 Nadat Robert Zimmerman ons twee jaar geleden weer verraste met het uitermate succesvolle ‘Tempest’ krijgen we nu een totaal andere schijf van de grootmeester zelf. Meteen zijn 36e studioalbum en ook deze nieuwe release werd weer in goede banen geleid door ene Jack Frost (pseudoniem van Zimmerman), dus Bob Dylan zelf. Met de opname van dit album ging er eigenlijk een innerlijke wens in vervulling. Bob maakte nu een langspeler met enkele van zijn favoriete Amerikaanse standards, een feit dat hem al enige tijd bezig hield. Nog beter, het totale album werd live in de studio opgenomen met een minimum aan bezetting en zonder enige vorm van overdubs. Weg met de koptelefoons en alles werd vastgelegd zoals ze het uit de luidsprekers rolde. Zeker geen senicure da t je weet dat de originele nummers destijds met de muziek van big bands werd ondersteund en dat nu herleid werd naar een zesmans formatie Dylan inbegrepen. De muzikanten die hem hier terzijde stonden waren Tony Garnier (bass), Donny Herron (pedal steel gitaar), Charlie Sexton (gitaar), Stu Kimball (gitaar) en George R. Receli (drums, percussie). Maar eigenlijk is dit niet correct wat de muzikanten betrof. Er kwamen ook heel wat extra musici op meespelen zodat we eigenlijk niet meer over een sextet kunnen spreken. Het gaat hier vooral om de koperblazers die we op sommige nummers te horen krijgen. De grote vraag die iedereen nu stelt is: ‘Is dit nu een coveralbum of niet?’ Dylan zelf heeft daar zijn eigen mening over en die willen we best respecteren. Noem het American Standards, net zoals velen anderen het hem voordeden, of mijmeringen van weleer? Wat telt is de kwaliteit die op cd werd vastgelegd en of het nu gaat om enkele van onder het stof gehaalde klassiekers of songs die voor de huidige generatie misschien nieuw klinken, het maakt toch allemaal niets uit, of wel? Als u bv. lang vergeten nummers waaronder ‘I’m A Fool To Want You’ van Sinatra, ‘Autumn Leaves’ waarmee Nat ‘King’ Cole toen goed scoorde en ‘What’ll I Do’ van Irving Berlin dat al zodanig gecloned werd door menig ander zanger/zangeres (Pat Boone, The Fleetwoods, Art Garfunkel, Judy Garland enz…) met evenveel respect en inzet kunt brengen zoals meneer Zimmerman het hier nu presenteert, dan heb je recht om kritiek te spuien. Dit keer echter een Dylan die niet door zijn neus zingt (dus hij kan het nog perfect !) maar teksten die vrij duidelijk verstaanbaar zijn. Met dit album bewijst Dylan dat niet hij alleen een groot songmeester is en met ‘Shadows In The Night’ brengt hij hulde aan de kracht van de onvergetelijke evergreens, of noem het ballades voor mijn part, van weleer waar mensen als Frank Sinatra, Rodgers & Hammerstein, Matt Dennis & Tom Adair e.v.a. voor tekenden. Zij lieten deze muzikale erfenis voor ons achter, en dankzij Bob Dylan nu kunnen we er op een ‘nieuwe’ manier van (blijven) genieten. Hopelijk blijft dit niet bij een eenmalige poging, beste Bob. Superbe!!! Tracklist:
CBS I 888750 57962 I Sony Music I Bob Dylan
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
