Enrico Nicola Mancini werd op 16 april 1924 geboren in het Little Italy district in Cleveland. Hij groeide echter op nabij Pittsburgh, en zijn beide ouders waren (uiteraard) Italiaanse immigranten. Op zijn achtste begon hij piccolo te leren, en daarna piano. Hij begon al vroeg orkestrale arrangementen te schrijven, en na zijn legerdienst, en deelname aan de Tweede Wereldoorlog, werd hij pianist en arrangeur bij het nieuwe Glenn Miller Orchestra. In 1952 begon hij filmmuziek te schrijven, en dat op zeer productieve basis, waarbij hij maar liefst 20 Grammy Awards won. Uiteraard kent u hem best van zijn hits ‘Moon River’ en ‘The Pink Panther Theme’. Deze nieuwe compilatie behandelt de periode tussen 1956 en 1962, en bevat 30 singles. Sommige van zijn vroege singles, zoals ‘Cha Cha Cha For Gia’, ‘Big Band Rock And Roll’ en ‘Hot Rod’ zijn nooit eerder op CD te verkrijgen geweest. Wereldbekend zijn ‘Love Theme From The Brothers Karamazov’, het thema uit de Tv-reeks ‘Peter Gunn Theme’, uiteraard de miljoenen hit ‘Moon River’, ‘Breakfast at Tiffany’s’, en ‘Days Of Wine And Roses’. In totaal zou hij tijdens zijn carrière meer dan 90 albums opnemen. Mancini overleed echter in 1994 op zeventigjarige leeftijd aan kanker aan de pancreas. Tien jaar later gaf de US Postal Service een postzegel ter ere van hem uit. Deze compilatie is dan ook een must om deze talentvolle componist (opnieuw) te ontdekken!

Patrick Van de Wiele

Indie artiest Shane Alexander uit LA heeft voor zichzelf naam gemaakt met miljoenen luisteraars op Spotify. Op tournee doorheen de VS en Europa stond hij in het voorprogramma van Bon Iver, Suzanne Vega, Jewel, Seal en Yes. En zijn Americana wordt in films en op Tv gebruikt. Sinds zijn debuut in 2000 zit hij nu al aan zijn achtste album. Alexander wordt begeleid door Jesse Siebenberg (lapsteel, gitaar, keyboards en percussie) Ted Russell Kamp (bas), Carl Byron (piano, accordeon en keyboards) en Austin Beede (drums). Op dat nieuwe album staan 10 songs, waarvan Alexander er 9 zelf schreef. Alles hangt volgens hem samen, althans zo zingt hij op ‘Everything As One’, terwijl ‘Lost Road’ opgedragen wordt aan een klasgenoot, die zich van het leven benam. De titeltrack kabbelt rustig voorbij, maar ‘Taxi Cab’ is een krachtig nummer. ‘I’ll Be Here’ schreef hij daags na het geweld in Las Vegas, en deze antigeweldsong was te horen in de Tv-reeks ‘The Rookie’. De verrassing is wel een cover van ‘Nights in White Satin’, een absolute klassieker van The Moody Blues, waar Alexander zich aan waagt. Al bij al is het sterke Americana. 

Patrick Van de Wiele

​Vijfde album van deze Duitse kameleons, specialisten in de mix van ritmische en harmonieuze elektronica met diverse zanglijnen.  Krautrock zindert nog steeds door in het oeuvre van Von Spar.  Herinner je trouwens de homage gebracht aan de legendarische band Can.  Von Spar deed voor Under Pressure beroep op enkele vermaarde zangeressen zoals Vivien Goldman (ooit bij The Flying Lizards) en de Japanse singer-songwriter Eiko Ishibashi.  Deze laatste opent het album met ‘A Dream’ waarin de sequencer haar Japanse lyrics ritmisch stuwt.  Nadien neemt de soulvolle stem van  Christopher Cummings (alias Marker Starling) het over.  Laetitia Sadier (van Stereolab) zingt de krautpop hit ‘Extend The Song’:  een ‘ongoing’ song dat mindfucking werkt door het repetitieve ritme.  ‘Better Late’ is dan weer een progrock song, die mooie herinneringen oproept aan de rijke seventies.  Hoogtepunt is voorwaar de song ‘Boyfriends  (Dead Or Alive) met Vivien Goldman en een sound die om zwoele erotische nachten vragen en waarin Vivien oude geesten uit de fles verwerkt.
Vergis je niet: de synths van Von Spar (waar Robert Fripp trots op zou zijn), vormen een onontbeerlijke onderlaag in de composities.  En met de jazzrock afsluiter ‘Mont Ventoux’ bewijzen ze eigenlijk in elk genre thuis te zijn.
 
Marino Serdons 

​De 28 nummers die Little Victor hier samenbracht hebben allen een binding met auto’s en het reizen. Songs uit de ‘golden age of American music’, een periode die tevens samenviel met de ‘golden age of American cars’, en de ‘green book era’. Deze compilatie is opgedragen aan Victor Hugo Green (1892-1960), de auteur van ‘The Negro Motorist Green Book’ of kortweg ‘The Green Book’. Green was helemaal geen schrijver maar een postbode. Hij verzamelde weetjes en gegevens en publiceerde die in ‘The Green Book’, een werk dat uitgegeven werd in de periode van 1936 tot 1966. Na het overlijden van Victor Hugo, zette zijn echtgenote Alma D. Green zijn levenswerk verder. Het boek stelde de Afro-Amerikanen in staat om hun reis te plannen, maar meer nog om de met de segregatie gepaard gaande conflictgebieden, te vermijden. Het reizen ging hand in hand met de ontwikkeling van de Amerikaanse auto-industrie. In hun eigen omgeving wisten de Afro-Amerikanen waar ze wel en waar ze niet welkom waren, maar eenmaal op ‘Route 66’ of ‘Highway 60’, bood het ‘Green Book’ hulp. Het zal dan ook niemand verwonderen dat de hier gebundelde nummers ronkende titels hebben als ‘Cadillac Boogie’, ‘Rocket 88’, ‘Automobiles’, ‘Flat Tire’, ’50 Dyna-Flow’, ’59 Volvo’ of ‘Roll Hot Rod Roll’. Het album staat bol van artiesten die de rhythm & blues, blues en rock-‘n-roll tot hun handelsmerk maakten. Jimmy Liggins, Jackie Brenston, Wynonie Harris, Chuck Berry, Lightnin’ Hopkins, Jerry McCain, Bo Diddley, Freddy King, Floyd Dixon, Little Junior Parker en Smiley Lewis zijn maar enkele van de artiesten, die hier ‘cars, driving and highways’ bejubelen.
Little Victor aka ‘The Mojo Man’ heeft een neus voor het samenstellen van boeiende verzamelaars. Het feit dat hij hiervoor steeds een verrassende insteek vindt, draagt zeker bij tot de kwaliteit van deze compilaties.
 
Lambert Smits (5)

De Italiaanse muzikant, arrangeur, mixer en producer Nerio Poggi, beter bekend onder zijn artiestennaam Papik, kwam hier al driemaal aan bod. Deze Italiaanse Quincy Jones vermengt Nu jazz met soul, funk, bossa nova, pop en nu soul. Aldus combineert hij verscheidene artiesten. Zijn nieuwste exploot is nu uit, en het is het tweede volume in de compilatiereeks ‘Cocktail Italy’. Daarbij werden uiteraard Italiaanse songs onder handen genomen, en het resultaat is verbluffend te noemen. Van bij de opener ‘Il cielo in una stanza’ weet je welk vlees je in de kuip hebt. Een ontspannen, uitgebalanceerde sfeer die drijft op een bedje van Nu jazz. Alessandro Pitoni zingt vervolgens ‘L’arcobaleno’, waarbij de viool en accordeon een “gypsy” sfeer suggereren. Het mooie ‘Il canto’ wordt gezongen door Michele Ranieri, en hier bespeelt Papik de elektrische piano en synthesizer. Maurizio Petrelli brengt ‘Averti Adosso’, waarna het opgewekte en dansbare ‘Barbara’ gezongen wordt door Luca Bizzi. ‘Io che amo solo te’ is een romantische ballade, gezongen door Angela Occhigrossi. Vervolgens neemt Papik zelf weer de Rhodes en synthesizer in handen om samen met Simona Rizzi ‘Un po di piu’ te brengen. De ultieme gelegenheid ofwel ‘L’ultima occasione’ komt daarna met zang van Vittoria Siggillino en akoestische piano van Papik zelf. ‘Preghero’’ is een nummer geschreven door Leiber, Stoller en Caponi, beter bekend als ‘Stand By Me’ in de versie van Ben E. King, hier gezongen door Danny Losito. En met ‘Ritratto’ komt Sara Galimberti op de proppen, waarna Cristina Orsi het swingende ‘Tuca tuca’ komt zingen. Vincenzo Lovecchio brengt daarna het sfeervolle ‘Tre settimane da raccontare’, en Federica Miceli zingt ‘Serena’. ‘Nessuno al mondo’ is een prachtig, sensueel nummer , gebracht door Ely Bruna, gevolgd door ‘Ritornerai’ van Katia Rizzo. En Claudia Arvati brengt ons ‘Quando l’amore se ne va’, waarna Daniele “Bengi” Benati het funky ‘Smettila’ zingt. Als afsluiter komt Alessandro Pitoni terug met ‘Vedrai vedrai’. Heel wat waar voor uw geld hier dus, een pak Italiaanse songs, vakkundig opnieuw leven ingeblazen door Papik. Mooi!

Patrick Van de Wiele

Het echtpaar Butch en Rhonda Coleman uit Baltimore, Maryland, is nieuw op deze site. Beiden studeerden aan de Morgan State University, waarbij Butch bas speelt en zingt, en Rhonda keyboards en zingt. Deze indie artiesten stonden al in het voorprogramma van wijlen Al Jarreau, wijlen Phyllis Hyman, en The Blackbirds. Ze brengen een soulvolle mengeling van smooth jazz, funk, en soul. Dit is hun vierde album, waarop ze o.a. bijgetreden werden door de bekende drummer Dennis Chambers. Dat album opent met het opgewekte, instrumentale ‘Bean’s Groove’, waarop Art Sherrod Jr. sax speelt. Daarna volgt de Bill Withers’ cover ‘Lovely Day’, en de ontspannen titeltrack vraagt je om even een moment stil te staan bij deze muziek. De relaxte ballade ‘When Love Is Nowhere Near’ geeft je opnieuw hoop na een mislukte relatie, waarna het funky ‘Train’ steunt op Butch zijn baslijn. ‘Secrets’ is een mooie mid-tempo track, gevolgd door de gevoelige ballade ‘Empty’. ‘I Can’t Believe’ is eigenlijk een funky duet, waarna ‘I Need Your Love’ na een zachte intro, uit de startblokken schiet. Op de ballade ‘Remember Us’ hoor je zanger Kenny Wesley, die het nummer ook schreef. Een erg interessante cd dus, een aanrader voor fans van soul, funk & smooth jazz.

Patrick Van de Wiele

‘When You Find Love You’re’ staat er net boven de titel op de cover van dit album, wat zeker niet in vraag dient gesteld te worden. Dat muziek ook troostend en helend kan zijn, zal ondertussen ook wel iedereen beamen. Maar op dit album ligt de klemtoon op songs over verliefdheid en het daarbij horend goed gevoel. Alhoewel hier en daar toch ook heel subtiel de keerzijde de kop op steekt. Maar laten we hoopvol starten met doo-wop legendes The Cadillacs met het smekende, maar heerlijke ‘Please Be My Girlfriend’. Meteen is de toon gezet voor een album dat bol staat van hoogstaande rhythm & blues, blues en doo-wop.
Little Junior Parker scoort met de titeltrack, waarin hij getuige is van de actie tussen zijn ouders. Later op de cd wordt het echter, door een breuk met zijn geliefde, ‘Feelin’ Bad’. Het echtpaar Gene and Eunice serveert met ‘I’m So In Love With You’ een stevig potje rhythm & blues, terwijl The Classics met ‘Gosh But This Is Love’ de meest verstokte vrijgezel van gedachten willen doen veranderen. Clyde McPhatter was misschien omwille van zijn alcoholisme en depressies niet de ideale partner al ziet hij  het zelf anders in ‘I Wanna Be The Only One‘. Hoopvol blijft hij echter zoals later te horen in ‘Lover Please’. Een man zonder ervaring in de liefde kan je bluesman J.B. Lenoir niet noemen. Zonder schaamte, kraamt hij ‘I Have Married And You-All Got To Go’ uit. Julie Stevens and the Premiers, alsook The Jive Five zien het eerder rooskleurig. Zij bejubelen het respectievelijk op ‘Crazy Bells’ en ‘Do You Hear Wedding Bells’, waarna Johnny Otis samen met Lee Graves (preacher), Little Esther (bride) en Mel Walker (groom) de congregatie leidt met een jumpende, swingende en rockende ceremonie als resultaat. Titus Turner sloeg de goede raad van ‘We Told You Not To Marry’ dan weer in de wind en beklaagt zich nu dat hij voor vrouw en kind moet zorgen. Niet op één maar liefst ‘Twenty-Five Lies’ betrapte de reeds op 32 jarige leeftijd overleden Eddie ‘Guitar Slim’ Jones zijn echtgenote. Roy Hamilton heeft er de oplossing voor. Luister maar naar ‘You Can Have Her’. Het op een andere manier oplossen, doet Billy Ward dan weer. Hij pakt zijn ‘dancing shoes’ en feest het slechte gevoel weg met ‘I Ain’t Gonna Cry For You’. Ook Earl King keert terug na een nachtje stappen en reikt de oplossing voor het probleem aan met het vrolijke ‘Baby You Can Get Your Gun’. T.J Fowler lost de problemen zonder woorden op, maar met een door sax gestuurde instrumental ‘Back Biter’. Slim and Slam zijn het méér dan spuugzat en uiten dit met het grappige ‘F..K Off (The Dirty Rooster)’.
Hoeft het nog gezegd dat wij ondersteboven zijn van deze verzamelaar? Haal dit album in huis en overtuig jezelf.
En let ook eens op het prachtige artwork op de covers van deze digipacks.
 
Lambert Smits

Ooit gevallen voor oriental metal?  Myrath stamt uit Tunisië doch het gros van de opnames gebeurde in Duitsland en Frankrijk, om kwalitatief zeker te zijn. Myrath heeft dan ook een positie hoog te houden.  Niet vanzelfsprekend om het als Noord-Afrikanen zover te schoppen in het metalmilieu.  In 2016 scoorde de band internationaal   ‘Believer’ en miljoenen volgers op You Tube.  Hun nalatenschap (= Myrath) is verzekerd. En met het recente album ‘Shehili’ en single ‘Dance’ kan het succes niet meer stuk. Myrath mikt op liefhebbers van progressive metal.  Speciale of virtuoze intro’s, rijkelijke solo’s, gedegen vocals.  Naast de obligate riffs en de sfeervolle Arabische invloeden voegt de band barokkerige strings toe.  Gothic vermengd met symfonische rock zoals je die de laatste jaren hoort op het eurosongfestival. Knap bombastisch doch ook heel toegankelijk. In ‘Lili Twil’ en ‘Mersal’ wordt zowel Arabisch(?) als Engels gezongen.  De Tunesiërs timmeren op hun manier aan een grotere verbondenheid tussen twee diverse werelden.  Niet voor niets zitten deze heren op het beroemde e●a●[email protected] label.
 
Line-up:
Malek Ben Arbia (gitaar) 
Elyes Bouchoucha (keyboard, zang)
Anis Jouini  (bas) 
Zaher Zorgati (zang)
Morgan Berthet (drums)
 
 
Marino Serdons

​De Amerikaanse singer-songwriter Jan Seides uit Austin, Texas startte haar muzikale carrière op haar derde, toen ze muziek leerde kennen. Een jaar later kwam er een piano in huis, en Jan begon erop te tokkelen. Gedurende 14 jaar nam ze pianolessen, en verkende aan de universiteit van Texas, School of Music, folk, klassiek, jazz, pop, rock en country. Later leerde ze tevens akoestische gitaar spelen, verhuisde naar New York City, en daarna naar Austin. Ze begon het land rond te toeren, en maakte zelfs de oversteek naar de UK en Europa. In 1992 bracht ze haar debuut ‘Slowly But Surely’ uit. Met dit nieuw album zit ze ondertussen al aan haar vijfde release, waarop 12 eigen composities staan. Haar inspiratie komt uit de Bijbel. Jan kreeg versterking van Lorrie Singer en Bradley Kopp als zangers, en van Bradley Kopp op gitaar. ‘And So I Followed’ gaat over Maria Magdalena, terwijl ‘Rachel’s Sister’ eerder over Leah handelt. En zo gaat het verder, er komen tal van Bijbelse vrouwen aan bod, zoals op ‘Delilah’s Lament’, ‘Mom Always Liked You Best’, ‘Not Their Fault’, enz. Akoestische folk dus met religieuze inslag. 

Patrick Van de Wiele 

​De negenkoppige liveband The Blassics is afkomstig uit Hämeenlinna in Finland, en werd in 2010 gesticht door een productie duo dat dezelfde naam droeg. Op hun opnames willen ze diezelfde ruwe sound van hun liveoptredens vastleggen. Het klinkt dan ook als Afro funk met invloeden van wereldmuziek. Het kernduo bestaat uit Tammi en Sarkkola, die hun inspiratie uit hun platenverzameling en Dj activiteiten haalden. De complete line-up is als volgt samengesteld: bas – Ville-Pekka Järvinen, drums – Joona Venäläinen, fluit – Hanna Lotti, gitaar – Juha Sarkkola, percussie – Jukka Teerisaari, percussie – Victor Tokpanou, bariton sax – Mikko Veijonen, trompet – Tuure Tammi en zang – de Ethiopiër MikiMac (Mikiyas Getachew). Dit is meteen hun vierde cd, maar de eerste die ik te horen krijg. Het is eigenlijk een EP met daarop 6 tracks, die ze zelf componeerden, en die Afro funk vermengen met jazz. De tracks werden live opgenomen op een analoge manier op een 8 track recorder. Soms is het psychedelische funk, soms klinkt het meer als jazz. Een multiculturele belevenis!

Patrick Van de Wiele 

​Punkfolklore vanuit Louisiana. The Yeah You Rights jumpen uit de modderige swamps met de story van Lucy Anna.  Hou ondertussen de kikkers bij de hand om de ‘rougarou’ (weerwolf) af te schrikken. 
Het verhaal van Lucy Anna – met drugs, kind, brute vent – is niet echt leuk maar o zo typerend voor het  Amerikaanse  platteland. Ontdek het zelf maar.
Alle middelen zijn goed om noten op te hangen, zelfs een vettige trailer.  Het duo Truman/Padlock schuwt broertje leen niet en tappen uit het muzikaal verleden om hun eigen songs body te geven.
Slechts 5 songs op de EP waarbij de garagepunk je oergevoelens laat bovendrijven.  Veel valt hierover niet te lullen. Of het moest zijn dat ze soms in de buurt van The White Stripes komen (fysiek én muzikaal).  Luisteren, genieten, dansen, swingen of terug in de modder springen.  Your choice is the right choice.
 
Line-up:
Gary Truman (Vocals. Guitar)
Mark Padlock  (Drums)
 
Marino Serdons

​Schitterende jazzfusion vanuit het Zweedse Göteborg.  Henrik Cederblom bewees al in diverse projecten over een fijngevoeligheid te bezitten voor het componeren van melodieuze nummers met nadruk op melodie, ritme, een groove en samenspel.   Zobop is een instrumentaal album waarbij virtuositeit op alle instrumenten een mooi geheel vormen.  Beïnvloed door het experimentele werk van Frank Zappa, de songstructuren van Jeff Beck en Bill Frisell jazz uitspattingen, weet Henrik Cederblom in zijn composities voldoende ruimte te laten voor improvisaties. Opvallend is het knappe spel van saxofonist Sten Källman en de bass van Viktor Turegard.
Een zelden keer vloeien je gedachten naar de Duitse jazzrock band Passport (met Klaus Doldinger op sax) of recenter naar het Belgische Nordmann dat echter nog niet tot te hielen van Henrik Cederblom komen.  De titeltrack Zobop kreeg een exotisch funky tintje mee dat uit de stal van Carlos Santana had kunnen komen (met dank aan het slagwerk van Finn en Henrik’s gitaarsolo).
Zobop werd een zeer toegankelijk en onderhoudend album, verschenen in mei 2019 op Kakafon Records. Sterk werk!
 
Line-up:
Viktor Turegard (Electric Bass)
Tapha Indiongue (Drums)
Sten Källman (Tenor and Soprano Sax)
Henrik Cederblom (Electric Guitar, Lapsteel, Beats)
Finn Björnulfson (Percussion on track 7 ‘Zobop’)
 
Marino Serdons 

​Peter Bruntnell mag dan al niet bekend zijn in de Lage Landen, zijn alt-country music met een snuifje Britse seventies pop valt best wel in de smaak. Met King Of Madrid schrijft hij zijn tiende album uit, sommige songs dateren van jaren geleden, en partner Bill Ritchie schreef mee. Opgegroeid in de buurt van Londen, verbaast zijn americana stijl toch wel een beetje. De thema’s zijn wel heel actueel: de brexit (hoe kan het anders) in ‘National Grief’ en ‘Thief Of Joy’, anti-Trump ‘Mr Sunshine’, naast songs over dagdromers en opgroeiende jeugd.  Het mooie aan Peter’s songs zijn de helderheid van de sound, de variatie in ritme en melodie, zijn warme stem.  Een pedal steel die, in tegenstelling tot zijn Amerikaanse collega’s, ter vervanging of aanvulling van ‘strings’ wordt gebruikt en een uitzonderlijk sfeervol palet schept .  Niet alleen melancholie, ook een zekere tederheid klinkt eerlijk uit zijn stemtimbre (‘Widows Walk’). En dat hij bij ‘Dinosaur’ en ‘London Clay’  zijn Britse invloeden niet kan wegsteken, siert hem en verheugt mij.
 
Line-up:
Mick Clews (Drums)
Peter Noone (Bass)
Peter Bruntnell (Vocals, Keyboards, Ac. & Elec. Guitar)
Dave Little (Electric Guitar)
 
Guest:
Iain Slown (Pedal Steel Guitar)
BJ Cole (Pedal Steel)
 
Marino Serdons

Mark Armstrong heeft andermaal voor Atomicat Records een sublieme themacompilatie tot stand gebracht. Op ‘With This Ring’, hoe kan het ook anders, draait alles rond de liefde. Vergis je echter niet, het is niet allemaal ‘koek en ei’. Met opener Sam Butera’s ‘Love Charm’ ziet de toekomst er nog enorm rooskleurig uit, maar al spoedig werpen de nummers het licht op de eerste wolken aan de aanvankelijk helderblauwe hemel. Een ‘Teenage Partner’ kan problemen brengen, maar eenmaal die overwonnen, mag je zeker op Darrell Glenn’s  New Orleans bluesje ‘Congratulations To Me’ je vreugde uiten, met ‘Let’s Fall In Love’ van Dorsey Burnette, oudere broer van de bekende Johnny Burnette, als logisch gevolg. In de verte hoor je de bruidsklokken al luiden. Een kolfje naar de hand van Gene Vincent die samen met zijn Blue Caps een gevoelig ‘Wedding Bells (Are Breaking Up That Old Gang Of Mine)’ neerzet. Trouwens van relaties die jongerenbendes uiteen dreven, wist Gene alles van. Tussen 1956 en 1971 huwde hij maar liefst vier maal. Maar goed het huwelijk wordt bezegeld met ‘With This Ring’ door Jerry Wallace, die wat aan Buddy Holly doet denken, waarna het paar vertrekt voor Hank Snow country’s ‘Honeymoon On A Rocketship’. De rust is echter van korte duur, zoals te horen valt op Bunny Paul’s ‘Baby Sitters Blues’ en ‘Baby Sittin’ All The Time’ van Bob Hicks And The Fendermen. Geluk in de liefde is niet steeds vanzelfsprekend. Bedrog en gebroken harten duiken op en daar is Faron Young’s gevoelig countrynummer ‘Your Old Used To Be’, de soundtrack bij uitstek voor. Straffer wordt het nog wanneer verwijten als ‘You Love That Guitar Better Than Me’ naar het hoofd worden geslingerd. Een scheiding valt niet meer te voorkomen of zoals Patsy Cline besluit met ‘A Church, A Courtroom, Then Goodbye’.
‘With this Ring’ is een formidabele verzamelaar met songs die alle facetten van de liefde belicht. Rock-‘n-roll, rockabilly, rhythm & blues, blues en country zorgen hierbij voor een goede dosis muzikale diversiteit.
 
Lambert Smits 

New Yorker Chris Bergson and Ellis Hooks promoten nu volop de release ‘Live In Normady’. Vier jaar geleden had Chris ook de plaat ‘Live at Jazz Standard’. Het album prijkte op nummer drie in Mojo’s Blues Albums of The Year. Het nummer ‘The Only One’, met vocalist Ellis Hooks, kreeg zelfs een eervolle vermelding in het blues jaaroverzicht van Paul Jones op de BBC. In 2002 werd Bergson benoemd tot ‘Jazz Ambassador of The USA’ door de John F. Kennedy Center fot the Performing Arts. Chris Bergson is inmiddels ook ingewijd in de New York Blues Hall of Fame. Deze solemniteit vond plaats op woensdag 11 februari 2015 in de befaamde B.B. King Club on 42nd. Street op Time Squares, NY. Chris bevindt zich in mooi gezelschap, want in het verleden viel ook Levon Helm, Johnny Winter en John Hammond deze eer te beurt. Hij groeide op in Sommerville, Massachusetts, maar keerde terug naar zijn bakermat, The Big Apple.
Chris studeerde aan de Manhatten School of Music en speelde met grootheden als B.B. King, John Hammond, Etta James, Levon Helm, Hubert Sumlin en zelfs Norah Jones.
Chris Bergson is een uitstekend gitarist met een zuidelijk vocaal accent. Hij is dan ook een van de meest intensieve songwriters in de moderne bluesmuziek.
 
Zijn soulmate Ellis Hooks Ellis Hooks werd in 1974 geboren in Bay Minette, Alabama uit een Cherokee moeder en een Afro-Amerikaanse vader. Hij was het dertiende kind uit een kroost van zestien. Als jongster begon hij zijn zangcarrière in het kerkkoor. Maar hij was al even snel onder de indruk van de soul, blues en countrymuziek die zijn oudere broers op de radio beluisterden. Op zijn 15de  besloot hij zijn geluk te beproeven als zanger en verliet het ouderlijke huis. Hij liftte de Verenigde Staten rond, kluste wat in het rond en zong op ieder mogelijke straathoek. Uiteindelijk belande hij in New York, sliep waar hij een plaatsje vond en speelde af en toe in een club op Bleeker Street. Net zoals hij even vaak zong in en rond Central Park. En dat was de plaats waar Diana Ross zijn unieke zangstijl ontdekte. Er werd hem een opnamesessie aangeboden, maar Hooks daagde helaas nooit op. Later beweerde Ellis dat hij nog niet klaar was voor het grote werk en dat zijn songs nog niet ontwikkeld genoeg waren. Maar gelukkig verspeelde hij geen tijd en verdiende genoeg voor een trip naar Europa. Zo woonde hij vervolgens in Parijs, Amsterdam en Milaan. Het Europese publiek smaakte zijn stijl, maar in 1995 trok hij opnieuw naar New York. Daar zou hij multi-instrumentalist en producer Jon Tiven. Die was zo onder de indruk van zijn talent dat een samenwerking niet kon uitblijven. In 2005 stond Ellis Hooks op de podium van Blues Peer en verraste vriend en vijand met een knappe set.
 
Onlangs stond het duo Bergson/Hooks ook op het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival. Beiden prijkten beiden ook op de affiche van het Nuit Du Blues Festival op 26 mei 2018, in de Zénith De Caen in het Franse Normadie. Chris Bergson en Ellis Hooks vinden voor hun Europese concerten al een tijdje backing bij The French Connection ritmesectie met bassist Philippe Dandrimont, Pat Machenaud (drums) en keyboardvirtuoos Philippe Billoin. Het album ‘Live In Normandy’ verschijnt op Bergson’ label 2 Shirts Records. Chris opent vocaal met de funky rocker ‘61st & 1st’. Billion’s keyboard loopjes zorgen samen met Bergson’s  fijn gitaarwerk voor een knappe preambule. Chris introduceert in een volgepakt zaal en in een vlotte Franse landstaal "The Godson of Soul", Ellis Hooks. We worden meteen weggeblazen door Hooks vocale intensiteit en zijn ongelooflijke groove in het gezamenlijk neergepende ‘Knuckles & Bones’. De song ‘The Only One’ is begeesterd door de Stax soul sound en is net als de blues ballade ‘Bitter Midnight’ een overheerlijk vocaal duet.  Slidegitaar omarmt ’55 Miles from Bromley’ en ook de rocktunes uit ‘Greyhound Staton’ zijn ingekleurd met Bergson’s heavy gitaarriffs. Sam Cooke’s’ Somewhere There A Girl’ is alweer een beklijvende soulballade. Ellis verdwijnt even achter de coulissen en Bergson zet ‘Heavenly Grass’ in de steigers. Origineel is het een gedicht van Tennessee Williams, dat door Chris met opwindende Delta blues groove arrangementen werd overgoten. Hooks is terug voor het funky ‘Grits Ain’t Groceries’, een song dat werd gepopulariseerd en een single was voor Little Milton in 1969. De fanatieke rocksong ‘Float Your Mind’, uit Bergson’s album ‘Fall Changes’ uit 2007, is een volgend muzikaal orgasme. Otis Redding’s 'Nobody's Fault But Mine' is een knap culminatiepunt en lijkt wel op het lijf en leden te zijn geschreven voor Hooks soulstem. Na een staande ovatie komt de band terug voor het traditionele ‘Corinna’, dat enige renommee verwierf door Taj Mahal. ‘We having a party’..!
 
Naast de cd is er ook een dvd beschikbaar. Hier geen bonustracks of interview. En dat is het enige jammer aan dit deugddoende hebbeding. De dvd is vooral leuk omdat deze hun opwindende podiumprestaties documenteert. Het duo Chris Bergson en Ellis Hooks bewijzen hier wel degelijk dat ze festival headliners zijn. De productie van de sound en de uitstekende opnameproductie was in handen van Chris Bergson en Alain Vasse.

​Philip Verhaege

Het zijn barre tijden voor muzikanten.  Wat vroeger een taak was voor journalisten en radio om opkomend talent een platform te bieden, ligt nu volledig in handen van de muzikant zelf.  Naast componeren en spelen, moet hij ook nog zijn marketing en PR verzorgen. Niks voor niets meer, wil je nog een product in de markt plaatsen.  Crowdfunding is de laatste jaren hét middel bij uitstek.  Ook zo voor de in Nashville residerende Josh Gray.  Zijn debuut, Songs Of The Highway, werd grotendeels gefinancierd met giften van believers.  Terecht blijkt na het beluisteren van elf songs die je kan catalogeren onder sublieme americana.  De fusion van folk, country en rock ’n roll met de bariton stem van Josh Gray werkt wonderwel.  Zoals het hoort in het genre ontleedt hij zowel sociale als politieke items in de lyrics.  Een verhalenverteller niet wars van wat poëzie, zoals het gedicht ‘Second Chances’ dat hij registreerde en hiermee het album een opwaartse literaire kick geeft.  De fiddle van Kenzie Miracle is ostentatief aanwezig om een weemoedige sfeer over te songs te strijken.  Josh’s voice ligt ergens tussen Bob Dylan en Leonard Cohen, en zijn schrijverskwaliteiten evenzeer.  Drie jaren besteedde de singer-songwriter aan dit kleinood en dat hoor je!  Mooi!
 
Line-up:
Josh Gray (Guitar, Vocals)
Tucker McKee (Electric Guitar)
Kenzie Miracle (Fiddle)
Julio Matos (Upright Bass)
Jason Munday (Drums)
Ian Miller (Piano, Organ)
Philip Sterk (Pedal Steel)
 
Marino Serdons

In de jaren ’50 was de wereld in het algemeen, en Amerika in het bijzonder, gefascineerd door de verovering van de ruimte. De lancering door de Sovjet Unie van de Sputnik 1 zorgde voor een heuse mediabelangstelling. Naast het feit dat de lancering in Amerika een zekere angst creëerde, was dit ook de aanzet voor science fiction novellen, films en comics.  Het onderwerp liet ook de muzikanten niet onberoerd, met een groot aantal songs met al dan niet ‘space’ of ‘satellite’ in de titel, als resultaat. Zowel minder gekende artiesten als grootheden vlogen mee met de ruimteschepen. Bo Diddley deed dat met ‘Moon Baby’ en Hank Ballard and the Midnighters gingen mee met ‘The Float’. Ook wat de muziekgenres betreft was er voldoende diversiteit. Rhythm & blues, blues, rock-‘n-roll en doo-wop vonden allen hun plaatsjes in de ‘spaceships’. Vaak werden de songs nog doordrongen met geluiden alsof ze rechtstreeks uit de ruimte waren geplukt. Daarnaast waren humor en hilariteit meer dan eens terug te vinden. Een super knap voorbeeld hiervan is ‘The Flyer Saucer Pt. 1’ van Buchanan And Goodman, waar fragmenten uit bekende songs, de ruimtevlucht illustreren. Hilariteit van de bovenste plank! Voor de instrumentals werden ook de nodige zitjes gereserveerd. Die werden ingevuld door Jimmie Haskel met ‘Weightless Boogie’ en Winnifred Atwell met ‘Spaceship Boogie’.
‘Sputnik Dance’ is zonder meer een geweldige themaplaat geworden. Bovendien draagt samensteller Little Victor Mac aka Dj ‘Mojo’ Man deze compilatie op aan de eerste Afrikaanse / Amerikaanse astronaut Robert Lawrence, die geselecteerd werd voor het Manned Orbiting Laboratory project van Nasa. Een missie zat er voor hem jammer genoeg niet in. Lawrence overleed op 32 jarige leeftijd in een F-104 Starfighter crash, waarna zijn naam niet meer werd vernoemd…..tot nu. Gerechtigheid is geschied!
 
Lambert Smits 

The Paul Deslauriers Band, kortweg PDB, zijn een Canadees trio dat bestaat uit zanger/gitarist Paul DesLauriers, bassist Alec McElcheran en drummer Sam Harrisson. De band werd meermaals bekroond met een Maple Blues Award in de categorie ‘Entertainer of The Year’ en de Quebec Lys Blues Award. Hun titelloze debuutplaat uit 2014 bereikte zelfs de eerste plaats in de Canadese I Tunes Blues Charts. Het trio werd ook gekroond tot ‘Electric Act of The Year’. Drie jaar geleden behaalde PDB zelfs de tweede plaats op de 32ste International Blues Challenge in Memphis. Nu is er dus de ambitieuze release ‘Bounce’, de langverwachte opvolger van het succesvolle ‘Relentless’. Na een thematische intro komen de heavy gitaarriffs uit ‘Here We Go’ ons vrijwel meteen influenceren. Het blues power gevoel neemt je ook meteen bij het strot in ‘It’s All On You’, het accorderende ‘Let Me Go Down In Flames’ en het krachtige maar radiovriendelijke ‘Take Me To The Brink’. Het funky ‘Happy Wasting Time With You’ staat in aangenaam contrast met de slow blues ‘Jumpin’ At The Shadow’, een cover van Anthony ‘Duster’ Bennett, dat ooit de hemel werd in geprezen en gepopulariseerd door Peter Green. De auditieve textuur verandert in de gitaarboogie ‘Jumpin' at Shadows’ en de mid-tempo rocker ‘Working My Way Back Home’. De song ‘Picked a Bad Boy’ is in collaboratie met J.P. Soars. Van het swampy ‘When The Darkness Comes’ gaat het gezwind naar de rocker ‘When The Darkness Comes’, het overweldigende en instrumentale ‘Loosy Goosy Jam #769’ en de afsluitende soulballade ‘Waiting On You’.
De release ‘Bounce’ is alweer knappe en divergerende blues rock !
 
Philip Verhaege (5)

Lang vergeten door de sixties generatie en onbekend bij de huidige jeugd. Onterecht is de Duitse progrockband in het vergeethoekje geraakt. Op dit derde reünie album (sedert 2015 terug tijd) rockt het weer lekker als vijftig jaren geleden.  De drie originele leden  zanger Peter Lawton, gitarist Peter Hesslein en bassist Dieter Horns zijn perfect op elkaar ingespeeld en drummer Stephan Eggert vult dit meesterlijk aan.  Alle tien goed is echter niet van toepassing.  De sound situeert zich logischerwijze in de progjaren zeventig waarbij het stompende ritme wordt aangevuld met wat gitaarsolo’s en keyboards.  Gelijkenissen met Uriah Heep en het solowerk van  Pete Townsend (je weet wel, die van The Who) liggen voor de hand op Black Moon.  Krachtigste songs zijn opener en titeltrack Black Moon met een mooie trompetsolo van Chuck Findley, de hardrock song Passengers (met ritmisch een klein stukje uit Gypsy van Uriah Heep- hoe leuk om dat nog eens te beluisteren!).  Ook wel tof het met viool opgeschmukte ‘Freedom’ en het Townsend-achtige ‘Taking It To The Edge’.  Eerbiedige vergelijkingen die alleen de kracht van de songs moeten bevestigen.
Live is Lucifer’s Friend  een band die je doet genieten van elke noot op een stunning ritme.  Jammer genoeg zijn er geen optredens gepland voor dit jaar te wijten aan gezondheidsproblemen…ja de ouderdom laat zich voelen. We houden je op de hoogte!
 
Line-up:
John Lawton (Lead Vocals)
Peter Hesslein (Guitar, Keyboards)
Dieter Horns (Bass)
Stephan Eggert (Drums)
 
Marino Serdons (3 ½)

Het kwinted, Altered Five Blues Band werd opgericht in 2002 door vocalist Jeff Taylor en gitarist Jeff Schroedl. In 2018 werden ze genomineerd voor een Blues Music Award. Het in Milwaukee gevestigde kwintet brengt zijn nieuwe album ‘Ten Thousand Watts’ uit op het label Blind Pig Records. De twaalf tracks werden opgenomen gedurende vier dagen in Nashville, TN.
De band werd reconcilieert met Grammy winnende producer Tom Hambridge. Samen met de ritmesectie van bassist Mark Solveson, Ray Tevich (toetsen) en drummer Alan Arber trokken ze naar de Ocean Way Studios in Nashville in het voorjaar van 2019. De band nodigde harpist Steve Cohen uit voor het blues en boogie getinte openingsnummer 'Right On, Right On’. De ballade  'To Mad To Make Up' en de heavy beladen titeltrack 'Ten Thousand Watts' staan vrijwel meteen in aangenaam contrast met de boogie ‘Mischief Man’, de pittige Chicago blues shuffle 'Great Minds Drink Alike' en het sterk divergerende ‘Don’t Rock My Blues’. Het tempo wordt gedrukt en flirt met een traditionele sfeer. Flarden rumba en New Orleans piano arrangementen verheerlijken de song. De blues trage ‘Dollars & Demons’ is een volgend culminatiepunt. Het swampy ‘Let Me Do Wrong Thing’, het opwindende ‘Half Of Nothing’ en het finale ‘Let Me Be Gone’, met alweer een uitstekende Cohe op harp is een trio 10.000 watt chapiters die door onze woofer worden gejaagd. Schitterend!
 
Philip Verhaege (4 ½)
​

​Zangeres Nice Brazil werd geboren in São Paulo, Brazilië, waar ze opgroeide met de muziek van de radio, muziekfestivals en haar voorliefde voor MPB (Braziliaanse popmuziek), bossa nova en jazz. Later ging ze aan de slag als actrice in het theater en tijdens musicals voor kinderen. Aldus werd haar wens om vocaal creatief te zijn aangewakkerd. Maar haar fascinatie voor muziek en theater leidde haar in andere muzikale richtingen, en die zijn nog steeds aanwezig. Deze cd stamt al uit 2013, maar bereikt mij nu pas. Het bevat een jazz mix van Braziliaanse ritmes zoals samba, choro en bossa nova. Hij is het resultaat van nieuwe muzikale impressies die ze voordien opdeed. Nice Brazil wordt hier bijgestaan door Ricardo Fiuza (piano), Franco Petrocca (bas), Bodek Janke (drums & percussie), Tony Lakatos (sax & fluit), Klaus Mueller (piano), Portinho (drums), Hp Ockert (trompet) en Ralf Eric (sax). Het resultaat is opgewekte Braziliaanse muziek, naast akoestische versies van ‘Tico Tico no Fubá’ en ‘Pra que discutir com madame’. Tevens brengt ze een cover van de klassieker ‘Smile’, en draagt ze de bonustrack ‘Jamais’ op aan wijlen Edson Seven Strings (Edson dos Santos). Een leuk album voor wie houdt van Braziliaanse muziek! En volgend jaar verschijnt haar nieuw project.

Patrick Van de Wiele (4)

​Denemarken is een land dat je normaal niet zou associëren met Afro-jazz. Nochtans is deze zeskoppige band van daar afkomstig, en bestaat sinds 2012. Ze werd opgericht door Gustav Rasmussen (trombone & gitaar) en Michael Blicher (sax en fluit). De overige leden zijn: Aske Drasbæk (sax), Johannes Buhl Andresen (Fender Rhodes & Moog bas), Casper Mikkelsen/Eddi Jarl (drums) en Magnus Jochumsen (percussie). Ze fusioneren West Afrikaanse muziek met hun westerse achtergrond, en hun debuut ‘Afro-Fire’ (2014) werd genomineerd voor 5 Deense Grammy Awards, waarbij ze "Best World Music Album" en "Best World Music Track" wonnen. Nu komt hun derde album uit op 13 september, waarop opnieuw culturen vermengd worden. "Our mission is to create music together, to share music and unite people through music, and this is one of the reasons we fell in love with a lot of music from Africa" zei Rasmussen, en vervolgde met "the tree's roots are the foundation, but it grows new branches and leaves when it touches air, light and water – just like our musical roots that engage with the world today, the sounds and the people to create something new, vibrant and fresh.” En net zoals een plant groeit naar het zonlicht en reageert op zijn omgeving, zo zijn ze aangetrokken tot Afrikaanse tradities, maar verliezen daarbij hun eigen muziek niet uit het oog. Er staan 7 tracks op, Afrikaanse soundscapes vermengd met elektronische effecten en gefocust op melodie en groove. Deze cd komt ook uit elpee en digitaal, en de instrumentale muziek zal zeker liefhebbers van wereldmuziek aanspreken. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Met Halloween op 31 oktober in het vooruitzicht, kan je niet vroeg genoeg zijn met het samenstellen van de soundtrack voor dit huiveringwekkend griezelfeest. Gelukkig hoeft je dit niet meer zelf te doen, want Mark Armstrong grasduinde in de jukebox van………hoe kan het anders, Satan himself! Natuurlijk genieten de songs waarin hij de hoofdrol speelt zijn voorkeur en blues mag dan vaak omschreven worden als de ‘devil’s music’, maar uit deze compilatie blijkt dat Satans smaak ook verder gaat. Akkoord, hij kan blues nog best smaken, zoals blijkt uit ‘Rip Van Winkle’ van Ella Mae Morse en Dorothea Fleming’s ‘The Devil Is Mad’. Maar ook rock-‘n-roll behoort tot zijn geliefkoosde genres. Daarvan zijn Gene Vincent’s ‘Race With The Devil’ , Chuck Berry’s ‘Downbound Train’ en het met scheurende sax doorspekte ‘Wail Baby Wail’ van Tommy Louis With Marshall And The Versatiles mooie voorbeelden van. Of hij ook op de surfplank de hoogste golven kan bedwingen, blijft een open vraag. De daarbij horende surfmuziek vond wel een weg naar zijn jukebox. Daarop zijn ‘The Head Hunter’ van The Goofers, ‘Satan’s Holiday’ van The Lancasters en The Surfmen’s ‘Ghost Hop’ dan ook terug te vinden. Twisten doet Satan blijkbaar ook, maar dan wel op zijn eigen duivelse manier. Geen Chubby Checker voor hem, maar wel de aparte versie van ‘Let’s Twist Again’ door John Zacherle.
Voodoo alom op deze themaschijf en wanneer je de volumeknop een flinke ruk naar rechts geeft, zullen de rillingen je met Halloween zeker over de rug lopen.
 
Lambert Smits (4 ½)
​

De energieke vijfkoppige band Professor Louie and The Crowmatix uit Woodstock, New York zijn terug met hun tweede album van 2019 én meteen ook hun vijftiende release ‘Miles Of Blues’. De collectie omvat negen nieuwe tracks en een bonus live song. Professor Louie and The Crowmatix begonnen als de studio-begeleidingsband voor Aaron "Professor Louie's" muzikale producties voor de Rock and Roll Hall of Fame Inductees, The Band. Rick Danko doopte hem professor Louie vanwege zijn werk en vriendschapsband met The Band. Het repertoire van Professor Louie and The Crowmatix  is doordrenkt met rock-‘n-roll, blues, gospel en Amerikaanse rootsmuziek. De veelgeprezen toetsenist/ producer Aaron L. "Professor Louie", Hurwitz deelt hier onbaatzuchtig de schijnwerpers met zangeres Miss Marie, gitarist John Platania, Gary Burke (drums), Robbie Van Detta (gitaar) en bassist Frank Campbell. De Woodstock Horns verschijnen op twee nummers en zorgen voor heel wat animo. Platania komt vrijwel meteen in de spotlights met zijn dobro gitaar in de swingende openingstrack ‘L-50 Blues’. Een diepe drum introbeat zorgt voor een swampy feelin’ in het opwekkende ‘Funky Steampunk Blues’. Miss Marie mag het swingende ‘Love Bound’ vocaal begeesteren. De professor verklaart zijn liefde in de piano ballade ‘Passion In My Life’. Maar we trekken opnieuw naar de bayou met ‘Rain 40 Days’ en ‘Exit Zero’. Een Hammond orgel doet ons bijwijlen sterk terugdenken aan Booker-T. De romantische blues ballade ‘Please Send Someone To Love’ heeft als credits Percy Mayfield. Professor Louie brengt een hommage aan Rick Danko met ‘Orange Juice Blues’.
En dan komen de Woodstock Horns ons amuseren in de blues trage ‘Oh My Lady’ en het meer dan tien minuten durende ‘Bull Frog Jam Blues’, dat uitgroeit tot een heuse jamsessie.
 
Philip Verhaege (4 ½)

​Funk & soulfans die de eigentijdse scène in het oog houden, zullen wel vertrouwd zijn met de naam Alan Evans. Hij is immers een stichtend lid van het Amerikaanse jazzfunk trio Soulive, waarin hij al meer dan 15 jaar drums speelt en songs schrijft. Nu heeft hij een parallel project opgestart, het Alan Evans Trio, samen met Danny Mayer op elektrische gitaar en percussie, en Kris Yunker op keyboards & percussie. Alan bespeelt tevens akoestische gitaar en zingt. Hun laatste album ‘Merkaba’ dateert al uit 2013, en nu is er nieuw full album uit. Dat bevat 9 tracks, die soul, funk, jazz en psychedelica vermengen. De eerste single daaruit is meteen ‘Black Rider’, het enige gezongen nummer erop, dat op Spotify binnen enkele dagen al op meer dan 20.000 spins kon rekenen. De titeltrack opent met opzwepende funk, zo weggelopen uit sixties, waarna ‘Danny for Mayor’ eerder rockinvloeden vertoont. ‘The Surveyor’ zou kunnen thuishoren op de soundtrack van een blaxploitation film, gevolgd door het funky jazzfunknummer ‘Ojo Kan’. ‘Nightshade’ is echter een rustpunt, maar ‘Green Machine’ gaat er weer flink tegenaan met een daverende funkriff. ‘Black Rider’ is een psychedelisch nummer met rockinvloeden, waarna ‘Regeneration’ teruggrijpt naar die soundtracksfeer. En afsluiter ‘Sanctuary’ brengt een rustige noot. Een album dat aantoont dat deze band meer in zijn mars heeft. Leuk voor fans van jazzfunk.

Patrick Van de Wiele (4)