Gitarist Dave Stryker hoef ik hier niet meer voor te stellen, hij is hier al verscheidene malen aan bod gekomen. Deze keer koos hij voor een samenwerking met saxofonist en arrangeur Bob Mintzer, en de Duitse WDR Big Band. Stryker’s blues & jazzgitaar komt aldus vooraan een big band te staan, met Mintzer’s sax daarnaast. Stryker vloog vorig jaar naar Keulen om daar in de tijdspanne van een week deze tracks op te nemen. Het geheel doet denken aan de albums die het CTI label vroeger uitbracht. Wat staat er op het programma? Wel, covers van Marvin Gaye’s ‘Trouble Man’ en ‘What’s Going on’, Prince’s ‘When Doves Cry’, Jimmy Webb’s ‘Wichita Lineman’ en Stanley Turrentine’s ‘Stan’s Shuffle’, maar ook originele tracks van Mintzer en Stryker zelf. Daartoe behoren Mintzer’s ‘Aha’, en Stryker’s ‘Came to Believe’, ‘Blues Strut’ en ‘Shadowboxing’. Fans van souljazz zullen hier van houden, dit doet immers denken aan de hoogdagen uit de sixties en seventies. 

Patrick Van de Wiele 

​De in Curaçao geboren Gino Rosaria ontwikkelde al vroeg een interesse in muziek. Hij leerde vloeiend 4 talen te spreken, en daardoor kwamen verschillende muziekgenres tot hem. Later kwamen daar jazz, Latin en klassiek bij. Tijdens zijn tienerjaren begon hij op te treden, en in 2003 verhuisde hij naar de USA om daar muziek te studeren. Zes jaar later behaalde hij een Master in Classical Music Performance, waarna hij privé jazzlessen nam. In 2016 startte hij het muziekproject Groove Symphony op, wat hem het jaar daarop een Award voor Best Funk/Fusion EP vanwege Akademia in LA opleverde. Vandaag de dag opereert hij vanuit Pensacola, en dit is zijn derde album. Dat bevat souljazz, met als opener de single ‘Night Groove’, dat meteen één van de meest gekozen songs op Billboard is. Op dit leuk, “feel good” nummer speelt Marcus Anderson sax. Er staan 9 instrumentale tracks op de cd, plus één vocaal. Vervolgens is ‘Road Trip’ aan de beurt, met gastfluitiste Althea Rene. ‘Island Life’ verwijst naar zijn roots, en een lekker luie zondagnamiddag is de inspiratiebron voor ‘Sunday 3PM’, een leuk uptemponummer, met Elan Trotman op sax. Wanner de nacht nog jong is draai je ‘The Night is Still Young’ en swing je mee. ‘Gentle Touch’ klinkt rustiger, en op ‘Pool Party’ ga je uit de bol. Daarna gaan we lichtjes op de funky toer met ‘Funkin’’. Tijdens ‘Rush Hour’ wordt het druk en die chaos leent zich tot fusion. Het enige gezongen nummer ‘Unconditional Love’ is een song die Gino opdraagt aan zijn zoon. Het nummer wordt gezongen door Brynnevere, die tevens de tekst ervoor schreef. Een prima album, met smooth & souljazz!

Patrick Van de Wiele (4)

Drie jaar geleden besprak ik hier de cd ‘Eight Track II’ van de Amerikaanse gitarist Dave Stryker (http://www.keysandchords.com/album-review-blog/dave-stryker-eight-track-ii) en nu is deel drie van de trilogie hier aangekomen. Dave werkte nu samen met vibrafonist Stefon Harris, orgelist Jared Gold, drummer McClenty Hunter en conga & percussionistspeelster Mayra Casales. Hij deelt met ons hierop zijn voorliefde voor klassiekers die een creatief arrangement meekregen, en daardoor aan een nieuw leven beginnen. Deze klassiekers uit de seventies stammen inderdaad uit de “eight track” periode. Je kan je hier tegoed doen aan soulvolle jazzbewerkingen van Curtis Mayfield’s ‘Move On Up’, The Temptations’ ‘Papa Was a Rollin’ Stone’, Steely Dan’s ‘Pretzel Logic’, Stevie Wonder’s ‘Too High’, The Carpenters’ ‘We’ve Only Just Begun’, Burt Bacharach’s ‘This Guy’s in Love with You’, Roy Ayers’ ‘Everybody Loves the Sunshine’, Marvin Gaye’s ‘After the Dance’ en Stevie Wonder’s ‘Joy inside My Tears’. Een festijn voor fans van souljazz, waardoor deze trilogie nu compleet is. Dave hoopt hiermee enige vreugde en positivisme in de wereld te brengen. Best leuk! 

Patrick Van de Wiele (4)

​Uit de Amerikaanse stad Houston in Texas komt trompettist Michael C. Lewis. Als gegradueerde aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston, maakte hij in 2011 zijn Master in jazz studies af aan de New York University. Sindsdien is hij lokaal en internationaal muzikaal en in het theater erg actief. Michael trad in Harlem al op in The Apollo Theater, The Lenox Lounge, St. Nicks Pub, Showman’s, Londel’s Restaurant, en Uptown Grand. Maar ook in The Blue Note, Village Vanguard, Sweet Basil’s, Fat Tuesday’s, Jazz Standard, Joe’s Pub, SOB’s, Birdland, en Iridium. Michael stond al op het podium met o.a. Bill Cosby’s Cosnarati, Hank Crawford, Pharoah Sanders, Jimmy Heath, Patti Labelle, Wilson Pickett, Alex Bugnon, Kirk Whalum, Walter Beasley, Frank Lacy, De La Soul, Lenny Pickett, en The Dells. Hij toerde al doorheen Europa, Japan, Azië, Australië, Rusland, en Abu Dhabi. In 2010 kwam zijn debuut ‘Reflection’ uit, en hij werd muzikaal beïnvloed door Miles Davis, Freddie Hubbard, Lee Morgan, Marvin Gaye, Michael Henderson, John Coltrane, The Crusaders, Nat King Cole, en Herbie Hancock. Nu is zijn tweede cd uitgebracht, en daarop vermengt hij jazz met funky soul. De openingstrack ‘Houston Nights’ is opgedragen aan al die ongelooflijke muzikanten die zijn geboortestad voortgebracht heeft, waarna op de Earth, Wind & Fire ballade ‘Reasons’ Walter Beasley sax speelt. ‘A Moment’ is meer smooth jazz, en ‘Make Me Say It Again Girl’ een cover van The Isley Brothers is, die Michael zelf zingt. Op ‘Miles To Go’ bespeelt hij gedempte trompet en dit nummer is uiteraard opgedragen aan Miles Davis. De titeltrack is zacht, waarna ‘Soulful Atmosphere’ eraan komt. En ‘Beside The Still Waters’ klinkt al even zacht. Hiphopritmes steken de kop op ‘Expressive Lee’, gevolgd door de “Mute Remix” van ‘Reasons’. Afsluiten doet Michael met ‘Houston Knights’ in souljazz stijl. Een prima ontdekking voor jazzfans die niet vies zijn van funky soul.

Patrick Van de Wiele (4)

​Aan het einde van de jaren ’80 verscheen de Braziliaan Ed Motta op de muziekscène als zanger, componist en producer in de band Conexão Japeri. Deze zestienjarige neef van Brazilië ‘s soulzanger Tim Maia had onmiddellijk succes, en hun debuutalbum beloofde verschillende internationale hits. Soul, jazz en funkelementen werden vermengd met Braziliaans pop/rock. Nu zijn we 15 albums verder, van het ene genre in het andere. Hij beoefende jazz, funk, soul, AOR (Adult Orientated Rock) enz., en werkte samen met o.a. Gilles Peterson, Roy Ayers, 4Hero, Seu Jorge, Patrice Rushen, Greg Phillinganes, Bo Diddley, Incognito, Ryuichi Sakamoto. Ed heeft er nu al enkele Grammy nominaties opzitten, en bezit zo’n 30.000 albums, evenals een opnamestudio. Hij werd aangezocht door dit Duitse label om deze compilatie samen te stellen, waarbij die 2 decennia beslaat. ‘The Colossus Of Rio” bracht 19 tracks bijeen die ons minder bekend overkomen. Latin jazz met Filó Machado, Sandra Sá die me doet denken aan Earth, Wind & Fire, soul met Junior Mendes, Guilherme Arantes die doet denken aan Donald Fagen (Steely Dan), funky met Carlos Bivar, een echte Earth, Wind & Fire ballade van Biafra, jazzy pop van Jane Duboc, soul met Cassiano, jazzfunk van Carlinhos & Soninha Queiroz, de Braziliaanse Toto m.a.w. Roupa Nova, disco van Kiko Zambianchi en soul & funk van Brylho. Een zeer geslaagd album indien u een andere kant van Braziliaanse muziek wil ontdekken. Uitstekend bij deze zomerse temperaturen! Aanbevolen!

Patrick Van de Wiele (4½)

​Zangeres Nicole Willis, die bekend is van haar samenwerkingen met The Soul Investigators & Jimi Tenor, komt met een album waarop tracks staan die zij met voornoemde mannen componeerde, evenals enkele originele songs. Dit allemaal specifiek voor een collaboratie met het Finse Umo Jazz Orchestra. Jimi Tenor zorgde voor alle big band en ritmesectie arrangementen, terwijl Pete Toikkanen, de gitarist van The Soul Investigators, samen met Jimi en Nicole zelf de tracks componeerden. Indie god, en persoonlijke held van Nicole, Ian Svenonius, introduceert haar op de opener ‘Introducing’ en sluit ook af op ‘Final Call’. Nicole zelf zorgde voor de productie. Daarna komt ze met Northern soulswinger ‘Break Free (Shake A Tailfeather)’, terwijl ‘Haunted by the Devil’ eerder mid-tempo is. ‘One in a Million’ grijpt terug naar Northern soul, evenals het nooit uitgebrachte ‘(Everybody) Do The Watusi’. De ballade ‘No Child Denied’ is de volgende, gevolgd door de Northern soul van ‘Together We Climb’. Daarna gaat het tempo weer naar beneden voor ‘When We Go Down’, terwijl ‘Togetherness’ mid-tempo is. Na het afscheid op ‘Final Call’, krijg je als bonus het mooie, soulvolle ‘Still Got a Way to Fall’. Een album dat bewijst dat soul en jazz hand in hand kunnen gaan!

Patrick Van de Wiele (4)