​Allan Thomas draait al sedert de jaren zeventig mee in het circuit met bijdrages in de folk- en jazzwereld.  De uit Brooklyn afkomstige singer-songwriter zocht echter warmere oorden op en belandde zo in Hawaii en frequenteert regelmatig L. A.  Zijn onbesproken talent én ruime kennissenkring opende samenwerkingen met David Crosby en Graham Nash.  Naaste maten zijn echter Bryan Kessler op gitaar en Michael Ruff op keyboards.  Kruip in de ‘Van’ van Allan Thomas en maak ‘The Journey’ op harmonieuze tonen, die zelfs Steely Dan niet ontlopen.  Trouwens ‘You Never Know’ waar je uitkomt en wat je meemaakt, vertelt Allan in spoken word.  Songs die je ontegensprekelijk prikkelen, waarbij de jazzy blazers je ziel beroeren en de wurlitzer je enkele decennia terug katapulteert.  Het enige wat je dan nog kan uitbrengen is ‘It’s All Good’, een meeslepende song met mooie harmoniezang. 
Sorry dat ik Allan Thomas nog niet kende, want hij imponeert mij met de veelzijdigheid in composities.  Zelfs als storyteller maakt hij een sterke indruk, gehore het poëtische spoken word in het bloederige ‘Devil’s Rock’.
Wanneer je nadien ‘Love’s Way’ hoort, dan is verliefdheid voor deze muzikant een vaststaand feit.
The Journey is al zijn zevende album en verscheen op Black Bamboo Recordings.
 
Line-up:
Allan Thomas (Vocals, Acoustic Guitar)
Bryan Kessler (Guitars)
Michael Ruff (Keyboards)
Olivia Ruff (Backing Vocals)
Jimmy Johnson (Bass)
Keith Carlock (Drums)
 
 
…And a lot of guests:
Michael Landau, Dean Parks (Guitars)
Russel Ferrante (Piano)
Tripp Sprague (Sax)
 
Marino Serdons 

​Peter Gallway en zijn Real Band zwalpt tegenwoordig ergens tussen folk en jazz-pop.  Romantische lijnen, een eerste aanzet zet tot een crooner, maar ook rijkelijk gestoffeerde jazzy harmonieën vormen de rode draad doorheen de composities. Met meer dan 50 albums op zijn palmares en samenwerkingen met Laura Nyro en vrouwtje Annie Gallup (het duo onder de naam Hat Check Girl) schaarde Peter Gallway in de US een massa fans achter zich.  Toch overtuigen zijn jazz-getinte songs niet altijd. De aangebrachte variaties en versieringen lijken soms ver gezocht.   De vergelijking met Warren Zevon lijkt dan ook wat scheef getrokken.  Ongelooflijk dat het album start met een zwak ‘True’ (nu ja, veel is fake in de US) maar naargelang het album vordert meer en meer in het oor begint te kruipen.  Het gitaarwerk komt meer op de voorgrond en evolueert zo naar gezapige pop en americana.  Peter Gallway schetst tekstueel een beeld dat meestal niet echt overeenstemt met de muzikaal opgeroepen sfeer (‘Walking On Ice’).  Om het niet te cru te stellen: het stoort mij! Toch staan op Reach For It ook steengoede nummers  zoals het soulvolle ‘No Dice Eddie’ met een indringende basgroove en achtergrond koor. Of het funky up-tempo ‘Maggie’s Lives’ met wat lichte gitaarakkoorden.  Voor de romantici onder ons raden we zijn visie op ‘Late Tot The Party’ aan.  En ‘One Good Friend’ kreeg een trage, melancholische omkadering die kan beroeren. Gelukkig eindigt het album ook beter dan het start. Met de twee gitaren die mekaar mooi aanvullen in ‘On The Bandstand’, een funky versiering aanbrengen met nog een verrassing in petto.  Wees selectief is de boodschap.
 
Line-up:
Peter Gallway (Vocals, Electric Guitar, Bass, Keyboards)
Aldrea Re (Vocals, Drums, Percussion)
Mark Wainer (Electric Guitar)
 
Marino Serdons 

​De Italiaanse artiest Paolo Conte is wereldbekend geworden door zijn hit ‘Max’. Conte werd geboren in Asti, Italië, en is sinds zijn jeugd bezig met Amerikaanse jazz en beeldende kunst. Daarnaast componeerde hij ook musicals en filmmuziek. Vorig jaar is hij 80 jaar oud geworden, en vierde hierbij de vijftigste verjaardag van de track ‘Azzurro’. Met als decor de thermen van Caracalla in Rome trad Conte vorig jaar op, en dat concert is nu uitgebracht op twee cd’s. Conte klinkt als een oude, wijze man, die een mengeling van jazz en pop brengt, en zichzelf daarbij begeleidt op piano. Uiteraard werd hij gesteund door een orkest. Conte brengt zijn grootste hits, die mij onbekend zijn, en voegt er één onuitgebrachte track, ‘Lavavetri’, aan toe. Dit betekent in het Nederlands “ruitenwisser”. ‘Max’ is daarbij wat meer uptempo uitgevoerd. Zijn muziek is een soort van jazzy pop, eerder opgezegd als gezongen. Maar indien je van Italië houdt, dan is deze live cd uitstekend om die sfeer op te roepen. 

Patrick Van de Wiele (4)

Ik kreeg bijna een black out tijdens de eerste beluistering van het album ‘Blank Out’ van deze Noorse, 31-jarige zangeres en contrabassist. Het is haar tweede album, een vervolg op haar debuut ‘Diving’ uit 2014 en de indrukken die je opdoet, de geluiden, ritmes en ‘orkestratie’ die je voorgeschoteld krijgt blazen je in eerste instantie bijna van je stoel. Maar als je dieper gaat luisteren en je filtert de verschrikkelijk vervelende, synthesizer-, achtergrond- en omgevingsgeluiden weg, dan kom je tot een knap, eclectisch en inventief album dat jazz, funk, pop, Noorse sfeermuziek en singer-songwriter materiaal met elkaar combineert in soms verwarrende, dan weer poppy songs.
Het duidelijk jazz-geschoolde trio Ellen, Erland Dahlen en Andreas Ulvo maken intelligente muziek met toch een catchy en poppy gevoel. Ellen heeft een aangename stem. Soms heeft haar stem wat weg van Norah Jones en zingt ze in de stijl van Tori Amos of de vroege Kate Bush. Haar basspel is sterk. Maar de songs zijn zo vol gepropt met percussie en andere drukke ritmes op piano, die dan nog eens aangevuld worden met vaak storende synthesizergeluiden, waardoor je aandacht voor de song wordt verstoord.
Wat zou ik deze songs eens willen horen in een organische setting, zonder de drukke arrangementen en synths. Ik denk dat ik dan zeker een punt meer zou geven.
 
Line-up:
Ellen Andrea Wang (contrabass, zang en Rhodes)
Erland Dahlen (drums, percussie)
Andreas Ulvo (vleugel, synths, Rhodes, Wurlitzer)
Mike Hartung (achtergrondzang)
 
Peter Jacobs (3 ½)