​De Amerikaanse pianist en zanger Poison Gardner behoort tot de artiesten, die alhoewel ze sublieme blues en boogies opnamen, een sterrenstatus en internationale bekendheid niet konden bereiken. Onvoorstelbaar, als je de 27 tracks op dit album hoort. Opnames die hij in drie verschillende settings inblikte, namelijk als het Poison Gardner Trio, Poison Gardner & His All Stars en The Gardner Trio. Het sterrendom was dan wel niet voor hem weggelegd, maar toch was hij gedurende meer dan 4 decennia actief in de clubs en als radio persoonlijkheid.
‘Noisen With Poison’ bevat een mooie mix van instrumentale boogies en gezongen stukken. In de pianoboogies ontpopt Gardner zich niet alleen als een vingervlugge toetsenist, maar komt hij ook verrassend creatief uit de hoek. Dat uit zich excellent in ‘Rhapsody Boogie’, een nummer dat bol staat van pittige vondsten op de zwarte en witte toetsen. In de gezongen nummers komt Poison dan weer tevoorschijn als een volleerd bluesartiest, die zijn emoties perfect muzikaal weet weer te geven. Toppers in deze categorie zijn zeker ‘Workingman’s Blues’, ‘Big Leg Mama Blues’ en ‘So Many Women’.
Fans van formidabele piano boogies en Poison Gardner nog niet kennen, hebben aan dit album alvast een dikke luisterkluif.
 
Lambert Smits 

De in 1943 in Huntsville, Alabama geboren en momenteel in Canada wonende David Vest sleepte meerdere malen de Maple Blues Award in de wacht. Pianist Vest is vooral gekend om zijn boogiewoogies, maar daarnaast profileert hij zich ook als bluesshouter en all round entertainer. Voor dit album kon hij rekenen op vriend en gitarist Peter Dammann, gekend van de Paul deLay Band. Een veelzijdig muzikant mag je David zeker noemen. Dat getuigt dit album. Openen doet hij op een heerlijke, jazzy, smooth sounding manier met ‘Same Old Lonesome Day’, waar hij meteen zijn talent op de zwarte en witte toetsen etaleert. Met ‘Genevieve’ een knappe rhythm & blues, schakelt hij een versnelling hoger, waarna hij met ‘Party In The Room Next Door’ en ‘Crocodile’ de kaart van de rock-‘n-roll trekt en naar Jerry Lee lonkt. Een streepje gospel duikt later op in Presley’s ‘Leak In This Old Building’, terwijl ‘What’s The Matter Now’ de New Orleans sfeer oproept. Een sfeer die hij ook aanhoudt in de instrumentale traditional en van een eigen arrangement voorziene ‘Gotta Travel On’. Vest besteedt ook aandacht aan zijn lyrics. Een boodschap zit er duidelijk verpakt in ‘Decolonize Yourself’, alsook in de slowblues ‘Renoviction Man’.
David Vest heeft met het naar hem genoemd album een meer dan voortreffelijke plaat afgeleverd. Hopelijk levert deze schijf hem een grotere bekendheid op, want dat verdient een getalenteerd artiest als Vest.
 
 
 
Lambert Smits (4 ½)

Chris Ruest is een Texaanse gitarist die tot de generatie van Johnny Moeller, Shawn Pittman en de jammer genoeg overleden Nick Curran behoort. Toen Chris 15 was, pakte hij de gitaar vast en gaandeweg ontwikkelde hij een voorliefde voor blues en op blues georiënteerde jazz.
Pianist Gene Taylor voorstellen, is als een open deur intrappen. Zijn samenwerking met o.a. James Harman, Canned Heat, The Blasters en The Fabulous Thunderbirds hebben hem ondertussen de status van ‘super boogiewoogie pianist’ bezorgd. Voor dit album deden Chris en Gene voor de drumpartijen beroep op niemand minder dan Brian Fahey. De songkeuze bevat een mix van twee covers en de overige 10 songs werden of door Chris of door Gene gecomponeerd. Beiden mogen andermaal hun talent laten horen. Beginnen doen de heren met Willie Dixon’s ‘Crazy Mixed Up World’, dat door Chris meteen opgevrolijkt wordt met een aardig stukje slidegitaar. Opvolger en slowblues ‘Mr. Police Man’ is van Ruest’s hand, waarna Gene met rollende piano de titeltrack inzet. Met een onvervalste Elmore James slide start Chris ‘That Will Never Do’, waarna Gene’s toetsen hem even later vergezellen. Boogiewoogie is Taylor’s specialiteit, dat laat hij nog maar eens horen in het instrumentale ‘Torpedo Boogie’, waarna ze samen met ‘Keep Talkin’ een bezoekje aan New Orleans brengen. Uptempo blues, slowblues en boogiewoogie, het valt allemaal te genieten op dit album.
Ruest en Taylor zijn mekaar waard, zoveel is duidelijk. ‘It’s Too Late Now’ is dan ook het mooie resultaat van een samenwerking die gebouwd is op muzikaal vakmanschap.
 
Lambert Smits (4 ½)

DETAIL ALBUM

Tracks CD:

1. On The Road Again
2. Time Was
3. Don’t Know Where She Went (She Split)
4. Nighthawk
5. So Sad (The World’s In A Tangle)
6. Going Up The Country
7. Oaxaca
8. Chicken Shack Boogie
9. Future Blues
10. Cristo Redentor
11. Amphetamine Annie
12. Rollin’ And Tumblin’
13. Let’s Work Together
14. Euro Boogie

Tracks DVD:

1. On The Road Again
2. Time Was
3. I’m Her Man
4. Don’t Know Where She Went (She Split)
5. Nighthawk
6. So Sad (The World’s In A Tangle)
7. Going Up The Country
8. Oaxaca
9. Chicken Shack Boogie
10. Have A Good Time
11. Future Blues
12. Cristo Redentor
13. Amphetamine Annie
14. Rollin’ And Tumblin’
15. Let’s Work Together
16. Euro Boogie

Platenlabel
Ruf Records

Labelnummer
RUF 1218

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Canned Heat

De legendarische band Canned Heat hoeft, en dan vooral bij onze oudere bezoekers en lezers, alvast geen introductie meer. De beste boogieband in de muziekgeschiedenis heeft uiteraard heel wat personeelswisselingen gekend, maar drummer Fito de la Parra en bassist Larry Taylor zijn inmiddels de enig overgebleven originele oudgedienden. Nu behoren de New Orleans inheemse Dale Spalding (harp, vocals) en John Paulus (gitaar) tot de recentste reïncarnatie van de band.
Dale Spalding vervangt Harvey ‘The Snake’ Mandel die nog steeds herstellende is van een zware ziekte. Het nieuwste deel van de Ruf Records serie ’Songs From The Road’ is dus weggelegd voor Canned Heat. Zowel de CD als de DVD werden live ingeblikt in de Harmonie in Bonn op 16 maart 2015, en het concert staat in het teken van de ‘50th Anniversary Tour‘. Een tot in de nok gevulde zaal Harmonie kon dus genieten van een groots spektakel. De show opent met hun signaturensong ’On The Road Again’. Deze tijdloze klassieker heeft gelukkig nog niets van zijn groove verloren, al heeft Fitto’s stem toch wel wat van zijn glorie verloren. Maar dat merken we gelukkig minder bij ‘Going Up The Country’. Verder vinden we alle grote klassieker die de band in hun rijke geschiedenis registreerden. En zowel Spalding harptunes als Paulus gitaarriffs komen aardig in de beurt van het originele stuff. In het opwindende ‘Don’t Knwo Where She Went’ (She Split) ruilt Larry Taylor zijn basgitaar om voor zijn elektrische tegenhanger, en dat geeft vuurwerk. Taylor geeft les in West Coast jump en puurt enkele hoogstaande riffs uit zijn snaren. En dat doet hij nog eens fijntjes over in ‘So Sad’ (The World’s In A Tangle) Op de DVD merken we twee extra nummers op, namelijk ’I’m Her Man’ en ’Have A Good Time’. Die opnames werden geproduceerd door Christian Wagner, en die was destijds mede verantwoordelijk was voor het immens populaire Rockpalast op de Duitse omroep.

Philip Verhaege (4)