​De naam Rumbaristas verraadt onmiddellijk het DNA van het gezellige internationale gezelschap. Portugese fado, Spaanse flamenco, Latijns-Amerikaanse salsa, met invloeden van balkan, ska en reggae zijn de ingrediënten van de mestizo muziekstijl die door de Rumbaristas terug leven wordt ingeblazen.  De Catalaanse rumbero Willy Fuego speelt met zijn internationaal gezelschap de naalden van de eucalyptus bomen.  Eenmaal geprikt dans je de benen onder je lijf uit, tot je er bij neervalt of aan de toog je cocktail binnengiet.
Herkenbaar is het percussiewerk van Roel Poriau en de bass van Tomas De Smet, die met de Antwerpse band Think Of One al menige hit hebben gescoord.  Naast de vaste kern, waarin Don Tomasino de trompet scherp aanblaast en pianotoetsen verzorgt, mag Nele Paelinck wat extra accordeon en viool toevoegen.  Extra aandacht besteedt Willy Fuego aan de vocals door te werken met diverse zangers.  Zoals in ‘No Me Digas’  dat een mengelmoes werd van Spaans, Aàntwerps en Arabisch. Het laat elke vezel in je lijf trillen. Misschien wel de knapste song op dit album.Ook andere (favoriete) songs zoals ‘Palanca’ , ‘Rumbeando…’ of  ‘El Pez’ nodigen onverbiddelijk uit tot dansen.
De opnames gebeurden in Studio Porino te Antwerpen, terwijl mixing en mastering verhuisde naar de DeSantanna Studios van Los Angeles.  Een logische keuze om de exotische  latin tunes in het zonnetje te laten swingen.
De verschillende stemtimbres samen met  de krachtige arrangementen, hemelen het album op tot één groot feest.  Met een gepaste afsluiter ‘Somos Rumberos’ (party fans). 
 
 
Line-up:
Willy Fuego (Guitars, Vocals)
Don Tomasino (Trumpets, vocals, Piano, Accordeon, Organ)
Tomas De Smet (Bass and Double Bass, Moog, Vocals)
Roel Poriau (Drums, Percussion, Backing Vocals)
 
Guest Musicians:
Nele Paelinck (Accordeon, Violin, Organ, Backing Vocals)
Madjid Fahem (Additional Acoustic Guitars)
Suhamet Latifi (Farfisa Organ on track 3)
Amparo Sánchez (Vocals on track 4)
Joan Garriga (Vocals on track 2)
Aziza Brahim (Vocals on track 7)
 
Marino Serdons 

​Vrolijkheid en positiviteit troef op het nieuwe album Himnopsis Colectiva van de Spaanse zangeres/gitariste Amparo Sanchez. Al op 16-jarige leeftijd richtte deze Spaanse furie uit Granada haar eerste band op.  Met Amparanoia (een samentrekking van..) huldigt ze de mestizo beweging waarbij cross-over muziek haar op het lijf staat geschreven.  Latijns-Amerikaanse en Cubaanse invloeden zijn standaard in haar oeuvre.  Haar songs, zowel composities als teksten komen van haar hand, nodigen steeds uit tot enkele danspasjes. Reggae of rumba, Amparo triggert lijf en leden.  Alle truuken van de foor haalt ze uit om de aandacht te trekken:  haunting vocals, opzwepende drums, schallende blazers, huilend gitaarwerk en vooral hartveroverende zang.  ‘Centimetros’ klinkt veel beter dan de banale titel doet vermoeden.  De intermezzo met trompet en het eindigen met enkele maten akoestische gitaar, origineel in de eenvoud.  ‘Galicia Tropical’ gaat dan weer de Latijns klassieke poptoer op. ‘Estrellas’ valt op als eenzame ballad en afsluiter.  Invloeden uit de pop, de balkan, en zelfs prog en electronica maken van Amparanoia een uiterst genietbare en hedendaagse band.  Amparo Sanchez en haar paranoia was in 2019 nog te gast in België op het Manifiesta festival.  Hopelijk zien we haar vlug terug. Album te verkrijgen bij Xango Music of op haar eigen website.
 
Line-up:
Amparo Sanchez (Voz, Guitarra acustica, Teclados y Programaciones)
Willy Fuego (Guitarra Eléctrica, Acustica 12 cuerdas, Ukelele, Progr. Y Coros)
Carmen Nino (Bajo y Coros)
Angie Lofer (Piano, Teclado y Coros)
Maylin Johoy (Bateria, Bombo y Pailas)
José Alberto Varona (Trompeta y Fliscorno)
 
Marino Serdons 

​Niet afhaken, wereldmuziek kan heel boeiend zijn.  Dat bewijst DJ / Producer/ Muzikant Owem-G  al enige jaren met Latijnse beats en Tropical Dubs.  Met zijn G. Combo gaat de allrounder de Latijns-Amerikaanse toer op.  Rustige heupwiegende deuntjes met wat triphop en dub versiert, nemen je mee naar een ander werelddeel.  Nochtans opereert de band vanuit Lissabon en fleurt er feestjes, straten en festivals mee op.  Het warme gevoel overheerst in de trombone, klarinet, trompet, sax en viool met bossa nova (samba) percussie.  Het album opent met een fles die wordt ontkurkt, één van de vele elektronische versieringen doorheen de songs.  Het verhoogt op magistrale wijze de levendigheid, het groepsgebeuren en de interactie met het publiek (de luisteraar).  Hou je van de zuiderse sfeer, genietend van dat  wijntje, dromend van ‘Libertad’ en lekkere ‘Miel Y Limón’ dan ben je bij G. Combo op het juiste strand beland.
 
Marino Serdons 

Listen: https://www.facebook.com/1580714868897511/videos/521084498454332
​

Het Colombiaanse label Discos Fuentes, waarop enkele van de beste tropische opnames ooit uitgebracht werden, wordt dit jaar 85, en is zo een vaste waarde voor liefhebbers van Latin muziek. In het begin van 2017 begon het Spaanse label Vampisoul aan een reeks heruitgaven, waar dit budgetalbum ook in kadert. Veel van die heruitgaven zijn nu “collectors items” geworden. Op deze dansbare compilatie staan 12 tracks met o.a. cumbele, cumbia, descarga en salsa. De tracks werden geplukt uit eerdere releases van Vampisoul. Voor mij zijn dit onbekende artiesten, maar de muziek swingt de pan uit. Je krijgt zowaar lust om gaan mee te dansen op deze tropische party. En dat is net de bedoeling van deze “dancefloor bombs”. Indien je dan ook van Latin houdt, dan staat er geen enkele slechte track op!

Patrick Van de Wiele 

Vorig jaar leverde Blind Lemon Pledge, het alter ego van James Byfield, samen met een handvol ‘friends’ het aangenaam klinkend album ‘Backwoods Glance’ af. Het album boorde genres als blues, jazz, country, folk en rock & roll aan die door Pledge op een eigen manier door elkaar gekneed werden. Op zijn recent uitgebracht ‘Evangeline’ houdt hij deze traditie in eer, maar heeft hij de hulp van ‘friends’ niet langer nodig. Multi-instrumentalist Blind Lemon Pledge neemt hier namelijk alle arrangementen voor zijn rekening en alle instrumenten worden door hem bespeeld. Pledge is een bluesman in hart en nieren. Openen met een van slidegitaar en mondharmonica voorziene worksong als ‘Buley’s Farm’ zet je gehoor dan ook meteen op scherp. Byfield houdt van verschillende genres en bij opvolger ‘Jennie Bell’ wisselt hij het geweer resoluut van schouder, met een pracht van een folky  Americanaballade als resultaat. En ook zijn stem stuurt hij alle windrichtingen uit, maar steeds de richting uit van de sfeer die het nummer vraagt. Dat uit zich in het van smooth jazzyfeel met bluesritme wisselende ‘Brimstone Joe’ waar zoetgevooisd en rauw mekaar ontmoeten. Southern rockend raast hij, gedreven door een messcherpe gitaarsound over de highway in ‘Midnight Assignation’ om op Latin salsa wijze aan te komen op ‘The Language Of Love’. Voor een jazzy croonergevoel zorgen dan weer ‘Ham And Eggs’ en ‘How Can I Still Love You’.
Eindigen doet Pledge zoals hij begon, zichzelf op akoestische slidegitaar begeleidend, mijmerend over de verloren liefde van ‘Evangeline’.
Dit album barst van de diversiteit en laat horen dat Blind Lemon Pledge zich zo gezond als een vis voelt in de momenteel maar al te vaak in onfrisse toestanden verkerende muzikale wateren. ‘Evangeline’ is een klasse album van een groot artiest, eentje dat een aparte plaats verdient in de platenkast, zodat het vlug kan gevonden worden.
 
 
Lambert Smits (4 ½)

We citeren, nee we kopiëren, copy-pasten, de betekenis van ‘Mestizo’ linea directa uit de Wik (nl.wikipedia.org):

• Mestizo kan verwijzen naar: Een ander woord voor mesties, een mengeling van Europeaan en Indiaan.
• Mestizo (muziek), een muziekstijl –  een mengelmoes van latin, salsa, reggae, ska, rock, punk, elektronische muziek en hiphop. De Fransman Manu Chao is een van de bekendste mestizoartiesten ...

 
En Mongrel State, letterlijk vertaald ‘Staat der Bastaarden’, is zo’n mengelmoes. Niet zozeer op muzikaal vlak, des te meer op het vlak van de groepsbezetting. Of hoe anders dan ‘een mengelmoes’ zouden we het samenraapsel van een Italiaan, een Ier, een Spanjaard en een Argentijn kunnen bestempelen. Maakt ook niet uit, zolang het geheel der delen (of in deze: nationaliteiten) maar een goed product aflevert. En op dit vlak valt er zeker niet te klagen.
 
Met ‘Mestizo’ laten de jongens van Mongrel State - na hun laten-we-het-eens-proberen-epeetje ‘Tall Tales’ - hun debuutalbum op de wereld los. Cultuurverschillen bestaan er ongetwijfeld (althans volgens de veronderstelling van uw recensent) binnen de gelederen van de hier besproken rockende bastaardformatie, maar aan hun muziek is dit niet te merken. Alles behalve zelfs, ‘Mestizo’, is een plaatje dat klopt van de eerste tot en met de laatste noot. Gefundeerde, met Latino-elementen-gekruide, rockabilly-gedreven songs die zo nu en dan eens qua sfeer doen denken aan Screamin’ Jay Hawkins, maar tegelijkertijd kunnen vergeleken worden met een opgeschoonde (en hiermee bedoelen we: net iets minder ‘punk’) versie van de Duitse psychobilly-formatie Mad Sin. Wat geopperd door uw dienaar als een compliment mag/kan beschouwd worden.  Ah ja, voor we het vergeten (en tegelijkertijd een confessie) … bij het nalezen van collega-recensies knikte ondergeschrevene op regelmatig basis goedkeurend. Er werd zelfs quasi whiplash-en/of-headbang-gewijs ge-ja-knikt bij het lezen dat de muziek van de Bastaarden bijwijlen een beetje naar filmmuziek riekt. En in deze dan voor een film waarvoor uw recensent met plezier een lange wachtrij aan de ingang van de bioscoop trotseert.
 
Jan Coonen (4)

Niettegenstaande de Track Dogs oftewel de speurhonden, of racehonden - de oorsprong van of inspiratie voor de groepsnaam  is ondergeschrevene niet geheel duidelijk (voetnoot 1) – is samengesteld uit driekwart Europeaan en één kwartje Amerikaan, bejubelen deze heerschappen toch het Amerikaanse Kansas. Althans afgaande op de albumtitel.
 
‘Kansas City Out Groove’, zo heet het laatste wapenfeit van dit tien jaar geleden in Madrid opgerichte kwartet. En eerlijk gezegd … dit is eraan te horen. Zowel het feit dat ze al 10 jaar hadden om op elkaar ingespeeld te geraken, alsook de ‘Spaanse’-connectie. Hun eindproduct is een zomerse, frisse, opzwepende feelgood plaat geworden. Geen ruimte voor instrumentale zwartgalligheid. De Track Dogs toverden met hun ritmische vrolijkheid  zowaar een glimlach op de tronie van uwe dienaar. Wat een presentatie an sich is. Voor de aandachtige lezer die op basis hiervan een lang-leve-de-lol-album verwacht … niet te snel oordelen. Tekstueel wordt er hier en daar gezorgd voor tegengewicht voor deze ‘gespeelde’ leute.
 
Waar doen de heren Track Dogs ons aan denken? Aan zwoele zomerse avonden, cocktails, strandbars, guirlandes, … kortom aan de leuke dingen des levens … Op muzikaal vlak komt de zorgeloosheid van de Track Dogs in de buurt van de Manu Chao’s, de Gogol Bordellos en op sommige vlakken zelfs aan de Gabriel (Riossen) van deze wereld. Met andere woorden een heerlijke Ameri-Latino-mix met – voor de liefhebbers – het volgende recept: één kwart Americana, twee delen Latino, een forse scheut snaren en het geheel met smaak aangelengd met een portie blazers…
 
Laat de zomer maar losbarsten. Uw recensent is er, dankzij de Track Dogs, volledig klaar voor!
 
(voetnoot 1) Enig track-dog-werk (in de zin van speurhondenwerk) leert ons dat de groepsnaam wordt gekoppeld aan de ondergrondse wereld onder de New Yorkse ondergrondse.
 
Jan Coonen (4)

Ik volg de gitarist Johannes Linstead al jaren voor www.smoothjazz.eu, maar eigenlijk speelt hij een mengeling van Latin, jazz en wereldmuziek. Hij werd al uitgeroepen tot Canada’s “Guitarist of the Year” en won zeven “Best album” Awards. Zeven van zijn albums stonden in de top 10 van Bilboard, en hij won de “People’s Choice” Award in de UK. En toch is hij hier niet bekend. Johannes is een spiritueel persoon, die yoga les geeft en muziektherapie. Hij werd al eens “the guitar of fire” genoemd. Het is 3 jaar gelden sedert zijn vorige cd, en de titel van deze betekent blauw in het Spaans. Johannes bedoelt daarmee de lucht en de oceaan, want dit album werd deels in Toronto en deels in de Dominicaanse Republiek opgenomen. Hij bespeelt zowel de akoestische als de elektrische gitaar, piano, keyboards, fluit en tres en zingt soms ook. De catchy en upbeat titeltrack opent de cd, gevolgd door ‘Cha Cha Chu’ in Cubaanse stijl, die me doet denken aan Carlos Santana. ‘Be My Girl’ komt in 2 versies, de eerste gezongen, en de tweede in instrumentale versie. Daarna kan je relaxen op ‘Lazy Sunday’ en ‘Surrender To Me’. Johannes krijgt hemelse inspiratie op ‘Heaven Meets Earth’ en zingt in het Spaans over een verleidster met haar eigen magie op ‘Hechicera’. ‘Moon Child’ drijft op een smooth reggaeritme, gevolgd door ‘Dance of the Shaman’, gebaseerd op een echte ayahuasca ceremonie. En ‘Starlight’ werd geïnspireerd door te kijken naar de miljoenen sterren aan de nachtelijke hemel. Tenslotte gaat de aanstekelijke salsa van ‘Friday Night at Babaluu’ over mensen die uit de bol gaan in het weekend. Johannes verment New Age, wereldmuziek en Latin, en stelt niet teleur. Het perfecte gezelschap voor een trip naar de tropen!

Patrick Van de Wiele (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
El Fantastico!

1. Tu Me Haces Falta (How Much I Miss You)
2. Un Telegrama (A Telegram)
3. Nosotros (Us)
4. Nunca Jamás (Never Again)
5. Por Seguir Tus Huellas (To Follow Your Footsteps)
6. Miénteme (Lie to Me)
7. Maria Isabel
8. Un Poco Tarde (A Little Late)
9. Contigo a la Distancia (With You to the End)
10. Boda Gris (Grey Wedding)
11. Sabor a Mi (My Flavour)
12. So Te Contaran (If You Count)

Sombras… Una Voz, Una Guitarra (Shadows… A Voice, A Guitar)

1. Amor Gitano (Gypsy Love)
2. Lo Mismo Que Usted (Just Like You)
3. Toda Una Vida (A Lifetime)
4. Luz y Sombras (Light and Shadows)
5. Sombras (Shadows)
6. Extranos en la Noche (Strangers in the Night)
7. Camino Verde (The Green Path)
8. Dos Cosas (Two Things)
9. Mis Noches Sin Ti (My Nights Without You)
10. Corazón de Acero (Heart of Steel)
11. Verdad Amarga (Bitter Truth)
12. Volver (To Return)

Platenlabel
Él Records

Labelnummer
ACMEM317CD

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
José Feliciano

In februari 1966 vloog José Feliciano van New York om voor 17.000 mensen op treden op het Mar del Plata festival in Argentinië. Hij zong en speelde gitaar, en het publiek ging uit de bol. De impact ervan was zo groot dat hij de studio indook om zijn eerste Spaanstalige elpees op te nemen. In Zuid-Amerika waren dit grote hits en de voorbode tot een succesvolle internationale carrière. Feliciano werd beïnvloed door Andres Segovia, Charlie Byrd, Luiz Bonfa en Ray Charles, en is een grote gitarist. Hij werd blind geboren en vertoonde als kind al muzikale begaafdheid. Op zijn negende besloot hij gitaar te spelen. Alhoewel hij in Latijns Amerika al in het midden van de jaren ’60 een ster werd, moest hij wachten tot 1968 eer hij in de charts in de USA geraakte met zijn interpretatie van ‘Light My Fire’ van The Doors. Componist/gitarist Robbie Krieger zei dat het dankzij Feliciano is dat de song aandacht kreeg. Het nummer raakte tot de derde plek in de charts en verkocht daar meer dan één miljoen keer. Feliciano had nog meer grote hits, zoals ‘Feliz Navidad’, en was samen met Astrud Gilberto en Antonio Carlos Jobim één van de eerste Latin artiesten om in de USA bekend te worden. Hij heeft meer dan 65 albums uitgebracht, waarvan er meer dan 45 goud en platina haalden, won 6 Grammy Awards en 16 Grammy nominaties. De nummers op deze twee elpees zijn uiteraard Latin, met bossa nova en andere Zuid Amerikaanse sounds. Leuk en sfeervol.

Patrick Van de Wiele (4)