Als liefhebber van oerdegelijke jump, swing, boogie en creatieve blazers, betrap ik er mijzelf op dat ‘If You Were Gold Baby’, het in 2016 uitgebracht album van deze top neuroloog en tevens saxofonist uit Indianapolis, nog regelmatig mijn afspeelapparaat bezet houdt. Laaiend enthousiast bedacht ik Spenos’ album toen dan ook met de maximum score. Een nieuw album van hem wekt dan ook dadelijk onze nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid die ook nu weer overgaat in mateloze bewondering. Ook nu koos Gus weer voor een mooi samengaan van eigen materiaal en zorgvuldig gekozen tunes uit het verleden. Onder die covers horen we werk van o.a. T.N.T Tribble, Eddie Boyd, Bobby Elvin, Buddy Johnson en Titus Turner. Nummers die hij brengt samen met topmuzikanten. Zo horen wij de ‘tot tien keer verkozen trombonist van het jaar’ Wycliffe Gorden, de legendarische drummer Cecil Brooks III en voor de backing vocals kon Gus zelfs beroep doen op twee ex-Raelettes. Met de swingende titeltrack waan je je meteen op de aanvang van een heerlijke dansavond in de fifties in een luxueuze ballroom. Afgeborstelde heren en tot in de puntjes verzorgde dames, nippend aan de champagne, wagen hun eerste zaterdagavondse danspasjes, terwijl Gus Spenos en band alles uit de kast halen. Gus kent genres als swing, jump, rhythm & blues, boogie en bop als zijn broekzak. Moeiteloos switcht hij van genre tot genre en van eigen songs naar covers. Covers die hij bovendien van een zodanige eigen twist voorziet dat ze compleet nieuw lijken. ‘She Walked Right In’ is hier het mooie bewijs van. Alhoewel Spenos een supergetalenteerde saxofonist is, trekt hij het muzikale laken niet volledig naar zich toe. Het is bewonderenswaardig hoe hij trompettisten, trombonespelers en collega saxofonisten kansen geeft om te schitteren, wat ook volledig in de geest is van de big bands uit het midden van de vorige eeuw. Hoe de man het doet, is mij een raadsel, maar de manier waarop hij zijn eigen nummers nu al tot standaards verheft, is fenomenaal. Ik ben er stellig van overtuigd dat een jazzy sleper als ‘Livin’ Is A Crime’ een klassieker in wording is. Buddy Johnson’s instrumental ‘Lil’ Dog’ zet het uitzonderlijk hoog niveau van de instrumentalisten terecht nog maar eens in de spots.
Liefhebbers van steengoede jump, swing, rhythm & blues, jumpblues, bop, creatieve blazers en heerlijk piano- en Hammondwerk, laaf je met volle teugen aan ‘It’s Lovin’ I Guarantee’, want deze titel dekt volledig de lading. Gus, ik hoop dat je met dit album een internationale doorbraak forceert. Je verdient het man!
 
 
Lambert Smits (5)

In de ‘golden fifties’ stonden de in de danstenten spelende little big bands garant voor ontspanning en plezier. Maar ook de muzikanten hadden vaak hun avondje. Mekaar ophitsen tot het scheppen van muzikale hoogstandjes was bijna vanzelfsprekend. Vooral de blazers waren hier keien in. Jammer genoeg komt dit heden ten dage veel te weinig voor. Ray Collins Hot Club en onze eigen Slick Nick & The Casino Special zijn gelukkig de uitzonderingen op deze regel. Twee bands die nu het gezelschap krijgen van Gone Hepsville. Verschiet niet, maar deze zeskoppige band, met in haar rangen twee saxofonisten en een pianist, komt uit Tsjechië. Dit om aan te geven dat het de niet Amerikaanse bands zijn die de little big band formatie levend houden. Gedurende meer dan tien jaren ontdekten de heren de kneepjes van de rock-‘n-roll in The Fireballs. Maar het zestal wou iets meer, iets anders. En daarin zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Immers hun tweede album ‘Gimme!’ barst van ambiance, speelplezier en energie. Rock-‘n-roll, jump, jive, bop en swing wringen zich meedogenloos in iedere song. Van zodra de eerste tonen van het rockende ‘Gimme Gimme’ door je speakers knallen, voel je dat er een vliegende start wordt genomen. Een strakke ritmesectie, rollende pianoklanken, gesofistikeerde gitaarpartijen, een soft retro klinkende stem en…..de gedroomde elkaar opjuttende blazers. Wat een band! Wat een sound! Gedurende 13 originele nummers laat Gone Hepsville de gouden jaren van het genre met klasse herleven. Zijn ‘moment de gloire’ krijgt iedere instrumentalist tijdens de lange intro van het swingende ‘Darn That Rhythm’. Die swing zet zich ook verder in de met een slappende bass geïntroduceerde boogie ‘Brainwasher Boogie’, waarna we jivend overgaan naar het instrumentale ‘Horn At Dawn’, waar de instrumentbeheersing nog maar eens duidelijk tot uiting komt. Een streepje toegevoegde surf maakt later van ‘Just A Little Hepsville Surfbeat’ een verdomd knap eigenzinnig nummer. Dat dit album op de benen werkt, hoor je wel in afsluiter ‘Legs Gone Mad’. Als extraatje vermeldt het hoesje bovendien de akkoorden van ‘Just A Little Hepsville Surfbeat’, voer voor gitaristen.
Na het beluisteren van dit album, zou ik Gone Hepsville heel graag eens op één van onze zomerfestivals aan het werk willen zien. Vuurwerk gegarandeerd! Daar zijn wij na het beluisteren van deze ‘Gimme!’ rotsvast van overtuigd.
 
 
Lambert Smits (4 ½)