Joe Bonamassa: Blues Of Desperation

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. This Train
2. Mountain Climbing
3. Drive
4. No Good Place For The Lonely
5. Blues Of Desperation
6. The Valley Runs Low
7. You Left Me Nothin’ But The Bill and The Blues
8. Distant Lonesome Train
9. How Deep The River Runs
10. Livin’ Easy
11. What I’ve Know For A Very Long Time

Platenlabel
Mascot Label Group

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
V2 Records Benelux
​
Website Artiest
Joe Bonamassa

Als Joe Bonamassa een nieuwe cd heeft gemaakt, kijken we hier uiteraard reikhalzend uit naar dat leuke hebbeding. En van de hoes alleen al krijg ik het warm. Heerlijk hoe die foto de zwaar labeurde handen uit de Mississippi Delta omschrijven.  
De in 1977 in Utica, New York geboren Joe Bonamassa wordt steeds meer beschouwd als één van de beste gitaristen van zijn generatie. In 2007 en 2008 werd Joe zelfs door het Amerikaanse vakblad Guitar Player verkozen tot beste bluesgitarist. 
Met  zijn albums ‘So It’s Like That’ uit 2002 en ‘You and Me’ uit 2006 belandde hij zelfs  terecht op de eerste stek in de Billboard Blues Chards. Joe was pas vier toen hij al een grote bewondering had voor Stevie Ray Vaughan. Op zijn 10de  begon hij zelfs professioneel op te treden en twee jaar later verzorgde hij het voorprogramma van BB King. Rond zijn 14de vormde Joe een eerste jeugdbandje Bloodline, waar hij samen met Erin Davis (zoon van Miles Davis) en met Waylon Krieger (zoon van Robby Krieger van de The Doors) een eerste opname had. 
Anno 2016 heeft Joe Bonamassa dus met ‘Blues Of Desperation’ een nieuw album te promoten. De keuze voor productie van Kevin Shirley is hier ook niet onopgemerkt voorbijgegaan. Kevin leverde in het verleden al schitterend werk voor Bonamassa. Maar ook voor Journey, Aerosmith, Josh Ritter en John Hiatt stond hij reeds achter de knoppen. Samen trokken ze naar de Nashville’s Grand Victor Sound Studios, om in amper vijf dagen het album te registreren. Joe kreeg backing van Anton Fig en Greg Morrow (drums), Michael Rhodes (bas), Reese Wynans (keyboard) en de blazerssectie van Paulie Cerra, Lee Thornburg en Mark Douthit. Hij vond met Mahalia Barnes, Jade McRae en Juanita Tippins ook heel wat vrouwelijk schoon die hun diensten aanboden als achtergrondzangeressen. Net zoals bij zijn vorige album ‘Different Shades of Blue’ werden de elf nummers allen in coschrijverschap bij elkaar gepend. Hiervoor maakte Joe gretig gebruik van het vakmanschap van James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson. En misschien net daarom legt hij de lat voor zichzelf alweer enorm hoog. Joe bewijst hiermee ook dat hij de vaandeldrager van een jonge generatie bluesrockers is. 
Zijn stem klinkt hier meer dan vertrouwelijk en het album schiet serieus uit de startblokken met de opwindende bluesrocker ’This Train’. De opzwepende gitaarriffs en beukende drumpartijen brengen ons meteen in hogere regionen. En zijn magische sound omarmt ook het heavy ‘Mountain Climbing’. De instrumentale track ‘Drive’ zit ook boordevol met mysterieuse gitaar grooves. Na een lange gitaarintro is
’No Good Place For The Lonely’ de eerste opwindende ballade. Joe drukt zijn snaren tegen elkaar en geeft hier haast gitaarles. De titeltrack begint met een raadselachtige intro. Deze geëlektrificeerde computersound wordt perfect verweven in Joe’s gitaarriffs. Maar eigenlijk is dit nummer niet echt een van onze favoriete tracks. Gelukkig word ik wel wild van het akoestische en gospelbegeesterde ‘The Valley Runs Low’ en het humoristische en funky ‘You Left Me With Nothing But The Bill and The Blues’. In de bluesrocker ‘Distant Lonesome Train’ geeft Joe al zijn geheimen prijs. De overvloedige instrumentaties vloeien hier alweer rijkelijk in elkaar. De moderne blueslicks van ‘How Deep The River Runs’ worden ingezaaid met honingzoete vocale partijen. Het nummer ‘Livin’ Easy’ heeft zelfs een jazzy ondertoon, die uiteindelijk zal uitmonden in een Delta begeesterde bluestune. Met de soulachtige ballade ‘What I’ve Know For A Very Long Time’ komt het rijkelijk gevulde muzikale oeuvre nog een laatste keer gensters slaan. Knap! Het album is dan ook een aanrader van formaat.

Philip Verhaege (5)

Joe Bonamassa new release sounds hard and amusing. But is also infused with a lots of soulblues rock. He continues to surprise us,and that's only given the big ones !