Blog Archives - KEYS AND CHORDS

Isaac Hayes: New Horizon – Expanded Edition

17/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Stranger In Paradise
Moonlight Lovin’ (Ménage à Trois)
Don’t Take You Love Away
Out Of The Ghetto
It’s Heaven To Me
Moonlight Lovin’ (Ménage à Trois) (long version)
Out Of The Ghetto (single version)
Moonlight Lovin’ (Ménage à Trois) (single version)

Platenlabel
Big Break Records

Labelnummer
CDBBR 0088

Distributie:
Cherry Red Records

Website Artiest
Isaac Hayes

Moet ik soulicoon Isaac Hayes nog voorstellen? Is er iemand die nog niet van hem gehoord heeft? Ik heb hier al tal van artikels en recensies aan hem gewijd, maar voor wie hem nog steeds niet kent, een korte introductie. Zijn muzikale carrière begon als keyboardspeler voor het legendarische Stax label in Memphis, waar hij o.a. met Otis Redding speelde. Hij ging daarna verder als componist en producer voor Sam & Dave, met hits als ‘Hold On, I’m Coming’ en ‘Soul Man’. Als soloartiest mengde hij funk met strijkers, en brak zo muzikale grenzen. En met de soundtrack voor de blaxploitationfilm ‘Shaft’ brak hij door en ontving hij zelfs een Oscar. Hij werd “black moses”, een symbool voor zwart Amerika, en in 2002 opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame.
Maar in 1977 was zijn carrière wat in het slop geraakt, en hij probeerde een verandering van label. Hij tekende bij Polydor Records en ruilde Memphis voor Atlanta, vandaar de titel ‘New Horizon’. Disco was toen op zijn hoogtepunt en Isaac omarmde het genre, en bracht mixer Tom Moulton aan boord. De cover van ‘Stranger In Paradise’ opent ietwat mysterieus, om daarna richting dansvloer te verdwijnen. En ‘Moonlight Lovin’ (Ménage à Trois)’ is al even melodieus en dansbaar, maar meer soul. Daarna volgt de ballade ‘Don’t Take You Love Away’, die later door Dionne Warwick gecoverd werd. Het funky ‘Out Of The Ghetto’ is weer meer dansbare soul, gevolgd door de ballade ‘It’s Heaven To Me’. Als bonustracks krijg je hier bovendien de meer dan 16 minuten durende versie van ‘Moonlight Lovin’ (Ménage à Trois)’, de singleversie ervan en de singleversie van ‘Out Of The Ghetto’, beiden singles geweest. Het album haalde indertijd de 26ste plek op de R&B charts, en de 78ste in de popcharts. In het cd-boekje staat een essay met interview van mixer Tom Moulton, nu een levende legende. Het geluid op deze heruitgave is perfect, en een absolute aanrader. Te meer omdat wijlen Isaac altijd al een idool van mij geweest is!

Patrick Van de Wiele (4½)

A re-issue of an album from 1977. Isaac mixes disco with soul, with the aid of Tom Moulton. Highly recommended.

David Arkenstone & Charlee Brooks: Inamorata

17/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Believe
Did I Make the Most of Loving You (Theme from Downtown Abbey)
Never Forget
Inamorata
Main Title (from Game of Thrones)
Clarity
Beautiful Storm
Don’t Let Me Go
Harem
Invisible
Great Love
Lullaby for Belina

Platenlabel
Green Hill Music

Labelnummer
GHD6029

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Beth Ann Hilton / The B Company

Website Artiest:
David Arkenstone
Charlee Brooks

Met drie Grammy nominaties, twintig Billboard New Age hits, meer dan één miljoen verkochte albums en wereldwijd fans heeft David Arkenstone zich als één van de beste eigentijdse instrumentalisten van onze tijd opgeworpen. Zijn New Age fusion vertoont invloeden van Keltische muziek, jazz, en wereldmuziek, en toch heeft hij zijn eigen sound. Hij bracht zijn debuut ‘Valley In The Clouds’ uit in 1987, en heeft sedertdien meer dan dertig opnames op zijn actief. Hij neemt zijn luisteraars mee op een reis op sonische tapijten, die iedere emotie oproepen. Voor de 25ste verjaardag van zijn muzikale carrière bracht hij de cd ‘Lovéren’ uit, die ik hier besprak, samen met singer-songwriter Charlee Brooks. Deze nieuwe cd is de opvolger daarvan en ook van hun samenwerking ‘Celtic Garden’. Ze gaan wat meer de poprichting uit, met 8 originele composities en een aantal covers. Arkenstone zei: “On this one we started out with the viewpoint of doing more of a pop record compared to our last one, which was more of an epic fantasy record called ‘Lovèren’. ‘Inamorata’ was a lot of fun for me because I tried music I don’t usually do, a little more in the pop vein that I haven’t really put on my records before. I came up with some piano themes, which I shared with Charlee, and she came up with some wonderful lyrics, the best I’ve ever heard from her. There are eight original songs in addition to the themes from ‘Downtown Abbey’ and ‘Game of Thrones’, Zedd’s ‘Clarity’ and Sarah Brightman’s ‘Harem’. This time out, we wanted to craft some songs that were more pop/crossover tunes, and we chose a few cover songs that we felt we could bring something fresh to.”
David bespeelt de gitaar, keyboards, piano en bouzouki, terwijl Charlee zingt en voor de teksten zorgde. David Davidson voegt viool toe. De opener ‘Believe’ lijkt wel op een thema uit een Disney film. Mooie orkestratie en met zang in de stijl van Sarah Brightman. Daarna volgt ‘Did I Make the Most of Loving You’, het thema uit ‘Downtown Abbey’, ook weer met mooie muziek en zang. De titeltrack is een romantische ballade, terwijl het instrumentale hoofdthema uit ‘Game of Thrones’ Keltische elementen bevat. Nog meer romantiek volgt met ‘Clarity’, van de Russische componist Zedd. En iets verder staat voornoemde Sarah Brightman’s mooie ‘Harem’ met een sfeer uit het Midden-Oosten. De instrumentale afsluiter ‘Lullaby for Belina’ is opgedragen aan Arkenstone’s nicht, die toentertijd net geboren was. Dit is weerom een album dat met liefde gemaakt werd, en dat hoor je ook. Deze romantische uitstap in het popgenre is dan ook pure magie!

Patrick Van de Wiele (4½)

An album made with love. This romantic sidestep into pop is pure magic!

Collin Raye: Everlasting

17/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Divine Everlasting Love
Say Hello To Heaven
How Deep Is Your Love
Against All Odds
Love Song For A Vampire
(Everything I Do) I Do It For You
Marie
If
We’re All Alone
She’s Got A Way
Sorry Seems To Be The Hardest Word
How Am I Supposed To Live Without You
Same Old Lang Lyne

Platenlabel
Goldenlane Records

Labelnummer
CLP 2153

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Collin Raye

Zoals ik reeds meermaals herhaalde blijkt de Amerikaanse countryster Collin Raye hier in onze regionen nog steeds een nobele onbekende te zijn maar wie zijn handel en wandel een beetje volgt weet meteen dat hij een van de grote sterren is in het hedendaagse Amerikaanse countrylandschap.
Hij heeft reeds enkele prachtige langspelers op zijn conto staan en ik noem er graag enkele: ‘All I Can Be’ (1991), ‘Extremes’ (1994), ‘Tracks’ (2000), ‘Can’t Back Down’ (2002), ‘Fearless’ (2006) enz… Enige tijd geleden besprak ik ook zijn autobiografisch werk ‘Collin Raye: A Voice Undefeated’ waarin we toch heel wat over de man te weten kwamen.
En toch is hier in de lage landen blijkbaar niemand geïnteresseerd om deze grote meneer op een podium te zetten. Hopelijk heeft de organisator van het Limburgse countryfestival (ieder jaar in St. Truiden, september) voor dit jaar wel oog en oor voor de talenten van deze Amerikaanse country grootheid.
Met deze nieuwe schijf begeeft hij zich een beetje op nieuw terrein. Hij duikelt in het werk van enkele van zijn illustere collega’s. Dus niet alleen country maar hij bewandelt hier ook de rock- en popwegen.
In de studio werd hij professioneel bijgestaan door onder meer Buddy Hyatt (piano), Jim Hyatt (bass), James Mitchell (gitaar), Wayne Killins (drums), Joel Key (akoestische gitaar). Allemaal covers maar niet zomaar flauwe blauwdrukken van songs die door andere reeds meermaals kapot geneukt werden.
Om te beginnen krijgen we een prachtige versie van David “Dave” Pahanish’s ‘Devine Everlasting Love’, dat met een prachtige gitaarriff wordt ingezet. Meteen een eerste moment waarin we onze oren moeten toespitsen op wat nog moet komen. Met ‘Say Hello To Heaven’ van Buddy Hyatt, die nog een tijdje bij Toto zat maar nu een zelfstanding sessiemuzikant en producer is, horen we weer eens hoe sterk vocaal Collin wel klinkt, hij maakt er haast een eigen nummer van. Van de gebroeders Gibb leende hij het nog steeds voortreffelijke ‘How Deep Is Your Love’ en aansluitend krijgen we de grote hit van de man die enige tijd geleden zijn drumstokjes aan de haak heeft gehangen, Phil Collins’ ‘Against All Odds’, nog steeds een liedje dat diep in je emoties kruipt. Eigenlijk klinkt dit stukken beter dan het origineel, sorry Phil maar eerlijk is eerlijk. Annie Lennox schreef ooit het mooie ‘Love Song For A Vampire’ en de filmfanaten onder ons weten dat ze het schreef voor Coppola’s film ‘Dracula’ uit 1992. Collin maakt hier een beklijvende versie van.
Nog meer ontroerende momenten krijgen we met Bryan Adams’ ‘(Everything I Do) I Do It For You’, Randy Newmans ‘Marie’ en het van Boz Scaggs geleende ‘We’re All Alone’ waarmee de Walker Brothers in de jaren zeventig een grote hit hadden. Ze krijgen allemaal een plaatsje op deze fantastische schijf. Wie destijds het werk van David Gates en zijn band Bread hoog aanprees, dus ik, zal het met mij eens zijn, wanneer je deze cover hebt kunnen beluisteren, dat Collin’s versie van het schitterende ‘If’ een pareltje is dat je niet onberoerd zal laten.
Nog meer prachtige covers volgen elkaar op en het valt steeds op dat de nummers werden opgenomen door muzikanten die kunnen terugblikken op een prachtig palmares. En wat denk je van ‘She’s Got A Way’ (Bill Joel), ‘Sorry Seems To Be The Hardest Word’ van Elton John maar zijn we de vorstelijke versie van de recent overleden Joe Cocker misschien al vergeten? Neen, ik dacht van niet. Met Michael Bolton’s ‘How Am I Supposed To Live Without You’ en ‘Same Old Lang Syne’ van de eveneens veel te vroeg overleden singer-songwriter Dan Fogelberg besluit Raye zijn collectie grandiose ballades. Luister vooral naar het knappe werk van de backing band in de studio. Gewoonweg zalig, momenten die je niet gauw zult vergeten. Dit is gewoonweg subliem wat Collin hier op cd vastlegt. Ongemeen overtuigende muziek om U tegen te zeggen, zonder pardon.
Of Collin Raye ons nu meeneemt op een tochtje doorheen het Nashville landschap of een tripje maakt door het werk van enkele van zijn vermaarde collega’s, hij doet dat altijd op een manier die je niet kan evenaren, de songs grijpen je vanaf de eerste moment tot het bittere pianospel van Buddy Hyatt, dat deze schijf wondermooi afsluit, bij de keel en het enige wat je kunt doen is slikken… van verwondering, waardering alom. Een geschenk van een muzikale God, dat is zeker.

Alfons Maes (5)

When Collin takes you to a trip through Nashville county or a trip through the work of some of his famous colleagues, the songs grabbing you by the throath and the only thing you can do in this moments is... swallow ... and say to yourself: this is music of a great musical performer, an undefeated voice...

Cécile Doo-Kingué: Anybody Listening Part 1: Monologues

17/3/2015

Tracks:

Make Me
Third World Child
Six Letters
Little Bit
Home
Bloodstained Vodka
Sweet Talkin’ Devil
Animal Kingdom
Anybody Listening

Platenlabel
CDK Music

Labelnummer
CDK-05

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Publicity

Website Artiest
Cécile Doo-Kingué

‘Colors of the World’ mag je wel stellen bij het beluisteren van deze ‘Anybody Listening’ van deze Cécile Doo-Kingué want Cécile werd geboren in de US maar leefde een groot deel bij onze zuiderburen in Frankrijk en woont nu al geruime tijd in Canada en meer bepaald in Montreal. Met Tracy Chapman en Ruthie Foster in het achterhoofd is het wel aangenaam luisteren naar deze Cécile Doo-Kingué en deze ‘Anybody Listening’ moet het begin zijn van een trilogie waardoor dit album dus logischer wijze de ondertitel van ‘Part 1 Monologues’ meekreeg.
Alle nummers zijn geschreven door Cécile zelf en bij ‘Six Letters’ en ‘Bloodstained Vodka’ staat ze even stil bij het onrecht dat de slachtoffers wordt aangedaan door diegene die denken hun land te regeren en bij dit laatste wijst ze met de vinger richting Rusland. Haar muziek is een mix van blues en soul met soms vettige Delta grooves zeker bij het beluisteren van ‘Sweet Talkin’ Devil’ waarbij we invloeden waarnemen van een Taj Mahal. Cécile zingt over het leven en zowel het goede als het kwade komen aan bod.
Met deze ‘Anybody Listening’ zit ze aan haar derde full album nadat ze in 2008 een EP uitbracht met de titel ‘Akoustik’. In 2010 volgde dan het eerste album ‘Freedom Calling’ en in 2012 was er dan ‘Gris’ maar telkens probeert ze zich ook als activiste te profileren iets wat haar muziek nog indringender maakt. Met de afsluiter ‘Anybody Listening’ roept ze iedereen nog een laatste maal op met de vraag of er wel iemand is die luistert naar de wereldwijde en soms diep menselijke problemen.
Sterk ‘part 1’ van dit drieluik in wording en benieuwd hoe het vervolg zal klinken al weten we nu al wel welke richting we onze neuzen moeten stellen na het beluisteren van deze intieme en ontwapende conversaties met ons en de wereld.

Freddy Vandervelpen (4)

Bill Gable: No Straight Lines

17/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

A Million Miles Away
I Threw Your Heart
Where You Find It
Sustenance
Came So Close
Born To Love You
When The Tide Rolls In
No Straight Lines
Road Of Pain
End Of The Day
All Are One

Platenlabel
Autograph

Labelnummer
502

Distributeur
CD Baby

Promo-agent
Hemifran

Website artiest
Bill Gable

Bill Gable werkte samen met het jazzrockcollectief Yellowyackets en componeerde voor Chicago en Debarge en leverde teksten aan Branford Marsalis. Eind jaren tachtig bracht hij een eerste langspeler onder eigen nam uit. Zo’n tien jaar geleden, een tijdje na zijn tweede werkstuk ‘This Perfect Day’ begon Gable de krijtlijnen uit te zetten voor de opvolger.
De composities kwamen grotendeels tot stand in hotelkamers tijdens omzwervingen in Marokko, Spanje en Portugal. Gable zuigt plaatselijke invloeden op als een spons en verwerkt dat in tot de perfectie uitgekiend songwerk. Een andere notoire perfectionist, Walter Becker de helft van Steely Dan loofde Gables vermogen om exotische elementen naadloos in zijn unieke, gesofisticeerde repertoire te verwerking. Het is dan ook niet verwonderlijk dat die inspiratiebronnen beurtelings passeren en voor afwisseling zorgen op ‘No Straight Lines’.
Hoewel hij een klassiek geschoold pianist en cellist is, kwamen de composities uitsluitend met hulp van gitaar tot stand. Evident in het geval van ‘I Threw Your Heart’, ‘Came So Close’ en ‘Born to Love You’ waarin de flamenco traditie doorklinkt in dat laatste nummer horen we naast het typische snarenwerk en kaval (fluitinstrument uit Turkije en de Balkan) opzwepende voetenpercussie van Manuel Guitierrez. Enkele songs refereren nadrukkelijk naar het vocale werk van Stevie Wonder in zijn meer experimentele periode tijdens de jaren zeventig ‘ When The Tide Rolls In’ en vooral de openingssong ‘A Million Miles Away’ en ‘Road Of Pain’ met pianowerk van Larry Goldings geaccentueerd zijn daar fraaie voorbeelden van.
Het titelnummer evolueert op exotische ritmiek van Greg Ellis die daartoe op minder gebruikelijke percussie instrumenten tokkelt, terwijl fluitist Judd Miller zich evenmin onbetuigd laat, naast het gedempte trompetje horen we zurna een shalmei uit Turkije. Enkel in het slotnummer,’All Are One’ manifesteert Gable zich even als pianist maar het zijn opnieuw de frivole percussie en akoestische gitaar die domineren.

Cis Van Looy (4)

Wildie: Lost & Gone

16/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Chopped & Staced
Explore & More
Lost & Gone
Making Days Meet
Missy
Brother
Oh My
Peggy Lee
Silence
Take Me Out

Platenlabel
Rootsy

Labelnummer
112

Distributie
Sonic RendezVous

Promo-agent
Klanderman Promo

Website artiest
Wildie

Anders Thorén is een veelgevraagd sessiemuzikant in Malmö en actief in verschillende plaatselijke formaties. Afgelopen winter reisde hij naar het zuidoosten van Zweden. In dat rurale gebied ver van afleiding en verleidingen die de stad te bieden heeft, concentreerde Thorén zich ten volle op het werken aan nieuw materiaal. Dat isolement scherpte blijkbaar zijn creativiteit aan en hij trok met ruw demomateriaal terug naar Malmö.
Daar werkte hij samen met zijn vriend Rasmus Svensson in diens studio tien composities, met de hulp van Kate Visonj tot stand gekomen, verder uit en bundelde het eindresultaat onder de naam Wildie. Dat werd ondertussen de naam van de band waarmee Anders op tournee trekt. Op‘Lost & Gone’ horen we de stem en piano van Torén. Volgens de hoesnota’s levert Producer Svensson naast gitaar- bijkomend toetsenwerk aan en is hij bovendien betrokken bij het componeren van de opener ‘Chopped & Stacked’, een ietwat mistroostige folky deuntje dat met wondermooi gitaarwerk gelardeerd wordt en de minstens even wonderlijke afsluiter ‘Take Me Out’. De van twangend snarenwerk voorziene slijper ‘Missy’ laten ons evenmin onverschillig en dan hebben we het nog niet over de epische titeltrack of het niet alleen wat de sfeer betreft sterk aan Rufus Wrainwright herinnerde popnummer ‘Peggy Lou’ gehad. We weten ondertussen al een tijdje dat we die rootsgeoriënteerde muzikanten uit het Hoge Noorden niet mogen onderschatten en dat geldt helemaal voor Wildie.

Cis Van Looy (4)

Rick Springfield: Stripped Down

16/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD:

Affair Of The Heart
Love Is Alright Tonite
I’ve Done Everything For You
Painted Girl
Oh Well
Love Somebody
Baby Blue
Rollin’ & Tumblin’
If Wishes Were Fishes
Don’t Talk To Strangers
April 24th, 1981/My Father’s Chair
Me & Johnny
Human Touch
Jessie’s Girl

DVD:

Affair Of The Heart
Me & Johnny
Oh Well
Love Is Alright Tonite
Rollin’ & Tumblin’
Baby Blue
Painted Girl
April 24th, 1981/My Father’s Chair
If Wishes Were Fishes
Love Somebody
Our Ships Sinking
Jessie’s Girl
Human Touch

Platenlabel
e-a-r music

Labelnummer
0210223EMU

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Rick Springfield

De inmiddels 65 jarige Springfield draait reeds enkele decennia mee in de business. Naast zijn muzikale carrière is de man ook nog acteur. Zo speelt hij de rol van Dr. Noah Drake in de serie ‘General Hospital’. Echt goed werd het voor hem in 1981 toen hij een hit scoorde met ‘Jessie’s Girl’, waarvoor hij zelfs een Grammy in ontvangst mocht nemen in de categorie ‘best male rock vocals’. Maar datzelfde jaar moest Rick ook het overlijden van zijn vader meemaken, zodat hij vaststelde dat ‘alleen goed’ of ‘alleen slecht’ niet bestaat, maar steeds uit een mix van beiden. Deze mix zette hem ertoe aan de song ‘April 24th, 1981/My Father’s Chair’ te componeren. Onlangs kwam Rick tot de vaststelling dat vele van zijn songs toch niet voor de volle 100% tot hun recht kwamen bij een vertolking door zijn band. Aansluitend daarop plande hij de ‘Stripped Down Tour’, die je hier zowel op cd als dvd kan meemaken. Nu mag je ‘Stripped Down’ evenwel niet zien als een volledig unplugged project. Alhoewel de set grotendeels akoestisch afgewerkt wordt, neemt Springfield sporadisch toch de elektrische gitaar ter hand en laat zij zich soms begeleiden door digitale bestanden. De songs selecteerde Rick uit de verschillende periodes uit zijn muzikale carrière, waarin hij zo maar eventjes 25 miljoen platen verkocht. Zo mochten ‘Jessie’s Girl’, ‘I’ve Done Everything For You’ en het aan zijn vader opgedragen ‘April 24th, 1981/My Father’s Chair’ natuurlijk niet ontbreken. Als covers koos Rick voor Badfingers ‘Baby Blue’, ‘Rumblin’ & Tumblin’’ van Muddy Waters en ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac. Rick is ook een vlotte verteller en dat maakt het hem makkelijk om zijn songs vaak van een toelichting te voorzien. Zijn gevoel voor humor komt dan weer aan de oppervlakte in ‘Painted Girl’, een song over opgedirkte meisjes, die hij schreef toen hij 15 was. Terwijl hij de song speelt, zet hij op een grappige manier, zijn gevoelens van toen te kijk. Vocaal is Springfield enorm sterk en emotioneel. Zijn gitaarspel is recht voor de raap, maar steeds in functie van de song. Op het live gebeuren ‘Stripped Down’ neemt Springfield je mee op een emotionele trip, die nergens verveelt. Rick zegt ook dat al zijn songs een autobiografische basis hebben. En dat merk je want na zoveel jaren brengt hij alle nummers nog steeds met een immense overgave. Deze songs projecteren een bepaalde fase in zijn leven en zijn bijgevolg onlosmakelijk met hem verbonden. ‘Stripped Down’ is zonder meer een aanrader!

Lambert Smits (5)

Kestrel: Kestrel - 2 CD Remastered & Expanded Edition

16/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Acrobat
Wind Cloud
I Believe In You
Last Request
In The War
Take It Away
The End Of The Affair
August Carol

Extra Tracks:

August Carol (alternatieve versie)
Wind Cloud (single versie)
The Searcher
Part Of The Machine
The Acrobat (alternatieve versie)
August Carol (alternatieve versie)

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2481

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Kestrel

Misschien weer zo’n band die bij de meesten onder ons niet meteen een belleltje zal doen rinkelen maar geen nood, dat is dan weer onze taak.
Kestrel (torenvalk) was een vijftal met roots in Newcastle en de line-up bestond uit Tom Knowles (vocals), Dave Black (gitaar, vocals – ex-David Bowie band), John Cook (keys, mellotron), Fenwick Moir (bass) en Dave Whitaker (Ex-Ginhouse) achter de drums. De echte doorbraak van bv. de elektronische piano, synthesisers en de mellotron liet zich bij deze band goed voelen want ze gebruikten deze instrumenten in overvloed maar toch werden de meest klassieke instrumenten, zoals de gitaar, bass en de drums, niet naar een achtergrond verdrongen zoals het wel eens meer voorviel bij gelijkaardige bands in begin jaren zeventig. Je kon bij wijze van spreken met een vinger een volledig symfonisch orkest in je werk toevoegen.
In 1975 wisten ze een deal te sluiten met Cube Records waar ook werk van wijlen Joe Cocker, T-Rex en Jimmy Helms terug te vinden is. Ze namen hun enige album op dat voornamelijk bestond uit composities van Dave Black. Helaas voor de band waren de verkoopcijfers niet die die het label had verwacht en kort daarop splitte Kestrel omwille van onderling ongenoegen. Een vinyl exemplaar van deze langspeler in uitstekende conditie kan de dag van vandaag nog een dikke duit opleveren.
Progressieve rock, in zijn pure vorm, dat is waar Kestrel voor stond.
De meesten nummers zijn zeer melodieus zonder al te toeters en bellen maar de ondersteuning van mellotron en andere elektronische gadgets maken van de songs toch speciale luistermomenten. Het schitterende ‘The Acrobat’, het met een fijne mellotron ondersteunende ‘Wind Cloud’ en de scherpe gitaarrifs op ‘I Believe You’ zijn prachtige composities die mij bijwijlen deden terugdenken aan Krazy Kat (ontstaan uit de as van de Britse rockband Capability Brown), misschien weer zo’n naam die velen niet zullen kennen. Progressieve melodie lijnen maar toch met een commercieel tintje, het zat er bij Kestrel (= lees torenvalk) allemaal in maar waren hun songs net iets te commercieel om goed te kunnen verkopen in het ietwat alternatieve progressieve circuit? Luister maar eens naar ‘Last Request’, dit zijn gewoonweg verbluffende nummers waarmee de band respect afdwingt bij zijn luisteraars. Dat Dave Black leuke arrangementen kon schrijven horen we in ‘Take It Away’, zuivere Top 20 muziek maar helaas niet voor Kestrel. Nog meer knap gitaargeweld presenteert Black ons in ‘End Of The Affair’ en als afsluiter krijgen we het knappe ‘August Carol’, dat meteen ook het langste nummer op het album is. Een intro die toch veel herinneringen opriep bij een Uriah Heep.
De tweede cd bevat maar twee nummers die niet op het oorspronkelijk album staan, nl. ‘The Searcher’ en ‘Part Of The Machine’. De overige zijn nummers in alternatieve vorm of de single edit ervan.
Maar nogmaals, hoe schitterend hun muziek ook klonk, blijkbaar was er geen grote doelgroep die zich voor het werk van deze band interesseerde. Hopelijk krijgt dit fantastische album nu een tweede ‘leven’ want het Britse Esoteric Recordings label heeft hier zijn schouders weer onder gezet en wij doen dat graag met hen mee. Ontdek een band uit beginjaren zeventig en laat u met verstomming slaan door de kwaliteit die hier tentoongespreid wordt. Een must have.

Alfons Maes (4½)

How great their music sounds, apparently there was no audience for the Kestrel. Hopefully this fantastic album now gets a second "life", thanks to the great Esoteric Recordings label, which is releasing this album now. Discover a band from the early seventies, and you will be amazed by the quality of this great album. A must have.

John McDonough: Dreams and Imagination

16/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

I Wish I Could Fly
(I Love You More Than Yesterday) I Love You Now
Say My Name
I’ve Love You For So Long
It’s You and Me
Planes Fly Too Low
(I Need You Here) You’re All That Matters
Lay Your Burden Down
Let Justice Ring
I’m Home
You Don’t Know This

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
8 88174 57065 5

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Hemifran

Website artiest
John McDonough

Vooral in en rond zijn thuishaven Austin waar hij als psychotherapeut aan de kost kwam bouwde hij stilaan een reputatie op met zijn concertjes in plaatselijke restaurants of voor luidruchtige passanten van de uitgaansbuurt 6th Street. Enkele jaren geleden besloot hij resoluut voor de muziek te kiezen, ondertussen heeft hij in eigen beheer al een handvol langspelers uitgebracht.
Na de recente voorganger ‘It’s All Been Said Before’ komt McDonough nu aanzetten met ‘Dreams and Imagination’. De oorspronkelijke akoestische begeleiding van John’s gitaar zelf blijft overeind in songs als I’ve Loved You For So Long’ en ‘It’s You and Me’ maar het songwerk evolueert door de inbreng van galmend elektrisch snarenwerk van producer Kevin Butler, orgel en een volwaardige ritmesectie van folk naar pop.
Met zijn doorleefde vertolkingen liggen vergelijkingen met Damien Rice en James Blunt voor de hand. In enkele nummers zet McDonough zich achter de pianovleugel en dat leidt tot superieur balladewerk in ‘(I Need You Here) You’re All That Matters’. Het met een treurige cello begeleide ‘Lay Your Burden Down’ herinnert niet alleen de vocale frasering sterk aan de beginperiode van Elton John en dat zegt meer dan genoeg over de kwaliteiten van deze alsnog minder bekende songwriter.

Cis Van Looy (3½)

Demis Roussos: On The Greek Side Of My Mind

16/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

On The Greek Site Of My Mind
She Came Up From The North
Good Days Have Gone
We Shall Dance
I Know I’ll Do It Again
Fire And Ice
End Of The Line
My Blue Ship’s A-Sailin’
Mountains Beyond
My Friends You’ve Been Untrue To Me
Lord Of The Flies
Without You

Platenlabel
RPM Records

Labelnummer
Retro 915

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Demis Roussos

Op 25 januari dit jaar overleed de Griekse (Hij werd geboren in Egypte) zanger Demis Roussos. Tot aan zijn bittere einde werd de man steeds betiteld als een zanger waarvan er dertien in een dozijn kunnen. Maar dat was echt een belediging van niveau.
In 1971 kwam er plots een warme wind aanwaaien vanuit het zonnige Griekenland, iets wat we de dag van vandaag eigenlijk niet meer kunnen zeggen over Griekenland. Die wind was Aphrodite’s Child en scoorde met het nog immer fantastisch klinkende ‘Rain And Tears’. Nog andere nummers voordat de band splitte waren ‘I Want To Live’, ‘It’s Five O’Cock’ en ‘Marie Jolie’. In de band vonden we aan de keys Vangelis (pseudoniem voor Evanghelos Odysseas Papathanassiou), drummer Lucas Sideras en de baskoorden werden door Demis zelf bepoteld. Nadat Aphrodite’s Child ermee ophield, barstte de solo carriére van Vangelis explosief uit zijn voegen maar Demis wist zelf ook een aardige sololoopbaan uit te bouwen. De meesten muziekliefhebbers kennen hem alleen maar van zijn commerciële spullen. Nummers die de top tien bereikten waren ‘Forever And Ever’, ‘My Friend The Wind’, ‘My Only Fascination’, ‘Man Of The World’ en om er nog eentje te noemen ‘Goodbye My Love Goodbye’.
Maar voordat Aphrodite’s Child de handdoek in de ring smeet maakten ze nog de schitterende dubbelaar ‘666 (The Apocalypse of John, 13/18)’, een plaat de dag van vandaag nog steeds door velen miskend. Op dit album kwam hun landgenoot Silver Kouroulis voor de nodige gitaarklanken zorgen.
‘On The Greek Side Of My Mind, was al voordat de band in 1972 splitte een solo project van Roussos. Niet meteen een album dat we onder noemer Top 10 muziek kunnen catalogeren. Er staat slechts een nummer op waarmee Demis in de hitparade terechtkwam en dat is het voortreffelijke ‘We Shall Dance’. Neen, dit album bevat diepe atmosferische muziek die zich richt naar het psychedelische. ‘Good Days Have Gone’ is een knap nummer dat ook door vele commerciële Britse popbands had geschreven kunnen worden want dit nummer had voor mij ook een grote hit mogen worden. ‘Lord Of The Flies’ en ‘Without’ zijn volgens mijns inziens toch twee kleppers die toch kunnen bekoren. Het enige negatieve wat we Roussos misschien kunnen aanwrijven is het nummer ‘End of The Line’ dat volgens mij gecomponeerd werd toen net op de achtergrond ‘The Weight’ van The Band weerklonk. En zo zijn er in de moderne popgeschiedenis al veel voorbeelden geweest van ‘pikken’ of was het ‘toeval’? Denken we hierbij maar aan ‘Hotel California’ van de Eagles of andere bekende songs zoals Led Zeppelin’s ‘Stairway To Heaven’ dat enige maanden geleden een vreemd reukje kreeg.
Na de release van deze langspeler zal Demis Roussos een constante worden in alle Europese hitlijsten maar de geschiedenis en herinnering aan Aphrodite’s Child bleef onaangeroerd. Helaas ging dit eerste soloproject ietwat verloren en nu meer dan 40 jaar later is het tijd om dit album als een mijlpaal in zijn eigen genre te beschouwen, een langspeler die op zijn eigen merites staat maar ook essentieel is voor waardering voor Aphrodite’s Child en Demis Roussos. Dankzij RPM Records en Cherry Red Records krijgt dit knappe album een tweede leven en hopelijk zal de huidige generatie deze langspeler nu weten te waarderen.

Alfons Maes (4)

Paula Atherton: Ear Candy

15/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pocket full of Funk
Without You
Remember When
Between You & Me
Bee to a Flower
Carnivale
Someone’s Gonna Break My Heart
Breakdown
Getaway
Whithout You (instrumental)

Platenlabel
Kalimba Music

Labelnummer
KMI 10003

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent:
Lynne Lyons – Play That Jazz

Website Artiest:
Paula Atherton

De Amerikaanse smooth jazzartieste Paula Atherton uit New York heeft haar vierde cd uitgebracht. In het vierde leerjaar was ze al actief in het koor, en pakte toen de fluit op. In haar tienerjaren sprak de saxofoon tot haar verbeelding en haar aandacht verschoof naar jazz. Ze bestudeerde zowel de techniek van zangeres Billie Holiday, als die van saxman Lester Young. Tot haar belangrijkste invloeden rekent ze Charlie “Bird” Parker, Lee Konitz, Cannonball Adderley, Phil Woods, Michael Brecker, David Sanborn en Bob Mintzer. Eens ze begon haar eigen songs te schrijven verschoof die aandacht weer naar pop. “I wanted to explore and go more places musically,” zei ze. “I wanted to have an identity all my own – a place that I could express myself that was very personal. The job of an improviser is to create. I truly started writing at 19 when I got my first alto. I was writing lyrics before that to jazz solos – but the first complete tune that I wrote was for flute I instinctively began to combine a lot of different styles of music – Latin, R&B, Pop and Jazz.” Op dit nieuwe label, heropgericht door de leider van Earth, Wind & Fire, nl. Maurice White, brengt ze 10 nieuwe composities uit. De opener is meteen de single, ‘Pocket full of Funk’, funky en uiterst dansbaar. Op de zwoele R&B ballade ‘Without You’ zingt ze zelf, waarna trompettiste Cindy Bradley haar opwachting maakt op het mooie ‘Remember When’, waarop Nick Colionne een gitaarsolo geeft. Dat gebeurt nogmaals op het up-tempo ‘Between You & Me’ en op het aantrekkelijke ‘Bee to a Flower’, dat Paula weerom zingt. Daarna gaan we naar Brazilië met het exotische ‘Carnivale’, waar ze de fluit bovenhaalt. De gezongen ballade ‘Someone’s Gonna Break My Heart’ doet wat meer pop aan, waarna op ‘Breakdown’, keyboardspeelster Gail Jhonson opdaagt. ‘Getaway’ is een sfeervolle mid-tempo track, en de instrumentale versie van ‘Without You’ sluit af. Er staat werkelijk geen slechte track op deze cd! Paul is klaar om naar de top van smooth jazz door te stoten.

Patrick Van de Wiele (4)

With this new album, Paula is ready to go to the top of smooth jazz! Not a bad track on this disc!

Lee Gallagher and The Hallelujah: Lee Gallagher and The Hallelujah

15/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Hallelujah Prelude
Sugartown
Empty Stars
Touch the Water
Gloryland
Shallow Grave
Feel like Going Home
Night Trip
That’s how the Light Gets in
Take Me before You Go
1935

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent:
Kim Grant Promo

Website Artiest
Lee Gallagher

Recent werd deze groep door CBS betiteld als één uit de top 5 van de “Best Up-and-Coming Bay area bands of 2014”. Zo weet u meteen dat ze uit San Francisco komen, en daarbij verklap ik u dat ze pas sinds halfweg 2013 bestaan. Ze hebben echter Midwestern en Southern leden in hun rangen en verkiezen op roots gebaseerde Amerikaanse muziek. Hun sound is een geluidstapijt met huilende gitaren, orgel en een knipoog naar zuiderse gospelmuziek. Hun live optredens zouden bekend staan voor zweterige, heupwiegende, psychedelische revivals. Vorig jaar ging de band gedurende 9 dagen de studio in en dit zelf getiteld debuut op te nemen. Daarna vertrokken ze op tournee doorheen de USA. Daarbij stonden ze op de affiche met The Doobie Brothers, Boston, en Living Colour. De elf tracks op dit debuut werden allemaal door Lee Gallagher geschreven, en zijn dus roots rockmuziek met zware dosissen gospel, folk en zelfs psychedelische kantjes. Vergelijkingen door critici met Humble Pie, The Band, the Grateful Dead, the Faces en the Black Crowes zijn niet van de lucht. En zanger Lee Gallagher wordt vergeleken met Neil Young en Robert Plant.

Patrick Van de Wiele (3½)

Roots rock Music with influences of gospel, folk and even psychedelica.

Johnny Mathis: Life is a Song worth Singing – The Complete Thom Bell Sessions

15/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m Coming Home
I’d Rather Be Here with You
Foolish
I’m Stone in Love with You
And I Think That’s What I’ll Do
Life Is a Song Worth Singing
A Baby’s Born
Sweet Child
Stop, Look, Listen (to Your Heart)
I Just Wanted to Be Me
I’m Coming Home (stereo single version)
I’m Stone in Love with You (unreleased instrumental version)
And I Think That’s What I’ll Do (unreleased instrumental version)
Life Is a Song Worth Singing (mom single edit – short version)
As Long as We’re Together
Lullaby of love
Loving You – Losing You
I’ll Make You Happy
Heaven Must Have Made You Just for Me
Hung Up in the Middle of Love
World of Laughter
I Don’t Want to Say No
Sweet Love of Mine
Betcha by Golly Wow
Break Up to Make Up
You’re Right as Rain
You Brought Me Love (with Patti Austin)
You Make Me Feel Brand New (with Yolanda Adams)
Loving You – Losing You (mom single version)

Platenlabel
Real Gone Music

Labelnummer
RGM-0342

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Johnny Mathis

John Royce Mathis werd als vierde van 7 kinderen geboren op 30/9/1935 in Gilmer, Texas. Toen hij nog klein was verhuisde het gezin naar San Francisco. Toen Johnny acht jaar oud was, kocht zijn vader een piano, die niet door de voordeur kon. Johnny bleek van de kinderen het meest in muziek geïnteresseerd te zijn, en op school, in de kerk, thuis en tijdens amateur-shows. Op zijn dertiende ging hij zanglessen nemen, maar op school blonk hij ook uit in atletiek. In 1955 begon hij tijdens de weekends in een nachtclub te zingen. Een talentscout van Columbia Records merkte hem daar op, en zo kwam Johnny aan een platencontract. Hij gaf zijn sportcarrière op en nam in 1956 in New York zijn debuut op. Hij bracht eerst jazz, maar schakelde onder Mitch Miller al gauw over op romantische ballades. Uit die tijd stammen ‘Wonderful, Wonderful’ en ‘It’s Not for Me to Say’, tijdloze hits als je ’t mij vraagt, die ik nu nog steeds koester. Zijn ‘Greatest Hits’ album uit 1958 stond maar liefst 490 weken in de Billboard charts (dat is bijna 10 jaar, en opgenomen in het Guinness Book of Records). Sedertdien is de lijst van Johnny’s successen niet meer te tellen, en ik volg hem al sinds de jaren ’70. Tijdens dat decennium maakte hij een ommetje, weg van zijn ballades om de Philadelphia toer op te gaan. Hij ging in zee met de legendarische songwriter, producer & arrangeur Thom Bell (één van de architecten van de Phillysound), die vooral bekend is voor zijn werk met The Stylistics, en met de diep betreurde songsmith Linda Creed. Die 2 cultalbums zijn nu samen op een dubbel-cd uitgebracht, aangevuld met bonustracks. Uiteraard sprong ik op de kar om die releases te bespreken.
De eerste elpee heet ‘I’m Coming Home’ en dateert uit 1973. Dit album haalde de top van Billboard esay listening charts. Twee songs daaruit werden kleine hits, de titeltrack en ‘Life Is a Song Worth Singing’, dat jaren later door wijlen Teddy Pendergrass succesvol zou gecoverd worden. Maar luister ook naar de verfijnde versies van ‘I’m Stone in Love with You’ en ‘Stop, Look, Listen (to Your Heart)’. Dit zijn songs die ik koester, waar ik steeds (in de versie van The Stylistics) verliefd op geweest ben. Mede door de bonustracks is een must voor Phillysound lovers.
De opvolger heet ‘Mathis Is…’ en dateert uit 1977. Hieruit stamt de hitsingle ‘Loving You-Losing You’, die later door Phyllis Hyman zou gecoverd worden. Johnny coverde ook ‘Sweet Love of Mine’ een song van The Spinners. Maar hier zijn het vooral de bonustracks die bekend zijn en de aandacht trekken. ‘Betcha by Golly Wow’ en ‘Break Up to Make Up’ zijn overbekende Stylistics songs, die Johnny zich probleemloos eigen maakt. Daarnaast springen de duetten ‘You Brought Me Love’ met Patti Austin, en ‘You Make Me Feel Brand New’ met Yolanda Adams vooral in het oor. Deze laatste track is één van de mooiste soulballades ooit gemaakt.
Ik ben blij dat ik deze heruitgave kan recenseren, een samenwerking tussen twee giganten, twee levende legendes!

Patrick Van de Wiele (4½)

This reissue on a double disc features an unique pairing of two giants, a marriage made in heaven! Phillysound brought by living legend Johnny Mathis.

Harry Harris: Songs about other People

15/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Stag
I Was There
No Ball Games
The Ballad of Ronnie Radford
Wild Bill
Jenny Lind
Kitty’s Daddy
Whale
The Day I Met The King
Kandinsky Was A Synaesthete

Platenlabel
Wild Sound Recordings

Labelnummer
WLDSN012

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Harry Harris

Sinds deze Brit Harry Harris in 2013 bij dit label tekende, heeft hij een reputatie opgebouwd als één van de UK’s meest originele singer-songwriters. Hij schrijft songs die invloeden vertonen variërend van Warren Zevon via de rockband The Hold Steady tot de Schotse folkzangeres Karine Polwart. Deze nieuwe release is de opvolger van zijn debuut, dat hij op zeventienjarige leeftijd uitbracht. Ze is tevens intiemer gebracht, met analoge apparatuur en instrumenten, en bijgetreden door folkzanger Jack Harris, Treetop Flyers’ gitarist Sam Beer en Nizlopi bassist John Parker. Harry’s songs zijn uit het leven gegrepen en gaan over een voetbalmatch (No Ball Games’), een Zweedse operazangeres (‘Jenny Lind’), Jack McCall, de man die Wild Bill Hickok in 1876 neerschoot (‘Wild Bill’). Maar ‘The Day I Met The King’ gaat dan weer over een fictieve ontmoeting met Elvis Presley. Alles bij mekaar is dit een aanwinst voor liefhebbers van zachte, akoestische folk, zeg maar Van Morrison en consorten. Voor mij klinken ze vooral als luisterliedjes.

Patrick Van de Wiele (3½)

A singer-songwriter with soft acoustic folk rock songs.

Dewa Budjana: Hasta Karma

15/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Saniscara
Desember
Jayaprana
Ruang Dialisis
Just Kidung
Payogan Rain

Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR070

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Dewa Budjana

Alhoewel het Indonesische publiek hem best kent als de gitarist van de groep Gigi, had Dewa Budjana al een roemrijke carrière vooraleer hij in 1994 één van Indonesië’s meest geliefde pop/rockbands mee oprichtte. Dewa werd geboren in Waikabubak, West Sumba op 30/8/1963 en werd op zijn elfde verliefd op de gitaar. Prompt kocht hij er één en tijdens zijn opleiding in Surabaya, absorbeerde hij verschillende invloeden die varieerden van Leo Kristi en John Denver tot Yes, Jeff Beck en Pat Metheny. In 1980 richtte hij zijn eerste band, Squirrel op. In tegenstelling tot andere bands, koos Squirrel voor eigen composities, en won als “Best Band” tijdens het prestigieuze Light Music Contest in Jakarta. Nadat hij zijn school afgemaakt had verhuisde Budjana naar Jakarta om daar bij de Indonesische jazzlegende Jack Lesmana te studeren. Nadat hij met verscheidene Indonesische orkesten en groepen gespeeld had kwam dus voornoemde groep Gigi tot stand. Vandaag de dag hebben ze er al 24 albums op zitten. Maar daarnaast vond Budjana tijd om al 8 soloalbums af te leveren, waarop hij progressieve rock met traditionele muziek vermengde. Op deze nieuwe cd wordt hij bijgestaan door Joe Locke op vibrafoon, Ben Williams op bas, Antonio Sanchez op drums, en gastartiest Indra Lesmana op piano. Op opener ‘Saniscara’ zijn Aziatische en Latin invloeden te horen. ‘Desember’ laat een zachtere mar ook ruwere kant van Dewa’s gitaarspel horen. Daarna keert ‘Jayprana’ terug naar de fusion, terwijl op ‘Ruang Dialisis’ zijn Aziatische erfenis te horen is met een climax in vrije val. ‘Just Kidung’ is een jazzy jamsessie, en afsluiter ‘Payogan Rain’ eerder een mid-tempo contemporary jazznummer is (dat mij meest bevalt). Voor liefhebbers van fusion.

Patrick Van de Wiele (3½)

A return to a more jazzier sound, with Asian influences.

Tesla Manaf: Tesla Manaf

14/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

A Man’s Relationship with his fragile Area
Necrophilia
Counting Miles and Smiles
Moving Side
Early Years
Multiply By 0
Chin Up
The sweetest Horn
It’s all Yours (part 1 to 6)

Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR069

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest:
Tesla Manaf

De Indonesische componist en gitarist Tesla Manaf is nog maar 27 jaar oud, maar is al door muziek bezeten sinds zijn vijfde. De muziekkeuze van zijn vader was progressieve jazzrock van o.a. John McLaughlin’s Mahavisnu Orchestra, Gentle Giant, Emerson Lake & Palmer (ELP) en Soft Machine. Op zijn negende leerde hij gitaar en piano spelen, en gedurende de volgende tien jaar focuste hij zich op klassieke muziek. Maar in 2007 werd hij dat beu, en begon hij zich te interesseren voor traditionele Indonesische muziek en ook jazz. Hij werd vergeleken met Pat Metheny, en daar zegt hij het volgende over: “Metheny inspired me. He influenced me in many ways, both in his music and the way he spoke and thought. However, back in 2011, I was frustrated at being labelled as ‘Indonesia’s Pat Metheny.’ Don’t take this the wrong way; I still love Metheny, and my favourite album is ‘The Way Up’. But just because I was using his Ibanez Pat Metheny series guitar, which I’ve now sold, doesn’t mean I played like him. I have my own sound, and that’s what I’m trying to tell audiences. I am who I am, now; a person who plays his own music.” Tesla komt uit Bekasi, een stad ten oosten van Jakarta, en dit is mijn eerste kennismaking met hem. Op deze cd staan eigenlijk twee albums: het nieuwe ‘A Man’s Relationship with his fragile Area’ en ‘It’s All Yours’ dat dateert uit 2011. De opener van het eerste is een korte track voor jazzgitaar waarop een vrouw in het Indonesisch staat te brabbelen. Verder vermengt hij jazz en klassieke muziek tot verrassende composities, met soms opmerkelijke wendingen, die mij doen aan improvisatie denken. Tesla kleurt duidelijk buiten de conventionele lijntjes, en gebruik onconventionele songstructuren. ‘The Sweetest Horn’ is avant-garde kamermuziek, met afwisselend gitaar en blazers.
Het tweede deel ‘It’s All Yours’ is een zesdelige jazzsuite voor gitaar, bas, drums, keyboards, sax, fluit, en een vijfdelig Balinees ensemble Mahagotra Ganesha. Hier worden eeuwenoude sounds vermengd met jazz, maar de melodieën zijn gemakkelijker te volgen. Heel wat anders dan de muziek op het eerste album. Niet verwonderlijk dat dit album zijn succesrijkste is.

Patrick Van de Wiele (3½)

Two albums on one disc. The first is a new album with jazz improvisation and classical influences. The second mixes traditional Balinese music with jazz and was his most successful.

Robin George: Dangerous Music II

14/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Dangerous Music
Streetwidse
I Believed In You
Heart To Heart
The American Way
Flying
Don’t Come Crying
Machine
Computer Games
Ace In My Hand
Stop
Tragedy
No More Mr. Nice Guy
Chance Of A Lifetime
Mona Lisa Smile
Red For Danger
Johnny

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD462

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Robin George

Van deze Britse muzikant hebben we ook al diverse langspelers besproken op onze site. En dan denk ik hierbij terug aan ‘History’, ‘Dangerous Music’ en ‘You’ dat hij samen maakte met Vix.
Met ‘Dangerous Music II’ krijgen we een ietwat vervolg op de eerste versie maar toen het album eind 1986 afgewerkt werd en door het succes van de single ‘Heartline’ uit deze eerste versie (geproduceerd door Gus Dudgeon) werd de nieuwe langspeler niet uitgebracht omwille van interne problemen binnen het management. Nadien splitte de band, Robin vormde dan samen met Diamond Head’s frontman Sean Harris de nieuwe outfit Notorious.
Bij de opname van dit album zag de studio line-up van de band er als volgt uit: Robin George (vocals, gitaar), Charlie Morgan (drums, ex-Gary Moore, Kate Bush, Tracy Ullman, Justin Hayward,…), Pino Palladino (bass, ex-Paul Young, Tears Fo Fears, Dave Gilmour, Phil Collins,…) en ook de man die we nog kennen van de grote seventies hit ‘Beautiful Sunday’, Daniel Boone. Zelfs Chris Thompson zorgde op ‘I Believe In You’ voor de knappe backing vocals. De productie van deze langspeler lag voor een deel bij Gus Dudgeon en Robin George zelf.
Robin George is een sterk gitarist, daar kon de betreurde Phil Lynott getuige van zijn toen Robin nog even deel uitmaakte van Thin Lizzy. Mogen we dit commerciële rock noemen? Sommige nummers waaronder ‘Streetwise’, het ietwat op sterke beatslagen steunende ‘Machine’, en met ook wat Duran Duran invloeden, en ‘No More Mr. Nice Guy’ mogen we gerust dit label opkleven. Het zijn niet meteen de beste nummers als we over progressieve rock spreken maar wel de nummers met de meeste commerciële impact. Dan kunnen we beter afstemmen op bv. het mooie ‘I Believed In You’ waarin Chris Thompson voor de juiste backing vocals zorgt. ‘Ace In My hand’, een nummer dat zijn inspiratie vond toen Robin nog met ex-Uriah Heep zanger wijlen David Byron werkte, is meteen ook een van de betere op deze schijf.
‘Dangerous Music II’ is niet meteen de plaat die brokken gaat maken en een hitsingle als ‘Heartline’ vinden we hier niet meer op terug, zelfs niet eentje dat daar in de buurt komt. Maar dankzij de grote diversiteit in de nummers die we op de schijf te horen krijgen mogen we toch stellen dat hij in zijn missie geslaagd is. De vraag is echter, welke missie? Of er voor dit soort muziek nog een brede doelgroep te vinden is, is maar de vraag.

Alfons Maes (3½)

Marco R. Wagner: My Old Spain

14/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’ve Got All I Need
My Old Spain
DE Grassi’s
Play Me A Lifeline
Still on Standby
Departure
The Balad Of Rob Cohen
Tohellyouride
Untitled
My Worst Good
I Heard Your Voice Today
What Loves Remains
Bonus video My Old Spain (Alt. version)

Platenlabel
Several Records

Labelnummer
SRD-433

Distributie
Amazon

Promo-agent
Hemifran

Website artiest
Marco R. Wagner

“I’ve Got All INeed” horen we Marco R Wagner in het gelijknamige openingsnummer zingen. De man werd geboren als Marco Rodriguez Wagner in Brazilië en groeide op in een artistieke scène van de jaren zestig in Rio de Janeiro. Hij leefde ook een tijdje in Spanje waar hij in Madrid deel uitmaakte van La Movida , een culturele stroming die in de jaren zeventig ontstond in neen periode van herwonnen vrijheid na de dood van Franco. In Nashville vond hij een tweede thuishaven en was er ondermeer actief in The Joytoys.
Tegenwoordig resideert hij in Spanje. Naast Nashville kwam ‘My Old Spain’ in Spaanse studios terecht. De met een Spaanse backingband opgenomen tracks tonen een met weemoed naar het verleden terugkijkende troubadour. De titelsong, ‘Play Me A Lifeline’ en ‘Still On Standby’ zijn daar fijne voorbeelden van. Niet alleen in instrumentaal akoestisch werk als ‘De Grassi’s’, ‘Departure’ en het solo gebrachte ‘Tohellyouride’ onthullen een verleden als flamencogitarist. Ook als Wagner met veel nuance op elektrisch versterkte snaren tokkelt klinken die invloeden en laat eveneens als zijn verblijf in Nashvile sporen na in bleusy songwerk als ‘I Heard Your Voice Today’. Een nieuwe versie van de titelsong van het uit ’91 daterende, in New York City opgenomen debuut ‘What Love Remains’ rond dit knappe dozijn af.
Overigens herinnert mijn favoriete track ‘Play Me A Lifeline’ met bijzonder sfeervolle jazzy gitaarakkoorden naast harmonica en een bijna fluisterende sax op de achtergrond en de troubadoursballade ‘The Ballad Of Rob Cohen’ me sterk aan de vroegere sfeer van die Amerikaanse stad die Wagner voor de eerste keer als teenager bezocht en waar hij jaren later een tijdje woonde. In Spanje heeft Marco zijn eigen wekelijkse radioshow ‘In Between Worlds’ om herinneringen op te halen.

Cis Van Looy (4)

Ellen Sundberg: White Smoke and Pines

14/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

What Is Life
Four Times
Swedish Inland
Headlights
Yours and Mine
Hollow
Thunder Man
Maze of Shadows
Vägen är Lang (The Road is Long)
White Smoke and Pines

Platenlabel
Rootsy

Labelnummer
104

Distributie
Sonic RendezVous

Promo-agent
KLanderman Promo

Website artiest
Ellen Sundberg

Nauwelijks 21 is deze jongedame uit het Zweedse plaatsje Bjärme. Sunderberg is nochtans niet aan haar proefstuk toe. Bijna twee jaar geleden trok ze niet alleen onze aandacht met haar debuut ‘Black Raven’. De onvolprezen Israel Nash was eveneens behoorlijk onder de indruk, Sundberg vergezelde de Texaanse singersongwriter op haar eerste tournee buiten haar thuisland Zweden en verzorgde het voorprogramma tijdens die Europese tournee. Een uitnodiging op Israels ranch even buiten Austin in Hill Country leidde naar opnamesessies met de band die plaats vonden in de living. Met uitzondering van ‘Vägen Ar Lang’ (The Road Is Long’ dat gedeeltelijk in haar moedertaal verloopt, schrijft en zingt Ellen in het Engels. Naast de akoestische gitaar en achtergrondzang van producer Nash bepotelt Eric Swanson naast pedalsteel het elektrische en akoestische snarenarsenaal. Aaron McClellan en Steve Hill leggen de ritmische basis. ‘White Smokes and Pines’ werd zowat live in de studio opgenomen, Sundberg die zelf zowel elektrische als akoestische gitaarbijdragen aanlevert zingt haar zangpartijen meteen in, niet achteraf zoals bij de meeste opnamesessies gebruikelijk is. Met songs als’ What Is Life’, ‘Headlights’ en het wat mysterieus klinkende ‘Hollow’ verzeilen we in de leefwereld van een nog zoekende Sundberg
‘Swedish Inland’, ‘Yours and Mine’ en het eerder aangehaalde ‘Life On The Road’ verhalen over de onthechting en twijfels van een gewezen jong kruifdeniershulpje in de dorpswinkel met een poëtisch getint repertoire op zoek naar avontuur en vooral zichzelf en het niet altijd even rooskleurige bestaan onderweg beschrijft. Een ritmisch ‘Four Times’ sluit meer aan bij popmuziek terwijl een wat heftiger en rauwer ‘Thunder Man’ bij minder fijnmazige grunge toestanden aanleunt. We zijn opnieuw onder de indruk en bovenal van ‘Maze of Shadows’ zo’n poëtische, ingehouden ballade die traag maar zeker naar een ontlading meandert en het op een sfeervol klankenspectrum uit fadende titelnummer ‘White Smoke and Pines’ dat dit fraaie werkstuk afsluit.

Cis Van Looy (4)

Consider the Source – World War Trio (Part I): Put Another Rock in that Bag (EP)

14/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Put Another Rock in That Bag, Pt. I
Put Another Rock in That Bag, Pt. II
Put Another Rock in That Bag, Pt. III
Put Another Rock in That Bag, Pt. IV
Put Another Rock in That Bag, Pt. V & VI

Platenlabel
Eigen beheer

Distributie
Bandcamp

Promo-agent
Glass Onyon

Website artiest
Consider The Source

Consider the Source, een band met een op z'n minst intrigerende naam, brengt het driedelige World War Trio uit, dat bestaat uit drie albums. Elk van de drie albums zal afzonderlijk verschijnen. World War Trio (Part 1) bestaat uit het lange nummer “Put Another Rock in that Bag”, opgebouwd uit zes delen en vijf nummers. Het is een instrumentale, soort post-psychedelische progrock-trip van ongeveer vijfentwintig minuten. Volgt u nog? Goed zo.
“Put Another Rock in that Bag” opent met een snel kabbelend gitaarlijntje vergezeld van enkele kreten. Daarna gaat het over in een soort halfmenselijk gejammer, dat evengoed van een theremin of een ondes martenot zou kunnen komen. Het ritme ligt hoog, en even wanen we ons thuis in een ouder Muse-album: net als muziek van deze groep is dit nummer opzwepend en een beetje bizar.
De gitaarsamples zelf twijfelen tussen Dream Theater en Tool, al mocht het toch nog wat meer van die laatste zijn. De opbouw is interessant, maar nog voor de helft beginnen de melodietjes toch wat te veel als een soort weeklagen aan te doen in plaats van een zekere geaffecteerdheid voor te schotelen. De elektronische gitaarlijn wordt dan té veel aangezet, waardoor die je onvoldoende meesleept, terwijl dat toch wel de bedoeling moet zijn geweest. Je weet niet helemaal goed welke richting het nummer uit zal gaan – met momenten slaat het even om naar pure metal – en dat is tegelijk positief, want verrassend, en negatief, want het geheel doet nogal richtingloos aan.
Part II begint iets dreigender, en roept associaties op met een aanwellende storm boven een graanveld in Kansas. Enkele gesyncopeerde drums vergezellen dit begin, maar na een minuutje verliest het geheel even z'n kracht, en verwatert het tot een iets minder sterk Mike Oldfield-stukje. Vlak voor de helft van Part II wordt het wel weer interessanter, en merk je duidelijker de bijna seriële achtergrondlijnen op, alsof Philip Glass mee mocht componeren. Het nummer ontvouwt zich dan even – prettig licht komt erdoor schijnen – waarna zwaardere percussie enkele welgemikte paukenslagen komt geven. Zeker het beste deel van de EP.
Part III is wat trager en meer Pink Floyd-achtig (de Gilmour en Wright-nummers tenminste), het tintelt aangenaam en halverwege wordt een crescendo opgezet, die evenwel niet leidt tot een climax maar net tot een stilvallen. Het is een kleine (en mooie) stilte voor de storm, maar de storm zelf (gitaargejengel) is helaas niet het hoogtepunt waarop gehoopt werd. Het nummer sterft uit in kleine tintelingen en vertraagt, valt stil. Er zitten zeker goeie stukken in, maar helaas ook veel mindere. Sommige delen zijn prettige verrassingen, andere zijn enigszins teleurstellend. Het minste dat we dus kunnen zeggen is dat het derde deel een bijzondere mix van factoren is.
Als elk rock-album een ballade nodig heeft, dan zou Part IV wellicht het meest die rol vervullen. Al verdient Consider the Source alle krediet om het hier zo de 'ballade' zo idiosyncratisch op te stellen. Er zitten wildere gitaarstukjes tussen, een soort arpeggio die je ook vindt in sommige nummers van, opnieuw, Tool. In die stukken is het nummer eigenlijk op z'n sterkst; wanneer we echter uitgebreid naar de melodielijn luisteren, doet het nummer toch te sentimentalistisch aan. Het einde is gelukkig weer meer van het goeie: met dit arpeggio gitaargegrom toont het album wellicht het meest z'n muzikale ballen.
Delen V en VI beginnen kalm en veelbelovend, en slaan na een minuut vijftien zelfs om in een soort free jazz, wat zeer bevalt. De herhalende gitaarlijnen die een soort refrein mogen opnemen zijn echter iets te klagerig, té aanwezig, en de melodie zelf is ook niet echt beklijvend genoeg. Halverwege slaat het nummer om en wordt het weer heel wat wilder. Part VI gaat dan opnieuw de kant uit van Part I. De cyclische aard van het album is op zich zeker geen slecht gegeven, maar bij dit vijfde nummer zit Part I echt nog te vers in het geheugen om volledig verrassend te werken. Dat is des te meer een probleem omdat Consider the Source op dit album wel eens terugvalt op dezelfde 'trucjes' (oneerbiedig uitgedrukt, mijn excuses). Een kalmer stukje melodie zal afgewisseld worden met harde gitaren, een traag stukje wordt wild en vice versa, repetitieve lijnen zorgen voor de achtergrond, en dat alles blijft een beetje een rode draad tijdens het nummer, en voelt na een tijd een beetje te weinig verrassend aan. Ironisch genoeg, omdat duidelijk wel op muzikale oxymorons en structurele verrassingen gemikt werd.
Het zou zeker gelogen zijn om te beweren dat World War Trio Part I niet interessant is. Er zitten enkele heel fijne structurele vondsten in, en Consider the Source slaagt erin verschillende stijltoetsen en invloeden harmonieus met elkaar te verweven. Het is lovenswaardig dat ze hun eigen ding doen, en hun eigen stijl hebben gevoenden. Jammer genoeg is de EP toch niet beklijvend genoeg, verdwijnt de muziek ondanks de snelle ritmes en wisselingen in de nummers zelf toch te veel naar de achtergrond. Het waarom daarvan is moeilijker te beantwoorden: is het het gebrek aan diepere baslijnen, waardoor meer ruimte gevormd kan worden, of moeten er toch wat meer volledige muzikale landschappen geschilderd worden, in plaats van bij elkaar horende muzikale lijnen? Of ligt het aan het de net iets te steriele opnames? Of blijft het album eigenlijk vooral wat te braaf? Talentvol is deze groep zeker, maar sommige dingen zouden toch nog wat aangescherpt kunnen worden om delen twee en drie van World War Trio onvergetelijk te maken.

Peter De Voecht (2½)

It would be a lie to claim that World War Trio Part I isn't interesting. The structure is composed intelligently, and Consider the Source manages to harmoniously wed different styles and influences. One must respect the way in which these gentlemen do their own thing and have found their own style. Too bad, though, that the EP just doesn't grab you by the lapels enough. Maybe it's the lack of deep bass lines, or the just-a-bit-too-sterile manner of recording? Or is the album just a little bit too clean for its own good? It's clear that Consider the Source has plenty of talent, but some things do need a bit of tweaking in order to make parts two and three of World War Trio unforgettable.

Yagull: Kai

13/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

North
Dark
Heiwa
Blossom
Mio
Wishing Well
Burn
Sound Of M
Z-Parrow
Kai
Omniprism
Oyasumi

Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR067

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Yagull

Yagull is eigenlijk een duo, dat staat voor de Servische componist, akoestische gitarist en producer Sasha Markovic en de Japanse pianiste Kana Kamitsubo. Ze zijn gevestigd in New York City, en brengen folk, avant-garde, progressieve muziek, maar ook remakes van klassieke rocksongs. Maar Sasha werd beïnvloed door klassieke rock, progressieve rock, jazz en jazzfusion. Hij wou echter “post rock kamermuziek” maken, wat hij ook in 2012 deed met celliste en vocaliste Sonia Choi. Datzelfde jaar bracht hij tevens het debuut van Yagull uit, de cd ‘Films’, wat eigenlijk meer een soloalbum was. Kana Kamitsubo werkte al enkele jaren samen met Sasha en werd in 2013 zijn vrouw. Vorig jaar hadden ze een baby, die ze Kai noemden, tevens de titel van dit album. Hierop staan 8 nieuwe composities, twee tracks opgevist uit ‘Films’, namelijk ‘Dark’ en ‘Sound Of M’, en twee covers van klassieke rocksongs, namelijk Free’s ‘Wishing Well’ en Deep Purple’s ‘Burn’. Het resultaat is een mooie cd die muzikale grenzen overstijgt. De tracks zijn sfeervol, zelfs ietwat cineastisch. ‘Mio’ doet me wat denken aan ‘The House of the Rising Sun’. Op ‘Wishing Well’ verving Sasha de gezongen stukken door klassieke gitaar, en Wen Chang speelde met haar viool de basis. Daarna wordt Deep Purple’s ‘Burn’ gecoverd, en Sasha’s gitaarspel in verweven met Kana’s pianosolo’s. Een verrassend geheel dat me weet te imponeren.

Patrick Van de Wiele (4)

Post rock chamber music is the genre description of this album, but it contains beautiful atmospheric tracks, an interwoven play of classical guitar and piano.

The Sweet: New York Groove plus

13/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

New York Groove
Gold On The Ceiling
It’s All Moving Faster
New York Connection
Shapes of Things
You Spin Me Right Round (Like A Record)
Because The Night
Sweet Jane
Blitzkrieg Bop
On Broadway
Join Together

Extra Tracks:

It’s All Moving Faster (PDQ-Mix)
You Spin Me Right Round (Like A Records)
New York Groove (akoestische versie)

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD457

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
The Sweet

Indien je dacht dat de toenmalige Britse glamband de Sweet de dag van vandaag alleen maar nieuwe en heruitgaves van hun vroegere werk terug op de markt zou brengen, dan is dit een verkeerd begrip want met deze nieuwe release ging men even tasten in het werk van collega’s en niet zomaar de eersten de besten.
We krijgen een schijfje met elf covers met drie bonus tracks maar nu krijgen we ze te horen op de manier hoe Sweet ze zou spelen. Hiermee bewijst Sweet dat ze inderdaad veel meer zijn dan die ouwe glamband uit de jaren zeventig en dat er nu (weer) een stevig stukje rockmuziek te ontdekken valt.
Als opener opteerde Andy Scott voor een nummer van Russ Ballard, meteen ook de titeltrack van deze nieuwe schijf. ‘New York Groove’ werd vroeger al eens onder ander genomen door o.m. Hello en Ace Frehley (Kiss). Hier blijven ze nog braaf wat de gitaarriffs betreft en met de Black Keys cover ‘Gold On The Ceiling’ krijgen we eigenlijk een zeer cleane Sweet uitvoering, meer niet. Misschien zijn de Hellacopters niet voor iedereen een band waar je dagelijks beluistert en zoals de titel al laat vermoeden, ‘It’s All Moving Faster’, schiet het tempo hier steil de hoogte in. Snijdende gitaarriffs zoals we ze kennen van Andy Scott zet hun eigen nummer ‘New York Connection’ in. Dit nummer vinden we ook terug op hun langspeler ‘Funny How Sweet Co-Co Can Be’, m.a.w. hun debuutlangspeler uit 1971. Nog meer leuke covers volgen: ‘Shapes of Things’ van de Yardbirds krijgt hier een iets trager tempo aangemeten dan het orgineel en het knappe ‘Because The Night’ van Bruce Springsteen waarmee Patti Smith geschiedenis schreef, mag hier op onze volledige sympathie rekenen. Tony O’Hora neemt hier de lead vocals voor zijn rekening en Tony heeft toch wat mij betreft een veel beter stemtimbre dan frontman Pete Lincoln. Zeker geen slecht versie. Van Lou Reed en de Ramones krijgen we respectievelijk ‘Sweet Jane’ en ‘Blitzkrieg Bop’, en ditmaal gaat de versnelling in hoogste vitesse. ‘On Broadway’, een nummer dat ook reeds door ontzettend veel andere gecoverd werd moet een bron van inspiratie zijn geweest voor Scott. Het eigenlijk ietwat zachte Leiber/Soller/Mann/Weill nummer krijgt hier nu kleppers van gitaarriffs aangemeten.
De drie extra tracks zijn ‘I’ts All Moving Faster’ hier met een PDQ-mix, ‘You Spin Me Around’ van Dead Or Alive is een live-versie uit een concert in Zweden 2013) en als afsluiter krijgen we een akoestische versie van ‘New York Groove’.
Samengevat moet ik eerlijk toegeven dat dit toch een knappe plaat is geworden. Geen herwerkingen van hun hits uit de jaren zeventig maar nu allemaal stevige, aanvaardbare covers van enkele beruchte collega’s van hen. The Sweet zoals ze eigenlijk altijd wel hadden moeten klinken.

Alfons Maes (4)

simakDialog: Live at Orion

13/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Throwing Words
Stepping In
For Once And Never
One Has To Be
Lain Parantina
This Spirit
Kemarau
Disapih
5.6

Platenlabel
Moonjune Records

Labelnummer
MJR068

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest:
simakDialog

De Indonesische keyboardspeler & componist Riza Arshad richtte in 1993 de groep simakDialog op. Stammend uit de hoofdstad Jakarta, waren ze uiteraard beïnvloed door de traditionele sound van het Gamelaans ensemble. Ze begrijpen als geen ander de eeuwenoude rituelen van tempelmuziek, gekoppeld aan psychedelische geluiden. Je kan het dan ook een cross-over tussen westerse jazzrock en Javaans/Indonesische traditionele muziek noemen. Hun debuut ‘Patahan’ kwam er in 2007, en de band trad al op in Indonesië, Singapore, Maleisië, Nepal, Duitsland en Nederland. De groep bestaat uit een keyboardspeler, een elektrische gitarist, een bassist, en twee Sundanese percussionisten. Tijdens hun tournee in 2013 bevonden ze zich in de Orion studio’s in Baltimore, waar deze live sessie opgenomen werd. Riza Arshad tekende voor alle composities. Het resultaat is te horen op deze dubbel-cd, waarbij Riza’s spel op Fender Rhodes uiteraard voorop staat. Daarnaast is Tohpati’s gitaarspel de perfecte partner ervoor. Op ‘Throwing Words’ hoor je wel verstoorde geluiden, aangevuld met die traditionele percussie-instrumenten. En op ‘Lain Parantina’ word ik herinnerd aan Chick Corea. Op de tweede cd wordt de band tijdens het bisnummer ‘5.6’ bijgestaan door labelgenoot & gitarist Beledo. Dit is innovatieve, progressieve jazz met ruimte voor heel wat improvisatie. Aangeraden aan liefhebbers van jazzfusion uit de jaren ’70.

Patrick Van de Wiele (3½)

Pi Jacobs: Hi-Rise Ranch

13/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

Want To Want To
Starting Now
Icy Road
The Train
Babe I’m Gonna Leave You
All For You

Platenlabel
ThatCrazyChickMusic

Labelnummer
Tccmd005

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest:
P.I. Jacobs

‘Hi-Rise Ranch’ is Pi Jacobs’ opvolger voor de in 2013 verschenen EP ‘Urbanicana’. Op haar nieuwste release laat deze singer-songwriter uit de Bay Area, Los Angeles in 6 songs, die samen amper 22 minuten duren, horen wat de voor haar belangrijkste dingen zijn in het leven. Haar eerste muzikale herinneringen gaan terug naar haar kindertijd, toen ze met mama in een oude Buick vaak ‘on the road’ was. Zij herinnert zich nog dat wanneer ze Carole King op de autoradio hoorde, ze haar oor dicht tegen de luidspreker legde. King’s muziek was één van Pi’s drijfveren om een muzikale carrière op poten te zetten. Naast de zang neemt Jacobs zowel de akoestische als de elektrische gitaar en bas ter hand. Voor de keyboards doet zij beroep op Peter Adams en Eugene Toale, terwijl Fredo Ortiz van The Beastie Boys achter de drumkit zit. Opener en tevens de single ‘Want To Want To’ grijpt je onmiddellijk bij je nekvel om zich vervolgens onherroepelijk in je oren te nestelen en dus duidelijk hitpotentieel heeft. Jacobs zegt dat zij een laag zelfbeeld heeft en dat het schrijven van songs een soort therapie is voor haar. Dit komt vooral tot uiting in ‘Starting Now’, waar zij via een mooie, emotioneel geladen melodie, beslist om haar leven resoluut een andere wending te geven. Het op een walking beat drijvend ‘Icy Road’ roept beelden op van iemand die in een oude, gammele pick-up op spekgladde wegen, uren onderweg is om zijn geliefde te kunnen omarmen. Ook het rustig tot een climax opgebouwde ‘The Train’ is een zoektocht naar betere oorden, terwijl Led Zeppelins ‘Babe I’m Gonna Leave You’, wat oorspronkelijk een folksong was, perfect aansluit bij Jacobs’ repertoire. Afsluiten doet Jacobs met het liefdesliedje ‘All For You’. ‘Hi-Rise Ranck’ barst van de emoties, en Pi heeft een krachtige, soulvolle stem, alleen waren deze emoties nog beter uit de verf gekomen, als het er muzikaal nog ietsje krachtiger aan toe was gegaan. Als songsmid is Jacobs met deze ‘Hi-Rise Ranch’ met vlag en wimpel geslaagd. Een pluim gaat ook naar de backing vocals, die op deze 6 songs meer impact hebben dan we doorgaans van deze koortjes gewoon zijn.

Lambert Smits (3½)

Man: Reanimated Memories

13/3/2015

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Ballad Of Billy Lee
No Solution
In Time
We Know
One More Ride On The Waltzers
Ordinary Man
God Delusion
Got No Money In My Pocket
Nothing Fails Like Success
Events Of Yesterday
All The Birds

Platenlabel
Esoteric Antenna

Labelnummer
EANTCD 1046

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Man

De Britse band die destijds zoveel succes had met de single ‘Erotica’ (te vinden op hun langspeler ‘Revelation’) en waarvan we de laatste jaren vrij vaak meldingen maakten in onze cd-rubriek verrast ons in 2015 met een splinternieuw album, uitgebracht door het vermaarde vanuit Oxford opererende platenlabel Esoteric Recordings.
De line-up waarmee Man de nieuwe langspeler opnam bestaat uit Martin Ace (vocals, bass gitaar), Josh Ace (vocals, gitaar), James Beck (vocals, lead gitaar), Phil Ryan (vocals, keys) en Rene Robrahn (drums). Dit is ook de line-up waarmee ze de baan op gaan. In de studio kwam steelgitarist B.J. Cole een handje helpen op ‘The Ballad Of Billy Lee’, ‘We Know’ en ‘One More Ride On The Waltzers’.
Het album laat ons beter kennismaken met de muzikale carriére doorheen de jaren van de band en dit is de eerste studioplaat sinds vijf jaar.
Wie de muziek van deze band een beetje volgt weet dat ze soms ietwat niet meteen voor de handliggende muziek maakten maar daar is nu verandering in gekomen. Misschien heeft het te maken met de leeftijd van enkele onder hen. Maar één ding is zeker, het is een leuke schijf geworden die nu voor een breder publiek toegankelijk is geworden.
Zo zijn bv. de openingstrack ‘The Ballad Of Billy Lee’, het ietwat op sneller tempo gedreven ‘We Know’ en ‘Good Delusion’ mooie voorbeelden van hoe hedendaagse progressieve rock –zonder dat ze zich daarin verliezen- moet gemaakt worden. Geen al te complexe situaties maar oerdegelijke, rocknummers zonder al te veel franjes. ‘Got No Money In My Pocket’ zou dan best als single mogen uitgebracht worden want dit nummer zou best wel eens serieus wat airplay kunnen krijgen. Het grote struikelbrok om een nieuwe doelgroep over de streep te halen is mijns inziens het haast elf minuten durende epos ‘In Time’. Met dit nummer keren ze even terug naar hun originele roots. Toch maar even voor de zekerheid meegeven dat we op deze nieuwe worp geen enkel nummer, buiten ‘Events Of Yesterday’ vinden dat onder de vier minuten afklokt. ‘In Time’ is zeker geen nummer waarbij je snel naar de fast forwardtoets moet grijpen, neen, geef het nummer rustig de kans om het tot bij u te laten doordringen. Het dankt zijn sterkte aan de eenvoud en misschien zullen sommige onder u zich aan de repetitieve lines hekelen maar het subtiele gitaarspel van James Beck maakt véél goed… en niet alleen op dit nummer.
‘Reanimated Memories’ zal de meeste progressieve rockfanaten wel bekoren maar de doorsnee rockliefhebber zal deze cd toch wel meer dan één keer moeten beluisteren om naar waarde te kunnen schatten. Toch vond ik dat er in sommige nummers veel invloeden van Pink Floyd verscholen zaten.

Alfons Maes (4)