Linda Ronstadt: Hand Sown… Home Grown / Silk Purse / Linda Ronstadt

Er zijn zo van die zangeressen die bij mij nooit een verkeerd ding kunnen doen, gewoonweg omdat ze een unieke stem hebben maar ook omdat ze een mooie fysieke verschijning zijn. En dan heb ik het natuurlijk over de (toen toch) bevallige Linda Ronstadt.
Het moet zowat 1973 zijn geweest dat we hier in Europa iets van haar talenten konden horen. Linda ’s beste vriendin toen was niemand minder dan Emmylou Harris en in datzelfde jaar verloor Emmylou haar toenmalige duet partner Gram Parsons die op 19 september het tijdelijke voor het eeuwige wisselde. Veel later zullen beide dames en met niemand minder dan Dolly Parton geschiedenis schrijven als Trio, de vrouwelijke vocale supergroep. Samen trekken ze in 1999  studio in en het resultaat was de briljante langspeler ‘Western Wall: The Tucson Sessies’.
Maar nu terug naar onze nachtegaal Ronstadt die tijdens haar ganse carriére maar liefst elf Grammy awards op haar actief heeft staan.
Linda’s carriére begon eigenlijk als lid van de folkgroep de Stone Poneys, een band met Bob Kimmel (die ze op de universiteit van Arizona leerde kennen) en Kenny Edwards en samen maakten ze een viertal langspelers, ‘The Stone Poneys’ (1967), ‘Evergreen (Vol 2)’ (1967), Linda Ronstadt, Stone Poneys and Friends (Vol III)’ (1968) en ‘The Stone Poneys Feat. Linda Ronstadt’ (1975).
Maar het grote succes komt er pas wanneer ze als solo-artieste doorbreekt met o.m. de nog immer fantastisch klinkende ‘You’re No Good’ (1975) van Clint Ballard jr., ‘It’s So Easy’ (Buddy Holly & Norman Petty) (1977) en ‘Heatwave’ (Holland/Dozier/Holland)(1975), een nummer dat reeds de hemel werd ingezongen door Martha (Reeves) & The Vandellas maar met groot succes door Ronstadt in 1975 werd overgedaan. Dit laatste is te vinden op Linda’s ‘Prisoner in Desguise’. Op haar album ‘Linda Ronstadt’ uit 1971 bestond haar begeleiding uit muzikanten die later als de Eagles geschiedenis zullen schrijven. En voor onze zangeres uit Tuscon, AZ is het allemaal een beetje voorbij gezien zij lijdt aan de ziekte van Parkinson en dus niet meer in staat is om te zingen. Ach, niet getreurd, “somewhere down the road, our roads are gonna cross again…”
Dankzij de inspanningen van Beat Goes on kunnen we nu weer lekker genieten van haar drie eerste solo-albums. Op ‘Hand Sown… Home Grown’ krijgen we reeds enkele memorabele momenten met o.m. het van Dylan geleende ‘Baby You’ve Been On My Mind’, ‘Silver Threads And Golden Needles’ maar ook het Kenny Edwards nummer ‘The Long Way Around’ is zo’n song die gewoonweg in je geheugen blijven ronddwalen.
Voor haar volgende langspeler trok Linda naar de country hoofdstad bij uitstek Nashville en nam er haar ‘Silk Purse’ op, een meer country getint muziekwerkje. Hier duiken ook weer enkele fantastische pareltjes op die je spontaan aanzetten om mee te zingen. Wat dacht je misschien van haar versie van ‘Will You Love Me Tomorrow’ van het superduo Gerry Goffin/Carole King? Nog meer leuke dingen worden ons gepresenteerd als ‘I’m Leavin’ It All Up To You’ en ‘Life Is Like A Mountain Railway’. Maar het nummer dat mij de dag van vandaag nog steeds hard beroerd is zonder enige twijfel de Gary White compositie (die we nog kennen als bassist van Circus Maximus, een Amerikaanse psychedelische band) ‘Long Long Time’. Dit nummer is een en al emotie en zal zelfs de meest ongevoelige ziel tot tranen dwingen. Wat wil je anders met woorden als “Love will abide, take things in stride. Sounds like good advice but there's no one at my side. And time washes clean love's wounds unseen. That's what someone told me but I don't know what it means. Cause I've done everything I know to try and make you mine. And I think I'm gonna love you For a long, long time…”
Het derde album noemde gewoonweg ‘Linda Ronstadt’ en enkele van de muzikanten die haar hier begeleiden zouden later carriére (en wereldberoemd worden) maken als de Eagles. Uiteraard heb ik het over Don Henley, Bernie Leadon, Randy Meiser en Glenn Frey. Op het knappe ‘Rock Me On The Water’, met arrangementen van Glenn Frey wordt ook nog Sneaky Pete erbij gehaald die de steel gitaar schitterend laat klinken. Op ‘Crazy Arms’ komt nog een bewoner van Laurel Canyon, J(ohn) D(avid) Souther meezingen. Hij zorgt hier voor de harmonische background. Dat de Muscle Shoals Rhythm Section hier niet kon ontbreken is duidelijk want een gedeelte van dit album werd in de Muscle Shoals Sound Studios in Alabama opgenomen en Barry Beckett zorgt op dit album voor de juiste piano- en orgelpartijen. Luister vooral naar ‘I Wan’t Be Hangin’ Around’, helaas ook het enige nummer waarop hij present is. ‘Birds’ is een live-opname maar of je Linda nu live of op een studioalbum hoort zingen, je hoort geen verschil en daar lag vooral haar kracht.
Meer pareltjes op dit album zijn o.m. ‘In My Reply’, ‘I Fall To Pieces’ en de afsluiter, ‘Rescue Me’  waarin Ronstadt teruggrijpt naar de soulmuziek.
Wat ze ook maar zingt, het klinkt allemaal zo overtuigend en knap. Zij kon bij mij dan ook niet veel verkeerd doen. Zij was inderdaad de meest populaire zangeres uit de moderne rockgeschiedenis.
Toen ik in 1978 huwde was mijn openingsdans het van Karla Bonoff geleende ‘Lose Again’ dat Linda met zoveel emoties weet te brengen dat je je geen beter nummer kon bedenken om op je bruiloft te spelen. Ze schreef ook geschiedenis met haar optredens in de Los Angeles ‘Troubadour’ maar ook haar liveperformanties met de Eagles zijn er die je keer op keer kunt blijven bekijken dankzij Youtube. Daarom deze twee waanzinnig schitterende videos van Linda Ronstadt.

Alfons Maes (5)

Whatever Linda sang her songs were always loaded with a very strong emotional content. Whether you’re listening to a studio recording or live performance, there was no audible difference. Something that could only be accomplished by the greatest voices on this planet and that’s not an overstatement. Linda was the best contemporary singer in the entire universe… Thanks to Beat Goes On to let us relive all these fine moments.

---

Beat Goes On  I  BGOCD1156  I  Proper Music Distribution  I  Linda Ronstadt