Irish Coffee: When The Owl Cries

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rock On
2. Decent Life
3. Gotta Keep On Running
4. Gotta Move
5. When The Owl Cries
6. Here We Come
7. Guitars and Beer
8. Sick And Tired
9. Playhouse
10. I’m Alive
11. I Hate War
12. Ain’t No Time For Duying

Platenlabel
Starman Records

Labelnummer
SMR054

Distributie
Starman Records

Website Artiest
Irish Coffee
William Souffreau

Onze eigenste Irish Coffee is back…
Eigenlijk is dit een verkeerde interpretatie want William Souffreau (in 1970 uitgeroepen tot beste Belgische rockzanger) en zijn gang zijn eigenlijk nooit van weg geweest. Het was, zeg maar, enkele jaren stil rond hen maar dat had zeker te maken met deze nieuwe release waar serieus aan gesleuteld werd.
45 jaar geleden startte Irish Coffee een carriére in Aalst en liet van zich horen met de single “Masterpiece/The Show”. Kort daarna volgde een album dat uitgroeide tot een der meest gezochte collector-items ter wereld. Zelfs tot in het verre Japan en de USA staat deze vinylrelease op de lijst van alle grote verzamelaars. Niemand had ooit van de band gehoord en het merendeel van de muziekliefhebbers die toen met het kranige ‘The Show/Masterpiece’ geconfronteerd werden, gingen er steevast vanuit dat het hier een nieuwe Britse of Amerikaanse band betrof. Zo zie je maar hoe geweldig hun sound begin jaren zeventig wel klonk. Rockmuziek, met de nodige krachtige psychedelische invloeden, uit Vlaanderen, niemand had het hen voor gedaan!
Hun eerste titelloze worp verscheen in 1974 en meteen was dit de start voor verzamelaars want wie de dag van vandaag een (vinyl)exemplaar van dit hebbeding in handen krijg, en laat het er nog eentje zijn in uitstekende kwaliteit, die heeft een fortuin in handen. Wie nu de digitale versie (uitgebracht in een maximum oplage van 1500 stuks in 1992) van dit album heeft krijgt er zeven extra tracks bij die je eigenlijk als fan van het eerste uur zou moeten hebben. En geloof me, deze extra nummers zijn zeker van even hoogwaardige kwaliteit als de nummers op het vinyl.
Tussen deze release in ’71 en 1974 verschenen enkele singeltjes.
Met een nieuwe line-up trok William
en kornuiten in 2004 naar de studio om er een eveneens titelloos nieuw album op te nemen. Hierop staan 8 nummers en een herneming van het nog steeds prachtig klinkende ‘I’m Lost’ ook terug te vinden op hun eerste langspeler. Dankzij deze release toonde het Duitse tv-programma ‘Rockpalast’ interesse in de band en een contract voor dit beroemde live event was de volgende logische stap. Dit vond plaats op 21 december 2005 in zaal Harmonie in Bonn.
2013 laat Irish Coffee –weliswaar nu in een powertrio opstelling- weer van zich horen met het album ‘Irish Coffee- Revisited’  en we vergeten niet de krachtige live performance om hun album te promoten op 4 april 2013 in de Charlatan te Gent.
Wie dacht dat William Souffreau nu stilaan aan zijn pensioen denkt, die heeft het bij het verkeerde eind. Begin 2015 krijgen we hun nieuwste muziekpallet dat nu wél een titel  kreeg: ‘When The Owl Cries’.
Wat mogen we nu verwachten van een Irish Coffee dat toch een grondige metamorfose onderging? Een ding is duidelijk. Het psychedelische element, dat schering en inslag was op hun eerste boreling, blijft nu voor een groot gedeelte achter de schermen hangen maar met ‘I Hate War’ roept William meteen herinneringen op aan bands als The United States Of America, The Electric Prunes en ook wat Holy Modal Rounders. Sterke zwalpende gitaarlijnen sieren dit nummer, doe daar ook nog wat tekst bij afkomstig uit een speech van Franklin D. Roosevelt uit een ver verleden over en tegen WO1 en je krijgt meteen een song die helemaal in het straatje past van Irish Coffee 1971.
Met ‘I Gotta Move’, een eerbetoon trouwens van en aan de Kinks ter gelegenheid van hun 50ste jaar in de muziekbusiness, zet Souffreau ons op een spoor dat ietwat naar ‘The Show’ ruikt. Hier gaan we ook niet om treuren want sterke gitaarritmes is iets waar Irish Coffee nooit om verleden zat. En als we over sterke gitaarpartijen praten voeg dan gerust ‘Here We Come’ maar aan dit lijstje toe. Zelfs zonder hun tweede gitarist van weleer, Jean Van Der Schueren, blijft Irish Coffee de dag van vandaag als een sterk geoliede rockbolide overeind. Met ‘Guitars and Beer’ wordt een beetje gas teruggenomen maar let vooral op voor het sterke ‘Playhouse’ waarin Stany Van Veer met zijn keyboards voor een solide ondersteuning zorgt. Roept echt herinneringen op aan de jaren zeventig.
‘I’m Alive’ is een herneming van de b-side van hun single ‘Down Down Down’ uit 1973 en als extra track op de digitale versie van hun eerste album terug te vinden is. Deze actualisering werd op knappe manier uitgewerkt.
Hoogtepunten kan ik niet opnoemen gezien alle songs aan de nodige, strenge criteria voldoen.  Met ‘Ain’t No Time For Dying’ wordt deze knappe cd afgesloten en hopelijk blijven ze daar nog even van gespaard.
Irish Coffee bewijst hiermee nog maar eens dat muziek uit beginjaren zeventig nog steeds actueel klinkt, en laat sommige van hun songs maar deel uitmaken van onze muzikale, culturele erfenis, William en zijn kornuiten presenteren de nummers met een respectvolle flair, eentje die bij vele hedendaagse bands de dag van vandaag een beetje zoek is. ‘When The Owl Cries’ is het nieuwe visitekaartje van een rockband die door de jaren heen een beetje door de grote media verwaarloost werd en onterecht, want met deze nieuwe worp krijgen we een band te horen die tot in het verre Japan bemind werd en dit nu ook weer zal waarmaken. Nu nog de nodige airplay, enkele sterke live-optredens, uitstekende verkoopscijfers en William zal dan eindelijk aan zijn pensioen mogen/kunnen denken. Wat ons betreft, ‘When The Owl Cries’ zal niet snel uit onze cd-lader verdwijnen.
De CD release party vond plaats op 5 april in de Charlatan te Gent.

Line-up:

• William Souffreau - zang, gitaar
• Franky Cooreman - bas
• Kris van der Cammen - drums
• Stany Van Veer – keys

Additionele muzikanten

• Luc Crabbe (Betty Goes Green) – backing vocals
• Joel Oelbrandt (Dobrojean) - lapsteel
  
  

Alfons Maes (5)