Super album!
 
 
Lambert Smits (5)

Voluit heet het duo Big Kenny en John Rich. Beiden zijn zowel songwriter, zanger als gitarist. In 2004 lanceerden Big & Rich hun debuutalbum ‘Horse Of A Different Color’, waarvan maar liefst vier tracks het tot de country top 40 schopten. Inmiddels is ‘Did It For The Party’ reeds hun zesde studioalbum. De eerste track ‘California’ is de single die uit het album werd getrokken en die zet meteen de lijnen uit voor de volgende 12 tracks. Big & Rich staan met één voet in de door stevige, strakke gitaren gekenmerkte rock en met de andere in de country. Al dient er wel bij vermeld te worden dat de rock vaak de country versmacht. Vocaal zijn beide heren ook best te pruimen, maar echt vlammen doet het album niet.  Moesten Big & Rick het een beetje subtieler hebben aangepakt, zou dit wonderen hebben verricht. Dat hoor je trouwens op de sublieme ballade ‘Lie Cheat Or Steal’. Let wel, ‘Did It For The Party’ is echter geen slecht album, alleen is de productie naar Amerikaanse normen. Die normen staan wel garant voor een commercieel album, dat best zal verkopen, maar jammer genoeg te gladjes klinkt.
Dat Big & Rich live de sterren van de hemel spelen, wil ik best geloven maar op dit album ontbreekt die magie.
 
Lambert Smits (3 ½)

De Cleveland native Alex Lopez werd op jonge leeftijd sterk beïnvloed door Jimmy Page, Jimmy Hendrix en Eric Clapton. Tot voor zijn verhuis naar Florida musiceerde Alex bij plaatselijke bandjes Sahara en Voyager. Tijdens zijn studiejaren bleef hij muzikaal actief in het plaatselijke milieu, maar familiale belangen kregen de noodzakelijke voorkeur. Als tijdverdrijf bestudeerde hij dan maar de gitaarstijl van Albert Collins, B.B. King en Buddy Guy en schreef in die periode ook heel wat songs bij elkaar. Je kan je vrije tijd maar nuttig invullen. Niet veel later trad Alex toe tot de rockband Reminiscion en werkte keihard aan een solo carrière. In 2008 promootte hij volop zijn titelloze debuutalbum. Nu is er dus het coole album ‘Slowdown’. En Lopez (vocals/gitaar) vond met The Xpress bandleden Gary Dowell (keyboard), Steve Pagano (bas) en drummer Michael Maxim een strakke backing terug in de Atomic Audio studio in Tampa, Fl.
Het is een krachtig en modern blues album geworden dat naadloos roots en blues muziek verweeft met nieuwerwetse compositie. De lyrische topics sluiten nauw aan bij de wereldproblematiek. De nummers vertellen ook een verhaal over een (fictief) verslaafde persoon die strijd om terug op het rechte pad te komen. Elke song is dus een hoofdstuk in deze saga. De funky groove van de openingssong ‘Dangerous’ is een eerste stap in die richting. En dat leidt ons naar de rocktunes van ‘The Wildlife’. De titeltrack en ‘Word of Wisdom’ geven meteen ook een kijk op neerwaartse spiraallijn. De rocksound en de zelfrealisatie van ‘Enoug of It’ en de boogieritmiek in ‘I Don’t Know’ resulteren ons naar de heavy gitaarriffs van ‘Exodus/Long Long Time’ en de heftige blues trage ‘Stolen’. Tijd voor enige consecratie in ‘Redeem Me’ en de krachtige rockboodschap van ‘Alive’ Tussendoor genieten we ook van het akoestische ‘I Love You Blues’. Alex serveert ons nog een emotioneel doordrenkte reprise van de titeltrack.
Het album bevat twee bonussongs. De hartverwarmende piano ballade ‘Dance the Night With Me’ en de anti-oorlogssong ‘War Without a Face’ zijn leuke toevoegingen voor de release ‘Slowdown’. Knap!
 
Philip Verhaege (4 ½)

Als jongeling leerde Lew Jetton de liefde voor de blues toen hij werkte op de katoenvelden in en rond West Tennessee. Lew werd geboren als Robert Lewis Jetton in 1959 in Humboldt, TN en verhuisde op jonge leeftijd naar Trenton, Tennessee. Hij belande in 1994 bij de band 61 South en werkte zich er al snel op tot frontman/songwriter van de band. Na zijn studies aan de Middle Tennessee State University zou hij een tijdje voor de radiozender WIRJ/WZDQ-FM werken. Niet veel later maakte hij de overstap als TV presentator. Tot hij zich focuste op zijn muzikale carrière. In 2000 promoot hij dan zijn debuutalbum ‘State Line Blues’. Zes jaar later was er dan het succesvolle ‘Tales From A2 Line’. Nu heeft Lew sinds vorig jaar onderdak gevonden bij het label Coffee Street Records en had er zijn debuut met het album ‘Rain’. Nu is er dus de tien tracks gestoffeerde ‘Palestine Blues’. En Lew (gitaar/vocals) vindt met bassist Otis Walker en drummer Erick Eicholtz alweer de ideale soulmates. In de swingende openingstrack ‘Will I Go To Hell’ komt harpvirtuoos J.D Wilkes de sectie vervoegen. Enkel in het nummer ‘Sold Us Out’ komt J.D. ons nog wat verblijden met zijn activerende harptunes. Het nummer ‘Oh My My’ is een heavy gitaarrocker. Van de blues ballade ‘From The Pain’ gaat het recht naar de Southern rocker ‘Mexico’, de jazzy gestructureerde blues trage ‘Drinking Again’, het hoogoplopende ‘Don’t Need No Devil’ en de heavy grooves uit ‘Christ Have Mercy’. Jetton’s ruw stemtimbre komt ook volledig tot uiting in het zwaarmoedige ‘Drama’ en de vrolijke afsluitende shuffle van ‘Bout Time’. De release ‘Palestine Blues’ is een muzikaal testament voor Lew Jetton & 61 South.
 
Philip Verhaege (4 ½)

Toen Steve Howell op dertienjarige leeftijd Mississippi John Hurt’s fingerpicking country blues ontdekte wist hij vrijwel onmiddellijk dat hier zijn muzikale droom lag. Zijn interesse naar de plattelandse country en folk blues bracht hem al even snel bij grootheden als Blind Willie McTell, Leadbelly, Robert Johnson, Son House, Blind Willie Johnson, Rev. Gary Davis, Blind Blake en zoveel meer. Origineel komt Steve uit Texas, maar tijdens zijn jeugdjaren verhuisde hij naar Louisiana en Pennsylvania. Jason Weinheimer produceerde albums voor ondermeer John Moreland, Buddy Flett en Jim Mize. Naast zijn studiovaardigheden speelde hij basgitaar in diverse bands en realiseerde zijn solo debuutalbum ‘Skies Are Grey’ in 2016 en dit onder het renommee The Libras. Nu heeft het duo Steve Howell & Jason Weinheimer een meesterlijk album te promoten die in de lijn ligt van Steve’s mentors en helden. De tien tracks zijn pré-war covers die allen een invloed hebben uitgeoefend op Steve en Jason. De singuliere samenwerking leidde tot een intieme setting van Steve’s gitaar en vocals en Jason’s baslijnen. Goddelijk zijn de couvertures ‘Lulu’s Back In Town’ van Harry Waren, zowaar de jazzy ‘signature song’ voor Fats Waller in 1935.  Jim Jackson’s ‘Kansas City Blues’ uit 1927 of Joe Young’s ‘A Hundered Years From Today’, origineel uit 1933 zijn de perfecte weergave van Howell’s fingerpicking gitaarstijl. Het duo graaft ook diep in het oeuvre van mede Texaan Lightnin’ Hopkins. Daar haalde Steve voor de gelegenheid het nummer ‘Going Back To Florida’ uit 1959. Een van Steve’s favoriete all time tracks ‘Got The Blues, Can’t Be Satisfied’ van Mississippi John Hurt uit 1928 bezorgd ons meer dan eens ’goose bumps’. Het jazzy gevoelsmatige ‘Limehouse Blues’, van Douglas Furber/Philip Braham staat in aangename divergentie met de zuidelijke akoestische swing blues van ‘Who’s Been Here?’ van Bo Carter en het afsluitende ‘Rocking Chair’, origineel van Hoagy Carmichael uit het gezegende jaar 1929.
 
Philip Verhaege (4 ½)

Poëzie en muziek, een mooie combinatie.  Maar je moet wel weten hoe ermee om te gaan én, nog belangrijker, hoe ernaar te luisteren.  De uit Pittsburgh afkomstige Rodney is al aan zijn zevende album toe.  Time for a change moet ie gedacht hebben vanuit zijn residentie in Vancouver Canada.  Op  Old Tenement Man tracht hij zijn lyrische singer-songwriter teksten een groter rock ’n roll gehalte mee te geven.  Opener ‘Jack Taylor’ is al onmiddellijk een voltreffer met parlando gezongen teksten à la Nick Cave.  De cd is deels ook een ode aan Lou Reed.  Het mag dan ook niet verwonderen dat je er hier en daar een zweempje van terugvindt.  De theaterman Rodney (hij schuimde ooit Canada af met een one-man show) en zijn storytelling eigenschappen komen nog het best aan bod in ‘Like Jacob When He Felt The Angel’s Touch’, een krachtige rocksong die kleeft.  De singer-songwriter vind je gelukkig nog terug in ‘Radio’ en ‘Little Hunger’.  Retro gaat ie op het einde met ‘Half Blind Crow’, een song die ook uit de pen van The Kinks kon gekomen zijn.  Afsluiter ‘The Barrel Has A Dark Eye’ krijgt nog een mooie gitaarbegeleiding van Joe McCaffery.  Er zit nog talent in Canada!
 
Line-up:
 
RODNEY DECROO (Guitar, Vocals) 
LORRIE MATHESON  (Guitar, Keyboards, Bass)
CHRIS DADGE (Drums)
TIM LEACOCK  (Electric Guitar on In The Backrooms Of The Romance)
JOE MCCAFFERY (Electric Guitar on The Barrel Has a Dark Eye)
 
 
Marino Serdons (3 ½ )

David Webster is een zanger/gitarist uit Massachusetts. Hij begeleidde vanaf begin jaren 70 artiesten als Chuck Berry, Bo Diddley en The Cadillacs. In 1972 verkaste hij naar New York en werkte hij als songschrijver en maakte opnames met o.a. Bob Dylan, Bette Midler, Peter Johnson en vele reggae-artiesten.
Hij bleef al die tijd als studiomuzikant en songschrijver werken. Als muzikaal veteraan vond hij de tijd rijp om eindelijk een plaat te maken en noemde zijn project Webster Avenue. Hij schreef alle veertien songs en samen met bassist Tony Mercadante en drummer Andrew Caturano producete hij zijn ‘long overdue’ debuutalbum ‘Daylight’. Op deze plaat staat zeer uiteenlopende muziek, southern rock, folkrock, pop, jazz, soul, blues, rhythm & blues en zelfs reggae. Davids stem en gitaarspel lijkt in al deze genres thuis te horen en hij laat het klinken alsof het één stijl is. Davids stem heeft veel soul en zijn gitaarspel is zoals het een studiomuzikant betaamt, zeer veelzijdig, functioneel en straight to the point.
De heren zingen alle drie en dat maakt het feestje nog groter. Samen met de blazersarrangementen van saxofonist Joe Meo en trompettist Jamie Finegan en sterke songs, maakte David Webster er een boeiende cd van.
Opener ‘This Angry World’ benadert de Allman Brothers, terwijl ‘Ronnie O’ dan weer een vrolijk en poppy reggaenummer is. ‘Whenever’ is gezapige swingjazz met prachtig clarinetwerk van Joe Meo. Dat David ook een uitstekende soulzanger is bewijst hij in de soulballad ‘Sing Me A Sad Line’ dat aangewakkerd wordt door de blazerspartijen van Meo en Finegan. ‘Bad Thing’ is dan weer gedreven rhythm & blues, terwijl ‘Never Tender Your Goodbyes’ van de hand van Dan Penn had kunnen komen.
‘Midnight Sun’ met zijn prachtig meerstemmig gezongen refrein, het stuwende Doobie Brothers-achtige ‘Ain’t That A Shame’ en de jazzy afsluiter, klinken erg jaren 1970. ‘To Be A Child’ en ‘Never Surrender’ met schitterend akoestisch gitaarwerk zijn meer popgerichte songs.
Maar de absolute hoogtepunten van dit album zijn de Steely Dan- achtige rhythm & blues ‘Daylight’ en de funky soul ‘My Poor Heart’ met verfijnd Hendrix-achtig gitaarwerk en Davids stem die zelfs wat wegheeft van Donald Fagen.
We kijken al uit een vervolg op deze knappe cd!
Line-up:
David Webster (gitaren, banjo, leadzang)
Tony Mercadante (bas, piano, achtergrondzang )
Andrew Caturano (drums, percussie, achtergrondzang)
 
Peter Jacobs (4 ½)

Enkele jaren geleden werd countryzanger Toby Keith opgenomen in The Songwriters Hall Of Fame en onlangs mocht hij de ‘Poet’s Award’, uitgereikt door The Academy Of Country Music in ontvangst nemen. Keith heeft een indrukwekkend aantal albums op zijn naam staan, waarvan zijn songs het vaak moeten hebben van spontaneïteit en humor. Bus songs waren songs die Toby aanvankelijk niet op plaat zette. Toen hij in een radioshow het nummer ‘Weed With Willie’ speelde, zette het station het op hun website en enkele dagen later bleek dat de song massaal gedownload werd. Het startsein was gegeven en Toby begon de bus songs tijdens zijn concerten te spelen. Alhoewel ze niet op de radio te horen waren, konden zijn fans ze toch woord voor woord meezingen. Een album vol zingen met bus songs had Toby nog niet gedaan. Uit de voorraad die hij al had, selecteerde hij er een aantal die hij nog aanvulde met enkele nieuwe nummers, met dit album als resultaat. Humor en plezier zijn de hoofdbestanddelen van ‘The Bus Songs’. Dat komt al meteen tot uiting in het in de studio live opgenomen ‘Shitty Golfer’, waarna het stevig country rockende ‘Wacky Tobaccy’ de gitaren de sporen geeft. Met het knap van tempo wisselend, van accordeon voorziene ‘Runnin’ Block’ gaat Toby de klassieke countrytoer op, terwijl de slow ‘Hell No’ de dansvloer tijdens de rodeo wel zal doen vollopen. ‘The Critic’ laat dan weer een compleet andere Keith horen, namelijk de vertolker van een knap ‘lazy talking jazzy’ nummer. Alle remmen begeven het tenslotte tijdens de liveversies van ‘Weed With Willie’ en ‘Get Out Of My Car’.
Toby heeft zo een heerlijke nonchalant klinkende stem, zoals we die graag horen bij dit genre.
Als country met een humoristische knipoog je kan bekoren, dan is ‘The Bus Songs’ zonder meer jouw ding. Liefst degusteren bij een koel biertje!
 
Lambert Smits (4 ½)

Voor wie het nog niet gesnopen heeft: The Rift is een science-fiction film van 2016.  Cleopatra Records vond het absoluut noodzakelijk om de soundtrack op cd te schrijven.  De film werd met gemengde gevoelens onthaald.  En hetzelfde voel ik met dit schijfje.  Zoals de ondertitel al doet vermoeden krijg je een aantal Pink Floyd song gepresenteerd, weliswaar in een extra nieuw kleedje gestoken.  Wanneer een John Wetton (Yes), Robby Krieger (The Doors) of Nik Turner (Hawkwind) op de muziekscéne verschijnen, kan je niet teleurgesteld worden.  Jammer genoeg verzinkt de soundtrack naderhand in experimentele science-fiction/space geluiden.  De verveling slaat toe en je mist de filmshots.  Een risico, eigen aan een chronologische soundtrack: geen beeld, geen emotie.  De uitvoeringen van Roger Waters’ ‘Us And Them’ en ‘Brain Damage’ zijn wel rondweg schitterend.  Genieten zal je zeker van de prestaties van Nektar en A Flock Of Seagulls.  En wie de grootste toetsenist aller tijden Rick Wakeman verzamelt komt ook aan zijn/haar trekken.  Verrassingen blijven echter achterwege en mijn geheugen ook!
 
Marino Serdons (3)

Op ‘Basics’ keert Hamilton Loomis letterlijk terug naar de basis van de blues en meer bepaald naar de directe teksten die geen verdere uitleg behoeven. Loomis is één van die weinige bluesgitaristen die blues, rock, soul en een funky groove op meesterlijke wijze kan samenbrengen. Dat laat zich al dadelijk horen op ‘Sugar Baby’, dat hij bovendien opkrikt met een subtiele inbreng op de bluesharp. Erg mooi is het bluesy funky ‘Candles And Wine’ waar zijn zang parallel loopt met de leadgitaar. Een nummer dat enigszins afwijkt van het bluespad is ‘Reason’. Wat commerciëler, drijvend op een funky gitaartje komt dit nummer zeker in aanmerking voor airplay. Een creatieve mondharmonicasolo contrasteert dan weer subliem met de stevige gitaar die van ‘Ain’t What It Ain’t’ een leuke bluesrocker maakt. Een bluesrocker die afgelost wordt door de soulvolle slowblues ‘Breaking Down’. Funk opgesmukt met blazers geeft het genre nog steeds een meerwaarde, wat ook te merken is aan het door de sax van Fabian Hernandez pittig gekruide ‘Cloudy Day’. Afsluiten doen Hamilton met het ruim 10 minuten durende ‘all funky’ ‘Funky Little Brother’, dat uitgroeit tot een fantastische instrumentale jam.
Loomis heeft steeds zijn solo’s weten te beperken en dat gebeurt ook weer op ‘Basics’. Zijn songs liggen lekker in het gehoor, zijn mooi opgebouwd en zijn samensmelten van blues en zijn nevengenres behoort tot het betere soort.
Dat Loomis op de binnenzijde van het hoesje mensen aanspoort om een donatie te doen voor Congenital Hyperinsulinism International (CHI) een vereniging die steun biedt aan patiënten die aan hyperinsulinemie lijden, net als zijn zoon Bo Jordan, bewijst dat Hamilton een groot artiest is, die zich bovendien inzet voor diegenen die best hulp kunnen gebruiken.
 
Lambert Smits (5)

De Amsterdamse Ricky Koole staat niet alleen met beide voeten stevig in de country en rootsmuziek, maar heeft ook nog talent als radiopresentatrice en actrice in het theater, series, films en musicals. Samen met het Rotterdamse trio Ocobar nam ze haar inmiddels reeds zevende album op. Dit album biedt een evenwichtige mix tussen Koole’s eigen nummers en covers van o.a. Willie Nelson, Johnny Cash en Kris Kristofferson. Covers die ze behandelt alsof ze op haar lijf geschreven zijn. Haar prachtige, volumineuze stem pakt je onmiddellijk in, tijdens het van Steve Earle geleende ‘My Old Friend The Blues’, waaraan ze meteen een flinke dosis soul toevoegt. Dat ze veelzijdig is en in staat is om tot de verbeelding sprekende nummers te schrijven, laat ze horen in het mijmerende ‘December’, inclusief een heerlijke gitaarsolo van Cok van Vuuren. Buiten categorie is haar versie van Sam Cooke’s ‘(Ain’t That) Good News’ dat hier in een bluegrass/country jasje wordt gestoken, zonder echter de in het nummer vervatte soul te verwaarlozen. Zonder meer een klassesong! Wanneer de paarden worden gezadeld en de sporen krijgen, ontstaat een hedendaagse versie van de Cash klassieker ‘Wide Open Road’, waar Helge Slikker voor een heerlijke samenzang komt opdraven. Een banjosolo luidt de ballade ‘Anchor’ in, die nog een vervolg krijgt in ‘She Knows’.
De afstand tussen Tennessee en Amsterdam is makkelijk te overbruggen. Daarvan is Ricky Koole zich op dit album maar al te goed van bewust. Mooie prestatie!
 
Lambert Smits (4)

Zanger William McKinley Hutchinson wordt geboren in december 1944 in Dallas, Texas waar hij ook opgroeit. Tijdens de middelbare school zingt hij bij de doo-wop groep The Ambassadors. Maar zijn muzikale carrière gaat pas echt van start begin 1964 als hij de single ‘Love Has Put Me Down’ opneemt voor het Soul City Label. Hij kort zijn naam in tot Willie Hutch en verhuist naar Los Angelos. Een grote stap voor een 21 jarige. Maar het geluk lacht hem toe. Hij vindt prompt werk als schrijver, arrangeur en producer van The 5th Dimension.
In 1969 tekent hij bij RCA en maakt twee albums (‘Soul Portrait’ uit 1969 en ‘Seasons for Love’ uit 1970). In de zomer van 1970 krijgt hij telefoon van Hal Davis, een schrijver bij Motown records en vraagt hem de tekst van ‘I’ll be There’ te schrijven, voor het derde album van The Jackson Five. Het wordt dezelfde dag nog opgenomen en de Jacksons scoren hun vierde hit.
De CEO van Motown, Berry Gordy haalt Hutch onmiddellijk over om voor hem te komen werken. Hij zal zeven jaar voor Motown werken als schrijver, arrangeur, producer en artiest. Hutch schrijft songs voor The Jackson 5, Michael Jackson, Smokey Robinson en Marvin Gaye. In 1973 neemt hij een solo-album op, ‘Fully Exposed’. Nog datzelfde jaar schrijft hij de soundtrack voor de succesvolle blaxploitation-film ‘The Mack’ en in 1974 doet hij dat ook voor ‘Foxy Brown’. Zelf scoort hij hits als ‘Slick’ en ‘Brother’s Gonna Work It Out’. In totaal neemt hij zes albums op voor Motown met als grootste hit-single ‘Love Power’.
In 1977 verlaat hij Motown om voor Norman Whitfields label Whitfield records te gaan werken. Hij neemt twee minder succesvolle albums. (‘In Tune’ uit 1978 en ‘Midnight Dancer’ uit 1979)
In 1982 keert hij terug naar Motown en scoort een jaar later de disco-hit ‘In And Out’. In 1985 werkt hij aan de soundtrack van de film ‘Last Dragon’ en scoort twee hitjes met ‘The Glow’ en ‘Inside You’ die hetzelfde jaar ook verschijnen op het album ‘Making A Game Out Of Love’. Het is zijn laatste werkstuk voor Motown.
In 1994 keert hij terug naar zijn geboorteplek Dallas en neemt nog drie albums op voor GGI en Midwest. In 2005 overlijdt hij op 60-jarige leeftijd.
 
Deze dubbel cd is nogal vreemd samengesteld. Hij bevat het laatste jaren 1970-album dat Hutch maakte voor Motown, ‘Havin’ A House Party’ uit 1977 en het laatste jaren 1980 album (na zijn terugkeer bij Motown), ‘Making A Game Out Of Love’ uit 1985. Een zeer vreemde combinatie als je het mij vraagt. Er werden wel zeven bonustracks toegevoegd.
Het album ‘Havin’ A House Party’ uit 1977 situeert zich net voor de doorbraak van de disco. Het album bevat organische songs gespeeld door klassieke instrumenten en live muzikanten. De songs zijn fantastisch gearrangeerd, georkestreerd en uitgevoerd. Ze hebben een warme sound. Het is pure Motown-soul van die periode. Het gaat al wat naar de (disco)dance toe, maar Hutch bewijst hier nog dat hij een formidabele soulzanger is.  Ook als schrijver en arrangeur moet hij niet onder doen voor bijvoorbeeld Curtis Mayfield, Isaac Hayes of Gamble & Huff. Drie singles (‘We Gonna Have A House Party’, ‘We Gonna Party Tonight’ en ‘What You Gonna Do After The Party’) werden getrokken van dit album, alle drie hebben ze een soulfunk sound gericht op de dansvloer. Een sound die een jaar later zou omslaan in de disco-rage en het einde van de soul periode (1957 – 1977) inluidde. Het album is een meesterwerk en een vroege getuige van een album dat volledig op de dansvloer gericht was, zeg maar één van de eerste volledige‘dance-platen’!
Een heel ander verhaal is het album ‘Making A Game Out Of Love’ uit 1985. De tijden zijn veranderd. Muzikanten zijn grotendeels vervangen door synthesizers, drummachines en andere elektronica. De muziek klinkt synthetisch en koud, soms zelfs buitenaards. De teksten en zangmelodieën zijn onderdanig geworden aan de beat en van schelle drums of handclaps. Muzikale originaliteit verliest het van de special effects. De melodieën verliezen alle spitsvondigheid en intelligentie. Alles wordt éénheidsworst en lijkt op elkaar zonder echte emotie te verspreiden. Met de invloeden van het ‘rappen’ verdwijnt zelfs de zangmelodie en het enige doel van muziek is een dreun of een beat produceren die afgestompte mensen nodig hebben om versuft op een dansvloer allemaal hetzelfde te doen. De absolute doodsteek van rhythm & blues en soulmuziek! ‘Making A Game Out Of Love’ is daar een sterk voorbeeld van.
 
Peter Jacobs (4)

Soul- en blueszanger Johnny Rawls werd deze maand 66. Hij is op het moment één van de sterkste vertolkers van het bluessoul genre. Dat bewees hij vorig jaar nog op Duvel Blues waar hij als invaller van een zieke collega het hoogtepunt van het festival werd.
Zijn carrière begon rond 1970 als gitarist van ZZ Hill en Joe Tex. Rond 1975 wordt hij de vaste begeleider en music director van soullegende O.V. Wright tot aan diens overlijden in 1980. De begeleidingsband The Ace Of Spades Band werd door Johnny Rawls levend gehouden. 13 jaar lang vergezelden ze artiesten als BB King, Bobby Bland, Little Milton, Little Johnny Taylor en Blue Boy Willie. Tijdens die jaren werd Johhny Rawls als zanger en gitarist als het ware zelf een soullegende. Pas in 1994 debuteerde Rawls met het album ‘Can’t Sleep At Night’. Volgende maand verschijnt de cd ‘Waiting For The Train’, ondertussen al zijn 16de studioplaat.
Johnny is niet alleen één van de sterkste vertolkers van het genre, maar hij is ook een sterke songschrijver. Samen met bassist Bob Trenchard schreef hij vijf van de tien songs en Bob schreef het vrolijke en swingende soulnummer ‘Las Vegas’ met bluesgitarist James Armstrong.
De cd opent met het rockend soulnummer ‘Rain Keep Falling (‘Til I’m Free)’, een song die niet had misstaan in het repertoire van The Blues Brothers. Het titelnummer, ’Waiting For The Train’, een eufemisme voor de laatste rit die we in ons leven maken, is een ingetogen jaren 1970 soulballad met prachtig gitaarwerk van Johnny McGhee en mooie achtergrondstemmen van Janelle Thompson en Shakara Weston. Het refrein blijft onvermijdelijk in je hoofd nazinderen.
‘I’m In Love’ is een formidabele interpretatie van Bobby Womacks klassieker uit 1968. Rawls baseerde zich op de versie van Wilson Pickett. Het is soul van de bovenste plank. Een heerlijk dansnummer is het spannende en opzwepende ‘California Shake’. Stilzitten is onmogelijk geworden en dat geldt ook bij het wiegende ‘Blackjack Was A Gambler’, over een valsspelende gokker die het uiteindelijk moet bekopen met zijn leven.
Johnny neemt gas terug met een pianoversie van Bob Dylans ‘I Shall be released’, een streling voor het oor. Het door de Jamaicaanse zanger Leo Graham geschreven, ‘Turning Point’, heeft iets minder punch dan de originele versie van Tyrone Davis, maar blijft kracht bewaren. Bij Syl Johnsons ‘We did it’, helemaal in de Hi-sound, kan je weer niet blijven stilzitten. Het enige tegenvallend nummer is de zeemzoete afsluiter ‘Stay With Me’. Het is zo klef dat ik een emmer onder de cd-speler moest zetten. Maar negen op tien is toch een grandioze score! Top cd!
 
 
Line-up:
Johnny Rawls (zang)
Johnny McGhee (gitaar)
Bob Trenchard (bas)
Richy Puga (drums)
Andy Roman (alt en tenor sax)
Mike Middleton (trompet)
Nick Flood (tenor en baritone sax)
Joel Chavarria (trombone)
 
Peter Jacobs (4 ½)

Volgende maand, op 6/10/2017 om precies te zijn, verschijnt het nieuwe album van Mario en Sarah Quintero, Brooklyn citizans.  Opener ‘Seismic’ start met wat ambient sounds om dan volop heavy te gaan.  De shoegaze sound drijft regelmatig boven en gaat onder in hel. Wat kan je anders van dit extravagante duo verwachten ?  Het ligt volledig in de lijn van hun vorige productie: heavy metal met wat dreamy rock.  Live krijgen ze nog versterking van de neurotische drummer Chris Enriquez.  Met veel enthousiasme speelde het trio o.a. als support voor de Deftones en voor de Melvins.  Vergelijk het misschien met My Bloody Valentine.  Jammer genoeg is de gevonden cohesie hopeloos eentonig repetitief.  De dromerige zanglijnen proberen wel wat sfeer te brengen.  In ‘Hollow Bones’ wordt voluit gefreakt op gitaar.  Hoeveel breinen ondertussen door de seismische trillingen werden aangetast, daar valt naar te raden.  Perfecte muziek om je helemaal weg van de wereld te zuipen, een koord op te scharrelen en het beste te wensen aan je omgeving.
 
 
Line-up:
Sarah Quintero (Bass, Guitar, Vocals)
Mario Quintero (Guitar, Synths, Vocals)
Chris Enriquez (Drums)
 
 
Marino (2 ½ )

De extra ordinaire bluesman Benny Turner is het jongere broertje van Freddie King. Samen groeide ze op in het kleine stadje Gilmer in Texas. Daar luisterden ze samen vaak naar de radio. Programma’s zoals ‘In The Groove’ maakten steevast indruk op de kleine broertjes. Ze absorbeerden dus op jonge leeftijd heel wat blues en swing muziek en werden beïnvloed door Louis Jordan, Charles Brown en T-Bone Walker. Tot de familie verhuisde naar Chicago en Freddie zou uitgroeien tot een echte bluesster. Benny had in eerste instantie niet echt het plan om een artiest te worden. Hij genoot met volle teugen van het succes van zijn grote broer. Maar zijn levenswandel verliep enigszins anders. Benny heeft de missie om het evangelie van zijn broer Freddie King verder te verkondigen. En dat doet  hij nu op zijn vijfde release ‘My Brother’s Blues’. En het is meer dan een typische tribute album geworden., want er prijken slecht een handvol originele nummers van de hand van Freddie Kings op de release. En dat is niet toevallig ‘ You’ve Got To Love Her With A Feeling’ en ‘See See Baby’, dat Freddie neerpende in co-schrijverschap met  Sonny Thompson. In elf tijdloze blues en R&B songs interpreteert Benny het evangelie van zijn grote broer, bandmate en grootste vriend Freddie King. Naast Benny’s vocalen, lead gitaar en baslijnen vinden we in de backing we een hele cast van New Orleans artiesten en ‘special guests’ waaronder Carolyn Wonderland, Otis Clay en Roosevelt Collier. Het funky nummer ‘Big Legged Woman’ mag de dans openen. De hotte blazerssectie is een constante in de song en komt in het vaarwater van June Yamagishi gitaarriffs en Keiko Komaki Hammondtunes. Van de langzame blues track ‘Have You Ever Loved A Woman’, van Billy Myles, gaat het gezwind naar het gospel geïnfluenceerde ‘It’s Your Move’. En dan komen Otis Clay en Marva Wright Benny vocale steun offreren in het Texas blues opzwepende ‘I’m Tore Down’, ooit bij elkaar gepend door R&B bandleider en pianist Sonny Thompson. Freddie registreerde dit nummer in 1961 voor het label Federal Records. Al werd in de wandelgangen wel eens gefluisterd dat Freddie het nummer destijds zelf schreef. Kings originele ‘You’ve Got To Love Her With A Feeling’ wordt naast Joe Krown pianotunes verder ingekleurd door knappe blazersarrangementen en Yamagishi gitaarsolo’s. Gitarist June Yamagishi komt trouwens uit de superformatie The Wild Magnolias. De aanporrende Chicago blues song ‘I’m Ready’, origineel van Willie Dixon, stond ooit op Kings album ‘Woman Across The River’ in 1973. Elf jaar eerder registreerde Freddie ook het originele nummer ‘See See Baby’ voor zijn debuutalbum ‘Freddie King Sings’. Carolyn Wonderland maakt indruk met haar vocale prestatie in het New Orleans begeesterde ‘Mojo Boogie’ (J.B. Lenoir) en blijft ook aan boord voor de  poëtische slowblues ‘Wee Baby Blues’, van Big Joe Turner. De ballade ‘Ghetto Woman’ was in de vroege jaren zeventig een hit voor B.B. King. Maar ook Freddie had in dezelfde tijdsgeest een meer dan bescheiden succes met B.B.’s nummers. Als afsluiter bezorgt Benny Turner ons nog een laatste keer ‘goose bumps’ met de emotionele ballade ‘Same Old Blues’, van Don Nix.
Als er iemand een eerbetoon aan zijn grote broer, band en soulmate en goede vriend kan percipiëren, dan is het toch wel Benny Turner himself!
Eerder dit jaar verscheen in boekvorm ook Benny Turner’s autobiografie ‘Survivor’.
Check it out…!
 
Philip Verhaege (5)