Vorige week nog besprak ik het laatste album van de Belgische jazzband Les Tzigales, en hier is een ouder album dat dateert uit 2015. Zoals u al weet brengen ze zowel chansons als jazz uit de swing, musette en gypsy jazz, en dat vocaal en instrumentaal. Toentertijd bestond de bezetting uit: Ramsy Irani (sologitaar & zang), Alexandre Tripodi (viool), Sam Stuyck (ritmegitaar & zang), Eddie C. (Conard, op percussie), Suzanna Pezo (tapdanseres) en Frank de Wolf (bas & fluit). Er staan 14 tracks op die cd, weerom een mengeling van eigen composities en covers. Die gypsy jazz komt al dadelijk tot uiting met ‘Dante 4 Dante’, een gezongen song van Ramsy & Eddie. ‘South of the Waltz’ vervolgt in datzelfde, maar instrumentale straatje, terwijl de mooie Sacha Distel cover ‘La belle vie’ de volgende in het rijtje wordt. Vervolgens trekken we naar de ‘Plaza Mayo’ van Ramsy, waarna ‘J’suis pas d’ici’, een cover van Thomas Dutronc daarop aansluit. De titeltrack is weerom een eigen instrumentale song, gevolgd door een cover van het overbekende en gejaagde ‘Paris s’éveille’ van Jacques Dutronc. Nog een Franse chanson komt daarna en dat wordt het instrumentale ‘Seul ce soir’. En wij in “la douce France” met ‘Ménilmontant’ van Charles Trenet. Het originele ‘Prelude’ brengt ons weer naar het zigeunerdorp, gevolgd door de vader ervan, Django Reinhardt met een cover ‘Montagne Sainte-Geneviève’. Ramsy voorzag ‘’k Voel me heel klein’, een originele song van George Brassens van Nederlandstalige tekst. Het bekende Cubaans volkslied ‘Poinciana’ komt daarna en het originele instrumentale ‘Wawa dji ge doo’ sluit af deze zuiders trip af. Een nu al bekende mengeling van Franse chanson en gyspsy jazz die het verlangen naar een zuiderse trip doet toenemen. Toch maar mooi gedaan!
 
Patrick Van de Wiele 

Het Great American Songbook blijft maar inspireren. Dat bewijst deze nieuwe cd van de Italiaanse band Sugarpie and the Candymen. De groep begon in 2008 toen 5 muzikanten uit Piacenza en Cremona besloten om hun passie voor swing, manouche jazz, blues, soul, pop, en close harmony te delen. De band bestaat uit zangeres Miss Sugarpie, ofwel Lara Ferrari, en  de Candymen zijn: Jacopo Delfini (gitaar en close harmony), Renato Podesta (gitaar, banjo, percussie en close harmony), Roberto Lupo (drums) en Claudio Ottaviano (bas). Voeg daarbij saxofonist Mauro Negri als speciale gast. Ze hebben ondertussen al in Europese clubs en op festivals opgetreden. Dit album staat vol met klassiekers, zoals ‘Chattanooga Choo Choo’, Irving Berlin’s ‘Cheek to Cheek’, ‘In a Sentimental Mood’, Cole Porter’s ‘Anything Goes’, Ella Fitzgerald’s ‘A Tisket a Tasket’, ‘Dream a Little Dream of Me’, ‘My Heart Belongs to Daddy’, ‘Gee Baby Ain’t I Good to You’, ‘Dedicated to You’, ‘It Don’t Mean a Thing’, ‘Shiny Stockings’, ‘Stompin’ at the Savoy’, ‘Bewitched’ en ‘How High the Moon’. Dit alles in een gipsy jazzomgeving. Voor nostalgische zielen die van jazzy houden.

Patrick Van de Wiele 

Tijdens de concerten van hun tournee door België en Nederland, bewezen deze vijf uit Vancouver, Washington komende muzikanten onlangs nog dat zij een band vormen, waarmee duidelijk rekening dient gehouden te worden.  Dat wordt trouwens nog maar eens bevestigd met dit naar de band genoemd album. Hun sublieme mix van country, blues, gypsy jazz, western swing en rock-‘n-roll waarmee ze live moeiteloos overtuigden, klinkt op cd even begeesterend. Het spelplezier druipt er meteen af bij opener, het vrolijk swingende, met fiddle op smaak gebrachte ‘Kentucky’. In opvolger western swinger ‘She’s What I Want’, laat Nicholas O’Donnell zijn talent op de zes snaren horen, terwijl de toegevoegde blazers het swingend effect nog versterken. En het blijft swingen geblazen, want ook tijdens het met een banjosolo op de rails gezette ‘Kisses’ wordt stilzitten geen optie. Met het country walsend ‘Angelina’ wordt het gaspedaal voor de eerste maal wat gelost. Het nummer kent trouwens een knap a capella einde. ‘Wine And Whiskey’ krijgt met het instrumentale ‘Whiskey Reprise’, nog een dixielandvervolg, dat eigenlijk wat langer had mogen duren. Met de lullaby ‘Goodnight My Lovers And Friends’ zijn de heren uitgezongen.
Het gebruikte instrumentarium werd op dit album, in tegenstelling tot de optredens tijdens hun tournee, gevoelig uitgebreid met blazers, fiddle, pedal steel en banjo, wat het geheel nog voller en rijker doet klinken.
The Pearls is een band om in de gaten te houden. Na de succesvolle optredens en dit album zijn de verwachtingen voor de toekomst hoog gespannen. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
 
Lambert Smits (5)