​Toen ik tijdens een live-optreden van Kayak hun zanger aanhoorde, was ik uitermate aangenaam verrast.  Wat ruwer dan we voorheen gewoon waren bij de legendarische progband, maar dat charmeerde.  Het was Bart Schwertmann: voorheen nooit van gehoord, doch gediplomeerd singer-songwriter, gitarist en bassist.  Corona gaf de man nu tijd om een solo project uit te werken en zijn verdriet te ver-musiceren. Het album start  met hijgende adem die heet in de nek aanvoelt om dan met harde progrock zijn ‘Panic Mode’ te vertolken.  Knappe gitaarsolo’s, toffe keyboard’s én obligate samples. Originele en wisselende intro’s typeren het album dat veel heavier klinkt dan wat Ton Scherpenzeel bij  Kayak (ook mooi) bij elkaar pent.  Een tikkende klok, wekkertje en een slaperig refrein kenmerken ‘So Tired’. Een kloktimer die terugkomt bij ‘Burning Down’, de gitaar van Marcel Songor scheurt en de keys van Ard Offers vullen aan als lopend vuurtje.  Een beetje verwonderlijk aangezien Ton Scherpenzeel toch ook op enkele songs zijn beste toets mag beroeren. Zoals in het met Indische ‘citar' beginnende ‘Supernatural Forces’, misschien wel de knapste compositie op dit album, meer dan 6 minuten symfonische heavy rock.  Een ballad mocht natuurlijk ook niet ontbreken, ‘Rainbow’: loepzuiver met regendruppels, akoestische gitaar en Ton’s keys als toemaatje. 
Bart Schwertmann maakte van Theater Of Grief een grandioos concept album dat blijft boeien van begin tot einde. Heavy, gothic en prog lopen wat door elkaar in Theater Of Grief. Als zanger imponeert zijn voice en benadert Ken Hensley van Uriah Heep.  Begrijpelijk dat hij meer en meer gevraagd wordt om rock opera’s te zingen.
Theater Of Grief verscheen bij Glasville Records op cd, vinyl en digitaal natuurlijk….en maakte mij gelukkig.
 
Line-up:
Bart Schwertmann (Vocals)
Peter Ten Wolde, Hans Eijkenaar, Dirk Bruinenberg (Drums)
Ton Scherpenzeel, Ard Offers, Niels Lingbeek (Keyboards)
Bart Schwertmann, Marcel Singer, Robbert Hanenberg, Niels Lingbeek (Guitars)
Bart Schwertmann, Kristoffer Gildenlöw, Niels Lingbeek (Bass)
 
Marino Serdons 

Voor klassiek geschoolde progrockers moet je in Italië zijn.  Le Orme en PFM zijn de grote voorbeelden uit de jaren zeventig.  Sedertdien wijken steeds meer UK- progrockers uit naar het zonnige land om joint ventures op te starten.  Zo kwamen ook bassist Colin Edwin (Porcupine Tree) en de Nederlandse drummer Jasper Barendregt onder de vleugels van violist Jacopo Bigi en composer Paolo Fosso.  Dit Italiaanse duo vormde reeds in de jaren ’90 de band Armonite maar splitte vrij snel.  De vriendschap bleef en in 2015 kwamen ze terug samen om onder dezelfde groepsnaam nieuwe composities uit te proberen. Na het volprezen debuut ‘The Sun Is New Each Day’ uit dat jaar, verschijnt nu de opvolger ‘And The Stars Above’ op Cleopatra Records.
Een instrumentaal album heeft behoefte aan virtuositeit.  De composities van pianist Paolo Fosso schitteren dan ook in hun rijkdom en vormen gesneden koek voor violist jacopo Bigi.  Uitgangspunt was het maken van een soundtrack, met een mix van elektrische viool, keys, bass en drums.  De band gebruikt klassieke lijnen met progrock-elementen en sleurt daar af en toe nog een ‘haunting’ vrouwelijke stem over. Het duo schuwt ook geen elektronische klanken of klassieke strijkers. Soms heavy of groovy, soms ook ingetogen classical, bovenal een zeer inventief werk en niet te vatten onder één stijl.  Jaren geleden dat zo’n  sterke composities mijn gehoorgang mochten strelen.  Voor de fijnproever!
 
Line-up:
Paolo Fosso (Composer, Piano, Keys)
Jacopo Bigi (Electric Violin)
 
Colin Edwin (Bass)
Giacomo Lampugnani (Bass)
Corrado Bertonazzi (Drums)
Jasper Barendregt (Drums)
Maria Chiara Montagnari (Voice)
Marcella Rosa (Cello)
Quartetto Indaco (Strings)
 
 
Marino Serdons (4 ½)