​Nederlandse stonerockers vermomd als agressieve Spaanse bullfighters.  Voor de onwetenden onder ons, aangeboren of aangezopen, Pendejo! (=schaamhaar, klootzak,..) is wel degelijk een origineel produkt vanuit Amsterdam . En met al drie albums (het debuut Cantos a la vida dateert al van 2010) onder de oksels zijn de heren niet aan hun proefstuk toe met het half cover/half live album Toma.  Opener ‘Wrathchild’ steekt al onmiddellijk een pijnlijke dolk doorheen de Iron Maiden klassieker.  En iedereen zal zeker het ritme van Black Sabbath’s The Wizard herkennen in ‘El Mago’.  Verder op het album enkele live versies uit vorige albums. Toegegeven, het trompetwerk van El Pastuso (Bram)  met de rauwe zang en de snelle ritmes jagen een opzwepende energie door je lijf. Een ideale plaat om op een eenzaam zolderkamertje alle zorgen te vergeten of, nog beter, je tijdens een festival met veel bier te kopstoten.  Wel zien dat je je nek niet breekt of de haren in je wimpers blijven plakken.
 
Marino Serdons 

​Steengoede rock vanuit de havenstad Rotterdam.  Het trio van El Fatso speelde haar eerste concert in 2016 op het Eendrachtfestival van Rotterdam, het publiek ging uit de bol en vanaf toen kon het schip niet meer zinken. Ondertussen werd de band uitgebreid tot een quintet en werd de bassist vrouwelijk, spannend.  Vier songs nu op hun recente (tweede) EP Rock ’n Roffa die doen denken aan Queens of The Stone Age: catchy, krachtig, afgelijnd en verrassend.  Twee spreekwoordelijke maten akoestisch om dan voluit indruk te maken met hun stonerrock.  Het meerstemmige ‘Thirsty’ knalt funky door de boxen, kan niet anders met drie messcherpe snaren.  Tijd voor wat baswerk in het uptempo ‘Ketama’ en psychedelische tunes op de achtergrond.  Vraag niet waar het nummer over gaat (volgens hen over de zoektocht naar een eigen identiteit) want interesseert mij geen jumpende ballen:  headbangen of heupwiegen op een strak ritme en een melodielijn met falsetto zang. Genieten daar gaat het om bij El Fatso.  Nog ritmischer dreunen ‘Touch Base’. Of wat voel je bij  ‘Should Have’: de bassen trillen, de soundscape huilt, de synths kraken en de vette gitaren overstemmen de zang.  Schitterende EP en de knappe hoes is lekker meegenomen!
 
Marino Serdons 

Klop, Klop. Klop. Daar wordt aan de deur geklopt. Wie zal dat zijn? Kalm, niet te voorbarig... Klopper van dienst is niet de gemijterde, bebaarde in Spanje residerende goedheiligman. Maar Lambert, die andere steeds goed gecoiffeerde goedheiligman met zijn grote zak vol te recenseren albums! Er valt heuglijk nieuws te melden: uw recensent is braaf geweest, heel braaf … In elk geval afgaande op de karrevracht te recenseren muziekjes waarmee Lambert hem overlaadt. Eén van de presentjes is ‘Tricklebolt’ van Trickebolt, een plaatje van over de grens waarbij onze weldoener bij het overhandigen luidop de vraag stelt: ‘Ik weet niet of dit iets voor jou is, maar geef het een kans!’
Excuseer Lambert? Of dit iets voor mij is? Is de paus katholiek? Doet een beer zijn behoefte in een bos? Wat de hel! Wat een album! Tricklebolt neemt, startende met de bombastische openingstrack ‘Intro (Entering The Valley)’ (toepasselijke titel), de luisteraar op sleeptouw… om hem vervolgens in een rotvaart mee te zuigen in een bruisende, pompende rock ’n roll-draaikolk! ‘Eens beet, nooit meer loslaten’ lijkt het credo van de band! En dat doen ze dan ook! Riff-na-riff, nummer-na-nummer, hook-na-break, break-na-hook, … Wat een debuut! Categoriseren? Labelen? 70’s bluesrock, hardrock of zelfs stonerrock … Klinkt als? Led Zeppelin, Uriah Heep, … of recenter: Supersuckers, Airbourne, Nashville Pussy of onze eigen Sore Losers.
Toeterdetoet … nogmaals steken we de loftrompet. ‘Alle 12 goed’ had niet misstaan als ondertitel bij het debuut van deze jonge Noorderburen! Bent u bezitter van een rockhart? Zo ja, dan doen ‘High Trees’, ‘Dirt Road’, maar bovenal ‘N347 Pt.2’ met gitaarharmonieën die doen denken aan Thin Lizzy-tweespan Scott Gorham en Brian Robertson, dit rockhart zonder twijfel sneller slaan! 
Als heerlijk stevig scheurende gitaren, hier-en-daar onderling duellerend of sparrend met een Hammond-orgel, uw kopje koffie zijn … zoek dan vooral niet verder … en bestel een Tricklebolt-   espresso!  Tricklebolt samengevat: pretentieloze no-nonsense rock ’n roll met een take-no-prisoners-attitude. Nog korter: retegoed!
​
Jan Coonen (4 ½)