​Zonder persoonlijke uitnodiging raak je niet binnen in de mysterieuze Gentlemen’s Club, waar Sadie en haar dames de plak zwaaien. Wanneer de portier na een controlerende blik de deur voor je opent en je met een uitnodigende knipoog de weg wijst, valt er geen ontkomen meer aan. De met rode fluweel beklede muren en de gedimde verlichting slorpen je meteen op. Het is er louche en buitenstaanders bestempelen het als ‘the house of sin’. De verleiding vreet aan je en wordt nog versterkt door de muziek die de deejay zorgvuldig uitkoos. Zie hier meteen de setting voor de nieuwe vijfdelige Atomicat reeks, ‘Sadie’s Gentlemen’s Club’. Van ‘volumes’ spreken we hier niet, maar wel van ‘visits’. ‘Lover’ is de eerste ‘visit’. Bezoek dat verklankt wordt in 30 songs, die het licht zagen tussen 1952 en 1963, aangevuld met drie tracks van eind veertiger jaren. Een bont allegaartje van hip shakers, popcorn, exotische ritmes, rhythm & blues, big band crooners en rock-‘n-roll moet de heren niet alleen een ontspannende avond bezorgen, maar ook ervoor zorgen dat er geld in de lade komt. Barbie Gaye maakt meteen duidelijk waar het om draait in ‘My Boy Lollipop’, voor velen beter gekend in de cover die Millie ervan maakte. Het origineel van Gaye heeft duidelijk meer panache. De Knight Brothers proberen daarna Sadies gunsten af te dwingen met ‘Love (Can’t You Hear Me)’, dat ze voor Checker opnamen in 1963. Met het rockende ‘Shake Baby Shake’ wakkert Celestine de sfeer nog wat aan. Zwoeler wordt het daarna wanneer ‘That Old Black Magic’ van Sarah Vaughan zachtjes door de speakers klinkt en Etta James op rhythm & blues wijze klare wijn schenkt met het gekende ‘I Just Want To Make Love To You’. Ook B.B. King, in 1954 nog geafficheerd als B.B. ‘Blues Boy’ King is van de partij met een klasbak van een blues, namelijk ‘Whole Lotta Love’. Sfeer komt er in de club zeker ook met het instrumentale, ruimtelijk klinkend ‘The Caterpillar Crawl’ van Dick Dixon and The Roommates en het eveneens instrumentale surf geïnspireerde ‘Tall Man’ van Chuck Hensley and The Strollers. Meer instrumentaal werk komt er nog met het door een stevig gitaartje gestuurd ‘Inkster Boogie’ van The Egyptians. Bob Kayli weet wat hij wil. Zijn in 1961 opgenomen ‘Tie Me Tight’ is duidelijk. Dodie Randle daarentegen heeft zich voorgenomen vanavond swingend haar prooi te strikken. Ze is immers op ‘Man Hunt’. Op Prince Conley moet ze alvast niet rekenen. Die houdt het voor bekeken met ‘I’m Going Home’, een heerlijk popcornnummer uit 1961. Doc Bagby valt bij de clubdames wel in de smaak en uit dat met het instrumentale, zwoele, door sax gedreven ‘Sylvia’s Callin’’. Ben E. King doorziet echter het spelletje dat er gespeeld wordt. Hij sluit dit album soulvol af met ‘Don’t Play That Song (You Lied)’.
Uitbundig uit de bol gaan, lukt zeker op ‘Rockin’ Swingin’ Man’ van Larktones en Hank Ballard’s ‘It’s Twistin’ Time’. Niet te versmaden is ook de knappe soulvolle rhythm & blues ‘Don’t Cry No More’ van Bobby ‘Blue’ Bland. Liefhebbers van een indrukwekkend big band geluid laven zich eerder aan ‘Lover’ van Ella Fitzgerald.
Kortom 30 toffe tracks die de soundtrack vormen voor Sadies verleidingsspel. ‘Visit 02 Flirtin’’ verschijnt op 15 februari. Hou deze site in de gaten voor de review.
 
Lambert Smits 

​De Parijzenaar Thierry Maillard wordt beschouwd als één van de meest onbevangen jazz componisten in Frankrijk.  Eindelijk kan hij met zijn 16-koppige big band en een zevental gastartiesten een ultieme droom verwezenlijken: een werk componeren in de sfeer van wijlen Frank Zappa.  Lovenswaardig initiatief doch vanaf de zevende minuut weet je al dat dit een bijna onmogelijke opdracht is.  Frank Zappa was uniek in zijn soort, zijn denken, zijn spel.  Als avant-garde satiricus doorbrak hij elke grens.  Thierry Maillard mixt eveneens jazz (+ een weinig rock) en klassiek doch vervalt al snel in de typische big band muziek met talrijke solo’s.  Neemt niet weg dat er toch te genieten valt van de virtuositeit en de bizarre wendingen waarin Zappa uitblonk.  Zo hoor je in ‘Zappa Forever’ en  ‘Island’ niemand minder dan Franck Tortiller op marimba en vibrafoon.  En wie kent Rhani Krija nog, de Marokkaanse percussionist van Sting, met opvallende bijdrages in o.a. Les 4 Elements en Les Carpates.  Op Threads Of Gold neemt  de Brusselse jazz zanger David Linx de vocals voor zijn rekening. Verwacht geen bewerkingen van Zappa songs, neen, alles werd bijeen gepend door Thierry Maillard himself…een huzarenstuk op zich.  De partijen met een rijkelijke gelaagdheid  vallen het best  in de smaak van de Zappa liefhebber, de solo’s leunen dan weer sterk aan bij de traditionele jazz.  Na meermaals beluisteren toch een mooie mix met veel afwisseling.  Op 27 en 28 januari van 2021 wordt het totale werk gebracht in Studio de L’Ermitage te Parijs.  Een uitzonderlijke gelegenheid.
 
Marino Serdons 

​Net als zoveel van zijn collega saxofonisten, kwam Bull Moose Jackson ook uit de tijd dat big bands nog tot de top behoorden. Langzaam transformeerden big bands echter naar little big bands die de rhythm & blues nog steeds hoog in het vaandel droegen. Iemand die zeker invloed had op deze verandering, was Louis Jordan. Financieel was dit voor de ballroom eigenaars ook interessanter, mede omdat de kwaliteit van de geboden muziek er niet onder leed. Jordan kwam er al vlug achter dat hij met zijn Tympany Five hetzelfde geluid kon neerzetten dan een big band. Een parcours dat ook Bull Moose Jackson bewandelde. Als gevierd saxofonist in de band van Lucky Millinder, werd hij verzocht om tijdens een show in Texas ook zanger Wynonie Harris te vervangen. Dat bracht Moose onder de aandacht van Syd Nathan van het King label. Daar maakte hij zijn eerste solo-opname met ‘I Know Who Threw The Whiskey (In The Well)’, dat eigenlijk een antwoord was op Millinders ‘’Who Threw The Whiskey In The Well’. Met zijn, een jaar later opgenomen ‘I Love You Yes I Do’, waarvan er meer dan een miljoen exemplaren verkocht werden, bezette hij gedurende 3 weken de eerste plaats in de R & B charts. Bull Moose vormde zijn Buffalo Bearcats en de hits volgden. ‘All My Love Belongs To You’ met als flipside ‘I Want A Bowlegged Woman’ bezorgde hem zelfs een single met twee hitkanten. ‘I Can’t Go On Without You’ deed het zelfs nog beter door gedurende 8 weken de R & B hitparade aan te voeren. Bull Moose’s songs kregen vaak het label ‘dirty blues’ opgeplakt. Nummers als ‘Big Ten-Inch Record’ en ‘Nosey Joe’ waren sensationeel tijdens live performances, maar voor airplay waren de lyrics net iets te suggestief.
Dit alles en nog veel meer dansbare rhythm & blues, swing en romantische ballads zijn nu samengebracht op deze unieke compilatie. Deze bevat nummers die Bull Moose Jackson samen met zijn vaste band The Buffalo Bearcats, later omgedoopt tot kortweg Bearcats, als  later onder eigen naam opnam. Muziek die perfect kan wedijveren met deze van de vaak uit 25 muzikanten bestaande big bands. Pure amusementsmuziek die in de ballrooms van de jaren vijftig voor de nodige fun zorgde en vandaag nog steeds heel wat charme uitstraalt.
 
Lambert Smits (5)

​De Ira B. Liss Big Band Jazz Machine bestaat al 39 jaar. De band stamt uit San Diego, Zuid Californië, en bestaat uit 18 muzikanten, onder leiding van Ira B. Liss. Tot nu toe brachten ze al 5 cd’s uit, en ze houden de muziek swingend en creatief. Deze keer werden ze versterkt met gastartiesten zoals saxofonist Bob Mintzer (Yellowjackets), saxofonist Eric Marienthal, fluitiste Holly Hofmann en gitarist Dean Brown. En er staan covers van jazzklassiekers en enkele originele tracks op het album. Neem bvb. openingstrack en klassieker ‘You Don’t Know what Love Is’, maar hier uitgevoerd in sneltreinvaart, gevolgd door een zwoele ‘Early Autumn’. Soms worden de tracks gezongen door Janet Hammer, zoals ‘I Didn’t Know what Time it Was’, ‘Nature Boy’ of ‘Ya Turn Me on Baby’. ‘Manhattan Burn’ doet moderner aan, terwijl op ‘Over the Rainbow’ twee trompetten in duel gaan. ‘Mountain Dance’ is dan weer een cover van Dave Gruisin’s hit. Afsluiter ‘Recon’ is een originele track van Dean Brown en klinkt wat meer fusion. Niet onaardig.

Patrick Van de Wiele (3½)

​In het verleden heb ik hier al cd’s van de Amerikaanse contemporary jazzsaxofonist Andrew Neu besproken, maar nu koos hij voor een andere richting, nl. big band. Dit album werd opgenomen in de legendarische Eastwest studio’s in LA in een productie van Brian Bromberg, die er zelf bas op speelt. Verder kreeg Andrew gezelschap van trompettist Randy Brecker, saxofonist Bob Mintzer, Wayne Bergeron, saxofonist Eric Marienthal, Gordon Goodwin en trompettist Rick Braun. Nadat hij jarenlang gerepeteerd had met deze veteranen brengt Andrew nu dit big banddebuut uit. Er staan 8 originele composities, en 3 standaards op. Tot die laatste categorie behoren ‘Body and Soul’, ‘What Is this Thing Called Love’ en ‘Cinema Paradiso’. Het swingt al onmiddellijk de pan uit met opener ‘Juggernaut’, gevolgd door de Latin swing van ‘Zebrano’. De titeltrack loopt lekker, gevolgd door klassieker ‘Body and Soul’. ‘My Dear’ is weer een originele compositie, een zwoele ballade, waarna Cole Porter’s ‘What Is this Thing Called Love’ eraan komt. En ‘Wasamba’ drijft op een rumba, terwijl verderop Ennio Morricone’s ‘Cinema Paradiso’ staat. Andrew draagt deze cd op aan alle grote big band componisten en leiders zoals Quincy Jones, Henry Mancini, Count Basie, Duke Ellington enz. Je hoort dat dit een werk van liefde geweest is! Big band all the way!

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Make Mine A Double
2. Ragged
3. Get Away
4. Put It Back
5. Never
6. I Won’t Wear Flats (To Your Funeral)
7. One More Glass Of Wine
8. My Mumblin’Baby
9. Watch Out For Their Wives
10. Back Of My Hand
11. A Little Bit Of Bourbon

Platenlabel
RED RUDY TOO TUNES
 
Labelnummer
RRTT 003
 
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
KL Productions
 
Website Artiest
Eight 'O Five Jive

Op 27 januari verschijnt het nieuwe album van deze vanuit Nashville opererende, in 2013 opgerichte, little big swingband Eight O' Five Jive. 'Swing set' is de opvolger van het in 2015 verschenen debuut 'Too Many Men' (zie review op deze site 07/2015). Op hun debuut waren 9 van de 12 songs nog covers. Op 'Swing Set' staan 10 originals en 1 cover, een gedreven interpretie van Rudy Greens 'My Mumbling Baby'.
De tien originals liggen allemaal in het straatje en de sound van onder andere Louis Jordan, Ruth Brown, Nat King Cole, Big Jay McNeely, Esther Phillips.
De opener 'Make Mine A Double' kon zo uit het repertoire van Jimmy Liggens komen. Meteen vallen de woorden op, het zijn humorvolle  en tongue-in-cheek-teksten, vaak over het drinken van sterke drank of wijn en feest vieren. Dat geldt voor de meeste songs. Puur entertainment uit de periode 1940 en 1950 waarin zangeres Lee Shropshire zich als een vis in het water voelt. Ze zingt met power, met gevoel, ze daagt uit, ze flirt, ze swingt en laat je bewegen. Haar enthousiasme en spontaniteit betoveren je onbewust. Je wordt meegevoerd in de swingsfeer van vervlogen tijden.
Hoogtepunten zijn het relaxt swingende 'I Won't Wear Flats (To Your Funeral)', het Julie London-achtige 'One More Glass Of Wine', het stuwende en dynamieke 'My Mumblin' Baby' en het Ruth Brown-achtige 'Back Of My Hand'. 
Wie houdt van rock 'n' roll vooraleer het zo genoemd werd, de mix dus van blues, jazz, swing, doo-wop, big band en andere verwante stijlen, kan deze cd zonder meer aanschaffen. Schitterend gedaan! Dit is de ideale swingband voor de zomerfestivals.
 
 
Line-up:
Lee Shropshire (leadzang)
Andy Sheinman (gitaar, zang)
Patrick Mosser (sax, zang)
Bill Bois: (bas, zang)
Duane Spencer (cocktail drums, zang)
The Horn Stars (blazers)
 
Peter Jacobs (4,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Keep Your Love, Where's My Money?
2. Like You Or Despise You
3. Midnight Blue Persuasion
4. Tickle My Mule
5. I've Got To Have Meat (With Every Meal)
6. Like A Woman, Like A Man
7. Blank Dog
8. Carry These Blues
9. No Truth To The Rumor
10. Listen To The Elders
11. Night Crossing
12. Big Trees Falling
13. Lie Under The House With Me

Platenlabel
Sweetspot Records

Labelnummer
SST9752

Distributie
Niet Gekend

Promo-agant
Mark Pucci

Website Artiest
Al Basile

Gelukkig kunnen we het nog op regelmatige tijdstippen meemaken en dan heb ik het over muzikale verrassingen.
‘Mid-Century Modern’ van een man die we zeker nog kennen uit die andere fantastische bluesformatie Roomful Of Blues, waar hij de cornet voor zijn rekening nam, pakt hier uit met een schijfje om gewoonweg te koesteren… iedere seconde.
Al Basile, geboren in Haverhill, Massachusetts maar nu het meeste van zijn tijd in Rumford, RI verblijft, slaagt ons om de oren met een schijf waar we weer jaren op zaten te wachten.
Buiten de dertien fantastische songs wist hij zich ook te laten omringen door talentrijke muzikanten.
Als je de studio intrekt met o.a. een “Monster” Mike Welsh (gitaar), Bruce Bears (keys), Brad Hallen (bass), Mark Teixeira (drums) en de koperblazers Doug James (bariton, tenor sax), Rich Lataille (alto, tenor sax) en Jeff “Doc” Chanonhouse (trompet), dan zit je meer dan gebeiteld. Zet daar als producer die andere gigant Duke Robbilard aan ’t werk en laat hem dan ook nog even soleren op ‘Like A Woman, Like A Man’ en ‘Lie Under The House With Me’… wat kun je dan nog meer verwachten?
Basile ontwikkelde zijn muzikale waardes tijdens de jaren vijftig/zestig en we horen vooral sterke invloeden van jazz, blues maar ook de gospelmuziek liet hem niet koud.
Buiten zijn passage bij Roomful Of Blues herinneren we ons hem ook nog van het Knickerbocker All Stars Project. De nummers die we hier te horen krijgen werden in een tijdspanne van 14 dagen geschreven net nadat hij vorige zomer het All Stars Project afsloot.
13 nummers en allemaal even sterke nummers, je moet het maar kunnen.
Allemaal originele nummers en meteen grijpt ‘Keep Your Love, Where’s Is My Money’ ons als prachtige opener bij de keel. Meteen het juiste tempo om de benen te strekken. Even de soulrichting uitgaan doen we met het sterke ‘Like You Or Despise You’. Dit nummer neemt ons mee naar de prachtige sixties soultijd.
Nadat we afscheid hebben genomen van de sixties worden we weer uitgenodigd op de dansvloer met het temperantvolle ‘Tickle My Mule’ en nog steeds hebben we nergens één moment van verveling ontdekt. Mike Welch zorgt hier voor de schitterende gitaaruitstap. Big Band, jump en jazz, het zit allemaal verweven in het knappe ‘I’ve Got To Have Meat (With Every Meal)’ en dan krijgen we de eerste interventie van Duke Robbilard die zijn talenten etaleert op ‘Like A Woman, Like A Man’. Welch wordt hier geruggesteund door de meester zelf. Echte old school blues wordt hier gepresenteerd in ‘Blank Dog’, weer zo’n nummer waarvan er veel te weinig gemaakt worden. Hetzelfde mag gezegd worden over ‘No Truth To The Rumor, een nummer dat zich diep wortelt in je onderbewustzijn. Met het jazzy ‘Listen To The Elders’, een wijze raad die Al meegeeft, is het weer even tijd om in een rustpauze te fluctueren en luister toch eens hoe dit soort muziek de dag van vandaag nog superb klinkt. Alsof de jaren ‘40/’50 nooit zijn weggeweest.
13 nummers en het geheel klokt af op een klein uurtje. Je krijgt een gans uurtje muziek die je meteen in een goede bui brengt ondanks alle wereldse problemen waarmee we de dag van vandaag geconfronteerd worden.
Basile weet met deze nieuwe worp meteen, vanaf de beginstreep tot aan de finish, onze aandacht op te eisen. Al Basile, een man die we zeker eens op een Vlaams podium zouden moeten kunnen zien en indien mogelijk met alle muzikanten die hem in de studio op een fantastische manier bijstonden. Zeer sterk aan te raden album en zonder enige aarzeling aanschaffen…

Alfons Maes (5)