​Niet makkelijk om deze tijden als Belgische band door te breken.  Ykons struggelde na hun debuutalbum Reflected uit 2019 met de lockdown, herpakte zich echter en bracht vorig jaar de single Sequoia Trees uit.  De song swingt als een Eurosongfestival nummer.   Op hun nieuwe EP Colors And Lines staat het nummer te blinken met een originele versie en een Part II.  Om te bewijzen dat ze geen ééndagsvliegen afkloppen, schittert de tweede uitgetrokken single ‘Time’. Er zit zelfs wat Mumford And Sons in de song.  Toch heeft het EP-tje meer te bieden.  Title track Colors & Lines belooft dat “the best is yet to come”. En dat klopt wel, want de opener mag dan bombastisch triggeren, het refrein is een paar maten te lang om de spanning te bewaren.  En ‘Lights Up’ is een elektronische poging tot imponeren.  Het was blijkbaar ook lang favoriet om de titel ‘In Minor Circles’ te leveren, doch die song lijkt eerder vulling dan meerwaarde.  Vrouwelijke hartjes bloeien open op de ballad ‘Belong To You’ en houden het liefdes vlammetje wakker. 
Ykons is nog niet op haar hoogtepunt doch klimt gestaag verder op het steile pad van roem en eer.   
Uit op Blue Milk Records en mooi verpakt in een 4-delig hoesje met teksten.
 
Line-up:
Renaud Godart
Yann Vanchase
Dave Modave
Patrick Loffet
Bernard Delvenne
 
Marino Serdons 

​Toen in 2018 op hetzelfde Starman Records het album ‘Emotions Singulières’ van Alain Verdier’s Antidote verscheen, moesten we al toegeven dat “some guys have it all”.  Met Evidences bewijst de in Nederland residerende Fransman dat hij nog menig ei wil leggen.  Lang heeft hij niet moeten broeden op een achttal sfeervolle songs die het midden houden tussen pop en spoken word.  Zoals in het verleden omkaderd hij zijn songs met elektro beats.  De single ‘Femme Lady Dame’ mag terecht een juweel genoemd worden (sic; zijn de meeste vrouwen dat niet?). De song hanteert een verslavend ritme en krijgt er nog even een vettige (Gibson) gitaar tussen van niemand minder dan Dany Lademacher (zijn oud maatje). Het nummer is een oprechte ode aan de vrouw.  In ‘Trance Dance’ benadrukt hij nog eens zijn toffe samenwerking met Khadija Othman, om het met een cliché te zeggen: west meets east.  Een song die gerust een extended version mag krijgen.  ‘Pourquoi’ is dan ook de gedroomde theatrale opvolger. Laat ons dan maar als schapen verder dansen op de electro pop van afsluiter ‘Comme Des Moutons’ waarin Alain ons terecht een spiegel voorhoudt.
 
Line-up:
Alain Verdier (Paroles, Musique)
 
A  few guests:
Dany Lademacher (Guitar on Femme Lady Dame)
Khadija Othman, Jovic Mafuta (on Trance Dance)
Aïssatou Diop (Voice on Pourquoi, Comme Des Moutons, Petite Fleur)
 
Marino Serdons

​Indie en electronica vormen een perfecte combinatie in dit tijdperk van technologische changes. De Duitse muziekproducer en Multi-instrumentalist Jan Kerscher heeft dat goed begrepen, goed opgevangen.  Invloeden van Radiohead en Björk hebben hem geleid naar het project Like Lovers.  De titeltrack, Everything All The Time Forever,  bezit dan ook datzelfde experimentele gehalte. Wel even wennen omdat ritme en melodielijn nogal bizar tegenover elkaar staan.  ‘People Shaped Mirrors’ spiegelt heel toegankelijk in je oren.  De rest van het album leunt sterk aan duistere en/of melancholische indie/popsongs. (‘Infinite’,‘Fall’).  In ‘I Float On Your Love’ zingt hij uit volle borst en repetitief. Minimalistische piano en weemoedigheid in  ‘Gone’.  De gevoelige ziel van Jan Kerscher.
Meer power zit in de indierock song ‘Health’, een bezorgdheid die we delen.  Surf eens naar zijn website voor wat grafisch videowerk, knap en volledig in de sfeer van het album: lovers in een ander universum.
 
Marino Serdons 

Twee Gentse jongens omarmen met veel liefde en bewondering de Franse chanson. Hun eerste cd Salmigondis (=mengelmoes) in 2014 kreeg goede kritieken in de pers van beide landstalen.   Vorige maand verscheen dan hun nieuwe EP met zes songs.  Zwoele elektronica-pop met teksten van Jacques Duvall (Banana Split) en Serge Gainsbourg (ja, die hijger): Mon Réal kent zijn literaire  geschiedenis en spiekt ook.  In ‘Mots d’Amour’ hoor je zelfs even de (Nederlandstalige) stem van Neeka.  En in de cover ‘Comment Te Dire Adieu’ zingt Marie Warnant (zangeres uit Namur) mee. Geen verloochening van Vlaanderen, wel een statement voor taalgrensoverschrijdend verkeer.  Vanaf nu is het echter uitkijken hoe beide heren gaan evolueren:  reproduceren of creëren? 
Frank De Vos en Roeland Vandemoortele houden van België en scoren vooral bij onze zuiderburen.  Vlaanderen waar wacht je op om hen te…‘s’embrasser’?
 
 
Marino Serdons (3)

Georg Kajanus, de Noor die bekend werd met de band Sailor, bracht in 1983 een 2de solo-album uit als vervolg op zijn ‘Opera Electronica’.  Hierin taste hij de grenzen af door musical en electronica te combineren,  met een vrolijk succes (lees voorgaande recensie).  Ook kwam er vocale ondersteuning van twee zoete dames, Frankie en Phil Boultjer.  Op 2-Time is de rol van deze laatste beperkt tot twee songs (of moeten we zeggen uitgezongen?).   Eerlijk gezegd mis je haar niet.  Nadruk ligt op het elektronische ritme en de melodieën uit de synthesizers.  Ook tekstueel val je niet achterover. Neen, 2-Time is nog meer een verzameling onbenullige songs om te dansen.  De extended mixes als bonus track doen niets af aan de verveling die optreedt.  Welke club zou dit in de jaren tachtig gedraaid hebben, wanneer er zoveel interessantere Britse new wave en elektronica op de markt was?
 
Line-up:
Frankie Boulter (Vocals)
Henry Marsh (Synthesizers)
Georg Kajanus ( Vocals, Synthesizers, Computer Programmes)
Phil Boulter (Additional Vocals)
 
Marino Serdons (2 ½)

De Noor Georg Kajanus kwam als jonge gast in Parijs terecht,  leerde een gitaar bespelen en deed ervaring op bij verschillende musical en folkartiesten.   Na zijn musical-life in de Parijse salons en bij de groep Sailor, richtte Georg  zich op elektronische muziek.  Samen met Frankie en Phil Boulter (vergis je niet-twee ladies) onstond DATA.
Het debuutalbum ‘Opera Electronica’ stamt uit 1982 en wordt vandaag, dag na Allerzielen, weer uitgebracht met enkele bonus tracks.
Zoals verwacht voor die tijd klinkt het album nu nogal gedateerd eighties: een mix van schrille zang, synths,  pop en (een weinig) opera.  Voor die tijd, denk aan Ultravox- Heaven  17 en The Human League, was het een verlengstuk op enerzijds de muzikale trend en anderzijds zijn musical/opera background.  De sound van DATA straalt vrolijkheid en levendigheid uit  (soms zelfs hyperkinetisch) meer dan de toen gangbare styriele new wave. Gedurfd, eigengereid en misschien zelfs te toegankelijk door  een verholen drang om toch maar die ene grote hit te scoren.  Alhoewel, het theatrale ‘Life On Video’ en het leuke ‘Armageddon’  dwingt toch wel respect af.  De filmindustrie lustte het ook wel en gebruikte de title track voor de movie ‘Towers Of Babel’. 
 
Line-up:
Frankie Boulter (Vocals)
Phil Boulter (Vocals)
Georg Kajanus (Vocals, Synths, Guitars, Electronic Percussion, Drum Programmes)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

Opgericht in 2003 en nu pas een vierde album kan je moeilijk erg productief noemen.  De dood van drummer Denis Wielemans heeft natuurlijk ook veel indruk nagelaten en dat hoor je zeker op dit album.  Blaakten de songs vroeger van een soort leuke levendigheid, dan hangt er nu toch een donkere sluier over de composities.  Nochtans begint het album met een meeslepend en licht ‘This Light’.  Wat het beste laat vermoeden voor de rest van het album.  Jammer genoeg wordt die lijn niet aangehouden.  Vroeger werk druipt van inventiviteit en een zeer gevarieerd oeuvre met veel respect voor de klassieke samenstelling. Nu konden de heren niet weerstaan aan de technologische opmars met elektronica.  Er wordt gespeeld met allerhande geluiden en tunes.  Nocturne is dan ook een verzameling songs met veel eighties invloeden, bij momenten wat (te) zweverig en uitermate lijzig gezongen.  Er staan wel enkele pareltjes op die het beluisteren waard zijn.   ‘Overrated’ en ‘Walk’ zijn de perfecte retro voorbeelden.  Waarbij ‘Walk’ richting hit kan wandelen….enkele decennia terug!
Girls In Hawaii componeerden een consequent album zonder echte uitschieters.
 
Line-up:
 
Antoine Wielemans (Vocals, Guitar)
Lionel Vancauwenberghe (Vocals, Guitar)
François Gustin  (Guitar, Keyboard)
Daniel Offermann (Bass)
Brice Vancauwenberghe (Guitar)
Boris Gronemberger (Drums)
 
 
Marino Serdons (3)

De nieuwe EP van de Gentse band Uncle Wellington kreeg op 12 oktober haar maidentrip.  Zes eigen nummers en één cover van Calexico steken in een origineel jasje.
In opener ‘The Castle’ valt onmiddellijk de voice van Frie Mechele in je oren als een kloon van Amy Winehouse (een compliment!).  De song zelf drijft op een traag bewerend ritme.  Als single werd ‘The Code’ uitverkoren, een song uit Jonas Bruyneels brein en weer schitterend ingezongen door Frie.  Onderhuids voel je de spannende darkness.  Samples en elektronica vormen  een substantieel onderdeel van de vijfkoppige band.  ‘Waves’ refereert naar de titel van deze cd: een psychedelische song met een bizarre oosterse inslag (via de viola?).
Na meermaals beluisteren moet je toegeven dat Uncle Wellington (..Wives from writer C. Chesnutt)  toch een iets andere weg in slaat dan de meeste Belgische bands.  Jonas Bruyneel, verantwoordelijk voor tekst én muziek,  experimenteert in de composities en je voelt het potentieel van het vijftal.  Schitterend origineel en uitdagend werk!  Nu het ritme nog even verhogen, Frie de nodige vrijheid geven, en de Lage Landen ligt aan hun voeten.
 
Line-up:
Frie Mechele (Vocals, Glockenspiel)
Ester Coorevits (Vocals, Violin, Viola, Mellotron)
Sven Sabbe (Vocals, Bass,Analoque Electronics, Stylophone)
Renaud Debruyne (Vocals,Drums, Percussion, Fender Rhodes, Samples)
Jonas Bruyneel (Vocals, Classical & Electric Guitar, Bells, Piano, Harmonium)
 
 
Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Rather Be
2. KItes
3. Dare To Dream
4. OMG
5. Don’t Wait (It’s Now Or Never)
6. Control
7. Should’ve Never Met You
8. Stars
9. Love Me Tonight
10. Don’t Wait (It’s Now Or Never) (Extended)

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Radclyffe Hall

Radclyffe Hall is een nieuwe band uit Boston. Op hun debuutplaat ‘Ghosts’ brengen ze popmuziek doordrenkt met electronica. De synthesizer heeft op zowat alle tracks een prominente rol.  
‘Rather Be’ is de erg catchy opener op ‘Ghosts’. Dit is electronicapop van een hoog niveau. De wat funky baslijn maakt het ook erg dansbaar. Niet verwonderlijk dat dit een single werd. Bekijk ook zeker eens de videoclip waarin zangeres Dhy Berry alle rollen speelt. ‘Kites’ is daarna van een andere orde. Een dromerig popnummer met een heel aangename vibe. Wat volgt is een nummer dat eigenlijk al enkele jaren oud is. ‘Dare To dream’ is de debuutsingle van Radclyffe Hall en stond al op hun eerste EP uit 2014. De keuze om dit nummer ook op hun debuutplaat te zetten is echter helemaal gerechtvaardigd. Want voor mij is dit het beste nummer op ‘Ghosts’. Lekker catchy en dansbaar! ‘Don’t Wait (It’s Now Or Never)’ klinkt heel erg eighties. Was dit nummer in die periode uitgekomen dan was dit ongetwijfeld een hit geweest, nu is het net iets te flauw en voorspelbaar. Met ‘Love Me Tonight’ volgt iets verderop het album weer zo’n niemendalletje. Gelukkig zijn de drie nummers die tussen ‘Don’t Wait (It’s Now Or Never)’ en ‘Love Me Tonight’ zitten wel de moeite waard. Wederom dansbare popmuziek links en rechts geïnjecteerd met r&b en funk. 
Behoorlijk leuke plaat, niets meer maar zeker ook niet minder.

Tom Coppers (3½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Dirty World
2. Skies Turn Gold
3. Start To Rust
4. Part Time Spies
5. Midnight Express
6. Run Like Lola
7. Hurricane
8. My Weirdo
9. Designer Life
10. Sharks
11. Cold Of The Night

Platenlabel
Distiller Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Distiller Records
 
Promo-agent
Filip De Groote
 
Website Artiest
The Ramona Flowers

In 2014 verscheen het debuutalbum van de The Ramona Flowers uit Bristol. Hun Rock-Electronics wekte onmiddellijk de aandacht van muziekkenners. ‘Dismantle And Rebuild’ tastte hun mogelijkheden af met rocksongs in een intiem kader.
Nu twee jaren later klinkt opvolger ‘Part Time Spies’ een stuk voller en rijker, wel minder rock. De songs draaien rond narcisme, stijgende rentevoeten, gebroken relaties, selfies,….allemaal zeer hedendaagse thema’s.
Maar echt luisteren naar de teksten doe je niet altijd. Integendeel, de beat drijft je stelselmatig mee naar een danspartij. Intieme refreintjes en bombastische stroofjes, vloeiend en natuurlijk. Elektronische geluidjes die je kent uit de jaren ’80 duwen de songs voort. Flarden U2 of Radiohead?  ‘Dirty World’ experimenteert richting Top Gun en verwijst naar het kapitaal in de huizenmarkt die meedogenloos toeslaat en ook Bird verplichtte om Battersea te verlaten en zich in Bristol te vestigen. ‘Skies Turn Gold’ dramt snel en poppy over de groeven. Terwijl het groovy ‘Hurricane’ onstond uit een ruwe baslijn, slaat de tekst op drankverslaving. Alle songteksten zijn nogal persoonlijk. Zo ook ‘Sharks’ over Bird’s vader, gestorven aan een hersentumor. Geen echt leuk onderwerp, maar mooi en hoog gezongen met heel veel emotie. Sterk repetitief en crescendo opgebouwd toch één van beste songs op het album.
De plaat verscheen onlangs op Distiller Records. Surf zeker naar hun website voor enkele downloads en gesigneerde exemplaren. Live kan je hun aanhoren in de AB te Brussel op 18/10, na een intensieve tournee in de USA.
 
Line-up:
Steve Bird (Vocals)
Sam James (Guitar)
Wayne Jones (Bass)
DaveBetts (Keyboards, Guitar)
Ed Gallmore (Drums)
 
 
Marino Serdons (3½)

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Ashes And Dust
2. We Are
3. Rain
4. Where Are You Now
5. Start A Fire
6. Closer
7. Take Me
8. Sayonara
9. Hold On
10. Bengal Fires

Platenlabel
EARmusic

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Run Liberty Run

Een cd binnen krijgen van een band die Run Liberty Run heet en op de cd afgebeeld staat in het maagdelijk wit als waren ze de nieuwste boyband: ik moet toegeven met enige aarzeling gaat het debuutalbum ‘We Are’ van Run Liberty Run naar mijn cd-speler. Het ziet er net iets te afgelikt uit allemaal.
En jammer genoeg krijg ik gelijk. ‘Ashes And Dust’ begint met een stukje synthesizer waarna de gitaren het overnemen. Even denk ik, mja misschien wordt dit wel iets. Maar dan komt een wel hele cleane zang, veel (te veel) drumcomputer en wat obligate whoa whoa samenzang. Snel doorzappen naar nummer twee: ‘We Are’. Jammer genoeg is er weinig verbetering. Deze vier jonge mannen uit Karlsruhe (Duitsland) spelen een mix van pop/rock en electronica. En dit overgieten ze met wat heavy gitaren. Maar alles is zo clean en risicoloos dat het wat saai wordt. 
Bij momenten denk ik dat ik naar het Eurosongfestival aan het luisteren ben. Nummers als ‘Take Me’ en ‘Where Are You Now’ zouden daar niet slecht scoren. Misschien het overwegen waard voor de band.
Nee, ‘We Are’ van Run Liberty Run kan me totaal niet bekoren. Ze willen een rockband zijn maar zijn eigenlijk een popband met links en rechts wat rockgitaren erover. Op zich is er niks mis met een goed popalbum, maar dit is te artificieel en tè afgelikt.

Tom Coppers (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Don’t Cry
2. Bocadillo
3. Grlfrnd
4. Slowly Fades Away
5. Immer Zu Spät
6. Roadside
7. Ayu No Kaze
8. C’mon Ev’rybody
9. Show Must Go On

Platenlabel
Lounge Records

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Torpedo Boyz

De Duits/Japanse band Torpedo Boyz brengt elektronische muziek. Ze hebben al verscheidene albums uitgebracht, waaronder ‘Headache Music’ (2007) en ‘Cum On Feel the Boyz’ (2007). In 2009 wonnen ze de 8ste jaarlijkse Independent Music Awards voor “Best Dance/Electronica Album”. Na 5 jaar radiostilte zijn ze er terug met een full album, dat tijdens de eerste helft van 2015 opgenomen werd in Berlijn door het kernduo Rollin Hand and Kentastic. Na hun vorig album ‘Return Of The Ausländers’ gingen ze door een moeilijke periode, maar de band bleef bestaan. ”Lyrically we are dealing with what happened to us in the last five years,“ zei Kentastic. “These were rather rough times, personally and musically, trying to cope with the loss of long time friend and original Torpedo Boy Returner as well as a devastating bouquet of divorces inside the band and their turmoil and consequences.“ Gastartiest Carl M. Smith ofwel Loop Rider, die in Berlijn woont, maar in de USA geboren werd en opgroeide in New Mexico, zingt op ‘Slowly Fades Away’ en op ‘Roadside’. De Spaanse zangeres Ana Lalonde (The Anna Thompsons) is te horen op de eerste single ‘Bocadillo’. Wynton Kelly Stevenson voegt dan weer zijn harmonica toe op ‘Roadside’. Verder staat de tweede single ‘Grlfrnd’ er ook op. De muziek valt te catalogeren als elektronische pop, soms gezongen door een vocoder. Soms in het Engels, in het Duits en zelfs Japans. 

Patrick Van de Wiele (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. High On You
2. Dock Of The Bay
3. Black Heart
4. @ My House 
5. Desire
6. Let’s Spread Love
7. Boys & Girls
8. So Pristine
9. Wild Fury
10. Midnight Fever
11. Untamed

Platenlabel
City Sound 

Labelnummer
City 201601

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Chris Prouve (Music Shock)

Website Artiest
Goudi

Goudi werd opgericht in 2009 en is het project van de naar Brussel uitgeweken Oostendenaar Pierre Goudesone. Eind jaren ’80 stichtte hij de new waveband Flesh & Fell en later oogste hij nog naambekendheid met Speaking-T, waar hij samen met de Amerikaan Markest Tate deel van uitmaakte. In België is Goudi en beetje een buitenbeentje. De elektronica neemt een niet onbelangrijke plaats in en ook de new wave steekt hier en daar nog de kop op. Hieruit destilleert Goudi tot de verbeelding sprekende songs. Songs die door de vocale, spookachtig klinkende inbreng vaak in een donkere sluier gehuld worden. Dat duister gevoel wordt dan weer mooi in balans gebracht door het vrolijke koortje op het dansbare ‘@ My House’. Voor mij persoonlijk dringt het uit de catacomben opstijgende en met Goudi’s grafstem gebrachte ‘Desire’ zich op als één van de beste nummers op ‘Midnight Fever’. Zowel de song op zich als het eraan gekoppelde arrangement brengen de sfeer van het nummer op een sublieme wijze naar voren. Dit alles is eveneens van toepassing op het hitsige psychedelische ‘Wild Fury’. Otis Reddings ‘Dock Of The Bay’ is zonder meer een klassieker. Zo een klassieker coveren getuigt niet enkel van een enorme dosis lef, maar wanneer je dat nummer ook nog met klasse een eigen draai kan geven, dan dwingt dat gewoonweg respect af. En dat respect verdient Goudi.
‘Midnight Fever’ is zeker geen album van ‘dertien in een dozijn’, daarvoor is Goudi te eigenzinnig. Eigenzinnigheid die resulteert in aparte, donkere, maar daarom niet minder aantrekkelijke muziek.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Paper Gods
2. Last Night In The City
3. You Kill Me With Silence
4. Pressure Off
5. Face For Today
6. Dancephobia
7. What Are The Chances?
8. Sunset Garage
9. Change The Skyline
10. Butterfly Girl
11. Only In Dreams
12. The Universe Alone

Bonus tracks

1. Planet Roaring
2. Valentine Stones
3. Northern Lights

Platenlabel
Warner Bros

Labelnummer
9362-49251-4

Distributie
Warner Music

Website Artiest
Duran Duran

Begonnen als band die gecatalogeerd werd onder de noemer New Romantic, draait Duran Duran ondertussen reeds meer dan 30 jaren mee. Na diverse personeelswisselingen wisten Simon Le Bon en Nick Rhodes, leden van het eerste uur John Taylor, Andy Taylor en Roger Taylor (overigens geen familie van elkaar) in 2001 tot een reünie te overhalen. In 2006 gaf Andy Taylor echter te kennen dat hij zich niet langer kon vinden in de muzikale koers die de band volgde, waarop hij andermaal Duran Duran vaarwel zei. Na de reünie volgden de albums ‘Astronaut’, ‘Red Carpet Massacre’, ‘All You Need Is Now’ en het live opgenomen ‘Diamond In The Mind’. En nu is er ‘Paper Gods’, waarvan de sound eigenlijk niet zo gek veel verschilt met die uit de beginperiode van de band, alhoewel het album door de funky aanpak toch iets dansbaarder klinkt.  Ook nu werd er samengewerkt met Mr. Hudson en Nile Rodgers, maar om nog meer aansluiting te vinden met de huidige popscene zijn ook zangeres Janelle Monáe, ex- Red Hot Chili Peppers gitarist John Frusciante en Lindsay Lohan aangetrokken. Dat dit vruchten afwierp is zonder meer een feit en nog het best  te merken aan de sterkste song op dit album, nl. het funky ‘Pressure Off’. Zoals steeds horen we hier weer een fantastische Nile Rodgers, maar ook Monáe imponeert. ‘Butterfly Girl’ is nog zo een prachtsong met een mooie wisselwerking op de zes snaren tussen Frusciante en Dom Brown, met vocale steun van Anna Ross, terwijl Lindsay Lohan ‘Dancephobia’ een vocale boost geeft.
Het gebruik van elektronica en de soms ietwat overdreven aandacht die aan de productie van dit album werd besteed, doen ‘Paper Gods’ soms uit zijn voegen barsten.‘Paper Gods’ is zeker geen slecht album, al heb je soms de neiging de ‘next’ knop in te drukken. Nieuwe fans zal het viertal met dit album niet aantrekken, daarvoor is het muzikale landschap te fel veranderd. Fans van Duran Duran daarentegen krijgen, mede door de drie bonussongs op deze luxe-editie,  toch nog waar voor hun geld.

Lambert Smits (4)