Ellis: Riding On The Crest Of A Slump

Het moet zowat 1972 geweest zijn. Radio Luxembourg 208 (de Engelse uitzendingen) was toen top wat de radiostations betrof alhoewel ze serieus wat concurrentie te verwerken kregen van Radio Veronica, Radio London en Radio Caroline. Maar toch sloegen ze er steeds in als eersten om écht nieuwe dingen uit te zenden.
Mijn draagbare radio op mijn slaapkamer stond steeds afgestemd op Radio Luxembourg 208. En op een gegeven moment viel ik echt uit mijn bed van verbazing. De diskjockey (als ik me niet vergis was dat toen de onlangs overleden Jimmy Savile) kondigde een nummer aan van een nieuwe, jonge band die ik niet kende maar het stemtimbre van de zanger kwam me heel bekend over. Inderdaad, het was de band rond Love Affair’s (‘Everlasting Love’, ‘Rainbow Valley’, ‘A Day Without Love’…) zanger Steve Ellis die kortweg de band noemde naar zijn familienaam.
De week daarop, want het album bij je lokale platenboer kopen was een utopie, zat ik op de ferryboot richting Engeland waar ik het toen voor een prikje kon kopen bij HMV in Londen. Momenten die ik nooit vergeet.
‘El Doomo’, nog steeds een nummer dat ik haast iedere draai of hoor, zat (en zit er nog steeds) in mijn geheugen gebrand omdat het nu eenmaal een song is waar het nog steeds niet zijn gelijke van heeft gevonden en ook omdat het – tja, ik vind er echt de geschikte woorden niet voor- zo’n prachtig, schitterend, én onvergetelijk nummer is.
Verder in de band zaten ook wonderboy gitarist Andy Gee (Andreas Grober, een nooit erkend meestergitarist die zijn sporen verdiende bij o.m. Peter Bardens en Thin Lizzy (hij speelde bij Thin Lizzy op een Duitse tournee), Follow The Buffalo, Avenir), ouwe rat Zoot Money (keys – Snowy White, Geno Washington, Alexis Korner’s Blues Incorporated,..), drummer Dave Lutton (die zijn talenten ontplooide bij Heavy Jelly en Joe Cocker’s Grease Band, Eire Apparent), en ex-Juicy Lucy en Fat Mattress bassist Jim Leverton  (Steve Marriott, Blodwyn Pig, nu bij Caravan) completeerde de line-up.
Helaas was Ellis maar van korte duur, ze maakten slechts twee (maar verdomd schitterende) albums, nl, de elpee die hier nu besproken wordt en ‘… Why Not?’ dat het jaar daarop reeds verscheen.
Luister maar eens naar het nummer waarmee geopend wordt, ‘Good To Be Alive’, een nummer dat bruist van energie en spontaniteit. Je hoort hier echt met hoeveel plezier de jongens dit nummer opnamen. Zo gaat het dezelfde weg op met ‘You’re The Only Reason’, weer zo’n nummer dat duidelijk de sfeer uitdraagt van beginjaren zeventig. Buiten de schitterende ballade ‘El Doomo’ krijgen we ‘Tune For Brownie’, een van de vele andere nummers door Steve zelf geschreven. Maar Ellis blinkt ook uit met de cover die ze te leen kregen van George Money, ‘Three Times Corner’, weer zo’n geweldig nummer waar je met alle plezier naar kunt blijven luisteren. Luister vooral naar de vocale uithalen van Steve. Wondermooi!
Slechts één gastmuzikant in de studio en dat was Mick Weaver die de orgel partijen voor zijn rekening nam op het al even prachtige, rockende ‘Angela’, terwijl Zoot leuk op de piano tokkelt. Andy Gee’s gitaaruitstapjes zijn hier echt voortreffelijk en vergeet niet, het was pas 1972. Maar wie kent deze jonge, veel te hard onderschatte gitarist nog? Een wel heel speciaal nummer is het enigste dat Ellis en Grober samen schreven. ‘Wish I Was Back Home’ is inderdaad een buitenbeentje maar past perfect in de geest van beginjaren zeventig. Je hoort Steve ook zingen “I’m a T-Rex fan” en raad zelf maar eens wie hij hier mee bedoelde.
Als je van het fragiele, haast breekbare, ‘El Doomo’ niet stil wordt, dan ben je iemand zonder gevoelens. Het nummer werd ontdaan van alle gebruikelijke rocktoestanden, de grimmige inhoud en de kristalklare gitaartripjes van Andy Gee vormen het breekbare hoogtepunt in deze schitterende ballade. Het nummer geeft een bittere sfeer weer maar dat is juist de kracht van deze tune en wat wil je met deze schitterende tekst: “What am I supposed to sing, I don't feel a thing.
What am I about to be. This time round is it really me…” Je krijgt gewoonweg kippenvel bij het horen van de zachte solo’s van Andy en dan overdrijf ik geen enkel ogenblik. Na een eerste luisterbeurt begrijp je ook dat Ellis dit nummer met commerciële doeleinden heeft geschreven. Maar helaas voor hem… Gewoonweg subliem…
De langspeler is slechts bekend bij een handjevol echte rockliefhebbers en dat is een spijtige zaak want het album had alle ingrediënten aan boord om tot een groot album uit te groeien. Voor mij is het nog steeds een van de allerbeste rockalbums ooit gemaakt  en staat in mijn top drie allertijden... Uit het album verschenen twee singeltjes, ‘Good To Be Alive/Morning Paper’ en ‘El Doomo/Your Game’ beiden in 1972 gereleased.
‘Riding On The Crest Of A Slump’ zou je kunnen vertalen als “een ritje maken op de top van een inzinking”. Helaas kwam die inzinking er al snel.
Roger Daltrey stond in voor de productie en nog een leuk weetje is dat Daltrey in deze periode ook nog de huisbaas van Steve Ellis was.
‘Riding On The Crest Of A Slump’ schittert inderdaad uit als langspeler en de band zat vol muzikale talenten. Helaas was een lange carriére voor hen niet weggelegd maar de muziek die Ellis maakte was gewoonweg super! Ellis’ debuut was inderdaad een stijloefening van hoe je prachtige, uitmuntende muziek moet schrijven, voeg daar nog een vijftal talentrijke muzikanten aan toe en wat krijg je dan: een langspeler die elke hobbel langs de weg waard is!
We willen graag enkele van deze knappe songs met je delen. Na Ellis’ tweede langspeler ‘… Why Not?’ splitte de band en Ellis vormde met (weer) enkele supermuzikanten Widow Maker.
Steve Ellis stapte gefrustreerd na de dood van zijn goede vriend Keith Moon (The Who) uit de muziekwereld en werd dokwerker, focuste zich op zijn gezondheid en familie. Die job eindigde met een ongeval waarbij hij haast een voet verloor. Na jaren van revalidatie en medische zorgen, begon hij terug met muziek onder de naam Steve Ellis’s Love Affair en maakte een livealbum. Hij bracht ook onder zijn eigen naam enkele voortreffelijke soloalbums uit.
Indien je ‘Riding On The Crest Of A Slump’ niet kent, laat dat geen reden zijn om het niet aan te schaffen; koop het gewoonweg blindelings, je zal niet teleurgesteld worden, daar verwed ik mijn eer op. Het is nog steeds een van die albums dat echt maar dan ook echt de juiste early seventies sfeer uitademt.

Alfons Maes (5)

Steve Ellis is one of the three talented Steve’s in Britain: Steve Marriott, Steve Winwood and of course Steve Ellis. But with his new band Ellis, Steve wrote pure history with ‘Riding On The Crest Of A Slump’. All songs on this album will gives you a feeling of peace and contentment. Steve Ellis wrote with ‘El Doomo’ one of the most beautiful and fragile ballads in the entire music history of this planet. ‘El Doomo’ is still unforgettable and awesome in every way. And this goes also for the complete album.
A week after hearing this amazing number I was on my way to Britain (you couldn’t buy it with your local records shop!) where I bought this album at HMV in London. Unforgettable moments…

---

Esoteric Recordings  I  ECLEC 2447  I  Cherry Red Records  I  Steve Ellis