​In de loop van Hilary Scott’s muzikale carrière, die zowel heel wat solo-optredens omvatte als verschillende iteraties met The Hilary Scott Band, heeft ze een uitgebreide fanbase opgebouwd.
Hilary opende onder meer voor Chuck Berry, Tanya Tucker, Little Feat, Beth en Samantha Fish. Hilary Scott is een klassiek geschoolde instrumentalist (piano/toetsen, gitaar, viool) met een prachtige stem. De naam Scott komt trouwens van haar overleden broer. Haar  oudere broer overleed in 1998 aan complicaties als gevolg van epilepsie. Hij liet haar kennismaken met de meer "rebelse" kant van de muziek. En dat heeft bijgedragen tot het verlangen van Hilary’s eigen nummers. Twee jaar geleden werd haar album ‘Don’t Call Me Angels’ verkozen tot ‘Pop Country Album of The Year’. Nu promoot ze de EP ‘Kaleidoscope’. Vijf originele songs die alweer dat doorleefde gevoel hebben. De pandemie gaf Scott de gelegenheid om die nummers te herbeleven. Vier nummers zijn oorspronkelijk in 2011 opgenomen door Matthew Wilder in zijn Wilderside-studio en werden in 2020 opnieuw gemasterd, waarvan 2 opnieuw gemixt. Met een frisse benaderd laat ze ons kennis maken met dat eclectische muzikaal landschap én haar zwoele stemintonatie is de rode draad doorheen de luchtige songs. Het nummer ‘Just A Shame’ is een hemelse ballade vanuit een reflectie van liefdesverdriet. Hilary’s vocalen doen ons wat weg mijmeren naar Sharleen Spiteri van de band Texas. En ook ‘Almost Home’ en ‘Too Much Is Not Enough’ komen aardig in de buurt van die pop getinte tunes. De track ‘And Just’ werd samen neergepend met echtgenoot AJ, en staat in antithese met het zwoele dansnummer ‘Free Country’.
Knap!
 
Philip Verhaege 

​Val je voor zijn jeugdigheid, zijn mooie ogen, of voor de gedroomde schoonzoon?  Nathan Carter is amper de dertig gepasseerd en zou niet misstaan op een Eurosongfestival.   Met veel overtuiging en zangtalent brengt hij zijn publiek in vervoering met countrypop songs.  Ontsteek de kaarsjes,  wieg met je armen in de open air en volg zijn commercieel pad. Op The Journey brengt de wonderboy16 songs uit vorige albums.  Weinig eigen werk, vooral aangepaste traditionals en wat covers van Bob Dylan, Dolly Parton of Sandy Denny…om de bekendste te vermelden.  Geboren uit Ierse ouders in Liverpool, dus dwarrelen er wel degelijk wat Ierse folknoten in zijn genen, waardoor de traditionals  nog het best in het gehoor liggen.  De andere songs neigen meer naar (country) pop.  Een imago dat hem uiterlijk wel aantrekkingskracht geeft.  Het album moet een teaser zijn voor een rondrit  doorheen Duitsland.  De gekende  omstandigheden beslissen er echter anders over. Na Ierland volledig te hebben veroverd, richt hij zich dit jaar om een Scottish tour en reist hij af naar het zonnige  Costa Blanca.  Wie zijn wij om aan zijn rijzende ster te twijfelen?
 
Marino Serdons 

Sam Van Ommen en Julia Schellekens, piepjonge Nederlanders vol enthousiasme, verbazen met hedendaagse americana op hun debuut EP So Far, So Good.  Het duo, fysiek én muzikaal aan elkaar gewaagd, pakt uit met 6 verhalende songs op rijke gitaarlijnen.  Invloeden van Bob Dylan, Emmylou Harris en Neil Young kneedden zachtjes in de eigen stijl.  De hoge zangstem van Sam combineert perfect met Julia’s timbre.  Zoals het hoort bij folk en country passeren alledaagse onderwerpen de revue: scheiding, verdriet en troost, onbegrip. Niet de meest vrolijke.  De composities ademen echter een positieve diversiteit en retro, en zullen zeker ook een ouder publiek aanspreken. De emotionele benadering in de uitvoering wordt deskundig versterkt met bijdrages op piano en pedal steel.  Een veelbelovende start! 
 
Line-up:
Sam Van Ommen (Guitar, Vocals)
Julia Schellekens (Keys, Vocals)
Niels De Jonge (Drums, Percussion, Backing Vocals)
Hugo Zuiker (Bass)
Pascal Voorbraak (Guitar, Backing Vocals)
Leif De Leeuw (Pedal Steel, Guitar)
Eric Lensink (Whistle)
Tim Knol (Producer, Backing Vocals)
 
Marino Serdons (3 ½)

De carrière van Jackie DeShannon bevat een niet onaangenaam aantal hoogtepunten. Zo opende zij tijdens de eerste Amerikaanse tournee van The Beatles, schreef nummers met Randy Newman en Jimmy Page en zong met Van Morrison. En ook haar start kan je moeilijk gewoontjes noemen. Haar versies van enkele countrynummers trokken de aandacht van Eddie Cochran, die haar prompt aan zijn vriendin en singer/songwriter Sharon Sheely voorstelde. Samen met haar begon DeShannon liedjes te schrijven, waarna ze niet meer van het toneel verdween. Voor ze echter als Jackie DeShannon naam maakte, nam zijn een aantal singles op als Sherry Lee, Jackie Dee en Jackie Shannon.  Alhoewel ze als zangeres bekend werd, liggen haar verdiensten toch eerder in het songschrijven. Dat deed ze o.a. voor Marianne Faithfull, die ‘Come And Stay With Me’ van haar opnam. Onder de artiesten die songs van haar opnamen, treffen we ook Springsteen, Ella Fitzgerald, Jim Croce, Mahalia Jackson, Cher en Rita Coolidge aan.
Deze door Jasmine op de markt gebrachte verzamelaar ‘The Early Singles 1956-1962’ start met het als Sherry Lee ingeblikte, het op country gebaseerde en suikerzoete ‘Baby Honey’. Dat nummer laat een ietwat schuchtere zangeres horen, die nog niet de mogelijkheden van haar stem kent en zoekende is. Lang zal het zoeken echter niet duren, want al vlug ontpopt zich een zangeres, die weet wat haar talenten zijn. De zeemzoete ballades behoudt ze, maar ze deinst er ook niet voor terug rhythms & blues, blues, rock-‘n-roll en pop in haar songs te injecteren. Het rauwe randje dat ze sporadisch aan haar stem toevoegt, doet de rest.  Jackie groeit niet alleen als zangeres, maar ook als songwriter maakt ze vlug vorderingen. Dit alles komt tot zijn recht op deze baanbrekende verzameling.
‘The Early Singles 1956-1962’ is dan ook niet alleen voer voor DeShannonfans maar voor liefhebbers van goede stemmen en dito muziek ‘tout court’.
 
 
Lambert Smits (4 ½)
 

Country-pop. Je hebt het in alle maten en gewichten.  Het genre metamorfoseert. Neemt verschillende gedaantes aan. De ene keer is het frivool, sfeervol en dansbaar. Een andere keer kan het soulvol en diepgaand zijn. En soms helt het genre zelfs over naar hardere rockvarianten. Hoe verschillend, divers en breed het genre ook moge zijn, een aantal basisingrediënten zijn steevast aanwezig. Ingrediënten als er zijn: stoere, zorgvuldig richting ‘een nonchalante ongeschoren look’-geschoren, afgetrainde, ruige fitness-binken oftewel – voor de vrouwelijke variant – wulpse, attractieve, uitdagend loensende cowgirls.  Deze regel geldt eveneens voor Kelsea Ballerini, een blonde jongedame die country mixt met R & B. Alhoewel ondergeschrevene bij het lezen van het label ‘country’ op ‘Unapologetically’ toch even dient te slikken, om vervolgens een tekstflard uit ‘RIP Country’ van Nathan Bell te neuriën. You might as well say f###k you Hank.
Lachen, mooi zijn en be(h/k)oorlijk zingen. Ze doen het allemaal. Shania, Miley, Taylor, LeAnn en dus ook Kelsea. Maar mooi zijn, lachen en be(h/k)oorlijk zingen staat helaas niet altijd synoniem voor topnummers. Hier knelt dan ook het schoentje. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de eerste ‘Unapologetically’-luisterbeurt niet dadelijk een wow-gevoel teweeg bracht bij uw recensent, de tweede en de derde evenmin. Het kleinood dan maar enkele weken onberoerd gelaten, laten rijpen in de platenkast. En ja hoor, de vierde en vijfde luistersessie zorgden voor een bepaalde vorm van appreciatie. Niet dat uw recensent zich plotsklaps bekeerde tot de country-pop, maar er ontstond een vorm van waardering. Te meer omdat het hier besproken album op behoorlijk wat bijval kon rekenen bij het adergebroed (respectievelijk 11 en 13 jaar) van uw bespreker-van-dienst. Er werd zelfs geheupwiegd. Door voornoemd adergebroed wel te verstaan.
Wonder boven wonder – ze zijn de wereld nog steeds niet uit - verscheen er bij de zesde luisterbeurt (we zijn traag van begrip) een glimlach op uw schrijver’s tronie bij ‘I Hate Love Songs’ waar juffrouw Ballerini komaf maakt met  clichés uit ‘liefdesliedjes’: ‘violets are purple not blue’, ‘eyes can't hold stars’ en ‘you'd die if your heart really skipped’… Best grappig die Kelsea! En gezegend met gezond boerenverstand. 
Maar de eindconclusie, na diverse luisterbeurten en zonder apologies achteraf, is er toch eentje  die als volgt luidt: goed geproducet, goede omkadering, goede muzikanten, goede stem, knappe verschijning, … maar misschien een net iets te on-omhulde gooi naar de hitcharts.

​
Jan Coonen (3 ½)