Welkom bij de Land Rover public chill. Deze vierde editie in openlucht kan je beleven hier op deze dubbel-cd, maar ook live op mooie locaties in Duitsland. En dit jaar koos men voor plekken dichtbij het water, omdat water de ziel verzacht. Enkele voorbeelden: St. Peter Ording, Frankfurt, Keulen, Munchen en Hamburg. Maar u hoeft zich niet te verplaatsen, want u kan het met dit dubbelalbum thuis beleven. Chillen met de eerste cd, op de tonen van bvb. Maria Basanov, The Preatures en Miguel Migs. De tweede schijf is meer gericht op het partygevoel, m.a.w. de “vibe of the night”. Dat gevoel kan u ervaren met muziek van Solomun, Tube & Berger, Robosonic enz. De perfecte soundtrack voor de zomer dus, met beats tussen elektro-soul en jazz. Waarop wacht u nog? De toegang is vrij.

Patrick Van de Wiele (4)

California Sunset Records  I  CH-04  I  Wave Music  I  Public Chill

Van deze Duitse muzikant besprak ik al vier cd’s, nl. ‘Midsummer’, ‘Time Rider’, ‘Visions’ en ‘Flight 14’. Hij werd geboren en groeide op in het Rijnland, in het noordwesten van Duitsland. Dat was slechts enkele kilometers van de Nederlandse grens, waar tijdens de ‘70 en de ‘80 jazz, rock, pop en soul meer evolutie kenden dan in Duitsland. Uwe zelf begon op zesjarige leeftijd piano te spelen als zoon van een koorleider, dirigent, muziekleraar en pianoleraar. In het begin studeerde hij klassieke muziek, maar al gauw kwam de passie voor jazz en rockartiesten zoals Brian Auger, Keith Emerson, Patrick Moraz en Refugee, en Joe Zawinul en Weather Report opzetten. Later zouden daar nog Supertramp, Jethro Tull, Gilbert ‘O Sullivan, Keith Jarrett, Sting, Peter Gabriel en Dream Theater bijkomen. Op zijn veertiende speelde Uwe al in een reeks groepjes, maar hij coverde nooit een song. Hij bleef origineel werk maken. Eerst zat hij in de band Sternberg, die voor de soundtrack van ‘Don’t Destroy the Rainbow Above Us’ een filmmuziek Award wonnen. Daarna maakte hij met het synthesizer poptrio Fabrique muziek voor de Duitse sciencefictionreeks ‘Orion Space Patrol’. Later kwam hij bij de funky band Pont Neuf, en ging daarna solo. Hij heeft ondertussen al 15 albums op zijn actief, en speelt keyboards, synthesizer, piano en Hammond B-3. Op zijn nieuw album staat wat New Age, wat progressieve rock, wat space muziek, wat wereldmuziek, solo piano, enz. ‘Brazil’ opent opgewekt, terwijl ‘At The Beach’ ontspannen in het zand ligt. ‘Make It Happen’ is dan weer rock. Eigenlijk staat er wat voor iedereen op.

Patrick Van de Wiele (3½)

TRM(Time Rider Music)  I  0609224512599  I  CD Baby  I  Uwe Gronau

Rob Stone is momenteel gebaseerd in Los Angeles. Toch leerde hij het vak in de bluesclubs van Chicago. Rob was pas 18e toen hij in zijn geboortestad Boston een juke joint binnenglipte, om daar al snel aan de grond te worden genageld door het performen van Charlie Musselwhite. De volgende dag kocht Rob terstond een mondharmonica en luisterde onafgebroken naar songs van Little Walter, Big Walter Horton, Junior Wells, James Cotton en de twee Sonny Boys. Niet lang hierna leerde hij de knepen uit de eerste hand van Muddy Waters maestro Jerry Portnoy. In 1990 verhuisde Rob dan naar Colorado. Drie jaar later nodigde de legendarische drummer Sam Lay hem uit om toe te treden tot diens combo, wat vrijwel onmiddellijk leidde tot een verhuis naar Chicago. In 1998 verliet hij Sam’s band en vormde zijn eigen
C-Notes met Chris James en Patrick Rynn. Zijn vorige cd ‘Back Around Here’ op het label Earwig Music uit 2010 was een volslagen succes, had heel wat media en radio aandacht en werd in Living Blues magazine zelfs omschreven als het topalbum van dat jaar. Nu is dus het nieuwe album ‘Gotta Keep Rollin’ dat twaalf track herbergt. Net de helft hiervan zijn originele Stone nummers, al dan niet in coschrijverschap met James en Rynn. Het is Rob’s vierde release op rij en het eerste voor het label VizzTone Records. Harpvirtuoos/vocalist Rob Stone heeft alweer een geweldige cast rond zich weten te scharen. Of wat dacht je van Chris James (gitaar), Patrick Rynn (bas) en Willie ‘The Touch’ Hayes op drums. Als ‘special guests’ wachten dan weer  gitarist John Primer, Eddie Shaw (sax) en de pianisten David Maxwell en Henry Gray. Van bij het eerste nummer ‘Wait Baby’ worden wij ondergedompeld in de traditionele Chicago blues. Net zoals in de losgeslagen piano boogie ‘Wonderful Time’, origineel van John Lee Williamson. Op naar het West-Coast beïnvloede ‘Anything Can Happen’.dan maar. De losgeslagen tenorsax van Shaw is meteen de basis voor deze boeiende ritmesectie. Tijd voor een eerste bluestrage in ‘She Belongs To Me’. Stones gedreven harpriffs vormen samen met ingetogen drumslagen de grondslag voor het nummer. De track ‘Move Baby Move’ is alweer een driftige Chicago boogie. Stone uitermate gezellige vocalen vindt in Eddy Shaw saxpartijen dan weer de ideale partner. Stones ingetogen harpriffs vormen dan weer de basis voor de instrumentale ballade ‘Strollin’ With Sasquatch’ en Willie McTell classic ’Cold Winter Day’.  In ‘Wired And Tired’ is Chris James niet meer te houden met zijn overtuigende gitaarriffs. Net zoals in de ‘50  swingende ‘Blues Keep Rollin’ On’. Het afsluitende ‘Not No Mo’ is een bloemlezing van alle instrumentatie. Het spelplezier druipt zo van deze release. Rob Stone heeft het alweer gepresteerd om een dijk van een album te maken.  

Philip Verhaege (5)

VizzTone Label Group  I  VTMQ10013  I  Mark Pucci  I  Redeye Distribution  I  Rob Stone

Het jaar 2015 zou de 100ste verjaardag van McKinsey ‘Muddy Waters’ Morganfield moeten zijn. Al spreken sommige bronnen, zoals zo vaak in dit blueswereldje, elkaar wel eens tegen. Sommigen vermelden dat Muddy op 04 april 2013 in Issaquena County, Mississippi zou geboren zijn. Andere spreken dan weer van 1915 als geboortejaar, wat ook de datum is op zijn grafsteen. Wat het ook mag zijn, in elk geval is Della Grant, Muddy’s grootmoeder. Het was Della die hem de bijnaam ‘Muddy Waters’ toebedeelde omdat hij als kleine jongen graag in het modderige water speelde van een nabij gelegen kreek. En laat er ook geen twijfel over bestaan dat Muddy Waters een van de meest invloedrijke artiesten is uit de hedendaagse muziekgeschiedenis. Ondermeer The Stones, The Yardbirds, Eric Clapton, Johnny Winter en zelfs Led Zeppelin konden niet weerstaan aan de rauwe geëlektriseerde Chicago bluessound van Muddy Waters. Nu is er dus het eerbetoon door Larry Williams aka Mud Morganfield, de oudste zoon van Muddy Waters. Met zijn laatste cd ‘Son Of The Seventh Son’ trad Mud onvoorwaardelijk in de voetsporen van zijn vader. Zowel uiterlijk als de stellaire vocaal partijen hebben een overduidelijke vergelijking. De traditionele Chicago West Side stijl is dan ook een constant factor in de nummers. Samen met harpvirtuoos Kim Wilson, Billy Flynn en Rusty Zinn (gitaar), Barrelhouse Chuck (piano), Steve Gomes (bas) en drummer Rob Stupka werden de groeven vastgelegd in de Severn Sound Studios in Annapolis, Maryland. Net zoals in Muddy’s periode werden de songs ook hier bewust ruw, primitief en kort gehouden. Dus geen uitgesponnen jams of verlengde gitaarsolo’s. De 14 tracks zijn ook geen ‘greatest hits’ geworden, dus valt er ook geen ‘Mannish Boy’ of ‘Hoochie Coochie Man’ te bespeuren. In plaats hiervan kozen Mud en Kim om hun persoonlijke songs te registreren. Nummers als ‘Gone To Main Street’ en ‘I Don’t Know How’ katapulteren ons meteen naar de rijke historie van Mud’s Pops. Met nummers als  ‘I Want to Love Me’ en ‘Still A Fool’ komen ze dan ook verdomd heel dicht in zijn buurt. Of wat gedacht van de onfortuinlijke boogie ritmes in ‘My Dog Can’t Bark’ of de geëlektrificeerde Chicago blues van ’I Want To Bee Loves’, ’Trouble No More’,  ‘Blow Wind Blow’ en ‘She’s Got It’. De onsterfelijke ballade ‘Nineteen Years Old’ en Willie Dixons classic ‘I Just Want to Make Love to You’. Naast Mud Morganfield en de strakke bezetting is Kim Wilson Wilson dan ook de perfecte persoon om in de voetsporen te treden van James Cotton, Jerry Portnoy of de onsterfelijke Little Walter Jacobs. Grootheden die allen met Muddy Waters hebben samengewerkt. Het album ‘For Pops’ is een aanrader van formaat, al was het maar om nog eens te gaan grasduinen in Muddy Waters rijkelijke oeuvre. Great stuff !

Philip Verhaege (5)

Severn Records  I  Severn CD 0064  I  Severn Records  I  Mark Pucci  I  Mud Morganfield

Tijdens de jaren ’60 ontstond de meidengroep Patti LaBelle & The Bluebelles, die bestond uit Patti LaBelle, Sarah Dash, Nona Hendryx en Cindy Birdsong. Deze laatste vertrok naar The Supremes, en in 1970 veranderde het trio hun naam in LaBelle, en i.p.v. pop kozen ze voor soul, funk & disco. Voor deze koerswijziging was de voormalige Britse tv-producer Vicki Wickham verantwoordelijk. Hun outfit veranderde tevens naar futuristische, “space age” look met veel glamour. Er kwamen twee albums uit bij Warner Brothers, en in 1973 zag deze derde het levenslicht bij RCA Records. Op dit album stonden 9 tracks, waarvan 7 er geschreven werden door Nona Hendryx. Naast de titeltrack, zorgde ze voor het nu klassieke ‘(Can I Speak To You Before You Go To) Hollywood?’. De dames coverden Thunderclap Newman’s ‘Something In The Air’ en paarden het aan Gil Scott-Heron’s ‘The Revolution Will Not Be Televised’, om zo tot een medley te komen. Stevie Wonder schreef de single ‘Open Up Your Heart’, en coproduceerde de track ‘Goin’ On A Holiday’, maar zijn naam werd wegens contractuele redenen niet vermeld. Daarnaast staan er nog het bossa nova-achtige ‘Let Me See You In The Light’ en de soulvolle ballade ‘Last Dance’ op. Het album ging toentertijd echter de mist in, maar werd over de jaren heen een cult klassieker. Dit omwille van de sociale onderwerpen die erin openlijk aan bod kwamen. Het album werd in 2010 in de USA heruitgebracht en is er nu opnieuw met “liner notes” van A. Scott Galloway, aangevuld met uitspraken van Vicki Wickham, Nona Hendryx & Sarah Dash. LaBelle zou in 1974 wereldberoemd worden met de door Allen Toussaint geproduceerde ‘Voulez-vous coucher avec moi, ce soir?’. Dat maakt dit album zeer interessant voor wie hun vroegere werk wil leren kennen.

Patrick Van de Wiele (3½)

Soul Music Records  I  SMCR 5123  I  Cherry Red Records  I  Patti LaBelle

Dat ELP, of Emerson, Lake & Palmer begin jaren zeventig een ontzettend populaire band was, dat bewezen ze met een leuke single ‘Lucky Man’ maar ook met sterke langspelers die daarop volgden. Twee van de stichtende leden, Keith Emerson (keys) en Greg Lake (bass, zang) bundelen in 2010 opnieuw hun muzikale krachten en maakten als duo een wereldtournee.
Wat het publiek te horen kreeg  werd een reisje terug in de tijd met nummers uit het glorieuze verleden van ELP.
We krijgen slechts tien nummers maar het zijn vooral de bindteksten met het publiek dat hier echt voor een meerwaarde zorgen. Zo komen we te weten waarom sommige nummers geschreven werden en onder elke omstandigheden.
Het begint allemaal met ‘From The Beginning’, een eerste nummer van die schitterende muzikant Greg Lake. Na de introductie krijgen we dan het eigenlijke concert te horen. We horen nu een handvol nummers die toen met veel bravoure destijds door ELP werden uitgevoerd maar nu een meer intiemer karakter hebben gekregen. ‘I Talk To The Wind’ krijgt hier een mooie pianointro en de stem van Lake, ondanks de vele berichten dat het met hem niet meer zo goed zou gaan op vocaal vlak, bewijst Lake nog steeds een voortreffelijk zanger te zijn. Verder horen we nog pakkende versies van ‘Bitches Crystal’ en ‘The Barbarian’ dat een groepscompositie was. Om het plaatje een beetje compleet te maken mocht ‘Tarkus’ (+/- 17 min.) en ‘Take A Pebble’ niet ontbreken. Maar de échte Lake-fan waaronder mezelf keek uit naar het prachtige ‘C’est La Vie’ het nummer waarmee Greg Lake toch de meeste belangstelling kreeg binnen ELP. Lake vertelt graag hoe hij tot dit nummer is gekomen. En wanneer je deze live versie hoort zul je verstelt zijn van de kwaliteit van Greg’s stem.
Twee grote brokken besluiten dit concert, nl. ‘Pirates’ dat een kleine 14 minuten wegklokt en natuurlijk de grote hit ‘Lucky Man’ waarin een nieuwe moogsolo verwerkt werd. Met dit nummer waren ze een goede 10 minuten bezig. Greg kreeg zijn eerste gitaar van zijn moeder op zijn twaalfde en meteen wist hij wat hij verder met zijn leven ging aanvangen. Dit schijfje mag zeker niet ontbreken in de ELP-fans hun collectie maar hoort ook thuis bij het solowerk van Greg Lake.
‘Live From The Manticore Hall’ is een introverte terugkeer naar de prachtige muziek die ELP ons destijds presenteerde en mag eigenlijk dus ook niet ontbreken in de platencollectie van iedere rockmuziekfan die zichzelf toch een beetje serieus neemt.  Een uniek document!

Alfons Maes (4)

Manticore Records  I  MR001  I  Glass Onyon  I  Cherry Red Records  I  Keith Emerson  I  Greg Lake

De knappe Kaye Bohler staat al meer dan 25-jaar op de planken. Kaye is een Zuid-California native bluesartieste die heel wat lovende kritieken oogstte met haar vierde album ’Like A Flower’. En het zal haar nu met ‘Handle The Curves’ ook wel voor de wind gaan. Kaye krijgt op deze tien originele songs dan ook backing van doorwinterde veteranen zoals producer Pete Anderson (gitaar en bas), Michael Murphy (Keys), Lee Thornburg (trompet, trombone), Ron Dzibula (saxofoon), John Paul en Jeff Sorenson (drums) en gitarist Kelly Back. Kaye heeft een groot vocaal bereik dat toch wel enige authenticiteit uitstraalt. Moeiteloos combineert ze soul en blueselementen in haar muzikale arrangementen. Met een geweldig ritmisch gevoel doorkruist de band dan ook al deze muzikale barrières. De blazerssectie is vrijwel een constante in de nummers en wordt sterk ingewilligd met overweldigende gitaarsolo’s en ingetogen riffs. We komen dan ook al snel in de stemming met soulnummers als ‘Diggin on my Man’, ’Family is Found’ en de emotionele ballade ‘Bubble Gum’. Het bluesgevoel wordt sterk aangewakkerd in tracks zoals ‘Handle The Curves’ en het opwindende ‘Backbone’. Het West Coast bluesy spoor  van ‘The Way I Do Bussiness’ en de boogie ritmiek van ‘Party Time’ zijn bezielt met krachtige geëngageerde schikkingen. Zelfs in de soulballade ‘Stayed’ en het Chicago blues beïnvloede ‘It’s the Blues’ behoud Kaye de diepte en de helderheid van haar sterke vocale spreidingen. Net zoals in de afsluitende gevoelige ballade ‘Don’t Take my Hope Away’ trouwens. Kaye Bolder heeft met haar sterke persoonlijkheid alweer een groot album te promoten. Een aanrader!

Philip Verhaege (4½)

Eigen Beheer  I  Zonder Nummer  I  Frank Roszak Radio Promotions  I  Kaye Bohler

JP Soars staat sinds zijn debuutalbum ‘Back of My Mind’ wereldwijd in de belangstelling. Toen al werd duidelijk dat hij wel zeer ongewone invloeden in zijn sound kon weerleggen. Compromisloze bluesrock wordt versneden met complexloze blues, Latin en jazzy arrangementen. Naast het knappe album “As Live As It Gets’ met Jimmy Thackery & The Drivers is ‘Full Moon Night in Memphis’ zijn vierde soloproject op rij. Het album opent met de hoogoplopende titeltrack. JP’s ruwe stembanden zijn zo stellair met zijn melodische slidegitaar. Chris Peet op drums en Brandon Santini’s harpriffs vervolledigen de arrangementen. Het funky geïnspireerde ‘Back to Broke’ heeft een leuke muzikale shuffle van Mark ‘Muggy Doo’ Leach Hammond B3 orgel. De bluestrage ‘Makes No Sense’ is dan weer ingezaaid met weelderige akkoorden en ingetogen gitaarriffs. Van een ander kaliber is de bluesrocker ‘Somethin’ Ain’t Right’. De beheerste percussie van Raul Hernandez geeft meteen ook een andere structuur aan de hemelse schikkingen. Op naar de zuiderse beats van ‘Mean Old World’ met alweer enkele schitterende gitaariffs. De mooi ingepakte Texas bluessong ’Savin’ All My Lovin’ heeft Steve Laudicina op tweede gitaar. Wat uiteraard een meerwaarde is voor de muzikale structuur. Even terug naar de jaren ’50 met het  swingende ‘Reefer Man’. Het nummer zelfs een knappe interactie van Chaim Rubinov (trompet) en Scott Ankrom op saxofoon. Dat JP ook aardig overweg kan met zijn slide op een sigaar box zal je dan ook niet verwonderen. Het is de voorloper van het traag tergende maar gestaagd oplopende ‘The Back Room’. Net zoals in de bluesrock tunes van ‘Thorn In My Side’. De slidegitaar en riffgedreven akkoorden snoeren genadeloos door onze woofer. Het mysterieuze nummer ’Viper’ laat ons kennis maken met overheerlijke akoestische snaren, Scott Ankrom’s klarinet en Rubinov’s trompet geschal. Op de country song ‘The Road has Got Me Down’ krijgt JP vocaal versterking van Teresa James, Santini’s harp en knappe ingespeelde pedalsteel gitaar. En dan is er nog de warme sound van het instrumentale ‘Lil’ Mamacita’. Soars verlegt werkelijk zijn grenzen tussen Latino beïnvloede arrangementen en Spaanse gitaarriffs. In het afsluitende ‘Missin’ Your Kissin’ neemt Soars ongenaakbaar tenorsaxofonist Terry Hanck op sleeptouw. JP Soars is er alweer in geslaagd om met enige diverse een knappe release te presenteren.

Philip Verhaege (4½)

Soars High Song Factory  I  SHP004  I  Frank Roszak Radio Promotions  I  JP Soars

De bijna 58-jarige Nashville gebaseerde Etta Britt is allang geen onbekende meer in het muzikale wereldje. Etta was jarenlang een veel gevraagde backingzangeres voordat ze in 2012 haar solodebuut ‘Out Of The Shadows’ promootte. Een van de artiesten die ze vocaal begeleide was  Delbert McClinton. Etta is zo onder de indruk van Delbert’s rijkelijke muzikale carrière dat ze nu dus doodleuk een kleine collectie van Delbert oeuvre aan ons voorstelt. Uiteraard heeft Britt een knappe backingband samengesteld. Naast gitaristvirtuoos, producer en echtgenote Bob Britt zijn Kevin McKendree (keys), Steve Mackey (bas), Lynn Williams (drums), Dana Robbins (saxofoon) en enkele achtergrond vocalisten van essentieel belang. Etta’s keuze viel op enkele bekende nummers, al prijken er gelukkig ook een paar onbeminde parels uit Delbert’s rijk gevulde en indrukkwekkende carrière . Al is het afsluitende ‘When I Was With You’,met Delbert als backingvocalist,  een eigen compositie. Etta heeft een soulvol maar licht schurend stemtimbre dat zich makkelijk laat leiden door Bob’s opwindende gitaarriffs. De inmiddels 73-jarige Delbert McClinton komt in het duet ‘Boy You Better Move On’ zelf vocaal de bakens nog eens verzeten. Etta bewijst meteen ook dat zijn songs tijdloos zijn, en nog steeds staan als een torenhoog flatgebouw. Na een indrukkwekende intro laat Etta meteen ‘Somebody To Love You’ op je los. De losgeslagen boogie ritmes van ‘Old Weakness’ (Comin’ On Strong) en het gospelgevoelige ‘Starting a Rumor’ zijn smakelijke hoogtepunten. Net zoals de meeslepende ballade ‘You Were Never Mine’ en de Bobby Charles classic ‘The Jealous Kind’. Een gedurfde maar zeer geslaagde poging, ook als je even bedenkt dat naast Delbert McClinton ook Joe Cocker, Ray Charles, Etta James, Johnny Adams en Frankie Miller coverversies hebben geregistreerd. De bewondering voor McClinton’s werk is alleen maar gegroeid na Etta’s knappe vertolkingen. Puik werk van Bob en Etta Britt!

Philip Verhaege (4½)

Britttunes Music  I  Zonder Nummer  I  Frank Roszak Promo  I  Etta Britt

De Peruaanse componist en gitarist Ciro Hurtado is al muzikaal bezig sedert het begin van de jaren ’70. Die begon in Lima op school, terwijl Ciro optrad op muziekfestivals, recitals, huwelijken, verjaardagen en zelfs begrafenissen. Lima kende in die tijd ene revival van traditionele muziek, terwijl de radio rock ‘n’ roll liet horen. Beide genres hebben hun invloed gehad op Cito’s muziekstijl. In 1975 emigreerde hij naar de USA en studeerde daar gitaar. Met het gitaarensemble Strunz & Farah trad hij niet enkel aan op het Montreux Jazz festival, maar ook in Canada, Cuba en zelfs in Peru. Hij is één van de stichtende leden van het Latin American folk jazzensemble Huayucaltia. Met hen toerde hij uitgebreid en nam 7 albums op. Maar onder zijn eigen naam heeft hij al 8 albums uitgebracht. Tevens componeerde hij muziek voor films en documentaires. Gezien hij opgroeide in het Peruviaanse regenwoud, en er geen dokter voorhanden was, deed men beroep op een sjamaan. En die gebruikte uiteraard Ayahuasca, een plant die hallucinaties veroorzaakt. Zijn nieuwste album gaat daarover en werd over een tijdspanne van verschillende jaren opgenomen. ‘Peru’ is een up-tempo track met gitaar, fluit uit de Andes en drums. Het begint als een rocknummer, maar wordt daarna traditioneler. Daarna klinkt ‘Andean Blues’ rustiger, terwijl ‘Flor De Aleli’ gezongen wordt door Libby Harding. ‘Bolero De Mi Barrio’ klinkt meer Latijns Amerikaans, waarna ‘Dulce’ vocalen krijgt van Cindy Harding. ‘Feliz’ heeft steel pan, en klinkt alsof het afkomstig is van de Caraïben. Met ‘Silencio’ ving het project aan, en het werd gecomponeerd kort na 9/11, als eerbetoon aan de slachtoffers. ‘Una Paloma’ is mid-tempo met zang van Rosalia Le?n. Een verrassende ontdekking, die eigenlijk tussen jazz, wereldmuziek, Latin en New Age zit.

Patrick Van de Wiele (4)

Inti Productions Recordings  I  IP-28062  I  CD Baby  I  Ciro Hurtado

Dat de echte soulmuziek een beetje uit het oog is verloren, dat kunnen we niet ontkennen. Het was dan ook een van de weinige muzieksoorten die je keer op keer aansprak. Het was eigenlijk een subgenre van de Southern Soul, een muziekrichting die vooral gekenmerkt werd door gospelroots invloeden. Terwijl alle soul muziek kan gezien worden als een mix van gospel en R&B, de meeste vroege soulbrothers (Ray Charles, Sam Cooke) verfijnden de meer rauwe en vaak landelijke kant van de gospel en verstedelijkte het geheel.
Dankzij Righteous Psalm Records  krijgen we nu een goed uurtje voorbeelden van deze toch wel schitterende soulstroming. Buiten grote namen zoals Solomon Burke, Donnie Elbert, Joe Henderson werd er ook meer obscuur werk van o.m. The Mark IV’s, Walkin’ Willie, Lee Tracey en McKinley Mitchell er aan toegevoegd.
De hoogtepunten hier opnoemen is een onbegonnen werk gezien er geen enkel minder nummer te vinden was. McKinley Mitchell laat ons wegdromen bij het schitterende ‘The Town I Live In’ terwijl Chyvonne Scott ons de volumeknop liet hoger laat draaien op ‘I’m Moving On’. Dr. Feelgood (niet de Britse band maar zij ontleenden wel hun naam aan dit pseudoniem waaronder Roy Lee Johnson al eens optrad) en in gezelschap van The Interns plaatsen hier een schitterende versie neer van het van de Beatles (comp. Roy Lee Johnson) geleende ‘Mr. Moonlight’. Ike Turner en ditmaal zonder Tina maar met zijn Rhythm Kings laat ons smullen van ‘She Made My Blood Run Cold’. En wie die “she” is, dat laten we over aan jullie fantasie. Nog meer tearjerkers krijgen we van o.m. The Valadiers met ‘Take A Chance’, Mark IV’s ‘The Tide Had Turned’ maar luister ook eens naar Chuck Jackon’s versie van de Leiber/Stoller hit ‘I Keep Forgettin (Every Time You’re Near)’.
27 schitterende deep soul nummers, een trip doorheen nostalgia, die allemaal herbewerkt werden via de originele opnames zullen je zeker vanaf het eerste tot en met het laatste nummer bekoren. Deep soul is een muziekstroming die op je gemoed inwerkt, al dan niet komen weer die leuke of in sommige gevallen bij anderen minder aangename momenten weer boven water borrelen. Waar is die tijd gebleven?

Alfons Maes (5)

Righteous Psalm Records  I  Psalm2380  I  Cherry Red Records

De Afro-Amerikaanse groep The Originals werd opgericht in 1966. De groep werkte als reservezangers in de studio van Motown en is te horen op tracks zoals ‘What Becomes Of The Broken Hearted’ van Jimmy Ruffin, ‘For Once In My Life’ van Stevie Wonder en Edwin Starr’s hit ‘War’. De originele line-up was toen: bariton en stichter Walter Gaines, tenoren Hank Dixon en C.P. Spencer (oorspronkelijk lid van The Spinners) en bas Freddie Gorman (één van de auteurs van ‘Please Mr. Postman’). Op het einde van de jaren ’60, onder leiding van Al Green, scoorden ze twee van hun grootste hits: ‘Baby I’m For Real’ en het met goud bekroonde ‘The Bells’. Dit ‘Down To Love Town’ album was hun 8ste album voor Motown en werd uitgebracht in 1977, in een coproductie met Michael Sutton. Opener is de discostamper ‘Hurry Up and Wait’, waarna de enige single en titeltrack eraan komt. Dit bekende nummer steeg tot nummer één in de discocharts. Oorspronkelijk stond het op hun album ‘Communique’ uit 1976, en het werd een discoklassieker. Dit door de leadzang van Freddie Gorman, die iedereen verzoekt hem te vervoegen in ‘Love Town’, op de tonen van gitaar, strijkers, blazers enz. Ook up-tempo is het mooie ‘You Are A Blessing To Me’, terwijl de gevoelige ballade ‘Sunrise’ ook opvalt. Deze heruitgave komt op de hielen van het door Lamont Dozier geproduceerde album ‘California Sunset’ uit 1975, geremastered met uitgebreide “liner notes” en één bonustrack. Een must voor fans van disco, soul en R&B.

Patrick Van de Wiele (3½)

Big Break Records  I  CDBBRX0303  I  Cherry Red Records

Vooralsnog minder bekend bij ons die Kina Grannis maar in haar thuisland is deze zangeres uit Californië met gemengde Amerikaanse en Aziatische roots enorm populair.
In 2007 werd haar video op you tube van ‘Message From Your Heart’ tijdens de Super Bowl vertoond en kwam zo op het scherm van 97 miljoen kijkers terecht, van airplay gesproken. Haar officiële debuut ‘Stairwells’ was niet alleen op Youtube enorm succesvol. Een typisch internetverhaal vaneen hedendaagse zangeres. Producer en songwriter Matt Hales , ook bekend als Aqualong leverde eerder goed werk voor getalenteerde diva’s als Paloma Faith en Lillianne La Havas en doet dat opnieuw op ‘Elements’ en zorgt voor een bijpassende sound bij de glasheldere zang van Grannis die twaalf eigen composities aanleverde. Het sprankelende, percussieve ‘Dear River’ en ‘The Fire’ kunnen zo op de radio, weliswaar in de meer op mainstream gerichte sector.
Er is weinig aan te merken op de zang en de uitvoering maar je moet er van houden. Hoewel, ik was toch even gecharmeerd door deze moderne West Coast getinte folkpop maar dat was helaas een bevlieging van erg korte duur. Het charmant overslaande timbre in het akoestische ‘Forever Blue’ en ‘This Fear’ blijft iets langer hanger maar dat zijn helaas de uitzonderingen bij dit vrijblijvend voortkabbelend popschijfje.

Cis Van Looy (3)

One Heaven Music  I  Promo CD  l  Hemifran  l  Kina Grannis

Doghouse Rose zijn in feite Sarah Beth en Jefferson Sheppard waarbij ‘in den beginne’ nog drummer Carl Welsh mocht worden bijgerekend. Gespekt met een mix van Country en Rockabilly wil dit duo verder aan de weg timmeren als Doghouse Rose.
Mijn eerste ’live’ kennismaking met deze formatie was op Swing Wespelaar van 2014 en uiteraard hadden ze toen steun van drummer en extra gitarist om daar een feestje van jewelste op te zetten. Dus voor ondergetekende was het eerst en vooral het ‘live’ optreden van Sarah en Jefferson alvorens naar de Full cd te kunnen gaan luisteren. Hun ‘live appearance’ was er meteen al eentje om duimen en vingers van af te likken want deze uit Otario (Can) afkomstige youngsters weten wel hoe ze het publiek moeten inpalmen.
Een mix van eigen werk en de meest aanstekelijk covers in dit genre verzekeren ze er van in een mum iedereen aan het dansen te krijgen en daar worden we blij van…
Nu de cd eventjes onder de loep nemen. 12 prachtige nummers waarbij de stem van Sarah Beth een verademing is. De samenzang met Jefferson Sheppard is vlekkeloos te noemen maar in tegenstelling tot wat live op het podium gebeurt is zijn stem op het schijfje eerder braafjes. Waar hij live eerder een jonge Cash in de herinnering oproept is deze op de cd eerder gepolijst zoals op de mooie ballad ‘Long Black Train’.
‘No Mercy’ is de opener en is meteen uit het goede hout gesneden om er een party van te maken maar straalt spijtig genoeg niet de energiek uit die Sarah Beth en Jefferson Sheppard oproepen tijdens hun interactie met het publiek. Idem Dito voor ‘Doin’ Time’ al wordt bij het beluisteren van dit nummer mijn stoel al lichtjes in beweging gezet aan mijn bureau.
‘Take Me Home’ is een melige ballad evenwel met prachtige samen zang van de backing vocals. Een nummer dat me doet terugdenken aan de early days van country muziek waar hoegenaamd niets mis mee is maar waarmee dit duo hun niet vereenzelvigd met de cover van dit album. ‘Let’s Go’ een uptempo Hillbilly deuntje waarbij de stem  van Sarah Beth gaan lichtje gaat overhellen richting Dolly Parton maar met ‘S.O.B.’ komen we  dan eindelijk aan een nummer dat ik verwacht na hun energieke optreden.
In geen geval een slecht album te noemen maar eentje dat  bij mij over het algemeen wel wat brave en nostalgische beelden oproept. Mooie country waarvan er spijtig genoeg dertien in een dozijn van zijn. Mijn voorkeur blijft uitgaan naar het live’ gebeuren waarbij Sarah Beth en Jefferson Sheppard hun aanstekelijkheid in een mum van tijd kunnen overbrengen op het publiek. Je kan de cd eerder vergelijken met de Broken Circle Breakdown en het live optreden met Johnny Trash om het even Belgisch te houden…

• Sarah Beth: vocals & acoustic guitar
• Jefferson Sheppard: vocals & double bass

Tracklist:

1. No Mercy
2. Drag Me Down
3. Doin’ Time
4. I’m Gone
5. Take Me Home
6. Won’t You Be Mine
7. Hellbound
8. Keys To My Heart
9. Long Black Train
10. Let’s Go
11. S.O.B.
12. I Will Always Be Your Friend

Freddy Vandervelpen (2½)

Let’s Riot Music  I  Doghouse Rose

De Afro-Amerikaanse Cheryl Lynn begon als jong meisje te zingen in het kerkkoor in Los Angeles. Tijdens de jaren ‘70 was ze te zien in de talentenjacht ‘The Gong Show’, maar het zou duren tot 1976 toen ze een job als achtergrondzangeres kreeg voor de musical ‘The Wizz’. Uiteindelijk zou ze de rol van de slechte heks daarin krijgen. Twee jaar later kreeg ze een platencontract bij Columbia Records en schreef ze samen met David Paich (van de groep Toto) en David Foster aan haar debuutsong ‘Got To Be Real’. Dat werd een wereldhit, wat leidde tot dit album, in een productie van David Paich. De single kon gehoord worden van Londen tot New York, van Parijs tot Tokio, en is sindsdien talloze malen hernomen in films, commercials en werd gesampled en gecoverd. Hij steeg dan ook tot de eerste plaats in de R&B charts. Dit album verkocht meer dan 1 miljoen maal, behaalde goud en klom tot de 5de plaats in Billboard’s album charts. Daarnaast bevat het de tweede single ‘Star Love’, evenals de cover ‘Come In From The Rain’, beter bekend in de originele versie van Captain & Tennille. Cheryl schreef bovendien nog mee aan 4 andere tracks. Het album werd in 2010 in de USA heruitgebracht, maar deze geremasterde versie bevat 4 bonustracks: de singleversies van de twee singles, de 12 inchversie van ‘Star Love’ en de 12inchversie van ‘You Saved My Day’. A. Scott Galloway schreef het essay, met uitspraken van Cheryl, coproducer David Paich en drummer James Gadson. Een leuke heruitgave voor soulfans.

Patrick Van de Wiele (4)

Soul Music Records  I  SMCR 5122  I  Cherry Red Records

Van Johnny Cash, voor velen ook gekend als de Man in Black, blijven er ook maar ‘werk’ op te markt komen. Natuurlijk niet van de man zelf maar ditmaal omdat een collectief Johnny Cash vrienden er niet beter op vond om zijn ‘Bitter Tears’ uit 1964 weer eens wat media aandacht te geven. Van alle langspelers die Cash ooit tijdens zijn turbulente carriére uitbracht is ‘Bitter Tears’ toch de plaat die hij het meest koesterde. Een conceptalbum waarin de mishandeling en de marginalisering van het oorspronkelijke Amerikaanse volk, de indianen, voorop stond.
Een goede vijftig jaar na deze opname is deze issue nog steeds brandend actueel en daarom besloten ze om de songs op dit album een tweede leven te geven en trachten ze hiermee een nieuwe doelgroep aan te spreken. Enkele van die vrienden die aan de release meewerkten zijn o.m. Emmylou Harris, Kris Kristofferson, Steve Earle, Gillian Welch en ook folkduo Norman en Nancy Blake. Uiteraard zijn het niet alleen nummers van de Man in Black die bewerkt werden, er stonden destijds ook aardig wat nummers (zeven in totaal) op van de New Yorkse folkzanger Peter La Farge en eentje Johnny Horton.
Gillian Welch en David Rawlings ontfermden zich over ‘As Long As The Grass Shall Grow’ terwijl Emmylou Harris, onder schitterende pianobegeleiding van Patrick Warren ‘Apache Tears’ weer tot leven brengt. Jim Bellerose horen we op de achtergrond op een rustige manier de vellen bewerken. Dat Cash en La Farge zeker geen fans van generaal Custer waren wordt overduidelijk gemaakt in ‘Custer’, het meest shockerende nummer en waarin de dood van de generaal bij Little Big Horn wordt herverteld. “the General he don't ride well anymore” is het refrein dat keer op keer herhaald wordt dit tot algemeen leedvermaak.
‘The Ballad Of Ira Hayes’, op account van de grijze wijze Kris Kristofferson, is misschien wel het meest bekende nummer van deze langspeler. Ira Hayes was een van de mariniers én van indiaanse afkomst die de Amerikaanse vlag neerzette op Iwo Jima zoals we ook kunnen zien op die beroemde iconische foto. Net zoals vele andere van zijn soortgenoten werd ook Hayes het slachtoffer van overmatig alcohol gebruik nadat de Tweede Wereldoorlog ten einde liep en terug naar de VS keerde. Met de prachtige versies van ‘The Vanishing Race’ en ‘Look Again To The Wind’, Ben Miller verzorgt hier de vocals en speelt akoestische gitaar, worden we weer ondergedompeld in een moment van bittere tranen.
Tot slot nog een van de hoogtepunten is het intieme verhaal in ‘White Girl’ dat het vooral heeft over hoe racisme destijds in connectie stond met seks, huwelijk en romantiek. Dus het bittere verhaal van een indiaan die verliefd wordt op een ‘white girl’, haar ten huwelijk vraagt maar afwezen wordt omwille van zijn huidskleur.
Dat dit album destijds geen commercieel succes werd lag min of meer in de lijn van verwachtingen, ‘Bitter Tears’ is wel de moedigste langspeler die Cash ooit heeft gemaakt en viel op door twee  trefwoorden: geweten en overtuiging. De rode draad doorheen het ganse album is pure tragiek en zoals we reeds eerder schreven het onrecht (en of dit ondertussen veranderd is weten we dus niet) dat de oorspronkelijke bewoners van de VS zowat iedere dag, en generatie na generatie, ondergingen. Met dit album probeerde Johnny Cash het geweten van een moderne Amerikaanse samenleving wakker te schudden. En of hij daar in gelukt is, vraag het de indianen zelf wanneer je nogmaals op doorreis bent in de USA.

Alfons Maes (4)

Sony Master Works  I  8843 060672  I  Sony Music  I  Johnny Cash

Dit schijfje ligt al enige tijd in de rekken maar nu Tommy Castro and The Painkillers hier op de affiches prijken kunnen we toch niet aan de vraag weerstaan om ‘The Devil You Know’ eens beter onder de loep te nemen. Op het recente bluesfest Swing Wespelaar waren het prettige anekdotes aanhalen uit reeds lang vervlogen tijden, zeker met bassist Randy McDonald.
Vroeger is vroeger en gedane zaken nemen geen keer en dat moet ook Tommy Castro hebben gedacht toen hij in 2009 verhuisde van Blind Pig naar Alligator Records.
Tommy Castro zag het levenslicht in 1955 en begon op 10-jarige leeftijd gitaar te spelen, toen geïnspireerd door soul en pure rock-’n-roll. Muziekstijlen die hij lange tijd trouw bleef samen met de toen nog onafscheidelijke Keith Crasson. Op het in 2009 uitgebrachte ‘Hard Believer’ ging het er nog soulful aan toe maar nu kunnen we vaststellen dat Mr. Castro op een crossroad is gekomen van zijn  carrière en met deze ‘The Devil You Know’ een andere weg wil inslagen.
The Painkillers is de band die Tommy nu als ruggesteundend personeel mag worden beschouwd en die bestaat uit James Page (keyboards), Byron Cage (drums) en ‘back in to town’ op de basgitaar Randy McDonald. Painkiller was ook de titeltrack uit het gelijknamige album uit 2007.
De productie van dit album heeft Tommy Castro zelf in handen genomen samen met de eveneens uit Californië afkomstige Bonnie Hayes. Met de Mississippi Delta in het achterhoofd is deze ‘The Devil You Know’ veelal van het stevigere werk. Zoals meestal het geval is nodigt Tommy Castro diverse van zijn collega’s uit op het maken van een album en ook nu passeren een hele reeks van gekende namen de revue alsof het lijkt op een aangename jamparty op de befaamde Rhythm & Blues Cruise.
Opener is de titeltrack en hiermee krijgen we onvervalste Delta-slide over ons heen samen met ‘heavy’ rifjes uit zijn greasy klinkende gitaar en zo is de toon voor het verdere album gezet. Met nummers als ‘The Whale Have Swallowed Me’ met Tasha Taylor als ondersteunende vocals bevinden we ons meer bij de gemoedelijk New Orleans sfeer en is een bluesje om lekker bij mee te deinen.
In diezelfde sfeer blijven we eveneens met ‘Mojo Hannah’ of zoals hij samen met Marcia Ball zingt… good Gumbo Mojo cookin’ en dat is meteen een van de favorieten van ondergetekende, let’s dance!
Op ‘Medicine Woman’ verwelkomen we ‘spring in ’t veld’ Samantha Fish op een stevig rockend nummer met enige funky invloeden. Ook best met rock overgoten is ‘I’m Tired’ waar Joe Bonamassa dan weer wat weerwerk komt bieden. Magic Dick uit de J. Geils band komt zijn Mississippi Horn laten bewonderen op het ruigere maar toch af en toe swingde ‘Two Steps Forward’ en zo komen we bij de bevindingen van deze nieuwste van Tommy Castro and The Painkillers.
Soul is hier op dit album minder aan de orde van de dag of we moeten de ‘mystery soul’ uit de swamps oproepen. Meestal stevig rockend maar je voelt je ook onmiddellijk thuis in het New Orleans sfeertje en dan voelen we ons meteen blij….

• Tommy Castro: guitar & vocals
• Randy McDonald: bass & vocals
• Byron Cage: drums & vocals
• James Page: keybords & vocals

Track List

1. The Devil You Know
2. Second Mind
3. I’m Tired
4. Center Of Attention
5. The Whale Have Swallowed Me
6. When I Crossed The Mississippi
7. Mojo Hannah
8. Two Steps Forward
9. She Wants To Give It To Me
10. Keep On Smilin’
11. Medicine Woman
12. That’s All I Got
13. Greedy

Special guests:
Marcia Ball (tr7) Tab Benoit (tr6) Joe Bonamassa (tr3) Samantha Fish (tr11)
The Holmes Brothers (tr8) Mark Karan (tr6-10) Magic Dick (tr8) Tasha Taylor (tr5)

Freddy Vandervelpen (3½)

Alligator Records  I  Tommy Castro

Een concert van Miss Higgins in Chicago, de stad waar ze vijf jaar verbleef, vormde in 2007 de aanzet voor Sherri Anne om het zelf eens te proberen. Enkele maanden later stond ze zelf op het podium en verzeilde zo in San Diego waar ze Sister Speak oprichtte, een vrouwenclubje dat meteen door het plaatselijke circuit van Californië omarmd werd.
Een gerechtelijke veroordeling kluisterde haar twee maanden aan Brits-Columbia in haar oorspronkelijke thuisland Canada. Tijdens die gedwongen retraite kwam het meeste materiaal van ‘Rise Up For Love’ tot stand. Terug in San Diego begon ze samen met Lisa Viegas aan de drumkit opnieuw op te treden. Het duo vond, aangevuld met bassist Jacob Miranda, toetsenman Leo Dombecki en gitarist Tolan Shaw moeiteloos de weg naar de studio. Dat resulteert in dit niet onaardige debuut dat onder’ hoede van producer Alan Sanderson (Rolling Stones, Elton John, Fiona Apple) tot stand kwam.
Het ontwapende ‘Chicago Dream’ zet je meteen op het juiste spoor, sprankelende zang en gitaar, Shaw ondersteund niet alleen met knappe afwisselend akoestische en elektrisch versterkte snarenspinsels, zijn achtergrond- en harmoniezang vormen een essentieel onderdeel en complementeren de charmante, klaaglijke zang van SherrIi Anne. Luister maar eens naar de fraaie catchy rootspop van de titelsong, het folkgetinte ‘Comin’ Back’ en het bezwerende ‘Say You Will’. Het ietwat mysterieuze, op elektrische piano drijvende en in twee delen opgesplitste ‘Mirror I’ en ‘II’ weet na het iets (te) dromerige ‘Lady Love’ opnieuw de spanning op te bouwen en we blijven gecharmeerd verder luisteren naar het zich op slide en bluesy fingerpicking voortslepende ‘Mountain Song’. Bijzonder knap debuut dat naar een vervolg doet verlangen.

Cis Van Looy (3½)

Hemifran  l  CD Now  I   Sister Speak

In de wereldomvattende Ambient en Electronic Listening muziekscène gebeuren deze dagen opwindende zaken. Muzikale werelden benaderen mekaar, die lang incompatibel leken. Bijvoorbeeld akoestische muziek, eigentijds klassiek of hiphop vermengen zich met mekaar tot iets nieuws. De Duitser Roland Voss ofwel "Lemongrass" maakt hier deel van uit. Over de jaren heen heeft hij een specifieke sound ontwikkeld en dat uit zich in dit nieuwe album, dat al sinds maart uit is. Hij componeerde, arrangeerde, produceerde alle tracks en bespeelde keyboards, behalve 2 tracks, die hij samen met Daniel Voss schreef. Neem nu ‘Journal Intime’, een ambiente en etherale track, met middenin een piano. ‘Liaison’ meen ik al gehoord te hebben. Het is een vederlicht pianonummer, drijvend op een baslijn. In ‘Sacred Dreams’ bespeur ik een licht hiphopritme. Een gitaar maakt dan weer de hoofdzaak in ‘I’m Stellar’. Een ontspannen gevoel brengt ‘Oiseau de Paradis’, terwijl ‘Summer Fields’ iets ritmischer is, met een hiphopbeat. ‘Bossa del mar’ met zijn Spaanse tekst en strandsfeer is leuk. Daarentegen brengt ‘Poetry without Words’ een terugkerende melodie. ‘Heartbreaker’ is serieuzer, terwijl ‘Moments de conscience’ weerom een ambiente en etherale sfeer oproept. En ‘Tropical Nights’ met zijn nachtelijke geluiden, krijgt akoestische gitaar en hemelse gezangen. ‘Shinkansen’ is een eerbetoon aan de Japanse hogesnelheidstrein, op een ontspannen beat. Afsluiter ‘Love is the Answer’ glijdt op een rustige manier voorbij. Een leuk en homogeen geheel, deze lounge & chillout cd, voor ontspannende momenten.

Patrick Van de Wiele (4)

Lemongrass Music  I  LGM158-2  I  Lemongrass

Een tijdje geleden besprak ik al het debuut van de Krautrockers Hedersleben en dit is de opvolger. Katti Knox is de nieuwe zangeres. De cd bevat 5 tracks, waarvan de titeltrack de Kepler missie viert, welke ruimtetelescoop meer dan 2000 exoplaneten ontdekte. Het nummer duurt meer dan 17 minuten. Daarna komt een nummer dat populair is tijdens hun optredens, ‘(On the Ground) Safe and Sound’. Dit is meer up-tempo. Hun derde album ‘The Fall of Chronopolis’ staat geprogrammeerd voor begin volgend jaar. Het zal gebaseerd zijn op het gelijknamige boek van Barrington J. Bayley, en meer in de lijn van de progressieve conceptalbums.

Patrick Van de Wiele (3½)

1305 Unterharz  I  1305KO2CD  I  Hedersleben

De Amerikaanse saxofonist Greg Chambers werkte als klassiek geschoold muzikant met het New World Symphony in Miami, en met het Spoleto USA Festvial Orchestra in Charleston. Tijdens 2007 en 2008 ontving hij de Saxophone Fellowship tijdens het Aspen Music Festival. Hij studeerde verder af in 2008 met een Master of Music graad in saxofoon aan UCLA. Verder werkt hij als freelance muzikant en private lesgever in de streek rond San Francisco. In 2007 kwam zijn debuut ‘City Lights’ uit, en daarna volgden nog een album en een EP. Zijn nieuwste project werd geproduceerd door keyboardspeler Nate Harasim en Matt Godina, en bevat 11 tracks. Onmiddellijk neemt de titeltrack je mee op een “catchy feel good” trip, waarop Harasim keyboards, synthesizers, bas & drumprogrammering voor zijn rekening neemt. Op het up-tempo nummer ‘In the Moment’ kan je bassist Julian Vaughn horen, terwijl de smooth jazz van ‘So Into You’ relaxed overkomt. Gitarist Nils en Nate Harasim op piano, orgel & keyboards spelen mee op ‘Off the Cuff’, waarna Greg de K-Ci en Jo Jo hit ‘All My Life’ covert. Jalen Seawright zingt het refrein van deze soulvolle ballade. ‘Saturday Afternoon’ is een ontspannen track, met Matt Godina op akoestische gitaar. Gitarist en producer Paul Brown komt meespelen op het romantische en sexy ‘It’s On’, gevolgd door het al even sensuele ‘Come a Little Closer’. Kevin Lewis zingt daarna de romantische ballade ‘Lovely’, een cover van Boyz II Men, terwijl ‘Wait Awhile’ rustige smooth jazz brengt. Afsluiten doet hij met het intieme ‘Dreaming of You’, zonder drums of percussie. Greg Chambers is een top klasse muzikant, en ik ben blij dat ik hem ontdekt heb. Frisse, catchy en soulvolle sax!

Patrick Van de Wiele (4)

Eigen Beheer  I  888295119146  I  CD Baby  I  Greg Chambers

Haar naam verraadt Italiaanse oorsprong, deze jongedame ziet het levenslicht in het Toscaanse Firenze. Op prille leeftijd begeleidt ze zichzelf al op gitaar in traditionele folksong en zoekt ze al naar een meer persoonlijke expressie. Die vindt ze in 2008 op haar debuut ‘Giulia & The Dizzyness, in Sarzana wordt ze laureate van de Acoustic Guitar Meeting. Op haar tweede werkstuk ‘Dropping Down’ vinden we naast eigen, fokgetint werk een cover van Black Sabbath’s ‘Paranoid’. De opvolger ‘Dust and Desire’ neemt Millanta op in Austin waar ze na omzwervingen door Europa en de VS belandt. Op deze langspeler brengt ze naast Engelstalig ook Spaanstalig werk, de grens met Mexico ligt niet zo ver van het Texaanse muziekmekka. Bovendien wordt Giulia ook in het dagelijkse leven, geflankeerd door David Pulkingham, een gitarist die de afgelopen jaren intens met Alejandro Escovedo samenwerkte. Als producer voor ‘The Funambulist’ engageerde hij enkele gewaardeerde sessielui zoals bassist Glenn Fukunaga en Michael Longoria in de Ohm Studio’s.
De hoofdmoot van 4the Funambulist bestaat uit Engelstalig werk, slechts een enkele Spaanstalige song te bespeuren, het knappe ‘Llevatelo A La Luna’. Millanta begint echter met een Franstalig getiteld maar grotendeels in het Engels gezongen nummer ‘Ma Voix’. Enkele nummers zoals ‘Il Grande Fratello’, ‘Gerbere’ en ‘Come Polvere’ brengt de zangeres in haar moedertaal. Het is moeilijk om een song waarvan je helemaal niets van de tekst hel begrijpt ten volle te appreciëren, het blijft verwijzend naar de titelsong een beetje dansen op een wel erg slappe koord.
Het zijn bovenal die eerder genoemde, uiterst sfeervolle Spaanstalige song en het eveneens samen met haar man David gecomponeerde ‘Could Have Been My Father’, een fragiele folkballade, die echt overtuigen. Het op lekker twangend en iel gitaarwerk evoluerende ‘Lost In Space’ en het van Grant Hart geleende, uit de Hüsker Dü periode stammende, ‘She Floated Away’, hier met cello en viool tot een intimistische ballade omgesmeed, behoren ongetwijfeld samen met het naakte parlando van de titeltrack bij het betere werk van ‘The Funambulist’.

Cis Van Looy (3½)

Ugly Cat Music  I  UCM03  l  CD Baby  l  Hemifran  I  Giulia Mallante

Net zoals bij Lemongrass, is dit een project van de Duitser Daniel Voss. Als muzikant, producer en labelmanager is hij de drijvende kracht achter vele projecten zoals Weathertunes, Slow World, Yin And Yang, Green Empathy enz. Deze omspannen allemaal de creatieve sectoren van lounge, downtempo, Ambient en Chillout. Daniel komt uit Noordwest Duitsland, en dat mooie landschap zou zijn sporen nagelaten hebben in zijn muziek. Daniel schreef, produceerde alle tracks en voerde ze zelf uit. Net zoals zijn voorganger ‘Walk’ brengt dit nieuwe album een positief gevoel. Het lijkt wel een emotieve postkaart uit een parallel universum, dat je laat loslaten. Daniel gebruikt daarbij akoestische gitaar, piano, synthesizer en gezangen, die je meenemen op een ontspannende trip. Dromerig en ontspannen wordt je ervan. Het zijn ambiente klanktapijten, die uitstekend passen voor een luie dag, of avond, om te bekomen van een drukke dag.

Patrick Van de Wiele (4)

Lemongrass Music  I  Promo CD  I  Five Seasons

David Vest is afkomstig uit Huntsville, Alabama waar hij op 2 november 1943 werd geboren.
De meeste onder ons zal de naam David Vest niet veel of helemaal niets zeggen. Hij heeft nochtans al een hele weg afgelegd. Hij trok ooit op met Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash. In de jaren zestig zat David Vest in de begeleidingsband van Big Joe Turner en op nieuwjaarsdag 1962 verzorgde hij het voorprogramma van Roy Orbison. Van 2002 tot 2006 was hij lid van de Paul deLay Band, en momenteel regelt hij zijn zaakjes vanuit Canada.
Nu is er een splinternieuw album uit van David Vest dat ‘Roadhouse Revelation’ heet. Ik moet wel zeggen dat het sinds Carl ‘Sunny’ Leyland en Rob Rio geleden is dat ik nog dergelijke meeslepende piano boogies heb gehoord zoals ‘Freight Train Rolling’, met een uitstekende wisselwerking tussen Vest en gitarist Teddy Leonard, en ‘Santa Fe Steamer’, die hier als onvoorwaardelijke hoogtepunten op ‘Roadhouse Revelation’ prijken.
David Vest is niet de allerbeste zanger, maar hij past zijn stem aan de omstandigheden aan. Zo raakt hij er vocaal het best uit in tracks zoals ‘That Happened To Me’
Ook heel goed is het live opgenomen ‘Heart Full Of Rock and Roll’ en de stem van David Vest komt misschien nog het best tot haar recht wanneer hij ‘Ramblin’ Man’ van Hank Williams mag coveren.
Met ‘Crooked Politician’ gaat David terug naar zijn tijd bij Paul DeLay en hij zwaait ons uit met het leuke niemandalletje ‘Pretty Things For Anne’.

Ivan Van Belleghem (4)

Cordova Bay Records  I  CBR-1182  I  Blind Raccoon  I  Burnside Distribution  I  David Vest

Op 17 juni 2014 vierde ik voor het eerst mijn verjaardag in een vliegtuig, meer bepaald ter gelegenheid van mijn terugreis uit Chicago. Wist ik toen ook veel dat die dag ook de officiële release datum was van ‘Touble At Your Door’ de uitstekende nieuwe cd van de Alastair Greene Band. Alastair Greene werd in Santa Monica, Californië geboren op 18 april 1971 en het moet gezegd dat hij met zijn cd ‘Trouble At Your Door’ nogal sterk teruggrijpt naar de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Je hoort hier invloeden van onder meer Lynyrd Skynyrd, Deep Purple en niet in het minst Canned Heat. De interesse voor deze namen komt door het feit dat Alastair Greene op bepaalde tijdstippen in de platenkast van zijn moeder neusde en hij wilde dan ook dat zijn muziek die richting uit ging.
Op ‘Trouble At Your Door’ vliegt Alastair er onmiddellijk in met twee stampers, ‘People’ en de titelsong. Ik heb het ook nogal voor het soepel swingende ‘Back Where I Belong’ en voor de plotse ommezwaai die hij maakt met de country blues ‘Red River Woman’.
Alastair Green martelt zijn gitaar nog eens voluit op ‘Last Train Around The Sun’ om dan weer te vervallen in het ultra sobere ‘Calling For You’. Dit om te zeggen dat Alastair Greene wel van afwisseling houdt. Jim Rankin (bas) en Austin Beede (drums) zorgen er door hun adequate begeleiding voor dat bij nummers als ‘Pretty Price To Pay’ het ritme behoorlijk op peil blijft. Op ‘Trouble At Your Door’ pakt Alastair Greene uit met elf meestal sterke eigen songs en de uitstekende cover van Michael Burks ‘Strange Feeling’.
Nu en dan wil Alastair Greene nogal eens uitfreaken op zijn gitaar, maar niet tegenstaande dit kleine euvel kan hij mij wel van begin tot einde boeien en bij de rockende afsluiter ‘The Sweetest Honey’ nodigt hij ons nog eens uit om onze dansschoenen aan te trekken.

 Ivan Van Belleghem (4)

Delta Groove Records  I  EGRCD516  I  Alastair Greene