​Boeiend debuutalbum van de Nederlandse band Realisea.  Volgens Brian de Graeve, composer en leadgitarist, en zangeres Marjolein brengen ze prog pop rock.  Een stijlbepaling die misschien de lading dekt, doch de inhoud niet beschrijft. Realisa maakt soft prog met sferische melodieën en folkie vocals.  Er valt geen greintje agressie in te vinden.  Integendeel, op subtiele wijze rekent de band af met fake news en realiteit.  Mantelpeace (een afgeleide van mantelpiece) wil hoop geven.  Voor de opnames deed het tweetal gebruik van een 14-tal (ja je leest het goed) guest musicians.  In tegenstelling tot wat het uitgebreide instrumentarium van fluit, harp, viool, enz. doet vermoeden, blijven de composities hangen in een symfonische progsound.  De harmonische zangpartijen met Marjolein missen soms wat power.  Na meermaals beluisteren verlang je toch wat meer variatie en meeslepender melodieën.  De songs hebben allen wel enkele mooie korte solo’s op piano, fluit of harp doch worden soms te weinig belicht.  Beluister het schitterende  ‘Circles of Silence’, met in het midden een knappe Franse hoorn door Ger Otten…mocht echt meer op de voorgrond, niet?.  Wat gelukkig wel gebeurt met de vioolintro van Sophie Zaaijer in ‘This Time’ of de harpintro in ‘Liquid Dominio’.  Klinkt dit alles niet echt positief?  Muggenzifterij hoor.  Realisea behoort tot het betere progwerk in Nederland. Brian de Graeve  maakte reeds naam met zijn band Silhouette en ook met het softere Realisa weet hij perfecte harmonieën neer te pennen.  Het doet alleen naar meer en nóg beter verlangen.  Mantelpeace is een album om met de ogen dicht zachtjes weg te zinken in een dromerige wereld ver van de realiteit.  En wanneer je je zoekers terug opendoet, geniet dan ook van het kleurrijke artwork van Marjolein.
 
Line-up:
Brian de Graeve (Vocals, Acoustic & Electric Guitar, Keyboards)
Christophe Rapenne (Keyboards)
Marjolein de Graeve (Vocals, Flute)
Rob van Nieuwenhuijzen (Drums, Percussion)
Geoffrey de Graeve (Bass Guitar)
 
And14 great musicians on guitar, violin, French horn, harp, piano, keys and clarinet.
 
Marino Serdons 

DETAIL ALBUM

Tracks:
Jojo
Between Eighty And Fifty Part: 1850
Flower Garden
Thousand Years Before
Starfighter
Silver Earring
Patience
U.S.S.R. Gossip
Cages
Avant Les Pericles
Pumping Up The Rubber Trees

Platenlabel
Pseudonym Records

Labelnummer
VP99.054

Distributie
Centertainment

Website Artiest
Group 1850

Group 1850 is helaas alweer een gapend gat in de muziekkennis van ondergetekende. Wouter Bessels schreef een uitstekend stuk voor progwereld.org dat enig licht in de duisternis schijnt. Blijkbaar was Group 1850 een losvast collectief van de grillige geniale gek Peter Sjardin, die begin jaren 1970 een hele roedel getalenteerde muzikanten rondom zijn persoontje wist te verzamelen. Zijn eigen demonen kon hij daarmee niet meteen temmen, maar hij werd er wel legendarisch mee in progrock- en psychedelicakringen. De oorspronkelijke uitgaven van de langspeelplaten verwisselen nu voor grof geld van eigenaar. De musici zijn me onbekend (dat gapende gat wordt steeds groter), met uitzondering van Hans Dulfer en Barry Hay (van mijn favoriete rockgroep Golden Earring). Het artwork van ene ‘Robby’ (geen achternaam in de credits) toont karikaturen van alle bandleden, en Hay wordt afgebeeld met zijn dwarsfluit en de woorden ‘Silver Earring’. Haha. Tevens de naam van een van de nummers. Oprecht sneu, overigens, dat de gouden keelklanken van Hay nergens te horen zijn – hij beperkt zich dus tot fluiten. Als er al gezongen wordt – de meeste nummers zijn instrumentaal – dat is het Peter Sjardin zelf die achter de micro plaatsneemt. Helemaal volgens progrockmodel zijn dit lange nummers met speciale titels, zodat het smullen is van ‘Pumping Up The Rubber Trees’, ‘Between Eighty And Fifty Part: 1850’ en ‘Avant Les Pericles’. ‘U.S.S.R. Gossip’ is puik, en klinkt erg ‘Shaft’-esque, met op de koop toe een razende, mompelende Sjardin die klinkt als Paul van Gorcums Gargamel (uiteraard lang vóór er sprake was van de bekende Hanna-Barbera-reeks). Zweverig, langgerekt, frivool, en met heel veel franjes, maar steevast boeiend. Een bevreemdende trip van een plaat die terecht gered lijkt uit de vergetelheid. Al zegt ook dat wellicht meer over mijn onwetendheid: echte muziekfans kénnen deze plaat. Een heruitgave met een hart, een doel, en een boodschap. Op mooie, kwalitatieve, witte vinyl. Well done, Pseudonym Records.

Julian De Backer (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1.  The Garden of Love
2.  Alleluia 7
3.  The Downs
4.  Scape
5.  Lost in Love
6.  My Longest Day
7.  Half Moon
8.  England, Dear England
9.  This Winter
10.  Butterfly
11.  A Different Point of View
12.  A Simple Farewell

Platenlabel
Esoteric Antenna

Labelnummer
EANTCD 1057

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Geoffrey Richardson

Wat weten we over deze Britse multi-instrumentalist? Als rechtgeaarde muziekliefhebber weten we dat hij in 1972 bij de progressieve band Spirogyra zat maar al snel de oversteek naar de in Canterbury residerende Caravan maakte.  En hij maakt daar nog steeds deel van uit.
Maar ondertussen heeft de brave ziel zeker zijn tijd niet zitten verdoen, want als we er even zijn palmares op nakijken, ontdekken we met wie hij ooit al samen gewerkt heeft. Een kleine greep uit deze immens lange backcatalogus zijn buiten Caravan en zijn solo-projecten, Kevin Ayers (The Confessions of Dr. Dream and Other Stories), Ozark Mountain Daredevils (Don’t Look Now), Murray Head (Between Us), Buzzcocks (Why She’s A Girl From The Chainstore), Julien Clerc (Femmes, Indicrétions, Blasphéme), Paul Brady (Primitive Dance), Bob Geldof (The Vegetarians Of Love) en zo kunnen we nog een poosje doorgaan.
Tijd dus, moet hij gedacht hebben, om met nieuw werk op de proppen te komen. En meteen kan ik hier aan toevoegen, “whaw wat een nieuw album.”
In dit nieuwe muziekpaletje gaat hij op exploratie, net al vele van zijn  tijdsgenoten, en we worden op een serene manier ondergedompeld in muziekstukjes waarin we rock en folk kunnen ontwaren. De klassieke invloeden, die hij in tal van songs implementeerde, zorgen voor een beeld van totale ontspanning, rust, zachte songs maar gespeend met sterke ritmes en instrumenten die goed met elkaar kunnen opschieten. Met momenten stuitte ik op wat Mike Oldfield ingrediënten die we ook horen in diens meesterwerk ‘Tubular Bells’.
Gezien het om nieuw werk gaat, kreeg hij in de studio backup van o.m. Frances Knight (piano), Tim Edey (melodeon), alle andere instrumenten werden door Geoffrey zelf ingespeeld.
‘The Garden Of Love’ werd geopteerd als opener voor deze knappe langspeler terwijl we in ‘Alleluia 7’ wakker worden geschut met knappe gitaarriffs. Luister ook goed naar het totale concept maar er zit veel meer in deze song verborgen. Als je met ‘The Downs’ nog steeds geen eargasme krijgt dan weet ik het ook niet meer wat u kan boeien maar deze song zegt toch veel over de kwaliteiten van Richardson’s talenten als songmeester. Gewoonweg schitterend wat hij hier presenteert. Nog meer droomsequensen ondergaan we tenvolle in het al even schitterende ‘Lost In Love’. Een repetitieve piano-intro en doe daar maar wat ondersteunende keyboardklanken, dat zijn de smaakmakers in ‘My Longest Day’ en een schitterende, zachte gitaaruitstap zorgt hier voor een extra impact.
Het ietwat reggae klinkende ‘Butterfly’ is dan weer zo’n nummer dat het moet hebben van de gitaarsprokkels van Richardson. Als afsluiter wordt het instrumentale ‘A Simple Farewell’ op ons losgelaten en hopelijk moeten we deze laatste song niet al te letterlijk nemen. 
Richardson mag, wat mij betreft, nog meer van dit soort fantastische songs op cd (of vinyl) uitbrengen. Hij weet met dit knappe werkstukje diverse muzikale richtingen in een lijn op de luisteraar los te laten en hierbij mikt hij niet alleen op de luisteraars van zijn eigen generatie maar steekt een arm uit naar de huidige en ietwat jongere muziekliefhebbers. Zeer knap werk!!

Alfons Maes (5

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc: 1 – Original Album

1. May Be a Price to Pay
   
2. Games People Play
3. Time
4. I Don't Wanna Go Home
5. The Gold Bug
6. The Turn of a Friendly Card (Part One)
7. Snake Eyes
8. The Ace of Swords
9. Nothing Left to Lose
10. The Turn of a Friendly Card (Part Two)

Bonus tracks:

1. May Be A Price to Pay
   
2. Nothing Left to Lose
3. Nothing Left to Lose
4. Nothing Left to Lose
5. Time
6. Games People Play
7. The Gold Bug

Disc: 2 – Eric’s Songwriting Diaries

1. May Be a Price to Pay - Eric Woolfson
   
2. Games People Play - Eric Woolfson
3. Time - Eric Woolfson
4. I Don't Wanna Go Home - Eric Woolfson
5. The Turn of a Friendly Card - Eric Woolfson
6. Snake Eyes - Eric Woolfson
7. Nothing Left to Lose - Eric Woolfson
8. TOFC / Snake Eyes / I Don't Wanna Go Home - Eric Woolfson / The Alan Parsons Project

Extra Bonus tracks:

1. May Be a Price to Pay
   
2. Games People Play
3. Time
4. The Gold Bug
   
5. The Turn of a Friendly Card (Part One)
6. Snake Eyes
7. The Ace of Swords
8. The Ace of Swords
9. The Turn of a Friendly Card (Part Two)

Single Edits:

1. Games People Play
   
2. The Turn of a Friendly Card
3. Snake Eyes

Platenlabel
Legacy Recordings

Labelnummer
88751 43712

Distributie
Sony Music

Website Artiest
The Alan Parsons Project

De Britse producer Alan Parsons kwam eigenlijk voor het eerst in de schijnwerpers te staan als producer en technicus van o.m. de Beatles en de psychedelische band Pink Floyd. Hij werkte voornamelijk in de vermaarde Abbey Road Studios in Londen.
Maar Parsons is een man die met gedurfde projecten naar buiten durfde treden en dit onder zijn eigen naam The Alan Parsons Project, een project waarin hij ontzettend veel bekende muzikanten betrok.
Zijn eerste langspeler in deze nieuwe ervaring was ‘Tales Of Mystery And Imagination’ dat in 1976 in de platenrekken lag. Op deze langspeler, die het toch vrij behoorlijk deed op commercieel vlak, horen we bijdrages van o.m. Ian Bairnson (gitaar), David Paton (bas), Stuart Tosh (drums, percussie), Andrew Powell (keys) maar we hoorden ook hier al de stemmen van o.a. Chris Rainbow, Colin Blunstone, Eric Woolfson, Kiki Dee, Leo Sayer en Lenny Zakatek. Inmiddels heeft Parsons met dit project meer dan zestien albums op zijn conto staan.
Maar het was vooral het in 1980 verschenen ‘The Turn of A Friendly Card’, dat ik als beste album uit de rij verkies. Het album deed het ontzettend goed en uit deze langspeler verschenen enkele singles.
We  krijgen nu een re-release, naar aanleiding van de 35e verjaardag van deze langspeler, maar omdat de feestdagen er weer aan komen worden we nu getrakteerd met extra muziek en ook een tweede schijfje. Uiteraard krijgen we eerst het volledige, originele album te horen maar nu voorzien van zeven extra tracks.
Uiteraard moeten we de kenners onder u niet meer vertellen dat dit album volgepakt zit met schitterende nummers, zeg maar meesterwerkjes. Dus vraag niet naar hoogtepunten. Maar een ding is zéker: het waren allemaal één voor één stermuzikanten die hier hun aandeel leverden.
De zeven extra tracks op het eerste schijfje zijn try-outs, en zoals het meermaals te beurt valt zijn sommige hiervan op zich juweeltjes te noemen. Zo krijgen we van ‘Time’ een vroegere studio try-out en ‘Nothing Left To Lose’ kreeg van hetzelfde laken een pak. Van het meer uptempo ‘Games People Play’, wat nog steeds een schijf is die op een positieve manier op je gemoed inwerkt, krijgen we hier een eerste ruwe mix te horen.
Het tweede schijfje zit bomvol andere versies waarvan men blijkbaar niet tevreden was maar ook eerste, vroege probeersels en alternatieve edities van enkele van deze wondermooie liedjes kruisen onze paden.
Wie niet bekend is met het werk van The Alan Parsons Project moet maar eens dringend zijn oren hun werk laten doen want beweer nu niet dat dit muziek is voor insiders of andere muziekfreaks, neen, het zijn nummers die wel doordacht werden gecomponeerd met het oog op een grote doelgroep. Enfin, om het kort te houden, muziek waar je nooit genoeg van krijgt, muziek die je zelf ooit als muzikant had willen maken… sterke nummers, hemelse vocalen, uitstekende verhaallijnen en bovenal meeslepende muziek.
De échte APP-fan zal het met me eens zijn: een dijk van een album waar je niet aan kunt voorbijgaan!
Het album werd opgedragen aan de recent dit jaar overleden zanger Chris Rainbow (1946-2015). Zeker aan te raden…

Line-up:

• Alan Parsons (keys)
• Ian Bairnson (gitaren)
• David Paton (bas)
• Eric Woolfson (keys)
• Drums (Stuart Elliott)
• Munich Chamber Orchestra (olv Eberhard Schoener)
• Sandor Farcas Orchestra (coördinator Curtis Briggs)
• Lenny Zakatek (vocals)
• Elmer Gantry (vocals)
• Eric Woolfson (vocals)
• Chris Rainbow (vocals)

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Moving On
   
2. Chasing The Past
3. Edge Of The Rainbow
4. New York I Want You Back Again
5. And We Were Young Again
6. Maybe Tomorrow
7. Never Get Over You
8. Little One
9. Beyond The Borderline

Platenlabel
Cherry Red Records

Labelnummer
CDBRED671

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
The Zombies

Voor hen die het misschien nog niet wisten of hiervoor nog nooit van deze hand hebben gehoord, The Zombies is een van die groepen die mee verantwoordelijk waren voor de ’60 British Invasion.
Ze lieten het eerst van zich horen met het nummer ‘She’s Not There’ van Rod Argent waarmee ook Santana jaren later scoorde. Colin Blunstone (zanger Zombies) overdeed dit nogmaals maar onder de naam Neil McArthur.
Hun tweede langspeler ‘Odessey And Oracle’ (1967) wordt de dag van vandaag nog steeds beschouwd als het grote voorbeeld van hoe de psychedelische popmuziek moest klinken. Uit dit nummer kwam hun wereldhit ‘Time Of Season’ voort en dat was eigenlijk wel een verrassing voor hen. Het nummer werd pas in 1968 uitgebracht en in het prille begin van 1969 werd dit een wereldhit.
De band splitte reeds vrij vroeg maar in 2004 besloten de heren om de Zombies weer nieuw leven in te blazen. En dat leverde hen geen windeieren op.
Blijkbaar gaan ze nu verder op het elan van hun tweede langspeler ‘Odessey And Oracle’ want op deze nieuwe schijf vinden we genoeg indicaties dat ze nu verder bouwen op hun schitterende langspeler uit 1967.
Meteen maar al melden dat dit een schitterende homogene plaat is geworden en dus ook hier hoogtepunten  vermelden zou afbreuk doen aan de kwaliteit die de Zombies weer aan de dag leggen.
Of we nu vanuit onze luie stoel naar bv. ‘Moving On’ of ‘Edge Of The Rainbow’ dat een ietwat bluesy gevoel meekreeg, zitten luisteren, het zijn gewoonweg nummers die je keer op keer kunt beluisteren zonder de fastforwardtoest te moeten gebruiken. Rod Agent heeft het nog steeds in zich als componist want alle nummers zijn van zijn hand. Colin Blunstone bewijst na al deze jaren dat hij nog steeds een groot vocalist is, zijn stem klinkt nog net alsof hij 25 was.
Dat Tom Toomey een schitterend gitarist is, daar moet je bij deze leraar gitaar niet aan twijfelen. Op alle nummers kunnen we wegkwijnen onder geweldige riffs die uit zijn gitaar worden getoverd. Het nummer ‘And We Were Young Again’ is dan weer zo een van die momenten waarop je al je zorgen weer eens kunt laten gaan. Je wordt hier zowaar vrolijk van. En de heren hoeven niet meer terug jong te worden want zelfs op hun gezegende leeftijd maken zij nog steeds sublieme muziek. De jongste onder hen, Toomey, is een sterke aanwinst in hun huidige line-up.
Alleen ‘I Want You Back Again’ is geen nieuw nummer maar eentje uit 1965 dat nu een speciaal jasje aangemeten kreeg.
We hebben hier lang op moeten wachten maar het was het wachten waard in alle opzichten. De Zombies presenteren hier een fantastische schijf die volgepropt zit met memorabele nummers, composities die na pakweg  dertig jaar nog even actueel en fris zullen klinken. Weer het ultieme bewijs dat de oudjes, en ik val hier helaas weer in herhaling, het nog steeds voor het zeggen hebben wanneer het op muziek aankomt om van te smullen en dit een dik halfuur aan één stuk.
Line-up:

• Rod Agent: Keyboards, vocals
  
• Colin Blunstone: vocals
• Jim Rodford: bass, backing vocals
• Steve Rodford: drums, percussion
• Tom Toomey: gitaar, background vocals

Alfons Maes (5)