Amon Tobin: Dark Jovian (EP)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Dark Jovian
2. In Your Own Time
3. Adrastea Contact
4. Io
5. Encounter On Io
6. Encounter On Io (Lee Gamble Reshape)
7. Adrastea Contact (Logos Remix)
8. In Your Own Time (Eprom Remix)

Platenlabel
Ninja Tune

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Website artiest
Amon Tobi

De Braziliaanse elektronicamuzikant Amon Tobin heeft ondertussen al wel wat jaren op de muzikale teller staan. In de jaren '90 bracht hij onder artiestennaam Cujo zijn eerste langspeler 'Adventures In Foam' uit, gevolgd door 'Bricolage' onder eigen naam. In die tijd kon je hem nog plaatsen in een soort neo-jazz-slash-drum-'n-bass-stijl. In de voorbije twintig jaar heeft hij niet alleen verschillende studio-albums uitgebracht, maar ook verscheidene live-albums, soundtracks voor videogames ('Splinter Cell: Chaos Theory' en 'Infamous') en film ('Taxidermia'), en als u ooit een aflevering van 'Top Gear' heeft gekeken, heeft u zeker al wel zijn muziek gehoord.
Belangrijker dan een opsomming van zijn verdiensten is nog wel het feit dat hij in die twintig jaar duidelijk is blijven evolueren. Gaandeweg verloor zijn muziek de jazzy klank, en namen de donkere ondertonen die van in het begin aanwezig waren de bovenhand. De structuur van de muziek werd eveneens onder handen genomen: na het gebruiken van verschillende bestaande samples ging Tobin meer en meer z'n eigen klanken ontwikkelen, en werd sound design een cruciaal onderdeel van het maken van zijn muziek – iets wat je duidelijk merkt op zijn album 'Foley Room' uit 2007 (in een 'foley room' worden geluidseffecten voor films op allerlei creatieve manieren gecreëerd).
Amon Tobin blijft bij elke nieuwe productie meer en meer op zoek te gaan naar het zo grondig mogelijk uitspitten van, en het zo diepgaand mogelijk onderzoeken van elektronische muziek, en zijn eigen stijl. Ergens – mogelijk ten tijde van 'Out From Out Where' – kende hij een kentering en ging hij wat meer richting elektronische monumenten Autechre uit inzake structuur (of schijnbare structuurloosheid). En de recent verschenen 'Dark Jovian EP', een verzameling met vijf nieuwe nummers en drie remixes, lijkt perfect binnen die lijn te passen. Opnieuw merk je een evolutie, de zoektocht naar een meer en meer doorgedreven eigen stem. Enerzijds is het ontegenzeggelijk Amon Tobin, anderzijds bewandelt hij – weeral! – intrigerende nieuwe paden.
Het eerste wat opvalt wanneer je 'Dark Jovian', het eerste nummer van de EP, beluistert is hoe 'groot' het nummer klinkt, hoe immens de ruimte die het lijkt te willen innemen, en hoeveel kracht het daarbij inzet om dat te bekomen. In die zin doet het wat denken aan de albums die Amon Tobin uitbracht onder artiestennaam Two Fingers, waar hij hip-hop en rap combineert met loeihard schallende bassen en beats. (Hadden we al gezegd dat Tobin ambitieus is?) 'Dark Jovian' broeit en leeft, het is asfaltwarmte in de ruimte. De muziek schuift als dikke pulserende massa uit je speakers en is een fantastische binnenkomer. Je bent uit balans gehaald, de haren in je nek staan recht, en je hebt even geen houvast meer door de kracht van deze auditorische kopstoot.
'In Your Own Time', het tweede nummer, staat na die aanval op je zintuigen een beetje in de schaduw van het eerste nummer. Het klinkt zeker niet slecht, en de sfeer is aanwezig, maar het nummer valt wat makkelijker te vergeten: waar 'Dark Jovian' in 2:45 minuten zich meteen laat zien en vestigt, daar verdwijnt 'In Your Own Time' eerder op de achtergrond. Het lijkt al voorbij te zijn nog voor het z'n stempel heeft gedrukt. Ook niet slecht om het vorige, loodzware nummer te counteren, maar toch: het brein houdt van structuren en patronen, en hier voelen die net iets te weinig aanwezig, waardoor het nummer je iets minder bijblijft.
'Adrastea Contact' is een apart beestje, dat zich lijkt te bevinden in een schemerzone tussen filmische soundscape en donkere acid house, met Wendy Carlos-achtige invloeden. Als dat bizar klinkt: goed zo. Het nummer is helemaal zichzelf, en zo hoort het. Het roept bijzonder veel beelden op, en zou perfect passen op de soundtrack van 'Tron' of 'Metropolis', of zelfs bij de tekenfilms van 'Aeon Flux'. Een geweldig nummer.
'Io' doet je spontaan denken aan werken van Paul Lansky of Gyorgy Ligeti. Het beweegt zich heel traag in een kille ruimte, er gebeurt tegelijk heel weinig en heel veel, je wordt er ontspannen van en toch heeft het ook iets heel onwerkelijk en ongemakkelijk. Er wordt een slepend thema uitgesponnen tot je er helemaal in kan opgaan, als in een hyperfocus, en het helpt je te belanden op die maan van Jupiter, en daar ontstaat het volgende nummer, 'Encounter On Io'. Hier voel je vaagweg herinneringen aan Amon Tobins eerdere albums 'Foley Room' of 'ISAM', en verderop in het nummer zelfs een flard 'Bricolage', herinneringen die je bereiken vanop afstand, je zweeft, je bent zo alleen als Dave Bowman in '2001: A Space Odyssey'. Er is geen zuurstof, er is enkel ruimte en muziek. Je denkt dat je nog een vrouw hoort zingen, het geratel van kleine insectenpootjes op een houten vloer, of een deuntje dat uit een muziekdoosje komt, maar je vergist je: je bent op een heel andere, nieuwe plek. Wat die ontmoeting op Io preciezer inhoudt, en met wie dat mag zijn, daar zullen we nog even op moeten wachten. Of is het de ontmoeting met de muziek?
Mooi is te merken hoe de remixen niet vloeken met de rest van de nummers qua sfeer, maar net helemaal in hun verlengde lijken te liggen, en tegelijk een nieuwe toets geven door hun andere accenten. In het geheel beschouwd is dit zeker geen mini-album voor elk moment van de dag, maar er zit zoveel zorg in de compositie, de productie, de creatie en selectie van de samples, en het vastleggen van een heel bijzondere sfeer en klank, dat je al snel inziet dat deze release – zoals nagenoeg alle andere van Amon Tobin – een belangrijke gebeurtenis mag zijn, een celebratie van klank. Hier is iemand aan het werk die niet alleen technisch meesterschap opzoekt, maar daarenboven ook nog eens ten volle z'n eigen stem zoekt en erin legt. In elk detail – van creatie over productie tot fysieke realisatie – merk je dat Amon Tobin z'n werk doodserieus neemt, en dat alleen al tilt deze verzameling songs vér boven de middenmaat uit.
Het is ontegensprekelijk: Amon Tobin is en blijft een van de meest interessante, om niet te zeggen een van de meest belangrijke elektronicamuzikanten waarmee planeet Aarde gezegend is. En met deze bevreemdende kosmonautische excursie doet hij er nog een groot deel van de rest van het universum bij in zijn zoektocht naar nieuwe audiowerelden. Stiekem hoop ik dat het nog lang mag zoeken voor hij iets definitiefs mag vinden, en dat de zoektocht zelf ons kunstwerkjes zoals 'Dark Jovian EP' mag blijven opleveren.

Peter De Voecht (4½)

It seems that with every new release, Amon Tobin wants to investigate and dissect electronic music as detailed as possible. Somewhere in the twenty-odd years he's been making music – possibly around the release of 'Out From Out Where' – he went more in the direction of soundscapes and grinding and growling compositions that mark his style so strongly nowadays. You can see a clear evolution – it's been a long way since his debut 'Adventures In Foam' – but 'Dark Jovian EP' is undeniably an Amon Tobin album, in which he once again boldly goes where no man has gone before on a quest to further establish his style.
With songs that linger in between Gyorgy Ligeti and Wendy Carlos, the mood is as black as dark matter, and the setting is space in all its intriguing, disorientating coldness. This may not be an EP suited for every moment of the day, but so much care has been put into the composition, the production, and the creation and selection of separate samples, that you cannot help but feel that you'll keep on exploring this astral venture into sound and cosmos for weeks to come.
Amon Tobin is without question one of the most interesting, and important electronica musicians composing today. The birth of 'Dark Jovian EP' is much more than a mere album release: it is an event, a celebration of sound. Here we find someone at work who is not only looking for technical mastery, but also for ways to express his own voice to the fullest. In every microsecond of this EP you can hear that Amon Tobin takes his art seriously, and that fact alone lifts this collection of uncanny yet welcoming songs into the highest regions of electronic music.