​Betoverende hedendaagse popsongs met een sterk chanson gehalte zit in het DNA van Buridane.  Even voorstellen.  De jongedame komt uit Rouen en veroverde al enkele prijzen in haar thuisland.  Haar zwoele breekbare stem en niet voor de hand liggende meeslepende composities doen je zweven van innerlijk genot.  Op het festival van Avignon liet ze haar positief opmerken.  Naast de inhoudelijk emotioneel gebrachte lyrics, imponeert de muzikale rijkdom.  Naast alle zangpartijen speelt Buridane op haar eigen composities ook akoestische gitaar.  Het andere instrumentarium, piano – synths – samples – electronics, liggen in handen van een zekere Féloche: componist, zanger en arrangeur met zelf al enkele opmerkelijke samenwerkingen zoals met Dr. John.
Colette Fantôme is Buridane’s derde album en verscheen reeds in mei op Silbo Records. 
Franse chanson in een hedendaags kleedje, met hier en daar een donker kantje, maar vooral een onderhuidse sensualiteit voor het leven. 
Het schijfje steekt in een mooi klaphoesje met een lyrics inlay.  Laat de taal je dus niet tegenhouden.
Geniet mee van haar levendige stijl en haar poëtische bedenkingen gedrenkt in eigenzinnige structuren.
 
Marino Serdons

​Emm Gryner is een bekroonde singer-songwriter, acteur en bestsellerauteur. Emm zong en speelde keyboards in de band van David Bowie, en verschijnt op tal van opnames, waaronder zijn kenmerkende SNL-optreden in 1999, ‘Bowie at The Beeb’ en ‘Toy’. Bowie's veelgeprezen Glastonbury 2000 documenteert haar optreden voor meer dan 100.000 fans op Worthy Farm. Met Trapper deelde ze arena-podia met Def Leppard, en ze hielp ook om de eerste videoclip opgenomen in de ruimte naar de wereld te brengen. Detroit Radio vormde de soundtrack van Emm’s leven en carrière. Haar gloednieuwe plaat is een viering van die muziek. Van Motown, jazz en pop tot Steely Dan, Fleetwood Mac en The Doobie Brothers, haar nieuwe album ‘Business & Pleasure’ is doordrenkt met de zonnige soul en die stellaire muzikaliteit van eind jaren '70 en begin jaren '80. Emm’s soepele stemgeluid is meteen significant voor ‘Loose Wig’ en het pop getinte ‘Jack’ én ‘Valencia’. Het nummer ‘Summertime’ heeft een gospelvibe, en ook ‘The Chance’ en de pianoballades ‘Real Love’ én ‘Queen’ kunnen bekoren. ‘The Second Coming’ is heerlijke soul, net zoals ‘Strangers And Saints’ en ‘Burn The Boats’, songs die zijn ingekleurd door die blazerssectie. ‘Don't Give In’ is lichtzinnige popmuziek als ideale uitsmijter.
 
Philip Verhaege 

Ondanks hun 25-jarig bestaan, is Night Shadows nog maar het derde album van de Gentenaren: eclectisch en tijdloos met een lichte retro toets.  Daar neem je de tijd voor en dan kom je verrassend uit de hoek.  Dagdagelijkse broodnodige werkzaamheden aan de kant, covid-time opende nieuwe perspectieven voor songschrijver/gitarist Pedro De Bruyckere die zijn inspiratie haalt uit heden en verleden.  Als pedagoog vertelt hij in de singel ‘Was It Worth’ het verhaal van filosoof Rousseau. Interessante vraagstelling in een trage blues met Hammond orgel door Danny Verstraete.  En in ‘Dear Vivian’ levert hij een soulvolle new wave ode aan fotografe Vivian Maier.  Zangeres Melissa Anthuenis beweegt zich sober, ingetogen en respectvol doorheen het geheel van songs.  Opvallend is niet alleen de medewerking van zanger Henk Hofstede (The Nits)in de title track Night Shadows, doch vooral het Amstel Gospel Choir dat in ‘Most Of The Time’ de song opluistert.  Vergeet dat het album niet indrukwekkend start met ‘As I Can’, het groeit naargelang de songs voorbij glijden.  Inlvoeden uit alle stijlen (soul, gospel, blues, new wave, indie, retro, jazz, …) dooradert de composities. En het eindigt met een hidden track ‘No Reason To Panic’ in New Orleans-stijl: weer een aangename verrassing.
Ook het hoesje  van de cd-versie is een boeiend amalgaam, en de insluiter bevat de teksten én de achtergrond van elke song.  Night Shadows is absoluut een album om te ontdekken én te genieten.  Duidelijk met liefde gemaakt!
 
Line-up:
Melissa Anthuenis (Zang)
Pedro De Bruyckere (Gitaren)
Danny Verstraete (Toetsen)
Augustijn Vermandere (Bas, Backing Vocals)
Niels Delvaux  ( Drums, Percussie)
 
Guests:
Marc De Maeseneer (Sax)
Frederik Heirman (Trombone & Bastuba)
Yves Fernandez (Trompet)
Amstel Gospel Choir (Zang in ‘Most Of The Time’)
Henk Hofstede (Duet in ‘Night Shadows)
 
Marino Serdons

​Toen in 2018 op hetzelfde Starman Records het album ‘Emotions Singulières’ van Alain Verdier’s Antidote verscheen, moesten we al toegeven dat “some guys have it all”.  Met Evidences bewijst de in Nederland residerende Fransman dat hij nog menig ei wil leggen.  Lang heeft hij niet moeten broeden op een achttal sfeervolle songs die het midden houden tussen pop en spoken word.  Zoals in het verleden omkaderd hij zijn songs met elektro beats.  De single ‘Femme Lady Dame’ mag terecht een juweel genoemd worden (sic; zijn de meeste vrouwen dat niet?). De song hanteert een verslavend ritme en krijgt er nog even een vettige (Gibson) gitaar tussen van niemand minder dan Dany Lademacher (zijn oud maatje). Het nummer is een oprechte ode aan de vrouw.  In ‘Trance Dance’ benadrukt hij nog eens zijn toffe samenwerking met Khadija Othman, om het met een cliché te zeggen: west meets east.  Een song die gerust een extended version mag krijgen.  ‘Pourquoi’ is dan ook de gedroomde theatrale opvolger. Laat ons dan maar als schapen verder dansen op de electro pop van afsluiter ‘Comme Des Moutons’ waarin Alain ons terecht een spiegel voorhoudt.
 
Line-up:
Alain Verdier (Paroles, Musique)
 
A  few guests:
Dany Lademacher (Guitar on Femme Lady Dame)
Khadija Othman, Jovic Mafuta (on Trance Dance)
Aïssatou Diop (Voice on Pourquoi, Comme Des Moutons, Petite Fleur)
 
Marino Serdons

​De Zweedse singer-songwriter Anna Ternheim stelt haar nieuwe album voor op 19 november in de Botanique te Brussel.  Haar zevende intieme ontboezeming.  Een nostalgische terugblik op haar liefdesleven, “…het verlangen naar wat is geweest, naar wat zou kunnen komen…”. Er rust zwaarte op de plaat, “een donker Zweeds meer” beweert ze zelf. En met de singles ‘This is the one’ en ‘You Belong With Me’ klopt dat wel.  Gelukkig kreeg ‘Every Time We Fall’ een vrolijk up-tempo ritme mee zodat we niet meteen zouden struikelen over haar gekwetste ziel.  Anna Ternheim’s songs passen wel in het huidige negatieve klimaat dat in Europa hangt. Hoopgevend, wondermooi met de pianobegeleiding, en met een soft dreamy voice van Anna:  ‘Walk Your Own Way’ was misschien een betere singlekeuze geweest. De song kreeg verrassend op het einde ook een paar a-tonale strijkers mee. Het ontbreekt dit album echter aan verrassingen, zowel in arrangementen als in zang.  Hopelijk maakt ze dit live weer goed.
 
Marino Serdons

​Huilen, niet met maar zonder pet. Vier jaren geleden stierf de vader van Live Miranda Soldberg. Als verwerkingsproces (waar hebben we dat nog gehoord?) schreef ze een aantal liederen op het trage ritme van de dood.  Onder de naam Louien wiegt de Noorse ons richting uitgang.  Verdriet en rouw behoren tot het leven, net zoals de dood.  Het album bulkt dan ook van depressie en hopeloosheid.
Het slagwerk draaft als een trekpaard met doodskist.  De cello huilt pijnlijk mee.  Gelukkig zingt ze engelachtig tot goddellijk en is ze zelf ‘alive and kicking’.  ‘The Fool’ is een tweede single uit het album met fingerpicking gitaar, een echte folksong.  Titelsong ‘None Of My Words’ heeft een universeel americana karakter.  En af en toe zit in het arrangement een wurlitzer of piano. Sommigen vergelijken haar met Joni Mitchell in haar beginjaren.  Live Miranda zoekt eveneens moeilijker zanglijnen, doch de lyrics zijn (nu nog) minder gesofisticeerd.  De toekomst zal wel uitwijzen of ze ook wat levensvreugde kan overbrengen.  Het album is uit op Jansen Records en verkrijgbaar als download MP3, CD en witte vinyl (beperkte oplage).
 
Marino Serdons

​De Ierse Wallis Bird kent ondertussen onze wereld en neemt er geen genoegen meer mee.  Vroeger liet ze betijen, nu schreeuwt ze het van de Berlijnse daken: de onrechtvaardigheid, de #MeToo beweging,  de politieke malaise, het vluchtelingenprobleem – van engagement gesproken kan dit wel tellen. In dat opzicht chapeau voor haar inzet en betrokkenheid.  Merk op dat de m in WOmAN 13,9 % kleiner is dan de andere letters: zijnde de loonkloof in Ierland.  Wallis Bird viel al meermaals in de prijzen als Best Female Artist. Jammer dat ze met haar muzikale voorkeuren niet kan overtuigen. Bij de intro van openingssong ‘As The River Flows’ denk je even aan Carole King of Joni Mitchell. Een vergissing (hoewel het later terug opduikt in ‘Time Is Not Waiting’).  De song drijft op een R&B ritme, wat verder in het album nog opduikt. In 2019 werd ze genomineerd voor Artist of The year bij de International Folk Music Awards.  Wallis Bird draagt een duidelijke boodschap uit, maar om de hedendaagse popsongs nu een folketiket op te dringen, doet de waarheid toch geweld aan.  ‘Brutal Honesty’ komt misschien wel dicht in de buurt.  Met ‘Time Is Not Waiting’ scoort ze evenwel een tien op tien: emotionele zang met minimalistische klassieke piano –sterk!   Jammer dat er niet meer van die juweeltjes op dit album te vinden zijn.
 
Marino Serdons 

Herinner u de Australische indie band The Go-Betweens (met de hit Streets Of Your Town).  Na de dood van mede-oprichter Grant McLennan zat er niets anders op voor Robert Forster om solo te gaan. Eigenzinnig en perfectionistisch spendeerde hij afgelopen jaren aan het schrijven van … mémoires (Grant & I). Zijn literair talent komt nu eindelijk nog eens in liedvorm met negen voortreffelijke songs.  Het album, het tweede in elf jaren, duurt slechts 35 minuten en werd opgenomen in Berlijn bij producer Victor Van Vught (Pj Harvey). Onweerstaanbaar knappe songs, in een zeer begrijpbare en toegankelijke zangstijl. Een articulatie die skills vereisen en deel uitmaken van de aantrekkingskracht.  Een genot om te luisteren!  Titeltrack ‘Inferno’ (Brisbane In Summer)’ opent als een toptien popsong en daar hoor je reeds de invloeden van Lou Reed.  Tekstueel zit Robert Forster op hetzelfde niveau als Bob Dylan en Elvis Costello.  Luister naar The Morning of No Fame en je wil dat dit eeuwig blijft duren…en zo triggeren ze alle negen.  ‘Crazy Jane…’ maakt zelfs mij zot…”love is all, unsatisfied”.
Robert Forster live te genieten op 29/11/19 in de Ancienne Belgique: een akoestisch concert waarbij alleen violiste/vocaliste Karin Bäumler assisteert.  Niet te missen!
 
Line-up:
Robert Forster (Guitars)
Scott Bromley (Multi)
Earl Havin (Drums)
Michael Muhlhaus (Keyboards)
Karin Bäumler (Violin, Backing Vocals)
 
Marino Serdons (4 ½)
​

Nico Rivers passage doorheen België was van korte duur in België.  Het optreden in De Ezel te Brugge was nochtans zeer beloftevol.  De band uit Boston (US) toert nu tot einde juli 2018 in Duitsland.  Het is dus nog niet te laat om hen te horen schitteren met glansrijke hedendaagse popsongs.  Als je alleen al het instrumentarium bekijkt, weet je dat hun stijl de americana benadert.  Ingetogen emotionele songs met akoestische gitaar wisselen af met up-tempo softrock.  Met de harmony vocals beweegt de band zich richting Fleet Foxes en consoorten.  Maar er zit ook een mooi folksong tussen, Misty Nebraska.  Nico’s scherp stemtimbre krijgt verzachting van Emily Graham-Handley.  Nico Rivers is een pure singer-songwriter die met The Black Grass een mooie muzikale omlijsting krijgt.  Tof ook hoe tussen de verschillende songs wat ‘alledaagse’ noise klinkt. Meestal als sfeermaker voor de song in kwestie. Sterk hoe hij zijn akoestische ballads aankleedt.  Het debuutalbum Tiny Death bekoort tot in de kleinste details.  Geen platte prairiezoden voor Nico & band, neen, wel originele zijwegen voor de rijkelijke composities.  Deze band had eender welk festivaltent in vervoering gebracht en zelfs in romantisch vuur en vlam gezet!
 
Line-up:
Nico Rivers (Vocals, Guitar,Harmonica)
Alex Giorgetti (Vocals, Guitar, Keys)
Emily Graham-Handley (Vocals)
Josh Strmic (Drums)
Matt Schairer (Bass)
Peter Albert De Reyna (Upright Bass)
Chris Gooch Bloniarz (Mandolin, Organ)
Jo Cleary (Violin)
Jack Byrne (Banjo)
 
Marino Serdons (4)