Blog Archives - KEYS AND CHORDS

Jane Lee Hooker: Spiritus

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

How Ya Doin’?
Gimme That
Mama Said
Be My Baby
Later On
Black Rat
Ends Meet
How Bright The Moon
Turn On Your Love Light
The Breeze

Platenlabel
Ruf Records

Labelnummer
RUF 1245

Distributie
V2 Benelux

Promo-Agent
V2 Benelux

Website Artiest
Jane Lee Hooker

Jane Lee Hooker kennen we nog van het recent verschenen album ‘No B!’ Net als Popa Chubby komt ook Jane Lee, geen familie van John Lee Hooker, uit New York. Beiden spelen en personifiëren op hun geheel eigen wijze de New Yorkse blues rockscéne. De Jane Lee Hooker Band werd vijf jaar geleden opgericht en bestaat uit vijf considerabele vrouwen. Dana ‘Danger’ Athens (vocals), Hail Mary Z (bas), Melissa ‘Cool Whip’ Houston (drums) en gitaristen Tracy ‘High Top’ en Tina ‘T Bone’ Gorin zorgen alweer voor een opwindende blues sound die stevig is doorspekt met punkachtige invloeden. Deze dames hebben uiteraard hun muzikale strepen al verdiend in diverse bands en ondertekenden vorig jaar een lucratief contract bij het label van Thomas Ruf. Het album is tien nummers rijk en telt in tegenspraak tot het debuutalbum ‘No B!’ heel wat originele songs. Openen doen ze met het punkgevoelige ‘How Ya Doin’?’ De heavy toon is meteen gezet voor het album. Al wordt in ‘Gimme That’ en het funky ‘Mama Said’ bewust wat gas teruggenomen. Het rustig opbouwende ‘Be My Baby’ en het aanwakkerede ‘Gimme That’, met zijn snedige gitaarsolo, geven het prognosticum voor de rockballades ‘Later On’, Ends Meet’ en de piano begeesterde compositie ‘How Bright The Moon’. Maar de meiden gaan helemaal loos in het heavy ‘Black Rat’, origineel van Minnie Lawler en Willie Mae Thorton en de rockabilly song ‘Turn On Your Love Light’. De imponerende baslijnen, een intransigente drumpartij en ingetogen gitaarriffs zorgen dat ‘The Breeze’ een aangename afsluiter is. Geen nodeloze effecten voor deze meiskes, maar alles live in de studio ingeblikt en dit alles onder het toeziende oog van producer Matt Chiaravalle. Het album ‘Spiritus’ is alweer een muzikale sprong voorwaarts. De nummers klinken rauw en zijn ingezaaid met een hoge dosis positieve energie. Knap!

Philip Verhaege (4)

The album 'Spirit' has been a musical leap forward. The songs sound raw and are sown with a high dose of positive energy. A treat for all blues rock minded lovers!

Samantha Fish: Belle Of The West

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

American Dream
Blood In The Water
Need You More
Cowtown
Daughters
Don't Say You Love Me
Belle Of The West
Poor Black Mattie
No Angels
Nearing Home
Gone For Good

Platenlabel
Ruf Records

Labelnummer
RUF 1248

Distributie
V2 Benelux

Promo-Agent
V2 Benelux

Website Artiest
Samantha Fish

Samantha Fish komt Kansas City, Missouri waar ze op 30 januari 1989 het levenslicht zag. Sinds haar 13de ramde ze op een drumtoestel, om twee jaar later over te schakelen op de gitaar. Sindsdien speelt en zingt het jonge geweld vol passie en hartstocht. Samantha weerlegt perfect de subtiele aspecten in de blues-achtige accurate intonatie, die zo makkelijk een expressieve, maar uiterst gecontroleerde vibrato en passing ontwikkeld op gitaar. Haar solo fraseringen zijn uiterst muzikaal en Samantha is een rolmodel voor de aanstormende jeugd.
Op jonge leeftijd deelde ze het podium met grootheden als Tommy Castro, Tab Benoit, Shirley King, Watermelon Slim en Kenny Neal. De release ‘Live Bait’, in eigen beheer, uit 2010 was destijds enkel te koop tijdens de live shows. Al is dit leuke hebbeding nu ook verkrijgbaar via haar website. Het studioalbum ‘Runaway’ was meer dan een bescheiden succes en ook de bijhorende tournee ‘Girls With Guitars’ was een voltreffer. Het Ruf Record-project dat samen met Cassie Taylor en Dani Wilde op poten werd gezet. In slecht zeven jaar baande Samantha Fish zich een weg, tussen het voor het eerst hanteren van een gitaar en een vast platencontract bij het gerenommeerde label Ruf Records. Met het album ‘Black Wind Howlin’ had ze alweer heel wat progressie gedesigneerd en is ze overduidelijk gegroeid in haar rol als bandleidster. Begin dit jaar zaaide ze met haar release ‘Chills & Fever’ een nieuwe wind doorheen het blues landschap. Nu is Samantha op doortocht om haar nieuwe project ‘Belle Of The West’ te promoten. Met deze meer dan toepasselijke titel laat ze zich meer van haar sublieme akoestische kant zien. Ze trok naar de legendarische Zebra Ranch Studio in North Hills, Mississippi en blikte er samen met producer Luther Dickinson elf knappe song in. Als backing vond Samantha haar soulmates in violiste/zangers Lillie Mae Rische, Luther Dickinso (gitaar, mandoline) Lightnin’ Malcolm (harmonica en gitaar) en multi-instrumentalist Jimbo Mathus. Als backingvocals kwamen Amy LaVere, Tikyra Jackson, Trina Raimey en Shardé Thomas, kleindochter van de legendarische Zuid-bluesman Otha Turner de band vervoegen.
In de schitterende akoestische opener ‘American Dream’ zijn de viool arrangementen van Lillie Mae meteen een constante. Van het Americana getinte ‘Blood In The Water’ gaat het richting country folk met het hemels mooi opgebouwde ‘Need You More’ en wordt het tempo wat opgeschroefde in ‘Cowtown’. Het sensitieve en melancholische ‘Daughters’, over een gebroken huisgezin, vloeien de vioolschikkingen recht in Fish’s gitaarcomposities. De blues trage ‘Don’t Say That You Love Me’ en de country begeesterde titeltrack bezorgen ons meer dan eens goosebumps. Met R.L Burnside’s ‘Poor Black Mattie’ trekken we naar het diepe zuiden. Rond de oevers van de Mississippi komt Lightnin’ Malcolm zowel vocale en instrumentale ondersteuning bieden. Van het hypnotiserende ‘No Angels’ gaan we de melancholische toer op met het rustig voortkabbelende ‘Nearing Home’ en het aanporrende ‘Gone For Good’. Samantha Fish laat alweer een nieuw licht schijnen op haar muzikale carrière. Deze knappe verschijning heeft werkelijk een grote gevarieerde muzikale diversiteit.

Philip Verhaege (5)

Samantha Fish shines again a new and brightly light on her musical career. This handsome appearance really has a great variety of musical diversity. Heavy guitar rock, a big band sound or acoustic Mississippi blues ... it does not matter .. This is beautiful!

Lance Lopes: Live In NYC

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Come Back Home
Hard Time
Get Out And Walk
Traveling Riverside Blues
Lowdown Ways
Tell The Truth
El Paso Sugar

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO 0256

Distributie
Cleopatra Records

Promo- Agent
Niet Gekeend

Website Artiest
Lance Lopes

Lance Lopes wordt reeds jarenlang aanschouwt als een van de voornaamste Texas bluesrockers. Toch komt hij uit Schreveport, Louisiana waar hij op 30 september 1977 op de wereld werd gezet. Op achtjarige leeftijd was hij al een bekwaam gitarist en vier jaar later verhuisde hij samen met zijn moeder naar Dallas. Daar werd hij gemagnetiseerd door een heuse jamsessie tussen B.B. King en Stevie Ray Vaughan. In zijn tienerjaren raakte hij bevriend met Billy Gibbons van ZZ Top en toerde met de legendarische R&B artiest Johnnie Taylor. Niet veel later zou Lance ook de wereld rondtoeren met Lucky Peterson. Rond het nieuwe millennium begon hij keihard maar gestaagd te werken aan zijn solocarrière. Na enkele succesvolle albums en enkele heuse wereldtournees presenteert hij nu zijn nieuwe release ‘Live In NYC’. Daarvoor trok hij samen met drummer Chris Reddan en bassist Mike Nunno naar de B.B. King’s Blues Club & Grill op Times Square in hartje New York City. Het powertrio opende hun show met het stevige ‘Come Back Home’. Meteen wordt ons duidelijk waar Lopes de mosterd vandaan heeft gehaald. SRV is muzikaal nooit ver uit de buurt. Met eenzelfde verbetenheid schroeit Lance door zijn set. En het kan zowaar nog harder met ‘Hard Time’ en het stevig rockende ‘Get Out And Walk’. Lance neemt wat gas terug in de cover ‘Traveling Riverside Blues’, van Robert Johnson. Een volgend hoogtepunt is de blues ballade ‘Lowdawn Ways’. Tot Lance plots alle gensters aanslaat in het overweldigede middenstuk. De gitaarvirtuoos haalt halsbrekende toeren uit en zet onvermijdelijk ook het populaire ‘Tell The Truth’ in de steigers. Als afsluiter presenteert het trio ‘El Paso Sugar’. De niets vermoedende slow intro ontploft werkelijk tot een schitterend en onweerstaanbaar coöperatief samenspel. De modificerende en onverwoestbare gitaarriffs kloven zich een weg doorheen B.B. King’s Blues & Grill Club.
Voor de productie tekende niemand minder dan Paul Nelson, en laat dat nu net de gitarist zijn van wijlen Johnny Winter aan wie deze opname dan ook is gewijd. Hopelijk kunnen wij snel kennis maken met een gloed nieuw studio album… Hell Yeah !

Philip Verhaege (5)

Those who want to get acquainted with the live sound of Lance Lopes. Well, here you are getting the ideal opportunity.

Cairo: Say

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Cairo
Shadow’s Return Prologue
Wiped Out
Say
Nothing To Prove
Nothing To Prove Reprise
Katrina
Searching
Random Acts Of Kindness Part 1
Back From The Wilderness
Dancing The Gossamer Thread
Katrina (Breathe Mix)

Platenlabel
Heavy Right Foot

Labelnummer
HRFCD1501

Distributie
Niet Geknd

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Cairo

Altijd fijn om een debuutalbum te ontdekken met een verrassend uitstrijkje. Geen opgedroogde koek, wel een intrigerend progrock album. Reeds verschenen in 2016, en hoog tijd om dit te belichten. Bezieler van de nieuwe band Cairo is Rob Cottingham uit Milton Keynes (UK), een ervaren duistere rocker in het solo album Captain Blue en de hardrock band Touchstone: door het Classic Rock magazine omschreven als “cracking rock music for all ages”. Met de naam Cairo suggereert de band een relatie met het Midden Oosten, vandaar de oosters getinte intro. De bassen en drums overgoten met synths schallen als op een gothic party in de Egyptische souks. En dan de ‘spoken lyrics’ als proloog van een conceptalbum dat het midden houdt tussen gothic en progrock. Blinken progrock albums meestal uit door lange uitgesponnen composities, Say daarentegen is een vlotte aaneenschakeling van korte songs. Slechts 4 songs overstijgen de 5 minuten. Rob Cottingham kan boeiend overweg met de knoppen op zijn synths en zangeres Rachel Hill weet niet alleen met haar zang te overtuigen (ondertussen wel vervangen door Lisa Driscoll). De invloeden van Genesis’ gitarist Steve Hackett en Steven Wilson zijn duidelijk hoorbaar in het negen minuten durende ‘Nothing To Prove’: veel tempowisselingen, en veelvuldig gebruik van ‘symfonische’ begeleiding via programming en SFX. Voeg daar dan een rauwe ‘Black Sabbath’ gitaar bij van James Hards, en je mag van een originele mix spreken. Wow! Er zitten ook zeer voorspelbare songs tussen zoals ‘Searching’, daarom niet minder mooi. De omkadering van klassieke piano geeft het nummer een speciaal cachet.
Rob Cottingham benadert zijn composities dikwijls vanuit zijn ‘toevallig’ ontdekte electronic sounds, bouwt daar een hele song omheen en voegt wat harder gitaarpassages toe. Of vergis ik mij? Alle bandleden houden van dezelfde ‘klassiekers’ (Porcupine Tree, Pink Floyd, Led Zeppelin, King Crimson,..). Hun bijdrage is dan ook groter dan in eerste instantie gedacht.
Laat de cd op het einde zeker nog een minuutje draaien. Een verrassend toemaatje met een ‘hidden’ compositie op piano laat je helemaal vermurwen.
Met ‘Say’ levert Cairo een boeiend debuutalbum af dat in geen enkele progrock collectie mag ontbreken. In 2018 zeker live te horen in Nederland (3-4/03 op de Boerderij Zoetermeer).

Line-up:
Rob Cottingham (Vocals, Keys, Programming, SFX)
Rachel Hill (Vocals)
James Hards (Electric & Acoustic Guitars)
Paul Stocker (Bass & Acoustic Guitars)
Graham Brown (Drums & Percussion)

Marino Serdons (4)

One of the most beautiful albums of the year. Not only Rob Cottingham, but the whole band, have created a new sound in progrock. Gorgeous !

Bonefish: Atmos

28/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Atoms
Another Day
Fallen In Love
Old Town Fishermen Blues
Potential Loss Of Faith
Sister
Kissing In The Rain
I See Your Heart
Hey Hi Ho
Salt And Chrome
Crappy Eyes

Platenlabel
Fishbone Music

Labelnummer
FBM 05CD

Distributie
Niet gekend

Website Artiest
Bonefish

Sommige muzikanten blijven uitstekende muziek produceren op de achtergrond van anonimiteit. Al sedert de jaren zeventig draait singer/songwriter Bie Karlsson mee in de muzikale mallemolen. Met Bonefish kiest hij voor internationale erkenning.
Goede wijn moet rijpen en laat dit nu het moment zijn om de champagnefles te ontkurken. In het mooie Stockholm ontsproot in 2010 een rockband samengesteld uit maturiteit. Atmos werd het tweede album van de Zweedse band Bonefish. Elf knappe songs met de nodige variatie. Rock richting progrock met invloeden van de seventies en eighties. Fluit, viool, keyboard verrijken de melodische songs, overwegend gezongen door Bie. En misschien schuilt daar het addertje? De composities van Bonefish beklijven en vormen een ware ontdekkingstocht. Een topalbum, ware het niet dat de voice van Bie niet altijd even krachtig overkomt. Titelopener ‘Atoms’ krijgt van Bie een Britse folkie inslag. Het minste wat je kan zeggen: dit is zeker niet representatief voor het hele album.
Verwacht je aan een resem Americana-songs, knappe catchy rock en toffe samenzang waarbij de zangstem van bassist Anders Thoor nog meer op de voorgrond mocht. (‘Potential Loss Of Faith’, ‘Hey Hi Ho’). In ‘Sister’ gaat de band de experimentele retro-toer op. Of het poppy en up-tempo ‘Crappy Eyes’ met subtiele synths. En een hidden einde van enkele akkoorden. Het zijn die onverwachte muzikale uitspattingen die je zullen kluisteren aan dit album. Volgend jaar op toernee doorheen de Benelux en Duitsland.

Line-up:
Bie Karlsson (Lead Vocals, Guitars)
Anders Thoor (Bass, Lead Vocals)
Matte Norberg (Guitars, Backing Vocals)
Rasmus Rasmusson (Drums, Percussion, Backing Vocals)

Marino Serdons (4)

Eleven mature compositions of Swedish (art-)rockband Bonefish. A fish to rip of with a lot of taste!
You gonna love it!

Al Dual: Blue’s Back In Town (vinyl EP)

28/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Side A

Blue’s Back In Town
My Love Runs Too Much

Side B

Who Rocks The Chicken
Call ‘EO’ To Pray

Platenlabel
El Toro Records

Labelnummer
ET-15-090

Distributie
El Toro Records

Promo-agent
El Toro Records

Website Artiest
Al Dual

Rockabilly is nooit volledig verdwenen, maar de laatste jaren geniet het genre toch een serieuze boost. Dat uit zich niet alleen in het groot aantal bands, maar ook in het groot aantal bezoekers van concerten en festivals die dit in de fifties ontstane genre een warm hart toedragen. Wat in de rockabillywereld ook nooit is weggeweest, is de liefde voor het vinyl, met name de 45 toertjes en de EP’s. Wij waren dan ook verheugd toen de postbode ons ‘Blue’s Back In Town’ bezorgde. Al Dual komt net als fantastische het El Toro label, dat enorm veel aandacht besteed aan de hedendaagse rockabillyartiesten, uit Spanje. Sinds 2010 bespeelt Al de leadgitaar in de band van Pike Cavalero en occasioneel bij Charlie Hightone. Onder eigen naam presenteert hij nu op ‘Blue’s Back In Town’ vier door hemzelf gepende nummers. Nummers die dadelijk laten horen dat Dual voeling heeft met het genre. Geen hedendaagse, overgearrangeerde songs, maar een heerlijk ontspannen geluid dat uitblinkt door zijn eenvoud. Niet alleen klinkt Al’s stem retro, hij heeft ook een heel aparte gitaartechniek. Dat hoor je in de titeltrack waar zijn staccatomanier van spelen, de song in snelheid nog doet toenemen. Tijdens ‘My Love Runs Too Much’ neemt hij wat gas terug en krijgt ook de hillbilly vrij spel. Daartoe draagt gastmuzikant Pacheli Lanzas op pedalsteel meer dan zijn steentje bij. Kant B opent met het nerveuze ‘Who Rocks The Chicken’, waar Al de kakelende kippen uit zijn snarenplank tovert. Met een knap twanggitaar sluit hij met ‘Call “EO” To Pray’ zijn epeetje af.
Al Dual heeft zich met ‘Blue’s Back In Town’ met klasse geprofileerd als rockabillyartiest. Nu maar hopen dat spoedig een full album volgt…..en dan liefst op vinyl!

Lambert Smits (4 ½)

With this EP Al Dual presents himself as a full-fledged rockabilly artist. Four own songs that put his feel for the genre, his original guitar playing and his retro-sounding voice in the spotlight.

Kashka: Relax

28/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Can’t Relax
New Moon Blues
Float Away
Signs
Look Up
Holding Steady
Wild Things
Reset

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Eigen Beheer

Website Artiest
Kashka

Hoes suggereert blitse huismoeder met poedel aan haar zijde. Laat je niet misleiden. De Canadese Kat Burns scoorde al met de folkband Forest City Lovers en stort zich nu op haar zijproject onder de naam Kashka. Noem het gerust ‘folkpoptronica’ want de drieledigheid vind je terug op ‘Relax’. Het ‘full’ album brengt nochtans maar een halfuurtje ontspannende elektropop met thema’s als feminisme, binding en andere vrouwelijke gevoeligheden.
Alle songs zijn ontsproten uit haar inventieve brein en rijkelijk aangevuld met string arrangementen, ‘organic and synthetic’ geluidjes uit de elektronische doos. Door het gebruik van kleine toonladders benadert haar sound een emotionele geladenheid. Melancholisch en nooit melig, gelukkig!
Kat Burns is een bezige bij. Ze illustreert, werkt als voice-over en creëert wekelijks video’s. Muziek blijft echter haar grote passie… Met het zweverige ‘Relax’ overtuigde ze vorige week nog het Londense publiek tijdens een geslaagde cd-presentatie in Richmond. Een Europese tournee zit er voorlopig echter niet in.

Marino Serdons (3 ½ )

Kat Burns seems to be a very multi-creative lady. Her sideproject ‘Kashka’ , with soft elektropop, will easily convince Western Europe.

Gregory Porter: Nat “King” Cole & Me

27/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Mona Lisa
Smile
Nature Boy
L-O-V-E
Quizas, Quizas, Quizas
Miss Otis Regrets
Pick Yourself Up
When Love Was King
The Lonely One
Ballerina
I Wonder Who My Daddy Is
The Christmas Song

Platenlabel
Blue Note Records

Labelnummer
5791468

Distributie
Universal Music Belgium

Website Artiest
Gregory Porter

Bij de Afro-Amerikaanse zanger Gregory Porter zit de bewondering voor Nat “King” Cole diep, en gaat zelfs terug tot in zijn kindertijd. Zijn vijfde album is dan ook een eerbetoon aan deze beroemde zanger & pianist, en Gregory zei: “He was one of a kind. He left such great music – such beautiful things to listen to that you can’t help but be influenced by that extraordinary timbre, style, and ultimate cool.” Zijn bewondering ging zo diep, dat hij Cole als zijn surrogaatvader adopteerde. Na zijn rol in de musical ‘It Ain’t Nothin’ But the Blues’, dramatiseerde hij zijn bewondering in de semi biografische musical ‘Nat King Cole & Me’, die in première ging in 2004. De helft van de songs hierin waren covers, en de andere helft eigen materiaal. Met de hulp van de Grammy winnende arrangeur, dirigent en producer Vince Mendoza en het London Studio Orchestra toog hij aan het werk, en het resultaat mag er best wezen. ‘Mona Lisa’ opent, gevolgd door Charlie Chaplin’s ‘Smile’. Daarop volgt het ietwat sombere ‘Nature Boy’, terwijl ‘L-O-V-E’ drijft op een luchtig, speels ritme. En ‘Quizas, Quizas, Quizas’ zingt hij in het Spaans, waarna ‘Miss Otis Regrets’ ietwat bombastisch opent. En ‘Pick Yourself Up’ was vroeger zowat zijn lijflied. Maar ‘When Love Was King’ is een originele song, die Porter zelf schreef. De gevoelige ballade ‘The Lonely One’ volgt daarop, met het swingende ‘Ballerina’ erachteraan. Nat’s broer Freddy Cole zong ooit ‘I Wonder Who My Daddy Is’, en dat is nu net Porter’s probleem. De overbekende kerstsong ‘The Christmas Song’ sluit af. Het resultaat is niet mis, maar ik vind dat Porter de songs wat te braaf brengt. Iets meer gevoel zou niet misstaan hebben.

Patrick Van de Wiele (4)

This tribute to Nat “King” Cole is semi-autobiographical for Gregory Porter, because he saw him as a surrogate father. But he sings a bit too gentle.

Seal: Standards

27/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Luck Be A Lady
Autumn Leaves
I Put A Spell On You
They Can’t Take That Away From Me
Anyone Who Knows What Love Is
Love For Sale
My Funny Valentine
I’ve Got You Under My Skin
Smile
I’m Beginning To See The Light
It Was A Very Good Year

Platenlabel
Decca Records & Virgin EMI Records

Labelnummer
5793528

Distributie
Universal Music Belgium

Website Artiest
Seal

Multi Award winnaar Seal (geboren als Henry Olusegun Adeola Samuel) kwam tijdens de jaren ’90 in de belangstelling met songs als ‘Killer’, ‘Crazy’ en ‘Kiss from a Rose’, maar ik leerde hem appreciëren met zijn 2 albums vol met covers van prachtige soulsongs. Voor zijn tiende album koos hij voor het overbekende American Songbook, een duidelijke uitstap naar het jazzrepertoire. “This is the album I have always wanted to make. I grew up listening to music from the Rat Pack era, so recording these timeless tunes was a lifelong dream,” zei hij. Aldus rekruteerde hij een aantal muzikanten die voorheen al naam gemaakt hadden, zoals pianist Randy Waldman (Frank Sinatra, George Benson, Manhattan Transfer), drummer Greg Fields (Frank Sinatra, Count Basie), bassist Chuck Berghofer (Ella Fitzgerald) enz. en kwam uiteindelijk tot een orkest van niet minder dan 65 man. De arrangementen werden verzorgd door Chris Walden, die tevens het orkest dirigeerde. De opnames gebeurden in de historische Capitol Studio’s in Los Angeles. Seal opent met ‘Luck Be A Lady’ en overtuigt na de intro swingend dat hij dit soort materiaal aankan. ‘Autumn Leaves’ is ingetogener, gevolgd door een soulvolle versie van Nina Simone’s ‘I Put A Spell On You’, met een trompetsolo van Till Brönner. ‘They Can’t Take That Away From Me’ van de broers Gershwin volgt daarna, in een relaxte Count Basie stijl. En ‘Anyone Who Knows What Love Is’ dateert uit 1964 van Irma Thomas, en neigt naar blues. Maar Cole Porter’s ‘Love For Sale’ drijft op een leuk bossa novaritme, waarna Rodgers en Hart’s klassieker ‘My Funny Valentine’ ook weer opgeluisterd wordt door een trompetsolo van Till Brönner. En Cole Porter’s standaard ‘I’ve Got You Under My Skin’ klinkt tijdloos en subliem in big bandstijl. Charlie Chaplin’s ‘Smile’ blijft boeien, waarna Duke Ellington’s ‘I’m Beginning To See The Light’ luchtig gecoverd wordt, met achtergrondzang van The Puppini Sisters. En Sinatra’s handelsmerk ‘It Was A Very Good Year’ sluit af. Er bestaat tevens een “deluxe” versie met 3 extra tracks. Het was Seal’s grote ambitie om deze klassiekers te coveren, en hij is er uitermate in geslaagd. Zit er hiermee weer een Award voor hem in? Ik duim alvast!

Patrick Van de Wiele (4½)

Seal realises his great ambition to cover standards from the American Songbook and should receive another award for this excellent album.

Acting Natural: Acting Natural EP

26/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

The One
Nicole
Pairadice
Bloom
Early Morning
Missed The Train

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Niet gekend

Distributie
ITunes-Bandcamp

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Acting Natural

1967 was het hoogtepunt van The Beatles. Exact een halve eeuw later klinkt vanuit New York eenzelfde geluid over de oceaan. Wat bezielt een jong trio uit Tampa Florida om vanuit de big Apple de wereld te veroveren met een nostalgische terugblik? Liefde voor kwalitatieve muziek natuurlijk.
Drie met das opgedirkte Amerikanen, ontegensprekelijk fan van de Britse superband en de Londense Led Zeppelin, brachten vorige maand hun eerste EP uit. Acting Natural schittert hierop met zes authentieke popsongs. (Voor de Amerikanen natuurlijk pure rock&roll.). Letterlijk moet je de groepsnaam ‘Natural Acting’ ook niet nemen. Zelfs de haarsnit doet aan John of George denken.
Zoals je al kon vermoeden katapulteert Acting Natural zich in het verleden van de 60’-70’.
Opener ‘The One’ mag je voor mijn part met een Beatles-song verwarren. In ‘Nicole’ kunnen ze echter hun Amerikaanse roots niet wegsteken. Samenzang, langgerekte eindnoten en een catchy melodie à la Todd Rundgren wijzen naar hun natuurlijk muzikaal gedrag. Ook in ‘Missed The Train’ komt dat Liverpool-spook opduiken. Het latere full album zal uitwijzen of dat Britse DNA ‘acting’ is.
Acting Natural levert prachtig werk af dat jong én oud zal bekoren. Het trio laat geen gelegenheid liggen om hun zoete revival boodschap te verspreiden. Van hiphop clubs tot hardcore metal venues, overal volgden positieve reacties. Ook van mij!

Line-up:
Eric Carnevale (Lead Vocals, Guitar, Piano, Organ)
James David Maney (Bass, Vocals)
Jesse Leonard (Drummer, Vocals)

Marino Serdons (4)

Three young artists with a natural instinct and chemistry in their songs. British retro-sound with American influences. A happy feeling is yours!

Alan Simon: Songwriter

26/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc 1
My World & Symphonic Side

Celtic Ring
Les Cavaliers Du Vent
World
Morholt
The Origins Pt 1
The Kings
Lettre à Yseult
Dihun
War
Ad Libitum
Celtic Land
Beltaine
Skye
Castle Rock
Dun Aengus
The End
In The Wind Of The Celtic Dream
The Vision
I’m Not The Only One
Adela

Disc 2
My British Side

No Man’s Land
Come
The Elements
Dancing Heart
Circle Of Life
Fame And Glory
Peace On Earth
Angel’s Tears
Where Is The Way
On The Road
Jangadero
Evil Day
Secret Garden
World
Motherland
Saman
Marie La Cordelière
Lugh
Desire
A Prayer For My Lover

Platenlabel
Babaika Productions

Labelnummer
AS-001-CD

Distributie
Cherry Red

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Alan Simon

De Franse folk- en rockmuzikant en componist Alan Simon is vooral bekend voor zijn rockopera’s. Zijn werken hebben vaak bindingen met de Keltische geschiedenis en mythes. Bekendheid geniet hij vooral via ‘Excalibur, The Celtic Rock Opera’. Bij de uitvoering van zijn rockopera’s kan hij vaak beroep doen op gerenommeerde muzikanten. Die zijn dan ook volop aanwezig op deze 40 songs tellende compilatie. Enkele namen? Alan Parsons, Jon Anderson, Fairport Convention, Justin Hayward, Maddy Prior, Billy Preston, Mick Fleetwood, leden van Supertramp en Midnight Oil, Didier Lockwood, Jeremy Spencer, Andreas Vollenweider en Zucchero. ‘Songwriter’ werd door Alan persoonlijk samengesteld, wat geen makkelijke klus moet zijn geweest. Uit een reeds 35 jaren durende carrière en ontelbare composities, een selectie moeten maken, is niet evident. Alan denkt dan ook reeds aan een vervolg op deze dubbelaar. De songs die op dit album staan, selecteerde hij uit o.a. ‘Excalibur (The Quadrilogy)’, Gaia’, ‘Anne de Bretagne’, ‘Tristan & Yseult’, ‘Captain Kid’ en diverse soundtracks.
De eerste cd bevat symfonische muziek, vaak doordrongen van Keltische folkinvloeden, soms bombastisch, soms ingetogen en devoot, soms dreigend, soms uitbundig, maar steeds schitterend. De hoofdzakelijk instrumentale songs die, zo blijkt al vlug, kunnen los van de context waaruit ze geplukt zijn, beluisterd worden. De monumentale melodieën en de superieure uitvoeringen ervan, maken dat elk nummer op zichzelf staat.
De tweede cd die de Britse zijde van Alan Simon laat horen, klinkt luchtiger. Hier komen ook de gezongen passages uit de bovengenoemde rockopera’s aan bod. Rock, soul, pop en natuurlijk zijn ook de Keltische invloeden opnieuw hoorbaar. En ook hier geldt weer dat alle songs, zonder de complete rockopera’s waarvan zij deel uitmaken, perfect individueel kunnen beluisterd worden. Wat andermaal het ongelimiteerde talent van Simon bevestigt.
‘Songwriter’ laat duidelijk horen dat Alan Simon een fenomenale songsmid is. Zijn werk mag je rustig naast vele klassieke composities zetten. Dit is tijdloze, met een enorme dosis liefde voor muziek, gecomponeerd werk. Zonder meer een aanrader, voor de muziekliefhebber die eens wat anders wil, dan de vaak smaakloze muziek die ons elke dag overspoelt.

Lambert Smits (4 ½)

Tracks from the rock operas of the creator of ‘Excalibur’. The first CD contains mainly instrumental symphonic rock, while the second CD brings the vocal songs from Alan Simon's most famous rock operas.

Heather Newman: Burn Me Alive

23/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Willie James
Bring The Swing
Howling For Love
Burn Me Alive
High Mountain Blues
How Many Times?
Love Strong
I Don't Know Why
What Do You Expect?
Dirty Blues
Share Your Love
I'm Through with You

Platenlabel
VizzTone

Labelnummer
VT-HN-001

Distributie
VizzTone Label Group

Promo-Agent
Richard Rosenblatt

Website Artiest
Heater Newman Band

Heather Newman begon haar muzikale carrière tijdens haar kinderjaren in Omaha, Nebraska. Niet zo heel veel later verhuisde Heather naar Kansas City, MO en trad ze toe tot de Nick Schnebelen Band. Heather is dan ook te horen op Nick’s release ‘Live At Knuckleheads Vol.1’. Begin dit jaar richtte Newman (vocals/bas) dan haar eigen band op en vond ze de ideale soulmates met Keith Ladd (gitaar), Ryan Flemmer (keys) en drummer Cole Dillingham. Heather heeft nu een geweldige lijst originele song bij elkaar gepend, en met haar soulvolle blues stem begeesterd ze ons vanaf de openingstune ‘Willie James’. Ladd’s opwindende gitaarsolo’s geven ook de ritmiek aan in de boogie ‘Bring The Swing’ en het swingende ‘Howling For Love’, dat in het middenstuk is ingekleurd met uitermate knappe pianoarrangementen. De opwindende blues ballade ‘Burn Me Alive’ en het latin beïnvloede ‘High Moutain Blues’ zijn alweer knappe culminatiepunten. De strakke percussie dito baslijnen in ‘Love Strong’ en ‘What Do You Expect?’ komen zo in het vaarwater van het saxofoon geënthousiasmeerde ‘Dirty Blues’, het bas gestructureerde ‘Share Your Love’ en het New Orleans gemotiveerde ‘I’m Through With You’.
Heather Newman promoot alvast een dijk van een debuutalbum!

Philip Verhaege (4)

Heather Newman is already promoting a very strong debut album! What a pleasant but strong voice, and tight backing band .... highly recommended!

Little G. Weevil feat. Dulzura: Something Poppin’

23/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Here I Come Knocking
Something Poppin`
See Me In The Country
How You Want Me To Deal With This
You Can’t Say Nothing
Scrub
Pusherman
Crawling
I Dont Want To Feel The Rain
Top Model

Platenlabel
VizzTone

Labelnummer
VTLG-02

Distributie
VizzTone Label Group

Promo-Agent
Richard Rosenblatt

Website Artiest
Little G. Weevil

Little G Weevil is werkelijk een internationale blues artiest. De jonge Gabor Szucs groeide op in Budapest, Hongarije. Het Sovjet politieke landschap voerde hem al snel naar West-Europa. Nadat hij een tijdje in London verbleef kon Gabor aan de roep van The States niet weerstaan en emigreerde naar Alabama. Om de kost te verdienen werkte hij als bordenafwasser en spendeerde heel wat muzikale uurtjes in en rond Beale Street in Memphis. Hij verdiepte zich in de muziek en de cultuur, en werd verliefd op de blues muziek. Weevil verslond boeken, beluisterde album en tapes en werd al snel een volleerd professioneel autodidact muzikant. Een collega muzikant gaf hem de ‘nickname’ Little G. Weevil. De in 1977 geboren Hongaar opereert momenteel uit Atlanta. Hij werd enkele jaren geleden uitgeroepen tot ‘Best Solo Guitarist’ en ‘Solo/Duo Competition’ op de International Blues Challenge in Memphis en werd genomineerd voor een Blues Blast Music Award. Het album ’Moving’ uit 2013 werd omkaderd met een schitterende akoestische Mississippi Delta blues sound. Maar nu slaat Weevil met zijn nieuwste release ‘Something Poppin’ een compleet andere muzikale blues weg in. Het is een baanbrekend werk dat vooroordelen heeft over stijl en genres. Dit album heeft alles waar bluesmuziek ooit invloed op had. Rock-‘n-roll, soul, funk, R & B en zelfs Hip Hop en Rap elementen worden nu vermengd met de essentie van waar ze allemaal vandaan komen. De Blues! De funky blues rocker ‘Here I Come Knocking’ mag de dans openen. Weevil’s gitaarriffs lopen commensurabel met Marton Pfeff indrukwekkende drumpartijen, Matyas Premecz keyboardtunes en Danny Del Toro’s harparrangementen. De titeltrack voert dan weer wat jazz muzikale structuur met zich mee. De track ‘See Me In The Country’ brengt ons even naar het diepe zuiden, het soul begeesterde ‘How You Want Me To Del With This’ en het reggae enthousiaste ‘You Can’t Say Nothing’ staan dan ook allen in schril contrast met de hip hop bewegingen uit het nummer ‘Scrub’, waar Weevil vocale rap ondersteuning krijgt van rapper Dulzura. Geef ons dan toch maar liever de rockersongs ‘Pusherman’, origineel van Curtis Mayfield en het aanwakkerende ‘Crawling’.
Maar ook de blues ballade ‘I Don’t Want To Feel The Rain’ kunnen we hier meer dan smaken. De heavy blues rocker ‘Top Model’ is een waardige afsluiter van een heel divers spijkerend album.

Philip Verhaege (4 ½)

Little G. Weevil proudly presents a very diverse album. We hear real handsome blues, but also
fine R & B, soul, bluesrock and even a hip hop song. Great stuff !

Casey James: Strip It Down

23/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

All I Need
Bulletproof (with Delbert McClinton)
Hard Times, Heartaches & Scars
Hurt Me More
I Got To Go
Messin’ Around
Strip It All Down
Need Your Love So Bad
Different Kind Of Love
Supernatural
Killin’ Myself
Makin’ Up
Stupid Crazy (featuring Bonnie Bishop)
Fight You For The Blues

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Casey James

In het negende seizoen van ‘American Idol’ schopte Casey het tot de finale en met zijn single, het countrynummer ‘Crying On A Suitcase’ had hij een bescheiden hit. Met ‘Strip It Down’ gooit Casey echter het roer volledig om. Geen door manager of platenmaatschappij opgedrongen imago en nog minder voorgekauwde songs. Hij volgde zijn buikgevoel en schreef met zijn passie voor muziek een aantal nummers en trok naar de studio. Casey wou zingen en liefst niet elke song meerdere malen inzingen om die zo perfect mogelijk te laten klinken. Neen, Casey is een eerlijke vent, die er niet voor terugschrikt als er hier en daar al eens een foutje te horen is. Wat je hoort is een scheppend muzikant voor wie eerlijkheid gelijk is aan perfectie. Een nobele gedachte, die Casey James op ‘Strip It Down’ ook nog verwezenlijkt. De passie druipt van zijn krachtige stem en zijn gitaar kermt, slaat en zalft. Van country is geen sprake meer, dit is bluesrock, soul en blues op hoog niveau. Met ‘Bulletproof’ een hitsige bluesrocker, met vocale steun van Delbert McClinton en aangevuld met een nerveuze bluesharp, slaat James je onmiddellijk murw. Het is echter niet allemaal bluesrock wat de klok slaat. Dat ervaar je wanneer de Muscle Shoals Horns in ‘Hard Times, Heartaches & Scars’, James’ soulgevoel nog een boost van jewelste geven, wat ze nog eens herhalen in ‘Different Kind Of Love’ en in het wat funky ‘Messin’ Around’. Casey is niet voor één gat te vangen, dat wordt stilaan duidelijk. Zeker wanneer hij ‘I Got To Go’ een knappe New Orleans draai geeft. Met de wat naar King King knipogende titeltrack, mikt Casey op de broodnodige airplay, wat zeker moet lukken. Een song die blijft hangen, je meesleept en waarbij de gitaar diep in je huid kerft. Wil je weten hoe je een overbekend nummer naar je hand kan zetten en opnieuw laten schitteren? Luister dan vooral naar zijn versie van het door Fleetwood Mac bekend gemaakte, van Little Willie John geleende ‘Need Your Love So Bad’. Rock & roll, inclusief een Jerry Lee piano maakt van ‘Makin’ Up’ dan weer een hit in wording.
Casey James heeft goed gehandeld, door wars van alle aanbevelingen, zijn eigen weg te gaan. Daardoor heeft hij met ‘Strip It Down’ een gouden visitekaartje in handen.

Lambert Smits (5)

In the ninth season of 'American Idol' Casey James reached the final. With 'Strip It Down' he is going for a different approach. Forget his country single ‘Crying On A Suitcase’. This is bluesrock, soul and blues at high level. A very powerful voice and sublime guitar playing. Recommended!

Velvet Dreamer: Different World

22/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Different World
Blissful Journey
Midnight Lovers
Love Planet
You’re My Infinity
Strange Passenger
Now Is the Time
Kisses under the Palms
Our Island
Memories of the Past
No More Tears
Cold Sky
Trip to Sunny Beach
Chasing the Moment
Deserted Beach (Lounge Chill Mix)

Platenlabel
Lemongrassmusic

Labelnummer
Digitaal

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Velvet Dreamer

Deze digitale release is het vijfde album van Velvet Dreamer, ofwel Tim Gelo uit Duitsland. Deze trompettist en producer leeft in Berlijn, en kwam op deze website jaren geleden al aan bod. Hij blijft trouw aan zijn stijl van lounge en chill out, en heeft 15 nieuwe tracks gecomponeerd, waarop hier en daar zijn zachte en gevoelige trompet te horen is. Na de mooie titeltrack, die wat invloeden in zich heeft uit het Midden-Oosten, volgt ‘Blissful Journey’ met saxofonist Ilia Skibinsky. Nieuw is dat gastgitarist Michael Buk te horen is op de single ‘Midnight Lovers’, op ‘Love Planet’ en op ‘Cold Sky’. Tim Gelo krijgt gezelschap van Mike Tourne op ‘No More Tears’, en verderop van Leo Ganner en Mike Tourne op het zalig swingende ‘Trip to Sunny Beach’, samen met geluiden van de zee. Om af te sluiten krijg je de Lounge Chill Out Mix van ‘Deserted Beach’. Ten zeerste aangeraden om bij weg te dromen, te ontspannen en de zorgen achter je te laten.

Patrick Van de Wiele (4½)

Soft and sensitive lounge and chill out, based on the trumpet of Tim Gelo, aka Velvet Dreamer. Recommended to dream, to relax and leave your cares behind.

Sonja Kristina: Anthology

22/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc 1

Frank Mills
If This Was Love
The Passion
Baby Song
Full Time Woman
Man He Colour
One To One
Melinda (More Or Less)
This Is Not A Sanctuary
Angel
C’est La Vie

Disc 2

Devil May Care
Anna
Buccaneer
Rollercoaster
St Tropez
I Don’t Believe A Word
Street Run
O Fortuna
Love Child
Citadel

Platenlabel
Curved Air Records

Labelnummer
CRVE SK 001

Distributie
Cherry Red / Amazon

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Sonja Kristina

Sonja Kristina was de leadzangeres en mede oprichtster van de progressieve Britse rockband Curved Air, die in 1970 opgericht werd. De band wisselde regelmatig van muzikanten. Zo behoorde Stewart Copeland, later lid van The Police en een tijdje zelfs Sonja’s echtgenoot, ooit tot de band. Enige constante was Sonja Kristina, die in de jaren ’70 in polls, de categorie ‘female vocalist’ steevast aanvoerde. Naast haar lidmaatschap aan Curved Air, bouwde Kristina ook een solocarrière uit. ‘Anthology’ is de eerste verzameling van songs uit haar soloalbums. Die werden aangevuld met enkele nieuwe nummers, waaronder de voor 2017 exclusieve opener ‘Frank Mills’, uit de destijds furore makende musical ‘Hair’. Dat nummer zong zij trouwens op het album van de originele cast. Sonja was niet enkel de eerste frontvrouw in een rockband, ze had en heeft nog steeds iets charismatisch. Dat charismatische uit zich niet alleen in haar verschijning, maar ook in haar stem. Een stem die helder, dromerig en zweverig kan klinken, maar vooral steeds imponeert. Dat deed ze reeds tijdens de gloriedagen van Curved Air en dat doet ze nog steeds. Folk, rock en pop zitten altijd wel ergens verscholen, maar het opvallendste zijn de prachtige door Kristina’s heerlijke stem gedragen melodieën. Die stem kan liefelijk klinken, maar net zo goed duivels duister zoals in het ietwat psychedelische ‘Devil May Care’ of licht zwevend rockend in ‘St. Tropez’. Supermooi is haar akoestische versie van de Mötorhead tributesong ‘I Don’t Believe A Word’. Wat begeleiding betreft kan ze rekenen op sublieme muzikanten op o.a. gitaren, bas, drums, viool, cello, fluit, keyboards en percussie.
Dit alles maakt van deze ‘Anthology’ een waardig album, dat hopelijk ook jonge luisteraars richting Sonja Kristina wijst. En wie weet, misschien zelfs naar Curved Air?

Lambert Smits (4)

Nice compilation from the solo albums, supplemented with some new songs, by Sonja Kristina, lead singer of the British rock band Curved Air. A clear charismatic voice and handsome folk and rock melodies.

Thunderbolt & Lightfoot: Songs For Mixed Company

21/11/2017

DETAILS ALBUM

Tracks:

Let’s Be Friends
Miss Me
Can’t Be trusted
Sad Song
Goodbye Is Not The End
Year Of The Monkey
Vesper
Sweetest Baby
I’m On Fire
Dearly Beloved

Platenlabel
Vesper Music

Labelnummer
VM 101

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
Thunderbolt & Lightfoot

Een confessie: ik ben een sucker voor samenzang. Niet altijd geweest. Wel geworden. De laatste jaren. Dwalende gedachten richting Kozakken- of andere koren worden best stante pede de halt toe geroepen. Hier doel ik niet op. Niet dat er iets mis is met koren. Een kinderkoor, een kiosk en een prille lentedag en deze drie onderdelen gecombineerd kunnen best charmant zijn, maar verder rijkt mijn affiniteit met georkestreerde massasamenzang niet.

Blendende stemmen, versmeltende zoetgevooisde vocalen op een bedje van gitaargetokkel afgekruid met enkele andere instrumenten. Hier denk ik aan bij ‘samenzang’. Type Simon and Garfunkel, Matty Charles and Katie Rose en zelfs Billy Joe (Armstrong – Greenday) and Norah (Jones), die met het in 2013 verschenen ‘Foreverly’ een dijk van een hommage aan The Everly Brothers neerzetten… Maar we wijken af…

To the point: ook het uit Kalamazoo (Michigan) afkomstige Thunderbolt & Lightfoot heeft op het vlak van harmonieën Emmentaler, Gruyère en Camembert gegeten. ‘Songs For Mixed Company’ - het tweede wapenfeit van dit zijproject van The Cornfed Girls - is dan ook een pareltje. Slechts tien nummers, waaronder een instrumentaaltje en een Boss-cover, had dit lovely couple nodig om uw bevoorrechte luisteraar te overtuigen. Phil Barry en Sarah Fuerst zijn dan ook heer en meesterin in het schrijven en brengen van kleine, fijne liedjes, ontdaan van alle franje. Zingen doen ze voornamelijk over het meest universele thema aller tijden: ‘de liefde’.

Met ‘Let’s be friends’, de openingstrack, wordt de lat meteen hoog gelegd. En deze lat trilt de volgende negen nummers niet. Meer nog, subtiel geslepen diamantjes als ‘Sweetest Baby’ en ‘Year Of The Monkey’ laten de voornoemde hoogte-indicator ver onder hun. Zelfs Springsteen’s ‘I’m On Fire’ wordt alles behalve onaardig gecoverd.

Een kort intermezzo (alhoewel kort): het angstzweet breekt uw recensent uit als snoodaards het in hun hoofd halen het werk van de Boss naar hun hand te zetten. Ik weet het: flauw, bevooroordeeld, ’t is een klein kantje, maar vergeef me, het is sterker dan mezelf. De oorzaak van deze angstpsychose is waarschijnlijk terug te brengen tot het feit dat ik al te vaak geroepenen zich heb zien (en vooral horen) verbranden aan Bruce. Veel kaf, weinig koren. Enkel John Moreland (‘Thunder Road’), Serena Ryder (‘Racing In The Street’) en Ryan Adams (‘Streets of Philadelphia’) wisten me tot nog toe te overtuigen. Vanaf heden worden Thunderbolt & Lightfoot met hun versie van ‘I’m On Fire’ aan het verdienstelijke-pogingen-lijstje toegevoegd. Einde intermezzo.

Wederom to the point. Thunderbolt & Lightfoot. Veel meer dan ‘subtiele klasse zonder virtuoze poeha’ valt er niet te zeggen. In eenvoud toont zich de meester. En ‘Songs For Mixed Company’ is een meesterwerkje (net niet met hoofdletter ‘M’). Luistermuziek zoals luistermuziek hoort te klinken. Pure, eerlijke, oprechte songs om na een stevige herfstwandeling op een druilerige, donkere, novemberavond – het getik van regen op het vensterraam op de achtergrond - vanonder een fleece dekentje, een glas wijn binnen handbereik, te beluisteren.

Jan Coonen (4 ½)

"I love great writing and crystal clear harmonies, and Thunderbolt & Lightfoot deliver the goods" — Mark Sahlgren, WMUK Grassroots

Mojo Monkeys: Swerve On

21/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tuscaloosa Maybe
Two Shots
About To Get Gone
Beat Bus Driver
Swerve On
All The Wrong Things
Ride You Pony
Song For The Muse
Little Javelina
Argyle & Selma
If I Were Gone

Platenlabel
Medikull Records

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Mojo Monkeys

Mojo Monkeys is een trio uit Los Angeles, bestaande uit drummer en bandleader Dave Raven, bassist Taras Prodaniuk en gitarist Bill Watts. De drie heren mag je rustig veteranen noemen. Hun kracht ontdekte het trio, toen ze pakweg 20 jaren geleden Hubert Tubbs één van de leden van het collectief Tower Of Power begeleidde in een funkband. ‘Swerve On’ is hun derde full album. Hun debuut ‘Hang’ lanceerden de heren in 1999 en in 2010 kwam ‘Blessings and Curses’ op de markt. Mojo Monkeys houdt van heerlijke en vooral gevarieerde dansmuziek, zoveel is zeker. Echter niet van die we kennen, daarvoor klinkt ‘Swerve On’ net iets te apart. Opener ‘Tuscaloosa Maybe’ katapulteert je naar de hoogdagen van de dancehalls en ballrooms. Swing en jump die door de toevoeging van pedal steel, een eigen leven gaan leiden. Diezelfde pedal steel schittert tevens in opvolger, het jazzy ‘Two Shots’, waarin Bill Watts eveneens een smooth klinkende gitaarsolo neerzet. Met het hitsige ‘About To Get Gone’ betreedt het trio het rockabillypad en dat de funk nog steeds door hun aderen stroomt, bewijst ‘Beat Bus Driver’. Veelzijdigheid is troef, wat tevens het vakmanschap van het trio in de spots plaatst. Zo flirt de titeltrack wat met Southern Rock en kondigt meteen slowtime aan, waarna het door zware drums gedragen ‘All The Wrong Things’ de rockzijde van het trio laat horen. Enige cover is het aan Allen Toussaint schatplichtige ‘Ride Your Pony’ dat New Orleans aanboort. Diezelfde sfeer is ook te horen in het met een streepje swamp doorweven ‘Little Javelina’. Afsluiten doen de heren met het op Mississippiblues geënte ‘If I Were Gone’.
‘Swerve On’ is een knap en zeer gevarieerd dansbaar album. Kortom de ideale gangmaker voor een geslaagde party.

Lambert Smits (5)

Swing, rock, rockabilly, funk, and more ... it's all on this beautiful album by Mojo Monkeys. The ideal danceable party album!

Whitney Rose: Rule 62

21/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Don’t Want Half (I Just Want Out)
Arizona
Better To My Baby
You Never Cross My Mind
You Don’t Scare Me
Can’t Stop Shakin’
Tied To The Wheel
Trucker’s Funeral
Wake Me In Wyoming
You’re A Mess
Time To Cry

Platenlabel
Six Shooter Records/Thirty Tigers

Labelnummer
Promo cd

Distributie
V2 Benelux

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
Whitney Rose

In de review van het eerder dit jaar verschenen ‘South Texas Suite’, schreven wij dat de van oorsprong Canadese Whitney Rose één en al Texassound ademde. Maar voor ‘Rule 62’ koos Whitney toch voor een meer Nashvillegeluid. Net als voor ‘South Texas Suite’ deed Whitney ook nu weer beroep op producer Maverick Raul Malo, aangevuld met Niko Bolas. De grootste wapenfeiten van Bolas zijn Neil Young’s ‘This Note For You’, ‘Freedom’ en ‘Living With War’ waarvoor hij de productie deed. Datzelfde deed hij ook op ‘Sentimental Hygiene’ van Warren Zevon en het debuutalbum van Melissa Etheridge. Beiden ‘ouwe rotten in het vak’ als wij het zo mogen stellen. En niet alleen zij hebben schitterend werk geleverd, ook Whitney laat horen dat ze weer maar eens gegroeid is. Opener ‘I Don’t Want Half (I Just Want Out)’, inclusief pedal steel, neemt je onmiddellijk mee voor een heerlijk tripje richting Nashville. Dit is retro country van het zuiverste soort. En de paarden blijven gezadeld, zodat we in galop doorheen ‘Arizona’ rijden. ‘You Never Cross My Mind’ is een ballade die alhoewel ze stevig in de authentieke country geworteld is, toch ook wat hedendaagse invloeden herbergt. Dat komt vooral door het arrangement en de vele facetten van Rose’s stem. Country mag dan de hoofdmoot zijn, toch heeft ‘You Don’t Scare Me’ ook mondjesmaat wat Americana, in zich. Wanneer de blazers daarna ‘Can’t Stop Shakin’’ inzetten, wordt de aanloop genomen voor ruim 4 minuten soulvolle met Hammond op smaak gebrachte rhythm & blues. En wat een superieure scheurende saxsolo zit erin vervat. Bij zo een nummer is stoppen met ‘shaken’ inderdaad niet aan de orde. Melancholisch klinkt Rose in ‘Trucker’s Funeral’ en afsluiter mag dan wel ‘Time To Cry’ heten, het is een parel van een uptemposong die de tranen vlug verdringt.
‘Rule 62’ is een dijk van een in retro country badend album. Niet te missen!

Lambert Smits (5)

A super album full of delicious authentic country. Whitney Rose will undoubtedly be the next great lady in country. Don’t miss this!

Jenny Darren and The Ladykillers: Ladykiller

21/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Ladykiller
Heartbreaker 1
Ode To Billy Joe
Selfish
Rock & Roller
Lady Marmalade
I May Go Wrong
Papa Was A Rolling Stone Free
Dreamboat
Ride Like The Wind
Heartbreaker 2

Bonus Tracks:

Hey Joe
I Only Want To Be With You
You’re A Dreamboat

Platenlabel
Seacrest Oy

Labelnummer
SCR 1015

Distributie
Niet gekend

Website Artiest
Jenny Darren

Goeie ouwe rock van menkiller Jenny Darren. Al op haar twaalfde levensjaar zong ze de pannen van het dak en belandde ze zelfs in het voorprogramma van AC/DC. Haar recentste album The Ladykillers bevestigt haar natuurlijk zangtalent, vergelijkbaar met Janis Joplin en Grace Slick. Teveel eer?
Jenny Darren heeft een heel parcours afgelegd in haar prille volwassenheid tussen de blues, rock en rythm & blues idolen. Nadien voelde ze zich meer aangetrokken tot de jazz-sound. In 2015 besloot Angel Air Records een ‘best of’ uit te geven, een nieuwe stimulans voor haar om The Ladykillers bijeen te schrapen. Ondertussen sloten zich enkele welbekende muzikanten aan bij haar killerteam. Gitaargod Muddy Manninen komt uit Wishbone Ash en occasioneel violist Tom Leary van Lindisfarne.
Met zulk een bezetting mag het niet verbazen dat de huidige tour een groot succes is. Zoals vanouds, jaren zeventig, rockt het tot je er bij neervalt. De Gibson’s en Stratocaster’s geven elk hun eigen boeiend en afwisselend klankenspectrum. ‘Heartbreaker’, jaren geleden speciaal voor haar geschreven door Gill&Wade, staat tweemaal op deze cd. In versie 1 mag Tom Leary die emotionele song upgraden met electric violin. Versie 2 kreeg een heavier ondersteuning en een up-tempo mee. Pat Benatar had er indertijd een grote hit mee….zo zie je maar hoe harten worden gebroken. De volledige sad story vind je terug online. Alleen al met dit nummer bewijst ze het publiek in vuur en vlam te zetten. Natuurlijk hoor je hier en daar wat elementen uit de voormalige hitlijsten, zonder echter van plagiaat te spreken. Sommige riffs en grooves zijn zo sterk dat je ze als muzikant niet kan negeren. Eigen nummers staan willekeurig tussen enkele covers. Ook staan er drie ‘hidden songs’ op, niet vermelde bonus tracks. Love songs waar ze haar uitzonderlijk zangtalent laat horen, zoals een trage soul versie van Dusty Springfield’s hit ‘I only want to be with you’. Laat jezelf ook even verrassen!

Line-up:
Basses (Kev Moore,Bob Skeat, Pete Way, Chas Kronk)
Guitars (Clive Poole,Tony williams,Graham Oliver, Robin George, Muddy Manninen)
Drums (Andy Hawkins, Nicko McBrain, Chris Slade)
Keyboards (Bill Hunt, Andy Richards, Max Turnbull)
Violon/Electric Fiddle (Tom Leary)
Saxophone (Patsy Gamble)
Vocals (Jenny Darren)

Marino Serdons (4)

Explosive rockalbum from menkiller Jenny Darren with her Ladykillers. A voice like Janis Joplin or Grace Slick kicks you back to the seventies. Lovely!

Michelle Lewis: The Parts of Us that Still Remain

20/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sorry I Forgot to Write
Running Back Home
None of that Now
Just Like a Movie
Run Run Run
Paris
Something that Simple
Goodbye
Broken
Lost in LA

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
888295079402

Distributie
Niet Gekend

Promoagent
Hemifran

Website Artiest
Michelle Lewis

Op haar veertiende pakte de Amerikaanse Michelle Lewis de gitaar van haar vader vast en was algauw in niks anders meer geïnteresseerd. Ze ging songwriting studeren aan het Berklee College of Music in haar thuisstad Boston, en na de release van haar debuut ‘This Time Around’ (2004) toerde ze doorheen de USA. Ze werkt al lang samen met producer Anthony J. Resta (Elton John, Duran Duran, Shawn Mullins), en daaruit vloeiden de EP’s ‘Broken’ (2009) en ‘Paris’ (2011) voort. Zo ook dit tweede full album, dat eigenlijk al uit 2014 dateert. Haar liedjes gaan over liefde en relaties, en ze doet deels denken aan Dolly Parton en deels aan Nanci Griffith. Drie van de tracks werden geplukt uit voornoemde EP’s, en dat zijn ‘Paris’, over een gebroken relatie; het trage ‘Broken’ over hetzelfde onderwerp; en ‘Something that Simple’. De overige songs zijn origineel, en twee ervan schreef ze samen met Robby Hecht, namelijk ‘Running Back Home’ en het countryachtige ‘None Of That Now’. ‘Goodbye’ is dan weer een samenwerking met LA sound designer Conan Skyrme. Uiterst geschikt voor liefhebbers van singer-songwriters.

Patrick Van de Wiele (3½)

This album dates from 2014 and is recommended for lovers of singer-songwriters.

Judy Nazemetz: Balancing Act

20/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Way Back
Which Cup?
A Song for Mary
He Said My Name Right
Behind the Locked Door
Santa Can’tcha?
Three Sticks of Butter
Clothes on the line
Miami Underwater
My Daily Regimen
Altars
The F Word

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
724101267628

Distributie
CD Baby

Promoagent
Hemifran

Website Artiest
Judy Nazemetz

De Amerikaanse Judy Nazemetz begon al erg vroeg te zingen, tot misnoegen van haar buren, en nam deel aan een talentenjacht. Later zong ze in musicals, in reclamefilmpjes en zelfs tijdens ‘The Tonight Show’ bij Jay Leno. Maar haar talent kan pas ten volle naar boven toen ze begon te improviseren. Op een dag in 2014 schreef ze teksten en haar debuut ‘Variety Pak’ was geboren. Ze ging als comédienne aan de slag, en brengt nu de opvolger daarvan uit. Opnieuw schreef ze alle songs zelf, en zong ze ook in. Originele anekdotes liggen aan de basis van deze tracks. Die gaan over een aantal thema’s zoals slechte chauffeurs, die eerste kop koffie, dood, kleren ophangen, arrogantie, een boterham, het opkomende getijde, liefde, en ouder worden. Daarbij maakt ze gebruik van verschillen muziekstijlen zoals country, jazz op ‘Clothes of the Line’, folk, reggae op ‘Which Cup?’, gospel, en een speciaal kerstliedje ‘Santa Can’tcha?’ gezongen door mevrouw Kerstman. En ze zet vrouwen aan om hun frustraties te uiten met het volkse ‘The F Word’. Luchtige comedy dus voor een ontspannend moment.

Patrick Van de Wiele (3½)

Light hearted comedy songs based on original anecdotes, thriving on different musical styles.

Sean Noonan: Man No Longer Me

20/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Man Vs. Machine
Not I
Pussy Cat’s Gone Wild
Man No Longer Me
He Skarbnik He
Cupid’s Packing Heat
I Am Your Pineapple
Eat My Makeup
Queen of Kings
Lost in Guenter’s Wald
Bia

Platenlabel
Haldern Pop Recordings

Labelnummer
HPR-124

Distributie
Niet gekend

Promoagent
PIAS

Website Artiest
Sean Noonan

De ritmische verhalenverteller Sean Noonan uit Brooklyn componeert en dirigeert met een stel drumstokken, multi stilistische jazzrock muziek. Hij ziet zichzelf als een moderne sonische verhalenverteller, die de wereld rondtrekt, waarbij hij verhalen, legendes en folklore verzamelt zoals Alan Lomax. Die worden daarna gefilterd totdat ze onvoorspelbaar worden. Hij combineert aldus de spraakzaamheid van een Ierse bard, de verhalende ritmes van Samuel Beckett, de levendigheid van een Disney personage en de ruwe fysiek van een straatbokser. Op een ochtend wordt hij door een zonnestraal op een bergtop geprikkeld, en hij trekt rond, verdwaalt en verandert tenslotte in de woestijn in een coyote. Dit album is een verzameling songs , die doorheen zijn eigen lens, ze transformeert met invloeden van harmonische jazz, rock, Afrikaanse ritmes, elektro funk en avant-garde klassiek. Sean was de voormalige drummer van het jazz-punktrio The Hub, met bassist Tim Dahl en saxman Dan Magay. Na een bijna fataal auto-ongeluk in Italië combineerde hij tijdens een periode van herstel zijn muzikale voorliefdes: jazz en Afrikaanse drumritmes. Hij heeft al meer dan 20 albums op zijn actief, en werkte samen met o.a. Abdoulaye Diabaté (Brewed By Noon), Marc Ribot (Tom Waits, John Zorn), Jamaaladeen Tacuma (Ornette Coleman, Carlos Santana), Aram Bajakian (Lou Reed), Mat Maneri, Susan McKeown (Joan Baez) en Can’s Malcolm Mooney. Sommige tracks stammen uit het oeuvre van Zappanation Rock Opera, geïnspireerd op de muziek van Frank Zappa en Edgard Varese, dat vorig jaar in september in première ging op het Ai Confini Tea Sardegna E Jazz Festival in Sardinië. De opener ‘Man Vs. Machine’ bevat Afro blazers en Fender Rhodes, en ‘Pussy Cat’s Gone Wild’, het funky ‘Cupid’s Packing Heat’, het liefdeslied ‘I Am Your Pineapple’ en ‘Eat My Makeup’ zijn afkomstig uit voornoemd Zappanation concept. Tussendoor ook nog folk op ‘Queen of Kings’, het bizarre ‘Lost in Guenter’s Wald’ en de vredige afsluiter ‘Bia’. Een vreemde combinatie die misschien juist daardoor verschillende mensen zal aantrekken.

Patrick Van de Wiele (4)

Sean Noonan transforms stories, legends and folklore into a strange combination with influences of harmonic jazz, rock, African rhythms, electro funk and avant-garde classical.

Morrissey: Low In High School

17/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

My Love, I’d Do Anything
I Wish You Lonely
Jacky’s Only Happy When She’s Up On The Stage
Home Is A Question Mark
Spent The Day In Bed
I Bury The Living
In Your Lap
The Girl From Tel-Aviv Who Wouldn’t Knee!
All The Young People Must Fall In Love
When You Open Your Legs
Who Will Protect Us From The Police
Israel

Platenlabel
Etienne Records / BMG

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
BMG

Promo-agent
Gentle Promotion

Website Artiest
Morrissey

Met ‘Low In High School’ is Steven Patrick Morrissey, ooit leadzanger van The Smiths toe aan zijn elfde soloalbum. Vaak kwam hij in het nieuws door zijn politieke uitspraken, die hem niet steeds door iedereen in dank werden afgenomen. Bij het verschijnen van een nieuw album, is het dan ook steeds afwachten, welke verrassende wendingen erin verpakt zitten. Een eerste verrassing is de cover, waarop een schooljongen in een Morrissey t-shirt een bord met ‘Axe The Monarchy’ omhoog steekt. Morrissey is het duidelijk nog niet verleerd. Op ‘I Wish You Lonely’ slaat hij met de zin ‘Tombs full of fools who gave their life upon command of monarchy, oligarch, head of state, potentate’ al meteen met de vuist op tafel. In het door een lichtvoetige piano voortgestuwd ‘Spent The Day In Bed’, adviseert hij dan weer om je dag, desnoods tegen wil en dank, onder de lakens door te brengen, zodat je de nieuwsberichten niet hoeft te ondergaan. En duidelijker dan ‘Gimme an order, I’ll blow up a border. Gimme an order, I’ll blow up your daughter’ in ‘I Bury The Living’ kan je volgens mij niet zijn.
Het nieuwe album van Morrissey is zeker geen album waar je vrolijk van wordt. Het bevat wel rake, maatschappijkritische lyrics. Alleen jammer dat de melodieën niet altijd overtuigen. Morrissey fans zullen daar echter geen traan om laten, die hoeven er niet lang over na te denken om dit album aan te schaffen.

Lambert Smits (3 ½)

As usual, this new Morrissey album also contains clever, socially-critical lyrics.

Paul Messinger: America 2.0. Assorted Tales And New Myth

17/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

America
The Speaker
Device Dyslexia
Goin’ 2 A Party
Lady Liberty
Bongo Boy
Psycho Yuppie
Blameless
A Little Faith
Iowa
The Ballad Of Roy And G
Death Don’t Have No Mercy
The Apple Song
Last Call: The Mystic Chords Of Memory

Platenlabel
Eigen label

Labelnummer
PM-444

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
Paul Messinger

‘Less is more’. Een dooddoener. Een dooddoener die er, mijn inziens, (al te) vaak wordt tegenaan gegooid in de duiding van artistieke producties. Zogezegd om het minimalisme te benadrukken. Paul Messinger doet niet aan dooddoeners, noch aan minimalisme. ‘More than more is more’ zo lijkt de klok te luiden voor de van New York naar Chapel Hill verkaste zanger/mondharmonicaspeler. Althans afgaande op zijn laatste wapenfeit ‘America 2.0. Assorted Tales And New Myth’.

‘America 2.0. Assorted Tales And New Myth’ is naast een protestalbum, vooral een plaat tjokvol muziek. En met ‘tjokvol’ bedoel ik ‘tjokvol’. Op alle vlakken. Qua instrumentarium doet Paul niet flauw over een instrumentje meer of meer. Zingende zagen, vingerknippen, windmachines (synths), … naast drum, bas, gitaren en uiteraard de mondharmonica lijkt zowat elk instrument de naam waardig een rol op te eisen. Ik beken: lichtjes overdreven, maar toch. En we zijn er nog niet. Ook op het vlak van muziekgenres laat de heer Messinger zich niet van zijn meest bescheiden kant zien. Alle mogelijke genres worden in de mix gegooid: rock, funk, reggae, gospel, metal(-riffs), rap,… Met als resultaat een bombastische cross-over tussen voornoemde stijlen. Op zich niks mis mee. Muzikaal top gedaan, maar ‘trop is te veel en te veel is trop’ (dixit wijlen premier Paul Vanden Boeynants) … en voor uw schrijverke werd het met momenten ‘trop’ en ‘te veel’.

Tekstueel: een protestalbum. Alhoewel. Misschien is dit een overdreven zwaarwichtig label. Protesteren, in de pure betekenis, wordt niet gedaan. Aan de kaak stellen en aanklagen des te meer. Hoe is het zover kunnen komen met ‘the land of the free’? Welke afslag dient genomen te worden om terug op ‘the highway richting the American dream’ te geraken? In welke mate is er een taak weggelegd voor ‘Lady Liberty’ op het vlak van de heropwaardering van de beschaafdheid? Want ook de heer Messinger vindt, zonder namen te droppen, dat ‘you shouldn’t be grabbed by the pussy’. Hoe gesteld Paul ook is op zijn ooit zo glorieuze Amerika en haar inwoners, op het 14-nummers tellende ‘America 2.0. Assorted Tales And New Myth ‘ stelt hij ze serieus in vraag.

‘America 2.0. Assorted Tales And New Myth’ is zonder twijfel een knappe plaat. Een exemplaar waarop naast begeestering en muzikaal vakmanschap, ook de passie voor het nummer niet ontbreekt, maar het moet je meug zijn. Met alle respect voor de geleverde prestatie, mijn meug is het niet. Het album zal nog wel eens in de CD-speler belanden. Waarschijnlijk die van de wagen, cruisend over een Amerikaans aandoende vierbaansweg, met nummertje 5 ‘Lady Liberty’ op eindeloze repeat …

Jan Coonen (3 ½)

America 2.0 is an extraordinary album that attempts to examine the very concept of what America is in the Trump era and what it means to be part of the great American melting pot. - Keith Hargreaves - UK-Americana.com