​Al 30 jaar schuimt de Ierse rockband Epic Shadow de trouwfeesten van Limerick county af.  Tot drie jaar geleden een producer op rust, Kirk Beasley uit Nashville (USA), hen toevallig hoorde spelen en achterover viel van het aanwezige talent.  Onder zijn impuls trok de band de studio in met support van enkele beroemde muzikanten:  Bobby Ogdin op keys en Bruce Dees wat extra gitaar. Beiden speelden ooit in het gezelschap van Elvis Presley en James Brown.  Als je maar relaties hebt!
Kwaliteit dus onmiddellijk verzekert bij de eerste tonen van ‘I’m Not Sleepin’, de title track van het gelijknamige debuutalbum.  De zangpartijen komen van ‘haunting voice’ Noel Alfred.  In een traag ‘Somebody’, compositorisch eenvoudig aangevuld met een vettige Gibson gitaar, emotioneel zoals Wishbone Ash ze ook liet huilen. (Ondertussen heb ik al 5 x op repeat knop gedrukt). Bluesrock, seventies progrock en americana invloeden zit verweven in 10 songs.  In de folkrocker ‘Be’ wordt de fiddle  aangestreken door de  Amerikaanse jazz violist Billy Contreras, een sessie muzikant met veel country experience.  Folk invloeden die je ook terugvindt in de zangstijl van Noel Alfred, o.a. in het prachtige  ‘Crystal Ball’ met dubbele gitaarlijn als begeleiding. (Mijn tweede favoriete song).
Hoe meer je luistert naar Epic Shadow , hoe verliefder op de (h)eerlijke eenvoud en de melodische geladenheid.
 
Line-up:
Noel Alfred (Vocals, Harmonica)
Tom Shinny (Guitars)
Ciaràn Mullins (Bass, Backing Vocals)
Brendan Hefferman (Drums)
 
Special Guests:
Billy Contreras (Fiddle)
Bruce Dees (Guitars)
Bobby Ogdin (Keyboards)
Kirk Beasley (Bass)
 
Marino Serdons 

Het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig, was een woelige, maar ook een paradoxale tijd. Sommigen zochten emancipatie en bevrijding middels gewapende opstand, zoals Black Panther en The Weathermen. Anderen wilden hun ideal liever op een vredelievende manier bereiken. Ook de muziek vertoont paradoxen. Zo werd de folkbeweging als alternatief en progressief beschouwd, terwijl de artiesten eigenlijk teruggrepen naar het verleden. Met name in Groot-Brittannië en Ierland werd rijkelijk uit dat muzikale verleden geput: de teksten, de melodieën, de instrumenten, de kledij zelfs: vaak leken de Middeleeuwen weer tot leven te zijn gekomen. Een paradox is echter geen tegenstelling. Het verleden werd niet geprezen als dusdanig, enkel een bepaald verleden, een verleden dat door de machthebbers werd vernietigd en begraven: de wereld van de alchemisten, heksen, ketters, ongelovigen, afgoderij en veelgoderij. Deze verzameling van Cherry Red valt onder de noemer ‘pagan’, dit wil zeggen ‘heidens’. Zo krijgt het verleden plots een alternatieve waarde. De terugkeer is ook ingegeven door de opvatting dat het leven toen authentieker verliep, intenser, spiritueler. Toegepast op de muziek, krijg je dus een 60-tal nummers die gestalte geven aan die verloren en geïdealiseerde wereld: akoestische instrumenten, kleine bezettingen of solowerk, oude zangwijzen, repetitieve lijnen, traditionele liederen…  Het was ook een genre waar je als nobele onbekende je ding kon doen (Amber, Synesthesia). Deze verzameling slaat op de decade 1965-1975 en derhalve worden we ook getrakteerd op psychedelische toevoegingen (Meic Stevens) of een versterkt instrumentarium (Fairport Convention), al blijft dit alles binnen de perken.
Cherry Red lijst een aantal bekende namen op die meer (Steeleye Span) of minder (Curved Air, Marc Bolan met de folkbewegng van doen hebben, maar focust gelukkig op een paar dozijn onbekende namen die ooit een album of een single uitbrachten en daarna uit het gezicht verdwenen. Zeker, een andere wereld is mogelijk, ze heeft al bestaan. Prachtwerk, met het gebruikelijke informatieve inlegboekje.
Een selectie valt te beluisteren in ‘Rock On’ op Radio 68 www.radio68.be, op woensdagen 02 en 16 december 2020 van 12 tot 24 uur.

​
Eddy Bonte 

​Folk music baseert zich meestal op verhalen, sagen én eigen levenservaringen.  Ook zo voor de New Yorker Vincent Cross: geboren in Ierland, opgegroeid in Australië en uiteindelijk beland in the big Apple.  Tijdens de zoektocht naar zijn Ierse roots stootte Vincrent op een gang-leader James Corcoran.  De aanzet voor een boeiend levensverhaal deels waarheid (uit oude kranten en tijdschriften), deels verzonnen, en muzikaal omlijst met mandoline en een Engelse concertina (speciaal voor deze gelegenheid aangeleerd).  Vincent Cross brengt zijn verhalen over moord, piraterij én liefdesverdriet met de hulp van Ierse traditionele arrangementen én met eigen composities. Wel alles zeer old school en narratief, zoals de vroegere uitgaves op Topic  Records.
Slechts één song wordt vocaal uitbesteed aan de zangeres Claire Bonass (‘Come Ye Ladies & Ye Gentlemen’).  Een welkome afwisseling die verder in het album ontbreekt.  Onderstaand fragment ‘King Corcoran’ laat de Americana invloed horen.
Het derde album van Vincent Cross is, met de summiere muzikale begeleiding,  geen oppepper.  Beluister het echter aandachtig zoals een alternatieve podcast, je komt snel in de sfeer.
 
Line-up:
Vincent Cross (Vocals, English Concertina, Mandolin, Mandocello, Irish Bouzouki)
Shane Kerwin (Whistle & Bodhran)
 
Marino Serdons 

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fead An Ioliar
2. On The Outside Looking In
3. Shlide It Where The Sun Don’t Shine
4. Quantum Of Solas
5. Napoleon’s Final Frontier
6. Home Sweet Home
7. Fangy Tom’s Favourite
8. Uncle Fred’s
9. Tippin’ It Up To Nancy
10. O’Carolan’s Nightmare
11. Oro sé Do Bheatha Bhaile

Platenlabel
Epos Imaginaire Studio

Labelnummer
EIMM007

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Tobermore

‘Kisses’ is het debuutalbum van de Nederlandse band Tobermore. Leden zijn Gerard Braun (gtr., voc.), Rolf Groeneveld (fiddle, voc.), Herco Schuchard (flutes, whistles, voc.), Angus McGalligan (Uilleann pipes,whistles, bodhran, voc.) en Vincent Pompe van Meerdervoort (diatonic accordion, bodhran, voc.). Samen brengen ze zowel instrumentale als gezongen Ierse folk. Aanvankelijk lijkt het vreemd dat een Nederlandse band dit genre brengt, maar wanneer je de cd enkele malen beluistert, kan je niet anders dan besluiten dat hier gemusiceerd wordt vanuit het hart en met een immense liefde voor de rijke Ierse folk. Nu eens ingetogen om dan later in uitbundige vrolijkheid los te barsten. Met uitzondering van Matt Andersens ‘Home Sweet Home’, Tim O’Briens ‘Outside Looking In’ en het door bandlid Vincent geschreven ‘O’Carolans Nightmare’ zijn het allemaal traditionals die door Tobermore gearrangeerd werden. Ierse folk is muziek die live dient gebracht te worden en dan nog liefst in een donkere Ierse pub. Optredens van Tobermore zullen zeker voor de nodige ambiance zorgen. Alleen jammer dat die ambiance niet in de studio vast te leggen is.

Lambert Smits (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Bungee Jumpers
2. Coridinio
3. Rathlin Island
4. The Midnight Special/Windchime
5. Little Bird
6. Reel Beatrice
7. The Woodchoppers
8. Neckbelly/Gaffo’s Ball
9. Duo In G
10. Cavan Potholes
11. Blackbird
12. James Brown’s March/Mouth Of The Tobique
13. The Galway Girl/Music For A Found Harmonium
14. The Shining (Alleen Cd)
15. Sandy River Belle (alleen cd)

Platenlabel
P & C Records

Labelnummer
BMCD594

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
Mass Market Recordings

Website Artiest
Sharon Shannon
Alan Connor

Wie ooit in Ierland was weet dat het sociale leven zich afspeelt in de pub. Elke dag vind je er meerdere pubs waar muzikanten samenkomen om muziek te maken, hoe klein het dorpje of stadje ook is. Een betere leerschool kan een muzikant niet hebben. Dat was ook het geval voor de uit de county Galway afkomstige Sharon Shannon. Shannon speelt diatonische accordeon (ook wel eens squeeze box of melodeon genoemd), viool en rechte fluit (tin whistle). Deze instrumenten worden veel gebruikt in de Ierse muziek en geven de ‘reels’ en ‘jigs’ (traditionele folkliederen) de typische Ierse folk-klankkleur.
Bij ons is Sharon misschien (nog) niet zo bekend, maar in Ierland is ze de best verkopende muzikant wat traditionele folk betreft. Ze bracht al vele cd’s uit en toerde de hele wereld rond. Vorig jaar trad ze voor meer dan 250.000 mensen op, dat is niet weinig voor iemand die wereldmuziek, zeg maar nichemuziek maakt.
Ze was ook gastmuzikant of toerde met grote namen uit de pop- en rockwereld, zoals Jackson Browne, Bono, Steve Earle, The Chieftains, The Waterboys, Willie Nelson, Nigel Kennedy, Alison Krauss en vele anderen. 
In juli 2014 speelde ze met zanger/pianist/gitarist en Dubliner Alan Connor een concert in de O’ Conner’s Famous Pub in Salthill, Galway, haar thuisbasis. Het werd uitgebracht in een box met een cd en een dvd. Op de cd staan 15 songs, op de dvd twee minder. De vraag is natuurlijk of hier een meerprijs wordt voor gevraagd, want de dvd is totaal geen toegevoegde waarde. Er staat precies hetzelfde op als op de cd, bovendien stoort het neurotisch camerawerk met veel te veel close-ups de muziek. Een tweede puntje dat stoort is dat (bijna) alle bindteksten en aankondigingen weggeknipt zijn, of het moest zijn dat Sharon nooit iets zegt, wat zeer aannemelijk is omdat ze niet zingt en dus ook geen microfoon heeft. Bovendien is op enkele nummers na de cd volledig instrumentaal. 
En dat is nu juist de kracht van dit album (en Sharons oeuvre). Ze is een uitermate virtuoze accordeonspeelster. Zelden heb ik iemand zo strak en snel en juist weten spelen. Bovendien speelt ze ook rechte fluit (ook wel ‘tin whistle’ genoemd), een instrument dat veelvuldig in de Ierse muziek wordt gebruikt. Getuige daarvan is het traag op gang komende en zeer sfeervolle ‘Rathin Island’. Maar ze staat ook haar spreekwoordelijke mannetje op de viool, zoals in ‘The Woodchoppers’. 
Maar we mogen ook pianist Alan Connor niet onderschatten. Hij begeleidt Sharon op voortreffelijke wijze, en speelt bovendien ook de baspartijen. Zijn impact is groter dan je zou denken, zeker als hij de (elektrische) gitaar ter hand neemt en de Carl Sandburg countryblues klassieker ‘The Midnight Special’ (bekend van Leadbelly en CCR) zingt. Hij doet dat nog een keer bij de wondermooie en catchy hit van Sharon ‘The Galway Girl’. In ‘Cavan Potholes’ geeft hij bovendien een verschroeiende gitaarsolo. Connor is ook een krak in het multitasken als hij met zijn voeten de loops en bassen bedient en tegelijkertijd en afwisselend ook gitaar en piano speelt. Heerlijk om te horen! (daar is de dvd wel goed voor, want dan kan je zien hoe hij dat allemaal doet).
Wie van (Ierse) folk houdt of zich wil voorbereiden op een trip naar Ierland of Dublin, moet deze cd zeker aanschaffen! Dit is virtuoze superkwaliteit van de bovenste plank. Het beste dat je kan beluisteren, in een kleine bezetting. Klasse!
​
Line-up: 

• Sharon Shannon (diatonische accordeon, tin whistle, viool)
• Alan Connor (piano, gitaar, zang) 

Peter Jacobs (4)