In de ‘golden fifties’ stonden de in de danstenten spelende little big bands garant voor ontspanning en plezier. Maar ook de muzikanten hadden vaak hun avondje. Mekaar ophitsen tot het scheppen van muzikale hoogstandjes was bijna vanzelfsprekend. Vooral de blazers waren hier keien in. Jammer genoeg komt dit heden ten dage veel te weinig voor. Ray Collins Hot Club en onze eigen Slick Nick & The Casino Special zijn gelukkig de uitzonderingen op deze regel. Twee bands die nu het gezelschap krijgen van Gone Hepsville. Verschiet niet, maar deze zeskoppige band, met in haar rangen twee saxofonisten en een pianist, komt uit Tsjechië. Dit om aan te geven dat het de niet Amerikaanse bands zijn die de little big band formatie levend houden. Gedurende meer dan tien jaren ontdekten de heren de kneepjes van de rock-‘n-roll in The Fireballs. Maar het zestal wou iets meer, iets anders. En daarin zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Immers hun tweede album ‘Gimme!’ barst van ambiance, speelplezier en energie. Rock-‘n-roll, jump, jive, bop en swing wringen zich meedogenloos in iedere song. Van zodra de eerste tonen van het rockende ‘Gimme Gimme’ door je speakers knallen, voel je dat er een vliegende start wordt genomen. Een strakke ritmesectie, rollende pianoklanken, gesofistikeerde gitaarpartijen, een soft retro klinkende stem en…..de gedroomde elkaar opjuttende blazers. Wat een band! Wat een sound! Gedurende 13 originele nummers laat Gone Hepsville de gouden jaren van het genre met klasse herleven. Zijn ‘moment de gloire’ krijgt iedere instrumentalist tijdens de lange intro van het swingende ‘Darn That Rhythm’. Die swing zet zich ook verder in de met een slappende bass geïntroduceerde boogie ‘Brainwasher Boogie’, waarna we jivend overgaan naar het instrumentale ‘Horn At Dawn’, waar de instrumentbeheersing nog maar eens duidelijk tot uiting komt. Een streepje toegevoegde surf maakt later van ‘Just A Little Hepsville Surfbeat’ een verdomd knap eigenzinnig nummer. Dat dit album op de benen werkt, hoor je wel in afsluiter ‘Legs Gone Mad’. Als extraatje vermeldt het hoesje bovendien de akkoorden van ‘Just A Little Hepsville Surfbeat’, voer voor gitaristen.
Na het beluisteren van dit album, zou ik Gone Hepsville heel graag eens op één van onze zomerfestivals aan het werk willen zien. Vuurwerk gegarandeerd! Daar zijn wij na het beluisteren van deze ‘Gimme!’ rotsvast van overtuigd.
 
 
Lambert Smits (4 ½)

Dat de Duitse Mike Penny & His Moonshiners nog steeds evolueren, maakt hun derde album voor Rhythm Bomb duidelijk. Bevatte hun in 2010 door hetzelfde label uitgebracht ‘Don’t Start Breathin’ Down My Neck!’ hoofdzakelijk Western Swing, hun opvolger ‘Texas Boogie’ bevatte naast old time Western Swing ook wilde hillbilly en early rock & roll. Met ‘Rock Me Daddy-O’ volgen ze andermaal het spoor dat hun idolen in de jaren ’40 en ’50 uitzetten. Jump, jive, boogie en rhythm & blues zijn dan ook vaste ingrediënten, wat ‘Rock Me Daddy-O’ tot een dansbaar album verheft. Het dansbaar effect weet de band te bereiken met een bundeling van eigen songs en enkele covers. Jivend vliegen ze er onmiddellijk in met ‘Rompin’ Stompin’, inclusief een knap stukje piano van Thomas ‘Piano’ Schulze en idem stukje op de lapsteel door Rick Ramsey. Die heren zullen trouwens nog vaak de songs een extra glans bezorgen. Wat ook meteen opvalt is het retrogeluid in Mike Penny’s stem. Die stem is niet krachtig, maar scoort wel perfect bij de ‘fourties and fifties sound’. Mike kan ook aardig overweg op de zes snaren, daar staan diverse smooth gitaarsolo’s garant voor. Jive is tevens de toon van ‘Daddy-O-Rock’, ‘Jump Jack Jump’ en ‘How Long Must I Wait’. ’18 Miles To Memphis’ kennen we nog van The Stray Cats, maar de Western Swing aanpak van Mike Penny geeft de song een formidabele hedendaagse touch. Een hedendaags nummer een retrojasje aanmeten, gebeurt echter niet zo vaak. En toch kan het. Luister maar eens wat Mike en zijn maten met ‘Creep’ van Coldplay doen. Gewoonweg subliem!
Mike Penny & His Moonshiners hebben met ‘Rock Me Daddy-O’ een knap en dansbaar album afgeleverd. Met de eindejaarsfeesten in het vooruitzicht, zal dit album ongetwijfeld vaak de weg naar mijn afspeelapparaat vinden en dat zal zeker niet alleen voor mij het geval zijn.
 
Lambert Smits (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Saturday Night
2. Move On
3. Baby Please Don’t Go
4. Get Out
5. A Room Full Of Blues
6. My Girl Across Town
7. Tick Tack
8. Love Roller Coaster
9. You Left Me, Now I’m Free
10. They Call Me Fat Man
11. A Night Of Jump Blues
12. Lula

Platenlabel
El Toro Records
 
Labelnummer
ETCD 6083
 
Distributie
El Toro Records
 
Website Artiest
The Big Jamboree

The Big Jamboree is een band uit Barcelona die de rhythm & blues, jump, jive, blues en early rock & roll een warm hart toedragen. Dat doen ze aan de hand van een aantal covers van o.a. Louis Jordan, Roy Brown, Big Joe Turner en Wynonie Harris. Covers die ze vaak voorzien van naar hun hand gezette arrangementen, die zeker niet moeten onderdoen voor het originele werk. Maar ook in de eigen nummers tonen de mannen potentieel. Knappe voorbeelden zijn de instrumentale nummers ‘A Room Full Of Blues’ en de titeltrack, waar iedere muzikant het beste van zichzelf geeft. Een band die in deze genres furore wil maken, dient natuurlijk naast een strakke ritmesectie eveneens te beschikken over een batterij competente blazers. Dat alles heeft de band in meer dan voldoende mate. Als dat, zoals hier het geval is nog aangevuld wordt met een formidabele leadgitarist en pianist, alsook een zanger die voeling heeft met deze genres, dan geeft dat vuurwerk. En dat vuurwerk ontsteekt zich reeds bij opener ‘Saturday Night’, waarna je in een rollercoaster van rhythm & blues, jump, jive, blues en  rock & roll belandt.
‘A Night Of Jump Blues’ doet ons watertanden naar een live gig van deze bende. Voorlopig moeten wij het echter doen met dit album. Put on your dancin’ shoes and enjoy!
 
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I’ve Got A Feelin’
2. Have Mercy Baby
3. Baby I’m Doin’ It
4. Misery Loves Company
5. Drunk
6. You Was Right Baby
7. Feed Them Monkeys
8. Insect Ball
9. Kissing In The Dark
10. Young Enough To Be My Son
11. Too Many Men
12. Market Place

Platenlabel
Red Rudy Tunes

Labelnummer
RRTT002

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Eight Of Five Jive

De in Nashville residerende Eight O’Five Jive won vorig jaar de Nashville Independent Music Award, kortweg NIMA genoemd in de categorie ‘Best Live Blues Performers’. Dat ze die onderscheiding verdienden, daar valt na beluistering van ‘Too Many Men’ niet aan te twijfelen. Laat ons maar meteen duidelijk zijn. De vijfkoppige little big band Eight O’Five Jive is het best bewaarde jump, jive, early rock & roll, blues en swing geheim van de afgelopen tijd, en zeg maar rustig jaren. Zie daar, nu is meteen duidelijk wat je kan verwachten. Alhoewel…..als je denkt dat Eight O’Five Jive de muziek uit het naoorlogse Amerika covert, dan sla je de bal wel erg mis. Frontvrouw en diva Lee Shropshire ziet er in haar cocktailjurk misschien uit, alsof ze nippend aan een glas bubbels in één of andere hippe club, zich in de muziek van eind jaren 40, begin jaren 50 wentelt, maar niets is minder waar. Akkoord, 9 van de 12 songs, waaronder Jimmy Liggins’ ‘Drunk’ en Big Jay McNeelys ‘Insect Ball’, stammen uit die tijd, maar worden hier gereanimeerd. Opener, het door Big Maybelle in 1953 opgenomen ‘I’ve Got A Feelin’’ maakt al meteen duidelijk wat de band met songs uit de vorige eeuw doet. ‘I’ve Got A Feelin’’ krijgt een subtiele dosis ska geïnjecteerd, wat de zuurstof is voor een nieuw leven. The Dominoes, met leadzanger Clyde McPhatter hadden met ‘Have Mercy Baby’ destijds een nummer 1 hit in de R & B charts. Wel dit zou zich met de versie van Eight O’Five Jive mogen herhalen. Of neem nu ‘Market Place’ in 1957 opgenomen door Etta James,  nu met een sublieme Andy Scheiman op gitaar. Saxofonist Patrick Mosser is dan weer diegene die Memphis Minnies ‘Kissing In The Dark’ pittig weet te kruiden, terwijl de soft swingende titeltrack uit de pen van Joss Stone vloeide. Shropshire heeft  een stem die super accordeert met de muziek van Eight O’Five Jive. Het herkenbare nostalgische stemgeluid van zangeressen uit een ver verleden, weet zij als geen ander naar de dag van vandaag te vertalen. En alsof dit alles nog niet voldoende is, schreef Mrs. Lee ook nog 2 songs voor dit album. Met ‘Misery Loves Company’ en het hilarische ‘Young Enough To Be My Son’ weet ze zich ook als songschrijver te positioneren.‘Too Many Men’ is gewoonweg SUPER!

Lambert Smits (5)