Category: Progressive Rock - KEYS AND CHORDS

SOUP: VISIONS

3/1/2022

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Burning Bridges
Crystalline
Skins Pt. 1
Kingdom of Color
Skins Pts. 2-3

Website Artiest
SOUP

De alternatieve rockgroep Soup uit Noorwegen werd sedert 2005 geprezen voor hun albums en live optredens. Momenteel bestaat die band uit: Erlend Aastad Viken (zang, keyboards, gitaren), Orjan J Langnes (gitaren), Oystein Megard (gitaren), Jan Tore Megard (bas) en Espen Berge (drums). Daarnaast is ook het Giant Sky Orchestra van de partij, met violen, fluit en trompet. Op 19 november jl. verscheen hun nieuwe album, met daarop 5 songs die ze zelf componeerden. Ze brengen een soort progressieve rock, en de opener ‘Burning Bridges’, die maar liefst 15 minuten duurt, doet denken aan Pink Floyd. Die begint met een cinefiele sound, om vervolgens op gang te komen, en tijdens de tweede helft met vervormde vocalen te werken. ‘Crystalline’ is in het begin een akoestische song, waarna het korte intermezzo ‘Skins Pt. 1’ volgt. ‘Kingdom of Color’ klinkt heel kalm, en is compleet instrumentaal, gevolgd door de afsluiter ‘Skins Pts. 2-3’. Die mondt uit in een grootse finale, en de band onderstreept enkele politieke en eco-vriendelijke onderwerpen. Dat zijn: “No to discrimination and racism.
Ecology before economy; Say no to brain dead consumerism. No to open net pen salmon- and fish farming. Yes to respect, care and «everyone doing their best». Yes to re-use & Repair. No to hate. Yes to paper and crayons, sticks and analog creativity. No to ignorance. Yes to love.” Net echt mijn “cup of tea”, maar misschien interessant voor wie houdt van progressieve en alternatieve rock.

Patrick Van de Wiele

Foto

This new album by the Norwegian band Soup contains progressive and alternative rock.

Unquiet Music: In The Name Of …A Prayer For Our Times

21/3/2021

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Father (Individuation)
The Son (Atomisation)
The Holy Spirit (Co-inherence)
Amen (Transcendence)

Website Artiest:
Unquiet Music

In 2019 kreeg een nieuw concept gestalte: Unquiet Music. JP Rossi , in een vroeger leven rai-muzikant, wou heel origineel uit de hoek komen met muziek die nog nooit door iemand gemaakt of gehoord werd. Gitaren, slagwerk, viola, cello en voices maken de ingrediënten uit van dit experiment. Wie beter dan Markus Reuter (jazz/prog/fusion muzikant) bespeelt de Touch Guitars? En vanuit King Crimson werd Warr -gitarist Trey Gunn gestrikt. Een Gibson Les Paul en een Parker Fly gitaar mochten niet ontbreken op dit toch wel uitzonderlijke werkstuk.
Als concept werd geopteerd voor ‘In de naam van …de vader, de zoon en de heilige geest Amen’, de katholieke begroeting dat nu de vierdeling uitmaakt: The Father, The Son, The Holy Spirit, Amen. Langzaam groeiden de composities uit eigen dromen en spontane bijdrages van deelnemende musici. Een proces van enkele jaren waarvan nu het eerste deel aan ons luisteraars wordt gepresenteerd.
Tot zover de theorie. Muzikaal krijg je een langzaam opgebouwd geheel van ambient, electronic, contemporary classical, minimalism en progrock. Toegegeven, het vergt wat tijd en openheid om toe te treden tot het gebed :‘the prayer’. Doch de mengelmoes aan stijlen die eerst lijkt op een kakofonie valt mooi in structuur met regelmatig een spannende apotheose. Wanneer op het einde deel 1 (The Father) in progrock-stijl overgaat naar deel 2 (The Son) begint het eerste vocale gebedszang ‘Atomisation’. Hier hoor je even de invloed van Peter Gabriel en een meerstemmigheid zoals bij Gentle Giant. JP Rossi steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij sterk beïnvloed werd door Genesis, Joy Division, Steve Reich en zelfs de hedendaagse klassieker Arvo Pärt.
Het zijn vooral de ambient pieces (‘Soul Delivered’in het derde deel The Holy Spirit) die er een bovenaards ‘religieus’ tintje aan geven. De rustgevende klanken kraken abrupt weg (in ‘Since I Can Forgive’) met een kakofonie aan voices om dan weer stil te vallen met minimale klassieke piano. Improvisatie pieces van Markus Reuter en Trey Gunn zo blijkt uit bijgevoegde info.
Tijd trouwens om heel religieus af te sluiten met het vierde deel Amen. Dat start met een parlando ‘Inner Glory’, een 12 minuten lange introspectie uit Jung’s boek ‘The secret of the golden flower’ . Muzikaal het minst interessante. In de laatste 9 minuten fluiten de vogeltjes en stroomt het water met zwellend Gregoriaans en wat ijle zang. Voetstappen doorheen de natuur, de Tuin van Eden? Een sirene op de achtergrond waarschuwt, voor de toekomst?
Een niet altijd even duidelijk noch gemakkelijk toegankelijk concept. De muzikale meerwaardezoekers, en zeker de gitaristen onder ons, zullen na enkele luisterbeurten wel inzien dat een bijscholing gewenst is om hetzelfde hoge niveau te bereiken.

Line-up:
Khliff Miziallaoua (Ac. & Electr. Guitar, Bass Voice, Percussion)
Frédéric L’Epée (Gibson Les Paul & Parker Fly Guitars)
Cédric Theys (Touch Guitars)
Trey Gunn (Warr Guitars)
Markus Reuter (Touch Guitars)
Karim Ziad (Acoustic Drums)
Samira Brahmia , Gauthier Dymon (Voices)
Brice Modard (Bass Voice)
Elea Barta (Soprano Voice)
Raphaël Terreau (Tenor Voice)
Alyssa Ait Hammou (Violin)
Carlonie Berry (Viola)
Christophe Jeannin (Cello)
Lukas Carillo (Double Bass)

Marino Serdons

Foto

A bizarre piece of work that needs time to understand. Exciting and inspiring for the guitar players among us.

Myrath: Shehili

9/9/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Asl (intro)
Born To Survive
You’ve Lost Yourself
Dance
Wicked Dice
Monster In My Closet
Lili Twil
No Holding Back
Stardust
Mersal
Darkness Arise
Shehili

Website Artiest:
E●a●[email protected]
Myrath

Ooit gevallen voor oriental metal? Myrath stamt uit Tunisië doch het gros van de opnames gebeurde in Duitsland en Frankrijk, om kwalitatief zeker te zijn. Myrath heeft dan ook een positie hoog te houden. Niet vanzelfsprekend om het als Noord-Afrikanen zover te schoppen in het metalmilieu. In 2016 scoorde de band internationaal ‘Believer’ en miljoenen volgers op You Tube. Hun nalatenschap (= Myrath) is verzekerd. En met het recente album ‘Shehili’ en single ‘Dance’ kan het succes niet meer stuk. Myrath mikt op liefhebbers van progressive metal. Speciale of virtuoze intro’s, rijkelijke solo’s, gedegen vocals. Naast de obligate riffs en de sfeervolle Arabische invloeden voegt de band barokkerige strings toe. Gothic vermengd met symfonische rock zoals je die de laatste jaren hoort op het eurosongfestival. Knap bombastisch doch ook heel toegankelijk. In ‘Lili Twil’ en ‘Mersal’ wordt zowel Arabisch(?) als Engels gezongen. De Tunesiërs timmeren op hun manier aan een grotere verbondenheid tussen twee diverse werelden. Niet voor niets zitten deze heren op het beroemde e●a●[email protected] label.

Line-up:
Malek Ben Arbia (gitaar)
Elyes Bouchoucha (keyboard, zang)
Anis Jouini (bas)
Zaher Zorgati (zang)
Morgan Berthet (drums)

Marino Serdons

Foto

Less metal, more symphonic rock on ‘Shehili’. Great melodic songs for the dance lover and for the ‘lazy in the chair’ listener.

Han Uil: Esoteric Euphony

25/6/2019

Foto

title 0

Tracks:

Devil’s Night
We Are United
The Next Door Bully
Runaway
Love And Me
The Storyteller
Give Me ire
Failure
Chasing Intentions
A Great Experience

Website Artiest:
Han Uil

Spannende dingen gebeuren op het Nederlandse progrock front. Han Uil, frontman van de bands Tumble Town en het ter ziele gegane maar knappe Antares, is met Esoteric Euphony al aan zijn derde solo album toe. Je haren rijzen ten berge bij het beluisteren van opener ‘Devil’s Night’ : een intrigerende song (zoals allemaal eigenlijk) met de howling vocals van Caroline Joy. Han Uil bespeelt alle instrumenten, met uitzondering van het slagwerk dat in de Italiaanse handen van Maurizio Antonini rust. ‘We Are United’ is gebaseerd op een Engels drama in 2017, de aanslag in de arena van Manchester. Een bijna persoonlijke belevenis voor zijn vriendin die er de dag ervoor een concert bijwoonde. Ook hier haalt Han er een vrouwelijke backing vocal, Kate Mitchell, bij op prachtige gitaarmelodieën. Tussendoor een opname van Theresa May over het drama. Een progrock song die niet zou misstaan in een musical. Han kent zijn klassiekers : van de psychedelische Syd Barrett over de melodische Genesis en bombastische Alan Parsons tot de magistrale Todd Rundgren. En toch klinkt Han Uil’s mix op Esoteric Euphony heel origineel door de composities niet te overladen en zijn eigen verhalende en softe zangpartijen (een beetje als Gregory Frateur van Dez Mona) voor de hogere registers te laten backen met de vocals van o.a. Esther Ladiges.
Een boeiend album dat je niet meer loslaat en onwillekeurig in een ‘loop’ belandt “for the rest of the year”. Melodisch inspirerend, opwindend en toch rustgevend, in één woord: Wow!

Marino Serdons (4)

Beautiful inspiring melodic progalbum from Dutchman Han Uil. Playing it still or loud, it will always invite you to discover new elements, different approaches.

Inventions: Logica

27/5/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Platonics
Logica
Mind Of God
Beholder’s Eye
Three Worlds, Three Mysteries
Citadels
The Sum Of All Things

Website Artiest:
Inventions/ Christiaan Bruin

Dertig jaren jong en al twintig albums? Wel dat is niemand minder dan Christiaan Bruin. De Nederlander levert met Logica zijn derde album af in de Inventions-reeks. Christiaan is een selfmade muzikant die sloeg op potten en pannen, gitaar leerde spelen en ondertussen orgelles kreeg van zijn moeder. Logisch dat sluimerend talent komt bovendrijven. Met een klassieke intro start hij zijn conceptalbum opgebouwd volgens mathematische regels met hemzelf in een keurslijf om niet teveel af te wijken van het opzet. En dat is? Muzikaal gestalte geven aan ons denken. Een taak die vooral voor de composer Christiaan een uitdaging was, en misschien ook voor zij die aandachtig naar de verteller luisteren. Aan ons om ook nog gevoelsmatig te genieten van zijn klankenspectrum. Titelsong ‘Logica’ is opgebouwd als een progsong met uitstekend verfrissend spel van Theo Travis op fluit en sax. ‘Mind Of God’ blinkt dan weer uit in het melodische. Invloeden van Mike Oldfield, Pink Floyd of soortgelijken uit de zeventiger jaren zijn nooit ver weg. En met de sax in ‘Citadels’ Een zekere evolutie manifesteert zich bij Christiaan Bruin…hopelijk verliest hij zich niet helemaal in het mathematische van de muziek. Voor de die-hard fans, binnenkort verschijnt er een verklarende video.

Line-up:
Christiaan Bruin (All Instruments & Vocals)
Theo Travis (Soprano & tenor Sax, Flute)
DOT Quartet (Strings)
Andy Rowe (Narrations)

Marino Serdons (3)

Back into time with low progressive rock in a cold mathematic concept. Look out for the video, you will get a profound explanation. Logical, not?

Dave Greenslade: Cactus Choir

20/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pedro’ Party
Gettysburg
Swings And Roundabouts-Time Takes My time
Forever And Ever
Cactus Choir
Country Dance
Finale

Bonus Track:

Gangsters

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD 433

Distributie
Angel Air Records

Promo-agent
Angel Air

Website Artiest
Dave Greenslade

Toen in 1976 Dave Greenslade zijn solo album Cactus Choir uitbracht, vreesden vele fans met een flauw afkooksel van de gesplitte progband Greenslade geconfronteerd te worden. Het album werd nochtans geschreven vóór de split in 1975 maar kreeg heel wat minder aandacht van pers én publiek. Punk was in aantocht en verdrong progressieve muziek naar de achtergrond. Gelukkig wordt het album nu nieuw leven ingeblazen door Angel Air Records. Met als knappe bonus track een ‘theme tune’ voor de BBC TV serie Gangsters uit 1976.
Cactus Choir werd halvelings een conceptalbum met een nogal onduidelijk thema als de kolonisatie van Amerika. Belangrijker zijn echter de melodische songs met een rijke variatie in toetsen. Veel melodische keyboard, moog en hammond gespeeld door Dave himself. Naargelang het album vordert worden de songs sterker met een mooie symfonische ‘Finale’ op het einde. Dave Greenslade is zelf geen al te beste zanger dus vroeg hij Steve Gould (from Rare Bird) om zijn teksten te vertolken. Alleen in ‘Time Takes My Time’ durfde hij zijn stem te gebruiken.
Het album ademt een groot seventies gehalte met invloeden uit zijn vorige super jazzrock band Collosseum. Ook hoor je duidelijke muzikale overgangen à la Genesis met een vleugje Pink Floyd. Dave Greenslade zwierf natuurlijk rond in die gouden vriendenkring. Beïnvloeding was onvermijdelijk. Zijn addoratie voor jazz komt ook tot uiting in ‘Country Dance’, hoe bizar ook, het doet meer denken aan Pierre Henry in een mix met Emerson Lake & Palmer.
Cactus Choir is zeker niet het beste werk van Dave Greenslade. De body en de samenhang ontbreekt op het album (vandaar het halvelingse concept). Nochtans kon hij rekenen op bekende vrienden als drummer Jon Hiseman (Collosseum), bassist Tony Reeves, John Perry (Hawkwing) en drummer Simon Phillips (zeker zo goed als Phil Collins)
In 1974 schreef hij een song voor de tv-serie Gangsters. Een schitterende (wel tijdsgebonden) tune die een twintigjarige carrière opende in de televisie- en filmwereld. ‘Gangsters’ heeft wat gelijkenissen met andere theatrale tv tunes zoals bij ‘The Persuader’ (met Roger Moore) en wordt gezongen door de diepe bas van Chris Farlowe. Misschien wel het aantrekkelijkste (musical)nummer op deze re-release.

Line-up:
Dave Greenslade (Music, Keyboards, Hammond, Moog, Clavinet)
Tony Reeves, Dave Markee, John Perry (Bass)
Simon Phillips (Drums)
Steve Gould (Vocals)
Bill Jackman (in Finale: Flute, Clarinet)

Marino Serdons (3 ½)

Worldwide critical acclaim for this solo-album of Dave Greenslade that quickly disappeared between the punk releases. Nevertheless ‘Cactus Choir’ is a real appetizer for exploring the seventies. Especially the bonus track ‘Gangsters’ will attract your attention. Beautiful!

Wishbone Ash: Twin Barrels Burning (1982) – Raw To The Bone (1985)

11/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

Engine Overheat
Can’t Flight Love
Genevieve
Me And My Guitar
Hold On
Streets Of Shame
No More Lonely Nights
Angels Have Mercy
Wind Up

Bonus Tracks:

Cat And Dog Fight
Go For The Gold
Night Hawker

Disc2

The American Remixes of the full album

Platenlabel
Lemon

Labelnummer
CDLEMD230

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Wishbone Ash

Cherry Red Records
https://www.cherryred.co.uk/lemon/

Relevant zijn de ouwe rockers van Wishbone Ash al lang niet meer. In de jaren zeventig waren ze erg geliefd bij de progressieve langharige hippie-kinderen. Vanuit het romantische Torquay (jaja, de locatie van Fawlty Towers) wisten ze onmiddellijk een schare fans in Engeland en Europa te imponeren met melodische gitaarrock. Haantjes van dienst waren gitarist/vocalist Andy Powell en bassist Martin Turner. Beiden wilden een leidersrol waarbij de platenmaatschappij uiteindelijk de ruzie beslechtte door Martin Turner een ondergeschikte rol te geven. Deze pikte dat niet en verliet de band. Andy Powell bleef spelen onder dezelfde naam. Tot groot ongenoegen van Martin Turner die naar de rechtbank stapte. Het langdurige dispuut met ex-member Martin Turner dwingt deze laatste zijn eigen naam te gebruiken als prefix.
De huidige re-releases uit 1982 en 1985 op Cherry Red zijn volledig van Andy Powells Wishbone Ash en staan mijlenver van hun gevoelige progrock in de jaren ’70 met hun schitterende albums Wishbone Ash (’70), Pilgrimage (’71) en Argus (’72).
Nochtans bieden de nu ge-remasterde albums extra voer voor de die-hard fans. ‘Twin Barrels Burning’ kreeg naast enkele bonus tracks nog een tweede cd met The American Remixes van het album. Het album leunt met de knappe harmonie vocals en de twin lead guitars het sterkst aan met de eerdere successen. De re-release verschijnt in een Deluxe 2 CD-set of Picture Disc LP op het toffe Lemon label van Cherry Red Records. Nog even nagenieten van een superband in haar latere jaren.

Line-up: Twin Barrels Burning (1982)

Andy Powell (Guitars, Vocals)
Laurie Wisefield (Guitars, Vocals)
Trevor Bolder (Bass Guitar, Vocals)
Steve Upton (Drums)

Marino Serdons (3 ½)

Ages ago, but still not forgotten: Wishbone Ash were a English progressive rockband with beautiful harmonised vocals and twin lead guitars. With these re-releases and the additional unreleased bonus tracks and remixes a must have for the die-hard rockfan.

Wishbone Ash: Raw To The Bone (1985)

11/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

Cell Of Fame
People in Motion
Don’t Cry
Love Is Blue
Long Live The Night
Rocket In My Pocket
It’s Only Love
Don’t You Mess
Dreams
Perfect Timing

Bonus Tracks:

She’s Still Alive

The 1986 Sessions:

Apocalypso
Valley Of Tears
Nkomo
Talk To Me

Disc 2

Raw To The Bone at the BBC Maida Vale Session
Live At Hammersmith (BBC Local Radio 1985)

Platenlabel
Lemon

Labelnummer
CDLEMD231

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Wishbone Ash

Een progrock band om nooit te vergeten. Vanuit het Engelse Torquay veroverden ze de wereld met prachtige harmoniezang en twin lead guitars. Het mooie liedje draaide jaren later uit op een bittere strijd. Hierover meer in de review van het album Twin Barrels Burning.
De huidige re-releases uit 1982 (album Twin Barrels Burning) en 1985 (album Raw To The Bone) op Cherry Red zijn volledig van Andy Powells Wishbone Ash en staan mijlenver van hun gevoelige progrock uit de jaren ’70 met de albums Wishbone Ash (’70), Pilgrimage (’71) en Argus (’72).
Het album ‘Raw To The Bone’ uit 1985 werd aangevuld met enkele sterke bonus tracks en een tweede cd met Live opnames van de BBC in Maida Vale en Hammersmith. Hier hoor je een schitterend live versie met harmoniezang in ‘The King Will Come’ en ‘Blowin’ Free’) uit de lp Argus.
Het album is echter niet hun sterkste creatie. Er wordt echter wel stevig ‘straight on’ ge-rockt. De re-release verschijnt als een Deluxe 2 CD-set of Picture Disc LP op het toffe Lemon label van Cherry Red Records. Voor de eeuwige rockfans.

Line-up: Raw to The Bone (1985)

Andy Powell (Guitars, Vocals)
Laurie Wisefield (Guitars, Vocals)
Mervyn ‘Spam’ Spence (Bass Guitar, Lead Vocals)
Steve Upton (Drums)

Marino Serdons (3 ½)

Ages ago, but still not forgotten: Wishbone Ash were a English progressive rockband with beautiful harmonised vocals and twin lead guitars. With these re-releases and the additional unreleased bonus tracks and remixes a must have for the die-hard rockfan.

Gleb Kolyadin

9/3/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Insight
Astral Architercture (feat. Mick Moss)
White Dawn
Kaleidoscope
Eidolon
Inot The Void
The Room
Confluence (feat. Steve Hogarth)
Constellation/The Bell
Echo/Sigh/Strand
Penrose Stairs
Storyteller (feat. Jordan Rudess)
The Best Of Days (feat. Steve Hogarth)

Platenlabel
Kscope Music

Labelnummer
Promo CD

Distributie
V2 Benelux

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
Gleb Kolyadin

Het album mag dan wel op naam van Gleb staan, de prachtige nummers zijn toch wel het resultaat van een collaboratie met talentvolle muzikanten zoals Gavin Harrison (King Crimson) op drums, Nick Beggs (Steven Wilson) op bass, en Theo Travis (Robert Fripp) op fluit en sax. Voeg daar nog de keyboards bij van jordan Rudess (Dream Theatre) en een superband ziet het licht.
Nochtans hebben ze elkaar niet ontmoet in de opnamestudio. De Russische pianovirtuoos Gleb Kolyadin nam vorig jaar een aantal pianostukken op in de befaamde Mosfilm studio van Moskou en stuurde deze naar de respectievelijke muzikanten voor hun eigen invulling. Het inspiratievolle resultaat op dit ‘solo’-debutalbum (Gleb en Gavin behoren eigenlijk ook tot de band Iamthemorning) blijft na elke luisterbeurt verbijsteren. Het hele album ademt kwaliteit en gevoeligheid. De wijze waarop Gleb de pianotoetsen enerzijds streelt, anderzijds behamerd dwingt niet alleen respect af. Ontroering en ontzag! Gavin Harrison weet met percussie perfect in te spelen op de vraag van het pianospel. Beluister dit werk als instrumentale klassiek geïnspireerde progrock. Enkele composities krijgen hier en daar enkele flarden tekst mee, gezongen door niemand minder dan Mick Moss (Antimatter) en Steve Hogarth (Marillion). Nadruk ligt echter op het instrumentale samenspel, en dan vooral op het compositorisch talent van Gleb Kolyadin. Volgens Gavin Harrison (de beste percussionist heden) een bijzondere talentvolle pianist die nieuwe wegen verkent op zijn instrument. En of hij gelijk heeft. Schitterend album, nu te verkrijgen op cd én vinyl, in een schitterende uitvoering met booklet.

Line-up:
Gleb Kolyadin (Piano
Gavin Harrison (Drums, Percussion)
Nick Beggs (Bass)
Theo Travis (Flute, Sax)
Jordan Rudess (additional Keys)
Steve Hogarth, Mick Moss (Lyrics, Vocals)

Marino Serdons (4 ½)

Wonderful classic prog album. Gleb is a virtuoso classical pianist that gives you a WOW-factor.
Together with a few extraordinary musicians this debutalbum deserves a lot of attention. Not to be missed!

DBA – Geoffrey Downes & Christopher Braide: Skyscraper Souls

12/12/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Prelude
Skyscraper Souls
Glacier Girls
Angel On Your Shoulder
Tomorrow
Lighthouse
Skin Deep
Darker Times
Finale

Platenlabel
Magical Thinker Records

Labelnummer
X2X CD 003

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Geoffrey Downes
Christopher Braide

Het lijkt dezer dagen alsof het conceptalbum terug is van nooit weggeweest. Niet bij r&b of hiphop, wel in het alternatieve progrock genre. Geoff Downes (Yes, Asia) smeedde voor de derde maal een verbond met de jonge Chris Braide. DBA oftewel Downes Braide Association creëerde met Skyscraper Souls haar beste album in de stijl van de legendarische band Yes.
Symfonische rock of progrock mag dan haar beste tijd hebben gekend, het blijft een intelligente muziekstijl vol emotionele omzwervingen. Toetsenist Downes stuurde eerst losse partituren met wat melodieën en losse harmonieën. Braide, pianist leadzanger én gerenommeerd componist in L.A. (voor o.a. Beyonce, Lana del Rey , David Guetta,..) zorgde voor de aanvulling. Wat discussies later vloeiden een negental songs richting opnamestudio. Voor de nodige variatie in zangstemmen werd beroep gedaan op niemand minder dan Marc Almond en Kate Pierson (B52). Geen drummachine of samples, wel gedegen percussie van Ash Soan (Trevor Horn, Squeeze) , levendige bass van Andy Hodge en warm gitaarwerk van Dave Colquhoun en Andy Partridge (XTC) .
Skyscraper souls oogt en luistert als een traditioneel conceptalbum (maar is het niet!) met een hoesontwerp van Roger Dean. Progrock om vanuit je zetel mee te wiegen op oersterke melodieën en ondertussen de lyrics te ontleden.

Line-up:
Christopher Braide (Lead Vocals, Piano, Keyboards, Programming)
Geoffrey Downes (Vocoder, Piano, Keyboards, Programming)
Ash Soan (Drums, Percussion)
Andy Hodge (Bass Guitars)
DaveColquhoun (Lead Guitars)
Andy Partridge (Lead & Acoustic Guitars, Mandolin)

Guests:
Marc Almond, Kate Pierson, David Longdon, Patrick Howley
Matthew Koma, Tim Bowness, Barney Ashton Bullock
Elijah & Sascha Braide and Matt Bourne Jones

Marino Serdons (4)

Third album from DBA, Geoff Downes en Chris Braide Association. As strong as the back cataloque of Yes. Emotional and most Enjoyable!

Keith Emerson: Off The Shelf

3/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Abaddon’s Bolero Orchestral
Pictures At An Exhibition
And Then January
Rio
Straight Between The Eyes
Don’t Be Cruel
Au Privave
Walter L
Rythm-A-Ning
Asian Pear
Motor Bikin’
America
Lumpy Gravy
Up The Elephant & Round The Castle
Sex & Drugs & Rock&Roll

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2583

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Keith Emerson

De dood van Keith Emerson vorig jaar schokte de hele muziekwereld. Op 71 jarige leeftijd schoot hij zichzelf in Santa Monica een kogel door het hoofd. Reeds jaren sukkelde hij met de rechterhand die niet meer naar behoren functioneerde. Gekwetste zenuwbanen hinderden zijn spel als toetsenist. Niet meer kunnen spelen op topniveau (tijdens optredens werd altijd een back-up pianospeler voorzien) bleek uiteindelijk een ondraaglijke gedachte. Tien jaren voor zijn overlijden (2006) bracht hij nog een solo-album uit. ‘Off The Shelf’ moest voor hem een eclectisch overzicht zijn van enkele lievelingswerken. Het werd een boeiende potpourri, nu terug uitgebracht door Esoteric Recordings.
Keith Emerson’s liefde voor klassieke én jazz muziek stak hij niet onder stoelen of banken. Met ELP, Emerson, Lake & Palmer, creëerde hij het perfecte podium voor onvergetelijke composities en adaptaties. Van Mussorgsky over Charlie Parker to Frank Zappa, allen hadden ze een grote invloed.
De cd opent met The London Philharmonic Orchestra met een bewerkte bolero-drum door Carl Palmer. De klassieke spits afgebeten. Het bekende ‘Pictures At An Exhibition’, oorspronkelijk van Mussorgsky, kon natuurlijk niet ontbreken. Keith maakte reeds in zijn jeugd kennis met een Hammond-orgel en een Moog-synthesizer. Beide instrumenten, alsook de piano, zal hij koesteren tot zijn dood. ‘Rio’ is een bizar Braziliaans getinte song, gezongen door de nicht van Paul McCartney. Geen muziekstijl liet hem onberoerd: jazz in ‘Au Privave’ met het London Jazz Orchestra of blues in ‘Walter L’. Tof ook dat elk nummer uitvoerig door Keith Emerson wordt toegelicht in het bijgevoegde booklet. Hou je van afwisseling en verbazing verpakt in geniaal vakmanschap, dan blijf je Keith Emerson beluisteren!

Marino Serdons (4)

Off The Shelf is a wonderfull collection of pieces made by Keith Emerson himself. That’s the way we like to remember a real genius on keyboard!

Stackridge: The Final Bow, Bristol 2015

3/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD1

Over The Horizon
The Road To Venezuela
The Last Plimsoil
Red Squirrel
Syracuse The Elephant
Fundamentally Yours
Highbury Incident
Teatime
God Speet The Plough
Long Dark River
Purple Spaceships Over Yatton

CD2

All I Do Is Dream Of You
Fish In A Glass
Something About The Beatles
No One’s More Important Than The Earthworm
Lost And Found
Boots And Shoes
The Final Bow
Lummy Days
Slark
Dora The Female Explorer
Do The Stanley Aviator Brass

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD500

Distributie
Proper Music

Website Artiest
Stackridge

Ook in de muziekscene heb je bands die in de schaduw blijven van commerciële en mediatieve successen. Genesis, Wishbone Ash, Camel sierden de affiches als headliner. Stackridge mocht zich als support uitsloven. Lustig timmerden ze verder aan hun eigen succesverhaal, en support werd headliner. Met een een achttal schitterende studio-albums op hun palmares tussen 1969 en 1976, kunnen ze fier terugblikken op hun progrock bijdrage. Een revival stond in de sterren geschreven. Eind jaren negentig screende de BBC het landschap en kwam al snel bij Stackridge uit de Bristol/Bath area uit. Mike Evans, Jim Crun Walter en James Warren besloten het te wagen en later sloot ook Andy Creswell zich terug aan. De rëunie oogde compleet. De back-catalogue werd ondertussen bij Angel Air Records op cd geschreven. Het hele verhaal eindigde in 2015 met het allerlaatste optreden, The Final Bow, in Bristol.
De dubbelcd geeft een mooi én boeiend overzicht van hun carrière. Fijne zachte folksongs evolueren naar complexere folkrock met een progrock-structuur zonder in gefreak te vervallen. Zachtheid en tederheid blijven een kenmerk in alle songs. Luister naar de stem en viool van Clare Lindley en het mooie pianospel van Andy Davis. Het doet allemaal heel ‘british’ aan met referenties naar traditionele deuntjes. Eindig met de trombone als een fanfare/brassband en de emoties komen los. Lieflijk, blij en vooralgezellig. Tweeëntwingtig songs om rustig te laten insijpelen onder oorverdovend applaus. Jammer dat het hier eindigt!

Line-up:
Andy Creswell-Davis (Lead Guitars, Keyboards, Vocals)
James Warren ( Guitrs, Bass, Vocals)
Clare Lindley (Violin, Guitar, Vocals)
Glenn Tommey (Keyboards, Trombone, Flute, Vocals)
Eddie John (Drums, Ukelele)

Marino Serdons (4)

Fun, joy, emotion,…sweet music to celebrate a GREAT progressive folkrock band! Thanks to Angel Air Records we can still enjoy and never forget Stackridge!

Kaipa Da Capo: Dårskapens Monotoni

7/11/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Dårskapens Monotoni
Nar Jag Var En Pojk
Vi Lever Har
Det Tysta Guldet
Spar Av Var Tid
Tonerna
Monoliten

Platenlabel
Foxtrot Records

Labelnummer
Fox CD 032

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet gekend

Website Artiest
Kaipa Da Capo

Tijdens de jaren ’70 was in Zweden de rockband Ura Kaipa nogal bekend. In 2014 hergroepeerden de originele leden Roine Stolt (zang, gitaar, LapSteel, ukelele, piano), Ingemar Bergman (drums & percussie) en Tomas Eriksson (bas) zich onder de naam Kaipa Da Capo om de muziek van hun drie eerste albums, evenals nieuwe muziek te brengen. Om hun team te vervolledigen wierven ze Mikael Stolt op zang en gitaar (broer van Roine) en Max Lorentz op keyboards aan. Na een reeks van concerten in 2015 begon de groep de opname van dit nieuwe album. Daarop staan 7 tracks, en die worden in het Zweeds gezongen. De muziek is in de stijl van vroeger: melodieuze, symfonische rock, maar met een nieuwe twist. Van de teksten begrijp ik uiteraard niks.

Patrick Van de Wiele (3½)

Seven new tracks in melodic, symphonic rock style, but with a new twist.

The Pineapple Thief: Your Wilderness

25/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

In Exile
No Man’s Land
Tear You Up
That Shore
Take Your Shot
Fend For Yourself
The Final Thing On My Mind
Where We Stood

Platenlabel
K Scope Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
The Pineapple Thief

De muziek van The Pineapple Thief situeert zich in de progressieve rock. Al elf albums, sinds 1999, heeft Bruce Soord, uit Somerset, VK, de muzikale leiding. The Pineapple Thief was eerst een soloproject van Bruce, maar na twee studio-albums, in 2002, formeerde hij op aandringen van de fans dan toch een liveband. Sindsdien toeren ze wereldwijd.
Op dit elfde album verleggen ze weer een beetje hun stijl en kunnen. Niet alles is even sterk, maar als je van progressieve rock houdt zal je hier heus wel wat naar je gading vinden. Het album opent met ‘In Exile’ een vrij intensief gearrangeerde en gedurfde rocksong. Het lijkt wel op een stuk soundtrack van een avonturenfilm, maar toch niet bombastisch.
Meer intiem is ‘No Man’s Land’. De stem van Bruce wordt alleen ondersteund door wat gitaar en piano en de achtergrondvocalen zijn erg mooi geharmoniseerd. Hoe rustig de song begon, zo theatraal en bombastisch eindigt hij. ‘Tear It up’ is een heavy rockballad, ‘That Shore’ is symfonische rock en ‘Take Your Shot’ heeft wel wat invloeden van The Cure en Midnight Oil. ‘Fend For Yourself’ is folkrock, een ingetogen song met een prachtige klarinetsolo van speciale gast John Helliwel (Supertramp).
‘The Final Thing On My Mind’ is een ‘zweverige’ song. Het nummer klinkt een beetje ijl, mede door de monotone aanpak en de effecten op de stem. Een sfeervol pallet klanken om bij weg te dromen. Het is een lange (net geen tien minuten) dynamische en epische song met in het midden een instrumentaal hoogtepunt om dan voor een tweede keer naar een vol georkestreerde climax te gaan. De afsluiter van het album is de semi-akoestische folky song ‘Where We Stood’, met hier en daar een Jeff Beck gitaartje en wat pianobegeleiding.

Peter Jacobs (3½)

Line-up:
Bruce Soord (zang, gitaar, toetsen)
Jon Sykes (bas)
Steve Kitch (toetsen)
Daniel Osborne (drums)

Nice progressive rock album from Bruce Soord and his band The Pineapple Thief. There’s some heavy rock, some folk rock, symphonic rock some bombastic and some modest and sober songs. The outlier is the almost 10 minute epic song ‘The Final Thing On My Mind’.

Steve Hackett: The Total Experience Live In Liverpool

14/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1

Corycian Fire Intro
Spectral Mornings
Out Of The Body
Wolflight
Every Day
Love Song To A Vampire
The Wheel's Turning
Loving Sea
Jacuzzi
Icarus Ascending
Star Of Sirius
Ace Of Wands
A Tower Struck Down

CD 2

Shadow Of The Hierophant
Get 'em Out By Friday
Can-Utility And The Coastliners
After The Ordeal
The Cinema Show
Aisle Of Plenty
The Lamb Lies Down On Broadway
The Musical Box
Clocks
Firth Of Fifth

DVD 1
Idem als CD1 en CD2
DVD 2

Live In Liverpool Behind The Scenes Documentary
Somewhere South Of The River Rehearsal Documentary
Videos: Wolflight - Love Song To A Vampire - Corycian Fire

Platenlabel
InsideOut Music

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Petting Zoo

Website Artiest
Steve Hackett

Ik kan al stilaan een aparte CD schap vullen met alleen maar live-optredens van Steve Hackett op CD en DVD. Hoeveel versies wil je eigenlijk bezitten van ‘Firth of Fifth’ en ‘Everyday’ om er maar een paar te vernoemen?
En toch blijft ieder optreden weer een belevenis. Deze 2CD/2DVD (of Blu-Ray) is voor iedereen een must, want je vindt er de ganse carriëre van Steve op terug. De titel zegt het al, ‘The total experience: Acolyte to Wolflight with Genesis Classics’, completer kan niet. En dan nog gespeeld door één van de beste bezettingen die hij al gehad heeft.
Na een korte intro (‘Corycian Fire’) begint het optreden met een prachtversie van het instrumentale ‘Spectral Mornings’. Het concert begint met een minimale bezetting van Roger King (keyboards), Gary O’Toole (drums), Rob Townsend (blaasinstrumenten) en Steve zelf. Deze wordt uitgebreid vanaf het tweede nummer ('Out of the Body’) met Roine Stolt op bas. Roine Stolt is de zanger-gitarist van The Flower Kings, maar was oorspronkelijk een bassist en keert hier met plezier terug naar zijn roots.
De eerste helft van het optreden focust op de solo-carriëre. Amanda Lehman, vaste waarde bij Steve Hackett van 2009 tot 2013 en die nu een time-out neemt om bij haar zoon te zijn thuis, komt enkele nummers bijspringen met zang en gitaar, te beginnen met ‘Everyday’.
Ook John Hackett, broer van, draagt zijn steentje bij op dwarsfluit tijdens een akoestische versie van ‘Jacuzzi’.
‘Icarus Ascending’ wordt opgedragen aan alle overleden muzikanten , maar vooral aan Chris Squire. Het is meteen ook het eerste nummer van vele dat gezongen wordt door Nad Sylvan.
‘Star Sirius’ opent een vierluik van het oudere werk van Steve dat het eerste deel van het optreden afsluit. Op naar het Genesis tijdperk, maar niet voor dat er nog een schitterende versie van ‘The Shadow of the Hierophant’ gespeeld wordt met prachtige zang van Amanda Lehmann.
En dan is het tijd voor nostalgie met oudere nummers van Genesis, uit de tijd dat Steve Hackett nog bij de groep was. Wat lijkt die stem van Nad Sylvan toch enorm op die van Gabriel.
Je krijgt een verzameling nummers van Genesis die iedereen kent en door iedereen kan meegezongen worden, allemaal perfect en vlekkeloos gebracht. Hier kunnen al die tribute bands een pak van leren!
Hoogtepunten op deze CD zijn moeilijk te benoemen, want het is één hoogtepunt. Toch misschien ‘Love Song to a Vampire’ vermelden voor de prachtige samenzang en ook ‘After The Ordeal’ van Genesis voor het mooie akoestische stuk van Steve met prachtig pianospel van Roger King en waarin Roine ook eens mag schitteren op zijn gitaar.
Technisch is de DVD ook heel goed opgenomen. Prachtige camera opstelling, schitterende klankopnames, kortom, er is eigenlijk niks op aan te merken.
Je krijgt er ook nog een dubbel CD bovenop met hetzelfde concert en een tweede DVD met enkele documentaires en video clips.

Danny Focke (4½)

Line-Up:

Steve Hackett – Gitaar, Zang
Roger King – Keyboards
Nad Sylvan - Zang, Tambourine
Gary O'Toole - Drums, Zang
Rob Townsend - Saxophone, Woodwind, Zang, Keyboards, Bass Pedals
Roine Stolt - Bass, Twelve String, Zang, Gitaar
John Hackett – Dwarsfluit
Amanda Lehmann – Zang, Gitaar

The most complete show from Steve, covering every era of his carreer.

Greenslade: The Birthday Album – Live Switzerland 1974

11/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

An English Western
Sunkissed You’re Not
Bedside Manners Are Extra
Pilgrims Progress
Drowning Man
Time To Dream
Sundance
Feathered Friends
Drum Folk

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD491

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Greenslade

Helaas is er van deze fantastische progressieve rockband geen spoor meer te vinden tenzij op her en der een nieuwe release van nieuw opgedoken materiaal of in de vorm van de muzikanten individueel.
Dave Greenslade was de bezieler van deze outdit zoals de naam van de band reeds doet vermoeden. Maar wie is nu die Greenslade. Voor velen onder u nog steeds een nobele onbekende maar de man heeft serieus al wat muzikale bagage te dragen. Sommige zullen hem wel kennen als de keyboardsman bij de jazzy rockband Colosseum maar hij bracht ook een tijdje door bij Chris Farlowe’s Thunderbirds. Deze Farlowe zal al snel bij deze Colosseum opduiken als de nieuwe zanger die James Litherland (zang/gitaar) verving. Maar terug naar Dave Greenslade en wie het werk van Colosseum kent weet meteen dat Greenslade een getalenteert toetsenman is. Luister maar eens goed naar Colosseum’s ‘Beware The Ides Of March’ terug te vinden op hun debuut langspeler ‘Those Who Are About To Die Salute You’ (1969 - zie onder), trouwens nog steeds een van de meest onderschatte rockalbums ooit gemaakt.
Als Greenslade leverde hij al staaltjes af van zijn vakmanschap en ‘The Pentateuch of The Cosmogony’ is nog steeds, en zeker op vinyl, een van de hardst gezochte collector’s items. Dit was een concept album gecreëerd door Dave Greenslade en Patrick Woodroffe. Dit verscheen in 1979 en indien je het niet kent, schaf dit dan aan op cd.
Maar Greenslade als band was al actief sinds 1973 en toen verscheen hun eerste boreling ‘Greenslade’. Omdat zo zo lekker liep lanceerde de band datzelfde jaar nog een nakomeling ‘Bedside Manners Are Extra’, een veelbesproken album dat net als het vorige album voorzien werd van knap coverwerk van sf-illustrator Roger Dean (Yes,…). In 1974 werd ‘Spyglass Guest op het grote publiek los gelaten en het jaar daarop verscheen nog hun laatste laatste officiële studiolangspeler ‘Time And Tide’ en daarna werd het stil, zeer stil rond Greenslade. Doorheen de jaren verschenen verscheidene live-releases maar die wil ik even terzijde laten.
Want nu krijgen we via het Britse kwaliteitslabel Angel Air de verloren gewoonde live-registratie ‘The Birthday Album – Live Switzerland 1974’.
In de line-up toen vonden we zijn ex-collega Tony Reeves van Colosseum (bass), Andrew McCulloch kwam van King Crimson en Dave Lawson vonden we een tijdje terug bij The Alan Bown Set. Dus met andere woorden: allemaal muzikanten die weten waar de klepel hangt.
De muziek werd opgenomen tijdens hun concert in Prilly, Zwitserland op 18 januari 1974 en laat dit nu net Greenslade’s 31e verjaardag zijn, daarom ook de titel van de langspeler. Dit is meteen ook de laatste officiële live-registratie van de band voor zover men weet.
Slechts negen nummers maar wat voor een feest voor ons gehoor.
Het gehele concert bestond dus uit nummers van hun twee langspelers ‘Greenslade’ en ‘Bedside Manners Are Extra’.
‘An English Western’ opent meteen met een sterke drumroffel waarop de keyboards het meteen overnemen. Luister goed naar het duel tussen Greenslade en Lawson. Met ‘Sunkissed You’re Not’ krijgen we voor het eerst vocalen te horen, echte progressieve klanken zoals het toen allemaal moest klinken, alleen ontbrak bij deze band een gitaar als we de bass niet meerekenen. Na dit nummer introduceert Greenslade band. ’Bedside Manners Are Extra’ is een album dat je met je verstand op nul moet beluisteren, ook hier met de titeltrack van deze langspeler zou je dit ook moeten doen. Sluit je ogen en je waant je op dit concert. ‘Drowning Man’, afkomstig van hun eerste langspeler, opent met een vreemde bassintroductie terwijl Lawson het geheel aan elkaar probeert te breien. ‘Time To Dream’, uit ‘Greenslade’, is misschien wel het meest schatplichtige nummer van Dave Greenslade. Lekker afwisselende arrangementen maken van dit nummer een bijzonder schijfje.
Dave Greenslade leidt alle nummers in maar zijn bindteksten zijn niet meteen van hoog allooi: kort en krachtig.
Met ‘Drum Folk’ laat Andrew McCullough horen wat hij uit zijn drumkit kon halen. Hij wordt even bijgestaan door Dave Greenslade die voor hem het pad effent. Niet meteen een progressieve rocksound maar wel een die volledig overhelt naar jazzrock.
Greenslade was een band waar je steeds met veel plezier naar kon luisteren, zowel op plaat als live. In 1974 stonden ze op het podium van het vermaarde Jazz Bilzen Festival en gaven een indrukwekkende show weg. Dankzij deze release kun je dit nog eens allemaal herbeleven.

Alfons Maes (4)

Line-up:

Dave Greenslade: keyboards
Dave Lawson: keyboards, vocals
Tony Reeves: bass
Andy McCullough: drums.

Greenslade was a band you could always listen to with pleasure, both on vinyl as on stage. In 1974 they were one of the many great bands at the renowned Jazz Bilzen Festival (Belgium) and they gave an impressive show. With this release you can once again relive it all.

Gilli Smyth: Mother

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m A Fool
Back To The Womb
Mother
Shakti Yoni
Keep The Children Free
Prostitute Poem, Street Version
Ok Man, This Is Your World
Next Time Ragtime
Time Of The Goddess
Taliessin

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2551

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Gilli Smyth

Met het overlijden van Daevid Allen (Gong) vorig jaar, verdween ook een stukje nostalgie uit de hippiejaren. Gelukkig is er Esoteric Recordings die om de haverklap vergeten opnames terug leven inblaast.
Onlangs nog met het debut-album ‘Mother’ van Gilli Smith: co-founder van Gong en partner van Daevid Allen tot 1979 onder de goddelijke noemer Shakti Yoni. Haar rol bij Gong is altijd onderbelicht gebleven, alhoewel zij talrijke songteksten op haar naam mocht schrijven. Ook zo het album ‘Mother’, een creatief afreageren op haar taak als moeder. In 1974 verliet zij de band om alsnog voor haar kinderen te zorgen, wat haar in conflict bracht met haar creatieve ik. In 1978 verscheen dan eindelijk het conceptalbum ‘Mother’.
Ontegensprekelijk vind je heel veel invloeden van Gong: niet altijd even afgelijnde songs, veel spoken word, bizarre muzikale escapades. Een deel van de Gong-crew speelt trouwens ook mee op het album. Maar Gilli wist perfect hoe ‘Mother’ moest klinken en maakte dankbaar gebruik van het Gong-team.
Het album start met het toepasselijke en toegankelijke ‘I’m a fool’, handelsmerk van de bende. Schitterend begeleid op viool door Vera Blum. Nadien krijg je een samenraapsel van tekst, walvis-sounds en andere psychedelische trucs. Qua sfeer vergelijkbaar soms met Group 1850, soms met Frank Zappa’s Mothers of Invention. Maar ook een streepje jazz of wat ragtime. Gilli was-is (ja, ze leeft nog steeds, geboren in 1933) eigenlijk een belezen poëtische schrijfster en een Welsh verhaal kon niet ontbreken. De cd eindigt met een extract uit de ‘Mabinogion Stories’, doorweven met muzikale spinsels à la Gong. Een heel sfeervolle folkie-opname.
‘Mother’ beluistert zich niet als een opsomming van songs, wel als een inspiratiebron voor de eigen leefwijze en creativiteit. Een verlengstuk van het Gong-oeuvre, ja, maar ook de ultieme uitspatting van een moeder opgesloten in haar eigen lichaam.

Marino Serdons (3½)

Line-up:
Gilli Smyth (Voices)
Daevid Allen (Bass, Guitar)
Vera Blum (Violin)
Christian Trich (Bass Guitar)
Tony Pascual (Synthesiser)
Didier Malherbe (Flute, Sax)
Pip Pyle, Rafel Aguilo (Drums)

The creation of a mother caught in her own body. An extension of the Gong-period. But above all a honor for the woman who stood (still standing) for power and freedom.

The Move: Looking On

7/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc One:
“Looking On” Re-Mastered
Looking On
Turkish Tram Conductor Blues
What?
When Alice Comes Back To The Farm
Open Up Said The World At The Door
Brontosaurus
Feel Too Good

Bonus Track:

Lightnin’ Never Strikes Twice

Disc Two:
“Looking On” Out-Takes & Rarities

The Duke Of Edinburgh’s Lettuce
Looking On (Part One - Take 3 / Part Two - Take 12)
Brontosaurus (Mono Us Radio Promo Edit)
Turkish Tram Conductor Blues (Take 5 – Rough Mix)

BBC Sessions March – July 1970

She’s A Woman
Bev Bevan Interview
Brontosaurus
Falling Forever
Lightnin’ Never Strikes Twice

Looking On

When Alice Comes Back To The Farm
Bev Bevan & Roy Wood Interview
She’s A Woman

Platenlabel
Esoteric Rcordings

Labelnummer
ECLEC 22547

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
The Move

We schrijven 1970 en van de originele line-up van deze band uit Birmingham blijven alleen Roy Wood en Bev Bevan over. Nieuw zijn Jeff Lynne, die de overstap van Idle Race maakte en aan de baskoorden vonden we Rick Price die zich ook in het volgende project van Roy Wood zal nestelen, nl. Wizzard. En van Jeff Lynne weten we dat hij met E.L.O. wereldnaam en –faam zal maken.
Net als bij de vorige re-releases werd er weer veel aandacht besteed aan details: een dubbelzijdige poster en een fraai inlegboekje met leuke foto’s maken het geheel zeer compleet om zonder enige gereserveerdheid dit hebbeding aan te schaffen.
Terug naar 1970 en de Move leverde zijn derde langspeler af. Meteen ook hun eerste langspeler met eigen nummers. Uit dit album verscheen de single ‘When Alice Comes Back To The Farm’ en wat we op de originele vinyl hebben moeten missen, de b-kant van deze single ‘Lightnin’ Never Strikes Twice’ krijgen we nu als bonustrack op het eerste schijfje. Helaas geen succes voor hen omdat het te weinig airplay kreeg. De reden hierachter was omdat de song her en der verwijst naar cannabis. Maar luister eens goed naar de b-kant van deze single. Dit nummer had veel meer commercialiteit in zijn genen en men had beter voor dit nummer geopteerd als a-kant. Het klinkt ook veel leuker, aangenamer dan ‘Alice’.
Ook de ietwat vreemde bluesy song ‘Turkish Tram Conducter Blues’ klinkt stukken interessanter dan hun ‘When Alice Comes Back To The Farm’. Maar wie er toen koos om dit liedje als single uit te brengen moet, geloof ik, het overige werk van dit album zeker niet gehoord hebben. Hoogstwaarschijnlijk verkeerde deze persoon in een andere fase van bewustzijn… Zelfs ‘What?’, dat meer tegemoet komt aan psychedelische genre, beantwoordde voor een groot gedeelte aan de wensen van de toenmalige vinylkopers.
Als afsluiter van de originele vinyl uit 1970 kregen we de rockende ‘Feel Too Good’.
Op het tweede schijfje krijgen we de bekende a) ‘out-takes & rarities’ en b) BBC Sessions: Maart-juli 1970.
We krijgen een min of meer leuke intro met ‘The Duke Of Edinburgh’s Lettuce’ en al snel volgt ‘Looking On’ (part one – take 3 en part 2 – take 12). De monoversie die gebruikt werd voor een US radioprogramma van ‘Brontosaurus’ vult onze huiskamer en ‘Turkish Tram Conductor Blues’, waarvan we nu een ruwe mix uit take vijf te horen krijgen, sluit dit eerste deel met rariteiten af.
De volgende songs werden nooit eerder uitgebracht, dus weer een leuk hebbeding voor de fans van de Move. Uit BBC Sessions uit 1970, en het is toch steeds om die leuke dj’s te horen introduceren, speelde de Move ‘She’s A Woman’ (23/3/1970) van de Beatles. Nog uit die radiosessies komen ook nog o.m. ‘Brontosaurus’, ‘Lightnin’ Never Strikes Twice’, ‘Looking On’. Op 28 juli speelde de Move nogmaals ‘She’s A Woman’ op de BBC Radio. Maar we vinden ook twee leuke doch veel te korte interviews met enerzijds Bev Bevan uit hun sessie uit maart dat jaar en eentje met Roy Wood en Bev Bevan uit de sessie van juli 1970. In dit laatste komt nogmaals hun wild gedrag tijdens live shows boven water borrelen. Ze waren nu eenmaal de bad boys uit het toen heersende popwereldje.
Of er ooit nog een gelijkaardige band als de Move ten tonele verschijnt is maar de vraag maar muzikaal had de band toch een zeer brede waaier aan muzikale genres. Hoe dan ook, Jeff Lynne toert momenteel succesvol rond met Jeff Lynne’s E.L.O. Roy Wood doet hetzelfde met zijn Roy Wood Rock & Roll Band maar niet op hetzelfde niveau als Lynne. Bevan is nu vooral bezig met radiowerk voor BBC Midlands.
Maar hij tourt nog steeds met Trevor Burton onder de naam The Move.
En Rick Price tourt momenteel nog volop met zijn vrouw Dianne Lee (van Peters and Lee).
‘Looking On’ was hét album dat de Move had moeten katapulteren naar een nog groter succes waar ze toen van genoten maar helaas stonden de sterren niet in de juiste constellatie.

Alfons Maes (4)

Jeff Lynne is touring successfully with Jeff Lynne's E.L.O. Roy Wood does the same with his Roy Wood Rock & Roll Band but not at the same level as Lynne. Bevan is now mainly engaged in radio work for the BBC Midlands.
And Rick Price still touring with his wife Dianne Lee (Peters and Lee).
'Looking On' should have become the album that catapulted the Move to a higher level but unfortunately the odds were against them. Great album but not accessible to everyone.

MJ12: MJ12

7/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Call 911
Bad American Dream Pt2
Talk Time
Magic Mist
The Wow Signal
Big Daddy Road
The Phantom Maracas
Guns And Pussy
Magic Mist Reprise

Platenlabel
Gonzo Multimedia

Labelnummer
HST 402CD

Distributie
Gonzo Multimedia

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Percy Jones

Vorige maand is het debuut van de band MJ12 verschenen. Deze groep bestaat uit baslegende Percy Jones (Brand X), Stephen Moses op drums, Chris Bacas op sax en David Phelps op gitaar. De cd werd opgenomen in de zomer van vorig jaar in de Shelter Island studio’s in Manhattan, en bevat jazz fusion & progressieve rock. Jones zei: “We took the name from Majestik 12, which was supposedly a group of 12 scientists and engineers assembled in the late 40's to investigate UFO's. There is an ongoing debate as to whether this group actually existed or not. Stephen Moses and I had been doing gigs for a while where we would invite guests to sit in. We did all improv, so this was actually M&J +1 or 2. After a while we started using David Phelps and Chris Bacas on a regular basis if they were available. At this point we started writing stuff, but keeping a lot of the improv thing going to keep it spontaneous. The end result was bits and pieces of ideas coming from everybody that were all tied together to try and make a coherent tune, but with lots of blowing inside. By last Summer we felt like it had shaped up well enough to record it, so we went in and recorded it over 2 days.” De tracks vertonen heel wat improvisatie en verrassende wendingen, en zijn niet bestemd voor ongeoefende oren.

Patrick Van de Wiele (3½)

The debut of this band MJ12 brings jazz fusion & prog rock with lots of improvisation and surprising turns. For the more experienced listener.

Badger: One Live Badger

2/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Wheels Of Fortune
Fountain
Wind Of Change
River
The Preacher
On The Way Home

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
WECLEC2526

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Badger

Is het vreemd dat een band een live-album uitbrengt voor hun eigenlijke studio debuut? Voor Badger leek dit geen probleem te zijn, nog beter, ze namen reeds twee live shows op in Londen voordat ze hun eerste studiolangspeler (debuut) op de markt brachten.
Badger had zeer interessante muzikanten aan boord. Tony Kaye, die net Yes had verlaten om met de nieuwe outfit Badger op te trekken, kon rekenen op de talenten van o.m. David Foster (bass, vocals en die later een producer met wereldfaam werd), Brian Parrish (Parrish Gurvitz Band, The Knack - gitaar, zang) en Roy Dyke die net zijn drumzitje bij Ashton, Gardner & Dyke had ingeruild voor dat van Badger.
Badger maakte deel uit van de nieuwe lichting bands waaronder we ook Yes, Greenslade, en Barclay James Harvest mogen noemen.
Wat we hier te horen krijgen is de volledige set van de twee avonden die ze in het Rainbow Theater (als support van Yes) in Londen gaven op 15 en 16 december 1972. En de man, die toen voor Yes en anderen vele hoezen voor hun langspelers ontwierp was niemand minder dan de vermaarde Roger Dean, ook gekend in het sciencefiction milieu.
Nu moet ik wel bekennen dat ik niet echt in ben voor live albums. Er zijn er maar enkele tot hiertoe die mijn aandacht voor 100% kregen en daar zullen de meeste muziekfans het met me eens zijn: Barclay James Harvest ‘Live Tapes’, ‘Peter Frampton ‘Show Me The Way’, MC5 ‘Kick Out The James, Thin Lizzy ‘Live And Dangerous’ enz.
Hoewel deze live is opgenomen is het een meesterwerkje geworden, de voorstelling is foutloos, en de kwaliteit van de muziek, rekening houdend met het jaar van opname 1972, is verbazingwekkend. Soms krijg je wel de indruk dat je naar een studio-opname zit te luisteren tot het echt tot je doordringt dat het ‘slechts’ om een live-opname gaat. Vooral bij ‘The Preacher’, geschreven door Brian Parrish, krijg je dat bekende kippenvelgevoel maar dat neemt niet weg dat de andere nummers minder van kwaliteit waren. Zeer zeker niet, want in een mix waarin een beetje jazz, blues hand in hand gaan met pure rock in ‘On The Way Home’, en meteen ook het laatste nummer op deze schitterende uitgave, ontdekken we ook een beetje gospel wat het nummer eigenlijk weer een andere wending geeft.
Als opener opteerde Badger voor een sterke progressieve song waarin de Hammond van Kaye met alle eer gaat lopen. ‘River’ moet het dan weer hebben van stevige gitaarriffs en wijkt enigszins af van het normale Badger patroon. Het enige nummer dat min of meer als midtempo song mag beschouwd worden, is ‘Fountain’ maar hier gaan alle credits naar het fijnsnarig gitaarspel van Brian Parrish, een gitarist die gerust bij de grote in het genre mocht gerekend worden maar helaas vrij vaak over het hoofd werd gekeken.
Nog een feit dat voor zich sprak en een toch extra dimensie aan Badger gaf waren de close harmony stemmen van de twee zangers David Foster en Brian Parrish.
Ze hebben eigenlijk onder deze bezetting maar een album uitgebracht. Toen ‘White lady’ boven het doopvont werd gehouden was de band al gehalveerd, alleen Tony Kaye en Roy Dyke bleven toen achter. Zij namen toen Kim Gardner (Ashton, Gardner & Dyke) in dienst als bassist. Paul Pilnick (ex-Stealer’s Wheel) kwam er bij als gitarist en zelfs zanger Jackie Lomax kwam de band eventjes verterken.
Helaas scheen de zon niet lang voor hen en ieder ging zijn eigen weg. Badger was een van die weinige bands die op het podium de perfectie trachtte te bereiken; perfectie bestaat nu eenmaal niet maar ze kwamen wel verdomd dicht in de buurt. Van vakmanschap gesproken.

Alfons Maes (5)

Badger was one of the few bands who frequently tried to reach perfection on stage but perfection simply does not exist, but they did came very close to the point of perfection. Talking about craftsmanship. Just as their peers 10cc.

Armonite: The Sun Is New Each Day

8/6/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Suitcase War
Connect Four
‘G’ As In Gears
Sandstorm
Slippery Slope
Satellites
Die Grauen Herren
Le Temps Qui Fait Ta Rose
Insert Coin

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Armonite

De band Armonite zag het levenslicht in Pavia, Italië in 1996, en drie jaar later kwam hun debuut ‘Inuit’ er op het Mellow Records label. Na een lange radiostilte echter kwam de band in 2014 terug bijeen op initiatief van Paolo Fosso (keyboards) en Jacopo Bigi (elektrische viool). Via het Internet werd met hulp van de Britse bassist Colin Edwin, en de Hollandse drummer Jasper Barendregt, het album afgemaakt, plus gastcellist Marcello Rosa. De cd bevat 9 instrumentale tracks, waarop viool en keyboards met mekaar verweven zijn. Er zijn tevens klassieke invloeden, maar dat ligt aan de opleiding van de twee kernleden. Zo bvb. is dat het geval bij de opener ‘Suitcase War’. Op ‘Connect Four’ hoor je elektronische arrangementen met wat folk en klassiek, terwijl iets verderop in ‘Sandstorm’ oosterse invloeden verwerkt zitten. ‘Satellites’ is ietwat dromerig, en daarna brengt ‘Le temps qui fait ta rose’ een romantische noot. Een op het eerste zicht onwennige combinatie dus van klassiek en progressief, waarbij de viool de gitaar vervangt. Voorzichtig proeven!

Patrick Van de Wiele (3½)

A somewhat strange combination of classical Music and progressive rock, where the violin replaces the guitar. Try it very carefully!

The Move: Shazam

19/5/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hello Susie
Beautiful Daughter
Cherry Blossom Clinic Revisited
Fields Of People
Don't Make My Baby Blue
The Last Thing On My Mind
Bonus Tracks:
Wild Tiger Woman (A-Side)
Omnibus (B-Side)
Blackberry Way (A-Side)
A Certain Something (B-Side)
Curly (A-Side)
This Time Tomorrow (B-Side)
Hello Susie (ingekorte U.S. Single)
Second Class (She's Too Good For Me)

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2539

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
The Move

Toen dit album op de markt kwam onderging de band al een personeelswissel en vertoonden zich ook al enkele sporen van writer’s block. Sommige nummers werden extra lang gerokken omdat Carl Wayne destijds zelfs een beetje toegaf omdat ze zonder nieuwe, originele ideeën zaten.
De band bestond toen uit Carl Wayne (vocals), Roy Wood (gitaar, keyboards, vocals), Bev Bevan (drums) en aan de bas kregen we nu de 21-jarige Rick Price.
Aan hun stijl hadden ze niets veranderd, het bleven weer nummers met een ietwat psychedelische impact. Maar een nieuwe vraag drong zich op: Gaat The Move de Seventies overleven? Het antwoord liet niet lang op zich wachten want begin 1972 waren er nog slechts twee originele leden die met Jeff Lynne nog iets probeerden te realiseren, helaas en E.L.O. bleek een logisch antwoord op The Move te worden.
Dit album telde slechts zes nummers maar werd nu voorzien van enkele bonustracks waaronder de A- en B-kant van drie singles.
Met ‘Hello Susie’, dat ook in de US werd gereleased maar in ingekorte versie, wordt geopend. Niet meteen een nummer dat de verdere kwaliteit van de langspeler zou bepalen.
Enkele nummers worden ingeleid door een gesproken dialoog (lees ook Chicken Shack ‘O.K. Ken?’). ‘Beautiful Daughter’ is daar het eerste voorbeeld van en dit nummer huist helemaal in de sfeer van enkele van hun vorige nummers. ‘Cherry Blossom Clinic Revisited’, een song (‘Cherry Blossom Clinic’) die we ook op hun vorig album terugvinden maar nu in een ietwat aangepaste versie. Dus minder psychedelisch maar iets meer progressiever en zonder de waw-waw-pedaal. We horen Tony Visconti op de bas.
‘Fields Of People’, een nummer van de Amerikaanse band Ars Nova, is meteen het langste nummer dat om en nabij de 10 minuten afklokt. Dit nummer neemt ons mee op een serieuze trip door alle luiken van psychedelica.
‘Don’t Make My Baby Blue’ wordt ingeleid door een dialoog tussen twee mannen. Ook hier weer zuivere improvisatie. Ze wagen zich hier aan de mooie compositie van Barry Mann en Cynthia Weill. ‘Wild Tiger Woman’ is de A-kant van de single die in 1968 al uitgebracht werd en hiermee zitten we dus aan de bonustracks.
‘Blackberry Way’ was een van hun latere successen en daarmee was het stilaan afgelopen met deze band.
Maar op covers, die we hier terugvinden, waren waren ze echte meesters, ze blonken echt uit met het naar hun hand zetten van de originelen. Maar begin jaren zeventig betraden ze een zeer lastig parcours dat het midden hield tussen pop- en progressieve muziek.
Samengevat is dit zeker geen schijf waarbij je de fast-forwardtoets moet gebruiken want luister ook maar eens naar ‘Curly’, toch weer een van die schitterende nummers.

Alfons Maes (4)

With the release of this album and a personnel exchange, we noticed that they lacked new inspiration. But on the other side they were great masters on some covers on this album.
Not their best album but still very pleasant and without using the fast forward knob. Still a gem amongst the psychedelica music.

Tony Banks: The Fugitive

14/4/2016

DETAILALBUM

Tracks:
CD

This Is Love
Man Of Spells
And The Wheels Keep Turning
Say You’ll Never Leave Me
Thirty Three’s
By You
At The Edge Of Night
Charm
Moving Under

Bonus Tracks

K2
Sometime Never

DVD

Surround Sound Mix
Promotional Video This Is Love

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 22534

Distributie
Chrerry Red Records

Website Artiest
Tony Banks

Genesis-fans kunnen in hun nopjes zijn.De re-release van het 2de solo-album van Tony Banks laat toe om opnieuw te genieten van een subliem prog-album. Met ‘The Fugitive’ bewijst de multi-instrumentalist dat hij ook over zangtalent beschikt.
Was het 1ste solo-album nogal beladen met een zwaarmoedig thema (een persoon die heel bewust zijn verstand verliest) en ingezongen door Kim Beacon, dan gooit hij het nu over een toegankelijkere boeg.
De songs kregen in 1983, de originele release op vinyl,een duidelijke beat mee en blinken uit in variatie.Hoewel Tony Banks al jaren achter de kiezen en toetsen had bij Genesis, was hij nog nooit aan zang toegekomen. Naar eigen zeggen was het zwemmen in diep water. Maar eerlijk is eerlijk, de zangpartijen schitteren.De songs zijn traditioneel opgebouwd met verleidelijke intro’s en toffe refreintjes, allen tussen 4 en 6 minuten.Invloeden van de Beatles en Genesis kon en wou hij ook niet verdoezelen.Dat maakt het album tot één der beste uit de twintigste eeuw.Jammer dat het niet meer respons kreeg bij de originele release. (mea culpa).
Leed het vorige album ‘A Curious Feeling’ nog aan een identiteitscrisis, dan is ‘The Fugitive’eensubliem staaltje componeren.Toegankelijke nummers met mooi gitaar-en synthwerk van Tony Banks en Daryl Stuermer.
Het album, weer op het prachtige Esoteric Recordings label, is nu verkrijgbaar in een glossy hardcore hoes met 20-page booklet en natuurlijk een dvd met een surround mix , enkele bonus tracks en een promotional video. Niet overtuigd?Download maar eens ‘K2’ of het instrumentale ‘Charm’. Een betere suggestie: kopen dit kleinood. Een echte aanrader!

Line-up:

Tony Banks (Vocals, Keyboards, Synth Bass & Linn Drum)
Daryl Stuermer (Guitars)
Mo Foster (Bass Guitar)
Tony Beard, Steve Gadd, Andy Duncan (Drums)

Marino Serdons (4)

Tony Banks played a long time in the shadow of his Genesis-friends. Now it’s high time to honor his talent.‘The Fugitive’ is an underestimated second solo-album, essential for any Genesis-fan. Great songs, great voice! Highly recommended!

Tony Banks: A Curious Feeling

14/4/2016

DETAILALBUM

Tracks:
CD

From The Undertow
Lucky Me
The Lie
After The Lie
A Curious Feeling
Forever Morning
You
Somebody Else’s Dream
The Waters Of Lethe
For A While
In The Dark

DVD

Surround Sound Mixes
1979 Promotional Films
For A While
In The Dark

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 22532

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Tony Banks

In 1979 verscheen op het Charisma Label het eerste solo-album van Tony Banks.Genesis lag tijdelijk op apengapen door de persoonlijke problemen van Phil Collinsen de keyboardspeler liep al enige tijd rond met een conceptidee. Het resultaat steekt nu weer in mijn lader en kan mij toch nog (gedeeltelijk) bekoren.
Conceptalbums waren al enige tijd uit de mode maar Tony Banks wilde absoluut werken rond een thema:een man die gradueel zijn verstand verlies en zich daar ook heel bewust tracht mee te verzoenen. Tony kroop in zijn pen en enkele songs belandden ophet Genesis-album ‘A Trick Of The Tail’. Het solo-album ‘A Curious Feeling’ verdween echter wat in de vergetelheid door het gebrek aan een hitsong.Dankzijn Esoteric Recordings kan de ware Genesis en progrock-fan nu genieten van een waardevol tijdsdocument.
Tony Banks bespeelt hier vrijwel alle instrumenten zelf: bass, lead, percussion, keyboard. Herinner ude intro van ‘Supper’s Ready’, een intro van Tony Banks!!Om maar te zeggen dat niet alleen zijn solo-projecten maar hijzelf als Genesis-lid onterecht in de schaduw van de andere bandleden bleef.
Nochtans is zijn rol bij Genesis-albums als ‘Wind And Wuthering’ en ‘And Then There Were Three’niet te onderschatten. Wil dit zeggen dat ‘A Curious Feeling’ hetzelfde niveau haaltomdat het in dezelfde periode werd gecomponeerd?Jammer genoeg niet.Het album is vooral sterk in de instrumentale nummers (‘From The Undertow’, ‘The Waters Of Lethe’).De andere composities hebben de neiging snel te vervelen.En de keuze om Kim Beacon de vocals toe te vertrouwen blijft voor mij na al die jaren nog steeds een raadsel.
Maar nogmaals: dit is een waardevol tijdsdocument dat nog steeds op een hoger niveau staat dan wat gemiddeld onze oren teistert.Ook de extra’s bij de deluxe edition zijn lekker meegenomen: een dvd met een surround mix (wat het oorspronkelijke album toch meer karakter geeft) en 2 promotionelefilmfragmenten.Liever op lp voor de ware experience?Het album is ook verkrijgbaar op 180gr vinyl.

Line-up:

Kim Beacon (Vocals)
Chester Thompson (Drums & Percussion)
Tony Banks (Keyboards, Guitars, Basses & Percussion)

Marino Serdons (3½)

Red Jasper: 777

14/4/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

7
Nothing To Believe
She Waits
Forth Of Fife
The Gathering
Reaching Out
Blessed With Gold
Dragonfly
Paradise Folly
Bonustrack:
October and April

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD480

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Red Jasper

De Britse band Red Jasper werd opgericht halverwege de jaren ’80 door Davey Dodds en Robin Harrison, beiden uit Bradenstoke in Wiltshire. Al gauw begonnen ze samen materiaal te schrijven. Met Tony Heath als derde lid, en Mark Ollard was de line-up compleet. In 1987 kwam het album 'England's Green and pleasant Land?' op de markt. Saxman Pat D'Arcy vervoegde de band, en David Clifford verving Ollard. Zo hebben ze al zo’n dertig jaar hun progressieve rock gebracht, en na een hiaat tussen 1998 en 2011 zijn er weer met ex-drummer David Clifford die Davey Dodds als leadzanger vervangt. Op 22 a pril verschijnt hun zevende studioalbum, dat volgt op hun reünie op ‘The Great And Secret Show’. De huidige line-up bestaat uit David Clifford, Robin Harrison, Jon Thornton, Lloyd George, Florin Werner. Op dit nieuwe album worden de thema’s uit het werk van auteur Clive Barker, die ook al aan bod kwamen op de vorige albums, verder gezet. De menselijke aard, religie en geloof komen aan bod. Zoals op de opener ‘7’, ik citeer “the number of mystery”. En als bonustrack krijg je er ‘October and April’ bij. Voor fans van progressieve rock.

Patrick Van de Wiele (3½)

This to be released album is based on themes from the work of Clive Barker. For fans of prog rock.