0 Opmerkingen
Het moet ergens eind (november-december?) 1967 geweest zijn dat we hier op het continent van een band gingen horen die met hun twee eerste singles de reeds bestaande bands in dit genre gingen aanvullen. Met hun eerste grote hit ‘Pictures Of Matchstick Men’ ging het inderdaad die richting uit maar het grote publiek noemde het genre van hun muziek liever de bubblegum psychedelica. Ook dit nummer heeft een zeer herkenbare openingsriff die de dag van vandaag nog steeds boekdelen spreekt en mag gerust in een adem genoemd worden met Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’. Met dit nummer leverde de Quo een knaller van een plaat af, een schijf die toen voor een groot deel onze muzikaal levenspatroon ging inspireren. En ja zelfs hun volgende schijf ‘Black Veils of Melancholy’ zat in dat zelfde schuitje maar haalde helaas niet het peil van succes van zijn voorganger. ‘Pictures Of Matchstick Men’ werd uitgebracht in twee versies, nl. eentje in mono en de andere in stereo. In de mono versie horen we tussen de breaks een lekkere wah-wah- gitaarklank wat op de stereo versie dan weer ontbreekt. Gelukkig kon ik dit nog eens controleren omdat ik hier nog steeds de mono versie –weliswaar niet meer in optimale klank- van dit nummer in huis heb. Gelukkig moest ik nooit ver lopen om mijn geliefkoosde 45-RPM singles in huis te halen en de verkoper werd haast gek van mijn vraag wanneer deze nieuwe single eindelijk ging binnenkomen. De dag van vandaag gaat het er helemaal anders aan toe en soms vind je muziek op illegale blogspots waar je muziek –meestal- gratis kunt downloaden vooraleer de schijfjes bij je lokale platenboer terechtkomen. ‘Pictures Of Matchstick Men’, dat als flipside toen ‘Gentlemen Joe’s Sidewalk Cafe’ (eigenlijk had het label het anders gezien en de A kant moest de B kant worden en vice versa…) kreeg en via het Pye-label (nummer: 45 PV. 15285) op de markt kwam is nog steeds een nummer dat voor vele onder ons leuke herinneringen oproept en niet alleen muzikale… We zaten nog steeds in het jaar van de Summer of Love. Helaas kwam er aan de bubblegum periode van Status Quo een einde omdat ‘Black Veils in Melancholy’ niet de commerciële verwachtingen inloste waar de band zo naar uitgekeken had. De versie die we nu in onze bus kregen vinden we ook terug op hun laatste langspeler ‘Status Quo: Aquostic – Stripped Bare’ waarvan je reeds een bespreking kon lezen hier. De b-kant is een London remix van datzelfde nummer en daarop horen we hier en waar wat speciale geluiden om niet te zeggen ‘effecten’. Indien jij over een vinylexemplaar uit 1967 beschikt, zowel in mono als in stereo, dan geef ik graag een goede raad: niet verkopen, niet wegdoen. In uitstekende kwaliteit brengen ze nog een schone cent op. Het mijne is helaas nog goed genoeg voor de ‘archieven’. Hierbij de legendarische video uit Top of The Pops van begin 1968. EAR Music I 4029759 101673 I V2 Benelux Records I Status Quo
Pink Floyd is wellicht geen onbekende meer in de muziekwereld en de band hoeft dan ook geen uitgebreide introductie meer. We kennen ze allemaal wel als de pioniers van de progressieve, symfonische rock met experimentele geluiden, filosofische songteksten en de daarbij horende schitterende lightshows. The Endless River is ontstaan uit de opnames van ‘The Division Bell’ sessies – van reeds 20 jaar geleden en is een ode aan de in 2006 overleden toetsenist Rick Wright. Je zou dit album dus kunnen beschouwen als ‘left-overs’ van ‘The Division Bell’ maar is in feite meer dan dat. Toen Gilmour, Wright en Mason de studio indoken om aan ‘The Division Bell’ te werken was het van de ‘Wish You Were Here’ sessies geleden dat ze samen musiceerden en dit resulteerde in uren opnames waarvan slechts een klein gedeelte op ‘The Division Bell’ verscheen. Toen Gilmour & Mason deze opnames in 2013 opnieuw beluisterden besloten ze dat ook deze opnames deel konden uitmaken van het Pink Floyd repertoire en het de laatste keer zou zijn dat ze samen op één album te horen zouden zijn. Als ode aan Rick Wright wiens keyboard geluid mede het hart van Pink Floyd vormde hebben Gilmour & Mason er uiteindelijk een jaar over gedaan om de opnames met behulp van de laatste nieuwe digitale technieken op te waarderen en laatste stukken op te nemen om ‘The Endless River’ te voltooien. Iets wat het duo echt wilde doen omdat ze bij het herbeluisteren maar eerst echt beseften wie en wat ze in handen hadden met Rick en dat niet meer bereikbaar was voor hen. Hoewel Gilmour bij aanvang aan Polly Samson, zijn vrouw, gevraagd had om de teksten te schrijven was deze van mening dat de muziek op zich krachtiger was dan datgene wat ze in woorden kon uitdrukken. Uiteindelijk schreef ze dus enkel ‘Louder Than Words’ waarin ze het gevoel, de kracht en de magie verwoord die ontstaat als het trio samen musiceerde. Het album is dus voornamelijk instrumentaal, bestaat uit vier eigenlijke composities, verdeelt over achttien episodes/nummers en bezit slechts één nummer, ‘Louder Than Words’ met zang . Andere gasten op dit album zijn Stephen Hawking met een monoloog in ‘Talkin’ Hawkin’’ en een saxofoonpartij van psych-jazz legende Gilad Atzmon (gekend van samenwerking met o.a. Brian Eno, Paul Weller, Dionne Warwick). Verwacht je aan een sfeervol en rustig album waarin de typische Pink Floyd sound zeker aanwezig is maar op andere momenten dan weer ambient –achtig. Toch herken je steeds de typische elementen die de Pink Floyd albums groot maakten, de toetsenpartijen en special effects van Rick Wright, het majestueuze gitaargeluid van Gilmour en de doordringende maar weldoordachte uitgebalanceerde drumpartijen van Nick Mason. Noem een album of song van Floyd op en je vindt er op deze plaat wel een element van terug. Bij het beluisteren van dit album kan je je zo een beeld vormen van hoe de immense licht- & lasershow er zou uitgezien hebben op een podium. Er kon geen beter eerbetoon voor Rick Wright gemaakt worden dan dit! Het artwork van de albumhoes is bedacht door Ahmed Emad Eldin, een 18-jarige Egyptische digitale kunstenaar. Pink Floyd’s album artwork werd meestal gemaakt door Storm Thorgerson - de eigenaar van kunstdesign studio Hipgnosis - die net zo legendarisch is als de muziek van de band. Na het overlijden van Storm (2013) was het een moeilijke opdracht om een passend beeld te vinden voor ‘The Endless River’. Het artwork moest namelijk in lijn zijn met de erfenis die Storm had doorgegeven aan zijn zakelijke partner Aubrey ‘Po’ Powell. Toen Powell het kunstwerk van Ahmed zag was hij meteen verkocht omdat het direct een Floydiaanse gedachte opriep waarin het raadselachtige te vinden is en open staat voor interpretatie. Het award winnende Brits ontwerpbureau Stylorouge maakte de albumhoes van Ahmed verder af. Het album zelf is geproduceerd door David Gilmour, Phil Manzanera, Youth en Andy Jackson. Line up: David Gilmour: Guitars, Vocals, Keyboards, Piano, Bass (2,4,7,17), voice samples Nick Mason: Drums, percussie, voice samples Rick Wright: Hammond, Farfisa organ, Pipe organ, piano, Rhodes piano, Keyboards, Synthesizer, Vibraphone Johan Kaethoven (5) Parlophone I 825646 21542 I Warner Music I Pink Floyd
Deze band liet meteen met een eerste album van zich horen in 1968. Het was CBS die de kerels een contract aanbood. Producer Gary Usher was echter de spilfiguur van dit project. Maar hij huurde voor de opname van dit studiowerkje ook de talenten in van o.m. Glen Campbell, Bruce Johnston, Terry Melcher en meerster componist Curt Boettcher. We krijgen hier net als bij The Merry-Go-Round weer die typische West Coast sound en bij enkele nummers dwaalden onze gedachten af naar de vroege Turtles sound. Op de originele vinyl stonden maar liefst elf nummers waarvan het meeste op de rekening van Boettcher mocht geschreven worden. Een waslijst zeemzoete nummertjes waarbij hier en daar wat speciale gimmicks werden aangewend. Als we hier de hoogtepunten moeten uithalen dan zullen zeker ‘My World Fell Down’, ‘Another Time’ en ‘The Keeper of The Games hiervoor in aanmerking komen. Van de bonustracks op deze release mogen we ‘Mass #586’ en de single versie van ‘Hotel Indiscreet’ als beste nummers aanstippen. Sagittarius was weer een van de vele ‘one night stands’ bands en Usher ging later verder zijn weg als producer. Hij overleed op 25 mei 1990. Alfons Maes (3) Rev-Ola I CD REV 283 I Cherry Red Records
Ontelbaar de groepen die ooit (en nu nog) geprobeerd hebben Pink Floyd te imiteren of te evenaren. Een muzikaal genre kan maar één grondlegger hebben, al de rest wordt afgeleide. Maar daarom niet minder interessant, want dit noemt men ook weleens evolutie! Jack Jeffery scoorde in het verleden al met het nummer ‘Sirius Wall’ van de cd ‘The constant that remains’ (2011/12). Hij brak geen potten maar de hemel klaarde wel open met spacy psychedelic songs. Met ‘Enlightened horizon’ verruimt hij de Pink Floyd-sound met invloeden uit de jaren ’70. Dus regelmatig word je verrast door een atypische intro op een Bevis Front-achtig nummer (‘Amazing Grace’). Of gaat de soundscape van Tangerine Dream verder outer space (‘Approaching the starlight’) en kom je terecht in een virtuele ambient-world. ‘Sonata nr.1 in C’ vormt dan weer een breekpunt en accentueert zijn klassieke opleiding. Het nummer ‘Continuum’ verrast door het gebruik van een jewish harp om onmiddellijk over te gaan in een ritmische song met een soort ‘tubular bells’, overgoten door een mystiek achtergrond koortje. Weemoedig wordt het in ‘Never go back to the mountain’, een Genesis-achtige song van meer dan 8 minuten. Boeiende composities, verrassend door de grote verscheidendheid in instrumentarium en techniek. Voor sommigen misschien wat elektronisch geprul in de marge, maar voor mij toch een ingenieus samenspel van muzikale inventiviteit en feeling, zonder echt geniaal te zijn. Oordeel zelf! Marino Serdons (3½) Eigen Beheer I Jack Jeffery
Voor deze band moeten we terug naar het Los Angeles van 1966 waar tegen het einde van dat jaar een nieuwe band werd geformeerd: The Merry-Go-Round. De eerste line-up van deze West Coast psychedelische band was Gary Kato, Joel Larson, die net als zijn collega Bill Rinehart uit de Gene Glark Group was gestapt, Bill Rinehart en Emitt Rhodes. Al snel werd Bill Rinehart vervangen door Michael Rice die dan op zijn beurt door Rick Dey opgevolgd werd. Ondanks al deze wissels sloegen ze er niet in om meer dan één langspeler te maken. Uit deze eerste worp verscheen de single ‘Live’ waarmee nu deze compilatie wordt geopend. En zoals het wel meer gebeurt staat hun nummer waarmee ze toch hun grootste succes boekten ‘You Are A Lovely Women’ gelukkig wel op deze nieuwe presentatie. We krijgen nu een 29-tal tracks die onder hun eigen naam werden uitgebracht. Maar het was vooral Emitt Rhodes die de drijvende kracht was in deze band. Daarom krijgen we nu ook een twaalftal nummers uit diens solocarriére. Misschien zullen de meesten onder u weten hoe de West Coast sound toen klonk zowaar het klankbeeld van het Fantasy Fair And Magic Mountain Festival dat net voor Monterey Pop Festival plaatsvond maar even belangrijk was dan laatst genoemde. Op dit festival traden bands op die nadien bekender werden dan de Merry-Go-Round: Canned Heat, Jefferson Airplane, Captain Beefheart, Country Joe & The Fish en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Niet meteen allemaal even leuke liedjes maar het viel toch op dat de songs van Emitt Rhodes toch het meest aanspraken. ‘Someone Died’, ‘Let’s All Sing’, het exotische ‘Mary Will You Take My Hand’ en het ietwat aan Simon Dupree and The Big Sound doen denkende ‘In Days Of Old’ zijn allemaal toch leuke momenten maar zeker geen songs die echt de kassa deden rinkelen. Van de band zelf onthouden we vooral het met snerpende gitaren beginnende ‘Listen, Listen’, ‘Missing You’ en knappe ‘Highway’. Misschien was hun sound net iets te clean, maar zat er wel voldoende psychedelische invloed in om deze doelgroep aan te spreken? Neen, niet volgens mij, ik hou het op wat zachte popdeuntjes die hier en daar misschien wel een klein raakvlak met het genre hadden maar daar bleef het ook bij. De eerste cd-release vond plaats in 2005 maar wordt nu weer heruitgebracht. Dus als je nog een leuk cadeautje zoekt voor onder de kerstboom volgend maand… Alfons Maes (3) Rev-Ola I CR REV 110 I Cherry Red Records
Je moet het Gonzo Multimedia nageven: zij slagen erin om de meest obscure, gezochte muziekstromen te vereeuwigen met tal van speciale releases. Ook hier weer met een live-opname van Captain Beefheart vanuit de Hippodrome te Parijs. Een muzikaal beeld van de invloedrijkste generatie. Toen ik voor de eerste maal de naam Captain Beefheart hoorde (en dat is wel eventjes geleden van 1972) dacht ik automatisch aan één of andere piraat/outlaw in het Verre Westen. En inderdaad, wanneer je zijn experimentele mix van bluesrock beluisterde moest je tot de conclusie komen dat hij helemaal buiten de lijntjes kleurde en sterk beïnvloed werd door zijn vriend en mijn grote favoriet Frank Zappa. Dat hij in werkelijkheid Don Van Vliet heette, voedde indertijd het gerucht dat het een uitgeweken Hollander was. Wat waren wij toch naïef! Maar Parijs was relatief vrij dichtbij en van enkele vrienden vernam ik later dat het een waanzinnig concert was geweest in de Hippodrome. Mijn eerste misser! Tijd om dit goed te maken met de dubbelaar die in mijn lader steekt en onmiddellijk aanzet met een ongecontroleerde freaky gitaar. De trein is vertrokken, langzaam optrekkend, maar enkele songs verder is de Magic Band op dreef en niet meer te stoppen. Bizarre songs met titels als ‘Low yoyo stuff’ of het half gesproken ‘Bat chain puller’ zijn misschien niet altijd even toegankelijk maar geven een duidelijk beeld van wat blues en rock-’n-roll kan zijn. En na verloop van tijd ben je mee. In ‘Abba Zabba’ steekt hij de draak met de menselijke evolutie in een aanstekelijk over de rails denderende muzieklijk (Abba Zabba was in zijn kinderjaren een candybar). Je hoort Captain Beefheart met rauwe stem een song a-capella declameren (hoewel ik vermoed dat veel Parijzenaars er in die tijd niets van begrepen) met een fluitconcert tot gevolg maar uiteindelijk een denderend applaus. Onmiddellijk gevolgd door een swingende blues met wat mondharmonica en psychedelisch gitaarsolo, noodzakelijk om terug schwung in het concert te brengen. Want ondanks het legendarische karakter van de concert, wat volgens Captain Beefheart één van de beste uit zijn carrière was, merk je als luisteraar toch de vele stiltes tussen 2 songs wat het ritme van een concert niet ten goede komt. Maar zoals eerder al geopperd na een twintigtal minuten was Captain Beefheart en zijn Magic Band niet meer te stoppen en ramde een uniek concert bij elkaar dat mensenheugenis zal bijblijven. Hoogtepunten genoeg op de dubbelcd: ‘China Pig’, ‘Floppy Boot Stomp’ (stompmusic op zijn beefhearts) of het psychedelische ‘Moonlight on Vermont’. Af en toe word je overweldigd door een kakafonie van geluiden (‘The Blimp’). De experimentele Captain Beefheart is nooit ver weg. Laat dat nu juist het mooie zijn aan muziek. Wat zit erin en wat haal je eruit? Voor elke liefhebber van blues, Frank Zappa, Kevin Coyne of onze eigen Arno, een muziekdocument om in huis te halen, met mondjesmaat te ontleden en het magistrale te ontdekken. Marino Serdons (3½) Gonzo Multimedia I GZO105CD I The Magic Band
Omdat Kerstmis naderbij komt, wou Keith bij dit label afspeelbare prentkaarten uitbrengen, zoals men dat in Polen tijdens de jaren ’60 met The Beatles deed. Dat leidde tot 10 tracks op 10 flexieschijven door 10 verschillende artiesten, zoals The Luck of Eden Hall, The Loons, The Crawlin’ Hex, The Thanes, The Blue Giant Zeta Puppies, The Past Tense, Schizo Fun Addict, Crystal Jacqueline, Astralasia en Icarus Peel. Iedere flexieschijf komt er met zijn eigen vierkante prentkaart, ontworpen door Mick Dillingham, maar op deze cd zijn alle tracks bijeengebracht. De songs zijn covers van songs door obscure bands uit de jaren ’60 zoals Hippies, Dragonfly, The Sorrows, Laurie Johnson, Count Five, Calico Wall, The Pretty Things, Brainticket, Satori en Donavan. De muziek varieert van psychedelisch, via surf, fuzz tot freakbeat, garagerock tot krautrock enz. Een raar allegaartje als je ’t mij vraagt… Patrick Van de Wiele (3½) Music that goes from psych to surf, fuzz to freakbeat, garage rock to krautrock. Fruits de Mer Records I Promo CD
Toen Keith bij dit label een jaar geleden de versie door Superfjord van John Coltrane’s ‘A Love Supreme’ hoorde, wilde hij het uitbrengen, maar hoe, dat was de vraag. Tot Earthling Society een versie van ‘Journey In Satchidananda’ uitbracht op hun nieuw album. Dit laatste nummer is een cover van Alice Coltrane, en dat maakte dat de twee tracks hun weg vonden op deze EP, onder de gezamenlijke noemer Coltrane. Superfjord uit Finland start dus met een spacey intro van de bekende jazzklassieker, dat psychedelisch klinkt, en deze intro werd uitgewerkt door Jussi Ristikaarto nadat hij een huwelijk op Barbados bijgewoond had. Voeg daarbij de cosmic joy mix van ‘Journey In Satchidananda’ en je hebt deze ietwat ongewone release op dit label. Het is een eerbetoon aan twee grote namen in jazz, John & Alice Coltrane. Indien je dit koopt, krijg je als bonus een cd met 70 minuten muziek met daarop een remix van Superfjord's track door Astralasia, een live versie door Superfjord, een remix van Earthling Society's track door Skam label's VHSHead, twee nieuwe opnames door Superfjord en Astralasia geïnspireerd door John Coltrane's muziek, en een nieuwe epische song door Earthling Society. Patrick Van de Wiele (3½) A strange but cosmic pairing of two jazz tracks. Fruits de Mer Records I Promo CD I Superfjord I Earthling Society
Deze Engelse band is een veteraan uit de neo psychedelische boom van het einde van de jaren ’80. Na hun succes in het begin, gingen ze echter uiteen, om kort daarna terug de draad op te nemen. Fruits de Mer records bracht nu een EP uit met daarop 3 tracks, waaronder twee gloednieuwe songs en één cover van Jimi Hendrix. De titeltrack is de opener, gevolgd door ‘A Cure For The Inflicted Afflicted’. Het zijn beiden sterke nummers, waarvan het label vindt dat ze zouden kunnen uitgroeien tot een hit. Fans van Jimi Hendrix zullen opgezet zijn met de cover van ‘Love Or Confusion’, die hier gebracht wordt met akoestische gitaren en zelfs sitar. Het kunstwerk op de cover vond het label zo goed, dat het zal bijgevoegd worden als een uitvouwbare poster. Patrick Van de Wiele (3½) Two original tracks plus one Jimi Hendrix cover. Fruits de Mer Records I Promo CD I The Chemistry Set
Progressieve en psychedelische muziek is aan de orde bij deze Engelse band uit Bristol, die zijn mosterd haalde bij de bands uit de streek rond Canterbury, zoals Soft Machine, Caravan en Robert Wyatt. Alan Strawbridge (zang, gitaren, autoharp), Duncan Gammon (zang, orgel, Hohner piano, klokkenspel, synthesizers), Holly McIntosh (zang, klokkenspel, melodica) & Jasper Williams (drums & percussie) maken deel uit van deze band. Strawbridge richtte de band op in 2005. Dit jaar werden ze genomineerd in de Progressive Music Awards. Hun nieuwste cd legt de details bloot van de neurosen die onderhuids in het dagelijkse leven sluimeren, en verbeeldt zich een toekomst waarin je delen van je lichaam kan verkopen voor cash geld. Je krijgt hier melancholische teksten met zwarte humor met energetische progressieve arrangementen. De laatste track ‘Disposable Outcomes’ duurt meer dan 16 minuten en brengt alle elementen samen. Liefhebbers van New Prog zullen dit zeker pruimen. Patrick Van de Wiele (3½) Melancholic lyrics with black humour and energetic, progressive arrangements. Esoteric Antenna I EANTCD 1036 I Cherry Red Records I Schnauser
Het legendarische psychedelische label Chapter One werd in 1968 door songsmid Les Reed gesticht. Het label kende welgeteld vijf succesrijke jaren vooraleer het finaal verdween uit de hitlijsten maar ook uit het zicht van de vinylkopers. Het label liet wel een prachtige erfenis achter en sommige van de nummers op deze verzamelaar vonden jaren terug hun weg naar niet-officiële compilatie-uitgaves. Het moet dan eigenlijk niet meer gezegd worden sommige songs van deze schitterende nieuwe uitgave van Cherry Records tot de categorie ‘hard to find and very sought after collectors items’ behoren. Enkele namen zullen bij de diehardfans wel een belletje doen rinkelen. Zo krijgen we hier toch wel zeer speciale nummers van o.m. Brother John, The Bliss, The Californians, Sad People maar ook Episode 6 dat nadien Deep Purple wordt na een personeelswissel en ene Mark Wirtz (‘A Teenage Opera’) die zich nu met de band The Matchmakers probeerde te profileren. Peter Skellern, die in 1972 een grote hit had met ‘You’re A Lady’, begon zijn muzikale carriére eigenlijk bij March Hare wat voorheen gekend was als de Koobas. 26 nummers lang, en geloof me er is geen enkel vervelend moment te bespeuren, blijven we in de ban van wat Chapter One ons in deze periode te bieden had. Een cover, waarmee de Fortunes reeds naam en faam maakten is zonder meer het Greenaway/Cook/Users/TITAN/Documents/KEYS & CHORDS 2014/CD BESPREKINGEN/OK/eerst cdeze/V.a. shapes & shadows.txt nummer ‘You’ve Got Your Troubles’ maar The Californians maakten er nu een prachtige slow tempo van maar wel met de nodige psychedelische ingrediënten. Top! Episode 6 is maar liefst met vijf nummers aanwezig. ‘Gentlemen Of The Park’ is mijns inziens toch een van de betere nummers van deze band. Maar met hun bewerking van de Mozart klassieker ‘Rondo Alla Turca’, dat nu getransformeerd werd in ‘Mozart Versus The Rest’, kunnen we meteen kennismaken met het talent van de totaal vergeten gitarist Tony Lander. Putney Bridge krijgt drie nummers om te bewijzen wat ze in hun mars hadden. Met de prachtige sixtiesblues ‘Your Turn To Die’ worden we meteen overtuigd over hun muzikale escapades. Sterke gitaarrrifs met schitterende Hammondondersteuning rollen ons tegemoet op Putney’s ‘The Meaning Of Love’. March Hare maakte het prachtige ‘Cry My Heart’ en met het meer swingende ‘With My Eyes Closed’ duiken we zo meteen de hitparades weer binnen. Nog meer psychedelische momenten staan ons te wachten op de ‘Courtyard Of Castle’ en ‘Lifetime’ van The Bliss. Verder nog prachtige bijdragen van o.m. Morning Glory, Sad People, Tandem enz… Wat is het toch leuk om deze onvergetelijke momenten weer te mogen beluisteren. Waar is die bangelijke tijd maar bovenal de prachtige innoverende muziek gebleven. Ach konden we de klok maar eens terugdraaien… Alfons Maes (5) What a musical period… I really can enjoy again of all these beautifuls songs. If I could turn back time, I would do it definitely… Now only vague dreams of a long faded but beautiful history ... Cherry Red Records I CRSEG029 I Cherry Red Records
James Marshall ‘Jimi’ Hendrix werd geboren op 27 november 1942. Veel te vroeg ruilde hij het tijdelijke voor het eeuwige. Jimi overleed in Kensington, Londen op 27-jarige leeftijd op 18 september 1970. Hoewel zijn muzikale carrière slechts vier jaar overspant, wordt hij wereldwijd beschouwd als een van de meest invloedrijke elektrische gitaristen. De Rock and Roll Hall of Fame beschrijft hem als ‘misschien wel de grootste instrumentalist in de geschiedenis van de rock muziek’. Geboren in Seattle, Washington begon Jimi met gitaarspelen op zijn 15e. Na zijn eervol ontslag bij het Amerikaanse leger verhuisde hij naar Clarksdale, Tennessee en begon met op te treden in het ‘chitlin’ circuit’, speelde backing bij The Isley Brothers en Little Richard. Kort hierop performde Jimi bij Curtis Knight and The Squires, om tenslotte naar Engeland te verhuizen waar hij in 1966 ontdekt werd door bassist Chas Chandler van The Animals. Binnen de kortste keren prijkte Jimi in de Engelse top 10 met ‘Hey Joe’ , ‘Purple Haze’ en ‘The Wind Cries Mary’. Na zijn wereldbefaamde optreden op het Monterey Pop Festival in 1967 lag ook Amerika snel aan zijn voeten. Zijn derde en laatste album ‘Electric Lady’ prijkte er op de eerste plaatst. Deze dubbel lp was het meest commerciële succes in zijn veel te korte carrière. Zijn passage op het Woodstock Festival in 1970 laat nu nog niemand onberoerd. Nu ontvingen we de heruitgave van het postume album ‘Rainbow Bridge’ dat voor de eerste keer op cd verschijnt. De acht nummers werden geremasterd van de originele twee sporen master tapes uit oktober 1971. Met het originele artwork is het dus een leuk digitaal hebbeding. Samen met Mitch Mitchell (drums), Billy Cox (bas), Juma Sultan op percussie en knappe backingvocals vertegenwoordigen de nummers materiaal uit diverse data uit het gezegende jaar 1970. Zo werd ‘Dolly Dagger’ en ‘Pali Gap’ geregisterd op 1 juli. De psychedelische rocksong ‘Earth Blues’ stamt uit januari en heeft The Ronettes als achtergrondkoor. Het album bevat ook een studioversie van het wereldbefaamde Amerikaanse volkslied ‘Star Spangled Banner’. Verder vinden we een knappe live opname van ‘Hear My Train A Comin’ uit de maand mei. Gaat Hendrix in zijn genadeloos gitaarstijl de song ‘Look Over Yonder’ opsmukken, en werd ‘Hey Baby’ (New Rising Sun) ingetaped in de Electric Lady Studios op 1 juli. Het originele album ‘Rainbow Bridge’ werd samengesteld en gemixt door Eddie Kramer en Mitch Mitchell, met behulp van Electric Lady Studio ingenieur John Jansen. Het merendeel van de nummers werd opgenomen tijdens dezelfde sessies als de release ‘The Cry Of Love’. Het album werd ook vaak ten onrechte voorgesteld als een compleet live album, maar hier wordt dan weer verwezen naar de film met dezelfde titel en fragmenten van een live show die Jimi presenteerde in Maui (Hawaii). Eindelijk kunnen jong en oud nu genieten van de digitale versies. Enjoy! Philip Verhaege (5) Finally there is a digital version of the posthumous album 'Rainbow Bridge'. Dit is het debuutalbum van The Garden Music Project, gemaakt door Adriana Rubio, en uitgevoerd door Alexander Ditzend (guitars & lead singing), Stefan Ditzend (bas & saxofoon), Nicolás Saganías (drums & percussie) en Fabrizio Gamba (keyboards & synthesizers). Het album is geïnspireerd op de schilderijen van Syd Barrett, de oprichter van Pink Ffoyd die in 2006 is overleden. Adriana lijdt aan synesthesie. Dat is een vermenging van de zintuigen. Je proeft bijvoorbeeld een kleur of als je iets hoort dan zie je een bepaald beeld voor je. Adriana heeft deze eigenschap ten positieve benut om de beelden van Syd Barrett om te zetten naar muziek. Als je naar de schilderijen van Barrett kijkt dan zie je veel kleuren en een drukke warboel van lijnen. Ik vind het vaak wat moeilijk te doorgronden en heel vrolijk is het niet, wat natuurlijk te verklaren is: Barrett's leven liep ook niet altijd over rozen. Dit klinkt ook door in de muziek. Ditzend heeft een wat kille stem en de melodielijnen liggen niet erg gemakkelijk in het gehoor. Samen met het gitaar- en hammondgeluid doet het klankbeeld wel denken aan 'Piper At The Gates Of Dawn', het eerste album van Pink Floyd waar Syd Barrett een groot stempel op heeft gedrukt. Persoonlijk vind ik de voornamelijk instrumentale nummers het mooist. ' Transformation' begint heel rustig met een beklemmende sfeer (heerlijke bassdrum sound!) en wordt daarna meer psychedelisch. Ook 'Coliseum' is voornamelijk instrumentaal; de mooie percussie valt daar op. Het up-tempo 'Bullying' zou het op een groot festivalpodium goed doen: veel energie en geluidsfragmenten die doen denken aan wat Pink Floyd in hun jonge jaren ook gebruikte. 'Tour bus' doet zelfs een beetje denken aan het recentere 'The Wall'. Het is een album met geslaagde en minder geslaagde tracks, waar zo nu en dan echt wel de geest van Sid Barrett rondwaart en ook invloeden van Pink Floyd zijn te onderscheiden. Geen gemakkelijk toegankelijke muziek, maar interessant materiaal voor de Syd Barrett fans. Gerlof Hoekstra (2½) Deze promo CD bevat 14 tracks, maar eigenlijk is het een box met 45 toeren singles afkomstig van enkele van de favoriete bands van het label, die songs van de beste bands uit het Amerika van de jaren ’60 herinterpreteren. Zo worden Woodstock, Monterey enz. herbezocht wanneer The Bevis Frond, The Higher State en The Chemistry Set schouder aan schouder staan naast Sendelica, King Penguin, The Gathering Grey, Black Tempest en The Seventh Ring of Saturn. De groepen kozen zelf hun bands, en er was geen overlapping. Zo kozen The Bevis Frond voor Clear Light, The Higher State voor 13th Floor Elevators, The Chemistry Set voor Love, Sendelica voor the United States of America, King Penguin voor The Byrds, The Gathering Gray voor Moby Grape en Black Tempest/The Seventh Ring Of Saturn voor Spirit/Grateful Dead. Patrick Van de Wiele (3½) Fourteen tracks from the ‘60’s reinvented by new bands. Fruits de Mer Records I Promo CD
Indien u houdt van psychedelische rock dan zal u zeker deze gitarist Al Simones kennen. Zijn zelf geproduceerde albums zijn collectors items. Hij combineerde zijn voorliefde voor psychedelische rock uit de jaren ’60 & ’70 met authentieke instrumenten. Op deze nieuwe single staan 2 tracks die de artiest zelf selecteerde uit zijn back catalogus. Want het merendeel is niet meer verkrijgbaar. Die twee tracks stammen uit het ‘Balloon Ride’ album uit 1999. Het zijn: ‘Majic Ship’ en ‘Seize The Moment’. Voor liefhebbers van psychedelische rock. Patrick Van de Wiele (3½) Two tracks from psychedelic guitarist Al Simones. Fruits de Mer Records I Promo CD
Het psychedelisch collectief Soft Hearted Scientists uit Cardiff, Wales, begon thuis in 2001 4-track cassette demo’s op te nemen. Ze gebruikten daarna gelijk welk instrument of geluid dat ze konden te pakken krijgen. In de zomer van 2005 kwam hun debuut ‘Uncanny Tales From the Everyday Undergrowth’ uit. Toen bestond de band uit Nathan Hall (zang, gitaar, keyboards, percussie), Dylan Line (gitaar, keyboards), Michael Bailey (bas). Daarna kwam Paul Jones (zang, gitaar, keyboards, percussie) erbij. Er volgden nog 4 albums, en nu is hun nieuwste er. Daarop staan maar liefst 24 tracks, opgedeeld in 4 groepen van 6 tracks. Er zijn complete songs, instrumentale stukken en kleine interludes bij. Allerlei geluiden zoals ademen, hoesten, katten die miauwen, vogelzang, percussie op kartonnen dozen, kloppen op een deur werden erin gelaten. “I think this album gets to the essence of what we are all about and I am very excited about it," zegt leider Nathan Hall. "It's home made and spooky and innocent and timeless. You can hear breathing, coughs, cat miaows, cheap drum boxes, cardboard box percussion, songs about decommissioned robots, a daydream about being the destroyer of all evil, a guest vocal by the wolf from the 3 little pigs, and Cobra Clouds.” Bizar als u het mij vraagt. Patrick Van de Wiele (3½) An ambitious project with 24 tracks, divided into 4 groups op 6 tracks. Psychedelic folk. Fruits De Mer Records I Zonder Nummer I Soft Hearted Scientists
|
